Kerstdiner 2005

Deze Kerstmis zouden we weer eens gewoon lekker thuis eten. Geen opgedirkt bezoek aan een chic restaurant, maar ook geen bestelling van de cateraar konden ons bekoren. Wij wilden onze eerste Kerstmis in ons nieuwe huis tafelen in onze eigen eetkamer, genietend van eerlijk eigenbereid voedsel. Daarvoor hadden we op tijd de koppen bij elkaar gestoken om de taken te verdelen. Afgesproken werd dat de kinderen voor het hoofdgerecht zouden zorgen en dat wij in Mill de zorg voor voorgerechten en nagerecht op ons zouden nemen. Zo ontstond een menu met 5 gangen, bestaande uit amuses - een carpaccio van rode bietjes, opgemaakt met haring - broccoli/appelsoep - lamsbout met ansjovis en rozemarijn uit de oven - gegratineerde aardappeltjes met honing en tijm - peulen met peentjes - Brabantse salade - tomaat/eisalade - dessert van diverse mousses met slagroom.
Voordat het zo ver was dat we aan het echte koken begonnen, speelden we tijdens de "voorzit" het beroemde woordenboekspel. Zo leerden we op de middag van Kerstmis 2005 wat bijvoorbeeld "kedin" betekent of "graveel". Ook prachtige woorden om te verklaren waren "perigae'um" en "lascief". Interessant klinkt het in ieder geval en behalve dat was het ook erg leuk om dit spel samen te doen. Na koffie met kerstgebak en later een heerlijk glas wijn, werd het tijd om aan "het diner" te beginnen.
Tijdens het eten werden er verschillende onderwerpen "behandeld" en bovendien genoten we van de diverse gerechten. Geen obers die obligaat informeerden of alles naar wens was en geen onnodig lang wachten op het volgende gerecht. Het eten kwam ook nooit te snel, we konden het helemaal zelf regelen. Tijdens de "nazit" werden de gespreksonderwerpen serieuzer, maar nooit saai. Toen we tegen tienen de koffiekopjes uiteindelijk neerzetten, hadden we heerlijk gegeten en voelden we ons allemaal voldaan. Deze Eerste Kerstdag in Mill was zeker geslaagd te noemen!

Kerstbomen

In het weekend voor Kerstmis plannen wij altijd een dag om de kerstboom te zetten. Dit jaar voor het eerst in ons nieuwe, veel ruimere huis. Daarmee lopen we al meteen tegen het eerste "probleem" aan. Waar zullen we de kerstboom neerzetten? In ons vorige huis was die keuze eenvoudig: als de boom in de huiskamer werd opgezet, was dat meteen goed voor de hele leefverdieping. Als we nu alleen maar een boom in de huiskamer, die wij overigens salon noemen, zouden zetten dan hebben we daar bijvoorbeeld in de eetkamer geen plezier van. Met Kerstmis gaan we juist in díe kamer van een uitgebreid kerstdiner genieten, dus daar hoort zeker ook een kerstboom bij! Maar geen boom in de salon, waar tenslotte ook veel kerstuurtjes doorgebracht zullen worden, is absoluut geen optie. Dus zullen er vanaf dit jaar voortaan twee flinke kerstbomen in huize Rijkers staan.
Tweede vraag is dan of er wel genoeg kerstversiering voor twee grote bomen "in voorraad" is. Op zolder staan twee plastic kratten met vooral zilverkleurige en blauwe versieringen. Daarbij zitten echter ook de nostalgische kerstversieringen in meer kleuren, vooral rood. Bijvoorbeeld de kerstsokjes van Joris en Lennart die miss Carol in Philadelphia op de Christmas Fair van Oxford Child Care van hun naam voorzag. En niet te vergeten het van wasknijpers gemaakte rendier met rode neus (Rudolph the Red Nosed Reindeer) dat Joris op diezelfde Child Care maakte. Met deze souvenirs als basis hebben we extra rode kerstballen, rode slingers en een rode piek aangeschaft. Met de enorme voorraad zilveren kerstballen die we hebben, is al dat moois prima te combineren.
Zo staat er nu in de salon een deftige boom met ingetogen blauw en zilver behangen. In de eetkamer staat een uitbundige boom met een verhaal, voorzien van een rode piek en een allegaartje aan versieringen. Precies zoals het eigenlijk hoort met Kerstmis!

In den Zevenden Hemel

Bijna recht tegenover de St. Jan in Den Bosch kun je zo de zevende hemel binnenlopen. Logisch zul je denken, katholieker kan het niet. Ware het niet dat de zevende hemel niet van de katholieken is, die hebben namelijk maar één hemel. De zevende hemel is boeddhistisch (Nirwana) of islamitisch (Mohammed bereikte in de islamitische zevende hemel de troon van Allah). Maar In den Zevenden Hemel in Den Bosch is de sfeer juist helemaal niet boeddhistisch of islamitisch. Om te beginnen de aankleding van de hemel, die is in deze tijd helemaal Kerst en bovendien hangen er standaard overal engeltjes aan de muur. Op de menukaart kun je kiezen uit allerlei soorten vlees en alcohol wordt er rijkelijk geschonken.
De sfeer en de opgediende gerechten zijn er echter wel hemels. Er is volop keuze uit gevogelte, vlees-en visgerechten. Bij ieder gerecht is uiteraard een passende wijn te bestellen en op de achtergrond kabbelt een zweverig muziekje. Hemels.
Het kiezen van zo'n uitgebreide menukaart valt uiteraard nog niet mee, we nemen er dan ook de tijd voor. Met zeven mensen aan een tafel in de zevende hemel, een keuze makend uit veel meer dan zeven gerechten. Vanwege de tijd van het jaar is er dan ook nog de wildkaart met gerechten als "pril huwelijk van sublieme eendenmousse en tongstrelende gerookte, wild zwijnham". Alleen al het mogen lezen van zoiets delicaats doet je het water in de mond lopen.
Water is hier echter maar bijzaak, hoewel opgediend met citroen en munt in een koele karaf; een Château Pontus 1999 voegt zich gewillig naar het wildgerecht. Na een overheerlijk voorgerecht en een dromerig hoofdgerecht is er ook nog plaats voor een hemels nagerecht. Waarmee zou je nu in de zevende hemel de maaltijd beter kunnen afsluiten dan met, inderdaad, Hemelse Modder? Voor de liefhebbers die thuis ook wel eens iets hemels willen eten, volgt hieronder een recept van deze chocolademousse:

Hemelse Modder
Ingrediënten: 100 gr. bittere chocolade, 30 gr. boter, 1 eetl. water, 20 gr. suiker en 2 eieren gesplitst

Bereiding:
Breek de chocolade in een steelpannetje en plaats dit in een pan met kokend water. Laat de chocolade zo met een lepel water smelten. Roer de boter met suiker tot room. Voeg één voor één de eierdooiers toe.
Klop de eiwitten, onder toevoeging van een mespuntje zout, zeer stijf op.
Roer de weke chocolade door het botermengsel en leg dit mengsel op de stijve eiwitten. Schep dit alles luchtig door elkaar.
Dien dit toetje op in glazen bakjes of in platte coupes, eventueel gegarneerd met een toefje slagroom.

(Recept is afkomstig van: Rob Zevenbergen)

Eindelijk die ene koper gevonden...

Vijftien maanden is een lange tijd waarin veel is gebeurd. Op een mooie dag in augustus 2004, mijn verjaardag, werd ons huis in Nieuwegein officieel te koop gezet. We waren, door de ligging en de grootte van het pand, erg optimistisch over onze kansen om het snel te verkopen. In Brabant hadden we inmiddels een huis gevonden dat zich aan ons opdrong als onze toekomstige woning. We konden er niet omheen, dat huis in Mill was voor ons bestemd.
Er kwamen wel kijkers in Nieuwegein, maar dat bleken vaak geen kopers. Er was altijd wel iets niet goed aan het huis of de tuin. Te groot, moest nog teveel aan gebeuren om het aan de smaak van de kijkers aan te passen, teveel trappen, moeilijke tuin en nog veel meer wat er niet aan deugde. Omdat wij net hadden gevoeld wat een huis met je kan doen, wisten wij dat die kijkers nóóit onze kopers zouden worden. Als een huis jóu wil, dan vallen alle bezwaren weg en zie je alleen maar hoe geweldig het kan worden!
De tijd verstreek en wij tekenden een voorlopig koopcontract voor onze toekomstige woning. Soms kregen we het benauwd van het idee dat er nog steeds geen echte koper was komen opdagen. Er kwamen zelfs maanden voor waarin geen enkele kijker zich meldde. Wij gingen naar de notaris, dronken champagne in ons nieuwe huis en begonnen er vervolgens enthousiast een thuis van te maken. Schilderwerk, vloeren leggen, nieuwe keuken, nieuwe badkamer en heel veel klussen en klusjes. Terwijl we nog in ons oude huis woonden, knapten we het nieuwe helemaal op. In Nieuwegein werd het er niet mooier en gezelliger van, in dat huis waarin we bijna 18 jaar gewoond hadden. Ook het grote inpakken was begonnen, kasten werden afgebroken en overal stonden dozen. Gelukkig kwamen er toen ook niet zo veel kijkers.
Na de verhuizing, 5 maanden nadat het bord Te Koop in de tuin werd geplaatst, kwamen we alleen nog in het huis als er kijkers werden verwacht. Beetje opruimen, de post weghalen en controleren of alles nog in orde was. Erg vaak hoefde dat niet en heel soms vergaten we wel eens dat we nog een te koop staand huis bezaten. We leefden gelukkig in ons nieuwe dorp en hadden het druk met alles wat er na een verhuizing komt kijken. In onze nieuwe woning kwamen wel veel kijkers!
Na een half jaar wachten op die ene koper, werd de vraagprijs naar beneden bijgesteld. Dat gaf niet meteen resultaat, maar zo af en toe kwam er weer eens iemand kijken. Nog steeds hoorden wij via de makelaar dezelfde argumenten waarom er niet gekocht werd. Nu het huis leeg stond was het nog sneller duidelijk dat het niet altijd naar de smaak van de kijkers was "ingericht". We kregen steeds vaker de bekende opmerking "Je hebt maar één koper nodig" te horen, maar wij vroegen ons zo langzamerhand af waar die dan toch bleef.
Toen we 9 maanden in ons nieuwe huis woonden, meldden zich eindelijk kijkers die enthousiast reageerden op de ruimte. Ze waren dan ook op zoek naar een grote woning. Met veel opslagruimte. Tot 3 maal toe moest er gekeken worden, telkens met andere gezinsleden. Gelukkig is daar de makelaar voor. Na de 3de keer werd er geboden, de kijker was een koper geworden. Die ene koper die we nodig hadden, was toch nog op komen dagen. Na 15 maanden geduld hebben wij ons huis verkocht!

Wonderlijk weekend Wenen

Al lang stond vast dat we in het weekend van 25-26 en 27 november naar Wenen zouden gaan. Uitgenodigd door een Nederlands bedrijf dat probiotica maakt, zou mijn echtgenoot een lezing geven voor een Oostenrijks bedrijf dat zich daar ook mee bezighoudt. Helaas waren de weergoden heel wat anders met ons van plan! Volgens onze tickets zouden we op vrijdagavond om 19.05 uur in Düsseldorf vertrekken, maar 's middags ging het al mis. Nederland kende namelijk op die dag een ongekend record: de langste files aller tijden die veroorzaakt werden door storm en sneeuwval! Voordat we naar Wenen zouden gaan, moest mijn echtgenoot van Emmen afkomen waar hij voor lactatiekundigen over de immunologische voordelen van borstvoeding zou spreken. Toen hij daar om 2 uur vertrok, was het zonnig en hij had dan ook niet het geringste vermoeden dat er onderweg iets mis zou gaan. Maar eenmaal bij Zwolle aangekomen, begon het te sneeuwen en toen hij net voorbij Apeldoorn was, zat hij compleet vast in het verkeer.
Inmiddels was het 3 uur en de volgende uren kon hij geen méter meer afleggen. Via de radio hoorde heel Nederland over de kilometerslange files met stilstaand verkeer op de A1 en A50. Uur na uur onderhield ik telefonisch contact en - geloof het of niet - pas 's nachts rond half één kwam er heel voorzichtig beweging in de rij! Uiteraard werd die ontwikkeling thuis via internet op de voet gevolgd. Inmiddels was er, ook telefonisch, al gesproken met "Wenen" om onze vertraging te melden. De vlucht moest overgeboekt worden naar een later tijdstip - aanvankelijk naar zaterdagochtend 6 uur, maar zelfs dat moest weer worden uitgesteld naar 10.45 uur. Om 3.30 uur stapte er een totaal verkleumde man bij me in bed, die niks gemerkt had van de hulpdiensten die volgens de radio dekens en warme dranken aan de getroffen automobilisten hadden uitgedeeld!
De wekker om half 8 verstoorde onze zeer korte nachtrust en met de koffer nog ingepakt van vrijdag gingen we op pad naar Düsseldorf waar we het vliegtuig naar Wenen zouden nemen. De wegen waren begaanbaar, maar in de buurt van Duisburg werd het steeds slechter. Dikke vlokken sneeuw en laaghangende bewolking ontnamen ons het zicht en ergens misten we daarom een gewenste afslag. Nou ja, waarom zou het ook goed gaan? Omdat we vreesden dat we verschrikkelijk te laat zouden komen voor de gestelde incheck tijd, belden we naar Austrian Airlines om te melden dat we er in ieder geval aankwamen. Alle haast bleek meteen overbodig, want vanaf Düsseldorf waren alle vluchten voorlopig gecanceld. Het eerstvolgende toestel naar Wenen zou pas om 13.05 uur vertrekken! Dan maar weer een telefoontje naar Wenen dat ze daar het programma om moesten gooien, want die lezing zou echt niet voor een uur of half 4 kunnen plaatsvinden.
Eenmaal in Wenen zijn we snel in een taxi gesprongen en regelrecht naar het hotel/congrescentrum gereden. Net op tijd - in de pauze voor de laatste lezing - kwamen we binnenzeilen en mijn echtgenoot verpletterde iedereen (inclusief mezelf) met een humorvol, interessant verhaal over het nut van probiotica en immunologische processen in de darm. Onze Oostenrijkse gastvrouw was enorm blij met zijn verhaal en heeft ons dat ook de rest van de dag en avond nog herhaalde malen verzekerd.
Op haar uitnodiging togen we met 3 echtparen naar het centrum van Wenen, onderweg bewonderende blikken werpend op door haar aangewezen belangrijke en dus mooi verlichte gebouwen. Wij - de 4 Nederlanders - vonden het allemaal wel heel erg nette en saaie gebouwen met veel pracht en praal, maar weinig karakter! Uiteindelijk kwamen we op een Kerstmarkt (Christkinderlmarkt zeggen ze in Wenen) terecht, waar tussen de kitsch en andere onzin heerlijke punch (thee met bessensap, sinaasappel en véél rum) werd geschonken. Gelukkig maakte dat veel goed.
Het plan was dat we na het diner bij Martinelli (nee, geen schnitzels of bratwurst, maar Italiaanse heerlijkheden) nog over de Rathausmarkt (prachtig verlichte bomen en het Rathaus zelf met schitterende adventsvensters) zouden lopen. Maar in Wenen kom je na 10 uur 's avonds in een donkere stad terecht, alle vertier was over! Na een nacht van amper 4 uur slaap en een vermoeiende dag reizen is het echter geen straf om op tijd naar bed te kunnen.
Op zondagochtend moesten er plannen gesmeed worden voor de verdere samenwerking tussen de wetenschap en de probioticabedrijven. Prachtige ideeën rolden over tafel met af en toe uitstapjes naar de wereldgeschiedenis en vrouwen aan de macht. Voor een buitenstaander moet het eruitgezien hebben of we oude vrienden waren die enorm veel plezier met elkaar hadden! Om half 12 werden we dan ook echt weggekeken van de ontbijttafel door het hotelpersoneel.
De uren die ons nog restten in Wenen hebben we in het Kunsthaus doorgebracht, ontworpen door Hundertwasser en ook meteen het permanente onderkomen van het grootste deel van zijn werk. Fantastich wat die man allemaal gemaakt heeft. Het maakte ook meteen onze kijk op Oostenrijkers weer helemaal goed - niks somber en netjes, maar vrolijke kleuren en veel originele ideeën sieren zijn bijzondere werk. Een heerlijke afsluiting van een wonderlijk weekend Wenen.

Een nieuwe hobby: De Reünie

Hoe het komt, weet ik niet, maar het ís opvallend. Het lijkt wel of ik het afgelopen jaar vooral met het verleden bezig ben. Eerst was daar onze verhuizing naar Mill in februari. Voordat het zover is dat je kunt verhuizen, ben je weken bezig om stukken verleden "op te ruimen". Kasten worden leeggemaakt - en wat je dán allemaal tegenkomt - en met moeite worden er lang bewaarde spullen weggegooid. Niet teveel, want dan krijg je later spijt! Gelukkig verhuizen wij al jaren nooit meer geopende dozen mee, zodat ons rommelniveau op peil blijft.
Enige tijd na de verhuizing begonnen de eerste berichten van een op handen zijnde reünie van de middelbare school binnen te komen. Twee klasgenoten uit 1d waren begonnen met de eerste voorbereidingen en daar liet ik me al snel door meeslepen. Want een reünie zonder website kan volgens mij in deze tijd niet meer. Dus bood ik mij geheel belangeloos aan om namens Tekst-Etcetera een weblog van de reünie bij te houden. Léuk, een ander woord kan ik er niet voor bedenken. Maar tijdverslindend, dat wel. Want ik houd me dan niet aan zo maar een weblog, nee daar moest van alles bijgemaakt worden en er moeten slimme foefjes op. Een extra pagina met afgeschermde bron, ondergebracht bij een andere server. En veel mailen natuurlijk met de oud klasgenoten, dat maakt het juist leuk. Ook in dit geval was de voorpret al héél aangenaam! De reünie op 24 september mocht er ook wezen, een avond waar ik nog lang met plezier aan terug zal denken.
Nog geen 2 weken na deze reünie kreeg ik een mail van een klasgenoot van de Pedagogische Academie, of ik ook zo'n zin had om een reünie te organiseren. Ze was aan het Googelen geweest en had al wat namen gevonden. Eigenlijk had ik daar op dat moment niet echt oren naar, maar het duurde maar een dag of ik was overstag. Samen met nog 2 klasgenoten zijn we via de mail al flink aan het "buurten" geweest. We hebben ook al veel mensen gevonden. Vandaag was de dag dat we bij elkaar kwamen voor een eerste reünie-overleg. En ook hier gebeurde het ongelooflijke weer: de 30 jaar dat we elkaar niet gezien hadden, vielen vrijwel meteen weg. We hebben de draad weer opgepakt en blijken gewoon nog dezelfde humor te hebben met elkaar. En ja, we praten veel over "vroeger", maar wel vanuit de visie die we nu hebben. Eigenlijk raken we gewoon niet uitgepraat, de vervolgafspraak is al over 3 weken. De vorm waarin we deze reünie zullen gieten, wordt al een beetje duidelijk; de datum hebben we ook al vastgelegd. Uiteraard hoort bij deze reünie ook weer een weblog plus een extra afgeschermde pagina bij een andere server....
Ik ben er al mee bezig!

Zondagmiddag in het Zuiden

De Peel in Brand, November en Heilige Anthonius. De 3 hoogste nummers in de favoriete top 20 van Rowwen Heze fans. Persoonlijk kan ik niet kiezen tussen De Peel in Brand en Heilige Anthonius voor de hoogste plaats, allebei gewéldige nummers als je goed naar de tekst luistert. De Peel in Brand gaat gewoon over mijn jeugd: "de hoar nog naat" en eigenlijk naar bed gemoeten nog even (in mijn geval) achter het gordijn op de vensterbank zittend naar buiten kijken. En wat is nou die "zwaj" die Jack Poels als kind rook? Ik houd het altijd op het Limburgse woord voor "zoej" en dat ruikt niet lekker... Maar klopt dat wel, of betekent het wat anders? Eigenlijk had ik het gistermiddag aan hem moeten vragen, in de tent in America tijdens het jubileumconcert van Rowwen Heze. Maar zo dichtbij kom je niet en als dat al zou lukken, dan hoort geen mens wat je te vragen hebt! Andere keer dan maar.
Wij togen gisteren met 8 personen in 2 auto's naar Horst-America om een geweldige zondagmiddag in het Zuiden mee te maken. Het duurde even voordat we de tent gevonden hadden, op het verkeerde been gezet door "behulpzame" Americaanse jongeren. Maar uiteindelijk reden we de Gerard Smuldersstraat in en zagen we dat we goed zaten. Toch wel anders, overdag naar een tentconcert van Rowwen Heze. Eenmaal binnen zagen we dat ook de opstelling in de tent anders was dan anders. Het ronde podium bevond zich in het midden van de tent, zo stond je er nooit echt ver van af! Veel ouders met kleine kinderen, de jongste fan had zelfs nog een fopspeen nodig! Weinig biergooiers ook, zo op zondagmiddag. Zo af en toe een enkel spatje, nog minder dan een licht motregentje. Heel goed te hebben dus. De sfeer was helemaal geweldig en deed absoluut niet onder voor een avondoptreden. Er was helaas wel een minpuntje: het geluid was ronduit slecht. Eigenlijk was het geluid gewoon rond, het klonk van alle kanten door elkaar heen. Toch niet zo'n slimme opstelling: een rond podium met geluisboxen rondom. Die boxen stonden daar volgens mij niet op de goede plek. Maar gek genoeg deed het slechte geluid helemaal niks af aan de kwaliteit van de middag. Alle fans zongen alle nummers gewoon mee en stilstaan lukte je eenvoudigweg niet. Je moest wel springen en swingen! Als je zelf maar hard genoeg zingt en meedoet, hoor je tenslotte toch niet meer waar het geluid nou eigenlijk vandaan komt. Met de uitsmijter Rosa Munde waren we echt helemaal in het Zuiden! We hebben genoten.

Sla in de soep

Dit weekend kwamen er weer mensen eten. Sinds wij in Mill wonen, is dat niet ongebruikelijk en wij vinden het leuk. Vanaf februari hebben wij al met veel vrienden, bekenden en familie in onze eetkamer aan tafel gezeten. Drankje vooraf in de salon en daarna op ons gemak aan tafel.
Zo ook zaterdag: we hadden de eerstvolgende promovenda van Ger uitgenodigd - nu nog AIO - maar vanaf vrijdag 11 november een heuse doctor! In de periode tussen de voltooiing van het proefschrift en de promotie ligt voor de promovenda nog een spannende tijd. Want alhoewel die van alle kanten te horen krijgt dat de promotie iets is om naar uit te kijken, krijgen de zenuwen toch de overhand en wordt het steeds spannender. Helpt een ontspannen etentje bij je (co)promotor dan misschien niet echt, het geeft in ieder geval de nodige afleiding.
Deze keer stonden er bijzondere gerechten op het menu, want iedere keer dezelfde bekende hapjes wordt voor de gastheer en gastvrouw te saai. De hulp van de gastheer beperkt zich tot het meehelpen met de laatste boodschappen. Het samenstellen van het menu en het aanslepen van de meeste ingrediënten gebeurt hier altijd door de gastvrouw. Die taken hebben wij mooi verdeeld. Na enig gesnuffel in een kleine collectie kookboeken en -schriften, werd besloten om te beginnen met een koud voorafje: soep van kropsla. Gemakkelijk van tevoren klaar te maken en niet bijzonder moeilijk. Als hoofdmenu gingen we in de herhaling, de roerbak paksoi met allerlei groente, cashewnoten en eiermie met koriander viel vorige week erg in de smaak. Dat is geruststellend, een gerecht op het menu dat al eerder lekker gevonden werd. Maar daarom moest het nagerecht weer iets "nieuws" worden. Eén van de boekjes - "Snel en Slank" - voorzag in een heerlijk toetje: een slanke variant van tiramisu. Een aanrader, voor het recept moet je me maar mailen ;-)
Na het boodschappen doen op zaterdagochtend (de laatste bijzondere ingrediënten haalden we in Uden) duurde het toch zeker ruim 2 uur voordat alles zo voorbereid was dat het nog een kwestie van afbakken en doorroeren was.
Om een uur of half 5 arriveerde de promovenda met haar vriend. Was zij redelijk rustig, haar vriend was vanaf de entree tot en met vertrek zeer duidelijk, maar gezellig, aanwezig. De zenuwen waren meegereisd naar Mill.
Na het rondje door het nieuwe huis, wij trots en zij opgetogen over zoveel moois, streken we neer in de salon voor een borrel op de promotie. Daar draaide het uiteindelijk allemaal om. Toen het tijd werd voor meer, trok de gastvrouw zich terug in de keuken om de laatste hand aan het eten te leggen. Koude soep in november, is dat nou wel zo'n goed idee? Dan maar een experimentje en gelukkig bleek de soep ook warm heel goed te eten. Gegarneerd met reepjes kropsla en Holandse garnalen was het een ware delicatesse. Ook de rest van de maaltijd viel goed in de smaak, tijdens het toetje was het zelfs even helemaal stil. Ook vriendlief vond het lekker en had even geen tijd voor welk onderwerp dan ook.

De weg naar gezondheid

Dit weekend konden we eindelijk onze plannen om naar de open dag van Fitland te gaan, waarmaken. Dus wandelden we zondagochtend opnieuw naar de Hoogveldseweg: de weg naar gezondheid. Een lange rij en véél fietsen en auto's voor de deur zeiden ons dat we nu wel op de goede dag waren gekomen. Het was druk. Aansluiten maar en na een half uur wachten, waren we aan de beurt voor de rondleiding. We kregen vakkundige uitleg van de directeur van ViaSana zelf, hij was met recht trots op zijn bedrijf. Want een bedrijf is het, de ondernemingsdrift spat er van af. We konden met eigen ogen zien wat Fitland nog meer te bieden heeft dan enkel sportieve activiteiten. Hotelkamers, een mooi restaurant, moderne wachtkamers, efficiënte behandelkamers, luxe patiëntenkamers, de modernste MRI-scan etc. etc. En dat allemaal ook nog vergoed door de zorgverzekeraar! Hier wordt op professionele wijze gezondheidszorg aangeboden en wel op de efficiënte manier. Worden in normale ziekenhuizen alle kosten doorberekend naar de patiënt, hier nemen ze geen risico's en kunnen ze goedkoper werken. Vooraf worden zoveel mogelijk complicaties uitgesloten en mocht er onverhoopt toch iets vervelends gebeuren dan gaat de patiënt alsnog naar het "gewone" ziekenhuis. Alle artsen die aan ViaSana verbonden zijn, werken daarnaast ook in een ziekenhuis dat kosten moet maken als opleidings- en bijscholingsplaats. Dat moeten ze ook wel, want zonder relevante en actuele bijscholing mag een arts zijn of haar praktijk niet uitoefenen. Dat geldt overigens ook voor de verpleegkundigen. ViaSana doet niet aan opleiding en nascholing, dat scheelt flink veel geld. Alleen artsen van 60 jaar of ouder zijn volledig geaccrediteerd en hoeven zich niet meer bij te scholen. Zij kunnen zich dus voor 100% aan ViaSana verbinden. Zou de weg naar gezondheid straks dan uitkomen bij bijna gepensioneerde artsen die wel veel ervaring hebben, maar niet meer venieuwend bezig zijn?

Kijken wij wel goed?

Vandaag was het open dag bij de grootste attractie van Mill: Fitland en de bijbehorende klinieken, het hotel en het restaurant. Tenminste dat dachten we. De hele week hadden we al op de borden langs de weg gekeken en tegen elkaar gezegd dat we daar wel wilden gaan kijken. Zo'n groot fitness centrum heeft voor ons toch een hoge drempel, wat we er precies kunnen verwachten gaat ons voorstellingsvermogen waarschijnlijk te boven. Nu de blessure aan zijn achillespees zo hardnekkig blijkt, is er voor Ger misschien indoor een passende activiteit te vinden. Riky is wel geïnteresseerd in het zwembad, zeker nu het oude zwembad in Mill gaat sluiten. Zo'n open dag is dus heel geschikt om er eens vrijblijvend rond te kijken.
Op zaterdag hadden we het te druk met andere zaken, maar op zondag rond de klok van 3 wandelden we naar de Hoogveldseweg. Het was geen fijn weer, beetje druilerig en dus verbaasde het ons dat er zo weinig auto's voor Fitland geparkeerd stonden. Wel zagen we een groep mensen buiten staan, uitbundig met elkaar pratend en lachend. Nog voordat we helemaal bij de deur waren, hoorden we het al. We waren een week te vroeg, zoals een van de vrouwen daar voor de ingang van Fitland zei: "Hoe is het toch mogelijk, dat we dat niet gezien hebben?" Inderdaad, dat vroeg ik me ook af. Onderweg hadden we nog eens op de borden aan de lantaarnpaal gekeken. Open dag bij Fitland - Via Sana - Dia Sana - Dormylle en Des Werelds. ZATERDAG 29 & ZONDAG 30 OKTOBER. We zijn gewoon doorgelopen, geen moment hebben we op de datum gelet.
We zullen volgende week opnieuw naar Fitland wandelen, want het is vandaag pas zondag 23 oktober!

Moordspel

In februari 2005 zijn wij verhuisd naar een huis uit 1894. Een statig huis. Een huis met veel kamers en erg veel deuren. Een huis ook met mogelijkheden, als je ze ziet tenminste. Er kwamen veel mensen "kijken" naar ons huis. Veel mensen zagen die mogelijkheden ook. Wij wonen in een huis waarin je behalve wonen nog veel meer kunt doen. Een huis met veel kamers en erg veel deuren doet denken aan komische kluchten. Het Theater van de Lach van John Lanting zou er goed in passen.
Maar een huis met veel kamers en erg veel deuren is ook heel geschikt voor een heerlijke whodidit. Dat kregen wij meer dan eens te horen. Wij wonen in een echt Cluedohuis.
Met dit idee zijn wij eens flink aan de slag gegaan. Het duurde een paar weken en kostte veel denkwerk. Maar het was leuk om een whodidit te bedenken. Nog leuker was het om het zo moeilijk mogelijk te maken. De genodigden werden zorgvuldig geselecteerd. Nog zorgvuldiger werden de groepen gevormd om het raadsel op te lossen.
In oktober 2005 vormde ons huis het decor van de "Moord in Mill". Overal waren aanwijzingen verstopt. In 6 groepen gingen de speurders ons huis te lijf. Aanwijzingen werden gevonden, ook aanwijzingen waarvan wij het bestaan nooit vermoed hadden. Veel aanwijzingen werden helemaal niet gevonden. Het leek een beetje op John Lanting's Theater van de Lach. Maar dan veel serieuzer. Het was een geslaagde Cluedo-avond. Met slechts één groep die de whodidit correct oploste. Gelukkig.

Nieuw idee

Dit idee was inderdaad nieuw toen we zeker wisten dat we gingen verhuizen naar Mill. Ik schreef toen:
"Op deze "spot" wil ik een ontmoetingsplek creëren voor iedereen die niet met ons meeverhuist naar Mill. Binnenkort gaan we Nieuwegein verlaten en daarmee de centrale woonplaats die we hadden. Wij hebben er erg veel zin in om uit de Randstad te vertrekken, maar ik wil wel graag contact met iedereen blijven houden. Dit leek me er de aangewezen plek voor."
Inmiddels wonen we al ruim 9 maanden in Mill en is het er gewoon nooit van gekomen om iets met deze WeBlog te doen. Daarom een nieuwe start en zal er met enige regelmaat een nieuw item aan deze WeBlog toegevoegd worden. Ik beloof het.
Wil je ook "meepraten"? Stuur me dan een mail en je krijgt een uitnodiging via Blogger.