zaterdag 24 november 2007

Verona, stad van Romeo en Julia

Woensdagochtend vroeg vertrokken we naar Dusseldorf om daar het vliegtuig van 11.00 uur naar Parijs te pakken. De reis verliep voorspoedig, zonder files, we waren er al voor half 10. Maar toen begon het grote zoeken naar een parkeerplaats. Alhoewel het niet echt goedkoop is om lang te parkeren in Dusseldorf, waren we blij dat we uiteindelijk een plekje hadden gevonden dat niet ál te ver weg was. Hoe fijn dat was, bleek toen we merkten dat de monorail én de bussen het lieten afweten en we gewoon moesten lopen om in de vertrekhal te komen. Gelukkig ook dat we ruim op tijd waren, nu was het een kwestie van gewoon doorlopen: inchecken, security en boarden en met een vertraging van ongeveer een kwartier vlogen we boven het Ruhrgebied richting Parijs. Eenmaal daar aangekomen, landden we op een achteraf terminal en moesten we per bus naar terminal F vervoerd worden, waar we gelukkig ook meteen konden boarden voor Verona. Opnieuw security: jas uit, vest uit, laarzen uit, laptop uitpakken en op je sokken door de poort. Alles weer aan en rennen naar de gate, bus weer in en hup naar het vliegtuig(je) dat al klaarstond. We zagen nog net hoe onze koffers in het ruim verdwenen, gelukkig, die hadden het ook gehaald! Om kwart voor 3 landden we in een druilerig Verona.
Vanaf het Centraal Station zijn we naar het hotel gelopen, langs de arena door oude straatjes, midden in de oude stad. De kamer is prima, maar helaas is er géén internet op de kamer. In tegenstelling tot wat de website van het hotel beweert, is er alleen in de lobby draadloos tegen een absurd hoog tarief (€5/uur). Morgen maar eens kijken hoe dat in het congrescentrum geregeld is!
Vanavond zijn we voorafgaand aan het diner eerst een cocktail wezen drinken bij Aquila Nera. Na een rondleiding door het oude Verona (die ik morgen bij daglicht graag nog eens overdoe!) heerlijk gegeten bij Ristorante Arche. Dankzij mijn tafelheer Lorenzo Morelli (niet afkomstig uit Verona, wel uit Noord Italië) een inspirerende avond.
======
De donderdag is net zo druilerig begonnen als de woensdag eindigde. Vanwege het door de regen gladde, marmeren plaveisel is het oppassen geblazen met lopen. Het 4th International Yakult Symposium (The Gut, Immune Modulation and Probiotics) is in het Palazzo della Gran Guardia tegenover het Romeinse amphitheater van Verona: de Arena. Er zijn zo'n 200 deelnemers, waarvan 15 sprekers en een aantal sessievoorzitters. Ger is voorzitter van de Verona-sessie. Ondanks het feit dat Yakult in Italië pas sinds maart van dit jaar op de markt is, zijn de Italianen goed vertegenwoordigd. Verder veel Nederlanders, Duitsers en Engelsen. En natúúrlijk alle Japanse Yakult-mensen die speciaal voor dit symposium overgekomen zijn.
Na afloop van de eerste dag is er een orgelconcert in de St. Thomaskerk, muziek van Mozart die uitgevoerd wordt op hetzelfde orgel als waarop de jonge Mozart in 1770 die zelf speelde. Het is mooie muziek, maar de hele entourage van mensen die in de kerk zitten te 'wachten' tot de dienst gaat beginnen, komt een beetje vreemd over. Gelukkig kunnen we daarna tevoet naar Restaurant Maffei aan de Piazza Erbe waar ons een 'gala'-diner wacht. Met dat gala valt het trouwens wel mee, maar met téveel mensen in een te kleine ruimte is er wel erg veel lawaai. De sopraan die tijdens het eten voor ons zingt, heeft er moeite mee om boven alle geluiden uit te komen. Jammer.
Het menu bevat weer veel traditionele Veronese gerechten, wat niet bij iedereen in de smaak valt. Wat te zeggen van een 'prutje' plakkerige, romige rijst in een onbestemde roze kleur met daaroverheen een bloedrode saus (risotto all'Amarone mantecato al grana stravecchio)? Aan het eten is te merken dat hier vroeger veel arme boeren woonden.
Aan onze tafel zitten behalve Ger en ik prof. Kevin Collins (University College of Cork, Ireland), dr. Masanobu Nanno (Deputy Senior Researcher Yakult, Japan), dr. Satoshi Matsumoto (Yakult Central Institute for Microbiological Research, Japan) en dr. Mark (science consultant voor Yakult, Cambridge, England). Vooral die laatste is een opmerkelijk figuur. Hij is de 80 al ruim gepasseerd, maar dat houdt hem niet tegen om op dit soort symposia aanwezig te zijn. Zelf heeft hij al eens voorgesteld om met het consultancy werk te stoppen, maar Yakult wil daar nog niks van weten.
Zoals gebruikelijk in Italië is de organisatie nogal wat rommelig en loopt het programma al vanaf het begin van de dag behoorlijk uit. Het einde van het diner is dan ook pas tegen middernacht.
======
Vrijdag: alweer regen. Vanochtend nog symposium, daarna zijn we als toerist in Verona.
Ger gaat al voor 8-en de deur uit, want hij moet de 33 posters nog beoordelen. Ik blijf nog in het hotel om de mail op te halen en het werk wat daaruit voortvloeit af te werken. Ook Ger zijn mail haal ik op, want in de ruimte waar het symposium gehouden wordt, is géén internetverbinding... Voor ons is het ondenkbaar dat je in deze tijd nog congressen e.d. organiseert zonder dat er ergens een ruimte is waar je toegang tot het internet hebt. Je ziet ook veel mensen met hun laptop rondlopen, voor de meesten gaat het werk ook tijdens zo'n symposium gewoon door en e-mail is daar vaak een belangrijk onderdeel van.
Tijdens de laatste sessie val ik binnen, het programma is alweer behoorlijk uitgelopen. In ieder geval heb ik nu tijd om de mail van Ger en wat andere documenten op zijn laptop te zetten. Leve de memorystick.
Na 2 lezingen is er nog een 'ronde-tafel-discussie' die nogal rommelig verloopt. De Japanners achter de tafel hebben veel moeite met het Engels en zitten er een beetje wezenloos bij. Over de vraag welk voedsel bewezen minder kans op darmkanker geeft, is men het behoorlijk oneens. Wel zijn er al opmerkelijke resultaten bereikt bij het toedienen van probiotica als voedingsupplement, gelukkig maar voor Yakult!
Vanmiddag was ons eerste doel om een hotel te vinden voor de laatste nacht hier, een hotel mét internet op de kamer. Dat is gelukt, vandaag zit alles nog vol in Verona en blijven we dus in Hotel Victoria (4 sterren, maar beslist geen aanrader: onvriendelijk personeel, onjuiste informatie op de website en verschrikkelijk duur), maar morgenochtend komen er overal kamers leeg vanwege een ander groot congres in de stad dat dan is afgelopen. Dus nemen wij dan onze intrek in Hotel Trieste, voor de helft van de prijs die het in Victoria kost. Hier (in Victoria) hebben ze al gezegd dat ze die laatste nacht toch gaan rekenen, dat dat zo af is gesproken met Yakult. Aangezien wíj af hebben gesproken dat we de 2 nachten die we hier extra blijven zelf gaan betalen, moeten ze dat dan maar met Yakult Europe uitvechten.
Als toerist in Verona móet je natuurlijk naar 'het balkon' van Romeo en Juliette. In de stromende regen is het gelukt om het op de foto te zetten. Daarna gauw terug naar het hotel, er moet ook nog gewerkt worden. Nog 3 hoofdstukken en het boek van Ger is af!!
======
Vandaag is de dag van de verhuizing naar een ander hotel. Alsof het nog niet genoeg was, regent het zo mogelijk nog harder dan het gedaan heeft. Gepakt en gezakt lopen wij de kleine kilometer en komen daar door en doornat aan. Het is nog maar 11 uur, maar we kunnen al meteen naar onze kamer. Gelukkig. Wat we de rest van onze 'vakantie' in Verona gaan doen, is nog niet helemaal duidelijk. Het is zo'n slecht weer dat ontspannen rondwandelen en de toeristische attracties bekijken niet erg aanlokkelijk is. Waarschijnlijk gaan we straks lekker koffie drinken in ons favoriete café Aquila Nera en heel misschien laten we ons door alle mooie etalages overhalen om ook nog ergens alvast wat sintcadeautjes te kopen...
Voor foto's is het te slecht weer, maar gelukkig heb ik er de laatste dagen toch een paar kunnen maken.

zondag 18 november 2007

Boymans van Beuningen

Op een koude zaterdagmiddag genieten van de herfsttoer van de Nederlandse Spoorwegen is al een plezier op zich. Weken geleden bestelden wij via de website van de NS een herfsttoer voor 2 personen. Dat wil zeggen dat je met z'n 2-en één dag in het weekend onbeperkt per trein mag reizen en dan ook nog 1ste klas kunt zitten! Omdat de actie maar tot eind november loopt en dit ons laatste weekend in Nederland is tot begin december, waren we 'verplicht' om er vandaag of morgen gebruik van te maken. Dat werd dus vandaag, want morgen is het weer de jaarlijkse 7heuvelenloop voor Ger.
Wij gingen vanochtend op tijd met de auto naar Ravenstein om daar de trein te nemen naar Rotterdam. Via Utrecht reisden we, zodat er ook nog 2 zonen met ons mee konden om een bezoek te brengen aan het Boymans van Beuningen museum. Daar is op dit moment een speciale tentoonstelling, genaamd 'Vreemde Dingen', over surrealisme en design. Veel werk van Dali, maar ook van Magritte, Max Ernst, Man Ray en 'haute couture' van Elsa Schiaparelli.
Voordat we die expositie bezochten, namen we ook uitgebreid de tijd om de vaste collectie van het museum te bekijken. Ze hebben redelijk veel belangrijk werk, als enige in Nederland bezit het museum schilderijen van Van Eyck, Titiaan, Jeroen Bosch, Pieter Bruegel de Oude en Dalí. Dwalend door de zalen maak je een reis door de geschiedenis van de kunst vanaf de Middeleeuwen tot vandaag. Oude en moderne kunst. Schilderijen, beelden, tekeningen en prenten, foto’s, video en film, gebruiksvoorwerpen en sierobjecten.
Soms een verrassende mix van oud en nieuw, bijvoorbeeld in de zaal met werken uit de 17de eeuw steekt opeens een 'mens' zijn hoofd uit de vloer. Een object van Maurizio Cattelan neemt als het ware een kijkje in een ander tijdperk.
Bij 'De toren van Babel' (ca. 1563) van Breugel de Oude leerde ik dat er een andere versie van Breugels toren in Wenen hangt. Dat kunnen wij gelukkig binnenkort gaan verifiëren, want in het weekend van 1 december brengen wij een bezoek aan die stad. Voor onszelf hadden we al bedacht dat we daar naar 'Het Laatste Oordeel' van Jeroen Bosch (die overigens ook vertegenwoordigd is in BvB) in het Kunsthistorisch Museum zouden gaan kijken.
Na een paar uur door het museum gedwaald te hebben, waren we toe aan koffie mét in het restaurant. Op zoek naar deze plek, kwamen we alsnog door zalen die we, onbewust, nog niet gezien hadden. Veel voorwerpen afkomstig uit het einde van de vorige eeuw riepen een boel herkenning op. Na de koffiestop bezochten we nog een aantal 'Interventies', speciale opstellingen in kamers waar je zelf onderdeel was van 'het kunstwerk'. Zo kon je bijvoorbeeld op een bed gaan liggen 'slapen' en opgaan in de omgeving. Andere bezoekers schuifelden langs dit object en hadden wel (of geen) oordeel over dit kunstwerk.
Aan het einde van de middag gingen we weer met de trein richting Utrecht. Alhoewel het aanzienlijk drukker was dan op de heenweg, viel het gedeelte van Rotterdam naar Utrecht nog wel mee. Maar toen we daar op spoor 15 voor de Intercity naar Den Bosch arriveerden, zag het er echt zwart van de mensen. En dan vooral vrouwen, echt allemaal vrouwen van middelbare leeftijd die zo te zien allemaal naar dezelfde activiteit in de Jaarbeurs waren geweest (de Margriet Winterfair, zoals ik thuis na wat googelen op internet vond). Beladen met tassen en pakjes wilden ze allemaal tegelijk de trein in, nog voordat de mensen die eruit wilden daar de tijd voor hadden gehad. Wat een nerveuze bedoening! Oók in de 1ste klas was het dus stampvol, maar gelukkig konden we wel zitten en we waren blij dat we er in Den Bosch weer uit mochten om over te stappen op de stoptrein naar Ravenstein. Het laatste stuk was érg rustig, zo konden we nog even nagenieten van een prachtige dag.
www.boijmans.rotterdam.nl

zondag 11 november 2007

Meubeltoerisme?


Wel eens op een zondagmiddag naar IKEA geweest? Dat kun je eigenlijk beter niet doen, maar tegen beter weten in begingen wij vorige week deze stommiteit nog maar eens. Omdat we een belofte in te lossen hadden die alleen maar daar vervuld kon worden.
IKEA Utrecht is, vooral bij slecht weer, een geliefde plek van menige inwoner van die stad om een anders saaie middag door te brengen. Als je eenmaal binnen bent door de draaideur kun je meteen aansluiten en aan de schuifelprocessie langs de diverse meubelopstellingen beginnen. Af en toe iemand inhalen lukt wel, maar heeft weinig zin omdat het even verderop weer gewoon stilstaat. Eigenlijk is er weinig verschil met de file buiten, die waar je net in stond op weg naar het woonwarenhuis.
Het was deze zondagmiddag zó druk dat er zelfs een lange rij voor de ballenbak stond: het kinderparadijs was vol en er kon pas een nieuw kind in als een van de geparkeerde kinderen mee naar huis mocht. Ook hier weer opvallende overeenkomsten met de verkeerssituatie buiten: in de parkeergarage was het zelfs na de aanwijzingen van de parkeerwacht zoeken naar een plaatsje.
Wij hadden een echt doel, op zoek naar een kastje dat even hoog en diep was als een aanrecht en niet breder dan 1,08 meter, konden wij hele stukken zonder vertraging voorbijschuifelen. Af en toe zagen we iets wat voor ons kastje zou kunnen doorgaan, maar dan was het óf te hoog, óf te breed. Ook losse kubussen waren niet zo te rangschikken dat ze voldeden aan onze eisen. Doorschuifelen maar dus. Bij de keukenafdeling (waar wij onze hoop eigenlijk helemaal op gevestigd hadden) was helemaal niks betaalbaars te vinden, al kwamen de afmetingen wat hoogte en diepte betreft wel érg in de buurt. Uiteindelijk vonden we precies wat we zochten bij de slaapkamerkasten, een commode met schuifladen voldeed helemaal aan de gestelde eisen. Na het nummer opgeschreven te hebben, konden we doorschuifelen naar het magazijn waar gelukkig nog genoeg voorraad aanwezig was.
Bij de kassa duurde het, zoals altijd, veel langer dan je zou mogen verwachten. Daarvoor waren er allerlei kassakoopjes langs de wachtrij uitgestald, zodat men niet echt onopvallend uitgenodigd wordt tot impulsaankopen. De prachtige - grote - wijnglazen die ik niet kon laten staan, staan nu te glimmen in mijn glazenkast!
Als je denkt dat je klaar bent als je de kassa gehad hebt, kom je van een kouwe kermis thuis. Buiten is het zo mogelijk nog een groter gekkenhuis dan binnen. Op het laadplatform staan teveel auto's te erg in de weg en het is nog een hele kunst om de gekochte artikelen in de auto te krijgen.
Zondag stond er een auto wel héél erg in de weg: een donkerblauwe Peugeot reageerde niet meer op het startsignaal via de afstandsbediening. De eigenaar van deze auto was een nerveuze man die al bij diverse mensen geïnformeerd had of ze hem misschien konden helpen. Hij zei thuis nog wel een reservesleutel te hebben en volgens hem zou de auto het daarmee wel weer doen. Of dat zo is, hebben wij niet meer meegemaakt. Wel hebben we de man een lift gegeven naar zijn huis, zodat hij daar in ieder geval de sleutel op kon halen. Hij zou dan later met de buurman teruggaan. In de auto zat hij zich steeds druk te maken over zijn achtergelaten auto, maar echt helpen konden we hem ook niet. Misschien was het toch handiger geweest als hij gewoon de Wegenwacht had gebeld, dan had hij bij zijn auto kunnen blijven.
Nadat we de man in de buurt van het Wilhelminapark af hadden gezet, waren we al bijna in de Deken Roesstraat. Onze eindbestemming was hier, 6 trappen op met een pak van 48 kg. Gelukkig is de nieuwe eigenaar van de kast een jonge kerel die dat 'moeiteloos' naar boven sjouwde!

zondag 4 november 2007

Herfst en Nieuwegein


Vanavond waren wij een avond in het heelal. Dat wil zeggen bij een optreden met die naam van Spinvis, dat heelal bevond zich daarom in Theater aan de Parade in Den Bosch.
We hadden vorige week kaarten besteld bij dat theater en tegelijk met die bestelling ook geboekt voor het diner bij Restaurant In den Zevenden Hemel. Daar werden we al om half 6 verwacht en we waren niet de enigen die voor een theaterarrangement kwamen. Een prima formule, het eten is er hemels (eerder op deze weblog heb ik deze gelegenheid al eens geroemd) en er wordt rekening gehouden met de aanvangstijd van de theatervoorstelling. Ruim op tijd konden we dus van de Korte Putstraat naar de Parade lopen en omdat we anders toch niks te doen hadden, wandelden we nog een extra rondje om de St. Jan.
Eenmaal binnen in TadP hoorden we dat vanaf dit seizoen voor iedereen het pauzedrankje gratis is tegen inlevering van het extra strookje aan de toegangskaart! Wat een service.

De voorstelling begon iets na 8-en, het was niet Spinvis die het podium op kwam, maar een voor ons onbekende zanger. Een man met een gitaar die best wel mooi kon zingen, hij begon met een rustig Engels nummer. Maar al gauw bleek dat deze Chris Chameleon méér in huis had, deze uit Zuid-Afrika afkomstige zanger heeft een stembereik waar je u tegen zegt en een ontzéttende lange adem. Dat resulteert in prachtige vertolkingen van Engelse en Zuid-Afrikaanse liedjes. Klik hier voor beeld en geluid. Het is altijd leuk om zo kennis te maken met een artiest die je nog niet kent. Chris Chameleon wás de zanger van de ter ziele gegane band BOO!

Na deze verrassing was het dan toch echt zover: Spinvis nam ons mee naar het heelal. Hij begint het concert op een kalimba, een Afrikaanse duimpiano, met het nummer 'Een ochtend in het heelal'. De band die hij - Spinvis, alias Erik de Jong - meebracht telt 6 mannen en een opvallende vrouw: Saartje van Camp. Zij speelt vooral cello, neemt veel zangpartijen voor haar rekening en schuwt ook de banjo en de basgitaar niet. Haar hoge, beetje ijle stem vormt een prachtig contrast met het geluid van Spinvis terwijl het geheel tegelijkertijd heel harmonieus klinkt. De mannen van de band kunnen er ook wat van, bijvoorbeeld trompettist (en acteur) Hans Dagelet, die overigens ook nog een Indiaas instrument bespeelt. Verder is er Arjan Witte op orgel, Cor van Ingen op basgitaar, Jan van Eerd de vibrafonist en pianist Lucas Oldeman. Tenslotte is er drummer Jeroen Kleijn.
Samen zorgen zij mét Spinvis voor een denderende show met zowel nummers van 'breekbaar porselein' als swingende, opzwepende muziek. De teksten zijn allemaal op zijn zachtst gezegd 'apart' te noemen, soms dromerig, soms bijna psychedelisch. Het viel ons meerdere malen op tijdens het concert dat de muzikale Spinvis wel wat lijkt op Frank Zappa.
De show gaat onverminderd door, het ene nummer vloeit over in het andere. Als Spinvis iets begint te vertellen, wordt het alweer door het volgende nummer overgenomen en gaat het gesproken woord naadloos over in de gezongen liedtekst. Bekende en minder bekende nummers volgen elkaar snel op: 'Een Kindje van God', 'Flamingo', 'Wespen op de Appeltaart', 'Astronaut', 'Voor Ik Vergeet', Limonadeglazen met Wodka' en 'Lotus Europa'.

Aan het einde van de show verloochende Spinvis zijn afkomst niet en kregen we als toegift het mooie 'Herfst en Nieuwegein' te horen dat weer uitmondde in een kakofonie van geluiden, gevolgd door plotselinge stilte. Dat was volgens hem 'een impressie van Nieuwegein'. Als afsluiting stond hij nog helemaal alleen op het podium en zong 'Aan de Oevers van de Tijd' en 'Een avond in het heelal'. Práchtig!
Kijk voor meer Spinvis op YouTube: klik bijvoorbeeld hier.

Deze week op Station Mill: CCC Inc.