Doof of blind?

Bent u liever doof of blind mevrouw? Tja, dat soort vragen kun je verwachten als je op rij 0 zit in het Koningstheater in Den Bosch bij een voorstelling (try out) van Marc-Marie Huijbregts. Ik kon er geen echt antwoord op geven, want eerlijk gezegd heb ik daar nooit over nagedacht. Ik stamelde dus maar zoiets als "Allebei niet eigenlijk...".

Ons theaterseizoen is vanavond weer begonnen met een geweldige nieuwe show van Marc-Marie dus. Zónder cavia, alhoewel hij in eerste instantie wel met haar opkomt. Dat gaat na een paar minuten al af en dan komt er een beschouwing over de tijd dat hij met (nep)haar door het leven ging. Een uitvoerige beschrijving over een bezoek aan zijn 'kapper' in Utrecht hoort daarbij.
In de voorstelling 'Punt' probeert Marc-Marie zijn eigen 'ik' te ontdekken en aan het publiek te onthullen. Dat gaat gepaard met hilarische fragmenten, afgewisseld door heel serieuze ontboezemingen. Helemaal zoals we gewend zijn van hem.
Ook over zijn nieuwe TV-programma Marc-Marie in 't wild, waarin hij gevaarlijke dieren op moet sporen en daarmee op de foto gaat, geeft hij 'inside-information'.

Maar wat het meest opvalt in deze show, dat geldt overigens ook voor zijn vorige, is dat hij zo geweldig kan zingen. Zo kennen we hem op TV niet. Met een prachtige stem zingt hij voorzichtige hoge noten om daarna de volumeknop helemaal open te zetten en uit volle borst te zingen 'I am what I am' (bekend van Gloria Gaynor).

Voordat we naar het theater gingen, hebben we gegeten bij Ome Bernard (inderdaad 'familie' van Tante Pietje), een leuk restaurant in de Verwersstraat. Ze serveren er lekker eten en er werkt prettige bediening die er rekening mee houdt dat je op tijd naar het theater wilt (moet je natuurlijk wel even van tevoren aangeven).

(Lyrics I am what I am)
I am what I am
I am my own special creation
So come take a look
Give me the hook
Or the ovation
It's my world
That I want to have a little pride
My world
And it's not a place I have to hide in
Life's not worth a dam
Till I can say
I am what I am

I am what I am
I don't want praise I don't want pity
I bang my own drum
Some think it's noise I think it's pretty
And so what if I love each sparkle and each bangle
Why not see things from a different angle
Your life is a shame
Till you can shout out I am what I am


I am what I am
And what I am needs no excuses
I deal my own deck
Sometimes the aces sometimes the deuces
It's one life and there's no return and no deposit
One life so it's time to open up your closet
Life's not worth a dam till you can shout out
I am what I am

I am what I am

I am what I am
And what I am needs no excuses
I deal my own deck sometimes the aces sometimes the deuces
It's one life and there's no return and no deposit
One life so it's time to open up your closet
Life's not worth a dam till you can shout out
I am what I am

I am I am I am good
I am I am I am strong
I am I am I am worthy
I am I am I belong

I am

I am

Who whoooo etc.
I am

I am I am I am useful
I am I am I am true
I am I am somebody
I am as good as you

Yes I am

Deze week op IMMUUN: Het paard van Troje
Deze week op Station Mill: Weer genoeg te doen

--

Familieweekend

Een paar dagen later dan normaal verschijnt deze keer mijn wekelijkse blog. We waren in de Ardennen voor ons jaarlijkse familieweekend en toen we zondag thuiskwamen, waren er een heleboel andere dingen die voordrongen. Eigenlijk was ik veel liever meteen achter de pc gekropen om mijn stukje te schrijven, lekker rustig. De hond moest echter in bad - ze komt altijd erg vies van al het spelen uit het dierenpension, we moesten nog wat eten en de kat had van verveling de hele berging 'behaard'. Tegen de tijd dat er wel tijd was, had ik geen zin meer en maandag lag er zoveel werk te wachten dat het er niet van kwam.

Maar hier ben ik dan met mijn verhaal over ons prachtige huis in La Roche en Ardenne. Een paar weken geleden schreef ik hier al (blog van 8 augustus) over ons 'voorbezoek' aan deze leuke Ardense plaats.
Dit weekend zaten we er met (bijna) de hele familie. Het huis - Villa Constantia volgens de verhuurder, maar op het huis staat Château Curamont - was heel bijzonder en viel bij de hele familie zo in de smaak dat we er volgend jaar weer heen willen. Het ligt op een rots, zo'n 80 meter boven het stadje. Vanaf het terras kijk je zo de straatjes in en recht tegenover staat het middeleeuwse kasteel, of tenminste dat wat er nog van over is. 's Avonds is dat prachtig verlicht. We hadden 'traditioneel' weer - tijdens het familieweekend is het altijd mooi en droog, zou er 'boven' misschien iemand aan de knopjes zitten het 3^de weekend van september? - en genoten met volle teugen van het ruime terras.

Maar ook binnen was het een ideaal familiehuis. Met 8 slaapkamers, 3 badkamers en een grote keuken met alle apparatuur hadden we alles wat we nodig hadden. In de salon op de eerste verdieping met ramen van het plafond tot aan de grond was het uitzicht fantastisch.

Dit huis was een geweldige basis voor alle (familie)activiteiten tijdens het weekend. We doen altijd van alles, maar niks moet. Iedereen kan zijn gang gaan, er wordt gefietst (dit jaar zelfs heel vaak), gewandeld, veel koffie gedronken en gezellig met elkaar gekletst. Overdag worden er lekkere dingen gehaald voor de traditionele barbecue 's avonds en ook is er ieder jaar een muziekquiz.

Dit jaar hadden we voor het eerst ook een gezamenlijke activiteit voor overdag: de fotospeurtocht waarvoor mijn echtgenoot en ik in augustus al in La Roche waren. Die was blijkbaar moeilijk, of hadden wij onze familieleden te hoog ingeschat? In ieder geval bleek achteraf duidelijk dat goed lezen heel belangrijk is om zo'n tocht tot een goed einde te brengen. Of we volgend jaar weer zo'n tocht in elkaar zetten? We zullen zien: als we weer naar Villa Constantia gaan, wordt het wel moeilijk om een originele nieuwe tocht te verzinnen...

Het leven van alledag

De vakanties zijn zo ongeveer voor iedereen voorbij, een nieuw seizoen breekt op allerlei manieren aan. Je kunt de TV niet aanzetten of je krijgt informatie over de winterprogramma's voorgeschoteld en overal starten nieuwe cursussen en workshops in september. De scholen zijn in heel Nederland weer begonnen en de campings weer grotendeels verlaten.

Ook voor ons is 'het' weer begonnen, we werken ons van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat 3 slagen in de rondte en genieten van het leven van alledag.
Dat leven speelt zich voor mij grotendeels in Mill af en de vraag die mij deze week alweer een aantal keren gesteld is, luidt: "Zijn er nog ontwikkelingen rond de verkoop van jullie huis?". Helaas moet ik daar nog steeds ontkennend op antwoorden, er gebeurt gewoon helemaal niks. Al zouden we dat wel willen, we hebben er ook weinig of geen invloed op. We zien wel gebeuren dat er panden uit de verkoop worden gehaald en een paar dagen later bij een andere makelaar weer opnieuw aangeboden worden. Het is moeilijk om daar de zin van in te zien, waarom zou het via een andere makelaar wél sneller verkocht worden? Het enige voordeel van zo'n strategie is dat je huis voor heel eventjes opnieuw onder de aandacht gebracht wordt, soms voor een iets lagere vraagprijs. Maar verder blijft het gewoon te koop staan met een bord aan de gevel en diverse pagina's op internet (de belangrijkste: via de makelaar, funda en natuurlijk http://tekoop.station-mill.nl). Er zullen ook bij een volgende makelaar geïnteresseerden moeten zijn die een bod willen doen, daar verandert niks aan.

In oktober organiseert de NVM (Nederlandse Vereniging van Makelaars) weer een 'Openhuizen Dag", maar daar doen we niet meer aan mee. De twee keer dat we dat wel gedaan hebben, kwam er alles bij elkaar één stel kijken dat achteraf niet zo serieus bleek te zijn als wij aanvankelijk dachten.
We wachten maar gewoon af wat er gebeurt en wonen hier voorlopig nog goed. Grote woonvragen, bijvoorbeeld de hoognodige aanschaf van nieuwe banken, worden 'geparkeerd' tot we echt gaan verhuizen en verder doen we meestal of er niks aan de hand is. Behalve dan natuurlijk als er weer iemand vraagt hoe het met de verkoop van ons huis gaat.

Deze week op IMMUUN: Robuust
Deze week op Station Mill: Centrumplan?

Geslaagde potluck

Ondanks het tegenvallende aantal aanwezigen, hebben wij weer een geslaagde potluck achter de rug. Ons gezelschap bleef steken bij 21 mensen, terwijl er dat 50 hadden kunnen zijn als iedereen gehoor had gegeven aan de uitnodiging. Dat laatste is zeldzaam, een datum prikken dat iedereen kan (en wil) is niet gemakkelijk, maar 'normaal' vieren wij de potluck toch met 30 tot 35 mensen. Misschien lag het aan de verschoven datum, voor een aantal afwezigen was dat in ieder geval de reden dat ze er jammer genoeg niet bij konden zijn. Volgend jaar hopelijk weer gewoon in de 2^de helft van augustus, op de zaterdag vóór 23-08. Dat zal dan op de 21^ste worden en met een beetje geluk niet meer in Mill. Dat hoopten we vorig jaar ook al, maar dan zal er eerst een koper voor ons huis moeten komen! Toch waren er gisteren al gasten die 'Tot volgend jaar in Den Bosch' riepen bij het afscheid. Het zou fijn zijn als ze gelijk krijgen.

Dat we de potluck volgend jaar weer zullen vieren is een vaststaand feit, we kunnen niet meer zonder. Het is zo heerlijk om mensen die elkaar door het jaar heen nooit zien, gezellig met elkaar te zien kletsen onder het genot van heerlijke hapjes die iedereen altijd enthousiast meebrengt. Er wordt naar uitgekeken - en niet alleen door ons.

Dit jaar was het niet anders, de gesprekken van vorige keren werden vervolgd alsof er geen jaar tussen zat. Verhalen over vroeger passeerden de revue, er is altijd wel iemand die nog precíes weet hoe het allemaal was. Maar ook diepe gesprekken over de huizenmarkt, de afnemende tolerantie in Nederland, het belang van familie, werken in de zorg en andere onderwerpen werden niet geschuwd.

En dan hadden we natuurlijk weer een muziekquiz, iets anders van opzet dan andere jaren maar daardoor niet minder moeilijk. Alhoewel er nu keuzemogelijkheden op het prikbord hingen, bleek het niet eenvoudig om de maximale 18 goede antwoorden te geven. De hoogste score was 15, behaald door meerdere deelnemers. Daarin was voorzien, want er waren 2 finalevragen. De eerste vroeg naar het telefoonnummer van Will Tura (wie het weet mag op deze blog reageren), maar dat was te gemakkelijk. De uiteindelijke vraag naar het telefoonnummer van Wilson Picket (ook hier geldt: wie het weet...) bracht de beslissing. Thomas ging met de felbegeerde Potluck-CD 2009 naar huis!

En wat aten we? Het thema dit jaar was 'Onderweg', dat mocht zo breed mogelijk geïnterpreteerd worden. Dat betekende dat er weer heel veel variatie was in gerechten. Salades, sandwiches, kippenbouten, muffins, fruit, quiche, paté, saté, chocolademousse en andere hapjes. Met een lekker glaasje wijn erbij of een Belgisch biertje. We kwamen niks tekort.

En nu is de tent alweer afgebroken, de berging ziet er weer uit als berging en in de koelkast staan nog wat overblijfsels die wij vanavond nog opeten. Het feest is weer voorbij, mijn verjaardag echt over. Zo worden we oud, 56 was het dit jaar, maar ik hoop nog veel potlucks te mogen vieren.

Deze week op IMMUUN: Meer met minder
Op Station Mill: Nog meer dialect?