Brugge en Gent

Brugge 2008

Brugge en Gent, twee van onze favoriete Vlaamse steden. Het was lang geleden dat we een weeekend in Brugge doorbrachten en daarom kozen we voor die plaats. Nog even een weekend er tussenuit nu het nog redelijk weer is.
In Brugge zaten we al op verschillende locaties in leuke hotels, maar deze keer was wel heel bijzonder. We zaten midden in het Minnewaterpark, vlakbij het Begijnhof in een extreem rustig stukje Brugge. Hotel Egmond, het had wel iets weg van een statig landhuis. En alhoewel het er heel rustig was, zaten we vlakbij allerlei leuke restaurants en terrassen. Beter kon eigenlijk niet. Omdat Brugge niet zo heel groot is, zit je trouwens sowieso nooit ver van het centrum.
Het was niet vroeg toen we vrijdag vertrokken uit Mill, in ieder geval te laat om nog in Brugge te kunnen eten. Daarom hebben we eerst met het hotel gebeld om te zeggen dat we er niet voor 9 uur zouden zijn en hebben onderweg gegeten. Gewoon bij een Carestel langs de snelweg, maar met een glaasje wijn erbij begon ons weekend zo toch goed.
Eenmaal in Brugge hebben we ingecheckt en zijn toen snel naar het centrum gelopen om een pint te drinken op een terras op de Markt. Het was er gezellig druk en we voelden ons meteen weer thuis in Brugge.
Op zaterdag zijn we eerst naar de bierwinkel gegaan voor Brugse Zot met bijpassende glazen en nog wat andere cadeaus die we binnenkort nodig hebben.
Verder winkelen wij in België altijd bij de Celio, dus ook in Brugge. Het is precies zoals de verkoopster daar opmerkte: "Wat is het toch jammer dat jullie geen Celio in Nederland hebben..", gelijk heeft ze en volgens haar komen er altijd heel veel Nederlanders speciaal voor naar België. Daar horen wij in ieder geval ook bij, want nergens in Nederland hebben wij ooit een herenkledingzaak gevonden die vergelijkbaar is met Celio.
Op het Zand genoten wij van een heerlijke lunch terwijl we het druk hadden met mensen kijken. Daar ging een behoorlijke tijd mee heen, want het was er erg druk vanwege de zaterdagmarkt. Vanwege het mooie weer hebben we ook heel veel door de Brugse straatjes gewandeld met hier en daar even een terraspauze. Vlakbij ons hotel hadden we al eerder een leuk restaurant ontdekt (De Bekoring) en daar hadden we voor 's avonds een tafel gereserveerd. Op de kaart stond dat ze er een 'échte' Dame Blanche serveerden. Ger wilde wel eens weten wat dat precies inhield en bestelde daarom dit ijsdessert. Het echte zat hem (of eigenlijk moet ik hier zeggen 'haar') uiteindelijk in de vorm. Het ijs lag in de vorm van een blote dame op een bordje en daar mocht Ger zelf warme chocoladesaus overheen schenken.
Op zondag zijn we op tijd uit Brugge vertrokken om nog een paar uur in Gent te kunnen doorbrengen. Daar hebben we heerlijk geluncht met uitzicht op de St. Baafs en zijn nog even door de stad gewandeld, met ook hier natuurlijk een terraspauze!

Uitgeteld

Een dag later dan normaal ben ik eindelijk zover dat ik tijd heb om dit blog te schrijven. Compleet uitgeteld was ik gisteren, na een enerverende week met als hoogtepunt natuurlijk de potluck op zaterdag.
De week begon goed met het bericht van de makelaar dat er een afspraak gemaakt was voor een bezichtiging. Gelukkig zou dat pas op vrijdag plaatsvinden, zodat er nog tijd genoeg was om het huis op te ruimen. Maar eerst moest ik nog wat andere afspraken nakomen: op dinsdag was het weer tijd voor het halfjaarlijkse bezoek aan Pia, mijn tandarts in Nieuwegein. Gelukkig was alles in orde en bleef de behandeling beperkt tot het verwijderen van een klein beetje tandsteen (ik denk dan altijd dat ik het slagveld wel eens zou willen zien als het géén klein beetje was!) en het polijsten van het gebit. Meteen een afspraak gemaakt voor de volgende keer en klaar was ik weer.
Op woensdag moest ik alweer die kant op, want de Oostenrijkse Anita Frauwallner was in Nederland en met haar gingen we eten bij Oudaen. Ze was erg enthousiast over Utrecht en in het bijzonder over de Oude Gracht en Stadskasteel Oudaen. Inderdaad heel anders dan Amsterdam, de enige Nederlandse stad waar ze tot nu toe geweest was.
Op donderdagavond was het al tijd om de tent op te halen, zodat we die vrijdag overdag op konden zetten voor de potluck. Vanwege de kijkers werd dat vrijdagmiddag, zodat het uitzicht achter het huis niet verstoord werd en zij een goede indruk kregen van huis en tuin. Tijdens de bezichtiging waren wij er niet bij, dat is meer iets voor de makelaar. In die tijd gingen wij 'grote inkopen' doen bij de Sligro in Veghel. Nog voordat we daar afgerekend hadden, belde de makelaar al met het verslag van de bezichtiging. Hij was redelijk enthousiast, de kijkers vonden het een goed huis maar staan helaas pas aan het begin van het kooptraject. Zij moeten namelijk eerst nog hun eigen huis verkopen voordat er verdere stappen kunnen worden ondernomen. Maar het was fijn om te horen dat zij zo positief over ons huis waren. Nog steeds te zien op http://tekoop.station-mill.nl
Eenmaal thuis werd het de hoogste tijd om écht te beginnen met het opbouwen van de tent en het omtoveren van de berging in een 'buffetzaal'. Het weer begon hoe langer hoe meer te dreigen en nét voor de regen losbarstte, hadden we de tent staan. Dat is een hele klus om met z'n tweeën te klaren. Maar oefening baart kunst en het wordt steeds gemakkelijker om het voor elkaar te krijgen.
Heel de vrijdag bleef het verder regenen en wij zagen het somber in voor zaterdag. Maar dat viel alles mee, het bleef bij een enkele bui 's ochtends en 's middags nog een héle harde net voordat de potluck zou beginnen. Maar dat was het dan ook, de rest van de dag was het dróóg! Dat maakte alles zoveel leuker, er scheen zelfs af en toe een voorzichtig zonnetje.
De potluck zelf was, als vanouds, weer een onvergetelijke happening. Er was weer héél veel te eten en te drinken en iedereen was blij om elkaar weer te zien. De tafels in de berging werden volgezet met de heerlijkste gerechten en Wij ontvingen de gasten met mousserende rosé met een aardbei op prikker. Het feest kon beginnen. Met als hoogtepunt natuurlijk de muziekquiz. Voor de meeste potluckers is die erg moeilijk, maar er zijn altijd een paar fanatiekelingen die met elkaar strijden om de hoogste eer.
Alhoewel het tijdsbestek waarin de potluck plaatsvindt al sinds jaren 'vanaf 15.00 uur tot we niet meer zien wat we eten' is, was het al heel lang donker toen de laatste mensen vertrokken. Voor ons was het toch nog vroeg genoeg om de tent ook maar meteeen weer af te breken. Midden in de nacht (de torenklok slaat nog steeds ijverig zonder dat de tijd te zien is) probeerden wij zo stil mogelijk alle onderdelen van de tent weer op een logische manier uit elkaar te halen.
Zondagochtend kon de tent weer terug en ruimden wij snel de rest van de spullen op. 's Middags stond er alweer een andere verjaardag op het programma. En 's avonds zaten wij uitgeteld thuis op de bank na te genieten van een heerlijk weekend.

Wij tellen af tot...

Een beetje een cryptische titel, niet meteen voor iedereen begrijpelijk. Maar vanaf deze week zijn wij al in voorbereiding voor onze jaarlijkse potluck. Al voor de 9^de keer op rij organiseren wij ons eigen eetfestijn, eerst 5 jaar in Meijel en nu alweer voor de 4^de keer in Mill. Gewoon bij ons thuis op het terras in de grindtuin, onder een geleend tentdak voor als het weer niet mee wil werken. Berging en tuin worden dan omgevormd tot feestpaleis(je) waar culinair wordt genoten. Iedereen brengt een (eigenbereid) gerecht mee en voor sommige mensen geldt dat ze elkaar slechts 1 maal per jaar zien: op onze potluck! Er zijn gasten die er ook al voor de 9^de keer bij zijn, daar moeten we maar eens extra aandacht aan besteden!
Maar voor het zover is, moet er geruimd worden. De berging moet omgetoverd worden tot een plaats waar het verantwoord is om (veel) eten op enkele tafels uit te stallen. Daarvoor moet eerst alle overbodige rommel worden weggewerkt. Dat is waar we gisteren mee begonnen zijn: met een volle wagen afval reden wij naar de 'stort' in Haps. Af en toe eens flink opruimen is hard nodig als je in zo'n groot huis woont. Vaak worden dingen even geparkeerd in de berging of garage, weggooien kan altijd nog. Met een verhuizing in de (hopelijk) nabije toekomst krijgt dat weggooien ook een heel andere betekenis. Want dat ons volgende huis wat kleiner zal zijn, is zeer waarschijnlijk en eerlijk gezegd wat mij betreft erg wenselijk! Er zullen dus binnenkort nog wel meer ritjes naar de stortplaats in Haps volgen. Bijvoorbeeld als we eens kritisch naar de spullen op zolder gaan kijken.
Maar eerst terug naar de potluck. Behalve opruimen en inrichten, moeten er ook altijd inkopen gedaan worden. Vrijdagavond hebben we daartoe een eerste poging gedaan bij de Makro. Gezien het - niet zo belangrijke - thema hebben we daar vast ballonnen van een bepaalde kleur gekocht en een gigantische hoeveelheid snoep en koek met diezelfde kleur! Voor de meer verfijndere hapjes gaan we vrijdag a.s. naar een andere groothandel in Veghel. Die zijn toch meer gespecialiseerd op dat gebied. We vinden dat heerlijk om daar tussen al die lekkere dingen rond te lopen en komen dan ook altijd met véél te veel dikmakers weer thuis. Nu hebben we een goed excuus, want we moéten ook veel lekkers inkopen voor alle gasten die dat van ons verwachten!
Wij genieten al volop van de voorpret, van veel mensen hebben we al bericht gehad dat ze komen en wat ze mee zullen brengen. Er is zelfs een speciale webpagina waar we elkaar van informatie kunnen voorzien. Maakte ik me in de eerste jaren van onze potluck nog druk over de verdeling van voor-, hoofd- en nagerechten, nu kan iedereen dat zelf in de gaten houden door af en toe op internet te kijken naar de stand van zaken. Het regelt zich allemaal vanzelf wel. Na de voorbereidingen die er deze week nog komen, hoeven we a.s. zaterdag alleen nog maar te genieten van het samen met vrienden en familie opeten van wat er allemaal meegebracht is! Wij hebben er zin in.

AS TEARS GO BY

Theaterfestival Boulevard in Den Bosch is weer in volle gang. Op zondagmiddag vertrokken wij naar de Brabantse hoofdstad om er wat van mee te maken. Het was gezellig druk op De Parade en in de restaurants.

Het thema dit jaar is wel heel duidelijk: de bezoeker wordt meegenomen op culturele ontdekkingsreis. Wij mochten ons gelukkig prijzen dat wij kaarten hadden voor één van de voorstellingen. We gingen echt op reis in een aan de buitenkant normaal uitziende, gele streekbus met wel een heel bijzondere bestemming op de rol: 'AS TEARS GO BY'.

De voorstelling begon op De Parade met een aantal nummers van de Stones, gespeeld door Tanya Zabarylo en Tjeerd van Zanen. Dat was om er vast in te komen en duurde wat langer omdat de bus waarin wij plaats moesten nemen op zich liet wachten door technische problemen. De wegobstakels in de vorm van glimmende cilinders wilden niet omlaag en de bus kon er niet door! Maar de vertolking van de Stones nummers was prachtig en wij waren een geduldig publiek.

Eenmaal in de bus begon het pas echt. Daar gingen we, eerst door donker Den Bosch en daarna via de A2 en A59 naar Vinkel, Heeswijk en langs het kanaal weer terug naar Den Bosch. Niet dat we veel mee kregen van wat er buiten gebeurde, we hadden het veel te druk met onderdeel van deze duizelingwekkende show te zijn.

Het verhaal van Marianne Faithfull: over een jonge vrouw op een kruispunt in haar leven.
Marianne (voortreffelijk neergezet door Tanya Zabarylo) neemt ons mee de bus in en het verhaal dendert over ons heen. Over haar strijd als jonge zangeres in de Britse popwereld en haar relatie met Mick Jagger. Maar ook over haar onzekerheden, haar experimenten met drugs en haar onverwerkte jeugdtrauma's. Er is geen weg terug, stoppen is niet meer mogelijk. Confronterend, soms oog in oog met Marianne beleefden wij haar jeugd opnieuw. En dat alles begeleid door Tjeerd van Zanen met geweldig gitaarspel. Wij hadden het geluk dat we helemaal vooraan zaten, recht tegenover deze gedreven musicus keken we hem letterlijk op de vingers! Na afloop waren wij nog een poosje stil, de voorstelling had indruk gemaakt!

As Tears Go By is een productie van Dame Jeanne (Anna Rottier). Theaterfestival Boulevard in Den Bosch duurt nog tot en met zondag 17 augustus. In september is er nog een mogelijkheid om deze voorstelling in Assen te zien.

Het vakantiegevoel nog even vasthouden

Hoe houd je het goede gevoel van vakantie vieren zo lang mogelijk vast? De eerste week dat we terug waren uit Frankrijk was dat niet zo moeilijk. De dagelijkse plicht riep nog niet en we rommelden lekker wat in en om het huis. We negeerden bewust zoveel mogelijk de inkomende e-mails en hielden ons hélemaal niet met werken bezig. Dat mocht nog een week wachten.

Maar dan blijkt hoe snel het vakantiegevoel voorbij is als je weer aan de slag moet. Ondanks het prachtige weer zat ik afgelopen week veel meer binnen dan me lief was, maar dat kon niet anders. Werken achter de laptop in de tuin heb ik wel eens eerder geprobeerd, maar dat is geen succes. Er valt altijd teveel zon op je scherm en het is onmogelijk om je hele kantoor naar buiten te verplaatsen. Losse papieren die je naast je neerlegt, waaien weg en bovendien is er veel te veel afleiding in de vorm van voorbijgangers die wel even een praatje willen maken. Dan maar gewoon binnen met de luiken zoveel mogelijk dicht om de meeste warmte te weren. Er moesten teksten geschreven worden, o.a. over de Olympische Spelen en probiotica, andere nieuwsberichten moesten op websites geplaatst worden en er lagen foto's klaar die bewerkt en geplaatst moesten worden. Dan was er nog allerlei mail die tot na de vakantie had moeten wachten, de administratie moest worden bijgewerkt en de belasting wilde wel weer eens een schatting van me zien. Kortom, een gewone werkweek.

Behalve met zakelijke beslommeringen moest ik me noodgedwongen ook weer eens op het huishouden storten, want zelfs als je er bijna 3 van de 4 weken na de laatste keer niet bent, blijkt het toch vies te worden. Het zou kunnen dat onze huisdieren daar iets mee te maken hebben, en dan vooral de vlokken kattenhaar die met dit warme weer spontaan van de poes vallen. Ik had ook een goede reden om extra mijn best te doen, want er is vrijdag een film(pje) over ons huis gemaakt dat uitgezonden zal worden door KKN Regio TV. Cameraman Toon Willems is ruim een uur bezig geweest voor wat uiteindelijk een clip van 3 minuten moet worden. Behalve dagelijks 2 maal op TV, komt het filmpje ook op de website van KKN Media. Een extra kans om een koper voor ons huis te vinden, daar wil je wel even voor poetsen. Zeker nu de markt zo goed als plat ligt, moet je alle mogelijkheden die er zijn benutten.

Verder was het deze week komkommertijd, Nederland viert nog steeds vakantie. De ene helft is terug en de andere helft gaat net weg. Soms geeft dat wat communicatieproblemen, maar met de hoge temperaturen van de laatste dagen is er niemand die zich daarover druk wil maken. Over een paar weken draaien we wel weer op volle toeren. Behalve het nieuws over het Joegoslavië Tribunaal en Rabodan Karadzic zijn er weinig serieuze berichten. Ik hoorde deze week 'nieuws' over de nieuwe homo-omroep van Gordon, over het fenomeen dat zichtbare onderbroeken onder de zembroek niet meer worden toegestaan in zwembaden (schijnt een trend te zijn), over de verkoop van de eerste foto's van de tweeling Jolie-Pitt en nog meer onzinnige feiten. Maar de mooiste uitspraak die ik deze week op TV hoorde was van Diederik Samson (PVDA kamerlid), hij zei: "Tegen de waanzin van een opblaasbare jacuzzi in de tuin kunnen we niet op." Die uitspraak deed hij niet speciaal voor het Journaal, maar komt uit een interview over het klimaat in het ledenblad van de PVDA 'Rood' uit april 2008. Het was dus niet actueel, geen echt 'nieuws', maar trof mij door de 'We want it all and we want it now'-mentaliteit (oorspronkelijk een nummer van Queen) die Samson hier aan de kaak wilde stellen. Helemaal mee eens, ook al weet ik best dat we er allemaal min of meer aan meedoen.