zaterdag 29 maart 2008

Even spijbelen


Alhoewel we ons de tijd eigenlijk niet konden veroorloven, hebben we vanmiddag genoten van een flinke wandeling in de Ripse bossen.

Na het troosteloze paasweekend waren wij erg blij met deze mooie zaterdag, we hadden er echt geen zin in binnen te blijven. Dus hebben we het werk even aan de kant geschoven, het boek en de website met naderende deadline moesten maar even wachten, en zijn met hond Muis naar De Stippelberg gereden.






Tot onze verbazing was het er helemaal niet druk, we hadden het bos bijna helemaal voor onszelf! Omdat we er vaker wandelen, namen we niet de moeite om goed naar de route te kijken voordat we begonnen. We hielden met een half oog de rood/witte tekens in de gaten en als we die af en toe 'kwijt' waren dan gokten we de goede richting. Hierdoor werd onze wandeling twee keer zo lang als het uur dat we van tevoren hadden gepland, maar verloren loop je niet gauw op De Stippelberg.
Het is een prachtig bos, maar niet groot. En vandaag dus ook niet vol mensen, we zijn niet één andere wandelaar tegengekomen, alleen een eenzame fietser die ons al net zo vreemd aankeek als wij hem.


Als we daar wandelen, is het niet duidelijk voor wie het leuker is. Voor ons of voor de hond. Die sprint vooruit, moet dan uitgebreid aan een dode tak snuffelen, rent ons vervolgens weer voorbij en doet ontelbare plasjes om haar soortgenoten te laten weten dat ze er was. Heerlijk, zo'n ongecompliceerd plezier, daar word je vanzelf vrolijk van.
Waar je ook helemaal blij van wordt, is de lente die je overal om je heen in het bos ziet. Al die knoppen waar het prille groen heel voorzichtig uitpiept.
Heerlijk, dat spijbelgevoel als je daar loopt terwijl je eigenlijk achter je pc zou moeten zitten bikkelen. We halen het morgen gewoon weer in, volgens het weerbericht regent het dan toch weer als vanouds!

zondag 23 maart 2008

Een doctor uit één stuk!

THE DESIGNER CYTOKINE HYPER-IL-6

Deze week was weer veel te kort. In een paar dagen moest er weer van alles klaar zijn, want voor mijn gevoel begon het weekend al op donderdag. Eerst 's ochtends de laatste les portret- en modelboetseren van Marcel Joosen (zie Station Mill) en daarna haasten om op tijd in Utrecht te zijn voor een bijzondere promotie.
Naast zijn baan als analist op het drukke laboratorium voor Pediatrische Immunologie, speelde Wilco de Jager het klaar om zonder universitaire opleiding te promoveren tot doctor in de geneeskunde aan de Universiteit van Utrecht. (Thesis: Cytokines in Arthritis. Pathogenesis, biomarkers and therapeutic targets.)
Wilco ontwikkelde met financiële ondersteuning van het Reumafond een test waarmee je in één druppel bloed wel dertig verschillende stoffen kunt meten. Er is nu minder tijd en geld nodig en nog belangrijker, kinderen hoeven niet meer meerdere malen geprikt te worden om bepaalde ziektes te kunnen aantonen. Het onderzoek van de Jager was vooral gericht op jeugdreuma, de test die hij gebruikt, is gebaseerd op de Luminex xMAP. Het gaat te ver om in deze weblog op het onderzoek in te gaan, maar voor belangstellenden is het een interessant onderwerp (zie ook www.reumaresearch.nl).
Na de promotie was er receptie in het academiegebouw en aansluitend diner en feest in De Winkel van Sinkel. Tussendoor moesten we nog even snel door de regen naar de betere boekhandel om On the Road van Jack Kerrouac voor de nieuwe doctor te kopen. Door de promotor was daar al aan gerefereerd tijdens het laudatium, dus een toepasselijk cadeau namens die promotor en co-promotor (mijn Ger). Zoals al de hele dag, regende het verschrikkelijk, maar gelukkig zijn de boekhandel en 'de winkel' overburen en werden we maar één keer nat. In het nachtrestaurant hebben we genoten van een heerlijk tapas-maal en het feest was op een voor ons geheel nieuwe locatie: de vernieuwe bovenverdieping van De Winkel van Sinkel. Een prachtig pand, midden in het centrum van Utrecht.
Na een paar uur feest, vonden wij het wel weer tijd om richting Mill te gaan. We moesten eerst nog met de tram naar het transferium, dus erg snel zou het niet gaan. In het transferium maakte ik nog een rare smak, ik struikelde over een zogenaamde parkeerstop. Omdat er nog maar zo weinig auto's stonden op dat uur van de dag, liep ik op een niet daarvoor bestemde plek en ging vol onderuit. Op mijn gezicht. Gelukkig viel het achteraf allemaal wel mee, tand door de lip en mijn bril een beetje scheef en beschadigd. Later bleek ook mijn knie geschaafd (mijn panty was nog heel!!) en ik had behoorlijk last van mijn schouder. Een beetje bibberig stapte ik in de auto, blij dat ik in ieder geval niet hoefde te rijden. Mijn eigen auto stond nog in Ravenstein bij het station, die zou ik de volgende dag wel ophalen.
Vrijdagochtend dus eerst naar Ravenstein en daarna gauw door naar Uden om mijn bril weer recht te laten zetten. Een scheve bril is namelijk een ramp met varifocus glazen, er klopt dan niets meer van de afstanden voor lees- en afstandgedeelte. Het was snel geregeld en ik kreeg het advies om de krassen te bewerken met nagellak in de juiste kleur. Een geweldige tip, mijn bril is weer als nieuw!
Inmiddels had ik alweer haast, want 's middags werden we weer in Utrecht verwacht. Deze keer gewoon gezellig eten bij de kinderen, geen officiële toestanden maar samen gourmetten. Wel heel luxe als je daarvoor zelf helemaal niks hoeft te doen als het gourmetstel meenemen. Tijden veranderen en kleine kinderen worden volwassen zonen die het leuk vinden om ook een klein beetje voor óns te zorgen.
Eigenlijk was het op Goede Vrijdag bij ons altijd traditie dat 'de mannen' gingen fietsen, maar door de barre weersomstandigheden is dat voor dit jaar uitgesteld naar een latere datum. Omdat we die dag wel altijd allemaal samen (met 'de vrouwen' erbij dus) afsloten met een etentje was het gourmetten een goed idee.
En zo hadden wij op zaterdag al het gevoel dat we er al een heel weekend op hadden zitten, maar eigenlijk begint het nu pas. Ons oorspronkelijke plan om wat verfklussen op te knappen die al lang op ons liggen te wachten, hebben we laten varen en ook maar uitgesteld tot het wat beter weer is. Heerlijk, dan hoeven we even helemaal niks...

zondag 16 maart 2008

CCC Inc.


Het komt niet meer zo heel vaak voor, maar als je geluk hebt kun je anno 2008 live genieten van CCC Inc. Héél lang geleden (1967) begonnen ze in Amsterdam (CCC staat voor Capital Canal City) en in 1969 zijn ze in het zuidelijke Neerkant beland.
Het is in die tijd dat wij voor het eerst van ze hoorden. Vanaf 1970 traden ze regelmatig in deze omgeving op en dat zorgde altijd voor bijzondere avonden. Ze hadden net hun eerste single uitgebracht (Green Green Happy Home/Little Willy) en hadden tussen de groten der aarde gestaan op het hoofdpodium van Kralingen (Jefferson Airplane, The Byrds en Pink Floyd). Tot 1974 hielden ze dat sfeertje vast en wij maakten er graag deel van uit.
Nu in 2008, bijna 40 jaar nadat we met hun muziek kennismaakten, treden ze weer af en toe op. Vanavond was dat in De Pul in Uden en daar moesten wij bij zijn!
Eerst gingen we eten bij tante Pietje, een leuke bistro op loopafstand van de zaal. Op aanraden van de serveerster, die volgens ons oordeel heel goed tante Pietje zelf geweest zou kunnen zijn, dronken we een prima Puglia. Rode wijn uit Sicilië met de warme smaak van Zuid Italië. Het was gezellig druk bij tante, maar we konden vlot dooreten en gingen voor ons gevoel ruim op tijd naar De Pul.
Maar CCC was nog beter op tijd dan wij en zelfs al begonnen met hun optreden. Om half 9 hadden ze al 3 nummers gespeeld, we werden bij binnenkomst meteen overrompeld door hun muziek.
Daar stonden ze dan - Ernst Jansz, Jan Hendriks, Jaap van Beusekom, Joost Belinfante en Huib Schreurs. Mét wasbord, autoharp, viool en natuurlijk de mondharmonica's helemaal compleet om ons een avond te vermaken.
Bekende nummers volgden elkaar snel op en het plezier van de muzikanten sloeg over op het publiek. Met je ogen dicht waande je je 35 jaar terug in de tijd! Die stemmen, echt net zoals vroeger. De koppen wel wat ouder, maar met dezelfde vrolijke uitstraling die een optreden van CCC zo onvergetelijk maakte.
Het publiek bestond voornamelijk uit mensen rond de 50, met een enkele uitzondering van een paar jaar jonger. Het waren geen oude hippies, maar gewoon mensen die met hun tijd mee waren gegaan. Gelukkig.
Ook de humor van vroeger ontbrak niet, want bij een optreden van CCC was er altijd wel wat te lachen. Zo ging het vanavond ook: Joost Belinfante die het Doe Maar nummer Nederwiet niet alleen voortreffelijk inleidde, maar het ook op komische wijze vertolkte. Jaap van Beusekom die zijn kenmerk - de autoharp - liefdevol omarmde zodat het nog beter klonk. Ernst Jansz die de geheime adoratie van zijn zus voor Pat Boone verklapte.
Het was gewoon léuk om die jongens weer met elkaar te zien spelen en het allerleukste was dat het nog steeds geweldig klonk.
Hieronder een klein fragment van Nederwiet:


En hieronder Jaap van Beusekom op de autoharp (Diggy Liggy Loo):


Klik hieronder op de linkjes voor meer CCC muziek!
Little Maggie
Midnight Special
Old Joe Clark

Nog meer over deze band op www.cccinc.nl

zondag 9 maart 2008

Op zoek naar de waarheid in Barcelona?


Wij zijn dit weekend in Barcelona. Wij genieten van deze prachtige stad, het zonnige weer en het heerlijke eten. De foto's volgen zo spoedig mogelijk!


Maandag 10-03-08 toegevoegd:

zaterdag 1 maart 2008

Het Terracotta Leger van Xi'an


Vandaag waren we in Assen voor een bijzondere tentoonstelling: 'Het Terracotta Leger van Xi'an. Schatten van de eerste keizers van China'. Het was een eind rijden, maar zeker de moeite waard om daar onze zaterdag aan te besteden.
We hadden er al van alles over gehoord en gelezen en de verhalen van mensen die er al geweest waren, maakten ons nóg enthousiaster. Wij moésten dat ook gaan zien.
Op de meest stormachtige zaterdag sinds tijden reden wij daarom door een bijzonder vlak land naar het noorden. In het begin nog redelijk druk voor een zaterdagochtend, maar na Zwolle werden auto's een zeldzaamheid. Wat een ruimte en vooral vandaag, wat een wind.
Na ongeveer 2 uur arriveerden wij in Assen, een mooie plaats met prachtige pandjes. Midden in de stad, op De Brink moesten we zijn. We zagen het al aan de lange rij die bij de ingang van het Drents Museum stond te wachten.
Gelukkig hadden wij onze kaartjes al eerder via internet besteld en thuis geprint, dus hoefden we niet achter aan te sluiten. Eenmaal binnen werden we opgenomen door de drukte, want het museum bleek niet erg groot en er waren ons al heel wat bezoekers voor geweest. Het was behoorlijk druk, maar met wat geduld was alles goed te zien.
Voor het eerst in Nederland (en dat nog wel in Assen, dat niet helemaal voorbereid leek voor zo'n spectaculaire expositie) zijn enkele van de originele wereldberoemde soldaten van het grafcomplex van de eerste keizer van China te zien, aangevuld met ruim 200 prachtige grafgiften van aardewerk, goud, jade en brons uit de Qin- en Westelijke Han-dynastie.
De terracotta beelden zijn gemaakt van ongeglazuurde gebakken klei. Na het bakken werden ze beschilderd, maar omdat daarvoor als ondergrond een laklaag werd gebruikt, liet de verf binnen enkele minuten na de opgraving los door de verandering van luchtvochtigheid.
Daarom is men toen direct gestopt met verdere afgraving en is besloten daarmee pas verder te gaan als er een manier is gevonden om ook de verf op de beelden te conserveren.
Sommige beelden hadden lederen en houten onderdelen zoals bewegende armen, wapens, teugels enz., deze zijn in de loop der tijd echter vergaan. Ook de kleding die door sommige beelden gedragen werd, is uiteraard niet meer aanwezig.
Opvallend aan de grote beelden is dat ze allemaal een eigen gezichtsuitdrukking hebben, ieder beeld is anders. Ook de koppen van de beesten zijn sprekend en verschillend.
De afmeting van de grootste beelden is op zijn minst bijzonder te noemen: met een lengte van 1.85 meter voor het grootste beeld zegt dat meer over de importantie van de verbeelde persoon dan van de werkelijke lengte van de Chinezen tijdens de Qin- en de Westelijke Han-dynastie.
Al met al hadden wij een prachtige dag daar in dat verre Assen en door de aard van de expositie waanden wij ons eigenlijk nog verder van huis, wij bevonden ons even in een andere wereld daar midden tussen die gigantische Chinezen. Zie ook: Het Drents Museum