zondag 30 april 2006

Duitse Douane

Vorige week kwamen we met een koffer te weinig in Nederland aan. Onze 3de koffer konden we niet zelf meenemen omdat we teveel gewicht ingepakt hadden. In totaal mochten we 40 kilo aan bagage inchecken, wij hadden 15 kilo over. De extra kilo's betalen en alsnog inchecken is een hele dure grap, dus wij hebben één koffer als 'unacompanied baggage' per vrachtpost verstuurd. Ook niet echt goedkoop, maar te doen. Omdat we dichter bij het vliegveld in Düsseldorf wonen dan bij Schiphol, stuurden we de koffer daarheen.
Vrijdag moesten we daarom naar Duitsland om onze laatste bagage op te halen. Dat ging niet zonder slag of stoot. Eerst en vooral was er eerder in de week bijna een hele ochtend mee gemoeid voordat het precies duidelijk was waar de koffer opgehaald kon worden en hoe de procedure was. Uiteindelijk kon een aardige Australiër (in Düsseldorf) van Qantas exact uitleggen wie er gebeld moest worden en waar we naar toe moesten. Op de, overigens zeer vriendelijke, Duitse medewerkers was het spreekwoord 'van het kastje naar de muur...' zeer toepasselijk. Dat was achteraf een alleszeggend voorteken!
Op naar Düsseldorf dus, een uurtje rijden van Mill. Ondanks het aanbreken van de meivakantie in Nederland en het lange weekend van 1 mei in Duitsland, zat het verkeer mee en stonden we inderdaad na 55 minuten voor de slagboom bij DUS Air Cargo Center. Die slagboom ging niet zomaar open, vanachter een raampje zat ons eerste obstakel driftig nee te schudden. Mét de 'bewijspapieren' in mijn hand liep ik naar hem toe, maar hij bleef maar terugwijzen. Uiteindelijk kon ik hem duidelijk maken dat we écht aan de andere kant van zijn slagboom moesten zijn en mochten we doorrijden. DUS Air Cargo Center heeft 4 ingangen, A-B-C en D, op ons papier stond dat we Eingang C moesten hebben. Toen dachten we nog dat het zo gepiept zou zijn, maar C was pas het eerste loket. Daar hadden ze inderdaad een document voor ons en na betaling mochten we door naar de volgende ronde: volgens de beambte meteen links onder de trap door de deur en dan rechts. Zo gezegd zo gedaan, maar dat was hélemaal fout. Na overhandiging van het net verkregen document werden we toegesnauwd (echt waar) dat we hier 'nicht richtig' waren en moesten we terug. Daar hadden we niet zoveel zin in, we wilden precies weten waar we dan wél heen moesten. Met veel armgebaar en harde woorden begrepen wij er eigenlijk nog niks van. Gelukkig kwam er net een vriendelijke Duitse jongen aan (van allochtone afkomst zo te zien) die ons meenam en de juiste weg wees. Bij dit loket waren we inderdaad goed, het was al wel hindernis nummer 4 als je de slagboom meerekent. De douane-beambte die ons ging helpen vroeg als eerste:"Ausweis bitte"! Echt waar! Toen hij onze verwarde gezichten zag, voegde hij daar aan toe:"Passport is auch richtig". Maar de toon was gezet. Na veel stempels en gegevens overtikken op de computer, werden we naar de volgende verwezen. Nog steeds konden we onze koffer niet ophalen, terwijl we al getekend hadden voor correcte ontvangst én betaald voor de afhandelingskosten. Eerst moesten we naar nóg een loket (nummer 5), daar wilden ze ook weer geld van ons voor het 'bewaren' van onze koffer. Uiteraard moesten daar weer formulieren voor ingevuld worden met veel stempels erop. Met het laatste officiële papier in onze hand werden we weer naar C gestuurd om daar te wachten tot onze naam zou worden omgeroepen. Op mijn vraag:"Wie lange geht dás dauern?" kreeg ik slechts opgetrokken schouders en 2 opgeheven handen met de palmen naar boven als antwoord. Het laatste obstakel bleek een soort IKEA magazijn te zijn waar met steekwagentjes rondgereden werd om 'das Gepäck' uit de rekken te halen. Na een laatste handtekening konden we eindelijk, na ongeveer een uur van loket naar loket te zijn gestuurd, onze 3de koffer (met voornamelijk vieze was...) mee naar huis nemen.

zondag 23 april 2006

Het gewone leven begint weer

Na een vakantie van 3 weken in Australië, zijn wij weer aan ons 'gewone leven' begonnen. Huis en tuin, vrienden, familie en werk vragen weer de normale aandacht en voor je het weet, is alles weer als van ouds.
Gelukkig hebben wij de foto's nog! Meer dan 300 foto's hebben we gemaakt, waarvan het grootste gedeelte op internet staat. Die foto's zullen samen met stukjes tekst verwerkt worden in een groot boek, zodat we steeds weer opnieuw kunnen genieten van onze vakantie. Maar daarbovenop hebben we dit jaar voor het eerst ook een DVD van onze vakantie gemaakt. Daarop staan een aantal korte videootjes met bijpassende muziek plús nog een keer het grootste gedeelte van de foto's. Het leuke van zo'n DVD is dat je de foto's op TV-formaat kunt kijken. Dan zie je nog beter hoe geweldig het was in Australië.
Zo'n DVD is ook gemakkelijk mee te nemen als je ergens op bezoek gaat. Wordt er dan naar de vakantie gevraagd, dan kunnen de verhalen 'verluchtigd' worden met beeldmateriaal.
Hieronder een kleine selectie uit alle foto's, van iedere week dat we in Australië waren zie je hier 2 opnames: Klik op de foto voor meer beeld

maandag 17 april 2006

Eten in Sydney

Na ruim 2 weken zijn we nu in Sydney aangeland. Een wereldstad die gezellig druk aandoet.
Iedereen heeft wel eens van Sydney gehoord en de meeste mensen associëren het met het bekende Sydney Opera House. Prachtig, inderdaad.
Maar wat ons vooral is opgevallen, zijn de grote aantallen Aziatische restaurants die je overal ziet. Natuurlijk is Australië geografisch ook meer met Azië verwant dan met Europa, maar door allerlei Europese (vooral Engelse) gebruiken die men hier heeft overgenomen, zou je dat bijna vergeten.
Vandaag, zondag 16-04-2006, hebben we gegeten bij Regal. Dat is een enórm Chinees Restaurant waar de gerechten niets met de kaart van de Nederlandse Chinees te maken hebben. Geen Babi Pangang en geen Nasi Rames, maar allerlei gestoomde vlees- en visgerechten.
Ook het bestek ontbreekt, alleen stokjes liggen klaar.
De bezoekers zijn voornamelijk Aziatisch, een enkele witte Australiër (of Europeaan) waagt zich aan een tafel in Regal.
Na de dim sim lunch vorige week in Perth, durfden wij het wel aan om bij Regal te gaan eten. We hadden al gezien dat het er behoorlijk druk kon zijn, dus gingen we op tijd op pad. Gelukkig was er nog wel een tafeltje voor ons en werden we vlot van een kaart en advies voorzien. Stokjes werden uit de verpakking gehaald en klaargelegd en een servet op je schoot uitgespreid (dat doen ze hier op veel plaatsen voor je, het lijkt op een soort ritueel...).
Toen we tot bestellen overgingen, kregen we van de manager zelf de waarschuwing dat we wel een érg Chinees getint gerecht hadden besteld. Misschien vergisten we ons en wilden we toch wat anders? Maar het was een bewuste bestelling: Yams. Dat zijn een soort zoete aardappelen, je moet er van houden, best smakelijk in combinatie met bijvoorbeeld vlees.
We hebben er heel lekker gegeten, mét stokjes en maar een beetje geknoeid. Om te beginnen een dim sim entree voor 2 (garnaal, varkensballetje en loempia - lekker makkelijk met stokjes ;-) en als hoofdgerecht eenmaal Chinese spare ribs en eenmaal crispy duck gevuld met yams. Yammie, yammie kun je wel zeggen. Compleet met gestoomde witte rijst hebben wij dat lekker uit ons bakje zitten lepelen (met stokjes uiteraard).
Standaard werd er een toetje van het huis geserveerd, bestaande uit vers fruit.
Na afloop kwam de manager nog maar eens vragen hoe de yams gesmaakt hadden, we konden hem geruststellen! Toch attent!

zondag 9 april 2006

Op de helft

Halverwege onze vakantie in Australië zijn we in Perth aangekomen. Na ruim een week de stilte van Central Australian en de Northern Territory vinden wij het hier wel heel druk. Liepen we een paar dagen geleden nog in stille verwondering rond Ayers Rock, gisteren verbleven we de hele dag op een toeristisch eiland in de Indische Oceaan: Rottnest Island.
Ayers Rock ligt midden op de heilige grond van de Aboriginals en alles is daar omgeven met mystiek. De grote rode kolos ziet er iedere minuut anders uit, afhankelijk van het licht en de hoek van waaruit je hem bekijkt. Heel Uluru - Kata Tjuka National Park is een aparte belevenis die je eigenlijk niet mag meemaken zonder goede uitleg van een gids. Wij werden daarin bijzonder goed geholpen door Ray en Dave, de 2 buschauffeurs annex gids annex kok/cateraar die onze dagtrip verzorgden. Alle lof voor hun organisatietalent!
Ook het verhaal dat na zonsondergang de weinig verharde wegen in de outback worden 'geteisterd' door kangoeroes hebben we met eigen ogen kunnen zien. Wij begrijpen nu waarom het niet toegestaan is om een rental car tussen dusk en dawn te gebruiken. Tenminste, gebruiken is één ding maar je kunt je niet verzekeren tegen animal damage. Tijdens onze busrit in het donker hebben we zeker 40 springers langs de kant van de weg zien zitten, springers die rustig een andere kant opgaan dan de richting waarin ze kjken. De meeste kangoeroes werden keurig ontweken door Ray of Dave, afhankelijk van wie reed, maar eentje heeft het helaas met de dood moeten bekopen! Deze jongen verkoos de dood boven het leven en sprong op het laatste moment tóch voor de bus. Een harde klap maakte een einde aan dit kangoeroeleven. In de bus werd gehuiverd...

Nee, dan Rottnest Island, daar mogen geen auto's komen. Kangoeroes komen er trouwens niet voor, wel quokka's. Quokka's zijn kleine buideldieren die nog het meest aan ratten doen denken. Ze zijn echter allesbehalve eng, hebben zelfs een hoge aaibaarheidsfactor. Omdat ze geen natuurlijke vijanden op het eiland hebben, laten ze zich gemakkelijk benaderen én aaien. Ze zitten het liefst in de schaduw, maar komen zeker naar je toe als je ze aanhaalt. Met wel 5 tegelijk blijven ze achter je aanlopen, om dan opeens weer in de bossen te verdwijnen. Het zijn grappige nieuwsgierige beestjes die ondanks de vele toeristen op het eiland nog steeds geen afkeer van mensen hebben.

maandag 3 april 2006

Australië's outback


In het Desert Park Museum in the Alice (zoals de Aussies Alice Springs zelf noemen), zijn verschillende woestijnhabitats uit Australië bij elkaar gebracht. Vogels, slangen en andere reptielen, insecten, ratten, muizen, maar ook kangaroes en emoes. Het lijkt een heel groen park omdat er uit verschilende delen van Australië planten zijn overgebracht, maar ook de grassoort spinifex (ongeveer 60% van Australië is hiermee bedekt!) en de white gum tree die hier al van nature groeien. Al met al ziet het er redelijk groen uit en is er veel variatie. Dat is heel anders als je er vanuit de lucht naar kijkt. Vanuit het vliegtuig is de woestijn vooral een hele uitgestrekte rode vlakte met hier en daar een groen vlekje. Maar er is dus volop leven in de outback!
Zondag hebben we een rit van anderhalf uur gemaakt om dat met eigen ogen te zien. We reden over een kaarsrechte weg (Stuart Highway) en kwamen maar heel zelden iemand tegen. Links en rechts van de weg, overal waar je kijken kunt, strekte de outback zich voor ons uit. Soms afgeschermd met hekken om de kangaroes van de weg te houden. Helaas lukt dat niet altijd, de enige kangaroe die we zondagmiddag in het wild hebben gezien was dan ook een dooie. Op sommige plaatsen langs de Highway zijn cattle stations en zie je over een enorme uitgestrektheid paarden grazen in de droogte.
Ons uiteindelijke doel waren de Henbery Meteorite Craters, waarvoor we dus eerst 130 km over een kaarsrechte asfaltweg reden om vervolgens nog 15 km over een dirtroad (rode steenslag) te moeten. Eigenlijk mochten we met onze huurauto niet van de harde weg af, dirtroads zijn ten strengste verboden, gelukkig hebben we geen lekke band of andere pech gehad!
Eenmaal aangekomen bij de Craters zagen we wel de verrassing van ons leven, want er liep een heuse dromerdaris rond. Overal lag trouwens ook dromedarispoep, dus er moeten er meer geweest zijn. Inmiddels hebben we ons laten vertellen dat die dromedarissen (camels worden ze hier genoemd) afstammen van door de Engelsen ingevoerde Afghaanse exemplaren. De karavaan werd begeleid door Afghaanse kamelendrijvers en ingezet om in de bevoorrading van Alice Springs te voorzien. De spoorlijn van Adelaïde naar Alice Springs, die in 1929 dit werk en de kamelen overbodig maakte, is genoemd naar hen: de Ghan. De kamelen zijn toen losgelaten en lopen sinds die tijd in het wild rond. Markant detail hierbij is dat er inmiddels camel farms zijn in de outback die de daar gefokte kamelen verkopen aan sjeiks in Saudi-Arabië. Hiervoor worden de kamelen weer gevangen om mee te fokken.
Op de plaats van bestemming zaten trouwens weer zo ontzettend veel vliegen - wat wil je ook met al die kamelenpoep - dat we er niet lang gebleven zijn. We hadden genoeg outback gezien voor een dag. 's Avonds konden we de woestijnbewoners nog eens op ons gemak bekijken in het Desert Park Mueseum in Alice Springs, daar was namelijk de openingsreceptie van het internationaal pneumokokkencongres waarvoor we hier zijn. Het enige dier wat er volgens mij echter ontbrak, was de kameel!