Onder professoren

Deze week woonden wij in Utrecht een unieke bijeenkomst bij. Nog niet eerder vertoond in de geschiedenis, tenminste zeker niet in Utrecht, waren wij getuigen van het afscheid van de ene hoogleraar en de 'inwijding' van een nieuwe, tijdens dezelfde zitting. Dat op zich is al heel bijzonder, maar dat het hier om een echtpaar gaat, maakt het nog specialer.

"Vol trots geef ik nu het woord aan mijn lieve echtgenote." Met deze ongewone woorden nam prof.dr. Louis Akkermans na een loopbaan van 37 jaar afscheid als hoogleraar gastro-intestinale fysiologie bij heelkunde.

Door het werk van Ger stevig verbonden met het onderzoek van Louis, bevatte zijn rede voor ons geen schokkend nieuws. Dat gold echter niet voor alle aanwezigen. Louis vertelt namelijk graag over de goede invloed van 'moederpoep' op de darmflora van een boreling. Een voordeel dat baby's die met de keizersnede geboren worden, moeten missen. Hij pleit er daarom voor om die laatste groep, meteen na de keizersnede, een beetje poep van de moeder toe te dienen. Dat zou het natuurlijke proces in de darmen beter op gang brengen en later veel gezondheidsproblemen kunnen voorkomen.
Professor Akkermans blijft voorlopig nog onderzoek doen naar probiotica en de invloed daarvan op de macrobiota (darmflora), hij zal er waarschijnlijk ook even smakelijk over blijven vertellen.

Zijn vrouw, Gerda Croiset, is benoemd tot onderwijshoogleraar (medische onderwijskunde) en heeft een masteropleiding opgezet voor studenten die een bachelor in de biomedische wetenschappen hebben en zich willen ontwikkelen tot arts én tegelijkertijd tot klinisch onderzoeker. Via een strenge selectie worden studenten toegelaten tot deze opleiding, SUMMA genaamd (Selective Utrecht Medical MAster).
In haar oratie verdedigde professor Croiset haar stelling dat het goed is om biologisch te discrimineren bij de toelating tot deze opleiding. Bij 'gelijke geschiktheid' wil ze de voorkeur geven aan een jongen!
Is dit nou een kwestie van 'het feminisme overwonnen' of speelt er iets anders?
Al een paar jaar is er de tendens dat er meer vrouwen afstuderen als arts dan mannen. Dat komt voornamelijk door de strenge selectie bij toelating. Op de leeftijd dat aankomende studenten van de middelbare school komen en een studie kiezen, zijn bepaalde delen van de hersenen van meisjes verder ontwikkeld dan die van jongens. Daarnaast is het onderwijs in de exacte vakken veranderd, minder abstract geworden. Meisjes hebben daar voordeel van, jongens niet. Daar komt nog bij dat meisjes op school vaker voor 'het hoogste cijfer' gaan en dat jongens eerder tevreden zijn. Scholieren met een acht of hoger worden, door de gewogen loting, meteen toegelaten tot de opleiding geneeskunde. Daarmee is de feminisering in de geneeskunde doorgeschoten: 70 van de 100 studenten zijn vrouwen. Gerda Croiset vindt dat niet wenselijk.

Deze week op Station Mill: Koninginnedagen

Gerard van Maasakkers

(Klik op afbeelding voor beeld en geluid)

Zaterdagavond gingen wij naar Theater De Molen in Beuningen. Voor de voorstelling 'Als ik zing vur jou' door Gerard van Maasakkers, de zanger van Brabantse 'liekes' uit Nuenen (die tegenwoordig in Budel woont). Het was een prachtige avond, een kleine intieme show in een al even klein en intiem theater. Vooral d��e combinatie maakte het heel bijzonder. In plaats van zijn begeleidingsgroep De Vaste Mannen had Gerard alleen gitarist Harry Hendriks meegebracht. Het intieme zat hem ook in de persoonlijke verhalen die de zanger vertelde voordat hij een nummer begon te zingen. Ontroerend, maar ook vaak vrolijk waren die. Gewone, alledaagse dingen transformeert hij moeiteloos om tot ware po��zie. Zijn liefde voor Brabant steekt hij niet onder stoelen of banken, ook niet als hij in Beuningen optreedt.
Hij houdt voortdurend contact met zijn publiek, je voelt je echt op bezoek bij hem. Bij sommige nummers moedigt hij zijn publiek ook aan om mee te zingen, bijvoorbeeld bij ''t Is altijd nou' en de uitsmijter 'H�� gaode mee'.
Ruim dertig jaar geleden kochten wij zijn eerste elpee en sinds die tijd hebben wij hem een beetje gevolgd. Maar of je nou de liedjes uit zijn begintijd beluistert, of de nieuwste nummers, ze gaan allemaal over het echte leven. Heel herkenbaar, vooral als je net als wij, op het Brabantse platteland bent opgegroeid.
Alhoewel wij veel muziek van hem in huis hebben, was dit pas het tweede concert dat wij bijwoonden. Op 10 augustus 2005 (tijdens het theaterfestival Boulevard) zagen we hem samen met JW Roy met het programma RoyAkkers in het Theater aan de Parade in Den Bosch. Ook heel mooi, maar minder persoonlijk dan de voorstelling van zaterdagvanavond. Daar heeft ongetwijfeld de zaalgrootte iets mee te maken.
Een aantal 'liekes' die wij in Beuningen te horen kregen:
---
As ik zing vur jou - Achter de schuur - Liedje van altijd - Dragen - Cis Verdonk - 't Is altijd nou - Benny - As ge ooit - Kan de deur nie dicht - Liedje van niks - Gij en ik - In zijne kop - Niks te beginnen - Hier heur ik thuis - Marie - Ik loop - Daor is de zon - Van d'n hoeksteen - Lieke vur Mariken - H�� gaode mee
---
Wij hebben ervan genoten en ik hoop dat dat ook geldt voor iedereen die dicht bij ons zat toen wij uit volle borst meezongen!

Deze week op Station Mill: Vertragingen in Mill

Armatrading: my all time favourit

Dinsdag was het dan eindelijk zover: mijn favoriete zangeres trad op in Paradiso in Amsterdam. Na jaren te hebben genoten van al haar cd's vond ik het wel eens tijd worden om haar live te horen. Het werd een avond om niet te vergeten, Joan Armatrading is na ruim 30 jaar 'podiumervaring' nog zo goed als nieuw. Zichtbaar staat ze te genieten van haar eigen show en haar enthousiasme werkt aanstekelijk op haar publiek. Ze houdt voortdurend contact, reageert op opmerkingen uit het publiek en maakt zelfs tijd vrij om even 'bij te kletsen'. Hoe gemoedelijk dat ging zie je onder deze link.
Een setlist van de avond heb ik via een andere fan gekregen die ik op Joans' netwerk heb gevonden. Via die site www.jabaspace.com heb ik ook een mail naar Joan gestuurd met dezelfde vraag, maar ik betwijfel of daar ooit antwoord op zal komen...
Setlist:
Heaven - Devil I Know - Woman In Love - Show Some Emotion - Somethings Gonna Blow - Play the Blues - Into the Blues - Tall in the Saddle - Love and Afffection - All the Way from America - My Babys Gone - Empty Highway - Cool Blue - You Rope You Tie Me - Call Me
Names - Me Myself I - Willow - Drop the Pilot

Dat haar uiterlijk behoorlijk 'met de tijd' is meegegaan, bewijzen de beelden van een oude opname. Klik op de foto voor de bijbehorende muziek: het nummer waarmee Joan Armatrading mij voor eeuwig onder haar fans mag rekenen. Over de muziek kun je zelf oordelen en wat de tekst betreft, die getuigt van een scherp realiteitsbesef. Tijdloos en helemaal waar.

De Brug

Wij gingen naar Bommel om de brug te zien. Dat is niet helemaal waar, wij gingen naar Waardenburg om de brug te zien. En zelfs dat klopt niet, want wij gingen naar Leerdam op kraamvisite. Het was een uitgestelde kraamvisite, de baby werd al in januari geboren, maar eerder waren er omstandigheden die dit bezoek verhinderden. Nu, na bijna 3 maanden na de geboorte, was het dan eindelijk zover. In de week dat er ook een koninklijke baby geboren werd, bezochten wij Julia (ook al bijna een koninklijke naam dus) die met trots op haar rompertje verkondigt dat papa haar koning is. Een meisje dat mijn hart nu al gestolen heeft. Ik maak het namelijk niet zo vaak mee dat de baby die ik op schoot krijg me een brede glimlach schenkt. Een prachtig, actief kind dat het nu al zonde van de tijd vindt om de hele dag te slapen. Dat belooft wat voor de toekomst...
Op de terugweg gingen wij dus bij Waardenburg van de snelweg af om de werkzaamheden aan de oude brug bij Zaltbommel te bekijken. Dit weekend zijn ze daar begonnen met de sloopwerkzaamheden van de brug zelf, de toegang tot de brug was al veel langer afgesloten. Het viel niet mee om echt in de buurt van de brug te komen. Vanaf het witte kerkje van Waardenburg, voor veelgebruikers van de A2 een herkenbaar bouwwerk, kun je tevoet over de dijk en dan meteen na de spoorbaan rechtsaf. Je komt dan op een pad langs het spoor, maar op een gegeven moment loopt dat pad dood tegen de spoorbrug aan. Gezien het drukke treinverkeer is het niet raadzaam om daar de rails over te steken, in de 20 minuten dat wij er liepen passeerden er 5 treinen! Toch heb ik geprobeerd om een paar karakteristieke foto's te maken, met vaag op de achtergrond de toren van Zaltbommel.
Nog even en de oude brug is er niet meer. De brug waarvoor wij heel vaak in de file hebben gestaan. Voordat de Martinus Nijhoffbrug klaar was, moest je over de oude brug die voor het verkeer in noordelijke én zuidelijke richting samen waarschijnlijk smaller was dan voor één richting van de nieuwe brug. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik daar de eerste keer overheen reed. Net terug uit Philadelphia waar alles breed - breder - het breedst was, moest ik voor mijn gevoel met de auto over een smal fietspad terwijl de tegenliggers probeerden om mijn buitenspiegel aan flarden te rijden. Met het zweet in de handen en drukke kinderen op de achterbank haalde ik de overkant. Maar zoals alles, als je iets maar vaak genoeg doet, wen je overal aan. Dat gold zeker voor het gebruik van de brug.
De nieuwe brug is natuurlijk prachtig, maar speciale herinneringen heb ik er (nog) niet aan. De files staan nu ergens anders, een stuk verder waar de A2 weer smaller wordt. En als dat ooit verholpen wordt, ontstaan ze wel weer op een andere plaats...

Deze week op Station Mill: Zomergevoel

Bob Dylan in person

(klik afbeelding voor video)

Nooit gedacht dat het nog eens zou gebeuren, maar gisteravond heb ik hem in levende lijve gezien. Tenminste dat mag ik aannemen. Hij stond namelijk zo ver weg dat het niet meer was dan een man met een hoed op, die met de stem van Bob Dylan een geweldig concert gaf. Je kunt niet zeggen dat hij een fantastische show stond weg te geven, dat is dan ook niet de stijl die je van Dylan verwacht. Geheel naar verwachting begon het concert om stipt half 8 en 2 uur later was het 'gedaan'. Voor iemand van bijna 66 is dat lang niet gek. Bijkomend voordeel voor het publiek, dat overigens ��rg keurig was, was dan ook dat we allemaal weer op tijd naar huis/bed konden!
Toch gek dat ik zo'n 35 jaar geleden voor mijn eindexamen Engels een songtekst van Bob Dylan moest bespreken, die ik nu na zoveel tijd door de meester zelf hoor zingen. Een prachtige uitvoering van Highway 61 Revisited! Na afloop van het concert hoorde ik een erg jeugdige fan zeggen dat het zo jammer was dat Dylan geen bekende nummers had gespeeld! Slecht geluisterd dus jongeman, maar je moet ze natuurlijk wel herkennen...
Wat wel erg opvalt, zelfs als je heel ver weg staat: Dylan doet geen enkele moeite om te communiceren met zijn publiek. Gewoon spelen en dat is het. Pas als het concert bijna afgelopen is, stelt hij zijn muzikanten voor. Maar ook dat klinkt niet erg bezield.
Toch kan ik zeggen dat wij een mooie Dylan-avond hebben meegemaakt. Je moest erbij zijn om dat te begrijpen!

Setlist 9 april HMH

Cat's In The Well
Don't think twice, it's alright
Watching the river flow
It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)
Spirit On The Water
High water
To Ramona
Rollin' And Tumblin'
Visions of Johanna
Highway 61 Revisited
When The Deal Goes Down
Most likely you go your way (and I'll go mine)
Ain't talkin'
Summer Days
Like A Rolling Stone

Toegift

Thunder On The Mountain
All Along The Watchtower


Klik hier voor een uitvoerige recensie.

Pasen

Een lang zonnig paasweekend dat vrijdag begon met de jaarlijkse fietsrit door Zuid Limburg. De drie zonen die samen met hun vader elk jaar op Goede Vrijdag de Limburgse heuvels bevechten. Het traditionele telefoontje dat ze boven op de Keutenberg staan, vertelt mij dat alles goed is gegaan. Het werk is verzet en er hoeft dan slechts nog te worden genoten van een lekker glas bier in Partij en de aankoop van een 'heilig' souvenir in Wittem. Zo ging het ook dit jaar weer.
Na afloop van de inspannende rit moest er uitgebreid gedoucht worden voordat we naar Den Bosch reden om daar in de Korte Putstraat te genieten van een verrassingsmenu in restaurant De 5 Kamers.
Paaszaterdag was een dag van boodschappen en klussen. Grote voorraden werden ingeslagen bij de Macro en voor de te maken regenpijp vonden wij bij -dat zeg ik- de GAMMA alles wat we nodig hadden.
Het was nog een heel karwei om alle onderdelen bij elkaar te zoeken. Nog meer werk was het uiteindelijk om de regenpijp aan de dakgoot te bevestigen en voor een goede afwatering te zorgen. Met een wateropvang in de grond van 60 liter, moet het nu afdoende zijn om ons te verlossen van de wateroverlast in de berging die we bij bijna elke regenbui ondervonden. Het is te hopen dat we nu eindelijk de buitenmuur droog kunnen houden, dan kunnen we die na 2 jaar eens gaan witten.
Morgen, Eerste Paasdag, zullen wij ons niet al te druk maken. Overdag misschien wat fietsen of wandelen - het belooft lekker weer te worden - en 's avonds gaan we naar Boxtel. We hebben daar een tafel gereserveerd bij restaurant De Negenmannen. Er wordt een speciaal paasmenu geserveerd en gezien de goede ervaringen die we met dit restaurant hebben, verheugen we ons op het eten.
(Frisse salade van jonge tuinboontjes en crème fraiche, waarbij een tartaar van gemarineerde zeewolf. Er op een spiegeleitje van kwartel. - Filet van zeebaars met auberginekaviaar en een saus van chorizo. - Blonde Aquitainerund van biologische veehouderij Hoeve de Bosrand te Boxtel met een saus van Pedro-Ximenez-sherry. - Kleine halve paaseitjes gevuld met een mousse van hazelnoot en mousse van pure Valrhona-chocolade waarbij ijs van de Vughtse ijsboerderij.)

Tweede Paasdag zal echter pas het hoogtepunt worden van dit lange weekend: dan gaan we naar een concert van Bob Dylan. Het lijkt me fantastisch om deze man, die eigenlijk bij leven al een legende is, eens in het echt te zien en te horen. Natuurlijk zullen we proberen om er iets van op een (telefoon)videootje vast te leggen. Ik vind ongetwijfeld nog wel ergens tijd om daar dinsdag iets over te vertellen op deze weblog!

Op Station Mill vertel ik deze week over een 'elektrisch probleem' dat ons in de nacht van woensdag op donderdag trof. Niks ernstigs en alles is weer helemaal opgelost. We ondervonden wel weer even hoe kwetsbaar wij als mens zijn in zo'n situatie en hoe afhankelijk van ons alledaags comfort!

Apeldoorn

Eigenlijk had ik vandaag op deze plaats natuurlijk een sappige aprilgrap moeten publiceren, maar daarvoor had ik deze keer geen inspiratie. Een paar jaar geleden heb ik, samen met collega's, wél een zeer geslaagde grap uitgehaald. Daarover vertel ik deze week op Station Mill.
We hadden het dit weekend ook al veel te druk om iets te bedenken. Vrijdagavond waren we te gast op een prachtig feest in Amsterdam. Midden op De Dam, in De Industrieele Groote Club (www.igc.nl), vierde een kersverse 60-jarige zijn verjaardag. Vanaf het balkon, met direct uitzicht op het Nationale Monument, voelden wij ons even als de koningin. Binnen werd het steeds drukker, bekende en onbekende gezichten vulden de eerste verdieping. In de exclusieve ambiance genoten wij van het buffet, vooral van het verrukkelijke - erg foute - dessert. Met op de achtergrond de vrolijke noten van het ingehuurde quintet, voerden wij leuke gesprekken met aardige mensen. Over de meest uiteenlopende onderwerpen, maar vooral over de jarige.
Zaterdag maakten wij een wandeling door de bossen van 't Loo in Apeldoorn. Als een van de eersten dit seizoen konden we ook rond het Oude Loo wandelen, dit gedeelte van het park is dit jaar geopend van 31 maart t/m 3 juni. 't Oude Loo dateert oorspronkelijk uit de 15de eeuw en is achtereenvolgens bewoond geweest door de familie Bentinck (een oud Gelders adellijk geslacht), de Oranjes en door de Fransen (Lodewijk Napoleon woonde bij het ontstaan van de Bataafse Republiek in 1806 in Paleis 't Loo). Pas in het begin van de vorige eeuw (1904) gaf Wilhelmina opdracht aan de bekende bouwmeester Dr. P.J.H. Cuypers tot een algehele restauratie. Uiteindelijk zou het tot 1976 duren voordat de restauratie volledig gereed was. Hieraan werkten achtereenvolgens Jos Cuypers (tot 1921), C.W. Royaards (1968-1970) en baron van Asbeck (1970-1976). Het Oude Loo is een rijksmonument en is sinds 1968 eigendom van de Staat der Nederlanden.
Op het terrein van het Oude Loo staat ook het 'speelhuisje' van de kleine prinses Juliana. Compleet met meubeltjes en theeserviesje. Dat moesten we dan wel vanaf een eerbiedige afstand bewonderen, want het huisje is niet open voor publiek.
Verderop in het park staan ook nog prachtige paviljoens aan de grote vijver. Een geweldige plek voor een groot feest, met wat fantasie zagen wij ons daar een prachtige partij geven. Helaas zal dat wel bij een fantasie blijven!
Het hele park is voorzien van goed beloopbare wandelpaden, het bos wordt keurig onderhouden. Het is wel allemaal heel erg netjes, je voelt je er een beetje 'op bezoek bij de Koninklijke Familie'. Dat beeld wordt versterkt doordat je af en toe een marechaussee op zijn fiets voorbij ziet komen. Toen wij 10 minuten na de officiële sluitingstijd weer bij de parkeerplaats aankwamen werden we al opgewacht door zo'n wetsdienaar. Met de sleutel in zijn hand en een glimlach op zijn gezicht kon hij het toch niet laten ons vermanend toe te spreken over onze overtreding. Zes uur is zes uur, orde moet er zijn! Als laatste bezoekers reden wij dus door de poort weer naar buiten, achter ons werd die officieel afgesloten.
Vandaag gaan we weer op verjaardagsvisite, niet in de IGC, maar in de Utrechtse Sterrenwijk. Op 1 april 1985 werd onze jongste zoon geboren, onze eigen aprilmop.