St. Omer - Utrecht - Nijmegen - Mill

Een week vol afwisseling, dat was het zeker. Vorige week schreef ik hier over de cursus zijdeschilderen in St. Omer, die toen overigens nog moest beginnen. Na een weekend met pr��chtig weer, waarvan wij volop genoten tijdens ons bezoek aan de Normandische kust, werd het op maandag echt cursusweer. Met veel regen, maar af en toe droog en een beetje zon, zodat we meestal zonder nat te worden onze maaltijden konden regelen. Daarvoor gingen wij steeds naar een ander restaurant in St. Omer. Die zijn er daar genoeg, het is een levendig stadje met een aantrekkelijk centrum. Van onze gastvrouw hadden we ook nog wat tips gekregen en zelf vonden we andere leuke eetgelegenheden.

De cursus was inspannend, maar erg leuk. Schilderen op zijde is niet iets wat je zelf thuis snel zult gaan doen, je moet er nogal wat voor aanschaffen en bovendien moet je heel precies weten wat je aan het doen bent. Maar onder leiding van een ervaren docente is het heel goed mogelijk om tot aardige resultaten te komen. Binnenkort krijgen we de werkstukken thuisgestuurd, die moeten eerst nog gefixeerd en omgezoomd worden. Donderdagochtend namen we afscheid van Madame Bogaert en reden we op ons gemak weer terug naar Nederland. Halverwege de middag arriveerden we in Mill, waar we zagen dat het hier al net zo regenachtig was geweest als in Noord-Frankrijk.
Op vrijdag moesten we naar een promotie in Utrecht. Geen zakelijke verplichting deze keer, maar de 'verwezenlijking' van de tweede doctor in de familie werd op deze dag een feit. Met de verdediging van haar thesis 'Biology of inhibitory immune receptors' probeerde bijna dr. Eva Rijkers duidelijk te maken dat het immuunsysteem ook een rem nodig heeft. Voor het aanwezige publiek dat niet met deze materie bekend is, was het optreden van Eva belangrijker dan haar antwoorden. Maar voor iedereen was het wel duidelijk dat ze het heel goed deed. Een echte zeergeleerde doctor dus!
Aan Mill kwamen we deze week niet of nauwelijks toe, want op zaterdag was het tijd voor Wicked Honey. Een 'strakke en energieke rockband' zoals ze zichzelf op hun website omschrijven. In de band speelt een zoon van vrienden van ons en als ze in de buurt spelen, vinden wij het leuk om te gaan kijken (en luisteren natuurlijk). Met 9 mensen begonnen wij daarom de zaterdagavond in caf�� De Tempelier in Nijmegen om daarna te gaan eten bij Pinokkio. Om een uur of half 11 vertrokken we naar muziekcaf�� Loonies om het optreden bij te wonen. Precies op tijd, zo bleek toen wij binnenkwamen, de band was nog n��t niet begonnen.
We hebben dus van de totale show kunnen genieten, compleet met zangeres Nicole Verstappen boven op de bar en gitaarsolo's van Kimmo Zegers en Ron van Wanrooy. De band bestaat verder uit bassist Ruud Peters en niet te vergeten de enthousiaste drummer Jules Fransen. Onze zelfgemaakte telefoonvideootjes staan vanaf vandaag op YouTube.com (klik ook hier), wie weet helpt het de band om nog meer bekendheid te krijgen.

Nord Pas de Calais, zondag 23 september 2007

Misschien wel het laatste zonnige weekend van de zomer en zeker het eerste zomerse herfstweekend, vertrok ik met een vriendin op zaterdagmorgen naar St. Omer. Een stad in Frankrijk ten zuiden van Duinkerken die ik nog helemaal niet kende. De reden dat we daar naar toe reden, is een cursus 'schilderen op zijde' die we daar op maandag-, dinsdag- en woensdagmiddag gaan volgen. Via internet gevonden, maar verder een totaal onbekend gebied voor ons allebei. Zowel het schilderen op zijde als de stad St. Omer moeten nog door ons ontdekt worden. Op zaterdag hebben we ruim de tijd genomen om er te komen. Onze eerste stop was in Gent, waar we heerlijk geluncht hebben op een terras tegenover het oude postkantoor. We reden verder over de snelweg en verlieten die direct na Lille weer om ergens een kop koffie te drinken. Dat werd het plaatsje Armentières, niet rijk bedeeld met terrasjes, maar wij vonden er toch een in de zon! Vlakbij was het stadhuis waar een heuse Franse trouwpartij naar buiten kwam, compleet met zeepbellen (ipv rijst) en vuurwerk. Hoe kan het ook anders op een zaterdagmiddag in een Frans dorpje, een bruiloft hoort daar gewoon bij.
Onze laatste etappe leidde ons, dankzij de TomTom, regelrecht naar het juiste adres in St. Omer. Precies op de afgesproken tijd belden wij aan bij Madame Bogaert, die ons had gevraagd om niet voor 6 uur te komen.
In een prachtig oud huis, dat volstaat met allerlei originele antieke en minder originele oude spullen, hebben wij een ruime kamer met hoge houten bedden, gehaakte gordijnen en allerlei prullaria waar we een beetje gek van worden. De vrouw des huizes is een 'spraakwaterval' die - terecht - trots is op haar huis en alles wat ze verder doet. Ze organiseert allerlei activiteiten, geeft cursussen, maakt 40 verschillende soorten jam (!!), heeft altijd gasten van allerlei nationaliteiten in huis en geeft voortdurend ongevraagde adviezen. Maar ze bedoelt het allemaal heel goed en wij zijn ook heel erg benieuwd naar de cursus die we bij haar gaan volgen. Een beetje moe worden we er wel van, van al die energie die ze over ons uitstort... Dat begint 's ochtends al bij het ontbijt, brood met 6 verschillende soorten jam die allemaal door haar aangeprezen en door ons geprobeerd moeten worden. Bij het brood serveert ze ook allerlei tips voor eventuele uitstapjes en en passant noemt ze ook diverse 'partners in business' waar wij wel korting kunnen krijgen op het een of ander. Wij horen dat allemaal aan, maar trekken vervolgens wel ons eigen plan.
Vandaag hebben we genoten van het prachtige weer en zijn met de auto richting Calais gereden en van daaruit langs de kust via een prachtige route naar Boulogne sur Mer. Onderweg zijn we gestopt bij Cap Griz Nez, een prachtig punt met formidabele uitzichten. We reden weer verder naar Audresselles waar we onze lunch van moules frites nuttigden en gingen daarna naar Boulogne. Daar hebben we hele stukken langs het strand gewandeld en heerlijk van de zee genoten. Uiteindelijk was het toch tijd om weer naar St. Omer te rijden, om een uur of 7 waren we weer op de Quai du Commerce bij Marie Christine Bogaert thuis. Omdat St. Omer ook een leuk stadje is met goede restaurants gingen we voor de 2de avond op rij naar de Place du Maréchal Foch. Gisteren kregen we een apéritief van het huis bij Les Trois Caves, vanavond hetzelfde recept bij Le P'tit Montmartre. Ook dat heeft Marie Christine geregeld: gasten die bij haar logeren, krijgen op diverse plaatsen in deze stad een verrassing als ze er gaan eten of winkelen.
Morgen de eerste cursusmiddag, we zullen zien wat we ervan bakken. Tot nu toe is ons uitstapje in ieder geval al geslaagd!!

Morgen totaal ander weer

Wij hadden weer geluk! Voor het vierde jaar gingen wij in het derde weekend van september met de familie Rijkers een zonnig weekend weg. Twee keer in België, vorig jaar in Vaals en dit jaar in Overloon. We huren dan een aantal huisjes bij elkaar en beginnen op vrijdagavond samen in één daarvan. In het begin van de avond moet er natuurlijk bijgepraat worden, maar later op de avond wordt er meestal een muziekquiz gespeeld. Daarin hebben we al van alles gehad, maar dit jaar waren de opgaven erg origineel. Van 26 nummers moesten we, nadat ze stopten, raden of het verder ging met a - o - of oe. Soms wist je het, maar vaak moest er gegokt worden. Omdat onze leeftijden variëren van 10 tot 54, waren er veel verschillende muzieksoorten. Oude nummers, nieuwe nummers en evergreens.
Op zaterdagochtend wordt er gewandeld, gezwommen, midget golf gespeeld, boodschappen gedaan, of wat je ook maar wilt doen. Natuurlijk moet er ook uitgebreid samen koffie worden gedronken en worden er verder afspraken gemaakt om gezamenlijke activiteiten te kunnen ondernemen. Zo ging er een aantal mensen fietsen, anderen gingen naar het Zoo Park Overloon en weer anderen wandelden naar het centrum van dit plaatsje en zaten lekker op een terras in de zon. Niets moet, alles mag en het is leuk om samen met familieleden die je niet dagelijks ziet iets te ondernemen. Eigenlijk wordt het ieder jaar leuker! Ook de kleine kinderen worden groot en de neven en nichtjes trekken de hele dag met elkaar op.
Op zaterdagavond is er de traditionele barbecue waarvoor iedereen een bijdrage levert. Als alle magen vol zitten en het buiten te donker (en te koud) wordt, gaan we binnen verder met koffie en is het weer tijd voor een quiz. Dit jaar was er een leuke taalquiz, gebaseerd op het tv-programma 'Tien voor taal', met behoorlijk pittige vragen. Met behulp van een meegebrachte beamer werden de vragen op de muur geprojecteerd. We speelden het in 4 teams en we hadden onze handen vol met allerlei attributen: een leitje waar af en toe een antwoord op moest worden geschreven, een bordenwisser om dat antwoord uit te vegen, ook een krijtje dus, een scoreformulier met een pen én een toeter om snel te reageren op de teamvragen. Er waren vragen over stijlfiguren, spelling, spreekwoorden, woordbetekenissen enz. Voor de finale moesten de 2 spelers met de hoogste individuele score tegen elkaar uitkomen. Ze kregen 10 woordbetekenissen te raden. De winnaar scoorde met 1 punt verschil en had ze álle 10 goed. Het woord dat de beslissing bracht was 'halitofobie', zoek dát maar op als je de betekenis wilt weten!
Op zondagochtend moet iedereen eerst even bijkomen van de avond daarvoor, maar daarna gaan we weer zwemmen, fietsen, wandelen en wat iedereen maar wil.
Na een laatste uitgebreide koffiebijeenkomst (of een glas wijn, wat iedereen maar wil), wordt het langzaamaan tijd om de boel weer in te gaan pakken, de huisjes op te ruimen, het laatste serviesgoed weer in de juiste kastjes te zetten en afscheid te nemen. Maar niet nadat we de datum voor volgend jaar al in onze agenda's gezet hebben. Wáar we dan heen gaan, is van later zorg, maar dát we gaan is onvermijdelijk geworden. Véél te leuk, want in het derde weekend van september is het namelijk altijd mooi weer. Ergens daarboven zitten wat mensen dat te regelen voor ons, daar ben ik van overtuigd. En morgen? "Totaal ander weer" volgens het weerbericht na het journaal.

Huiswijn

Zaterdagavond, genietend van een lekker glas wijn, zit ik achter mijn pc om dit stuk op de weblog te zetten. De wijn die ik drink zou je onze huiswijn kunnen noemen, het is namelijk zelf 'geïmporteerde' wijn uit onze favoriete Cave de Bonnieux in de Zuidfranse streek de Lubéron. Lekker soepel wijntje, geschikt voor ieder moment.
Maar vanaf vandaag hebben we ook ándere huiswijn op de plank liggen! Een Spaanse melange van Garnacha en Tempranillo, die vol beloftes zit van zon en zomer. Of die beloftes ook waargemaakt worden, moet ik nog uitproberen. Geproefd hebben we de wijn nog niet. Het is ook niet om de smaak of de druivenmelange dat we deze wijn in huis hebben, maar simpelweg om het etiket! Bij de HEMA - of all places - is het tegenwoordig mogelijk om een eigen etiket op je eigen fles wijn te laten plakken. Dat leek ons een leuk idee voor ons aankomend familieweekend en we bestelden een aantal flessen met een oude familiefoto als etiket. Die wijn gaven we de naam Suite de Cerise mee - vrije vertaling van rij kers - en we hopen er vrijdag de broers en zus Rijkers mee te verrassen.
Omdat we het idee zelf in ieder geval heel leuk vonden, hebben we ook meteen een ánder etiket gemaakt. Daarop staat ons huis en die wijn heet dan Domaine Moulin Rouge (rode wijn uit Mill), leuk cadeau voor bezoek of als we zelf op visite gaan.
Het eerste bezoek heeft al een fles mee naar huis genomen, ze waren er heel enthousiast over. Dat bezoek kwam vanavond bij ons eten in het kader van het pre-promotiediner dat wij altijd voor een aankomende promovenda (het gaat deze keer dus om een vrouw) geven. Dinsdag is de grote dag voor doctor in spé van der Velden, dan mag ze haar proefschrift verdedigen. Maar vanavond zat ze samen met haar man bij ons aan tafel.
Het was nog een heel geregel deze keer om alles op tijd gekocht en gekookt te hebben, want vanochtend zaten we nog in Rotterdam. Gistermiddag reden we daar vanuit Utrecht samen heen, nadat ik de ochtend daarvoor al de meeste boodschappen bij ons in Mill had gehaald. In Rotterdam waren we een nacht te gast in de Golden Tulip Inntel, aan de voet van de Erasmusbrug. Terwijl Ger een lezing gaf voor de 7th Euroconference on Clinical Cell Analysis, ging ik me heerlijk te buiten in de Koopgoot. Want winkelen gaat prima in Rotterdam!
Voor 's avonds hadden we kaarten voor de nieuwe show van NUHR in het Oude Luxor Theater: Natuurlijke Selectie. Een prachtige show over een 'moeilijk' onderwerp: 'In ‘Natuurlijke Selectie’ kiezen de mannen van NUHR zélf hoe en met wie we verder moeten. Niet op basis van geloof, ras, afkomst of vermogen. De selectie zal worden gemaakt op basis van Nut. De Nieuwe mens is de Nuttige mens.' ("Het cabaret van NUHR vloert de tijdgeest en is geen amusement van een paar grapjurken bij wie je je verstand op nul kunt zetten." (Het Parool))
Het was een indringende show, serieuze dialogen afgewisseld met hilarische momenten. Licht en geluid dat op onverwachte momenten iedereen op deed schrikken, maar ook de bekende 'mannenhumor' van NUHR over vrouwen en vreemdgaan. Zelfs de bekende verwarring van Peter Heerschop over het wel of niet terugzetten van de klok bij het ingaan van de wintertijd, was mooi opgenomen in de show! NUHR bezoekt nog het hele seizoen diverse theaters in het land met deze show, als je de kans hebt, moet je zeker gaan kijken!
Meer informatie over NUHR op www.nuhr.net

Deze week op Station Mill: Brabant

Uit de klot getrokken

Dit weekend fietste ik samen met mijn vriendin terug in de tijd. Als echte dochters van De Peel, peddelden wij op ons gemak van 'De Hei' naar Griendtsveen. De Liesselseweg over en vrijwel meteen linksaf over de Breemortel richting Hanenberg. Hier haalde ik vroeger de lottoformulieren voor de jeugdsoos in de Zeilberg op. Erg veel veranderd is het gelukkig nog niet. Over de Veghelsedijk en een klein stukje Snoertsebaan kwamen we op de Griendtsveenseweg terecht. Een rechte weg waarop we al fietsend heerlijk bij konden kletsen over vroeger en nu. Onder het spandoek BOKKENOLLEN door fietsten we het Limburgse dorp in, waar we bij een van de eerste huizen even stopten om een lekkere pot eigengemaakte jam te kopen. Voor de deur stond een rek met daarop pruimen- en bramenjam en diverse potten sap. De prijzen waren duidelijk aangegeven en op een bordje erbij stond: "Geld door de brievenbus s.v.p."! Wat een vertrouwen, de tijd heeft hier echt stilgestaan.

In Griendtsveen stopten we voor een kop koffie bij Herberg De Morgenstond, maar alhoewel het al bijna 11 uur was, zag het terras er helemaal verlaten uit. Het duurde zelfs nog even voordat er iemand de bestelling op kwam nemen. Maar zoals het zo vaak gaat in dit soort situaties, toen wij er eenmaal aan de koffie (met proemenvlaai en appeltaart) zaten, kwamen er meer fietsers en wandelaars op het terras zitten.

Onze volgende stop was bij het begin van een wandelroute in natuurreservaat De Mariapeel. Hier heb ik al veel voetstappen liggen; toen wij ons huis in Meijel nog hadden, gingen wij hier vaak met de hond wandelen. Het is een prachtig gebied, waar je nog echt voelt wat de peelgrond eigenlijk is: een elastische turflaag (dialect voor turf = klot) die lekker meeveert bij iedere stap die je zet. Volgens mij moet hier het plaatselijk gezegde 'Uit de klot getrokken' ontstaan zijn...
(Voor de mensen die níet uit De Peel komen: je bent uit de klot getrokken als je in De Peel geboren bent)

Van wandelen en fietsen krijg je honger en daarom reden wij vervolgens over de Soemeersingel naar het Brabantse Helenaveen. Daar hebben ze geen proemenvlaai, maar próimenvlaai! Wij hadden echter behoefte aan een wat stevigere hap en bestelden daarom bij eetcafé De Halte huisgemaakte soep en vervolgens een Pistoletje Peelham (uiteraard stond er ook een Pistoletje Turfsteker op de kaart). De Halte lijkt wel een verzamelpunt van alle fietsers in De Peel en het was er dan ook behoorlijk druk.
Helemaal opgeknapt van de fietstocht, het wandelen en niet te vergeten het nodige bijpraten, fietsten wij vervolgens over de oude Peelstraat, de Kanaalstraat, de Snoertsebaan en de Hanenbergweg weer terug naar De Hei. Daar konden we nog ruim voor 5 uur mijn huurfiets weer inleveren.

Deze week op Station Mill: Plannen en plannenmakers