vrijdag 28 december 2007

GELUKKIG NIEUWJAAR!


De laatste dagen van 2007 zullen wij weer in Parijs zijn. Er ís internet in het hotel en de laptop gaat mee, waarschijnlijk kan ik jullie dus vanuit Parijs ook nog een keer gelukkig Nieuwjaar wensen.
Tot dan.

zondag 23 december 2007

Michelinster voor Negenmannen?


Gisteravond waren wij weer eens in ons favoriete restaurant in Boxtel: De Negenmannen. Het is altijd een feest om daar te gaan eten, alles klopt er. Dat begint al bij de ontvangst, nog voor je de deur helemaal open hebt, staat er al iemand die je gastvrij binnenleidt. Je jas wordt aangenomen en je wordt vriendelijk naar je plaats gebracht. Ook de 'aankleding' van het restaurant is goed, niet te overdadig met veel frutsels, maar smaakvol en met voldoende ruimte tussen de tafels. Waar je ook zit (en we hebben al veel verschillende plekken gehad), je voelt je overal prettig.
Als je eenmaal aan tafel zit, hoef je niet lang te wachten op een vriendelijke jongen die komt vragen of je een aperitief wilt gebruiken. Hij doet daarbij de suggestie om de aperitief van het huis te proberen en dat bleek een heel goed idee.
Vervolgens begint het feest met het 'broodritueel' zoals wij dat zelf noemen: op het bordje links naast je bord wordt een minibroodje gelegd, er wordt voorzichtig wat olijfolie in het kommetje geschonken en van de roomboter wordt met een pincet het beschermpapiertje verwijderd. Dat gebeurt met zoveel zorg, dat het een genot is om naar te kijken.
Dan krijgen we de kaart aangeboden. Er is veel keus, maar het is geen boekwerk dat uren vraagt om doorgenomen te worden. Wij hebben trouwens nog nooit à la carte gegeten bij De Negenmannen, maar gaan altijd voor een bijzonder menu. In vorige blogs was daar al wel eens ooit wat over te lezen, zoals bijvoorbeeld het verhaal van de 'vergeten groenten'. Gisteravond twijfelden we tussen het verrassingsmenu (dat iedere keer weer een préttige verrassing blijkt te zijn) en het 'herfstgerechtjes'-menu. Dat laatste is een 6-gangen diner van kleine hapjes met begeleidend wijnarrangement. Súper, de keus was gemaakt.
Inmiddels zijn wij aardig wat gewend bij De Negenmannen, maar ook gisteren werden wij weer aangenaam verrast door de amuses die we voorafgaand aan het diner voorgeschoteld kregen. Mousse van witlof? Heerlijk! Hartig pruimenkoekje? Erg lekker! En daarbij ook nog een minikopje bouillon.
Bij iedere gang die vervolgens doorkwam, kregen wij een passende wijn ingeschonken door gastvrouw én deskundig sommelier Saskia Hermans. We dronken o.a. een Franse Pinot Blanc uit de Elzas en een Pinot Grigio uit Italië, maar ook een Picpoul de Pinet en een Cuvée Saint Adrien uit de Languedoc.
De 6 verschillende gerechten waren heerlijk, inderdaad klein, en goed op elkaar afgestemd. De gemarineerde kalfslende, de krachtige hazenbouillon, de scampi's op een preibedje, de zeebaars met puree van pastinaken, de patrijs en tenslotte het overheerlijke dessert met mousse van amarenen.
Tijdens het eten vroegen wij ons in alle ernst af waarom dit restaurant geen Michelinster heeft. Zijn de 'inspecteurs' hier nog nooit geweest? De vergelijking met andere restaurants waar ze wél mogen pochen op zo'n ster, kan De Negenmannen zeker doorstaan. Waar moeten we zijn om Jos en Saskia Hermans voor te dragen...?

vrijdag 21 december 2007

GELUKKIG KERSTFEEST


zaterdag 15 december 2007

Ze staan er weer...

Een karwei waar ik altijd tegenop zie, is de kerstboom zetten. Pardon, twee kerstbomen is het tegenwoordig. Maar een kerst zonder boom is niet compleet.
Voordat het zover is dat de boom 'gezet' kan worden, moet er meestal nog van alles gebeuren. Tegen het eind van het jaar wil iedereen wat van me hebben, moeten er projecten worden afgerond. Zo ook deze week. De eerste 3 dagen stond ik als juf van groep 3 te genieten voor de klas. Dat betekende wel dat ik vervolgens tot 's avonds erg laat in de weer was om mijn overige werk niet al te erg op te laten lopen. Op woensdag had ik na school eerst nog een lunchafspraak met een goede vriendin die ik gewoon veel te weinig zie. Maar daarna voelde het alsof ik eindelijk tijd had om aan kerst én een kerstboom te denken. Toch werd het vrijdag voordat ik eraan toe was om op pad te gaan voor die bewuste bomen. Bij het eerste adres was het aanbod letterlijk erg mager. Iele boompjes en niet veel keus meer. Maar ik wist nog van onze eerste kerst in Mill dat er in St. Hubert een hele grote kerstbomenboer was. Daar heb ik 2 mooie Nordmans apart laten zetten, prachtige bomen die geen naalden verliezen en zeker niet prikken. Ze waren te groot om samen in mijn Twingootje te passen, dus werden ze vanochtend door Ger opgehaald. Intussen had ik al de kerstspullen van de zolder gehaald. Ik schrok van de hoeveelheid dozen, ieder jaar komt er ongemerkt toch weer kerstversiering bij. Misschien dat we daarop dit jaar eens een uitzondering maken, tot nu toe hebben we behalve de bomen nog niks gekocht!
Voordat ik dan eindelijk wilde beginnen met het optuigen van de bomen, zag ik in mijn mailbox een heel vervelend bericht. Van het hotel waar we de laatste 2 dagen van dit jaar en de eerste 2 van het volgend jaar zouden verblijven. Ze hebben onze reservering geannuleerd omdat ze brand- en waterschade hebben die niet op tijd verholpen zal zijn. Een kort bericht met grote gevolgen. Geen alternatieven, dus gewoon géén hotel als ik niet snel iets zou ondernemen. De tickets voor de Thalys hebben we al in huis, naar Parijs gaan we in ieder geval. Op de website www.bookings.com leek het aanbod nog erg mee te vallen, maar bij nader inzien ging het vooral om eenpersoonskamers of hele dure suites. Gelukkig heb ik toch nog beslag weten te leggen op een prima hotel met geweldige faciliteiten. (www.hotelpulitzer.com)
Toen dat eenmaal geregeld was, waren dan toch de kerstbomen aan de beurt. Het is weer gelukt, alle lampjes zijn ontrafeld en branden en er is maar één kerstbal kapot gevallen. Wij kunnen van de kerst gaan genieten, mét bomen.

zondag 9 december 2007

Vaarwel Sint, het wordt weer Kerst


Deze week stond bij ons bijna helemaal in het teken van Sinterklaas met daarbij een vleugje Kerst. Volgens onze inmiddels al jarenlange traditie vieren wij sinterklaas met veel pakjes, gedichten en versjes en natuurlijk surprises. Eveneens een traditie van jaren is onze gewoonte om daar pas op het allerlaatste moment mee te beginnen. Waarschijnlijk speelt daarbij in ons achterhoofd dat de beste prestaties onder hoge druk geleverd worden. Maar dit jaar spande toch wel de kroon in het tarten van de deadline. Normaal doen we toch op zijn minst het weekend voor de gekozen datum wat sintboodschappen en hebben dan alvast een idee in ons hoofd wat het allemaal moet worden. Zo waren we dat ook dit jaar van plan, ik schreef daarover de vorige weken al hoopvol dat we misschien in Verona of Wenen wat zouden vinden. Keus was er genoeg, maar de inspiratie ontbrak er totaal. Wellicht werd dit veroorzaakt door de vreemde omgeving, we werden overvallen door tevéél glitter en klatergoud. Kortom, het effect was dat we overladen werden met ideeën en daardoor net zoals je bij oververmoeidheid niet kunt slapen, niet konden kiezen. We begonnen dus maandag aan een volle week, waarin stapels werk op ons lagen te wachten, met het vooruitzicht van een leuke sinterklaaszaterdag zonder dat we ook maar iets hadden bedacht of gekocht.
Behalve de wetenschap dat er nog flink creatief moest worden gedaan, lag er ook nog de zelf opgelegde verplichting van de jaarlijkse nieuwsbrief te lonken. Ieder jaar móet onze kerstkaart met ons hele verhaal van het afgelopen jaar perse de dag ná sinterklaas (6 december dus) de deur uit. Ook zo'n traditie die gegroeid is en waar ik graag aan vast wil houden. Vooral omdat daarop altijd zoveel positieve reacties komen, ook zakelijk gezien. Alhoewel dan voor die laatste - zakelijke - kant de nieuwsbrief niet hoeft te worden toegevoegd, die is alleen voor familie en vrienden.
Een week heeft zeven dagen, in deze sinterklaasweek had ik er maar 5½ om alles voor elkaar te krijgen. En natuurlijk lukte het allemaal weer. Zelfs met de surprises van Ger, die op donderdagavond nogal moedeloos kwam melden dat het écht niet zou gaan lukken. Gekukkig doen wij daarover niet zó geheimzinnig dat ik niet kon helpen. Met het nodige knip- en plakwerk bijvoorbeeld en het uitzetten van een routekaart.
Het werd zaterdag en tot op het laatste moment werd hier in huis gedicht, getypt, geprint en ingepakt. Maar toen was het dan zover, we zaten er helemaal klaar voor.
Wij als gezin van 6 zaten als kleine kinderen zo blij te wachten op het eerste pakje. Wie mocht er beginnen? De gedichten hadden vaak hetzelfde onderwerp. Oh, oh wat kennen wij elkaar goed. Zelfs aan de hond was gedacht, nooit geweten dat er een speciaal kookboek voor honden bestond! De surprises zorgden voor de beoogde verrassingen: verbanden moesten worden gelegd, ons eigen 2 voor 12 spel werd gespeeld, een virtuele fietstocht werd afgelegd mbv de tof-tof (TomTom kan op gaan letten voor serieuze concurrentie), er was zelfs een kerststal met een verrassende ezel en natuurlijk een Kerstroos, en de jaarlijkse soundcheck werd gespeeld. Die laatste krijgt met Kerstmis een vervolg, die had namelijk nét iets meer tijd nodig om helemaal perfect te zijn.
Het was me het heerlijke avondje wel, volgend jaar toch maar weer eens op tijd beginnen...

Deze week op Station Mill: Nog maar een keer: het Centrumplan

zondag 2 december 2007

Wenen, één grote slagroomtaart


Dit weekend zitten we in Wenen voor een symposium van Allergosan van Anita Frauwallner.
Vrijdagavond kwamen we aan op het vliegveld, maar wie we ook zagen, geen Anita. We zaten al bijna in een taxi toen ze ons nog telefonisch wist te bereiken. We waren elkaar misgelopen, maar konden gelukkig alsnog met haar meerijden (in haar luxe Jaguar). Eindbestemming: Hilton Danube, uiteraard gelegen aan de Danube oftewel 'Die schöne blaue Donau'. Als de zon schijnt is er warempel enig blauw in te ontdekken, maar voor de rest van de dag is het gewoon een massa grijs water.
Het symposium werd druk bezocht door 'Apotheker und Artz-Apothekern', Ger was één van de 6 uitgenodigde sprekers. De meeste verhalen waren in het Duits, maar behalve Ger deed ook Karin Koning (Maastricht) haar verhaal in het Engels. Het was een druk programma dat voor half 2 al helemaal afgewerkt was. Toen konden we dan ook - na een gezamenlijke lunch in het restaurant van het hotel - richting centrum. We waren van plan om zoveel mogelijk kleine Sintcadeautjes te kopen, want dat feest nadert ook al snel. We zijn niet zo heel erg ver gekomen. Er was keus genoeg, maar dat maakte het alleen maar moeilijker. Op een gegeven moment was het 5 uur en dan gaan alle winkels in Wenen dicht, voor ons is dat bijna onvoorstelbaar! Nu hadden we wel een prima excuus om lekker koffie te gaan drinken met natuurlijk een stuk Sachertorte. Niet bij Sacher, maar bij Heiner. Daar is de taart misschien nog wel lekkerder als we de gidsjes moeten geloven.
's Avonds waren we uitgenodigd voor een diner bij de Steierstube, waar ze originele gerechten uit Steria (in het Nederlands Stiermarken genoemd) serveren. Stiermarken is één van de 9 deelstaten van Oostenrijk, Graz is daar de hoofdstad van. Allergosan is gevestigd in Graz. We hebben er heerlijk gegeten en daarbij goede wijn uit Steria gedronken. Oostenrijkse wijn is nu, na een behoorlijke crisis van een aantal jaren, weer helemaal terug.
Voordat we gingen eten, zijn we ook nog over de kerstmarkt gelopen (Christkinderlmarkt heet dat hier). Het was er ongelooflijk druk, maar we hebben temidden van al het gedrang nog wel genoten van een beker heerlijke warme punch. Die is hier in allerlei smaken te krijgen, je kunt er ook gepofte kastanjes bij eten of andere traditionele Oostenrijkse lekkernijen. De markt is voor het stadhuis opgesteld, dat helemaal verlicht is en waarvan ieder raampje een adventsvenster voorstelt. In de bomen hangen overal verlichte, gekleurde cadeautjes, kerstmannen, lampions enz.. Alles bij elkaar is het net één grote slagroomtaart. Heel Wenen lijkt trouwens net alsof het zo uit een sprookje komt. De meeste gebouwen zijn in dezelfde periode gebouwd en worden allemaal keurig onderhouden. De Sissi-sfeer druipt er hier overal vanaf.
Vandaag vliegen we weer terug naar Nederland, maar eerst gaan we vanmiddag nog naar het Kunsthistorisch Museum om 'Het Laatste Oordeel' van Jeroen Bosch te bewonderen en, op aanraden van enkele Oostenrijkers, ook meteen een blik te werpen op de Hollandse Meesters die in dit museum hangen.

Inmiddels zijn wij weer in Nederland. Het bezoek aan het Kunst Historisch Museum was de moeite waard, maar het kostte ons nog behoorlijk wat moeite om 'de' Jeroen Bosch te vinden. Het bleek ook niet 'Het Laatste Oordeel' te zijn dat in Wenen hangt, maar de veel kleinere afbeelding van de kruistocht van Jezus. Er hingen inderdaad heel veel Hollandse Meesters en ook een heleboel doeken van Rubens en van Pieter Breughel de oudere.

Bekijk ook het webalbum voor de foto's van Verona en Wenen:
Weekenden november 2007: Verona en Wenen