Wintertijd

Vanaf vandaag kunnen we weer aftellen, de wintertijd is begonnen en iedere dag die eraan komt, brengt ons dichter bij de volgende zomer! Op deze manier probeer ik mezelf moed in te praten met de donkere dagen in het verschiet. Want als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan de winter. Tegen de kou kun je je kleden, maar de meeste dagen van een Hollandse winter zijn niet bijzonder koud, maar wel erg donker en somber. En dat is nou precies waar ik niet tegen kan. Ik houd van zomer met veel zon en lange avonden waarop het licht is tot het bijna bedtijd is. Liefst ook nog zo heet mogelijk, dan ben ik helemaal tevreden. Typisch een geval van in een verkeerd land geboren zijn, maar verhuizen naar warmere streken zit er niet in.

Daarom los ik het anders op. Al jaren zorg ik dat ik de zomervakantie geboekt heb voordat de wintertijd begint. Dan heb ik iets om naar uit te kijken. Op de valreep is dat ook dit jaar weer gelukt! Omdat de Proloog van de Tour de France komend jaar in Monaco is, zullen wij 14 dagen op ongeveer 50 km afstand van dat mondaine ministaatje verblijven. In het plaatsje Lorgues, heerlijk in ons favoriete vakantiegebied Le Provence. Het huis van onze keuze was nog precies die 2 weken vrij die wij op het oog hadden. Op de dag van de Proloog (4 juli 2009) verblijven wij er al een week, zodat we die ochtend op tijd naar Monaco kunnen vertrekken. Het huis heeft een grote tuin met zwembad, een buitenkeuken en 4 slaapkamers en 2 badkamers zodat ook de overige leden van het gezelschap dat altijd met ons meereist naar de Tour voldoende plaats heeft. Zij komen een paar dagen na ons en gaan ook weer wat eerder weg. Zo wordt niet onze hele vakantie opgeslokt door de nobele wielersport. Natuurlijk is er wel een TV aanwezig in het vakantiehuis om de ontwikkelingen op de voet te volgen...

Het duurt nog héél lang voordat het juli 2009 is, dus ben ik ook vast wat andere dingen gaan plannen. Zoals een gezamenlijk uitje met vrienden naar een concert van Cuby & the Blizzards in april in 's-Hertogenbosch. Dan is het alweer voorjaar en hopen we op een beetje mooi weer, zodat we voorafgaand aan het concert een terrasje in Den Bosch kunnen meepikken. In ieder geval zullen we er zeker lekker kunnen eten in een van de vele restaurants die daar zijn.

Omdat we dit jaar eens wat anders willen met Oud en Nieuw dan Parijs, gaan we eind december naar Brussel. Geen idee hoe onze zuiderburen in hun hoofdstad de jaarwisseling vieren, maar we hebben er vast een luxe hotel geboekt. De rest gaan we gewoon beleven, we merken het vanzelf.

De zomertijd van 2008 hebben we gisteravond afgesloten met een feest ter ere van een kersverse 50-jarige, mijn broer. Voor die gelegenheid had hij een plaatselijk café in Deurne afgehuurd en mijn echtgenoot had speciaal voor hem een kleine quiz in elkaar gezet. Het was nog niet eenvoudig om de presentatie daarvan te realiseren, want de aanwezige beamer was niet goed aangesloten en er moest iemand voor van huis komen om dat in orde te maken. Uiteindelijk zaten alle snoertjes en stekkers op de juiste plaats en verscheen er beeld op het scherm! Zelfs de geluidsinstallatie deed het nog, zodat we ook de favoriete muziek van de jarige (AC/DC) hard het café in konden knallen. In 17 vragen leerden de verjaardagsgasten mijn broer beter kennen, de quiz vormde een aardige onderbreking van de avond.

Een avond vol spanning en een middagje jeugdsentiment

Zaterdag was er dan eindelijk de spannende avond waar we al wekenlang mee bezig waren. Zeventien opgaven hadden we voorbereid en achteraf bleek dat niet iedere opgave foutloos was. Helaas, maar voor de meeste deelnemers maakte dat niet erg veel verschil, want de oplossing was soms erg ver weg. Zoals gebruikelijk werden de verjaardagsgasten (de aanleiding voor deze jaarlijks terugkerende avond in oktober zijn 2 verjaardagen) in 6 groepen verdeeld en moest iedere groep in evenzoveel kamers 3 problemen oplossen. Behalve in de keuken, daar waren maar 2 opdrachten en bleef tijd over om koffie of thee te zetten. Voorbeelden van opgaven zijn bijvoorbeeld: zoek een bijpassende ansichtkaart bij diverse Zuid-Amerikaanse hoofdsteden of gebruik Google Earth om op verschillende toeristische attracties in Australië te bekijken of er ergens een letter te ontdekken is. Maar ook: maak een woord van de letters die in deze ijsblokken verstopt zitten (lekker kliederen in de berging!), leg de schilderijen bij de juiste musea op de kaart van Europa enz. De groep die als eerste met het gevonden wachtwoord van 17 letters op een bepaalde Hyvespagina inlogde, had gewonnen. Dat als eerste hadden we wel weg kunnen laten, want er was maar één groep die de juiste oplossing op tijd had gevonden. Wat heet op tijd trouwens, ze wisten al wat het moest worden toen ze nog maar net over de helft van de te maken opgaven waren!
Na afloop werd er nog lang en gezellig nagepraat, hopelijk kan het volgend jaar weer. Dat is een beetje afhankelijk van onze woonsituatie op dat moment, maar als we dan nog steeds in Mill wonen is er natuurlijk niks aan de hand.

Vanmiddag, maandag 20 oktober, waren we in Veldhoven voor de presentatie van het boek 'Verloren dorp - Het Zeelst van vroeger' van Thieu Vlemmix. Dat dorp is de geboorteplaats van mijn echtgenoot, zijn broers en zus en ook van zijn vader. Die laatste was een belangrijke inwoner van Zeelst, hij schreef zelfs het officieuze volkslied van dat dorp. Behalve daardoor, was hij in Zeelst ook bekend door het jeugdvakantiewerk en eerder was hij er politiek actief. Reden om een hoofdstuk van het boek aan hem - Piet Rijkers - te wijden. En daarom waren wij officieel uitgenodigd om bij de presentatie te zijn in de bibliotheek in Veldhoven (of eigenlijk in Zeelst, want Cobbeek is van oorsprong 'Zilsts').
De presentatie was onderdeel van een breder middagprogramma, georganiseerd door Vertelclub 'VerVe'. Er werden verhalen verteld rond de tentoonstelling over 2 markante onderwijzers uit Zeelst. De vertellers deden dat inderdaad met verve, alleen het idee om ook nog een verhaal te willen vertellen tussen de boekpresentatie en de gelegenheid om het boek aan te schaffen, was niet echt slim. De aandacht voor het, overigens erg leuke verhaal over kabouters, was miniem. De aanwezigen wilden eigenlijk alleen nog maar met elkaar herinneringen ophalen over Zeelst en met de auteur praten over zijn boek.
De bibliotheek in Veldhoven werd even overgenomen door de Zilster jeugd van toen, het was er gezellig!

Fondsen werven zonder grenzen?

Telefoongesprek donderdag 16 oktober:
"Met Riky Lievendag"
"Goedemiddag meneer..."

"Ik ben geen meneer hoor!"
"O mijn excuses mevrouw Rijkers."

"Mijn naam is ook niet mevrouw Rijkers."
"Nogmaals mijn excuses, want dan ben ik helemaal fout."

"U spreekt wel met huize Rijkers, maar ik vertelde u net dat ik Riky Lievendag heet. Toevallig ben ik wel met meneer Rijkers getrouwd, maar dat wil niet zeggen dat ik ook dezelfde naam heb."
"Daar heeft u helemaal gelijk in, nogmaals excuses. U spreekt met Artsen zonder Grenzen, klopt het dat u donateur bent van Artsen zonder Grenzen?"

"Ja, dat klopt inderdaad. Daar ben ik gisteren ook al over gebeld, maar komt u ter zake alstublieft."
"Zouden wij u mogen vragen om uw jaarlijkse bijdrage voortaan per maand te mogen ontvangen? Dat is voor ons overzichtelijker."

"Wij betalen blijkbaar een vast bedrag per jaar, dat kan heel goed zijn. Kunt u mij vertellen wat dat bedrag is?"
"Ja, dat is € 23. Wij vragen u nu om dat bedrag voortaan verdeeld over 12 maanden over te maken, wilt u dat?"

"Moet ik daar zelf nog iets voor doen, of kunt u dat direct regelen?"
"Nee, daar hoeft u niets voor te doen. Ik kan het direct in mijn computer aanpassen. Vindt u het goed dat we voortaan € 3 per maand van uw rekening af laten schrijven?"

"Volgens mij is 23:12 nog niet eens € 2 per maand, dus dat is het bedrag waarmee ik akkoord wil gaan."
"Zou het dan € 2,50 mogen zijn? Dat is namelijk het minimum bedrag voor automatische afschrijving?"

En toen werd ik boos. Als dit de nieuwe manier is om meer geld van de vaste donateurs los te peuteren, dan wil ik daar niet aan meedoen. Regelmatig worden we gebeld door allerlei Goede Doelen waar we al jaren een vast bedrag aan geven. Ze willen allemaal meer, maar AzG heeft volgens mij wel een hele brutale methode bedacht om dat voor elkaar te krijgen. Het gaat mij opeens niet meer om het goede doel en al helemaal niet om die paar centen, maar ik voel me zo niet erg serieus genomen.
Het telefoongesprek was daarmee snel afgelopen, het was € 2 per maand, of gewoon een jaarlijkse bijdrage. Op mijn uiterste voorstel heeft AzG het niet aan laten komen: "Als u een jaarlijks bedrag niet overzichtelijk genoeg vindt, dan wil ik ook wel stoppen met donateur zijn. Aan u de keus!"

Zondagmiddag achter mijn bureau

Mijn bureau is op dit moment geen goed visitekaartje voor mijn bedrijf. De stapels zijn de laatste weken gegroeid van redelijk overzichtelijk naar een hoge puinhoop. Wat zit daar allemaal wel niet tussen? Van alles! Zakelijke stukken, maar ook privé post die nog afgehandeld moet worden en heel veel voorbereidingswerk voor ons feest op zaterdagavond. Dat feest is dan ook vooral schuldig aan de enorme berg rommel en dan niet alleen op mijn bureau. Overal in huis liggen stapeltjes met van alles en nog wat, allemaal uiterst belangrijke onderdelen voor onze spannende oktoberavond. Wij verkneukelen ons al dagen bij het idee dat onze gasten weer de grootste moeite zullen hebben om de opdrachten tot een goed einde te brengen. Die voorpret is voor ons, het echte plezier voor de deelnemers aan het 'spel'. En de groep die als eerste de juiste oplossing heeft gevonden zal zaterdagavond nog wel even nagenieten!
Gelukkig zijn de meeste opdrachten nu bijna compleet en begint er weer ruimte voor ander werk op mijn bureau te ontstaan. Met een beetje geluk is het zaterdagavond zo leeg dat het gebruikt kan worden voor de spannende avond.

Volgende week weer een uitgebreider verhaal op deze plaats, daar heb ik nu even geen tijd voor!

Time flies

'Time flies and you are the pilot!' Dat staat op mijn kookwekker die al jaren aan mijn afzuigkap vastzit. Ik moet het al héél vaak gelezen hebben voordat ik het bewust gezien heb. Dat was pas een paar weken geleden en het voelde echt als een eye-opener (bah, wat veel Engels in deze Nederlandse weblog). We verzuchten allemaal wel eens dat de tijd als los zand door onze vingers glipt, maar dat je dat niet hoeft te laten gebeuren is iets wat we ons niet altijd realiseren. In de praktijk valt het ook niet mee om de leiding te houden over de stuurknuppel. We moeten met ons allen zo veel, zomaar eens een keer de andere kant op vliegen of even een tussenlanding maken, is er vaak niet bij.
Neem nou mezelf. Nadat ik vorige week zondagavond met het vliegtuig uit Zagreb landde op Düsseldorf (gelukkig was ik níet de piloot, want dan had ik waarschijnlijk nu niet dit stukje zitten schrijven...) en anderhalf uur later thuis de sleutel omdraaide, moest ik direct aan het werk. Vuilniszakken klaarmaken voor maandagochtend, de kat schreeuwde om aandacht en voer, de vieze was moest uit de koffers en in de machine, er lag post te wachten van een halve week en mijn mailbox wilde ook wel leeg.
Maandagochtend bleef het werktempo gewoon hoog. De hond moest uit het pension gehaald worden, de makelaar kwam langs met spullen voor de open dag, nieuwsberichten moesten op een klantenwebsite voordat het geen nieuws meer was, de kattenbak stonk, de keuken moest gedweild, de de de... Na maandag komt dinsdag, woensdag enz. Ik zal het jullie allemaal besparen, maar ik kan iedereen verzekeren: er was meer dan genoeg te doen en ik had nooit het idee dat ikzelf de piloot was. Werk moet gewoon gebeuren, dingen moeten gedaan worden. De hele week zat weer propvol, inclusief een feestje in Wageningen, de cursus boetseren in Cuijk, een leuke dag tussendoor als kleuterjuf op De Kameleon, Open Huizendag op zaterdag en op diezelfde avond nog een verjaardagsvisite. De zondag ging helemaal op aan de voorbereiding van ons komende spannende oktoberfeest terwijl het buiten regende dat het goot. Dat had op zich iets heel knus, om binnen samen bezig te zijn met iets gezelligs terwijl buiten de straten blank staan. Tijd voor deze weblog was er gisteren dus ook al niet.
Maar gelukkig speelt tegenwoordig af en toe toch die Engelse wijsheid door mijn hoofd. En dan kan ik zomaar tussen alle drukte door even lekker wegdromen, of ik ga tussen de buien door het gras maaien, of ik laat de hond een keer extra uit. Niemand die er last van heeft en werken kan altijd nog.