De Dijk

We hadden er al lang naar uitgekeken, maar vrijdag was het dan eindelijk zover. Het concert van De Dijk in De Vereeniging in Nijmegen waar we met een groep van 6 vrienden naar toe zouden gaan. Het was een koude, winderige dag en toen ik 's middags eerst nog naar Deurne reed, rolden de afgewaaide takken over de weg. Vooral tussen De Rips en Milheeze, die prachtige weg die door het natuurgebied De Stippelberg voert, was het echt herfst.
Aan het einde van de middag was het iets rustiger weer geworden, maar het leek nog kouder dan eerder op de dag. Dat was goed voelbaar toen we op het station in Cuijk op het boemeltje naar Nijmegen stonden te wachten. Op een tijd dat we het helemaal niet verwachtten, kwam dat treintje er al aan. Was het de vorige met vertraging of klopte de dienstregeling niet helemaal? Voor ons was dat niet belangrijk, wij konden gewoon instappen en hadden zelfs nog een zitplaats!
Vanaf het station in Nijmegen liepen wij via de Van Oldenbarneveldtweg en de Stijn Buisstraat naar de St. Annastraat. Daar hadden we afgesproken in Café St. Anneke met de rest van het gezelschap. Tenminste als iedereen in Nijmegen zou arriveren voor het tijdstip dat we bij de nabijgelegen pizzeria een tafel geboekt hadden. Voor de helft van onze groep lukte dat, de anderen zagen we pas toen we al aan tafel zaten. In verband met de aanvang van het concert moesten we een beetje opschieten met eten.
We kwamen tijdens het voorprogramma (Meneer van Zanten) aan in De Vereeniging. Mooi op tijd voor De Dijk dus, we hadden zelfs nog tijd om eerst koffie te drinken en daarna een redelijke plek in de zaal op te zoeken.
Om 5 over half 10 was het zover: De Dijk met Huub van der Lubbe in strak wit colbert begon aan een geweldige show. Nieuwe nummers van de cd 'Brussel' werden afgewisseld met eerdere successen zoals 'Ik kan het niet alleen' en 'Als het golft', 'Binnen zonder kloppen' en nog veel meer. Voor veel fans aanleiding om uit volle borst mee te zingen, de sfeer werd er alleen maar beter door! Want ondanks de 'moeilijke' akoestiek van De Vereeniging (in de volksmond ook wel een galmbak genoemd) klonk De Dijk fantastisch.
Na afloop bleef de muziek nog lang nagalmen in ons hoofd en dat was helemaal niet erg!
Voor prachtige foto's van de avond, zie www.jalomist.com.

Antwerpen

Dit weekend was ik in Antwerpen. Een stad waar ik graag kom en waar ik zo mijn vaste dingen te doen heb. Deze keer was ik er met een vriendin om te winkelen en natuurlijk om eens de tijd te nemen om flink bij te praten. Maar hoe leuk dat ook is, een bezoek aan Antwerpen begint voor mij pas echt met een Liefmans Kriek bij het Paters Vaetje. Een leuk café dat zowat tégen de kathedraal aan staat. Het is er altijd bijzonder druk, deze keer was er aanvankelijk zelfs geen plaats meer om te zitten. Uiteindelijk vonden we boven nog 2 stoelen en genoten van het bier en de drukte beneden.
Wat ik zeker ook nooit wil missen als ik in België ben is de lekkerste 'zwarte-kersenjam' die er bestaat en die gelukkig ook in Antwerpen te krijgen is. Bij de GB verkopen ze potjes vol van dit goedje. In Nederland 'behelp' ik me met Hero extra confiture, ook lekker, maar die mist nét dat beetje smaak die de jam van de GB wél heeft. Een tasje vol is er mee naar Nederland gegaan, dan kan ik voorlopig weer genieten.
Bij de kathedraal stond de vaste 'living statue' weer tussen de beeldengroep. Op de foto hierboven staat dus een beeld in de groep dat er eigenlijk niet bij hoort. Ik ben benieuwd of iemand mij kan vertellen om welk beeld het gaat!
Winkelen op de Meir vormt ook een vast onderdeel van een weekend Antwerpen, van het grote aanbod hebben wij ons een klein deel toegeëigend. Dat leverde het nodige gesleep met tassen op, we waren niet de enigen in de stad die daar last van hadden.

Achter de kathedraal zijn trouwens nog veel meer winkelstraatjes met veel apartere winkeltjes. Veel leuker ook om daar rond te neuzen dan met de grote stroom mee te moeten in de grote winkels.
Natuurlijk moest er ook af en toe gegeten worden, de lunch gebruikten we bij XO. Een hippe tent aan de Melkmarkt. Een paar straten verder is restaurant 'De Peerdestal' waar we meteen maar een tafel voor 's avonds reserveerden.
In dat restaurant genoten wij van een heerlijk diner later op de avond. Bij het maandmenu dat wij gekozen hadden hoorde een hele fles wijn per persoon. Daarmee kwamen wij de avond wel door! Na afloop dronken we nog wat op de Grote Markt voordat we aan de lange wandeling terug naar het Carlton Hotel begonnen. Het viersterrenhotel waar we onverwacht terechtkwamen omdat ons oorspronkelijke driesterrenhotel overboekt was. Een goede move van Hotel Astoria!

Bossche Bollen

Behalve het ontbijt heb ik deze week alle soorten maaltijden een keer bij Roels in 's-Hertogenbosch gebruikt. Een leuk eetcafé waar je heel rustig kunt lunchen, maar waar je voor het diner beter de 'vroege shift' kunt kiezen. Tenminste dat was onze ervaring toen tijdens het dessert de volumeknop van de geluidsinstallatie op maximaal ging.
Het was een week die toevallig wel een erg 'Bosch' karakter had. Woensdag begon ik er met koffie en een heerlijke Bossche Bol - ja, met 2 s-en en hoofdletters want het was er wél een van Jan de Groot - als inleiding voor een gezellige dag winkelen met een vriendin. Allerlei winkeltjes hebben we bezocht en zo hier en daar ook wat gekocht. Boeken, aardigheidjes voor Sinterklaas en kleren. Uiteindelijk sleepten we tassen vol mee. Maar behalve op zoek naar leuke winkels en natuurlijk koopjes, keken we ook nog even naar wat huizen die onlangs in de verkoop kwamen. Ons huis in Mill is dan nog wel niet verkocht, maar dromen over wonen in deze leuke stad is niet verboden.
Voor de lunch gingen we naar dé restaurantstraat van Den Bosch: de Korte Putstraat. Je waant je er in Zuid-Europese sferen in dat smalle straatje met aan weerskanten enkel restaurants. De terrassen raken elkaar bijna, er is nog net plaats om tussendoor te lopen. En zelfs met regenachtig weer, zoals het woensdag helaas was, is het er nog gezellig. Omdat ik voor zaterdagavond een tafel gereserveerd had bij Roels, daarover straks meer, besloten we om daar ook te gaan lunchen zodat ik meteen het juiste aantal personen door kon geven. Bovendien kreeg ik dan vast vast een indruk van dit restaurant en kon ik me alsnog bedenken als het tegen zou vallen. Gelukkig was de lunch erg lekker en de sfeer heel goed. Dat was een meevaller, want waar zou ik anders nog zo snel een restaurant hebben gevonden waar ze nog plaats hadden voor een gezelschap van 18 personen op zaterdagavond?
Na de lunch begonnen de eerste druppels te vallen op deze toch al grijze dag. Het regende zelfs even stevig door en wij waren blij dat we de boekhandel in konden vluchten. Daar raak ik nooit uitgekeken, sluit mij maar op in een ruimte met allemaal nieuwe boeken en ik ben gelukkig! Het is dan ook onmogelijk dat ik zo'n pand verlaat zonder enige aankopen te doen. Nog meer sjouwen dus, het was opletten geblazen dat we onze tassen niet hier of daar lieten staan. Wat soms ook bijna gebeurde trouwens!
Aan het einde van de middag waren we 'koopmoe' en wandelden we weer richting station. Onderweg kochten we nog Bossche Bollen voor thuis, dat bleek ook heel gemakkelijk te zijn in een bomvolle trein! Maar lekker smaakten ze thuis wél!
Zaterdagavond hadden we dus ons jaarlijkse familiediner in.... Den Bosch bij Roels dus. Bij het reserveren had ik al moeten kiezen voor de vroege of de late 'zit'. Als ik voor de eerste gekozen zou hebben, dan moesten we al om half 9 uitgegeten zijn en dat vonden we geen leuk idee. Daarom werd het half 9, maar toen wij daar rond die tijd arriveerden was er nog helemaal geen plaats voor ons. Daar sta je dan met een groep van 18 mensen, probeer dan maar eens niet in de weg te gaan staan in een overvol restaurant waar ook nog bediening rondloopt met volle borden. Dat was niet zo'n leuke binnenkomer, maar we hielden de moed erin. Wij wilden trouwens wel in de weg staan, zodat we niet onopgemerkt bleven en de wachttijd niet nóg langer werd. Uiteindelijk konden we pas tegen 9 uur aan tafel en toen kostte het nog wel wat geregel voordat de tafels zo stonden opgesteld dat we er ook allemaal áán pasten. In plaats van één grote groep werden het er daarom 2, iets minder gezellig maar wel meer zitgemak voor iedereen. Als één grote familie, wat we tenslotte ook zijn, deelden we drank en brood en keuvelden we genoeglijk tijdens voor- en hoofdgerecht. Het eten was voortreffelijk, werd vlot opgediend door leuke mensen die heel attent waren als wij iets extra's vroegen of wilden bestellen. Maar rond een uur of half 11, toen wij zo ongeveer toe waren aan het dessert, was de rest van het restaurant uitgegeten en veranderde het éétcafé in een muziekcafé. Met het volume van een kleine disco en dat is niet leuk als je nog aan tafel zit. Geen koffie dus meer voor ons, maar verder hadden wij een aangename avond met elkaar bij Roels in Den Bosch.

De Weef

Gisteravond hebben we genoten van De Weef. Waren wij dan in een voetbalstadion of gingen we ergens anders uit ons dak op de tribune? Nee, deze Weef is geen populaire vorm van een 'wave', maar zijn 27 enthousiaste vrouwen die samen een Deurnes koor vormen en gisteren een concert gaven. Om het derde jubileum te vieren, dat ze zelf Hout³ noemen vanwege 3x een 'houten bruiloft'. Officieel staat voor 15 jaar 'kristallen bruiloft' en wat mij betreft was het sprankelende kristal ook een betere vergelijking dan het wat sobere hout waarbij je bovendien op moet letten met vuur. En vuur was er in dat koor, aanvankelijk wat timide werd het optreden hoe langer hoe gepassioneerder.
Begeleid door een combo van piano (Erik van Horne), percussie (Jan van den Boomen), saxofoon (Mario van Ooy) en contra-bas (Daniël Lehman) en onder strikte, soms wat te strenge, leiding van dirigente/zangeres Anja van Lierop werd een avondvullend programma ten gehore gebracht. In de voormalige Helmondse Annakerk - nu Annatheater - klonken 24 songs uit volle borst. Behalve de muziek riepen ook de gezichten op het podium bij mij veel herkenning op. Uitgenodigd door een goede vriendin en eigenlijk speciaal voor haar gekomen, zag ik naarmate de avond vorderde steeds meer bekenden optreden. Niet zo gek natuurlijk als je bedenkt dat ik zelf geboren en opgegroeid ben in Deurne en veel koorleden in leeftijd dicht in mijn buurt zitten. Er waren zelfs koorleden die in mijn jeugd ook letterlijk bij mij in de buurt woonden. In dezelfde straat.
Maar eerst was daar het genieten van het optreden zelf. Voor de pauze gemakkelijk in het gehoor liggende Engelse nummers, variërend van de traditionele gospel 'Wild mountain thyme' tot de Beatle-hit 'Eleanor Rigby'. Wat een lef van sommige weef die solo gingen, de spanning spatte er vanaf.
Na de pauze begonnen De Weef met een nummer dat niet alleen prachtig was, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk moeilijk om zuiver ten gehore te brengen. Het sfeervolle 'Homeless' van Paul Simon was voor mij het hoogtepunt van de avond, alles klopte. De mooie melodie, de Afrikaanse klanken en de bijpassende choreografie zorgden voor een sluitend geheel. Direct hierop volgde het enige Nederlandse nummer op het programma: 'Mijn houten hart' van de Poema's. Gewoon een lekker nummer, weer met beide benen op de grond. Ook de medley met Aretha Franklin nummers was verrassend met solo's van enkele weef. RESPECT, het klonk krachtig.
Het optreden van de dirigente zelf was wat mij betreft een onderbreking die meer weg had van reclame voor háár carrière dan een voortzetting van het 'wij'-gevoel dat langzamerhand van het koor afstraalde. Gelukkig werd de avond enthousiast afgesloten mét inschakeling van het publiek dat uitgenodigd werd voor een stukje choreografie tijdens het nummer 'I don't feel like dancing' met daarna de finale in de gedaante van 'Proud Mary'. Een prachtig nummer om af te sluiten.
Na de voorstelling was er in de foyer nog volop gelegenheid om na te praten. Voor mij extra leuk omdat ik daar de kans kreeg om met de die avond ontdekte 'oude bekenden' even bij te kletsen.