Den Bosch - Kiev - Mill - Den Bosch

Het was een rare week waarin we weinig thuis waren. Nog maar net terug uit Istanbul, stond er alweer een trip naar Kiev op het programma - eigenlijk Kyiv, daarover later meer. Maar op dinsdag gingen we eerst nog naar 's-Hertogenbosch om van de jubileumvoorstelling van Gerard van Maasakkers - 30 jaar in het vak - te genieten.
Een optreden van Van Maasakkers is altijd de moeite waard om bij te wonen. Zijn teksten zijn ook uit mijn leven gegrepen en met zijn stem maakt hij ware pareltjes van zijn liedjes. Kleine liedjes over dagelijkse dingen en gezongen verhalen over persoonlijke vreugde en verdriet. Hij weet mensen te raken. In zijn jubileumconcert zingt hij zowel oud als nieuwer werk, het was een mooie afspiegeling van zijn 30 jarige zangcarrière.
Ik schreef al vaker over deze Brabander op mijn weblog, voor impressies en muziekfragmenten klik hier.

Op woensdagochtend vertrokken we al vroeg naar Düsseldorf om het vliegtuig naar Kiev te kunnen halen. Geconfronteerd met meer files dan we verwacht hadden, haalden we het maar net. Terwijl ik alvast ging inchecken, probeerde Ger de auto nog ergens kwijt te raken zodat we daarna alleen nog maar de bagage hoefden af te geven. Het voordeel van zo laat arriveren op het vliegveld is dat je nergens meer lang hoeft te wachten, een nadeel is dat je voor vertrek al een hoop stress te verwerken hebt. Omdat we zo laat waren, konden we ook niet meer naast elkaar zitten maar verder verliep de reis zonder problemen. Na ruim 2½ uur vliegen landden we in Київ (spreek uit Kyiv). In feite gebruiken wij hier de Russische benaming voor de stad: Киев (spreek uit Kiejev). In het Oekraïens is het dus Kyiv. Het is een enorme stad die door de rivier de Dnjepr (Oekraïens: Дніпро/Dnipro; Russisch: Днепр/Dnepr) in tweeën verdeeld wordt. Een vlak gedeelte dat vooral Russisch is en het gedeelte van de stad dat op 7 heuvelen gebouwd is en Oekraïens georiënteerd is. De officiële taal is Oekraïens, alhoewel alle inwoners Russisch spreken. Voor ons was er geen verschil te horen in deze talen, soms wel te zien.
We werden opgewacht door Dmytro Gavrylenko die ons gelukkig meteen herkende, want we zagen nergens iemand met een bord waarop 'Dr. Rijkers' stond. Hij had op de website van Ger gekeken op wie hij moest letten, heel attent!
Onze eerste bestemming was het President Hotel (Президент Готель), zodat we onze bagage kwijt konden voordat we de stad gingen bezichtigen. Dmytro stelde een strak schema voor, maar omdat we maar zo kort in zijn stad zouden verblijven, waren we het daar volkomen mee eens. Wat ons als eerste opviel, was de hoeveelheid auto's die schijnbaar zonder enige verkeersregels hun weg zochten. Dmytro vertelde echter dat de regels vrij duidelijk waren, maar dat het in het centrum altijd zo druk was. We begonnen onze citytour met een rit langs het Vrijheidsplein, daar was het echter zo druk dat het onmogelijk was om te parkeren. Verderop kon dat wel, zodat we het Presidentieel paleis en daartegenover het bijzondere bouwwerk van architect Vladislav Gordetsky, de ‘Gaudí van Kyiv’ konden bewonderen. Dit huis met zijn bijzondere afbeeldingen van kikkers, neushoorns, olifanten en andere wezens, zou niet misstaan hebben tegen de St. Jan van Den Bosch aan! Het grootste gedeelte van de rondleiding brachten we door bij het 'Holenklooster' (Pechersk Lavra), dat werkelijk onvoorstelbaar mooi is. Dmytro bleek een vroom mens en hij vertelde dat hij hier bijna ieder weekend met zijn vrouw en zoon was te vinden. De vredige stilte die er hing, was zelfs voor ongelovigen zoals wij een heel bijzondere ervaring.
Omdat we hier zo lang bleven hangen, was er nog maar weinig tijd om meer van de stad te zien. Gelukkig konden we nog wel naar de St. Andrieskathedraal die hoog boven Podil (het Montmartre van Kyiv) uittorent. Binnen was het een kleurenpracht van orthodoxe ikonen, maar helaas mocht er niet gefotografeerd worden. Ook de priesters die op de achtergrond a capella zongen, mochten we niet filmen. Jammer, maar begrijpelijk.
Onder aan de heuvel waarop de kathedraal staat, had Dmytro een restaurant (Ресторан) besproken. Daar maakten wij kennis met de echte Oekraïense keuken: Varenyky (gevulde deegwaren), borshch (borsjt) en natuurlijk de onvermijdelijke wodka. Écht Oekraïens, of misschien typisch iets van Kyiv - dat werd me niet helemaal duidelijk - is de wodka met mierikswortel en honing. En dan zóveel mierikswortel dat je er tranen van in de ogen krijgt en bijna vergeet dat het drankje ook sterk alcoholisch is! De wodka wordt per karaf aan tafel geserveerd en als je het waagt je glaasje direct achterover te kiepen (wat natuurlijk wel wordt aangeraden) meteen weer bijgevuld. Over het algemeen zijn de gerechten stevig te noemen, met veel vet en grote porties. Niks verfijnde keuken en kleine hapjes, gewoon dooreten...
Na het diner was het eindelijk tijd om te werken. In het hotel hebben Ger en Dmytro de presentatie voor de volgende dag doorgenomen en heb ik me op mijn gemaakte foto's gestort. Zie voor het resultaat het album:

Kiev

Op donderdag hadden we genoeg tijd om het rustig aan te doen, want Dmytro kwam ons pas om 10 uur halen om naar het congres 'Men & Medicine' te gaan. Aan de buitenkant zag het gebouw er heel modern uit, maar binnen bleek dat een illusie. Een oude donkere zaal met versleten stoelen, we hadden voor het eerst het idee dat we in een voormalig oostblokland waren. Voordat Ger aan de beurt was, waren er 2 presentaties in het Russisch. Voor ons dus niet te volgen, af en toe hoorden we een bekend woord zoals interferon en hepatitis. Ook de dia's boden geen uitkomst, want die waren allemaal in Cyrillisch schrift. De presentatie van Ger werd simultaan in het Russisch vertaald door Dmytro en de dia's waren allemaal al eerder in het Cyrillisch bewerkt. Op mijn laptopje kon ik het een en ander bijhouden door goed naar Ger te luisteren en natuurlijk kende ik de presentatie in grote lijnen uit mijn hoofd. Er konden helaas geen vragen gesteld worden, die zouden allemaal later schriftelijk afgehandeld worden. Jammer, want we zagen dat er wel toehoorders in het publiek zaten die meteen wilden reageren. Volgens Dmytro waren de reacties heel positief en hij wil ons graag nog een keer uitnodigen voor een langer verblijf. We wachten het maar af, we zouden het wel leuk vinden om nog eens naar Kyiv terug te keren.

Vandaag, zaterdag, is het Open Huizendag van de NVM en ook wij doen mee omdat je alles moet proberen om je huis te verkopen. Het begon om 11 uur en ik zit nu al ruim 2 uur te wachten op de eerste belangstellende... Er heeft zich nog niemand gemeld en ik verwacht er ook niks meer van. Het regent buiten dat het giet, dat helpt ook niet echt mee en bovendien ligt de huizenmarkt nog steeds zo goed als stil. Voorlopig komen deze stukjes dus nog wel uit Mill, we zullen geduld moeten hebben. (Belangstelling?) Maar direct na 2 uur (als de Open Huizendag officieel is afgelopen) gaan wij nog snel even naar Den Bosch om er vast even te kunnen genieten van onze toekomstige woonplaats.

Dag Leo, ik wilde je vertellen over Spinvis en Booker T

Weer helemaal terug in Nederland was ik, toen ik maandag in de krant een bekende naam bij de overlijdensberichten zag staan: Leo Pennings. Een bekende naam omdat ik de overledene wél en tegelijkertijd ook niet kende. Ik heb hem nooit in levende lijve gezien, maar mag toch stellen dat ik deze man persoonlijk wel goed kende. Vanaf december hadden wij veelvuldig mailcontact over alles wat ons dagelijks bezighield. Hij was een paar jaar ouder dan ik, maar in veel opzichten hadden wij een vergelijkbaar leven geleid. We hielden van dezelfde dingen, kwamen allebei uit een klein dorp in de Peel, hadden dezelfde opleiding gedaan in Eindhoven en waren als jong volwassenen uit Brabant vertrokken. We schreven hierover met elkaar, maar ook over de dingen die ons nu bezighielden. Over lekker eten, over muziek, over literatuur, over reizen, kortom over de mooie dingen van het leven. In korte tijd leerde ik hem kennen als een aardige vriend en kreeg ik het gevoel dat dat wederzijds was. Zijn laatste mail sloot hij af met de zin: "In de tijden tussen jouw en mijn mailtjes, denk ik soms, dat moet ik aan Riky vertellen, maar dan ben ik het later weer kwijt of komen er andere dingen voor in de plaats." Ik zal zijn uitgebreide mails erg missen.
Waar ik hém graag over had willen vertellen zijn de concerten waar we deze week geweest zijn.



Woensdag zagen we in het Koningstheater in 's-Hertogenbosch hoe Spinvis 'Op z'n eentje' de zaal helemaal vulde met zijn 'KamerMuziek'. Op het podium staan weliswaar videoschermen waar af en toe 'versterking' op te zien is, maar vaak ook gewoon Spinvis zelf. Hij begint zijn voorstelling met het maken van samples, die hij aan elkaar breit in loops en vervolgens gebruikt als achtergrond voor zijn liedjes met poëtische teksten. Oude, bekende nummers klinken absoluut anders als de achtergrondmuziek ter plekke gemaakt wordt. De rust die Spinvis uitstraalt en de perfecte timing waarmee hij zijn nummers brengt, houden de aandacht van het publiek volledig vast. De artiesten op de videoschermen (o.a. Hans Dagelet op trompet, Simon Vinkenoog die eigen dichtregels declameert en Saartje van Camp op cello) spelen mee alsof ze live aanwezig zijn. Er is er maar één die die illusie in stand kan houden en dat is Spinvis zelf die het écht 'op z'n eentje' doet, en dat doet hij heel erg goed!

Vrijdag gingen we naar een concert in de Effenaar in Eindhoven waar we heel lang naar uitgekeken hadden, namelijk naar Booker T en zijn MG's. Ooit waren zij de eerste band in de Verenigde Staten waarin zwarte en blanke muzikanten samenspeelden. Ze zijn beroemd geworden met hun hits 'Time is Tight' en 'Green Onions', maar als begeleidingsband van o.a. Otis Redding en Rufus Thomas speelden ze een aardige noot mee in de Memphis Soul scene. Van de oorspronkelijke bezetting zijn alleen Booker T Jones (toetsen) en Steve Cropper (gitaar) nog over, maar ook Donald 'Duck' Dunn die al sinds 1965 de bassist is, mag je bijna een oorspronkelijk lid van deze band noemen. De drummer in de Effenaar was Steve Potts, neef van de oorspronkelijke drummer Al Jackson die in 1975 vermoord werd.
Het is toch een belevenis om zulke grootheden uit de Soulmuziek live te zien en te horen. Toen wij enkele jaren geleden in Memphis in het Stax-museum waren, zagen we daar een filmpje waarin Booker T en Steve Cropper vertelden over hun éérste Europese toernee in 1967. Hoe verbaasd ze waren dat er blánken naar hun soulmuziek kwamen luisteren en hoe ze van ieder moment wilden genieten (Booker T beweerde op die film zelfs dat ze 3 weken niet hadden geslapen...) omdat ze dachten dat ze nóóit meer in Europa zouden komen. Gelukkig is die verwachting niet uitgekomen en treden ze zelfs nu ze al de pensioenleeftijd hebben bereikt, nog graag op. Maar niet te lang, want na een uur is het gedaan. Met een geweldige uitvoering van 'Time is tight' wordt het concert afgesloten. Na een kleine handtekeningensessie voor de mensen die zo slim waren om hun platenhoezen mee te nemen, kwam er echter toch nog een toegift: Groovin', een mooi einde van een nostalgische avond.




En voor ik het vergeet, wij zijn voorafgaand aan het concert níet wezen eten bij Tortilla's in de Dommelstraat in Eindhoven. Op tijd gereserveerd en bij aankomst gezegd dat we om 8 uur weg wilden ivm het concert in de Effenaar, hadden wij er alle vertrouwen in dat we lekker gingen eten. Maar bij de drankjes ging het al mis, daar moesten we al achteraan om allemaal wat te drinken te krijgen. Vervolgens hebben wij meer dan een half uur op onze bestelling zitten wachten, terwijl we overal heerlijke gerechten langs zagen komen voor mensen die ruim na ons binnenkwamen. Omdat we wel in de gaten hadden dat er iets niet helemaal goed ging, waarschuwden we de serveerster dat het toch wel erg lang duurde. Dat hielp niet echt en om 10 voor 8 (na 50 minuten wachten) hebben we onze drankjes afgerekend en zijn we gegaan. Volgens de bediening - sorry, sorry - kwam ons eten er nét aan, ik hoop dat ze er van gesmuld hebben.... Wij gingen met een lege maag naar de Effenaar, maar gelukkig waren ze daar in het café zo aardig om ons snel van wat brood met tappenade te voorzien, zodat we in ieder geval niet afgeleid werden door gerommel in onze hongerige buiken.

Istanbul is top

Vorige week kwam ik na ruim 3 uur vliegen in een totaal andere wereld terecht. Alhoewel Istanbul een moderne stad is waar je alles kunt vinden wat iedere grote stad ter wereld te bieden heeft, is het tegelijkertijd een plaats uit een sprookje. De moskeeën en minaretten aan de horizon zijn niet te tellen en zelfs met het druilerige weer dat wij er hadden, zie je overal kleur en klatergoud. Je kunt je er helemaal in onderdompelen en heb je even geen zin in straatverkopers, bazaar en afdingen dan zoek je je heil op de heuvel van Pera waar je je in de verkeersvrije winkelstraat Istiklal Caddesi helemaal suf kunt shoppen in moderne winkels.
Mijn start in deze stad uit 1001-nacht verliep niet helemaal vlot. De KLM bracht ons er weliswaar zonder problemen heen, maar na het visum en de paspoortcontrole werden we al opgewacht door een medewerkster van Atatürk die een lijstje met ongeveer 25 passagiers had waarvan de bagage niet was meegekomen. Ook mijn tas was er niet bij. Dat was dus eerst formulieren invullen temidden van verhitte landgenoten en daarna zonder bagage naar het hotel. Daar arriveerden we om ongeveer half 4 's middags en pas de volgende morgen om half 11 werd mijn bagage daar alsnog afgeleverd. Een beetje onhandig en op het moment zelfs heel erg vervelend, maar natuurlijk niet onoverkomelijk. Achteraf is dat trouwens gemakkelijk praten, want alles is gewoon goed gekomen.
In een week Istanbul kun je heel veel doen, maar in deze stad kom je volgens mij altijd tijd tekort. Alleen al de wijk Sultanahmet - waar ons hotel vlakbij het Topkapi-paleis, de Haghia Sofia en de Blauwe Moskee stond - biedt genoeg voor meer dan een week. In de Kapali Çarsi (overdekte bazaar) met duizenden winkeltjes kun je gemakkelijk een paar dagen doorbrengen en de Egyptische Bazaar (Misir Çarsisi), ook wel Kruidenbazaar genoemd, is een feest voor de zintuigen. De oversteek naar Pera over de Galatabrug is een leuke wandeling. De vissers van Geert Mak staan zij aan zij om zoveel mogelijk sardines te vangen, een mooi gezicht dat lijnenspel van al die hengels. Op de benedenverdieping van de brug zijn tal van restaurantjes en overal is bedrijvigheid. Begin maart wordt Istanbul nog niet overspoeld door toeristen - helaas wel door de regen - en dat maakt het extra leuk. Dat bleek ook in de Haghia Sofia en het Topkapi-paleis, nu was er ruimte genoeg om veel foto's te nemen en kon je alles op je gemak bekijken.
Eten kun je in Istanbul de hele dag. Erg aan te raden zijn de stalletjes langs de straat waar je voor 2 Turkse Lira (ongeveer € 0,90) vers geperst sap van sinaasappels of granaatappels kunt kopen. Als je echt heel goedkoop wilt eten dan zijn de hele kleine restaurantjes waar eigenlijk alleen Turken eten aan te raden. Er wordt geen alcohol geschonken, wel heel veel Turkse thee en de sardines krijg je er gratis bij. Voor lekkere linzensoep - echt overal iedere dag de 'soep van de dag' - en een bord met kebab, brood en aardappels betaal je voor 2 personen ongeveer 30 Turkse Lira. Je moet dan wel voor lief nemen dat je als duidelijk niet Turkse vrouwen een bezienswaardigheid bent, maar de meeste Turkse mannen zijn heel vriendelijk en attent zonder vervelend te worden.
Ook een aanrader is een bezoek aan een voorstelling van 'De draaiende derwisjen van Istanbul' op Sufi-muziek. Het is even wennen aan de zang en de klank van de instrumenten, maar het totaal van deze show maakt uiteindelijk behoorlijk veel indruk.

Klik hieronder op het fotoalbum voor mijn indruk van Istanbul.

Istanbul maart 2009

Groeten uit Istanbul

Deze week ben ik in Istanbul, het is er prachtig alhoewel het weer nog niet echt meewerkt. De vlucht verliep prima, wij kwamen gisteren veilig aan - onze koffers helaas niet. Die bleven in Amsterdam om de een of andere duistere reden en kwamen pas vandaag - op verschillende tijden zelfs - hier aan. Volgende week meer foto's!