donderdag 26 november 2009

Groeten uit Sydney

(Darling Harbour Sydney)

Terwijl ik dit schrijf, ben ik al lang aan de donderdag begonnen. Nederland ligt net in bed, maar hier is het al 11 uur 's ochtends. Omdat het tijdverschil zo groot is, kun je er gewoon niet aan toegeven en is er van een jetlag nauwelijks sprake. Het helpt niet om een beetje bij te slapen, de tijden lopen gewoon te ver uit elkaar. Gewoon meedraaien met het ritme van de dag waar je bent, helpt in ieder geval voor mij het beste.
Het is wel de meest gestelde vraag, zowel door de thuisblijvers als door de mensen hier. Iedereen maakt zich druk over onze jetlag, behalve wij dus. Het is inderdaad wel een beetje onwezenlijk dat we bijvoorbeeld een hele dag gemist hebben, maar die halen we op de terugweg wel weer in! In het vliegtuig slapen valt niet mee, maar af en toe een beetje doezelen helpt de ergste vermoeidheid te bestrijden. Verder hoef je ook niet veel te doen, zo'n vliegreis doe je toch eigenlijk in de spaarstand wat je energieverbruik betreft.

Dat ligt wel wat anders voor het verblijf zelf, dan is het volle kracht vooruit en zoveel mogelijk doen, zien en genieten. Want behalve voor werk, zijn wij hier natuurlijk ook voor ons plezier. Ons motto is dan ook: als we er toch zijn, willen we ook zien waarom het er de moeite waard is. In Brisbane was dat duidelijk de Brisbane River en de fraaie city. Veel moderne architectuur, vooral de vele bruggen zijn daar voorbeelden van. Opvallend is ook dat er heel veel prachtige bruggen aangelegd worden die speciaal voor voetgangers en fietsen zijn, dat geldt trouwens ook voor de nieuwe bruggen in Sydney.

Op dit moment zijn we in Sydney, ik gebruik de meeting om dit stukje te maken. Mijn echtgenoot heeft net zijn presentatie succesvol afgesloten en de volgende spreker is nu bezig. Hij heeft het o.a. over Prevenar®, het vaccin dat onlangs in Nederland voor enige onrust zorgde omdat er misschien iets mee aan de hand was. Niks meer over gehoord trouwens, het is ook erg onwaarschijnlijk dat er door dit vaccin zuigelingen overlijden. Voor Onderzoeksgroep MINOES heb ik in het verleden een website gemaakt over een onderzoeksproject met Prevenar®.
Vandaag zitten we dus de hele dag binnen, lekker koel met de airco aan terwijl het buiten over de 30oC is. De Luminex® Multiplexing Technology Meeting duurt tot ver in de middag en vanavond 'moeten' we met de organisatie en andere sprekers mee uit eten. We gaan naar een BYO restaurant. BYO betekent 'Bring Your Own' en dat wil zeggen dat je zelf je (alcoholische) dranken mee kunt brengen. Er is al discussie geweest over welke 'fine wines' op tafel zullen komen als we vanavond eten in een 'Exquise French Restaurant'. Ongelooflijk dat een echt goed Frans restaurant de eer niet aan zichzelf wil houden en het toelaat dat er wijnen op tafel komen die ze zelf niet kunnen aanbevelen...
Morgen is er een bijeenkomst in het St. George's Hospital en daarna hebben we nog anderhalve dag voordat we zaterdagavond om 21.45 uur weer vertrekken uit Sydney. Lees onze verhalen op onze reislog!

zondag 15 november 2009

Codes, foutmeldingen en 184 hoogleraren

(Academiegebouw (University), Utrecht, the Netherlands. Photographed by Rutger Hermsen in april 2006)

Na het drukke weekend van vorige week, was er nu wat meer tijd om uit te rusten van een drukke week. Dat geldt tenminste voor mij, want mijn echtgenoot verkoos de actieve variant van ontspanning. Hij liep vanmiddag een persoonlijk record tijdens de jaarlijkse Zevenheuvelenloop. Petje af!
Ik daarentegen ben vandaag nauwelijks de deur uitgeweest, maar heb me suf gezocht naar een fout in een bepaalde HTML-code die ik voor een website wilde gebruiken. Tot nu toe is het me niet gelukt om het op te lossen, maar ook hier geldt: de aanhouder wint. Het komt wel goed.
Voor een andere website waar ik deze week mee bezig was, heb ik ook nogal zitten goochelen met nulletjes, haakjes, vinkjes etc. voordat ik de eerste pagina foutloos online had staan. Zonder heel technisch te worden, wil ik hier toch even verklappen dat het om een fout PHP-bestand ging dat bij de nieuwe software meegeleverd was. Een mail hierover is uiteraard al onderweg naar de leverancier.

Gelukkig heb ik niet de héle week achter de pc gezeten, want hoe leuk ik mijn werk ook vind, ook ik wil af en toe graag wat anders doen om te ontspannen.
Dat kon op dinsdag volop tijdens de promotie van de kersverse doctor Niers. Voor haar behoorlijk inspannend, maar voor mij een feestelijke vrije dag. Vanaf ongeveer 1 uur 's middags, toen ik in Cuijk in de trein stapte, was ik er even helemaal uit. Natuurlijk miste ik in Nijmegen op spoor 1 de aansluiting naar Utrecht - dat kan ook bijna niet anders als de Veolia treinen met eeuwige vertraging ook nog een extra station aandoen tussen Cuijk en Nijmegen Heijendaal - maar de intercity naar Den Helder stond op een ander spoor klaar. Ik was nog ruim op tijd in het Academiegebouw en zag op mijn gemak de feestelijk geklede vrienden en familie van de promovenda de zaal binnenkomen. Voor veel mensen is zo'n gelegenheid de eerste keer dat ze in de mooie Senaatszaal plaatsnemen en het is leuk om de bewondering op de gezichten te zien als ze de portretten aan de muur zien.
De traditie van het vastleggen van de Utrechtse hoogleraren in een geschilderd portret stamt al uit 1686, toen de Universiteit van Utrecht 50 jaar bestond. Het was gebruik dat een hoogleraar bij of na zijn benoeming zijn portret aan de universiteit aanbood. Er waren hoogleraren die dat nog tijdens hun loopbaan deden, zodat zij lang naar hun eigen beeltenis konden kijken als zij in de Senaatszaal vergaderden. Later werden de portretten meestal na overlijden aangeboden. Deze traditie is een tijd in onbruik geweest, maar aan het einde van de vorige eeuw weer opgepakt. De unieke Utrechtse collectie telt ruim 500 portretten, waarvan er 184 in de Senaatszaal in het Academiegebouw hangen. Genoeg om naar te kijken dus als 'de voorstelling' te moeilijk wordt voor 'leken'oren.
Het onderwerp van de promotie was voor mij bijna 'gesneden koek', want ongeveer de helft van de lezingen die mijn echtgenoot afgelopen jaar gehouden heeft, gingen over hetzelfde: het PandA project (Probiotics and Allergy) over een groot onderzoek naar het voorkomen van astma en allergie bij kinderen met een verhoogd risico. Ik zat er dan ook ontspannen bij en concentreerde me intussen op de commissie achter de tafel. Bijna allemaal (oude) bekenden en altijd weer leuk om ze daar in toga te zien zitten.
Na de vlot verlopen verdediging was er een gezellige receptie en 's avonds genoten we van een heerlijk diner bij De Nonnerie in Maarssen. Ik zat naast de schoonmoeder van de nieuwe doctor en die blijkt uit hetzelfde dorp te komen als ik. Door het leeftijdsverschil van een paar jaar kenden we elkaar nog niet, maar er waren wel heel veel 'gemeenschappelijke' bekenden. En dan bleek ze ook nog op hetzelfde kantoor gewerkt te hebben als mijn schoonvader, hoe klein kan de wereld soms zijn!
Alles bij elkaar was de dinsdag een heerlijk vrije dag voor mij, maar op woensdag moest er natuurlijk hard gewerkt worden om wat tijd in te halen.

Dat zal ook voor de komende week gelden, want voordat we zaterdag naar Australië vertrekken, moeten er nog wat projecten klaar zijn. En ook Sinterklaas zit me een beetje te plagen, tussendoor zal ik daar ook flink aan moeten werken...

Deze week op Station Mill: Sinterklaas en Carnaval

zondag 8 november 2009

Com amor de Cesária Évora - van America naar Hilversum

Het was een spannende week: zouden we alsnog naar de studio van Adres Onbekend mogen komen? Wie het commentaar onder de vorige blog gelezen heeft, begrijpt wat ik bedoel. De hele week bleef het ook spannend, maar vrijdag kwam het verlossende mailtje! Ondanks dat niemand zich afgemeld had, werden we toch uitgenodigd. Dat was echt een verrassing, we waren helemaal blij en vertrokken met een grote glimlach op ons gezicht naar Horst-America. Want daar was die avond het eerste slotconcert 2009 van Rowwen Heze en wij waren de gelukkige bezitters van kaarten voor de vrijdagavond.

Het grote evenement waar heel Horst-America van op z'n kop staat, wordt steeds professioneler. Ooit begonnen met een enkele feesttent in een wei, is er anno 2009 een heel complex verrezen. Compleet met 'tuin' en meer dan levensgrote reclamezuilen waarop de bandleden zijn afgebeeld. Het is ook niet meer één tent, maar je loopt via allerlei aangebouwde tenten die verschillende functies hebben zoals bar, garderobe, bonnenkassa etc. naar dé Rowwen Heze-tent waar het grote festijn plaatsvindt. We waren er 2 jaar niet meer geweest en het viel ons op dat het wel commercieel begint te worden. De consumptiebonnen van de vrijdagavond zijn bijvoorbeeld niet meer geldig op zaterdag of zondag, de bemande garderobe is vervangen door kluisjes die vrij prijzig zijn (€ 5 huur!) en constant wordt er melding gemaakt van het feit dat er overal bewakingscamera's hangen. Goed georganiseerd, dat is het. En dat moet natuurlijk ook wel als er duizenden mensen komen feesten. Want die mensen zijn nog steeds hetzelfde: er wordt gezongen, gelachen, gedanst (nou ja, gestampt) en héél hard 'boeren' geroepen. Het bier gooien is ook nog steeds volop aanwezig en jonge mannen met ontbloot bovenlijf zie je overal. Zelfs Karin Bloemen - die een kort gastoptreden deed - maakte er een opmerking over: "Ik heb nog nooit zoveel blote mannen bij elkaar gezien!" Zou ze trouwens speciaal voor de gelegenheid die bijzondere felgroen met rode jurk gedragen hebben? Wij zeiden vroeger altijd dat rood met groen niet bij elkaar kon: Rood met groen is boerenfatsoen riepen wij als kind. Maar och, Karin Bloemen kan het hebben.
Zoals gewoonlijk eindigde de band met De Peel In Brand, Rosa Munda en natuurlijk het Limburgs Volkslied 'Waar In't Bronsgroen Eikenhout'. (Dat zul je bij een optreden van Guus Meeuws niet meemaken dat hij het Brabants volkslied gebruikt als afsluiting, hij kan hoogstens zijn eigen 'Brabant' zingen...)
Helaas was bij het verlaten van het terrein het 'verkeer' niet zo goed geregeld als bij het komen, zoals immer was het weer een chaos - het duurde 'slechts' een uur om van het parkeerterrein op de openbare weg te geraken.

Zaterdagochtend moesten we flink aan de slag, want 's avonds kregen we eters. Het meeste eten had ik vrijdag al voorbereid, maar niet alles kon van tevoren worden klaargemaakt. Het menu was Mexicaans, we begonnen met nachochips met guacamole, daarna pompoensoep met pompoenpitten en -olie, het hoofdgerecht bestond uit preitaartjes met kip en een zoete salsa van wortelen en sinaasappel met avocado. Aan het toetje zat niks Mexicaans, dat was gewoon lekker triple cherry ijs van AH met een koekje. Erbij een lekker glas wijn (Chateau Ste. Béatrice uit Lorgues, zelf meegenomen uit de Provence) en koffie na. Zo hoopten we de toekomstige promovenda en haar partner een beetje te steunen voordat ze dinsdag haar proefschrift moet verdedigen in Utrecht.

Vanochtend stonden we alweer vroeg op om op tijd in Hilversum te kunnen zijn. Voordat we daarheen konden, moesten we eerst de hond nog even naar vrienden in Mill brengen en daarna reden we zonder oponthoud naar Hilversum. We waren er ruim op tijd en zagen langzaam de andere genodigden van Adres Onbekend binnendruppelen. Leuk om het AKN-gebouw nu ook eens in het echt te zien. Ik kende het alleen van de vele foto's die ik ooit als hoofd van de afdeling Commerciële Zaken en PR van een grote landelijke installateur (HOMIJ Technische Installaties bv) heb moeten verwerken in allerlei presentatiemateriaal.
Net voor 12-en werden we gehaald om de uitzending in het mediacafé bij te wonen. Onderweg zagen we Cesária al zitten in het rookhok en eigenlijk verbaasde ons dat helemaal niks. We werden verwelkomd door Ron Kas en Pien van Rosmalen en gingen bij de andere genodigden zitten. Op de rijen voor ons zaten de mensen die naar de studio waren gekomen omdat ze naar iemand op zoek waren of omdat ze een oplossing daarvoor hadden. Er heerste een gezellige drukte en Ron Kas vertelde kort wat de bedoeling was. Zo mochten er mensen met een speciale herinnering aan Cesária wat in de uitzending vertellen en we hoefden niet echt rekening te houden met de uitzending zelf. Er mocht gerust wat tussendoor gepraat worden, we kregen koffie en broodjes en de uitzending begon.

(la diva aux pieds nus)

Behalve de zoektochten waren er natuurlijk de optredens van Cesária Évora. Leuk omdat allemaal van zo dichtbij mee te maken. We konden volop fotograferen en filmen en er waren zelfs aanwezigen die de zangeres persoonlijk kenden en tussendoor met haar konden bijpraten. De uitzending verliep heel vlot, een aantal zoektochten werden nog binnen de 2 uur die we er zaten opgelost met af en toe heel emotionele momenten.
Na afloop was er nog gelegenheid om de nieuwe cd van Cesária Évora aan te schaffen en zelfs door de zangeres te laten signeren. Na Ron Kas bedankt te hebben, zijn we naar Utrecht vertrokken. Daar hebben we koffie gedronken bij onze jongste zoon en zijn later met hem en zijn vriendin naar Den Bosch gereden waar we met de hele familie gegeten hebben bij Picasso. Een prachtige afsluiting van een volle dag!


Deze week op IMMUUN: Aangewakkerde vaccinatieangst
Deze week op Station Mill: Toerisme in Mill?

zondag 1 november 2009

Adres Onbekend


Zoals gewoonlijk op zondag als we thuis zijn, luisterde ik vandaag tussen 12 en 2 naar Adres Onbekend van de KRO op Radio 2. Ik volg graag zoektochten naar verre verwanten of uit het oog geraakte bekenden. Altijd ben ik er dan gespitst op of er iemand zoekt naar een 'Lievendag'. Zelf ben ik al jaren 'bezig' om mijn stamboom uit te zoeken, maar vanwege de beperkte tijd die ik daarvoor heb, schiet dat niet echt op. Het zou mooi zijn als er op deze manier zomaar een Lievendag aan komt waaien.
Tot nu toe is dat niet gebeurd, het is in al die jaren dat ik al naar dit programma luister, ook nog maar één keer voorgekomen dat er gezocht werd naar iemand die ik persoonlijk ken. Een oud collega die er geen prijs op stelde dat zijn jeugdliefde contact met hem op wilde nemen. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
Neemt niet weg dat ik het iedere week weer leuk vind om te horen waarom mensen zoeken en wat er gebeurt als ze elkaar ook werkelijk gevonden hebben. Niet afgeleid door beelden die meestal nogal onnatuurlijk overkomen, zoals bij het televisieprogramma Spoorloos (ook KRO trouwens), kan ik dan meevoelen met de emoties die er op dat moment bij de betokkenen spelen. Ik vind het een mooi programma.

Vorige week werd er aangekondigd dat Cesária Évora op 8 november live in de uitzending zou komen. Om daarbij aanwezig te kunnen zijn, moest je een mail sturen met een leuk verhaal over herinneringen aan haar of wat je met haar muziek hebt. Nou hebben wij alweer heel wat jaren geleden een optreden van haar bijgewoond. Dat was een belevenis op zich. Een klein vrouwtje van de Kaapverdische Eilanden dat heel Vredenburg (Utrecht) in haar ban had. Op blote voeten stond deze zangeres op leeftijd (nu is ze 68) de meest prachtige versies van Morna-muziek ten gehore te brengen. Morna is afgeleid van de Portugese Fado, maar heeft meer Afrikaanse ritmes en de essentie van deze muziek bestaat uit droefheid, verlangen en nostalgie. Cesária weet daar bovendien ook hoop en vreugde aan toe te voegen. Het is een feest om haar live te horen (en zien).
Ze treedt altijd op blote voeten op, dat begon als referentie aan haar eerste album uit 1988 (La Diva Aux Pieds Nus), maar ze gebruikt het inmiddels als steunbetuiging aan de dakloze vrouwen en kinderen die er op de Kaapverdische Eilanden nog altijd te veel rondlopen.

Bij Adres Onbekend werden vandaag 10x2 kaarten uitgedeeld, helaas vielen wij niet in de prijzen met ons verhaal over haar optreden in Vredenburg waar ze af en toe - tussen 2 nummers door - even ging zitten om een sigaretje te roken en een glaasje te drinken. Wij zullen het moeten doen met de cd's die we inmiddels van haar hebben, de nieuwe “Nha Sentimento” gaan we snel aanschaffen!
Lees meer over Cesária op www.cesaria-evora.com.

Deze week op Station Mill: Doen alsof