Groeten uit Oslo

Dit weekend zitten wij in het koude Oslo. Echt winter is het hier, met hopen sneeuw langs de weg en mooie witte vergezichten. Nu we in Nederland net uit de ergste kou zijn, is dit wel weer even afzien. We dachten ook nog wel warmere vooruitzichten te hebben, maar de trip naar Jakarta die voor eind maart gepland was, gaat niet door. Hier in Oslo kregen we vanmiddag te horen dat het symposium in Indonesië is afgelast. Alsof we dus van een koude kermis thuiskwamen.

We zitten hier in een heel luxe hotel, maar wel erg luidruchtig. Het feest beneden ons met een optreden van een live band maken we helemaal mee. Gelukkig hebben we het niet de hele avond aan hoeven te horen, want we komen net terug van een uitstekend visrestaurant: Lofoten. Vanmiddag toen we aankwamen, was het inchecken en meteen door naar het symposium hier in het hotel. Alle verhalen, behalve dat van mijn echtgenoot, waren in het Noors en dus absoluut niet te volgen. Daarom zijn we eerst koffie gaan drinken en daarna weer terug. De lezing 'Er probiotika godt for helsen?' ging dus over gezondheidsbvorderende aspecten van probiotica en werd heel goed ontvangen. Na de lezing was er nog een kort overleg met iemand van Nycomed en daarna was het voor ons gewoon weekend. Dat hebben we dus ingeluid bij Lofoten, samen met 3 andere Nederlanders. Morgen gaan we wat meer van de stad zien.


Vandaag, zaterdag 31 januari, hebben wij door Oslo gewandeld. Eerst waren wij van plan om een 'cruise' door de haven te maken, maar toen we ontdekten dat we alleen aan dek konden zitten als we ook echt iets wilden zien, vonden we dat toch echt veel te koud en zijn naar het Alfred Nobel Museum vlakbij de haven gegaan. Veel informatie over alle Nobelprijswinnaars voor de vrede, het museum wordt ook wel vredescentrum genoemd.









De meest recente winnaar (de Fin Martti Ahtisaari) leidde ons in de vorm van kleine beeldjes door het museum. De beeldjes deden ons nog het meest aan Kuifje denken.





Na dit bezoek gingen we per metro naar het volgende museum, namelijk dat van Edvard Munch. Eerst zagen we daar een film van 50 minuten over het leven van deze schilder. Dat was achteraf heel goed, want zonder de informatie die we zo op een leuke manier voorgeschoteld kregen, hadden we veel van zijn schilderijen waarschijnlijk niet begrepen. Van al zijn doeken straalt een bepaalde triestheid, maar er zijn ook hele mooie, gevoelige elementen in zijn werk die je moet willen zien.
















Na het museum werd het echt tijd voor de lunch. Wij dachten dat we daar laat mee waren, maar om half 3 zaten alle restaurants nog propvol en waren we blij dat we uiteindelijk een plek voor 4 hadden gevonden. De bediening in restaurants is hier trouwens érg vriendelijk en goed, terwijl we ook Noren tegengekomen zijn die niet meer dan het hoognodige tegen je zeggen (en dan nog liever niet...). Noorwegen, een echt no-nonsense land.

Na de lunch zijn we door een leuke wijk van Oslo met allerlei winkeltjes weer teruggelopen naar het centrum. Het was uitkijken onderweg, want er ligt overal veel sneeuw en niet alle stoepen zijn schoon. In de winkelstraten zelf loop je wel over sneeuwvrije stoepen, maar koud is het hier wel!
Vanavond gaan we nog met een ander Nederlands echtpaar eten en morgen vliegen we weer terug naar Nederland.

Bossche Koek

(klik op deze tekst om de historie echt te kunnen lezen)

Wat is het toch een leuke stad, Den Bosch. Aangemoedigd door een e-mail van A.R.T., waar de jassen nu voor € 40 de deur uitgaan, togen wij weer naar onze toekomstige domicilie. Voor een koopje - wat overigens niet doorging, want jassen in mijn maat en naar mijn gading waren er niet meer - en voor een lekkere lunch. En passant konden we dan uitkijken naar cadeaus voor de twee jarigen die we morgen gaan feliciteren. Onderweg en tijdens de lunch bij het piepkleine eethuisje 't Opkikkertje verzonnen we alvast allerlei dingen waarvan we zeker wisten dat we ze toch niet gingen kopen. Dat is altijd het gemakkelijke deel als je een cadeau voor iemand zoekt, keus genoeg in niet geschikte of zelfs totaal verboden ideeën. Kom echter maar eens op een wel bruikbaar idee, dat valt in de regel nogal tegen. We besloten na het broodje 'Zoete Lieve Gerritje' dan ook om gewoon de Vughterstraat in te lopen en dan zouden we wel zien. We waren het er in ieder geval roerend over eens dat het deze keer niet wéér een verantwoord boek moest worden.
In de Verwénstraat (terechte bijnaam van de Vughterstraat) passeerden wij eerst allerlei zaken waar we niks bij voelden, zelfs De Slegte lieten we links liggen want géén boek is dus ook niet een boek van De Slegte. Geen gadgets uit Computerland en geen glaswerk van Harperink. Maar bij Barrique, daar was het deze keer raak. Binnengelokt door de originele Bossche Koek, zagen we een ruim assortiment té lekkere dingen. Daar konden wij een keuze maken! Alhoewel in hetzelfde thema, namelijk 'lekker', hebben wij nu twee verschillende tasjes vol cadeaus met daarbij voor ieder ook nog een originele Bossche Koek. Als dat niet in de smaak valt! Aan de overkant hebben we er bij de Wereldwinkel nog voor allebei een toepasselijke kaart bijgekocht, wij kunnen morgen naar het feest.
Omdat we nu tóch in de buurt waren en natuurlijk ook omdat het wel leuk is, gingen we nog even bij Persoons binnen. Dé carnavalswinkel van Den Bosch.

(uit de Weekkrant/Stadsblad van 's-Hertogenbosch:
==========================================================
's-HERTOGENBOSCH - Carnavalswinkel Persoons is al bijna 50 jaar een begrip in 's-Hertogenbosch. Ook dit jaar wordt er rond carnaval weer flink verkocht.
"Het is absurd druk in de winkel", vertelt Hans Persoons, vader van huidig eigenaar Rob Persoons. "Wij zijn maar één periode per jaar geopend en dat is voor, tijdens en na carnaval. Het is dan gewoon alle hens aan dek", legt Hans uit. Carnaval begint dit jaar extreem vroeg en dat merken ze bij Persoons ook. "We zijn al vanaf 2 januari open. Daarom hebben we al heel vroeg moeten opbouwen"....
...Persoons is gericht op carnaval in 's-Hertogenbosch en daarom blijft de Oeteldonkse kikker een populair item. "Al wat met die kikker te maken heeft hebben we. We hebben wel 125 verschillende soorten kikkers."

Persoons
Vughterstraat 38
5211 GJ 's-Hertogenbosch
==========================================================

Wij zijn nu ook helemaal klaar voor carnaval, we gingen tenslotte heel vrolijk deze winkel uit. We wonen dan nog wel niet in Oeteldonk, maar we voelen ons er al behoorlijk thuis.

Resultaat

Alweer een week die nooit meer terugkomt. Al 1/17 jaar voorbij. Iedere maandag denk ik dat er een zee van tijd voor mij ligt en voordat ik het besef is het alweer zondagavond. Wat gebeurt er toch met al die tijd?
Deze week was een rare, een hoop te doen en achteraf het idee dat er niks uit mijn handen kwam. Ik heb alle tijd goed besteed, dat weet ik zeker, maar ik zie geen resultaten. En resultaat, daar houd ik van als ik met iets bezig ben. Vroeger breide ik het liefst hele dikke truien op hele dikke naalden, dat schoot lekker op. Maar soms lijkt het leven meer op een haakwerkje met naaldje nummer 0,5 en een héél dun draadje. Zo van, iedere dag een draadje maakt een hemdsmouw in het jaar. Van dat gepriegel. Maar gepriegel of dikke naalden, als je het druk hebt, rijgen de dagen zich evenzogoed als draden aan elkaar.
De week ging dus gewoon voorbij met de dingen van alledag. Met werk en hier en daar een verzetje. Gezellig een vriendin voor de lunch ophalen en genieten van eigengebakken brood en een 'hartjes'-ei. Samen foto's uitzoeken voor een digitale fotolijst.
Een dag als juf werken en samen met de klas een moeilijk lied leren. Over een schoolplein bij nacht. Als het donker is, gebeuren er rare dingen op zo'n plein, of toch niet? In ieder geval was het onderwerp spannend genoeg om er over te zingen.
Een restaurant waar we nog nooit geweest zijn uitproberen voor een lunch. Eerlijk gezegd vielen zowel het restaurant als de lunch wat tegen. Op de 'Uitsmijter Plein 5' lag een koud ei, terwijl de huisgemaakte kroket die erbij lag érg heet was. Daar in die keuken was nog wel wat te verbeteren aan het resultaat.

Op donderdagochtend was er weer zoals elke week tijd voor boetseren. Het is voor mij een vorm van ontspanning door flinke inspanning, want het vergt behoorlijk wat van mijn energie én van mijn geduld. In mijn hoofd weet ik allemaal precies hoe het eruit moet zien, maar zo'n brok klei lijkt soms een eigen leven te leiden. Tussen kijken en kleien zit vaak een enorm verschil. Maar als er dan iets lukt en het resultaat valt mee, dan is de voldoening groot. Het beeldje dat ik deze week mee naar huis kon nemen is zo'n voorbeeld van een redelijk gelukt resultaat!


Deze week ben ik ook eindelijk eens begonnen aan het 'grote opruimen'. Opruimen is meteen ook een groot woord voor het kleine beetje dat uiteindelijk in een vuilniszak belandde. Maar het voornemen om meer op te gaan ruimen en vooral veel weg te gaan gooien, is nu wel gemaakt. Vandaag is mijn bureau aan de beurt en morgen begin ik aan één van de vele laatjes. Want van opruimen zie je vrijwel direct het resultaat. Heerlijk!

Zó!

Zo, de kerstspullen staan weer voor een jaar op zolder. Het zou kunnen dat we ze nog voor de volgende kerst ergens anders neer moeten zetten, en of dat op een zolder zal zijn daar kunnen wij nu nog niets over zeggen. Maar als rasechte optimist geloof ik er vast in dat we een leuke plek voor die spullen gaan vinden, dit jaar of misschien volgend jaar. Maar eerst ons eigen huis verkopen, zo is dat.

Zó klein was ze, het baby'tje dat vorig weekend lekker op mijn schoot lag te slapen. Vijf weken pas, een mensje in het klein net als haar grote zus van bijna 2 die er o zo lief voor was. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat onze kinderen zo klein waren en wij de jonge, trotse ouders.

Zo gezellig was het bij onze jongste zoon en zijn vriendin toen wij daar deze week aan tafel zaten. Onze eigen tafel nog wel, waar de herinneringen aan versierde pannenkoeken en de vele kinderfeestjes zich tegelijk met het heerlijke eten aandienden. Nu vormt die tafel het middelpunt in hun eigen huisje en waren wij er te gast.

Zó, heet ook de voorstelling van Brigitte Kaandorp waar wij dinsdag in Utrecht bij waren. Brigitte die probeert duidelijkheid te scheppen in deze verwarrende tijden. Hele verhandelingen houdt ze daarover, nog eens extra uitgelegd op grote vellen papier. Puntsgewijs probeert ze de chaos om ons heen te bestrijden en komt uiteindelijk tot geweldige conclusies. Een geweldige show, deze originele 'Kaandorp' vol praatjes afgewisseld met liedjes, die overigens begon met grote inzet van het publiek. Bij binnenkomst werd iedereen voorzien van een kazoo en toen het gordijn openging, hing er een groot doek met daarop de eerste 2 regels van 'Land of hope and glory"..., alleen jammer dat die tekst er niet bijstond. Een enkele kenner van het notenschrift had het door, maar dat was in de massa niet te horen! De overzichtelijke show van Kaandorp begon daardoor allerminst geordend, een kakofonie was het! Maar Brigitte zou Brigitte niet zijn als ze het niet binnen de kortste keren geregeld had, want uiteindelijk draaide het maar om één vraag: 'Hoe?' Zó! dus.

(Geniet even mee van de toegift die Brigitte Kaandorp dinsdagavond weggaf)

Zo koud was het deze week, 's avonds laat zagen wij -18⁰C op de display van de auto verschijnen. En ook zóveel sneeuw die maar niet weg wil, we zitten er maar mee. Zo zag ik een buurman een flinke buiteling maken toen hij de straat over wilde steken. Als in een tekenfilm: eerst de benen de lucht in waarna hij met een grote smak op rug en achterhoofd belandde. Er even snel heenlopen om hulp te bieden, was onmogelijk als ik niet ook ruggelings op straat wilde belanden. Hij was er even helemaal dizzy van, reageerde een beetje verward, maar gelukkig zag ik hem de volgende dag weer gewoon rondlopen.

Zo is dit stukje ook weer voor elkaar, op Station-Mill deze week een bericht uit het ondergesneeuwde Mill, maar ook over de eerste woning die wij in 's-Hertogenbosch bekeken hebben.