Een doordeweekse week

Geen bijzondere gebeurtenissen deze week, geen spectaculaire uitstapjes en geen opwindende avondjes uit. Eigenlijk (of eindelijk) was het een heel gewone doordeweekse week.
Het weer was prachtig, nog heel veel zon zo in het begin van de herfst. De notenboom verliest dagelijks veel van haar vruchten, dat houdt je lekker bezig. De oogst is aanzienlijk vergeleken bij vorig jaar. Toen telden we alles bij elkaar 30 walnoten, nu liggen er al zeker 10 keer zoveel te drogen en de grootste 'hoop' hangt nog keurig aan de boom! Iedere dag rapen we met gemak een emmertje vol, over een paar dagen of weken zal de rest er ook afvallen. Hopelijk niet allemaal tegelijk, want het vergt nog aardig wat werk om al die gevallen noten te 'verwerken'. Dan heb ik het nog niet eens over het consumeren van al dat lekkers...
Deze week was ook de week van ramen lappen. Dat doe ik niet zo vaak, maar het wisselen van de seizoenen is een mooie aanleiding om die klus te klaren. En een klus dat ís het: boven 5 ramen, beneden 10 en daarbij worden alle buitendeuren en de glas-in-lood ramen binnen niet eens meegeteld. Verdeeld over 3 dagen ben ik dan druk bezig met binnen en buiten lappen en zemen, het houtwerk soppen en de ramen streeploos droogwrijven. Omdat ik mezelf heb opgelegd om het maar 4 keer per jaar te doen, leg ik er mijn hele ziel en zaligheid in. Het resultaat is dan ook navenant, ik kan er echt van genieten om naar mijn schitterende, stralende, glanzende, glimmende, blinkende ramen te kijken.
Verder heb ik de hele week genoten van de betrekkelijke rust, na het lawaai van de kermis die vorige week in Mill was neergestreken. Er is altijd wel wat te doen als je in het centrum van Mill woont (écht waar, gezellige drukte en toch lekker rustig, waar vind je dat nog...), maar de kermis is nét iets teveel van het goede. Tot en met dinsdagavond werden we getrakteerd op snoeiharde muziek vanuit de feesttent bij het gemeentehuis, dat duurde 's nachts tot een uur of 2. Voordat de laatste kermisklant zijn weg naar huis gevonden had, was het dan half 3 en om 6 uur ging hier de wekker weer. Dat was dus even doorbijten in het o zo fijne Mill waar we niet wakker liggen van de straaljagers, maar wél van de kermis.
Deze week was dus alles weer gewoon en wordt vandaag afgesloten met een heel rustig evenement: de fietstocht voor Pater Konings. De ballonnnen heb ik net opgehangen, lees daarover meer op Station Mill.

Boodschappen in België

Dit weekend waren wij in het uiterste zuiden van ons land, namelijk in Vaals dat bij iedereen bekend is van het Drielandenpunt. Van die bezienswaardigheid hebben wij niks gezien, wel van de mooie omgeving in het zo on-Nederlandse landschap. Voor de boodschappen reden wij naar België, want de kwaliteit van de supermarkten aldaar is van een grote hoogte. Ze hebben er specialiteiten en delicatessen die getuigen van de goede smaak van onze zuiderburen. Wij vonden er allerlei lekkers in Kelmis (La Calamine), een stadje in een gebied in België waar ze een onverstaanbaar taaltje spreken dat nog het meeste weg heeft van Luxemburgs. Echt verstaan doe je het dus gewoon níet! Daar konden wij met ons Vakantiefrans niet veel bereiken, maar ook ons Hoogduits maakte geen indruk.
Tot onze grote verbazing troffen wij echter tot driemaal toe welwillende Belgen (want waren het nu Vlamingen of Walen???) die ons in een prachtig gevormd Nederlands te woord stonden. Waar vind je dat nog in dit taal-versnipperde land?
In Brussel zou iedereen tweetalig moeten zijn en is het officieel zo dat je er overal met Nederlands terecht kunt. Meermalen hebben wij meegemaakt dat dat een fabeltje blijkt te zijn. Uitzonderlijk is het dan om in een klein mijnstadje opeens zo taalvriendelijk ontvangen te worden!
En wat kochten wij allemaal bij de SuperGB? Véél vlees voor een grote barbecue, lékkere sauzen die daarbij horen, héérlijk bier, salades met echte stukken zalm en haring, natúúrlijk bonbonbloc-variëteiten die we hier niet kunnen krijgen, lekkere kaasjes, gróte verse gamba's etc. etc.
De verleiding om veel meer te kopen dan goed voor je is, blijkt voor ons in Belgische supermarkten altijd te groot. Het wordt weer afkicken de komende tijd, na twee weekenden Belgisch genot moeten we heel erg hard gaan werken aan ons gezonde-dieet-plan zodat ons gewicht langzaam maar zeker naar ons streefgetal zakt!

Wat ons opviel in Antwerpen

Al vaak zijn wij een weekend in Antwerpen geweest en altijd vinden wij er onze draai. We gaan vooral om er leuk te winkelen, lekker te eten en om er te genieten van alle mensen die wij bij voorkeur vanaf een terras observeren. Dit weekend was het stralend weer, dus vooral dat laatste gaf veel vertier. Er loopt van alles rond in Antwerpen en wij vinden het een beetje een sport om te raden waarvan de mensen afkomstig zijn. Een vluchtige voorbijganger is moeilijk te duiden, maar pratende mensen in langzaam voorbijslenterende groepen worden al een stuk gemakkelijker. Het mooie aan dit raadspelletje is om te proberen het al 'te zien' voordat het gepsroken woord duidelijk maakt of de vermoedens kloppen. Door onze jarenlange ervaring - niet alleen in Antwerpen - hebben wij het vaak bij het rechte eind.
Het gemakkelijkst zijn de Nederlanders, misschien omdat we hun taal al bij het eerste woord herkennen, maar meer nog door hun luidruchtigheid en slechte manier van kleden. Mannen van middelbare leeftijd met overhangende buiken die in sportshirtjes met Beckham op hun rug rondlopen... Alhoewel deze omschrijving ook heel goed opgaat voor sommige Engelsmannen, tót ze hun mond opendoen. Nederlanders gillen nogal tegen elkaar, ook als daar geen aanleiding voor is. Ook in restaurants vinden wij het een leuk spelletje om te raden waar onze medegasten vandaan komen. Amerikanen kun je daar bijvoorbeeld meteen herkennen door hun gestuntel met mes en vork, áls ze het al proberen. Hun karkateristieke houding van vork in de rechterhand en linkerhand op de knieën verraadt hen onmiddellijk.
Het beste zijn mensen te herkennen aan hun kleding en schoenen, wij hebben gemerkt dat daarin de nationaliteit vaak duidelijk aanwezig is. Ik zou er niet echt harde kenmerken voor willen aangeven, maar het gaat meer om het gevoel dat je bij bepaalde combinaties krijgt.

Maar behalve mensen kijken en lekker eten, proberen wij ook altijd wat cultuur te consumeren als wij in Antwerpen zijn. De stad is rijk aan allerlei prachtige gebouwen en er is altijd wel ergens iets te doen of te zien. Zo bezochten wij deze keer de Carolus Borromeuskerk op het Hendrik Conscienceplein. Dit gebouw hadden we al eerder van buiten bewonderd, maar we waren er nog nooit binnen geweest. Het is een prachtig bewaarde kerk uit de tijd van Rubens, die er ook duidelijk zijn sporen in heeft nagelaten.

De kerk wordt veel gebruikt voor exposities en muziekuitvoeringen en wordt daarom ook wel de kunsttempel genoemd. Maar het meest opvallende wat ik er gezien heb, is van héél andere aard: In de stad van Filip de Winter (ja helaas, ook dát is Antwerpen) hebben ze ónze Rita al binnengehaald.







Zie bijgaand bordje dat ik er fotografeerde in een van de mooiste gebouwen van deze toch wel heel bijzondere stad!

Een goed gesprek

Al anderhalf jaar wonen wij in Mill en nog steeds zijn we bezig met het 'verkennen' van onze nieuwe omgeving. Op allerlei gebied doen we dat: winkels, mooie plekjes en natuurlijk ook leuke restaurants. Eerder ontdekten we al een leuk Mexicaans restaurant in Nistelrode en gisteren vonden we in Uden, op een plaats waar je het nooit verwacht, een prima eetlocatie.
Niet in het centrum of aan een romantisch laantje, maar weggestopt achter een industrieterrein en een klein woonwagenkampje. De route volgend via de Gamma en de IBN-Service en op het verkeerde been gezet door een bord 'doodlopende weg', vind je opeens de Boekelsedijk met daaraan achter hoge heggen in een grote tuin een langgevelboerderij van een respectabele leeftijd. De naam van het restaurant 'Het Gesprek' gaf ons de hoop dat je er in ieder geval rustig kunt eten. Dat was inderdaad het geval en het was nog goed verzorgd en lekker ook.
Wij kozen voor het 5-gangen menu, dat lijkt heel veel, maar door de uitgebalanceerde samenstelling en de aangepaste hoeveelheden is het een aangenaam geheel. Na afloop zaten wij niet te vol, maar voelden wel dat we gegeten hadden. Sterk in tellen zijn ze trouwens niet bij Het Gesprek, want wij telden 6 gangen én een extra tussendoortje.
We begonnen met een kopje - en dan bedoel ik ook écht kopJE - grove mosterdsoep met een kwartelboutje, daarna kregen we een terrine van noordzeepaling met tomatengratiné geserveerd. Gang nummer 3 bestond uit een heerlijke gevogeltebouillon, gevolgd door hondstong met gebakken peultjes en hollandaise saus. Na dit zeer gevarieerde eten kregen wij als extra tussendoortje een smakelijk glaasje met sinaasappelpulp, amandelen en een vleugje cointreau aangeboden. Deze lange inleiding was nodig om ons geheel voor te bereiden op het hoofdgerecht: voortreffelijk bereid lamsvlees met groenten van het seizoen. Als dessert aten wij 'gespieste'aardbeien met een bolletje vanille ijs en een beetje hangop. In plaats van het aangeboden wijnarrangement kozen wij voor een Beaujolais Fleurie, een lichte rode wijn die mooi past bij alle gerechten. Daarmee waren wij in ieder geval gevrijwaard voor wijnen die wij zelf nooit gekozen zouden hebben - en die we ook niet zouden wíllen kiezen - zoals een Moezel bij het kwartelboutje of een Muscadet bij het dessert. Een goede Franse wijn behoeft geen krans...