Van 3 naar 1

Waren wij tot januari 2006 nog eigenaar van 3 huizen, binnenkort hebben we er gewoon nog maar 1. Gelukkig. Eerder op deze weblog beschreef ik al het moeizame traject dat wij doorliepen om ons huis in Nieuwegein te verkopen. Daarvoor hadden we alles uit de kast gehaald: makelaar ingeschakeld, advertenties geplaatst, bord in de tuin en foto's op internetsites. Helaas duurde het 15 maanden voordat we het verkochten.
Ongeveer een jaar geleden, we woonden net in Mill, besloten we om ons vakantiehuisje in Meijel te verkopen. We kwamen er eigenlijk niet meer en de noodzaak om een uitvalsbasis in de buurt van Deurne te hebben, was met onze verhuizing naar Mill verdwenen. We waren het er nog niet helemaal over eens of we het nou wel moesten verkopen. We konden in ieder geval eerst eens proberen of er wel belangstelling voor was. Low profile in de verkoop zetten dus. Heel geschikt hiervoor zijn Speurders.nl en Marktplaats.nl. Geen makelaar, geen dure advertentiekosten en geen bord in de tuin. Gewoon afwachten of er iemand reageert op een kleine onopvallende advertentie op die websites. Dat gebeurde inderdaad, regelmatig ontvingen we een mailtje waarin om meer informatie werd gevraagd. Meestal hoorden we niks meer als we terugmailden dat het om een bungalow op erfpachtgrond ging. Tweemaal kwam het tot een bezichtiging, heel serieuze mensen beide keren. De eerste gegadigde zocht een plek waar hij zich terug kon trekken, daar is ons huisje inderdaad heel geschikt voor. Helaas wilde deze man weten welke kleur geld wij wilden hebben voor ons huis, want er moest een groot bedrag witgewassen worden. Ook de erfpacht en het feit dat de beheerder van het park zich met de verkoop zou bemoeien, waren een groot bezwaar. Dit ging dus over. De tweede keer dat er kijkers kwamen, reed er een stationwagon met een compleet gezin ons perceel op. De kinderen waren razend enthousiast en ook pa en ma zagen het allemaal wel zitten. Maar de afstand Amsterdam-Meijel was toch een te groot bezwaar om ieder weekend te moeten overbruggen. Ze zochten, heel begrijpelijk, liever iets dichterbij! Intussen bleven de mailtjes met vragen om informatie met enige regelmaat komen en gingen wij er af en toe heen om te kijken of alles nog in orde was.
Tot er ongeveer 2 maanden geleden een bod werd gedaan via de parkbeheerder. Er moest even onderhandeld worden, maar wij zijn er heel mooi uitgekomen. Op 15 maart gaan wij na 10 jaar weer naar de notaris in Heythuysen, dan hebben we opeens nog maar 1 huis.
Gelukkig!

Rowwen Hèze en New York

Dat mijn bericht van vorige week door zo veel mensen gelezen zou worden, had ik nooit kunnen denken. De eerste paar dagen dat het op de weblog stond, viel dat ook nog wel mee. Maar zaterdagochtend - een week na publicatie - begon het opeens storm te lopen. Met gemiddeld 14 bezoekers per uur werd de weblog bezocht via een link op de Rowwen Hèze website.
Ze hadden me gevonden; nou ja, in ieder geval de webmaster van hun site had me gevonden. Met de vermelding dat het "zo illegaal als de pest" is, kan ik heel goed leven. De filmpjes zijn opgenomen (met een telefoon!) voor eigen gebruik en ik deel ze met mijn vrienden. Zonder er ook maar iets mee te verdienen, als je tenminste alle aandacht die het getrokken heeft niet meerekent. Het heeft me in ieder geval een heel goed gevoel gegeven dat ik zo'n prominente vermelding heb gekregen!
De band is nu op vakantie, lekker skiën. Dat is tenminste zo, als je daarvan houdt. Wie mij een beetje kent, weet dat ik een gruwelijke hekel aan sneeuw heb en dus ook niet op wintersportvakantie zal gaan. Op carnavalsdinsdag vertrek ik voor een paar dagen naar New York en ik hoop dan ook dat het daar dan inmiddels weer sneeuwvrij is. Deze week kreeg ik namelijk verontrustende berichten binnen over een ingesneeuwd Manhattan. Time Square leek wel één grote skipiste en de plaatjes van gestrande reizigers op JFK zagen er ook al niet aantrekkelijk uit. Gelukkig heeft de sneeuw ruim de tijd om te smelten, dus zal het allemaal wel loslopen. Dat moet ook, want in New York zullen we rondgeleid worden door een Big Apple Greeter (in ons geval John Murphey, ik hoop dat hij zijn naam geen eer aandoet...). Hij gaat ons in ongeveer 4 uur allerlei plekjes van NYCity laten zien waar je normaal als toerist niet zo gemakkelijk komt, het grootste gedeelte te voet! Als ik weer terug ben, zal ik op deze plaats verslag doen van NYCity's bijzondere plaatsen en bezienswaardigheden.

Een kwestie van geduld

In een poging om hun doelstelling "Rustig waachten op d'n daag..." wat sneller uit te laten komen, besloot Rowwen Heze om voor hun super jubileumconcert naar de Heineken Music Hall in Amsterdam te gaan. En met hen busladingen en veel auto's met Limbo's en uiteraard ook veel Brabo's. Het zuiden toog in grote getale naar Amsterdam en eenmaal daar aangekomen, hoorde men meteen waar het om ging. Onder de Music Hall, buiten op de Arenaboulevard, binnen bij de Febo; werkelijk overal klonken zachte g's en werd er lustig Limburgs geklapt. Het was één groot feest van en voor de echte Rowwen Heze fans. Eenmaal binnen zag men dan ook overal vrienden en bekenden en natuurlijk de markante figuren die ook altijd in de tent in Horst-America komen. Het Limburgs was de voertaal, gelukkig wordt dat ook redelijk verstaan door alle (Zuidoost-)Brabanders die naar Amsterdam zijn gekomen. Uitverkocht op vrijdagavond, dat was te merken. Tenminste, beneden op de vloer stond het echt vol; het was verplicht mee te springen, stilstaan was onmogelijk. Maar wie zou er ook stil willen staan bij zulke muziek, dat lukt niemand. Opvallend was ook, dat er enorme hoeveelheden bier de lucht ingingen. Nou zijn Rowwen Heze fans wel wat gewend, maar hier ging het duidelijk om Heineken bier! Dat liever de lucht in dan Gulpener of Bavaria natuurlijk. Er werd door menigeen opgemerkt dat men in lange tijd niet zó nat was geweest tijdens een optreden. De meeste bekende nummers van de afgelopen 20 jaar werden met veel enthousiasme gebracht én ontvangen. Er was eigenlijk maar één nummer dat ikzelf echt gemist heb, dat is "Heilige Antonius". Voor mij naast "De Peel in brand" nog altijd bovenaan mijn lijstje van Rowwen Heze nummers.
Rowwen Heze vierde de afsluiting van haar jubileumjaar met gastoptredens van Stevie Ann (uit Roggel!), Mariachi Tierra Caliente en Huub van der Lubbe en Pim Kops van De Dijk. Doorweekt, maar volmaakt gelukkig werd er gesprongen, geklapt en meegezongen.
Voor iedereen die er ook bij had willen zijn stonden er op deze plaats links naar korte stukjes live-video. Omdat er opeens véél te veel dataverkeer op de website ontstond, zijn ze op verzoek van mijndomein.nl weggehaald. Lees ook Zondagmiddag in het Zuiden op deze weblog.

Manicure aan huis

Iedere donderdagochtend ga ik als het even kan naar het verpleeghuis, naar mijn dementerende moeder. Het is elke week weer een verrassing hoe ik haar en de andere bewoners aantref. Soms is het een drukte van belang en zie je overal bewoners lopen, van een enkele bewoner hoor je zelfs wáár hij zich bevindt. Dat kan zijn door het ritmisch trommelen op een tafel of, zoals een van de bewoners graag doet, het imiteren van Donald Duck. Meestal is er ook nog een groep die in de kleine huiskamer bij het voorlezen aanwezig is. Ik noem het hier bewust "aanwezig is", omdat luisteren niet altijd meevalt als je dementeert en in een eigen wereld leeft.
Mijn moeder neemt nooit deel aan welke activiteit dan ook, zij zit volkomen stil op haar stoel een beetje voor zich uit te kijken. Als ik haar begroet is haar antwoord meestal: "Och kijk, ben jij ook hier?" Zo ook deze week.
We gaan dan samen in een van haar fotoalbums kijken. Ze herkent dan meestal nog wel iemand op een van de foto's die ze in betere tijden zelf gemaakt heeft. Maar deze week was er geen enkele aandacht voor mij of de foto's.
Er heerste verhoogde activiteit op de afdeling, want de verzorging had het op zich genomen om de nagels van de dames en heren bewoners "te doen". "Piet, mag ik even je hand vasthouden?" "Nee." "Mevrouw, zullen we uw nagels weer eens mooi lakken?" Deze mevrouw ging er helemaal voor zitten, je kon zien dat ze het heerlijk vond dat er aan haar handen gewerkt werd. Een andere bewoonster met erg trillende handen trok een heel blij gezicht, maar nagels knippen ging niet lukken. "Och Nella, dan gaan we je nagels toch lekker bijvijlen. Dat gaat veel beter!"
Mijn moeder was nog niet aan de beurt voor de manicure, maar ze vond het geweldig interessant. Eens per 14 dagen gaat ze naar de huiskapper en regelmatig worden haar nagels gelakt. Aan aandacht ontbreekt het de bewoners niet en ze genieten er zichtbaar van. Alle lof voor de verzorging die met engelengeduld met deze mensen bezig is, en het mooie is dat ook zij er zichtbaar van genieten!