Opzij, opzij, opzij...

...ongelofelijke haast. Dat is zo ongeveer het gevoel waar ik deze week last van had en waarschijnlijk de hele komende week nog niet van verlost zal zijn. 'Nog zoveel te doen', ook al zo'n nummer (Toontje Lager) dat me voortdurend door het hoofd spookt.
Tussen het rijmen en dichten door, wat overigens helemaal niet zo wil vlotten als ik wel zou willen, moet er nog van alles gebeuren.
Al werkende kwam ik deze week tot de ontdekking dat ik hopeloos tekortschiet in mijn PHP-kennis en dat ik daar dus nodig wat aan moet doen. De voorwaarden daarvoor zijn nu geregeld, nu moet ik het dus nog gaan DOEN! Snel graag, want ik heb het hard nodig om er meer over te weten...
Vorige week had ik ter ere van een dierbare bezoekster een lekker brood gebakken, dat is zo goed bevallen dat ik er deze week nóg 3 gebakken heb en voor volgende week staan er al weer 2 op het programma. De inwendige mens wil ook wel eens wat...
Al surfende op het internet kwam ik deze week een bekende naam tegen, namelijk die van een héél vroeger correspondentievriendinnetje. Ja, dat deden wij toen echt: brieven schrijven met een leeftijdgenootje in een andere plaats. In dit geval met iemand uit Almelo, vanuit Deurne gezien echt ver weg dus. Sinds 1970 nooit meer iets van elkaar gehoord en opeens vormt zich dan weer een mogelijkheid voor hernieuwde kennismaking. De eerste mails zijn verstuurd en we blijken het allebei leuk te vinden...
Deze week reed ik voor mijn donderdagse 'moedervisite' naar Deurne, maar daar aangekomen was er echt helemaal nérgens een parkeerplek te vinden. Het regende dat het goot en na 2 rondjes door het dorp zonder mijn auto kwijt te kunnen, won de haast het weer en reed ik onverrichterzake maar weer naar huis. Als dat geen voorbeeld is van 'verloren tijd'...
Stonden er voor komende week al 2 'jufdagen' op het programma, heb ik me vrijdagmiddag ook nog laten strikken voor een extra dag en zal ik dus in die drukke 5-decemberweek 3 dagen voor de klas staan. Maar leuk is dat wel, druk of niet zal me dan een zorg zijn...
Morgen, zondag, de rustdag van de week, ga ik in ieder geval overdag lekker genieten van een ontmoeting met 3 vriendinnen om weer eens heerlijk bij te kletsen. Dan zetten we de haast gewoon even opzij en hebben een heerlijk ontspannende middag...
Volgende week zaterdag komt er weer een promovendus eten met zijn vriendin. De plannen voor het menu liggen bijna vast, natuurlijk staan daar weer allerlei gerechten op die ik niet alle dagen klaarmaak. Een beetje de zenuwen daarover heb ik al, maar het wordt vast lekker en leuk...
Hoe ik voor 3 december - dan vieren we met het gezin surprise-avond - alles voor elkaar moet krijgen, is op dit moment nog volstrekt onduidelijk. Maar dat het gaat lukken, staat zo vast als een huis. Zo gaat het ieder jaar. Uit een gevoel van 'Opzij, opzij, opzij' worden in 'ongelofelijke haast' vaak de mooiste gedichten gewrocht. Op tijd beginnen, ik zal het nooit leren...

Het Goede Lichaam

De Kleine Komedie Amsterdam, zaterdag 18 november 20.15 uur: kordaat stapt Wimie Wilhelm in haar zwarte lingerie en op stoere laarzen het podium op. Dat is toch even schrikken, maar dat lijkt ze niet in de gaten te hebben. Haar betoog over haar in de weg zittende buik vult het toneel, de stemming zit er meteen in.
Botox, boulimia en borstvergroting: Eve Ensler, de auteur van de vermaarde Vagina monologen is terug, en nu met een even geestige als ontnuchterende kijk op het vrouwelijk lichaam.
In een verzameling monologen en dialogen komen verschillende kanten van de lichaamscultus aan bod: de plastische chirurg die zijn vrouw centimeter voor centimeter probeert te ´vervolmaken´, de bejaarde tijdschriftenuitgever die nog steeds de kritiek van haar moeder hoort echoën wanneer ze in de spiegel kijkt - maar ook de Afrikaanse moeder die elk lichaam beschouwt als een bewijs van diversiteit, de Afghaanse vrouw die gevangenschap riskeert als ze haar sluier afneemt om aan een ijsje te kunnen likken....

Het theaterstuk onder regie van Peter Heerschop met vaste actrice Wimie Wilhelm speelt zich af aan de keukentafel. Drie vriendinnen die elkaar thuis opzoeken om een script in te lezen, maar óók om eens lekker bij te kletsen over allerlei (vrouwen)zaken. Trends, werk, seks, maar vooral over hun lichaam en wat daaraan zou moeten veranderen.
Zonder gène komen al deze onderwerpen aan bod, soms met hilarische demonstraties maar soms ook emotioneel:
*hoe ga je zo elegant mogelijk op je zij liggen als je een vetschort hebt???
*hoe duik je voor het eerst met een nieuwe liefde in bed als je daar van tevoren niet op gerekend had qua lingerie die je draagt???

Ook het publiek werd af en toe ingeschakeld, niet altijd met succes. Op vragen over piercings kwamen niet veel reacties die tot het podium doordrongen, maar intussen gonsde het wel overal in de zaal...
Ook het aanbod om met Sperti te proberen de wallen onder je ogen weg te werken werd niet echt enthousiast door het publiek ontvangen, maar natuurlijk werd er wel enorm om gegniffeld.
Tussen het 'vrouwengeneuzel' door werden er op de keukentafel allerlei snacks gezet die daarna consequent door een van de vriendinnen in de afvalemmer werden gedeponeerd. De beste manier van niet aankomen is natuurlijk ook niet eten. Anderhalf uur lang werd het publiek in de ban gehouden van prachtige monologen (gebaseerd op interviews met vrouwen over de hele wereld) met daartussendoor keukentafelpraat. Ter illustratie werden af en toe levensgrote dia's vertoond van borsten, piercings en van een 'Prins Albert'. Zelfs de in het publiek aanwezige mannen hebben beslist een leuke avond gehad!
Cast 18-11-2006: Wimie Wilhelm, Lies Visschedijk, Trudy de Jong
Regie: Peter Heerschop
Muziek: Joep van Deudekom

De Negen Mannen

Wel eens Chioggia-biet gegeten? Wij wel: vrijdagavond bij De Negenmannen in Boxtel. Dat is een restaurant dat je zonder meer aan je beste vrienden kunt aanbevelen.

De naam van restaurant ‘De Negenmannen' stamt uit de vroege Middeleeuwen. Tot aan de Franse tijd waren de Negenmannen de vertrouwenslieden en vertegenwoordigers van de Boxtelse buurtschappen.

In een klein straatje vlakbij het centrum van Boxtel bevindt zich het aan de buitenkant niet echt opvallende pand. Maar als je er binnenstapt, valt meteen de aangename sfeer op. Je wordt er vriendelijk ontvangen en kunt ervoor kiezen om meteen aan tafel te gaan of eerst in de lounchehoek wat te drinken. Waar je ook voor kiest, je voelt je meteen opgenomen in de rustige ambiance.
Wij waren deze eetgelegenheid op het spoor gekomen via internet. Met een restaurantbon te besteden, zochten we een niet 'te gewoon' restaurant op een redelijke afstand van Mill. Daarbij stuitten wij op 'De avond van de vergeten groenten' in De Negenmannen. Een avond met zo'n naam prikkelde onze fantasie en vooral nieuwsgierig gingen wij dus naar Boxtel. Bij vergeten groenten hadden wij zelf al beelden van pastinaken en schorseneren. Die laatste hebben we er niet gegeten, maar behalve de pastinaken aten we er dus ook Chioggia-biet, Romanesco-kool, oerbiet en boomtomaat. Behalve deze originele vondsten werd op de menukaart van sommige andere onderdelen ook duidelijk aangegeven waar ze vandaan kwamen. Zo aten wij bijvoorbeeld (een gedeelte van) een Blonde Aquitane-rund van de biologische boerderij van Peter Oomen uit Boxtel en vanillehangop bereid uit yoghurt van de Vughtse ijsboerderij.
Het restaurant is namelijk ook aangesloten bij een organisatie die zich EURO-TOQUES noemt. Deze organisatie zet zich in voor de kwaliteit en smaak van ons voedsel en wil landelijke en regionale culinaire tradities in ere houden. Zij onderscheidt zich van de hedendaagse voedsel- en drankensector door gebruik te maken van natuurlijke grondstoffen. EURO-TOQUES is in 1986 opgericht door Paul Bocuse en Pierre Romeyer, niet de minsten op culinair gebied dus.
Behalve eerlijk en vooral lekker eten wisten ze bij De Negenmannen ook wat lekkere wijnen zijn. Wij kozen voor een wijnarrangement 'op maat', dat wil zeggen dat wij een kort gesprekje vooraf hadden met Saskia Hermans. Zij treedt als deskundige sommelier op terwijl haar man Jos Hermans in de keuken de scepter - of eigenlijk de pollepel - zwaait. Een voortreffelijke combinatie van sfeer, culinair genieten en deskundigheid daar bij De Negenmannen in Boxtel. Voor het complete menu en meer informatie over dit leuke restaurant zie www.negenmannen.nl.

Een volle week

Wát een week hebben wij achter de rug. Allemaal leuke dingen in een paar dagen. Dat dat ten koste van wat nachtrust ging, namen we maar op de koop toe. Alhoewel we geen 20 meer zijn, kunnen we het voor deze ene keer wel volhouden. 's Avonds laat erin en 's ochtends erg vroeg er weer uit. Of zoals wij vroeger tegen onze zonen zeiden toen ze begonnen met uitgaan: "'s Avonds een vent? Dan ook 's ochtends een vent!"
Het begon allemaal op dinsdag met een bezoek aan het Antwerpse Sportpaleis. We verheugden ons al een hele tijd op deze avond: Bruce Springsteen met The Seeger Sessions Band gaven daar een enorme show ten beste. Hun 'American Land 2006 Tour' was een echte belevenis. Met 17 topmuzikanten op het podium knalde het er echt uit.
(Uit 'De Standaard Online': "De entertainer had er lol in. Hij scheurde zijn stembanden haast stuk op ,'John Henry', terwijl zijn zestienkoppige band blies, streek en sloeg dat het een lust was. Twee violen, vier koperblazers, banjo, accordeon, enzovoort. En dan de kleren: petten, hoeden, bretellen, en maar liefst zes man in colbertjasjes. Wat een bende!")
Veel Amerikaanse traditionals zoals die vroeger door Pete Seeger op de plaat waren gezet, werden nu vertolkt door een enthousiaste band in prachtige arrangementen van Bruce Springsteen. In het Sportpaleis dat tot de nok toe volzat met echte fans, was de sfeer er vanaf het begin tot het eind van de show. Soms sentimenteel - maar wel echt Amerikaans, soms Springsteen-wild, Bruce had en hield iedereen in zijn macht. We hebben geprobeerd om er zelf een telefoonvideootje van te maken, maar zaten zo ver weg dat er niet veel te zien valt op het kleine schermpje. Daarom een link naar YouTube, klik hier. 's Avonds láát - het concert was om kwart over 11 afgelopen en onze auto stond op de parkeerbonveilige afstand van 20 minuten lopen - reden wij tevreden terug naar Mill.

Playlist: Blinded by the light - John Henry - Old Dan Tucker - Further on (up the road) - Jesse James - O Mary don't you weep - Bobby Jean - Erie Canal - My Oklahoma Home - The ghost of Tom Joad - Mrs McGrath - How can a poor man stand such times - Jacob's Ladder - Long time coming - Jesus was an only son - Open all night - Pay me my money down
---
Fire - You can look - When the saints - This little light of mine - American Land

Op woensdag was het 8 november, voor onze familie een jaarlijks terugkerende 'gedenkdag' waarop wij altijd met zoveel mogelijk familieleden uit gaan eten. Dit jaar in Utrecht bij 030, een prima restaurant maar voor een heleboel van ons wel ver weg en moeilijk bereikbaar. Nadat we er heerlijk gegeten hadden en met de tram naar Nieuwegein waren gereden waar de auto nog bij het Antonius stond, was het alweer 9 november voordat we thuis waren.

Op vrijdag 10-11 tenslotte moesten wij natuurlijk als echte Rowwen Hèze fans naar het slotconcert in de tent in America. Traditiegetrouw doen wij dat met een stel vrienden, we eten vooraf bij een van ons thuis en gaan daarna samen richting Horst.
Nog vóór 9 uur stonden wij al in de tent waar op dat moment de Three Amigos niet zo'n heel beste country speelden (T.A. bleek een band te zijn die uit 5 personen bestond!). Het was nog niet heel druk, maar de 'échte fans' waren al druk bezig met springen en elkaar duwen in hun blote bast en kapotte T-shirts. Zo tegen de tijd dat het hoofdprogramma moest beginnen, begaven wij ons meer naar voren in de tent. Het werd ook steeds drukker en drukker. Uiteindelijk hadden we redelijk vooraan een plekje gevonden, echt helemaal midden tussen alle halfblote luidruchtige jongeren en onder een regen van bier. Zó druk hadden we het nog nooit meegemaakt, het stond echt hélemaal hutje mutje. Er werd ook enorm veel gelopen door 'het publiek', wat herhaaldelijk blauwe tenen tot gevolg had. Maar eindelijk dan - om 10 uur - begon Rowwen Hèze. Met het lieve liedje '50 Joar' zette Jack Poels in:
"'t Is niet te zeen, mar 't is echt woar
deze jong wuurdt bijna vieftig joar..."

Het duurde niet lang of de band had het publiek weer helemaal in hun ban. Maar na een half uur hielden ze er al weer mee op: pauze. Dat viel wel tegen, we kwamen er net lekker in. Als je maar goed genoeg meespringt met de rest, heb je echt niet zoveel last van al dat volk om je heen. Gewoon meedoen op de maat, de deinende houten vloer helpt je wel daarbij! De dj tijdens de pauze bleek een voorliefde te hebben voor Duitse schlagers - Limburg hè en bijna carnaval... - prima muziek om met kletsnatte T-shirts te gooien, zo bleek. Lekker als die boven op je hoofd vallen, of in één beweging je glas bier meenemen. Na een úúr waren de leden van Rowwen Hèze weer zo ver dat ze door wilden spelen. Afwisselend oude en nieuwe nummers zingend terwijl het publiek de vertolking van 'Vechte, Valle en Opstoan' demonstreerde. Alhoewel je daarbij het vechten mag weglaten, want al gaat het vreselijk lomp, er valt nooit een onvertogen woord en men is er heel vriendelijk voor elkaar.
Deze set duurde - met toegift waarin gelukkig toch nog 'De Peel in brand' werd gespeeld - tot 1 uur en was daarmee meteen het slot van het slotconcert. Alles bij elkaar dus slechts 2 uur Rowwen Hèze - met geweldige muziek, dat wel - dat kon beter. Zoals Bruce Springsteen die bijna 2½ uur aan één stuk speelde! Maar dat is dan ook een echte superster.
Voor liefhebbers een filmpje van YouTube, klik hier

De X-Factor

(foto van website KOLOK)

Ergens in september kreeg ik een mail van een oud klasgenoot met de mededeling dat ze op die dag aan de audities voor de X-Factor had meegedaan. Ze deed dat niet alleen, maar als lid van zanggroep KOLOK. Als we benieuwd waren naar de afloop, moesten we op 4 november naar de uitzending kijken. Zoiets schrijf je natuurlijk niet als het optreden niet goed is verlopen. In de veronderstelling dat ze dus door waren naar de volgende ronde, heb ik zaterdagavond naar het bewuste programma op RTL4 gekeken.
Verschrikkelijk en vermakelijk, dat is kort samengevat mijn idee over wat ik gezien heb. Verschrikkelijk omdat het (weer) om een programma gaat waarbij veel mensen 'te kijk' worden gezet en vermakelijk omdat het toch ook op de lachspieren werkt.
Wat precies het doel is van de makers is me niet helemaal duidelijk geworden. De kandidaten krijgen keer op keer te horen dat het om serieuze audities gaat en dat er dus kritisch gekeken en geluisterd wordt. Daar is niks op aan te merken, maar als tv-kijker zie en hoor je ook het commentaar dat de jury bezigt nadat de kandidaat al vertrokken is. Dat is meestal niet echt positief en vaak respectloos!
Nou lijkt het me ook heel erg om een hele dag te moeten oordelen over mensen die zich écht voor gek zetten. Mensen die er zelf wel van overtuigd zijn dat ze iets moois neerzetten. In de meeste gevallen is het spreekwoord 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden' dan ook erg van toepassing en daarmee de directe afwijzing van de jury terecht. Bij een groot aantal kandidaten voel je een soort gène opkomen als je kijkt en krijg je het gevoel dat deze mensen tegen zichzelf beschermd moeten worden.
Een heel enkele keer hoor je opeens iemand die wél echt kan zingen. Zo was er ook deze uitzending wel talent komen opdagen, zij het heel schaars.
Wat er echt uitsprong was een koor dat 'even' een geweldig nummer liet horen. The New Harvest Singers, met leden uit het hele land. Dat koor liet duidelijk horen dat ze niet vorige week begonnen waren met het instuderen van een nummer, het klonk gewoon goed. Er was ook nog een kwartet (Harvey's Angels) dat bestond uit leden van voornoemd koor. Zij zongen echt de sterren van de hemel en kregen een zeer positieve beoordeling. Maar als zij besloten als kwartet door te gaan, moest het grote koor afhaken. In eerste instantie kozen ze voor zichzelf, maar kwamen daar later op terug en wilden met het grote koor verder. Zulke bescheidenheid lijkt me dus ook géén goede eigenschap voor mensen met de X-Factor!
Maar het koor waar ik naar uitkeek, was niet van de partij. Nou had ik al eerder dat vermoeden, want het ging deze uitzending om deelnemers uit het Oosten en Noorden van het land met opnames in Apeldoorn. Betekent dat nou dat ik vogende week weer naar de X-Factor moet kijken? Dat was ik in ieder geval niet van plan. Maar gelukkig heb ik net na een beetje surfen op internet ontdekt, dat de uitzendingen daar terug te kijken zijn. (klik hier) Zo staat er nu op de achtergrond de uitzending van vorige week te 'draaien', dan kan ik toch gewoon doorwerken. Kan ik toch nog in de gaten houden hoe het mijn oud klasgenoot is vergaan tijdens de auditie. Volgende week maar even op internet kijken of ze dan wel aan de beurt is gekomen...