GELUKKIG NIEUWJAAR!

De laatste dagen van 2007 zullen wij weer in Parijs zijn. Er ís internet in het hotel en de laptop gaat mee, waarschijnlijk kan ik jullie dus vanuit Parijs ook nog een keer gelukkig Nieuwjaar wensen.
Tot dan.

Michelinster voor Negenmannen?

Gisteravond waren wij weer eens in ons favoriete restaurant in Boxtel: De Negenmannen. Het is altijd een feest om daar te gaan eten, alles klopt er. Dat begint al bij de ontvangst, nog voor je de deur helemaal open hebt, staat er al iemand die je gastvrij binnenleidt. Je jas wordt aangenomen en je wordt vriendelijk naar je plaats gebracht. Ook de 'aankleding' van het restaurant is goed, niet te overdadig met veel frutsels, maar smaakvol en met voldoende ruimte tussen de tafels. Waar je ook zit (en we hebben al veel verschillende plekken gehad), je voelt je overal prettig.
Als je eenmaal aan tafel zit, hoef je niet lang te wachten op een vriendelijke jongen die komt vragen of je een aperitief wilt gebruiken. Hij doet daarbij de suggestie om de aperitief van het huis te proberen en dat bleek een heel goed idee.
Vervolgens begint het feest met het 'broodritueel' zoals wij dat zelf noemen: op het bordje links naast je bord wordt een minibroodje gelegd, er wordt voorzichtig wat olijfolie in het kommetje geschonken en van de roomboter wordt met een pincet het beschermpapiertje verwijderd. Dat gebeurt met zoveel zorg, dat het een genot is om naar te kijken.
Dan krijgen we de kaart aangeboden. Er is veel keus, maar het is geen boekwerk dat uren vraagt om doorgenomen te worden. Wij hebben trouwens nog nooit à la carte gegeten bij De Negenmannen, maar gaan altijd voor een bijzonder menu. In vorige blogs was daar al wel eens ooit wat over te lezen, zoals bijvoorbeeld het verhaal van de 'vergeten groenten'. Gisteravond twijfelden we tussen het verrassingsmenu (dat iedere keer weer een préttige verrassing blijkt te zijn) en het 'herfstgerechtjes'-menu. Dat laatste is een 6-gangen diner van kleine hapjes met begeleidend wijnarrangement. Súper, de keus was gemaakt.
Inmiddels zijn wij aardig wat gewend bij De Negenmannen, maar ook gisteren werden wij weer aangenaam verrast door de amuses die we voorafgaand aan het diner voorgeschoteld kregen. Mousse van witlof? Heerlijk! Hartig pruimenkoekje? Erg lekker! En daarbij ook nog een minikopje bouillon.
Bij iedere gang die vervolgens doorkwam, kregen wij een passende wijn ingeschonken door gastvrouw én deskundig sommelier Saskia Hermans. We dronken o.a. een Franse Pinot Blanc uit de Elzas en een Pinot Grigio uit Italië, maar ook een Picpoul de Pinet en een Cuvée Saint Adrien uit de Languedoc.
De 6 verschillende gerechten waren heerlijk, inderdaad klein, en goed op elkaar afgestemd. De gemarineerde kalfslende, de krachtige hazenbouillon, de scampi's op een preibedje, de zeebaars met puree van pastinaken, de patrijs en tenslotte het overheerlijke dessert met mousse van amarenen.
Tijdens het eten vroegen wij ons in alle ernst af waarom dit restaurant geen Michelinster heeft. Zijn de 'inspecteurs' hier nog nooit geweest? De vergelijking met andere restaurants waar ze wél mogen pochen op zo'n ster, kan De Negenmannen zeker doorstaan. Waar moeten we zijn om Jos en Saskia Hermans voor te dragen...?

GELUKKIG KERSTFEEST

Ze staan er weer...

Een karwei waar ik altijd tegenop zie, is de kerstboom zetten. Pardon, twee kerstbomen is het tegenwoordig. Maar een kerst zonder boom is niet compleet.
Voordat het zover is dat de boom 'gezet' kan worden, moet er meestal nog van alles gebeuren. Tegen het eind van het jaar wil iedereen wat van me hebben, moeten er projecten worden afgerond. Zo ook deze week. De eerste 3 dagen stond ik als juf van groep 3 te genieten voor de klas. Dat betekende wel dat ik vervolgens tot 's avonds erg laat in de weer was om mijn overige werk niet al te erg op te laten lopen. Op woensdag had ik na school eerst nog een lunchafspraak met een goede vriendin die ik gewoon veel te weinig zie. Maar daarna voelde het alsof ik eindelijk tijd had om aan kerst én een kerstboom te denken. Toch werd het vrijdag voordat ik eraan toe was om op pad te gaan voor die bewuste bomen. Bij het eerste adres was het aanbod letterlijk erg mager. Iele boompjes en niet veel keus meer. Maar ik wist nog van onze eerste kerst in Mill dat er in St. Hubert een hele grote kerstbomenboer was. Daar heb ik 2 mooie Nordmans apart laten zetten, prachtige bomen die geen naalden verliezen en zeker niet prikken. Ze waren te groot om samen in mijn Twingootje te passen, dus werden ze vanochtend door Ger opgehaald. Intussen had ik al de kerstspullen van de zolder gehaald. Ik schrok van de hoeveelheid dozen, ieder jaar komt er ongemerkt toch weer kerstversiering bij. Misschien dat we daarop dit jaar eens een uitzondering maken, tot nu toe hebben we behalve de bomen nog niks gekocht!
Voordat ik dan eindelijk wilde beginnen met het optuigen van de bomen, zag ik in mijn mailbox een heel vervelend bericht. Van het hotel waar we de laatste 2 dagen van dit jaar en de eerste 2 van het volgend jaar zouden verblijven. Ze hebben onze reservering geannuleerd omdat ze brand- en waterschade hebben die niet op tijd verholpen zal zijn. Een kort bericht met grote gevolgen. Geen alternatieven, dus gewoon géén hotel als ik niet snel iets zou ondernemen. De tickets voor de Thalys hebben we al in huis, naar Parijs gaan we in ieder geval. Op de website www.bookings.com leek het aanbod nog erg mee te vallen, maar bij nader inzien ging het vooral om eenpersoonskamers of hele dure suites. Gelukkig heb ik toch nog beslag weten te leggen op een prima hotel met geweldige faciliteiten. (www.hotelpulitzer.com)
Toen dat eenmaal geregeld was, waren dan toch de kerstbomen aan de beurt. Het is weer gelukt, alle lampjes zijn ontrafeld en branden en er is maar één kerstbal kapot gevallen. Wij kunnen van de kerst gaan genieten, mét bomen.

Vaarwel Sint, het wordt weer Kerst

Deze week stond bij ons bijna helemaal in het teken van Sinterklaas met daarbij een vleugje Kerst. Volgens onze inmiddels al jarenlange traditie vieren wij sinterklaas met veel pakjes, gedichten en versjes en natuurlijk surprises. Eveneens een traditie van jaren is onze gewoonte om daar pas op het allerlaatste moment mee te beginnen. Waarschijnlijk speelt daarbij in ons achterhoofd dat de beste prestaties onder hoge druk geleverd worden. Maar dit jaar spande toch wel de kroon in het tarten van de deadline. Normaal doen we toch op zijn minst het weekend voor de gekozen datum wat sintboodschappen en hebben dan alvast een idee in ons hoofd wat het allemaal moet worden. Zo waren we dat ook dit jaar van plan, ik schreef daarover de vorige weken al hoopvol dat we misschien in Verona of Wenen wat zouden vinden. Keus was er genoeg, maar de inspiratie ontbrak er totaal. Wellicht werd dit veroorzaakt door de vreemde omgeving, we werden overvallen door tevéél glitter en klatergoud. Kortom, het effect was dat we overladen werden met ideeën en daardoor net zoals je bij oververmoeidheid niet kunt slapen, niet konden kiezen. We begonnen dus maandag aan een volle week, waarin stapels werk op ons lagen te wachten, met het vooruitzicht van een leuke sinterklaaszaterdag zonder dat we ook maar iets hadden bedacht of gekocht.
Behalve de wetenschap dat er nog flink creatief moest worden gedaan, lag er ook nog de zelf opgelegde verplichting van de jaarlijkse nieuwsbrief te lonken. Ieder jaar móet onze kerstkaart met ons hele verhaal van het afgelopen jaar perse de dag ná sinterklaas (6 december dus) de deur uit. Ook zo'n traditie die gegroeid is en waar ik graag aan vast wil houden. Vooral omdat daarop altijd zoveel positieve reacties komen, ook zakelijk gezien. Alhoewel dan voor die laatste - zakelijke - kant de nieuwsbrief niet hoeft te worden toegevoegd, die is alleen voor familie en vrienden.
Een week heeft zeven dagen, in deze sinterklaasweek had ik er maar 5½ om alles voor elkaar te krijgen. En natuurlijk lukte het allemaal weer. Zelfs met de surprises van Ger, die op donderdagavond nogal moedeloos kwam melden dat het écht niet zou gaan lukken. Gekukkig doen wij daarover niet zó geheimzinnig dat ik niet kon helpen. Met het nodige knip- en plakwerk bijvoorbeeld en het uitzetten van een routekaart.
Het werd zaterdag en tot op het laatste moment werd hier in huis gedicht, getypt, geprint en ingepakt. Maar toen was het dan zover, we zaten er helemaal klaar voor.
Wij als gezin van 6 zaten als kleine kinderen zo blij te wachten op het eerste pakje. Wie mocht er beginnen? De gedichten hadden vaak hetzelfde onderwerp. Oh, oh wat kennen wij elkaar goed. Zelfs aan de hond was gedacht, nooit geweten dat er een speciaal kookboek voor honden bestond! De surprises zorgden voor de beoogde verrassingen: verbanden moesten worden gelegd, ons eigen 2 voor 12 spel werd gespeeld, een virtuele fietstocht werd afgelegd mbv de tof-tof (TomTom kan op gaan letten voor serieuze concurrentie), er was zelfs een kerststal met een verrassende ezel en natuurlijk een Kerstroos, en de jaarlijkse soundcheck werd gespeeld. Die laatste krijgt met Kerstmis een vervolg, die had namelijk nét iets meer tijd nodig om helemaal perfect te zijn.
Het was me het heerlijke avondje wel, volgend jaar toch maar weer eens op tijd beginnen...

Deze week op Station Mill: Nog maar een keer: het Centrumplan

Wenen, één grote slagroomtaart

Dit weekend zitten we in Wenen voor een symposium van Allergosan van Anita Frauwallner.
Vrijdagavond kwamen we aan op het vliegveld, maar wie we ook zagen, geen Anita. We zaten al bijna in een taxi toen ze ons nog telefonisch wist te bereiken. We waren elkaar misgelopen, maar konden gelukkig alsnog met haar meerijden (in haar luxe Jaguar). Eindbestemming: Hilton Danube, uiteraard gelegen aan de Danube oftewel 'Die schöne blaue Donau'. Als de zon schijnt is er warempel enig blauw in te ontdekken, maar voor de rest van de dag is het gewoon een massa grijs water.
Het symposium werd druk bezocht door 'Apotheker und Artz-Apothekern', Ger was één van de 6 uitgenodigde sprekers. De meeste verhalen waren in het Duits, maar behalve Ger deed ook Karin Koning (Maastricht) haar verhaal in het Engels. Het was een druk programma dat voor half 2 al helemaal afgewerkt was. Toen konden we dan ook - na een gezamenlijke lunch in het restaurant van het hotel - richting centrum. We waren van plan om zoveel mogelijk kleine Sintcadeautjes te kopen, want dat feest nadert ook al snel. We zijn niet zo heel erg ver gekomen. Er was keus genoeg, maar dat maakte het alleen maar moeilijker. Op een gegeven moment was het 5 uur en dan gaan alle winkels in Wenen dicht, voor ons is dat bijna onvoorstelbaar! Nu hadden we wel een prima excuus om lekker koffie te gaan drinken met natuurlijk een stuk Sachertorte. Niet bij Sacher, maar bij Heiner. Daar is de taart misschien nog wel lekkerder als we de gidsjes moeten geloven.
's Avonds waren we uitgenodigd voor een diner bij de Steierstube, waar ze originele gerechten uit Steria (in het Nederlands Stiermarken genoemd) serveren. Stiermarken is één van de 9 deelstaten van Oostenrijk, Graz is daar de hoofdstad van. Allergosan is gevestigd in Graz. We hebben er heerlijk gegeten en daarbij goede wijn uit Steria gedronken. Oostenrijkse wijn is nu, na een behoorlijke crisis van een aantal jaren, weer helemaal terug.
Voordat we gingen eten, zijn we ook nog over de kerstmarkt gelopen (Christkinderlmarkt heet dat hier). Het was er ongelooflijk druk, maar we hebben temidden van al het gedrang nog wel genoten van een beker heerlijke warme punch. Die is hier in allerlei smaken te krijgen, je kunt er ook gepofte kastanjes bij eten of andere traditionele Oostenrijkse lekkernijen. De markt is voor het stadhuis opgesteld, dat helemaal verlicht is en waarvan ieder raampje een adventsvenster voorstelt. In de bomen hangen overal verlichte, gekleurde cadeautjes, kerstmannen, lampions enz.. Alles bij elkaar is het net één grote slagroomtaart. Heel Wenen lijkt trouwens net alsof het zo uit een sprookje komt. De meeste gebouwen zijn in dezelfde periode gebouwd en worden allemaal keurig onderhouden. De Sissi-sfeer druipt er hier overal vanaf.
Vandaag vliegen we weer terug naar Nederland, maar eerst gaan we vanmiddag nog naar het Kunsthistorisch Museum om 'Het Laatste Oordeel' van Jeroen Bosch te bewonderen en, op aanraden van enkele Oostenrijkers, ook meteen een blik te werpen op de Hollandse Meesters die in dit museum hangen.

Inmiddels zijn wij weer in Nederland. Het bezoek aan het Kunst Historisch Museum was de moeite waard, maar het kostte ons nog behoorlijk wat moeite om 'de' Jeroen Bosch te vinden. Het bleek ook niet 'Het Laatste Oordeel' te zijn dat in Wenen hangt, maar de veel kleinere afbeelding van de kruistocht van Jezus. Er hingen inderdaad heel veel Hollandse Meesters en ook een heleboel doeken van Rubens en van Pieter Breughel de oudere.

Bekijk ook het webalbum voor de foto's van Verona en Wenen:

Weekenden november 2007: Verona en Wenen

Verona, stad van Romeo en Julia

Woensdagochtend vroeg vertrokken we naar Dusseldorf om daar het vliegtuig van 11.00 uur naar Parijs te pakken. De reis verliep voorspoedig, zonder files, we waren er al voor half 10. Maar toen begon het grote zoeken naar een parkeerplaats. Alhoewel het niet echt goedkoop is om lang te parkeren in Dusseldorf, waren we blij dat we uiteindelijk een plekje hadden gevonden dat niet ál te ver weg was. Hoe fijn dat was, bleek toen we merkten dat de monorail én de bussen het lieten afweten en we gewoon moesten lopen om in de vertrekhal te komen. Gelukkig ook dat we ruim op tijd waren, nu was het een kwestie van gewoon doorlopen: inchecken, security en boarden en met een vertraging van ongeveer een kwartier vlogen we boven het Ruhrgebied richting Parijs. Eenmaal daar aangekomen, landden we op een achteraf terminal en moesten we per bus naar terminal F vervoerd worden, waar we gelukkig ook meteen konden boarden voor Verona. Opnieuw security: jas uit, vest uit, laarzen uit, laptop uitpakken en op je sokken door de poort. Alles weer aan en rennen naar de gate, bus weer in en hup naar het vliegtuig(je) dat al klaarstond. We zagen nog net hoe onze koffers in het ruim verdwenen, gelukkig, die hadden het ook gehaald! Om kwart voor 3 landden we in een druilerig Verona.
Vanaf het Centraal Station zijn we naar het hotel gelopen, langs de arena door oude straatjes, midden in de oude stad. De kamer is prima, maar helaas is er géén internet op de kamer. In tegenstelling tot wat de website van het hotel beweert, is er alleen in de lobby draadloos tegen een absurd hoog tarief (€5/uur). Morgen maar eens kijken hoe dat in het congrescentrum geregeld is!
Vanavond zijn we voorafgaand aan het diner eerst een cocktail wezen drinken bij Aquila Nera. Na een rondleiding door het oude Verona (die ik morgen bij daglicht graag nog eens overdoe!) heerlijk gegeten bij Ristorante Arche. Dankzij mijn tafelheer Lorenzo Morelli (niet afkomstig uit Verona, wel uit Noord Italië) een inspirerende avond.
======
De donderdag is net zo druilerig begonnen als de woensdag eindigde. Vanwege het door de regen gladde, marmeren plaveisel is het oppassen geblazen met lopen. Het 4^th International Yakult Symposium (The Gut, Immune Modulation and Probiotics) is in het Palazzo della Gran Guardia tegenover het Romeinse amphitheater van Verona: de Arena. Er zijn zo'n 200 deelnemers, waarvan 15 sprekers en een aantal sessievoorzitters. Ger is voorzitter van de Verona-sessie. Ondanks het feit dat Yakult in Italië pas sinds maart van dit jaar op de markt is, zijn de Italianen goed vertegenwoordigd. Verder veel Nederlanders, Duitsers en Engelsen. En natúúrlijk alle Japanse Yakult-mensen die speciaal voor dit symposium overgekomen zijn.
Na afloop van de eerste dag is er een orgelconcert in de St. Thomaskerk, muziek van Mozart die uitgevoerd wordt op hetzelfde orgel als waarop de jonge Mozart in 1770 die zelf speelde. Het is mooie muziek, maar de hele entourage van mensen die in de kerk zitten te 'wachten' tot de dienst gaat beginnen, komt een beetje vreemd over. Gelukkig kunnen we daarna tevoet naar Restaurant Maffei aan de Piazza Erbe waar ons een 'gala'-diner wacht. Met dat gala valt het trouwens wel mee, maar met téveel mensen in een te kleine ruimte is er wel erg veel lawaai. De sopraan die tijdens het eten voor ons zingt, heeft er moeite mee om boven alle geluiden uit te komen. Jammer.
Het menu bevat weer veel traditionele Veronese gerechten, wat niet bij iedereen in de smaak valt. Wat te zeggen van een 'prutje' plakkerige, romige rijst in een onbestemde roze kleur met daaroverheen een bloedrode saus (risotto all'Amarone mantecato al grana stravecchio)? Aan het eten is te merken dat hier vroeger veel arme boeren woonden.
Aan onze tafel zitten behalve Ger en ik prof. Kevin Collins (University College of Cork, Ireland), dr. Masanobu Nanno (Deputy Senior Researcher Yakult, Japan), dr. Satoshi Matsumoto (Yakult Central Institute for Microbiological Research, Japan) en dr. Mark (science consultant voor Yakult, Cambridge, England). Vooral die laatste is een opmerkelijk figuur. Hij is de 80 al ruim gepasseerd, maar dat houdt hem niet tegen om op dit soort symposia aanwezig te zijn. Zelf heeft hij al eens voorgesteld om met het consultancy werk te stoppen, maar Yakult wil daar nog niks van weten.
Zoals gebruikelijk in Italië is de organisatie nogal wat rommelig en loopt het programma al vanaf het begin van de dag behoorlijk uit. Het einde van het diner is dan ook pas tegen middernacht.
======
Vrijdag: alweer regen. Vanochtend nog symposium, daarna zijn we als toerist in Verona.
Ger gaat al voor 8-en de deur uit, want hij moet de 33 posters nog beoordelen. Ik blijf nog in het hotel om de mail op te halen en het werk wat daaruit voortvloeit af te werken. Ook Ger zijn mail haal ik op, want in de ruimte waar het symposium gehouden wordt, is géén internetverbinding... Voor ons is het ondenkbaar dat je in deze tijd nog congressen e.d. organiseert zonder dat er ergens een ruimte is waar je toegang tot het internet hebt. Je ziet ook veel mensen met hun laptop rondlopen, voor de meesten gaat het werk ook tijdens zo'n symposium gewoon door en e-mail is daar vaak een belangrijk onderdeel van.
Tijdens de laatste sessie val ik binnen, het programma is alweer behoorlijk uitgelopen. In ieder geval heb ik nu tijd om de mail van Ger en wat andere documenten op zijn laptop te zetten. Leve de memorystick.
Na 2 lezingen is er nog een 'ronde-tafel-discussie' die nogal rommelig verloopt. De Japanners achter de tafel hebben veel moeite met het Engels en zitten er een beetje wezenloos bij. Over de vraag welk voedsel bewezen minder kans op darmkanker geeft, is men het behoorlijk oneens. Wel zijn er al opmerkelijke resultaten bereikt bij het toedienen van probiotica als voedingsupplement, gelukkig maar voor Yakult!
Vanmiddag was ons eerste doel om een hotel te vinden voor de laatste nacht hier, een hotel mét internet op de kamer. Dat is gelukt, vandaag zit alles nog vol in Verona en blijven we dus in Hotel Victoria (4 sterren, maar beslist geen aanrader: onvriendelijk personeel, onjuiste informatie op de website en verschrikkelijk duur), maar morgenochtend komen er overal kamers leeg vanwege een ander groot congres in de stad dat dan is afgelopen. Dus nemen wij dan onze intrek in Hotel Trieste, voor de helft van de prijs die het in Victoria kost. Hier (in Victoria) hebben ze al gezegd dat ze die laatste nacht toch gaan rekenen, dat dat zo af is gesproken met Yakult. Aangezien wíj af hebben gesproken dat we de 2 nachten die we hier extra blijven zelf gaan betalen, moeten ze dat dan maar met Yakult Europe uitvechten.
Als toerist in Verona móet je natuurlijk naar 'het balkon' van Romeo en Juliette. In de stromende regen is het gelukt om het op de foto te zetten. Daarna gauw terug naar het hotel, er moet ook nog gewerkt worden. Nog 3 hoofdstukken en het boek van Ger is af!!
======
Vandaag is de dag van de verhuizing naar een ander hotel. Alsof het nog niet genoeg was, regent het zo mogelijk nog harder dan het gedaan heeft. Gepakt en gezakt lopen wij de kleine kilometer en komen daar door en doornat aan. Het is nog maar 11 uur, maar we kunnen al meteen naar onze kamer. Gelukkig. Wat we de rest van onze 'vakantie' in Verona gaan doen, is nog niet helemaal duidelijk. Het is zo'n slecht weer dat ontspannen rondwandelen en de toeristische attracties bekijken niet erg aanlokkelijk is. Waarschijnlijk gaan we straks lekker koffie drinken in ons favoriete café Aquila Nera en heel misschien laten we ons door alle mooie etalages overhalen om ook nog ergens alvast wat sintcadeautjes te kopen...
Voor foto's is het te slecht weer, maar gelukkig heb ik er de laatste dagen toch een paar kunnen maken.

Boymans van Beuningen

Op een koude zaterdagmiddag genieten van de herfsttoer van de Nederlandse Spoorwegen is al een plezier op zich. Weken geleden bestelden wij via de website van de NS een herfsttoer voor 2 personen. Dat wil zeggen dat je met z'n 2-en één dag in het weekend onbeperkt per trein mag reizen en dan ook nog 1^ste klas kunt zitten! Omdat de actie maar tot eind november loopt en dit ons laatste weekend in Nederland is tot begin december, waren we 'verplicht' om er vandaag of morgen gebruik van te maken. Dat werd dus vandaag, want morgen is het weer de jaarlijkse 7heuvelenloop voor Ger.
Wij gingen vanochtend op tijd met de auto naar Ravenstein om daar de trein te nemen naar Rotterdam. Via Utrecht reisden we, zodat er ook nog 2 zonen met ons mee konden om een bezoek te brengen aan het Boymans van Beuningen museum. Daar is op dit moment een speciale tentoonstelling, genaamd 'Vreemde Dingen', over surrealisme en design. Veel werk van Dali, maar ook van Magritte, Max Ernst, Man Ray en 'haute couture' van Elsa Schiaparelli.
Voordat we die expositie bezochten, namen we ook uitgebreid de tijd om de vaste collectie van het museum te bekijken. Ze hebben redelijk veel belangrijk werk, als enige in Nederland bezit het museum schilderijen van Van Eyck, Titiaan, Jeroen Bosch, Pieter Bruegel de Oude en Dalí. Dwalend door de zalen maak je een reis door de geschiedenis van de kunst vanaf de Middeleeuwen tot vandaag. Oude en moderne kunst. Schilderijen, beelden, tekeningen en prenten, foto’s, video en film, gebruiksvoorwerpen en sierobjecten.
Soms een verrassende mix van oud en nieuw, bijvoorbeeld in de zaal met werken uit de 17^de eeuw steekt opeens een 'mens' zijn hoofd uit de vloer. Een object van Maurizio Cattelan neemt als het ware een kijkje in een ander tijdperk.
Bij 'De toren van Babel' (ca. 1563) van Breugel de Oude leerde ik dat er een andere versie van Breugels toren in Wenen hangt. Dat kunnen wij gelukkig binnenkort gaan verifiëren, want in het weekend van 1 december brengen wij een bezoek aan die stad. Voor onszelf hadden we al bedacht dat we daar naar 'Het Laatste Oordeel' van Jeroen Bosch (die overigens ook vertegenwoordigd is in BvB) in het Kunsthistorisch Museum zouden gaan kijken.
Na een paar uur door het museum gedwaald te hebben, waren we toe aan koffie mét in het restaurant. Op zoek naar deze plek, kwamen we alsnog door zalen die we, onbewust, nog niet gezien hadden. Veel voorwerpen afkomstig uit het einde van de vorige eeuw riepen een boel herkenning op. Na de koffiestop bezochten we nog een aantal 'Interventies', speciale opstellingen in kamers waar je zelf onderdeel was van 'het kunstwerk'. Zo kon je bijvoorbeeld op een bed gaan liggen 'slapen' en opgaan in de omgeving. Andere bezoekers schuifelden langs dit object en hadden wel (of geen) oordeel over dit kunstwerk.
Aan het einde van de middag gingen we weer met de trein richting Utrecht. Alhoewel het aanzienlijk drukker was dan op de heenweg, viel het gedeelte van Rotterdam naar Utrecht nog wel mee. Maar toen we daar op spoor 15 voor de Intercity naar Den Bosch arriveerden, zag het er echt zwart van de mensen. En dan vooral vrouwen, echt allemaal vrouwen van middelbare leeftijd die zo te zien allemaal naar dezelfde activiteit in de Jaarbeurs waren geweest (de Margriet Winterfair, zoals ik thuis na wat googelen op internet vond). Beladen met tassen en pakjes wilden ze allemaal tegelijk de trein in, nog voordat de mensen die eruit wilden daar de tijd voor hadden gehad. Wat een nerveuze bedoening! Oók in de 1^ste klas was het dus stampvol, maar gelukkig konden we wel zitten en we waren blij dat we er in Den Bosch weer uit mochten om over te stappen op de stoptrein naar Ravenstein. Het laatste stuk was érg rustig, zo konden we nog even nagenieten van een prachtige dag.
www.boijmans.rotterdam.nl

Meubeltoerisme?

Wel eens op een zondagmiddag naar IKEA geweest? Dat kun je eigenlijk beter niet doen, maar tegen beter weten in begingen wij vorige week deze stommiteit nog maar eens. Omdat we een belofte in te lossen hadden die alleen maar daar vervuld kon worden.
IKEA Utrecht is, vooral bij slecht weer, een geliefde plek van menige inwoner van die stad om een anders saaie middag door te brengen. Als je eenmaal binnen bent door de draaideur kun je meteen aansluiten en aan de schuifelprocessie langs de diverse meubelopstellingen beginnen. Af en toe iemand inhalen lukt wel, maar heeft weinig zin omdat het even verderop weer gewoon stilstaat. Eigenlijk is er weinig verschil met de file buiten, die waar je net in stond op weg naar het woonwarenhuis.
Het was deze zondagmiddag zó druk dat er zelfs een lange rij voor de ballenbak stond: het kinderparadijs was vol en er kon pas een nieuw kind in als een van de geparkeerde kinderen mee naar huis mocht. Ook hier weer opvallende overeenkomsten met de verkeerssituatie buiten: in de parkeergarage was het zelfs na de aanwijzingen van de parkeerwacht zoeken naar een plaatsje.
Wij hadden een echt doel, op zoek naar een kastje dat even hoog en diep was als een aanrecht en niet breder dan 1,08 meter, konden wij hele stukken zonder vertraging voorbijschuifelen. Af en toe zagen we iets wat voor ons kastje zou kunnen doorgaan, maar dan was het óf te hoog, óf te breed. Ook losse kubussen waren niet zo te rangschikken dat ze voldeden aan onze eisen. Doorschuifelen maar dus. Bij de keukenafdeling (waar wij onze hoop eigenlijk helemaal op gevestigd hadden) was helemaal niks betaalbaars te vinden, al kwamen de afmetingen wat hoogte en diepte betreft wel érg in de buurt. Uiteindelijk vonden we precies wat we zochten bij de slaapkamerkasten, een commode met schuifladen voldeed helemaal aan de gestelde eisen. Na het nummer opgeschreven te hebben, konden we doorschuifelen naar het magazijn waar gelukkig nog genoeg voorraad aanwezig was.
Bij de kassa duurde het, zoals altijd, veel langer dan je zou mogen verwachten. Daarvoor waren er allerlei kassakoopjes langs de wachtrij uitgestald, zodat men niet echt onopvallend uitgenodigd wordt tot impulsaankopen. De prachtige - grote - wijnglazen die ik niet kon laten staan, staan nu te glimmen in mijn glazenkast!
Als je denkt dat je klaar bent als je de kassa gehad hebt, kom je van een kouwe kermis thuis. Buiten is het zo mogelijk nog een groter gekkenhuis dan binnen. Op het laadplatform staan teveel auto's te erg in de weg en het is nog een hele kunst om de gekochte artikelen in de auto te krijgen.
Zondag stond er een auto wel héél erg in de weg: een donkerblauwe Peugeot reageerde niet meer op het startsignaal via de afstandsbediening. De eigenaar van deze auto was een nerveuze man die al bij diverse mensen geïnformeerd had of ze hem misschien konden helpen. Hij zei thuis nog wel een reservesleutel te hebben en volgens hem zou de auto het daarmee wel weer doen. Of dat zo is, hebben wij niet meer meegemaakt. Wel hebben we de man een lift gegeven naar zijn huis, zodat hij daar in ieder geval de sleutel op kon halen. Hij zou dan later met de buurman teruggaan. In de auto zat hij zich steeds druk te maken over zijn achtergelaten auto, maar echt helpen konden we hem ook niet. Misschien was het toch handiger geweest als hij gewoon de Wegenwacht had gebeld, dan had hij bij zijn auto kunnen blijven.
Nadat we de man in de buurt van het Wilhelminapark af hadden gezet, waren we al bijna in de Deken Roesstraat. Onze eindbestemming was hier, 6 trappen op met een pak van 48 kg. Gelukkig is de nieuwe eigenaar van de kast een jonge kerel die dat 'moeiteloos' naar boven sjouwde!

Herfst en Nieuwegein

Vanavond waren wij een avond in het heelal. Dat wil zeggen bij een optreden met die naam van Spinvis, dat heelal bevond zich daarom in Theater aan de Parade in Den Bosch.
We hadden vorige week kaarten besteld bij dat theater en tegelijk met die bestelling ook geboekt voor het diner bij Restaurant In den Zevenden Hemel. Daar werden we al om half 6 verwacht en we waren niet de enigen die voor een theaterarrangement kwamen. Een prima formule, het eten is er hemels (eerder op deze weblog heb ik deze gelegenheid al eens geroemd) en er wordt rekening gehouden met de aanvangstijd van de theatervoorstelling. Ruim op tijd konden we dus van de Korte Putstraat naar de Parade lopen en omdat we anders toch niks te doen hadden, wandelden we nog een extra rondje om de St. Jan.
Eenmaal binnen in TadP hoorden we dat vanaf dit seizoen voor iedereen het pauzedrankje gratis is tegen inlevering van het extra strookje aan de toegangskaart! Wat een service.

De voorstelling begon iets na 8-en, het was niet Spinvis die het podium op kwam, maar een voor ons onbekende zanger. Een man met een gitaar die best wel mooi kon zingen, hij begon met een rustig Engels nummer. Maar al gauw bleek dat deze Chris Chameleon méér in huis had, deze uit Zuid-Afrika afkomstige zanger heeft een stembereik waar je u tegen zegt en een ontzéttende lange adem. Dat resulteert in prachtige vertolkingen van Engelse en Zuid-Afrikaanse liedjes. Klik hier voor beeld en geluid. Het is altijd leuk om zo kennis te maken met een artiest die je nog niet kent. Chris Chameleon wás de zanger van de ter ziele gegane band BOO!

Na deze verrassing was het dan toch echt zover: Spinvis nam ons mee naar het heelal. Hij begint het concert op een kalimba, een Afrikaanse duimpiano, met het nummer 'Een ochtend in het heelal'. De band die hij - Spinvis, alias Erik de Jong - meebracht telt 6 mannen en een opvallende vrouw: Saartje van Camp. Zij speelt vooral cello, neemt veel zangpartijen voor haar rekening en schuwt ook de banjo en de basgitaar niet. Haar hoge, beetje ijle stem vormt een prachtig contrast met het geluid van Spinvis terwijl het geheel tegelijkertijd heel harmonieus klinkt. De mannen van de band kunnen er ook wat van, bijvoorbeeld trompettist (en acteur) Hans Dagelet, die overigens ook nog een Indiaas instrument bespeelt. Verder is er Arjan Witte op orgel, Cor van Ingen op basgitaar, Jan van Eerd de vibrafonist en pianist Lucas Oldeman. Tenslotte is er drummer Jeroen Kleijn.
Samen zorgen zij mét Spinvis voor een denderende show met zowel nummers van 'breekbaar porselein' als swingende, opzwepende muziek. De teksten zijn allemaal op zijn zachtst gezegd 'apart' te noemen, soms dromerig, soms bijna psychedelisch. Het viel ons meerdere malen op tijdens het concert dat de muzikale Spinvis wel wat lijkt op Frank Zappa.
De show gaat onverminderd door, het ene nummer vloeit over in het andere. Als Spinvis iets begint te vertellen, wordt het alweer door het volgende nummer overgenomen en gaat het gesproken woord naadloos over in de gezongen liedtekst. Bekende en minder bekende nummers volgen elkaar snel op: 'Een Kindje van God', 'Flamingo', 'Wespen op de Appeltaart', 'Astronaut', 'Voor Ik Vergeet', Limonadeglazen met Wodka' en 'Lotus Europa'.

Aan het einde van de show verloochende Spinvis zijn afkomst niet en kregen we als toegift het mooie 'Herfst en Nieuwegein' te horen dat weer uitmondde in een kakofonie van geluiden, gevolgd door plotselinge stilte. Dat was volgens hem 'een impressie van Nieuwegein'. Als afsluiting stond hij nog helemaal alleen op het podium en zong 'Aan de Oevers van de Tijd' en 'Een avond in het heelal'. Práchtig!
Kijk voor meer Spinvis op YouTube: klik bijvoorbeeld hier.

Deze week op Station Mill: CCC Inc.

Geen proloog, wel vakantie

Geen proloog in 2008 voor de Tour de France. Dit bericht zat er al een paar weken aan te komen, maar sinds gisteren is het definitief. Wat moeten wij nu met onze traditie van jaren om naar de Proloog te gaan? Behalve op het wielrennen, verheugen wij ons ook altijd weer op het gezamenlijke weekend eens per jaar. Nu het tourschema bekend is, konden we onze plannen eindelijk daarop gaan aanpassen. Geen proloog betekent in ieder geval niet dat we het begin van de Tour niet mee zullen maken. Vorig jaar dachten we nog dat we naar Brest af zouden moeten reizen, omdat daar de start van de Tour de France 2008 zal zijn. Maar nu blijkt dat de eerste etappe daar alleen maar vertrekt om 195 km verder in Plumelec te eindigen. Allemaal erg plat langs de Bretonse kust. Op zondag en maandag ook zulke korte etappes door het vlakke land, maar op dinsdag een tijdrit in Cholet. Dat hebben we nu als uitgangspunt genomen en ergens halverwege tussen deze plaats en de aankomstplaats op woensdag - Châteauroux - hebben we nu een huis gehuurd (in Lussac-les-Chateaux). Daar verblijven we een hele week zodat we een aantal etappes mee kunnen maken. Een prima oplossing en zo blijft onze traditie toch bestaan.

De week daarna vertrekken wij dan met ons gezin verder naar het zuiden, naar Caseneuve (bij Apt) in de Provence. Daar zal letterlijk een hoger doel bereikt moeten worden, want in die week zal de Mont Ventoux bedwongen worden. Althans dat is het streven van Ger en de 2 jongste zonen. Gelukkig is er bij het huis ook een heerlijk zwembad en in de Provence schijnt altijd de zon...
Beide huizen zijn online geboekt bij Eurorelais, probeer het hier ook eens: in een paar klikken ben je verzekerd van een perfect vakantieverblijf! (In de rechterkolom op deze blog staan nog meer mogelijkheden om te boeken)

Dat was even dromen over de zomer van 2008 op de laatste dag zomertijd 2007. Voordat we de koude, donkere periode in gaan een zonnige vakantie boeken is voor mij altijd een heerlijke bezigheid. Dan heb ik de komende tijd iets om naar uit te kijken als ik last krijg van mijn milde winterdepressies: twee heerlijke weken Frankrijk in prettige huizen met grote tuin en zwembad.

Dit weekend staat verder in het teken van 'het boek' van Ger. Maandag moet alles bij de uitgever zijn en daarvoor moet er nog van alles gebeuren. Zo haalden wij vandaag een pokkenbriefje bij een familielid die nog een mooi origineel exemplaar bezat. Dat briefje wordt als illustratie in het boek opgenomen. (Mooie bijkomstigheid is dat het briefje in 1927 ondertekend is door de legendarische huisarts Hendrik Wiegersma.)
Ook moeten er nog wat foto's opnieuw worden gemaakt en bewerkt en Ger zal nog alle zeilen bij moeten zetten om alle teksten op tijd af te hebben.

Vannacht een uur extra, ik zal om 3 uur niet opstaan om de klok een uur terug te zetten. Maar morgenochtend is het dan wel zo prettig dat het minder laat is dan ik dacht.

Deze week op Station Mill: Geen woonboten in Mill

Van hot naar her en van Cuijk naar Terschuur

Grotere kaart weergeven

Het nadeel van iedere week een bijdrage leveren aan deze weblog, is dat er dan voor je gevoel ook iets gebeurd moet zijn dat de moeite waard is om te beschrijven. Nou kabbelen bij ons de meest weken net zo kalmpjes voorbij als bij de meesten van jullie, dus dat geeft nogal eens kopzorgen. Neem nou deze week: behalve de gewone dagelijkse dingen viel er niet veel te beleven. Na een geweldig weekend met een drukke verjaardag en de daarbij behorende op te ruimen rommel op zondag, begon de week rustig op maandag. Op dinsdag werd het nog rustiger, want omdat 'het boek' van Ger bijna is afgerond, was hij 2 dagen in Groningen voor de laatste puntjes op de i. Dat betekende dat ik dinsdag zelfs geen rekening hoefde te houden met een bepaalde etenstijd en daardoor zat ik om half 8 nog te werken in een inmiddels donker kantoor. Het schijnsel van de pc gaf net genoeg verlichting om de presentatie te maken waar ik mee bezig was. Ook de woensdag ging zo in volstrekte harmonie voorbij, dat is ook niet zo moeilijk als je alleen met de beestenboel thuis bent. Behalve op de markt zag ik die dag dan ook geen andere mensen en kon ik heerlijk doorwerken aan de powerpoints die ik voor mijn afspraak op donderdag nodig had. Die donderdag was opeens wél een drukke dag: 's ochtend was er eerst de cursus portret- en modelboetseren en 's middags stond er een bezoek aan een potentiële klant op het programma. Daarom was ik al erg vroeg uit de veren, want voordat mijn dag begint, klim ik 's ochtends altijd eerst op mijn speedbike om aan mijn dagelijkse hoeveelheid bewegen te komen. Dat is hárd nodig als je door je werk voornamelijk een zittend leven leidt. Om half 9 reden we naar Cuijk, waar de cursus gegeven wordt door beeldend kunstenaar Marcel Joosen (voor werk van hem, klik hier). Na een paar weken van vooral oefenen met de klei en het onder de knie krijgen van wat basisvormen, zou er deze keer voor het eerst een echt model aanwezig zijn. Het valt niet mee om enige gelijkenis in de kleikop te kneden, maar we doen allemaal ons best. Er werd in ieder geval zó geconcentreerd gewerkt, dat het behoorlijk stil was in het lokaal. In dergelijke gevallen vliegt de tijd en dat was ook hier het geval. Het voorlopige resultaat werd goed omwikkeld met vochtige doeken en ingepakt in een afgesloten plastic zak, zodat de volgende les de klei nog goed te bewerken is. 's Middags stond me een rit van ruim een uur te wachten naar Terschuur, maar nog maar net vertrokken, stuitte ik op de A73 al op de eerste file. Gelukkig was ik vroeg van huis gegaan, rekening houdend met het verkeer op de Nederlandse wegen, en kwam ik op de afgesproken tijd bij de klant aan. Daar werd ik vriendelijk ontvangen, ook door de hond, en hadden we een prettig gesprek over een op te zetten website. Daar kan ik voorlopig weer mee aan de slag. Op vrijdag kreeg ik een verrassend telefoontje van een andere mogelijk klant en voor volgende week staat er ook al een afspraak gepland die nieuwe perspectieven biedt. Kortom, genoeg te doen op zakelijk gebied.
Zaterdag moesten er nodig sportschoenen gekocht worden in Den Bosch. Dat moest perse daar omdat daar een volle stempelkaart van de ING Business Run om te ruilen was voor een paar nieuwe hardloopschoenen voor Ger bij Runnersworld. Nou is het nooit een straf om naar Den Bosch te gaan, dus dat hadden we er graag voor over.
's Avonds reden we naar Maarssen, aten onderweg bij vreetschuur Van der Valk in Vianen (volle bak, we schatten dat er toch zo'n 400 mensen tegelijkertijd zaten te eten, en toch waren we in een uur klaar!), waar we uitgenodigd waren op een promotiefeest. Daar troffen we een aantal oude bekenden en in plaats van het uur dat we van plan waren te blijven, werden het er bijna 3. We waren daarom niet zo vroeg thuis als we gewild hadden, maar de fietstour die we voor vanochtend bedacht hadden, hebben we toch gedaan. Wel iets later, maar nog voordat het begon te regenen, zijn we weer heerlijk door de regio wezen 'racen'. Dat laatste valt trouwens wel mee, want we werden onderweg regelmatig ingehaald door 'echte' wielrenners, die hun verzet een tandje hoger hadden staan en waarvan de benen wat sneller ronddraaiden dan die van mij.

Joe Cocker en een spoorloze boekhouder

Wat hebben Joe Cocker en een door ons verzonnen, spoorloze boekhouder uit Mill met elkaar te maken? Zo op het eerste oog helemaal niks, maar ze bepaalden allebei wél onze week!
Een week die op zich rustig begon bij de kleuters in groep 1/2, maar waarvan het einde nogal hectisch was.
Om er de chronologie enigszins in te houden, begin ik dan ook met een kort verslag van het concert van Joe Cocker op 12 oktober in AHOY. Maanden geleden hadden we er al kaarten voor besteld en vrijdag was het dan eindelijk zo ver dat we deze poplegende konden beluisteren én ook niet onbelangrijk bij deze man: dat we hem in levende lijve konden zien optreden. Met zijn spastische bewegingen en zijn krachtige stem is hij eeen van de karakteristieke iconen van de muziek van de jaren 60 en 70 uit de vorige eeuw. En nog steeds, op 63-jarige leeftijd, krijgt hij een bijna vol AHOY 'plat'. Het dak ging er niet af, maar gezien de gemiddelde leeftijd van de bezoekers (die ongetwijfeld iets te maken heeft met de leeftijd van Joe zelf) was het een 'dolle' boel. Met zoveel bekende muziek kon er natuurlijk uit volle borst worden meegezongen en onder regie van de zanger, nam het publiek zelfs sommige gedeeltes voor haar rekening.
Klassiekers als 'You're so beautiful', 'Unchain My Heart', 'With A Little Help From My Friends' en 'Summer in the City' brachten oude tijden tot leven. Ook een van de weinige eigen nummers van Joe Cocker, 'N'Oubliez Jamais', werd grotendeels meegezongen.
Het was een belevenis om deze rasartiest live mee te mogen maken!



Op de verjaardag van Ger, zaterdag 13 oktober, hadden we andere dingen aan ons hoofd. Al in de zomer waren we met de voorbereidingen begonnen van een spannend spel dat op deze avond gespeeld werd. Voor het derde jaar op een rij organiseerden wij in plaats van een traditioneel feest een avond vol raadsels en verrassingen. Voor de familie was het dan ook geen rustig bezoek met koffie en koek, maar hard werken om de oplossing te vinden van 9 moeilijke vragen en opdrachten. Het thema van de avond was het verhaal dat een ex-boekhouder van de plaatselijke Rabobank vermist wordt. De aanwezige gasten moesten zijn geheime e-mail adres proberen te achterhalen, zodat de man op te sporen was.
Het gezelschap werd in 6 groepen verdeeld en overal in huis werd gesteund en geklaagd omdat de vragen zo moeilijk waren. Gelukkig bleek geen enkele vraag zó moeilijk te zijn dat niemand de oplossing kon vinden. Uiteindelijk waren er zelfs een aantal groepen die het juiste adres hadden gevonden, zij kregen per direct een reply met de boodschap: "Het is gelukt! Hartelijk gefeliciteerd! Door deze mail naar het juiste adres te sturen, hebben jullie de puzzel van vanavond correct opgelost."
Na afloop werd er nog lang nagepraat en natuurlijk waren de 'klachten' van de verliezers niet van de lucht. Alles in het goede, we kunnen allemaal terugkijken op een leuke avond.

Fietsen

Het moet maar weer eens gezegd: "Het valt niet mee om op gewicht te blijven". Vorig jaar viel ik in ruim een half jaar 14 kg af, deels door verstandiger te eten en deels door stevige oefeningen onder begeleiding van body styling specialistes. Het verstandig eten bleef ik doen, maar de sessies bij body styling heb ik inmiddels beëindigd. Niet omdat ik er genoeg van had, maar vooral omdat ik er niet meer genoeg tijd voor kon vrijmaken. Mijn gewicht bleef nog een hele tijd constant en ik deed thuis braaf en regelmatig mijn oefeningen. Tot het zomer werd en ik in korte tijd eerst 2 kg extra mee terugbracht uit Maleisië en daarna in Frankrijk er ook nog eens 2 kg bijsmulde. Sinds eind augustus ben ik daarom weer heel fanatiek aan het fietsen. Iedere ochtend sta ik een uur eerder op en klim op mijn fiets. Dat klinkt erger dan het is, want ik zet er gezellig de tv bij aan en zit gewoon binnen op mijn speedbike. Na het fietsen loop ik naar beneden waar dan net de krant in de bus is gevallen en neem al lezend even de tijd om uit te zweten. Tot slot doe ik nog wat oefeningen (inderdaad, nog steeds dezelfde van body styling) en daarna begint gewoon de dag met douchen, hond uitlaten en de verdere sleur van de dag. In ieder geval ben ik dan goed wakker!
Maar afvallen lijkt absoluut niet meer te lukken, ik blijf slechts met heel veel moeite 'op gewicht'. Ik zou nóg verstandiger kunnen gaan eten, maar eerlijk gezegd heb ik daar niet echt zin in. Wij houden van lekker en gezond en zijn ons heel bewust van wát we eten met veel vis en verse groente, weinig vet en niet teveel tussendoortjes. Gewoon gezond-verstand-eten dus. Zo af en toe permitteren we ons wat extra's, bijvoorbeeld uit eten in een goed restaurant of een afhaalmenu van de plaatselijke Chinees. Voor mijn gevoel kan dat allemaal, áls ik maar trouw blijf fietsen. Het zou echter goed zijn als mijn bewegingspatroon een impuls zou krijgen, zodat de kans op gewichtsverlies wat toe gaat nemen. Vanaf volgende week zou dat zomaar kunnen gebeuren.
Vanmiddag hebben wij namelijk voor allebei een racefiets besteld bij Empella Fietsen in Erp. Daar gaan ze voor ons een op maat gemaakte fiets samenstellen, een Bianchi (BIANCHI uit Italië is het legendarische merk waar de wielrenner Fausto Coppi groot mee is geworden) met aluminium frame met carbon voorvork, een recht stuur en met een Shimano derailleur. Volgende week zaterdag kunnen we ze al ophalen. Ik heb me voorgenomen om, als het weer het toelaat, iedere week minstens één keer een flinke fietsrit te maken. De dagen dat ik er niet aan toekom, blijf ik gewoon op mijn speedbike trainen. Hard fietsen is leuk, maar dan wel zonder hellingen, want daar houd ik niet van.
Ger wel, die gaat met zijn nieuwe fiets oefenen voor dé beklimming van zijn leven. Die staat voor a.s. zomer gepland, dan wil hij met 2 zonen de Mont Ventoux opfietsen. Dat zal hard trainen worden, in de omgeving van Berg en Dal om te beginnen. Later zal dat meer Zuid-Limburg of de Ardennen worden, met als letterlijk hoogtepunt in juli 2008 de Mont Ventoux. Wij hebben voorlopig heel wat kilometers voor de boeg, ieder met ons eigen doel, maar allebei op onze eigen Bianchi!

St. Omer - Utrecht - Nijmegen - Mill

Een week vol afwisseling, dat was het zeker. Vorige week schreef ik hier over de cursus zijdeschilderen in St. Omer, die toen overigens nog moest beginnen. Na een weekend met pr��chtig weer, waarvan wij volop genoten tijdens ons bezoek aan de Normandische kust, werd het op maandag echt cursusweer. Met veel regen, maar af en toe droog en een beetje zon, zodat we meestal zonder nat te worden onze maaltijden konden regelen. Daarvoor gingen wij steeds naar een ander restaurant in St. Omer. Die zijn er daar genoeg, het is een levendig stadje met een aantrekkelijk centrum. Van onze gastvrouw hadden we ook nog wat tips gekregen en zelf vonden we andere leuke eetgelegenheden.

De cursus was inspannend, maar erg leuk. Schilderen op zijde is niet iets wat je zelf thuis snel zult gaan doen, je moet er nogal wat voor aanschaffen en bovendien moet je heel precies weten wat je aan het doen bent. Maar onder leiding van een ervaren docente is het heel goed mogelijk om tot aardige resultaten te komen. Binnenkort krijgen we de werkstukken thuisgestuurd, die moeten eerst nog gefixeerd en omgezoomd worden. Donderdagochtend namen we afscheid van Madame Bogaert en reden we op ons gemak weer terug naar Nederland. Halverwege de middag arriveerden we in Mill, waar we zagen dat het hier al net zo regenachtig was geweest als in Noord-Frankrijk.
Op vrijdag moesten we naar een promotie in Utrecht. Geen zakelijke verplichting deze keer, maar de 'verwezenlijking' van de tweede doctor in de familie werd op deze dag een feit. Met de verdediging van haar thesis 'Biology of inhibitory immune receptors' probeerde bijna dr. Eva Rijkers duidelijk te maken dat het immuunsysteem ook een rem nodig heeft. Voor het aanwezige publiek dat niet met deze materie bekend is, was het optreden van Eva belangrijker dan haar antwoorden. Maar voor iedereen was het wel duidelijk dat ze het heel goed deed. Een echte zeergeleerde doctor dus!
Aan Mill kwamen we deze week niet of nauwelijks toe, want op zaterdag was het tijd voor Wicked Honey. Een 'strakke en energieke rockband' zoals ze zichzelf op hun website omschrijven. In de band speelt een zoon van vrienden van ons en als ze in de buurt spelen, vinden wij het leuk om te gaan kijken (en luisteren natuurlijk). Met 9 mensen begonnen wij daarom de zaterdagavond in caf�� De Tempelier in Nijmegen om daarna te gaan eten bij Pinokkio. Om een uur of half 11 vertrokken we naar muziekcaf�� Loonies om het optreden bij te wonen. Precies op tijd, zo bleek toen wij binnenkwamen, de band was nog n��t niet begonnen.
We hebben dus van de totale show kunnen genieten, compleet met zangeres Nicole Verstappen boven op de bar en gitaarsolo's van Kimmo Zegers en Ron van Wanrooy. De band bestaat verder uit bassist Ruud Peters en niet te vergeten de enthousiaste drummer Jules Fransen. Onze zelfgemaakte telefoonvideootjes staan vanaf vandaag op YouTube.com (klik ook hier), wie weet helpt het de band om nog meer bekendheid te krijgen.

Nord Pas de Calais, zondag 23 september 2007

Misschien wel het laatste zonnige weekend van de zomer en zeker het eerste zomerse herfstweekend, vertrok ik met een vriendin op zaterdagmorgen naar St. Omer. Een stad in Frankrijk ten zuiden van Duinkerken die ik nog helemaal niet kende. De reden dat we daar naar toe reden, is een cursus 'schilderen op zijde' die we daar op maandag-, dinsdag- en woensdagmiddag gaan volgen. Via internet gevonden, maar verder een totaal onbekend gebied voor ons allebei. Zowel het schilderen op zijde als de stad St. Omer moeten nog door ons ontdekt worden. Op zaterdag hebben we ruim de tijd genomen om er te komen. Onze eerste stop was in Gent, waar we heerlijk geluncht hebben op een terras tegenover het oude postkantoor. We reden verder over de snelweg en verlieten die direct na Lille weer om ergens een kop koffie te drinken. Dat werd het plaatsje Armentières, niet rijk bedeeld met terrasjes, maar wij vonden er toch een in de zon! Vlakbij was het stadhuis waar een heuse Franse trouwpartij naar buiten kwam, compleet met zeepbellen (ipv rijst) en vuurwerk. Hoe kan het ook anders op een zaterdagmiddag in een Frans dorpje, een bruiloft hoort daar gewoon bij.
Onze laatste etappe leidde ons, dankzij de TomTom, regelrecht naar het juiste adres in St. Omer. Precies op de afgesproken tijd belden wij aan bij Madame Bogaert, die ons had gevraagd om niet voor 6 uur te komen.
In een prachtig oud huis, dat volstaat met allerlei originele antieke en minder originele oude spullen, hebben wij een ruime kamer met hoge houten bedden, gehaakte gordijnen en allerlei prullaria waar we een beetje gek van worden. De vrouw des huizes is een 'spraakwaterval' die - terecht - trots is op haar huis en alles wat ze verder doet. Ze organiseert allerlei activiteiten, geeft cursussen, maakt 40 verschillende soorten jam (!!), heeft altijd gasten van allerlei nationaliteiten in huis en geeft voortdurend ongevraagde adviezen. Maar ze bedoelt het allemaal heel goed en wij zijn ook heel erg benieuwd naar de cursus die we bij haar gaan volgen. Een beetje moe worden we er wel van, van al die energie die ze over ons uitstort... Dat begint 's ochtends al bij het ontbijt, brood met 6 verschillende soorten jam die allemaal door haar aangeprezen en door ons geprobeerd moeten worden. Bij het brood serveert ze ook allerlei tips voor eventuele uitstapjes en en passant noemt ze ook diverse 'partners in business' waar wij wel korting kunnen krijgen op het een of ander. Wij horen dat allemaal aan, maar trekken vervolgens wel ons eigen plan.
Vandaag hebben we genoten van het prachtige weer en zijn met de auto richting Calais gereden en van daaruit langs de kust via een prachtige route naar Boulogne sur Mer. Onderweg zijn we gestopt bij Cap Griz Nez, een prachtig punt met formidabele uitzichten. We reden weer verder naar Audresselles waar we onze lunch van moules frites nuttigden en gingen daarna naar Boulogne. Daar hebben we hele stukken langs het strand gewandeld en heerlijk van de zee genoten. Uiteindelijk was het toch tijd om weer naar St. Omer te rijden, om een uur of 7 waren we weer op de Quai du Commerce bij Marie Christine Bogaert thuis. Omdat St. Omer ook een leuk stadje is met goede restaurants gingen we voor de 2de avond op rij naar de Place du Maréchal Foch. Gisteren kregen we een apéritief van het huis bij Les Trois Caves, vanavond hetzelfde recept bij Le P'tit Montmartre. Ook dat heeft Marie Christine geregeld: gasten die bij haar logeren, krijgen op diverse plaatsen in deze stad een verrassing als ze er gaan eten of winkelen.
Morgen de eerste cursusmiddag, we zullen zien wat we ervan bakken. Tot nu toe is ons uitstapje in ieder geval al geslaagd!!

Morgen totaal ander weer

Wij hadden weer geluk! Voor het vierde jaar gingen wij in het derde weekend van september met de familie Rijkers een zonnig weekend weg. Twee keer in België, vorig jaar in Vaals en dit jaar in Overloon. We huren dan een aantal huisjes bij elkaar en beginnen op vrijdagavond samen in één daarvan. In het begin van de avond moet er natuurlijk bijgepraat worden, maar later op de avond wordt er meestal een muziekquiz gespeeld. Daarin hebben we al van alles gehad, maar dit jaar waren de opgaven erg origineel. Van 26 nummers moesten we, nadat ze stopten, raden of het verder ging met a - o - of oe. Soms wist je het, maar vaak moest er gegokt worden. Omdat onze leeftijden variëren van 10 tot 54, waren er veel verschillende muzieksoorten. Oude nummers, nieuwe nummers en evergreens.
Op zaterdagochtend wordt er gewandeld, gezwommen, midget golf gespeeld, boodschappen gedaan, of wat je ook maar wilt doen. Natuurlijk moet er ook uitgebreid samen koffie worden gedronken en worden er verder afspraken gemaakt om gezamenlijke activiteiten te kunnen ondernemen. Zo ging er een aantal mensen fietsen, anderen gingen naar het Zoo Park Overloon en weer anderen wandelden naar het centrum van dit plaatsje en zaten lekker op een terras in de zon. Niets moet, alles mag en het is leuk om samen met familieleden die je niet dagelijks ziet iets te ondernemen. Eigenlijk wordt het ieder jaar leuker! Ook de kleine kinderen worden groot en de neven en nichtjes trekken de hele dag met elkaar op.
Op zaterdagavond is er de traditionele barbecue waarvoor iedereen een bijdrage levert. Als alle magen vol zitten en het buiten te donker (en te koud) wordt, gaan we binnen verder met koffie en is het weer tijd voor een quiz. Dit jaar was er een leuke taalquiz, gebaseerd op het tv-programma 'Tien voor taal', met behoorlijk pittige vragen. Met behulp van een meegebrachte beamer werden de vragen op de muur geprojecteerd. We speelden het in 4 teams en we hadden onze handen vol met allerlei attributen: een leitje waar af en toe een antwoord op moest worden geschreven, een bordenwisser om dat antwoord uit te vegen, ook een krijtje dus, een scoreformulier met een pen én een toeter om snel te reageren op de teamvragen. Er waren vragen over stijlfiguren, spelling, spreekwoorden, woordbetekenissen enz. Voor de finale moesten de 2 spelers met de hoogste individuele score tegen elkaar uitkomen. Ze kregen 10 woordbetekenissen te raden. De winnaar scoorde met 1 punt verschil en had ze álle 10 goed. Het woord dat de beslissing bracht was 'halitofobie', zoek dát maar op als je de betekenis wilt weten!
Op zondagochtend moet iedereen eerst even bijkomen van de avond daarvoor, maar daarna gaan we weer zwemmen, fietsen, wandelen en wat iedereen maar wil.
Na een laatste uitgebreide koffiebijeenkomst (of een glas wijn, wat iedereen maar wil), wordt het langzaamaan tijd om de boel weer in te gaan pakken, de huisjes op te ruimen, het laatste serviesgoed weer in de juiste kastjes te zetten en afscheid te nemen. Maar niet nadat we de datum voor volgend jaar al in onze agenda's gezet hebben. Wáar we dan heen gaan, is van later zorg, maar dát we gaan is onvermijdelijk geworden. Véél te leuk, want in het derde weekend van september is het namelijk altijd mooi weer. Ergens daarboven zitten wat mensen dat te regelen voor ons, daar ben ik van overtuigd. En morgen? "Totaal ander weer" volgens het weerbericht na het journaal.

Huiswijn

Zaterdagavond, genietend van een lekker glas wijn, zit ik achter mijn pc om dit stuk op de weblog te zetten. De wijn die ik drink zou je onze huiswijn kunnen noemen, het is namelijk zelf 'geïmporteerde' wijn uit onze favoriete Cave de Bonnieux in de Zuidfranse streek de Lubéron. Lekker soepel wijntje, geschikt voor ieder moment.
Maar vanaf vandaag hebben we ook ándere huiswijn op de plank liggen! Een Spaanse melange van Garnacha en Tempranillo, die vol beloftes zit van zon en zomer. Of die beloftes ook waargemaakt worden, moet ik nog uitproberen. Geproefd hebben we de wijn nog niet. Het is ook niet om de smaak of de druivenmelange dat we deze wijn in huis hebben, maar simpelweg om het etiket! Bij de HEMA - of all places - is het tegenwoordig mogelijk om een eigen etiket op je eigen fles wijn te laten plakken. Dat leek ons een leuk idee voor ons aankomend familieweekend en we bestelden een aantal flessen met een oude familiefoto als etiket. Die wijn gaven we de naam Suite de Cerise mee - vrije vertaling van rij kers - en we hopen er vrijdag de broers en zus Rijkers mee te verrassen.
Omdat we het idee zelf in ieder geval heel leuk vonden, hebben we ook meteen een ánder etiket gemaakt. Daarop staat ons huis en die wijn heet dan Domaine Moulin Rouge (rode wijn uit Mill), leuk cadeau voor bezoek of als we zelf op visite gaan.
Het eerste bezoek heeft al een fles mee naar huis genomen, ze waren er heel enthousiast over. Dat bezoek kwam vanavond bij ons eten in het kader van het pre-promotiediner dat wij altijd voor een aankomende promovenda (het gaat deze keer dus om een vrouw) geven. Dinsdag is de grote dag voor doctor in spé van der Velden, dan mag ze haar proefschrift verdedigen. Maar vanavond zat ze samen met haar man bij ons aan tafel.
Het was nog een heel geregel deze keer om alles op tijd gekocht en gekookt te hebben, want vanochtend zaten we nog in Rotterdam. Gistermiddag reden we daar vanuit Utrecht samen heen, nadat ik de ochtend daarvoor al de meeste boodschappen bij ons in Mill had gehaald. In Rotterdam waren we een nacht te gast in de Golden Tulip Inntel, aan de voet van de Erasmusbrug. Terwijl Ger een lezing gaf voor de 7th Euroconference on Clinical Cell Analysis, ging ik me heerlijk te buiten in de Koopgoot. Want winkelen gaat prima in Rotterdam!
Voor 's avonds hadden we kaarten voor de nieuwe show van NUHR in het Oude Luxor Theater: Natuurlijke Selectie. Een prachtige show over een 'moeilijk' onderwerp: 'In ‘Natuurlijke Selectie’ kiezen de mannen van NUHR zélf hoe en met wie we verder moeten. Niet op basis van geloof, ras, afkomst of vermogen. De selectie zal worden gemaakt op basis van Nut. De Nieuwe mens is de Nuttige mens.' ("Het cabaret van NUHR vloert de tijdgeest en is geen amusement van een paar grapjurken bij wie je je verstand op nul kunt zetten." (Het Parool))
Het was een indringende show, serieuze dialogen afgewisseld met hilarische momenten. Licht en geluid dat op onverwachte momenten iedereen op deed schrikken, maar ook de bekende 'mannenhumor' van NUHR over vrouwen en vreemdgaan. Zelfs de bekende verwarring van Peter Heerschop over het wel of niet terugzetten van de klok bij het ingaan van de wintertijd, was mooi opgenomen in de show! NUHR bezoekt nog het hele seizoen diverse theaters in het land met deze show, als je de kans hebt, moet je zeker gaan kijken!
Meer informatie over NUHR op www.nuhr.net

Deze week op Station Mill: Brabant

Uit de klot getrokken

Dit weekend fietste ik samen met mijn vriendin terug in de tijd. Als echte dochters van De Peel, peddelden wij op ons gemak van 'De Hei' naar Griendtsveen. De Liesselseweg over en vrijwel meteen linksaf over de Breemortel richting Hanenberg. Hier haalde ik vroeger de lottoformulieren voor de jeugdsoos in de Zeilberg op. Erg veel veranderd is het gelukkig nog niet. Over de Veghelsedijk en een klein stukje Snoertsebaan kwamen we op de Griendtsveenseweg terecht. Een rechte weg waarop we al fietsend heerlijk bij konden kletsen over vroeger en nu. Onder het spandoek BOKKENOLLEN door fietsten we het Limburgse dorp in, waar we bij een van de eerste huizen even stopten om een lekkere pot eigengemaakte jam te kopen. Voor de deur stond een rek met daarop pruimen- en bramenjam en diverse potten sap. De prijzen waren duidelijk aangegeven en op een bordje erbij stond: "Geld door de brievenbus s.v.p."! Wat een vertrouwen, de tijd heeft hier echt stilgestaan.

In Griendtsveen stopten we voor een kop koffie bij Herberg De Morgenstond, maar alhoewel het al bijna 11 uur was, zag het terras er helemaal verlaten uit. Het duurde zelfs nog even voordat er iemand de bestelling op kwam nemen. Maar zoals het zo vaak gaat in dit soort situaties, toen wij er eenmaal aan de koffie (met proemenvlaai en appeltaart) zaten, kwamen er meer fietsers en wandelaars op het terras zitten.

Onze volgende stop was bij het begin van een wandelroute in natuurreservaat De Mariapeel. Hier heb ik al veel voetstappen liggen; toen wij ons huis in Meijel nog hadden, gingen wij hier vaak met de hond wandelen. Het is een prachtig gebied, waar je nog echt voelt wat de peelgrond eigenlijk is: een elastische turflaag (dialect voor turf = klot) die lekker meeveert bij iedere stap die je zet. Volgens mij moet hier het plaatselijk gezegde 'Uit de klot getrokken' ontstaan zijn...
(Voor de mensen die níet uit De Peel komen: je bent uit de klot getrokken als je in De Peel geboren bent)

Van wandelen en fietsen krijg je honger en daarom reden wij vervolgens over de Soemeersingel naar het Brabantse Helenaveen. Daar hebben ze geen proemenvlaai, maar próimenvlaai! Wij hadden echter behoefte aan een wat stevigere hap en bestelden daarom bij eetcafé De Halte huisgemaakte soep en vervolgens een Pistoletje Peelham (uiteraard stond er ook een Pistoletje Turfsteker op de kaart). De Halte lijkt wel een verzamelpunt van alle fietsers in De Peel en het was er dan ook behoorlijk druk.
Helemaal opgeknapt van de fietstocht, het wandelen en niet te vergeten het nodige bijpraten, fietsten wij vervolgens over de oude Peelstraat, de Kanaalstraat, de Snoertsebaan en de Hanenbergweg weer terug naar De Hei. Daar konden we nog ruim voor 5 uur mijn huurfiets weer inleveren.

Deze week op Station Mill: Plannen en plannenmakers

Vakantie definitief voorbij

Het zit er weer op, de zomervakantie van 2007. Wanneer die precies begon voor ons is niet helemaal duidelijk, want wij vlogen af en aan naar Azië en gingen bovendien nog naar Londen en Zuid Frankrijk. Maar de koek is nu echt op, voorlopig moeten wij weer gewoon hard werken en maar hopen dat er zich in de toekomst weer leuke reizen aandienen.

Een weekje later dan de rest begon voor mij ook het schooljaar 2007/2008 in Mill. Dinsdag meldde ik me bij De Kameleon en daar wachtte me een bijzondere verrassing. In plaats van het stoffige krijtbord hing er een ActivBoard voor de klas. Voor mij als computerfreak is dat natuurlijk helemaal het einde: een interactief whiteboard waarop je samen met de kinderen in de klas de hele wereld kunt bezoeken! Een digitaal schoolbord dat je met één klik van de muis kunt veranderen in een bord met lijntjes of ruitjes.

Wat is een digitaal schoolbord eigenlijk?
Het vervangt het klassieke zwarte (of groene) krijtbord in de klas. Een beamer, die wordt aangestuurd door een gewone computer, projecteert beelden op het bord. Alles wat op het computerscherm te zien is, wordt zichtbaar gemaakt op het digitale schoolbord.
Tijdens een geschiedenisles over archeologie kunnen bijvoorbeeld de laatste opgravingen getoond worden via websites zoals www.egyptology.nl en met Google Earth worden de aardrijkskundelessen een stuk interessanter.
Alles wat je nú op het schoolbord zet, kun je bewaren voor later gebruik en weer oproepen als het nodig is. Als er eenmaal een bord vol moeilijke sommen in de computer staat, kan dat steeds opnieuw aangeboden worden. Denk eens aan al die tijd die wij - leerkrachten van Nederland - kwijt waren met het volschrijven van het bord met oefensommen. Dat doe je nu één keer en klaar is Kees.
Woordpakketten? Laat ze als een lichtkrant over je bord lopen en alle moeilijke woorden zijn de hele dag in beeld!
Tafels oefenen? Met het digitale schoolbord wordt het een leuk spelletje!
Maar ook als de kinderen zelf iets willen laten zien of vertellen, zijn er veel voordelen. Een spreekbeurt krijgt een extra dimensie door het laten horen van geluiden en het vertonen van bewegende beelden.
In de kring vertellen over de vakantie kan nu aangevuld worden door de foto's die thuis op een geheugenstick gezet zijn levensgroot op het bord te laten zien.
Na het zien van mijn foto's van India (op dinsdag) en Vietnam (op woensdag) riep een kind opgetogen: "Morgen gaan we naar Londen..."!
Natuurlijk zijn er nog veel meer mogelijkheden dan waarover ik in deze paar regels kan verhalen. Zeker is dat kinderen van deze tijd, die vooral visueel zijn ingesteld, zich meer laten motiveren door wat er aangeboden wordt op een digitaal schoolbord dan op het klassieke krijtbord.

Deze week op Station Mill: Schapen...

De tent afgebroken

We zijn er weer, in Mill, en hebben er al meteen een druk weekend opzitten.
Toen we donderdagochtend thuiskwamen na een hectische aankomst op Schiphol, lag er een hoop werk op ons te wachten. Om te beginnen de lamsbout in de vriezer, die binnen een paar uur ontdooid, in stukken gesneden en gemarineerd weer voor een nacht de koelkast in moest. We brachten natuurlijk ook de nodige rommel mee, waaronder bergen was die ik zo snel mogelijk weg wilde hebben. Dan was er nog de tent (GROOT) die opgezet moest worden op vrijdagochtend, want toen was het nog droog. Gelukkig hadden we het dak erop en stond alles daaronder toen de eerste druppels op vrijdagmiddag uit de lucht vielen.
Al die voorbereidingen waren nodig voor de pot luck op zaterdag, een traditie die we dit jaar al voor de 8^ste keer in ere hielden.
Ook dit jaar was het weer een groot succes en alle stress die eraan voorafging, meer dan waard. Wat had iedereen weer zijn of haar best gedaan om er iets bijzonders van te maken.
We aten ver over de grens, maar dan lekker in onze eigen achtertuin. Om maar eens wat te noemen: Indiase bonbons, Japanse sushi, Vietnamese springrolls, Maleise satay, Italiaanse kaassalade, Turkse kip pilav, exotische fruitsalade, Franse pruneaux, tropische pindasoep, zilte Jacobsschelpen, overheerlijke chocolade mousse, knapperige empanada's, Indiase kiphapjes, Franse gepofte aardappels, Zuidafrikaanse cake en daarbij Franse wijn, Duits en Belgisch bier en Amerikaanse coka cola.
In een vrolijke sfeer werd er ook nog een pittige muziekquiz gespeeld, die zoals ieder jaar, voor veel deelnemers nét te moeilijk was. Maar dat kan de pret nooit drukken, want de quiz hoort er gewoon bij.
En nu is alles weer 'gewoon'; de koffers kunnen voorlopig weer naar de zolder, de spullen die we ieder jaar voor de pot luck gebruiken staan ernaast en de tent is afgebroken. Het lijkt het einde van de zomer, het begin van een nieuwe periode waarin al weer veel werk ligt te wachten. En dat gaan we doen: hard werken. Maar dan hopelijk wel met nog wat mooi weer in het verschiet, want dát hebben we nog te goed!

Voorbereidingen in volle gang

Nog maar net terug uit la douce France, zijn wij alweer volop bezig met een volgende reis én natuurlijk met de pot luck die daar direct op volgt.

Allereerst de reis, maandagavond vertrekken we al richting Schiphol. Omdat we dinsdag om 12 uur gaan vliegen, willen we niet het risico lopen dat we 's ochtends vroeg vast komen te zitten in de spits. We hebben dus een hotel geboekt bij Schiphol en kunnen daar ook de auto verder gratis laten staan. We worden dan dinsdagochtend met een shuttlebus naar de vertrekhal gebracht. Wel zo rustig op deze manier.

Ons vliegschema is er niet een om erg vrolijk van te worden:
Reisschema Amsterdam-Chennai-HCMC/Hanoi-Amsterdam
Malaysian Airways:
van Amsterdam naar Kuala Lumpur met MH 17 vertrek 07-08 12:00, aankomst 08-08 06:05
Air India:
van Kuala Lumpur naar Chennai met IC 956 vertrek 08-08 09:35, aankomst 08-08 10:35
Malaysian Airways:
van Chennai naar Kuala Lumpur met MH 181 vertrek 10-08 23:00, aankomst 11-08 05:25
van Kuala Lumpur naar Ho Chi Minh City met MH 750 vertrek 11-08 09:05, aankomst 11-08 10:00
Cathay Pacific:
van Hanoi naar Hong Kong met CX 792 vertrek 15-08 19:10, aankomst 15-08 22:00
van Hong Kong naar Amsterdam met CX 271 vertrek 16-08 00:05, aankomst 16-08 06:45

Daarbij komt nog een extra binnenlandse vlucht (waarschijnlijk met Vietnam Airways) die vanuit Vietnam voor ons geregeld wordt: op 12-08 van Ho Chi Minh City naar Hai Phong, van waaruit we met de auto naar Halong gebracht worden voor een boottocht op 13-08. Die middag gaan we dan met de auto (een rit van 4 uur) naar Hanoi.

Alles is nu geregeld, we laten het maar gewoon op ons afkomen en vertellen ons verhaal op onze Azië-reislog. We zullen ongetwijfeld weer een hoop nieuwe mensen ontmoeten en ons laten inspireren door alle ervaringen die we opdoen.

Als we terugkomen, is het bijna al meteen de datum van de pot luck. Daarom moesten we daar deze week ook al flink voor aan de slag. De ingrediënten voor onze bijdrage zijn ingekocht en voor zover nodig ingevroren en vanochtend zijn we bij de Macro inkopen wezen doen voor die zaterdag. Borden, bestek, servetten, flesjes fris en nog meer spul dat niet kan bederven. Het staat allemaal al klaar, want een goede voorbereiding is het halve werk. Gelukkig begint nu ook de weblog van de pot luck op gang te komen, zodat we enig inzicht krijgen van wie we allemaal kunnen verwachten. Alhoewel het nog ieder jaar gezellig druk is geweest, blijft het toch altijd weer spannend of er wel voldoende mensen komen.

En behalve alle voorbereidingen moest er deze week ook gewoon gewerkt worden. Gewoon facturen inboeken, betalingen verwerken, websites aanpassen, software installeren voor een klant enz. Daarbij kwamen uiteraard ook nog de vakantiewas, de tuin die flink doorgegroeid was tijdens onze afwezigheid, een bezoek aan de tandarts in Nieuwegein en allerlei andere klussen en klusjes die ik alweer vergeten ben. Vorige vakantie weggewerkt, komende reis voorbereid. Wij zijn er weer klaar voor!

Deze week op Station Mill: Imago gemeente Mill

Baudinard sur Verdon

Twee weken lang waren wij in Zuid Frankrijk. Nu, op de terugreis in Dijon, is er pas weer gelegenheid om iets op het internet te melden. Heerlijk rustig hadden wij het. Hierover lees je hieronder een verslag en kun je ook de foto's bekijken:

Zondag 15 juli 2007: Onze eerste dag in ons vakantiehuis is alweer voorbij. Om een uur of half 6 vanmiddag kwamen we aan, na een lange rit vanaf Beaune. Onderweg een paar keer gestopt om wat te eten en te drinken en de laatste keer om geld te pinnen voor de waarborgsom. Dat was ik in Nederland helemaal vergeten en toen ik daar achter kwam, waren we al bijna in Baudinard. Gelukkig konden we, na het gevraagd te hebben bij het Office du Tourisme, terecht bij het postkantoor van Gréoux les Bains. Eenmaal gearriveerd in Baudinard was het nog even zoeken naar de Chemin d'Artignosc, maar ook daarbij werden wij geholpen nadat we het bij de plaatselijke bistro gevraagd hadden. Het huis is overwéldigend, groot(s) en lux, met héél veel grond en een zwembad, een fitnessruimte en zelfs een kleine kudde schapen. Ook Muis vindt het hier helemaal geweldig. Ze kan hier vrij rondlopen, het hele terrein van 3 hectaren is omheind. We werden erg vriendelijk ontvangen door Madame Layet. Ze was blij verrast te merken dat we Frans spraken, volgens haar heel goed, alhoewel wij daar zelf onze bedenkingen bij hebben... Of zegt dit meer over het Franse taalniveau van de andere Nederlanders die hier komen?
Na ons voorlopig geïnstalleerd te hebben, zijn we weer teruggelopen naar het dorp (ongeveer een half uur bergop) en zijn bij de plaatselijke bistro neergestreken. Daar hebben we heerlijk gegeten, Muis heeft er heerlijk water gedronken, en hoorden we dat er morgenochtend een kleine markt is in Baudinard waar we brood kunnen kopen. De andere dagen kunnen we het voor de volgende dag bij de bistro bestellen.
De maandag zal dus voornamelijk gevuld worden met boodschappen, omdat het vandaag zondag is, konden we helemaal nergens terecht en er is dus ook echt nog niks in huis. Gelukkig konden we bij de Bistro le Chardon wél vast een fles heerlijke wijn kopen (pour l'emporter) voor slechts € 6,-. Daar zitten we nu van te genieten.
Vanaf de bistro trouwens nog een práchtige zonsondergang gefotografeerd. Onderweg naar huis stuitten we nog op een kudde geiten, oftewel de leveranciers van de heerlijkste kaasjes die je hier kunt krijgen!

Dinsdag 17-07-2007: Wat doen wij zoal tijdens onze vakantie in Zuid Frankrijk? Niet zoveel eigenlijk. Beetje lezen, beetje wandelen, beetje luieren en af en toe een boodschap. Onze voornaamste zorg iedere dag is wat en waar we zullen eten 's avonds. Om niet helemaal tonnetjerond weer terug te komen, besteden we ook nog wel een substantieel deel van de dag aan lichaamsbeweging. 's Ochtend begin ik bijvoorbeeld zelf met hardlopen op de band en daarna lekker baantjes trekken in het zwembad. Wij beschikken hier over een 'martelkamer' met een hardloopband, een roeimachine, een speedbike en een crosstrainer. Omdat ik nog geen ervaring had met een hardloopband, heb ik me daar nu volledig op gestort. Ik moet zeggen, het valt me niet tegen. Als beginneling loop ik al 500 meter in 10 minuten zonder noemenswaardig te wandelen (héél af en toe enkele stappen omdat ik mezelf dan niet bij kan houden op de band...), van Ger mag ik voorlopig mijn tempo niet opvoeren. Rustig beginnen dus. Na het hardlopen ga ik snel mijn badpak aandoen en dan is het tijd om een klein half uur heerlijk te zwemmen, helemaal alleen in een 10 x 5 meter bad. Het is zelfs overdekt, dat is in ieder geval niet omdat het anders te koud is.
Na deze lichamelijke inspanningen wordt het tijd om te gaan ontbijten, heerlijk op mijn gemakje met een boek erbij. Ger is dan inmiddels terug van het hardlopen (gewoon buiten in de vrije natuur) en heeft dan al gegeten. Daarna douchen en dan zijn we klaar om aan de nieuwe dag te beginnen.
Vandaag zijn we 's ochtends koffie wezen drinken in Aups, een aardig stadje op ongeveer 15 km van Baudinard. Daar konden we ook meteen een krant (l'Équipe voor de Tour natuurlijk) en brood kopen.
Vanmiddag hebben we vooral niks gedaan, intussen heb ik al wel mijn tweede boek hier uitgelezen. Aan het einde van de middag kregen we toch de behoefte aan wat lichaamsbeweging en zijn nog 3 kwartier in de omgeving wezen wandelen.
Morgen gaan we naar de 10^de etappe van de Tour kijken, ze komen hier redelijk dicht in de buurt.

Woensdag 18-07-2007: Vandaag étappe nummer 10, van Taillard naar Marseille. Op 93 km van de start stonden wij, bij de aanloop van een col van de 4^de categorie bij Villedieu. We hadden geluk, want er was een kopgroep die 4 minuten voorsprong had op het peloton. Voigt reed voorop en de laatste van deze groep was Juan Antonio Flecha van de Raboploeg. Vervolgens kwam het peloton met de voltallige Raboploeg voorop, ze staan allemaal keurig op de foto!
Verder kan ik nog melden dat de reclamekaravaan ons dit jaar bepaald niet heeft overgeslagen, ze bléven gooien! Het was er ook heel heet, toen we bij de auto terugkwamen gaf die een buitentemperatuur aan van 44⁰C. De auto had weliswaar uren in de zon gestaan, maar ook nadat we alweer volop aan het rijden waren, zakte de temperatuur niet onder de 40!
Rasmussen weer in het geel én nog steeds drager van de bolletjestrui, Boonen in het groen. Goed voor mijn wielerlijstje, ik sta ergens bovenaan in de Rijkers subleague!

Vrijdag 20-07-2007: We vermaken ons hier prima, eigenlijk doen we niet zo heel veel. Dat is een heel verschil met onze 'werkvakanties' in Azië. Daar proberen we zoveel mogelijk te doen in zo weinig mogelijk tijd. Hier zijn we echt alleen maar om uit te rusten. Wel met de dagelijkse portie lichaamsbeweging, maar ook dat voelt als vakantie. Vanochtend weer 1200 meter hard gelopen en 500 meter gezwommen, samen goed voor drie kwartier sporten. Daarna tevoet langs een hele steile weg omhoog geklommen naar het dorp, voor een paar foto's van het heel stille Baudinard en van het uitzicht over de omgeving. Verder nog even een lekkere koffie op het plaatselijke terras en het bestelde brood opgehaald. Daarna heerlijk bergaf weer naar huis. Vanmiddag nog even naar Aups voor de krant met nieuws over de Tour en om geld te pinnen. In de eveneens gekochte Volkskrant zagen we dat Joe Cocker op 12 oktober in Ahoy komt. Dat lijkt me nou echt fantastisch... En wie stuurde me prompt een SMS met de vraag of hij kaarten moest bestellen? Mijn broer Kees, een echte kanjer!
Daarna naar een héél kleinschalige vlooienmarkt in Artignosc sur Verdon. Niks waardevols gevonden natuurlijk.

Dinsdag 24-07-2007: Eigenlijk is er niet veel te melden, we vermaken ons nog steeds uitstekend met niksdoen. Vandaag was daarop een uitzondering, want we zijn helemaal naar Bonnieux (ongeveer 100 km) gereden om wijn in te kopen bij 'onze' Cave de Bonnieux. Dit doen we nu al voor het vierde jaar, telkens als we ook maar een beetje in de buurt zitten tijdens onze vakantie, gaan we daar onze wijnvoorraad aanvullen. We staan er inmiddels ook als vaste klant genoteerd in de computer. Op de heenweg hebben we nog koffie gedronken in Cereste, daar waren we lang geleden (1990) ooit op vakantie. Het is een klein dorpje tussen Manosque en Apt. In die laatste plaats hebben we vandaag geluncht en na het bezoek aan Bonnieux hebben we er ook nog boodschappen bij de LeClerc gedaan. Toen we naar huis reden, zagen we de hele tijd een enorme rookwolk recht voor ons. We waren al bang dat er in de buurt van Baudinard bosbrand zou zijn, maar blijkbaar was het nog verder weg. Eenmaal aangekomen in Baudinard zagen we de rook nog steeds ergens voor ons. 's Avonds kwamen er wel regelmatig vliegtuigjes over die de omgeving afspeurden naar verdachte rook/brandjes.

Donderdag 26-07-2007: Vakantie: beetje lezen, beetje wandelen, beetje luieren, beetje sporten én een beetje schilderen. Vandaag hebben we de kwast weer eens ter hand genomen en allebei een klein doekje geproduceerd. Hier vlakbij zijn wij neergestreken in een lavendelveld, Ger schilderde met waterverf en ik voor de eerste keer met olieverf. Mijn kunstwerk noemen we maar 'couleur locale', want het is een echt kleur-over-vorm-doek geworden.
Gisteren waren we ook nog naar de markt in Aups, we kochten daar heerlijk geurende Marseille-zeep (12 stukken!!) in verschillende 'smaken'. Er is zelfs zeep die naar chocolade ruikt! De hele kamer heeft dan ook sinds gisteren een heel bijzonder geurtje.
Met het hardlopen en zwemmen gaat het redelijk goed, tot nu toe heb ik er ongeveer 4 km zwemmen en 10 km hardlopen op zitten. Ik weet nu wel dat hardlopen toch echt mijn sport niet is, het zwemmen daarentegen zal ik thuis wel gaan missen. Vandaag was ook voor het eerst de overkapping van het zwembad eraf, gisteren heeft er de hele dag een 'mannetje' aan gewerkt om dat voor elkaar te krijgen. Veel lekkerder om in de buitenlucht te zwemmen, maar ik begreep dus vandaag pas dat er iets kapot was en dat de inschuifbare kunststof 'huls' niet meer helemaal open kon.

Vrijdag 27-07-2007: We hadden het op de kaart al gezien en wilden er ook in het echt rondlopen: Tavernes. Als het goed is, en wij weten zeker dat het zo is, passen er nu 2 Tavernes op ons huis en onze kat Belle. Wij wilden dus in ieder geval íets uit Tavernes voor hen meenemen. Dat viel warempel niet mee, want behalve een bakker, een groenteman, een presse/tabac en een piepklein supermarktje konden wij alleen een hele dure antiekwinkel ontdekken. Toen hebben we uiteindelijk maar een ansichtkaart van het plaatsje gekocht, dat vinden ze vast ook heel leuk.
Vanavond voor de laatste keer hier gebarbecued, morgen gaan we in het dorp eten en zondag zitten we alweer in Dijon aan tafel! Het einde van deze geweldige vakantie komt naderbij, jammer.

Zaterdag 28-07-2007: Laatste dag luieren, zwemmen, sporten, lezen, wandelen, niksdoen enz. enz. in dit prachtige landschap. We hadden iedere dag mooi weer, soms zelfs érg heet. Uit de krant en van de TV begrijpen wij dat dat niet overal het geval was in deze periode. Maar ga je in juli naar de Provence, dan kun je er bijna zeker van zijn! In deze weken kunnen wij ook echt uitrusten van de hectiek van ons gewone leven de rest van het jaar. Zien wij elkaar onder normale omstandigheden hoogstens 3 uur op een gewone doordeweekse dag, tijdens de vakantie brengen wij wakker en wel 16 uur per dag met elkaar door (Komt het daardoor dat we voor ons gevoel al wéken op vakantie zijn?). Zo komen we in ieder geval weer helemaal aan elkaar toe en maken volop plannen voor de rest van het jaar. Die zijn er genoeg, een opzetje voor de spannende avond in oktober is al klaar en voor het boek dat we ooit samen gaan schrijven, zijn er ook al voldoende ideeën. Wat we hier echter ook heel veel doen, is dromen over een leven zonder drukte en zorgen, bijvoorbeeld op een mooie plek in de Provence. Voorlopig zal dat wel bij dromen blijven, het gewone leven wacht weer. Maar tijdens zo'n vakantie wil je daar gewoon niet aan denken: volgend jaar maar weer dus.

Provence 2007