Kerstmis 2010, een echte witte kerst! Het is jaren geleden dat er zoveel sneeuw lag tijdens de feestdagen. De voorbereidingen verliepen dit jaar wat moeizamer door gladheid op de weg en de aanhoudende kou. Als echt zomermens voel ik me dan ook een beetje ontheemd de laatste tijd. Gelukkig kan ik sinds deze week beginnen met aftellen, de dagen worden gelukkig alweer langer.
Maar ondanks de winterse omstandigheden, die voor veel mensen juist ook een heleboel plezier betekenen, wil ik alle lezers van mijn blogs een hele fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar wensen.
Hoe komt het toch dat er zo aan het einde van het jaar, vlak voor Kerstmis, zoveel mensen doodgaan? Ook wij maakten het dit jaar mee. Twee weken geleden overleed een collega van mijn echtgenoot, een verdrietig verhaal van een hard werkende man die zijn pensioen niet gehaald heeft. Vorige week was de begrafenis in Zeist.
Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn oom Adriaan.
Het was een indrukwekkende uitvaart voor een bijzonder mens. Zijn 4 kinderen en 10 kleinkinderen vertelden met liefde over hun vader en opa. Er werden herinneringen opgehaald en we hoorden verhalen over de vertrouwde oom, maar ook leerden we onverwachte kanten van hem kennen!
In november werd hij 81 en was nog volop betrokken bij alles en iedereen. Een levenslustige man die op zijn 75ste verjaardag zijn eerste (en laatste) parachutesprong maakte en zijn 80ste geboortedag hoog in de lucht achter de stuurknuppel van een vliegtuigje vierde! Niks was hem te gek, alles wilde hij meemaken.
Ik ken hem als een gemoedelijke oom die graag even koffie kwam drinken - het liefst liet hij zijn koffie eerst flink koud worden - en even de tijd nam voor een praatje. Tijd had hij eigenlijk nooit, want als eigenaar van een elektronicazaak had hij het altijd druk. Ook na zijn pensioen bleef hij onverminderd bezig, zat in de paardensport en bracht veel tijd achter de computer door. Hij maakte zich verdienstelijk voor het seniorenweb en verdiende daar een koninklijke onderscheiding voor.
De afscheidsdienst werd gevierd in de parochie waar hij met zijn gezin jaren gewoond heeft, in een mooie gerestaureerde - maar steenkoude - kerk. Na afloop van de plechtigheid was er een korte ceremonie in het crematorium in Helmond. Daartussenin was er kort de gelegenheid om met de familie te praten. Na de beide plechtigheden verzamelden familie en vrienden zich voor de traditionele koffietafel na afloop bij Zaal Thijssen in Vlierden. Zoals het hoort na een uitvaart, werd het daar pas gezellig. Familie die elkaar lang niet gezien had, en helaas elkaar tegenwoordig vooral treft tijdens begrafenissen, kon uitgebreid met elkaar bijpraten. Er werden veel (familie)herinneringen opgehaald en gelukkig werd er op zijn tijd ook af en toe gelachen. Zo zou oom Adriaan het gewild hebben!
We zijn aan het laatste taartpuntje van 2010 begonnen. Het jaar zit er bijna op. Ik kan niet zeggen dat het een rustig jaar was, maar ik werd evenmin geplaagd door overmatige drukte. Vooral veel leuke dingen passeerden mijn Twitter-tijdlijn, maar misschien vermeld ik de mindere dingen niet zo gemakkelijk. Zo aan het einde van het jaar is een mens geneigd tot nadenken over wat er is gebeurd, in mijn geval vooral vanwege de praktische invulling van onze jaarlijkse nieuwsbrief. Nu die de deur uit is, kan ik me weer bezighouden met wat er komen gaat. Prettige vooruitzichten zijn er zeker.
In januari een weekend Miami, we zijn er 3 dagen en er hoeft maar 1 dag gewerkt te worden. Echt weekend dus, hopelijk genieten we dan van de gemiddelde januari-temperatuur voor Miami van 20°C! Maar ook het weekend Parijs dat we nog snel geboekt hebben voordat de overzichtstentoonstelling van Claude Monet in het Grand Palais is afgelopen (tot 24 januari), is een mooi vooruitzicht.
Vorige week werd ik uitgenodigd voor een schilderweekend in april in Normandië, bijzonderheden volgen nog, maar de datum staat al vast. Heerlijk om naar uit te zien. In diezelfde maand staat er ook al een reis(je) naar San Francisco gepland, geweldig perspectief om over de winter heen te kunnen kijken!
En dan natuurlijk de zomervakantie die al geboekt is. Aan het begin van een lange, strenge winter zijn dat de strohalmen waar ik me aan vast houd.
Maar behalve vooruitkijken, zijn er de afgelopen weken ook mooie dingen geweest om bij stil te staan. Zo woonden wij een bijzondere promotie bij. De promovendus - Dodi - heeft enkele jaren als PhD student in Utrecht op het Eijkmaninstituut gewerkt en daarna zijn onderzoek afgemaakt op een afdeling van dat instituut in Jakarta. Hij woont nu in Bogor op Java en werkt in Jakarta, maar voor zijn promotie kwam hij terug naar Utrecht. Samen met zijn vrouw - Teti - die nog nooit eerder in Nederland was. Van de ruim 30°C daar naar de vroege, koude winter hier. Een hele overgang, alhoewel het 'wonder' sneeuw veel goedmaakte voor Teti.
Normaal gesproken vragen wij de promovendus altijd de zaterdag voor de promotie bij ons voor een etentje, maar in dit geval zijn wij maar naar Utrecht gegaan om ergens te gaan eten met het stel. Om in weersomstandigheden die niet bij onze spoorwegen passen 2 Indonesische gasten richting Mill te laten komen, is vragen om moeilijkheden. Dat hebben we dan ook maar niet gedaan. Die zaterdag hebben we samen met hen gezellig - en erg lekker - gegeten bij Asian Tower in Nieuwegein. Dinsdag 30 november, alweer een ijskoude dag, was de promotie. Die verliep voorspoedig, evenals de receptie na afloop, de rondvaart op Utrechtse grachten en de lunch bij de 'beste-Chinees-van-Utrecht': Het Paradijs aan het Vredenburg. Gisteren zijn Dodi en Teti weer naar het warme Indonesië vertrokken.
Eind november waren we ook nog in Het Koningstheater voor een extra voorstelling van Jan Jaap van der Wal. Speciaal voor die avond schreef hij een 'geen programma' - zoals hij het zelf noemde - maar kwam met een EENMALIGE gelegenheidsvoorstelling: een solo van zo'n vijf kwartier nieuw materiaal. Een bijzondere avond, heel ontspannen maar intussen was de conference wel doorspekt met scherpe analyses ;-)
Gisteren waren we alweer in Het Koningstheater voor de try-out van de Nieuwjaarsconference 'Het Verlossende Woord' van Freek de Jonge. We zaten op rij 0 (dat is in dit theater de eerste rij) precies in het midden. Beter kon niet, ook al is het altijd spannend om bij Freek vooraan te gaan zitten. Er werd ons ook succes gewenst door het deurmeisje toen we de zaal inliepen, maar er was echt niks om bang voor te zijn. We hebben genoten van een ouderwets goede voorstelling, natuurlijk moet er aan zo'n try-out nog geschaafd worden voordat er definitief een goede show staat, maar die gaat er zeker komen! We waren er met gemengde gevoelens naartoe gegaan, omdat we Freek de laatste tijd vaak als een oude mopperkont op TV zien. Maar we werden getrakteerd op een heldere verhandeling zonder cynisme of negativiteit, met humor werden ons een aantal keuzes voorgelegd om over na te denken.
Keuzes tussen cultuur en zorg (Freek: 'tussen een rollator of een schilderij'). Tussen migratiestop en multiculturele samenleving. Zoals het Freek betaamt, sprak hij met veel emotie en overtuiging 'Het Verlossende Woord'.
En natuurlijk vierden we dit weekend, net als veel andere Nederlanders, Sinterklaas. Met een auto vol surprises en mooi ingepakte cadeautjes reden we naar Utrecht. Bij middelste zoon vierden wij 'pakjesmiddag', zodat jongste zoon en vriendin 's avonds verder konden uitpakken bij hun andere familie. Er waren mooie gedichten, rake verzen en veel te veel cadeaus. Zoals ieder jaar was er tot op het laatste moment gewerkt aan de pakjes, het resultaat mocht er zijn! Sinterklaas moet blijven, in ieder geval in ons gezin!
Voor een concert van Gerard van Maasakkers hoefden wij vanavond niet ver weg! Een paar weken geleden zagen we dat hij in het Wapen van Wanroij op zou treden, samen met de plaatselijke Muziekvereniging St. Jan en vandaag was het zover. Om ons 'avondje uit' compleet te maken, zijn we voorafgaande aan het concert bij Ho-Wah in Wanroij gaan eten. De rijsttafel voor 2 personen was bijzonder lekker, maar ook teveel voor ons beiden. Het is bij Chinese restaurants nog steeds niet doorgedrongen dat het ook best wat minder mag zijn als het lekker is!
In het Wapen van Wanroij was het al behoorlijk druk toen wij daar binnenkwamen, maar we konden toch zonder problemen op de eerste rij plaatsnemen. We zaten zo ongeveer oog in oog met Gerard en zijn Vaste Mannen. Rechts van hem zat de voltallige harmonie, het podium was daarmee ontzéttend vol.
De avond begon met een medley van Van Maasakkernummers door St. Jan waarna Van Maasakkers zelf met 'n Handvol Vrienden' de voorstelling begon.
Verder speelde hij 'Liedje van altijd', 'Fanfare van honger en dorst', 'Janus Dekkers', 'Gij en ik', 'Water en lucht', 'Jehan' (met een geweldige bugelsolo van Frank Mertens) en 'Hier heur ik thuis' voor de pauze. De harmonie speelde halverwege een intermezzo: 'Lilo and Stitch'.
Na de pauze begon St. Jan weer met 'Chicago' waarna Van Maasakkers verderging met 't Kumt zoals 't kumt', 'Benny', 'Salve Regina', 'Wie', '19 in 68', 'As ge ooit', 'D'n boom', 'De lucht zit nog vol dagen' met als toegift tenslotte 'Hé goade mee'. Halverwege was er een fantastische solo van Selten van St. Jan met 'My first love'.
Verder hebben wij sinds onze reis naar Košice weer van alles ondernomen. Om te beginnen nog in Slowakije natuurlijk, de laatste avond daar hadden wij een wijnproeverij in het Tokaj wijngebied. Ongeveer een uur rijden vanaf het hotel in Košice, maar helaas was het al zo donker dat we helemaal niks hebben kunnen zien van het landschap.
De proeverij was in een eeuwenoude kelder waar de vaten lagen waarin de beroemde Tokaj wijn moet rijpen. Het is vooral heel zoete wijn, voor liefhebbers van een droge wijn soms iets teveel van het goede. In totaal proefden we 6 wijnen, allemaal wit (alle Tokaj wijn moét wit zijn) en van de Furmint en de Lipovina druif. De Tokaj is de enige wijn ter wereld, die niet liggend bewaard wordt maar rechtop.
Na de proeverij was er nog een buffet met stevige Slowaakse kost en veel tijd om met andere congresgangers te praten, daarna werden we weer met de bus naar het hotel gebracht.
De volgende dag, op donderdag was mijn echtgenoot aan de beurt om de ochtendsessie voor te zitten en was hij de eerste Keynote Speaker. Voor mij reden om die sessie bij te wonen als zijn 'coach'. Na de ochtendsessies was het tijd voor een snelle lunch en daarna werden we naar het vliegveld gebracht met de congresbus. In Košice was het voor de verandering nu eens prachtig weer, maar we hadden al gehoord dat het in West Europa nogal stormachtig was. Onze vlucht verliep heel rustig, ook de overstap in Wenen, maar de landing in Düsseldorf was op zijn zachtst gezegd stormachtig.
Achteraf hoorden we dat medecongresgangers die naar Amsterdam zouden vliegen dat via Düsseldorf hebben moeten doen, omdat vanwege de storm aanvankelijk niet in Amsterdam geland kon worden!
Op vrijdag waren wij weer thuis en de rest van de week was hard nodig om allerlei achterstallige zaken af te werken, zodat we op maandag weer aan een verse week konden beginnen.
Die begon goed met op de maandagavond een leuk concert in het Muziekgebouw Frits Philips in Eindhoven, waar we van een optreden van Afrocubism genoten. Een gelegenheidsformatie van 6 Afrikanen (Mali) en 7 Cubanen die een verfrissende invulling gaven aan het begrip 'Buena-Vista-Social-Club-muziek'.
Op dinsdag was de mist neergestreken in de lage landen!
Mijn echtgenoot vloog op die dag op en neer naar Wenen (heen ging prima, maar hij was pas om kwart voor 3 's nachts thuis omdat er geen rechtstreekse treinen meer van Schiphol naar Den Bosch reden en de NS hem vanaf Utrecht behoorlijk in de steek liet) en ikzelf had een afspraak met mijn tandarts in Nieuwegein. Om er zeker van te zijn dat ik op tijd zou komen, ging ik anderhalf uur vantevoren op weg. Maar helaas, ik moest onderweg in de file toch weer bellen dat ik wat later zou komen! In eerste instantie begreep mijn tandarts mijn verhaal over mist niet zo erg, maar toen ik in een zonovergoten Nieuwegein arriveerde snapte ik dat wel! De mist verdween als sneeuw voor de zon vlak voor de Lekbrug bij Vianen en Nieuwegein had inderdaad nergens last van.
Dat was wel anders toen ik 's middags (na een lekkere lunch bij een lieve vriendin) weer naar huis moest. De mist was de rivier overgestoken en naarmate ik verder naar het zuiden reed, werd het alleen maar erger. Op de snelweg viel het nog wel mee omdat iedereen heel 'fatsoenlijk' reed, maar eenmaal op de provinciale weg en later op de binnenwegen naar Mill was het zicht af en toe bijn NUL! Gelukkig ben ik zonder brokken - maar met een stijve nek van de inspanning - thuisgekomen.
Woensdag kwam de tuinman voor de laatste keer dit seizoen, het was tijd om de tuin winterklaar te maken. Wij hopen van harte dat we aan het begin van het nieuwe tuinseizoen ons huis (bijna) verkocht hebben en we zullen met plezier onze tuinman aan eventuele kopers aanbevelen. Mocht er nog steeds geen vooruitgang in de verkoop zitten tegen die tijd, dan zien we onze tuinman graag weer komen!
Donderdag was het tijd om te boetseren. Met slechts 3 leerlingen had onze docent alle tijd voor ons. Heel fijn om zoveel aandacht te krijgen, maar wij vrezen voor het voortbestaan van de cursus. Zeker in deze moeilijk tijden voor de cultuur. Vandaag zijn wij in Den Bosch wezen 'schreeuwen' om cultuur. Wij weten natuurlijk niet of het werkt, maar het is goed om het gevoel te hebben dat je er in ieder geval iets aan gedaan hebt om het tij te keren.
Volgende week is er geen cursus omdat er dan een belangrijk overleg is tussen Kunstencentrum De Meander en de docenten in verband met eventuele reorganisaties. Dat zou wel eens het begin van het einde kunnen zijn van de cursus Portret- en Modelboetseren. Wij hebben ons al bezonnen op andere mogelijkheden, bijvoorbeeld voortzetting van de cursus bij iemand thuis of met z'n allen naar De Muzerije in Den Bosch waar onze docent ook les geeft. We zullen zien hoe het afloopt...
En verder wil ik nog melden dat we onze vakantie in Frankrijk in 2011 helemaal veilig hebben gesteld. Over het eerste huis heb ik enkele weken geleden al iets gemeld, dat gaat om een groot huis in de Vendée dat we van een Engelsman huren en waarover ik al veel met de eigenaar gecorresponderd heb. Dat is gemakkelijk, in het Engels, en een leuke voorbereiding voor de vakantie.
Appartement in l'Isle sur la Sorgue
Het andere huis, voor de tweede week Frankrijk alleen voor mijn echtgenoot en mijzelf, is in de Provence: een leuk klein appartement met privétuin en zwembad in l'Isle sur la Sorgue. De eigenaresse daarvan spreekt enkel Frans en derhalve heb ik voor dit huis alles in het Frans moeten regelen. Langzaamaan ontstond zo een leuke mailwisseling en wat het Frans betreft, is dat een goede voorbereiding op de vakantie.
Nu de beide huizen vastliggen, geeft me dat een rustig gevoel en kom ik met het vooruitzicht op een fijne zomer de winter wel door!
Enkele maanden geleden, om precies te zijn in juni, waren we voor de eerste keer in Košice in Slowakije (lees lievendag.punt.nl). Het was toen afwisselend prachtig weer en veel regen, maar in ieder geval niet koud en het was er lang licht. Nu, in november, wordt het om 4 uur al donker (zonsopgang: 6:34 uur, zonsondergang: 16:03 uur) en is het er grijs en nat, alhoewel vanochtend toch even de zon scheen. We zitten hier wel duidelijk op de andere grens van de CET-tijdzone dan in Nederland (zonsopgang: 7:51 uur, zonsondergang: 16:57 uur).
Op maandagochtend stonden we om kwart over 6 op en om kwart over 7 zaten we in de auto op weg naar Düssseldorf. Ons vliegtuig zou om 10.10 vertrekken, we waren al ingecheckt en we hadden een parkeerplaats gereserveerd. Wij dachten daarom tijd genoeg te hebben. Helaas was het onverklaarbaar druk op de Duitse snelweg 57, vanaf Dortmund tot voorbij Krefeld stonden we in de file. Heel langzaam ging het vooruit en we parkeerden niet eerder dan 10 over 9 onze auto op Parkplatz 25. Vandaar is het nog zo'n 10 minuten lopen naar de terminal en we moesten nog wel onze koffers droppen. Bij 'onze' desk stond een enorme rij en ook al gaat alleen bagage inleveren redelijk snel, we waren toch bang dat we de boarding-tijd van 10 over half 10 niet meer zouden halen. Heel brutaal zijn we daarom langs de rij gelopen en hebben vooraan 'ingevoegd', dat gaf geen enkel probleem. Ik weet niet of dat op een Nederlands vliegveld zo gemakkelijk gegaan zou zijn.
Vanwege onze late aankomsttijd konden we na het afleveren van de bagage overal meteen aansluiten en was er nauwelijks nog wachttijd over. Dat is dan meteen het grote voordeel van (bijna) te laat komen, want wachten op vliegvelden doen we de laatste jaren al genoeg.
In Wenen hadden we een transfer voor het vliegveld naar Košice en moesten we opnieuw door de security. Bij die poortjes weet je het maar nooit, in Düsseldorf piepte ik en moest gefouilleerd worden, maar in Wenen kon ik zo doorlopen. Mijn tas en jas moesten daar echter opnieuw door het apparaat, ze konden blijkbaar iets niet goed zien. Toen ik mijn spullen weer allemaal bij elkaar gegrabbeld had, miste ik opeens mijn paspoort. Mijn hele tas heb ik uiteindelijk leeggeschud (en iedere vrouw weet dat daar véél meer uitkomt dan je er ooit ingestopt hebt...), maar mijn paspoort bleef onvindbaar. Ik heb me toen gemeld bij het security-kantoortje, ik wist namelijk zeker dat ik mijn paspoort nog had toen ik mijn boardingpass liet zien bij het binnenkomen van de hal naar de gates. Daar had ik inderdaad gelijk in, mijn paspoort was uit de bak gevallen toen die voor de tweede keer door het scan-apparaat moest. Hoe dat mogelijk was? Niemand kon me daar antwoord op geven, maar ik was blij dat ik het meteen ontdekt had en niet pas op het moment dat ik mijn pas weer nodig had. Bijvoorbeeld bij het inchecken donderdag als we naar huis vliegen. Nu is het gewoon goed afgelopen, gelukkig.
Na een korte vlucht van 50 minuten landden we al voor de geplande tijd op het vliegveld van Košice. De congresbus (GME2010) stond al voor ons klaar, we kwamen met 6 personen tegelijk aan en moesten allemaal naar hetzelfde hotel: DoubleTree Hilton. In dat hotel is ook het congres, sommige deelnemers komen waarschijnlijk dan ook niet verder dan hun hotelkamer en de congreszaal.
Wij zijn maandagavond, ondanks het slechte weer, toch nog de stad ingewandeld. We hadden op internet gezien dat er in de House of Art een vernissage was van de expositie van Dušhan Scholtz. Wij hadden verwacht dat het om iets feestelijks ging, maar er was een handjevol mensen en de schilderijen spraken ons absoluut niet aan. We zijn er nog geen half uur gebleven, ook al waren we eigenlijk van plan geweest om ook nog het concert (Contemporary Songs) bij te wonen. In plaats daarvan zijn we de stad weer ingelopen en hebben bij Karczma Mlyn aan de Hlavná van een stevige Slowaakse maaltijd genoten. Daarbij dronken we een Cabernet Moravia, een lekkere Tsjechische wijn.
Vandaag zat ik tijdens de lunch naast een Tsjechische en heb aan haar gevraagd waarom Tsjechië en Slowakije eigenlijk van elkaar gescheiden zijn en of er echt veel verschil is. Zij vertelde me dat het puur om een politieke kwestie ging, maar dat de bevolking niet zoveel onderscheid maakt. Ook de taal van beide landen is vrijwel hetzelfde, ze verstaan elkaar probleemloos. Te vergelijken met het Vlaams en het Nederlands. Het was een interessante tafelgenote die me vertelde over de tijd dat Tsjechoslowakije nog onder communistisch bewind stond en hoe moeilijk het toen was om internationaal wat te betekenen in de wetenschap. Ze had zelfs nog een paar maanden in Nederland gewoond, net na de val van het communisme toen er weer gereisd mocht worden. Ze werkte daar met iemand samen die niet onbekend is bij mijn echtgenoot, de wereld blijkt altijd kleiner te zijn dan je denkt als je met mensen in het buitenland praat!
Het congres duurt nog tot donderdagavond, maar wij vliegen donderdagmiddag alweer terug. Woensdagavond staat er nog een wijnproeverij op het programma, gevolgd door het officiële congresdiner.
Vanavond is er een netwerkborrel voor de sprekers, maar waar ik gelukkig ook voor uitgenodigd ben. Zo meteen maar even mijn kaartjes opzoeken, je weet maar nooit hoe gesprekken lopen. Ik ben hier tenslotte niet voor niks..
Het was een week met veel 'gedoe', vooral veroorzaakt door een hardnekkige hacker uit Saudi Arabië. Of eigenlijk begon het al in de week daarvoor.
Op donderdagochtend ontdekte ik, voordat ik naar de cursus boetseren wilde gaan, dat er een website van me gehackt was. In plaats van mijn www.webvoorbeeld.nl kreeg ik een pagina met bloederige taferelen en veel Arabisch schrift te zien. In het Engels stond er ten overvloede nog 'Hacked' boven, voor het geval dat ik dat niet begrepen zou hebben. Door het terugzetten van mijn eigen index pagina dacht ik van het probleem verlost te zijn, maar zo simpel was het niet.
In de dagen daaropvolgend werd er steeds opnieuw een website van me gehackt, behalve webvoorbeeld.nl waren ook andere sites aan de beurt. In totaal ging het om 9 domeinen en subdomeinen die allemaal op dezelfde server ondergebracht zijn. Na eindeloos zoeken op Google naar een afdoende remedie en een hulpvraag aan de provider, was ik woensdag eindelijk in staat om een definitief (tenminste dat hoop ik) einde te maken aan de ongevraagde bezoeken van de hackers uit Saudie Arabië. Via de statistiekenpagina had ik al gezien dat het steeds om 2 dezelfde IP-adressen ging en behalve afdoende beveiliging op de server heb ik ook nog een bestandje aan iedere site toegevoegd waarmee die adressen de toegang tot mijn sites geweigerd wordt. En nu maar hopen dat ik dit op de juiste manier opgelost heb, want er hebben heel wat uren (zoek)werk in gezeten voordat ik het voor elkaar had.
Waarom mijn sites gehackt waren, is me een raadsel. Voor zover ik weet, staat er nergens (moslim)beledigende tekst op of aanstootgevende afbeeldingen. Ik ben ook geen aanhanger van Wilders, dus ik denk dat het gewoon toeval was en dat ik een keer aan de beurt was of zo.
Volgens mijn provider worden er dagelijks honderden sites gekraakt, mét en zonder diepere bedoelingen. Ooit was er een tijd dat ik een heel klein beetje kennis had van het Arabische schrift, maar dat is inmiddels zover weggezakt dat ik uit de tekst op de gehackte pagina's niks meer kon opmaken. Maar heel veel fantasie is er niet voor nodig om te bedenken wat er gestaan kan hebben...
Gelukkig was er behalve hackers-ellende ook veel leuks te doen de afgelopen periode. Zoals ik op deze plek al een aantal keren heb verteld, hadden wij op 23 oktober weer onze jaarlijkse 'spannende avond' in Mill. Dit jaar stond in het teken van de verkoop van ons huis, de deelnemers kregen de opdracht om een taxatierapport op te maken door 'alle lijken uit de kast' te halen. Zoals ieder jaar was er geen enkele groep die alles foutloos op kon lossen, maar de pret was er niet minder om.
Op zondag troffen we een aantal van onze vrienden in Apeldoorn bij een 'tweede-kans-house-warming', voor diegenen die de eerste keer niet konden. Maar wij vonden het zo leuk, dat we zowel de eerste als de tweede keer zijn geweest.
Omdat het herfstvakantie was, ging deze week de cursus boetseren op donderdag niet door. Maar gelukkig had ik al eerder afgesproken dat ik samen met een goede vriendin op vrijdag een workshop boetseren zou doen bij Marleen van de Steeg-van Kemenade in Oploo. Behalve een kundig keramiste is (mijn achternichtje) Marleen een hartelijke, gastvrije vrouw en het werd dan ook een hele fijne, productieve dag. Tot laat in de middag zijn we bezig geweest met onze werkstukken die we over een paar weken op kunnen halen. (lees ook: Het gordijn van tante Miet)
We hadden er nog veel langer willen blijven, maar om half 8 's avonds moest ik alweer in Amsterdam zijn. Daar hadden mijn echtgenoot en ik afgesproken met een relatie uit Oostenrijk om te gaan eten bij een echt Indonesisch restaurant op de Rozengracht (Long Pura). Gelukkig kon ik het eerste stuk — naar Nieuwegein — meerijden met mijn vriendin en daarna zijn mijn echtgenoot en ik samen naar Amsterdam gereden. Wij parkeren dan altijd bij de Amsterdam Arena en gaan verder met de metro naar de stad. Om klokslag half 8 stonden we in de lobby van Die Port van Cleve op de hoek van de Dam en de Nieuwezijds Voorburgwal, waar Anita Frauwallner logeerde. Van daaruit was het gemakkelijk lopen naar de Rozengracht.
Het eten bij Long Pura was heerlijk, de ontvangst geweldig. Met een orchidee achter ons oor (naar oud Balinees gebruik: rechts als je een relatie hebt, links als je single bent...) zaten wij te genieten van de talrijke schaaltjes met Indische lekkernijen.
Op zaterdag was het alweer raak: die avond hadden we bij De Negenmannen in Boxtel een tafel gereserveerd om alsnog de verjaardag van een (andere) goede vriendin te vieren. Daags na de jaarlijkse wildavond van dit restaurant, hebben wij ons laten verrassen door een door de chef-kok samengesteld 4-gangenmenu. Het hoofdgerecht was een prachtige hertenrugfilet met een jus van jeneverbessen, zo genoten wij na de speciale wildavond toch nog van dit seizoensgerecht. Ook het wijnarrangement was voor ons een aangename verrassing en zoals gewoonlijk was alles keurig verzorgd en het eten voortreffelijk. Over dit restaurant heb ik al eens eerder geschreven, het is een echte aanrader voor mensen die van lang en goed tafelen in stijl houden. Geen restaurant om even snel iets naar binnen te werken, je moet er wel de tijd voor nemen. (lees ook: De Negenmannen)
Verder heb ik deze week ook eindelijk een huis gevonden dat geschikt is om te huren voor onze 'Tour-de-France-vakantie' die wij traditiegetrouw ieder jaar dichtbij de plaats van De Proloog doorbrengen. Het bleek erg ingewikkeld te zijn om in de Vendée een huis met voldoende slaapkamers te vinden waar ook nog eens een hond welkom is. Maar het is gelukt: een prachtig huis met 4 slaapkamers, een zwembad, gratis fietsen te leen, internet en een vriendelijke eigenaar (dat kan ik opmaken uit de mailwisseling die al ontstaan is...). Wij kunnen ons niks beters wensen dan de gîte aan L'Andoussiere in Saint-André-Treize-Voies.
En vandaag? Vandaag is het hier echt rustdag. Met een uur extra genieten wij van een lange, luie zondag.
Vanavond zijn we voor het eerst dit seizoen weer naar het theater geweest. Theo Maassen kwam naar Het Koningstheater om zijn nieuwe programma 'Met Alle Respect' uit te proberen. Zijn vorige show 'Zonder Pardon' zagen wij in Utrecht in een bomvolle grote schouwburg temidden van veel enthousiaste fans. Wij genoten daar met volle teugen, maar een voorstelling in het knusse Koningstheater waar wij op rij 9 bijna op de achterste rij zaten, is zoveel leuker.
Maassen begon met zijn excuses te maken voor zijn optreden in DWDD, althans zo leek het. Maar uiteindelijk was dat natuurlijk de eerste van de vele grappen die nog zouden volgen. Excuses maakte hij zeker, maar niet in de richting van La Paay. Gelukkig maar, want dat zou ook niet bij hem passen. Alles voor de show, zo ook de minder mooie dingen die hij over zijn vriendin vertelt. Eigenlijk vind ik dat hij beter met iets originelers kan komen, want dat gehakketak op zijn vriendin en het gezeur over zijn kind kennen we nou wel. Gelukkig was hij ook regelmatig heel scherp. Hij schuwde de actualiteit zeker niet, zowel Wilders als de katholieke kerk kregen ervan langs. Zijn grootste zorg - dat de wereldbevolking steeds dommer wordt - liep net als bij de vorige show weer als een rode draad door de voorstelling.
Maar ook zijn regelmatige overpeinzingen over zichzelf, waarbij hij er niet voor terugdeinst een minder beeld van de persoon Theo Maassen neer te zetten, gaven de voorstelling een bijzonder karakter. Zijn moeite met zijn leeftijd (43, een schoenmaat) deed hij af met de probleemjaren 40-45, waarna hij zijn puberteit vergeleek met de Eerste Wereldoorlog. Getalsmatig erg mooi gevonden!
Na 5 kwartier rondde Maassen af, deze keer met een echt overtuigend einde.
Afgelopen weekend waren wij nog een keer in Stuttgart. Mijn echtgenoot moest een lezing geven voor die Deutsche Gesellschaft für Mukosale Immunologie und Mikrobiom (DGMIM) in Schloß Hohenheim bij Stuttgart. De avond daarvoor waren wij bij het afscheidsdiner van een bevriende collega in Lage Vuursche in restaurant Boschoord. Inderdaad midden in het bos en door de stromende regen van vrijdagavond ook midden in de modder... De ontvangst was buiten - gelukkig onder een afdak - met champagne.
We begonnen het diner met pompoensoep waarna de eerste toespraak van de avond plaatsvond. Na de 2de gang: gedroogde rundermuis met rucola, parmezaan en nog wat, volgde een (lange) toespraak van de echtgenote van de afscheidnemende collega en omdat het toen inmiddels bijna half 11 was, zijn mijn echtgenoot en ik vertrokken om nog een beetje op tijd thuis te kunnen zijn en wat slaap te pakken. Om ongeveer 12 uur lagen we erin en om 5 uur ging de wekker alweer.
Wij waren fijn op tijd in Düsseldorf, helaas was het vliegtuig te laat. Een leeg vliegtuig dat met vertraging uit Dresden aan kwam vliegen, dat leek ons een geval van 'de piloot heeft zich verslapen'...
Met uiteindelijk 3 kwartier vertraging vertrokken we uit Düsseldorf en landden 50 minuten later in Stuttgart. Met de taxi kwamen we nog net voor 10 uur aan op de plaats van bestemming, een uur na aanvang. Nou was mijn echtgenoot niet als eerste aan de beurt, maar het is wel vervelend om tijdens een lezing binnen te moeten sluipen en vrijwel meteen daarna 'aan de bak' te moeten.
Om een uur of 2 was de conferentie afgelopen en zijn wij naar het ons bekende hotel gelopen waar we ook vorige keer in Stuttgart overnachtten. Nadat we onze bagage daar hadden achtergelaten, zijn we met de Ubahn naar het centrum van Stuttgart gereden. Eenmaal daar, kwamen wij midden in een enorme demonstratie tegen de sloop van het oude station (Hauptbahnhof) terecht. Wij waren op weg naar het Kunstmuseum en moesten ons letterlijk door de menigte wringen om daar naar binnen te kunnen. Dat lukte uiteindelijk redelijk gemakkelijk zodat wij de speciale expositie 'Eat Art' konden bezoeken. Een tentoonstelling over alles wat met eten te maken heeft, soms zelfs objecten gemaakt van voedingswaren. Bijvoorbeeld een reusachtige marsepeinen duim of een engelachtige figuur van margarine (in een glazen koelkastje). Maar ook een complete keuken die bij aanvang van de expositie helemaal ingericht was, maar die nu bijna leeg was doordat de keuken op een beweegbare, electrische soort schommel stond en flink heen en weer geschud werd. De inhoud van de kastjes lag inmiddels voor de keuken op de grond. Performance van een keuken, bijzonder. Ook de chocoladekamer was een speciaal object, alle muren waren bekleed met pure chocolade...
Uiteindelijk belandden wij weer op de bovenste verdieping van het Kunstmuseum vanwaar we een prima uitzicht hadden over de demonstratie. De koffie met koek vormden een bijzonder extra kunststukje!
En opeens is het half oktober. Hoogste tijd om weer eens te bloggen. Er was genoeg om over te schrijven, maar de tijd was zeer beperkt. Mijn vorige bijdrage stopte ongeveer op het moment dat we naar Milaan vertrokken, dat lijkt al weer heel lang geleden. Voor een korte conferentie waren wij 2 dagen in die prachtige stad. We begonnen er op de laatste maandagavond van september met een etentje in een echte Italiaanse trattoria. Samen met Giorgio en Giorgio - die behalve in voornaam totaal niet op elkaar leken - aten wij er authentieke Italiaanse gerechten uit de regio. Mijn echtgenoot en ik lieten ons graag adviseren wat we van de menukaart moesten kiezen en uiteindelijk stonden er heel veel verschillende lekkernijen op tafel. Ik twitterde toen al "Mostarda di Cremona, Calamaretti nero, Gorgonzola, Fiori di Zucca, eten in Milano is één groot feest..." en dat was het zeker.
Op dinsdag was de conferentie over koemelkallergie in een goed beveiligd militair complex (Salone Radetzky in Palazzo Cusani) in de Via Brera. Mijn echtgenoot was gevraagd om een lezing te geven over allergie en probiotica. Hij was de enige spreker die zijn presentatie in het Engels hield, dat betekent dat wij de rest van de verhalen niet of nauwelijks konden volgen. We hebben ook maar één sessie bijgewoond en mochten daarna vertrekken. We hadden nog ongeveer 3 uur die we vrij in Milaan konden doorbrengen. We moesten ons dus beperken tot enkele hoogtepunten en kozen ervoor om vanuit de Via Brera naar het Scala te lopen. Dat was niet ver, maar helaas was het theater gesloten en ook het museum daarnaast was niet open. Vanuit de Piazza de la Scala liepen we zo naar de prachtige winkelgalerij Vittorio Emanuele II. Voor mensen die van de laatste mode houden een waar paradijs, wij waren meer geïnteresseerd in de architectuur dan in de modezaken. Toen we weer buitenkwamen, stonden we opeens op het enorme plein voor de Duomo. Groot en indrukwekkend beheerst die het hele piazza. We hebben geluncht op een terras tegenover dit geweldige bouwwerk en op aanraden van de Giorgio's zijn we daarna nog even in een aantal delicatessenzaakjes wezen kijken. Toen het tijd was om terug te gaan naar het hotel, hebben we nog een lekkere gelati gegeten. Dat moet natuurlijk in Italië.
Op dinsdagavond waren we thuis, op woensdag begon voor ons de week in Nederland. Dat zorgde ervoor dat we de rest van de week een beetje achter onszelf aanliepen. Het wilde maar niet lukken om in een gewoon werkritme te komen. Gelukkig waren het maar een paar dagen en na een rustig weekend konden we op een normale maandag aan de week beginnen.
Omdat de tijd nu toch echt begon te dringen, moesten we ons ook serieus bezig gaan houden met onze jaarlijkse spannende avond. Dit jaar hebben we zelfs een week 'uitstel' en gaan we pas op zaterdag de 23ste met een select gezelschap 'speuren' naar een geënsceneerde misdaad. Een jaarlijkse traditie waar we weer erg veel zin in hebben, maar de voorbereidingen moeten secuur gebeuren. Vanaf begin oktober tot de avond zelf zijn wij er iedere dag wel mee bezig. Alles moet kloppen en dat kost veel denkwerk en heel veel tijd. Maar het wordt weer heel leuk, meer kan ik er (nog) niet over zeggen.
Deze week is alweer bijna om, terwijl de meeste activiteiten nog voor ons liggen. Vandaag vierden wij de verjaardag van mijn echtgenoot op bescheiden wijze, maar vrijdag hebben we de hele dag feest vanwege een afscheid van een bevriend collega. Eerst 's middags in Utrecht een minisymposium over de samenwerking van de academie met het bedrijfsleven, daarna receptie en 's avonds gaan we eten in Lage Vuursche. Het zal wel niet heel vroeg worden voordat we thuis zijn in Mill en de volgende ochtend vliegen we alweer om 8 uur vanaf Düsseldorf naar Stuttgart. Dat betekent weinig of geen slaap, zaterdagochtend om half 6 moeten we in de auto zitten. Het zal geen rustig weekend worden, tenminste als we niet ergens in slaap vallen...
Het is meer dan twee weken geleden sinds mijn laatste bijdrage aan dit blog. Ik zat toen in Stuttgart op mijn kamer in Tagungszentrum Hohenheim. Na thuiskomst op zondagavond lag er een 'normale' werkweek voor ons met aan het einde alweer een weekend weg. Het derde weekend van september is traditioneel ons familieweekend en dit jaar gingen we voor de tweede keer naar een geweldig huis in La Roche en Ardenne. We hadden een paar gezellige dagen die wij ongedwongen met het grootste gedeelte van de familie doorbrachten. Met de gebruikelijke barbecue en Belgische biertjes, een fikse wandeling en ongelooflijk mooi weer werd het weekend weer onvergetelijk. En een nieuwe traditie lijkt geboren: volgend jaar gaan we opnieuw naar Villa Constantia in La Roche. Er is al geboekt voor het derde weekend van september 2011!
Daar moeten we nog bijna een jaar op wachten en intussen gaan we gewoon verder met wat er op ons pad komt. Dat zijn vaak hele leuke dingen, zoals bijvoorbeeld deze week een High Tea in Den Bosch. Voordat ik daar met mijn vriendin naartoe ging, bezochten we eerst De Muzerije in die stad. De Muzerije noemt zichzelf 'Huis voor de amateurkunst' en de hoofdvestiging is aan de Hinthamerstraat in de Brabantse hoofdstad. Na een intensieve verbouwing is dit monumentale pand onlangs heropend en het is verrassend wat er achter de statige gevel schuilgaat. Behalve de voormalige muziekschool aan de Hinthamerstraat zijn er diverse panden geïntegreerd in het gebouw. In de enorme hal - die meer wegheeft van een atrium - zijn de oude panden op een prachtige manier met elkaar verbonden door middel van veel glas en moderne materialen. De reden voor ons bezoek was het kunstwerk dat door de Bossche kunstenaar Jos Willems speciaal voor dit gebouw ontwikkeld is. Het is een prachtige hoogstam-boom die er helemaal thuis lijkt te horen. Jos Willems is mijn docent portret- en modelboetseren, de cursus die ik al een aantal jaren met plezier volg en die deze week weer begonnen is na de zomervakantie. Mijn 'kunsten' blijven nog beperkt tot eenvoudige beeldjes, daar heb ik mijn handen al vol aan.
Behalve een blij weerzien met mijn medecursisten boetseren, was er deze week ook een ontmoeting met iemand die ik misschien al wel 30 jaar niet meer gezien had. Dat was best spannend, want in zo'n lange periode veranderen mensen en situaties natuurlijk nogal. Maar al meteen bij binnenkomst in haar huis was het duidelijk, tussen ons was het als vanouds. Net als vroeger presteerden we het om 70 minuten in een uur te kletsen en dat een hele middag lang! Het is fijn om te merken dat oude vriendschappen blijven bestaan, ook al zijn er jaren overheen gegaan zonder contact!
En toen was het weer weekend en eindelijk waren we gewoon een keer thuis! Dat kwam heel goed uit, want er lagen nogal wat achterstallige klussen te wachten. Zo werd het de hoogste tijd dat we aan onze jaarlijkse 'spannende-avond-in-oktober' werkten, de eerste uitnodigingen daarvoor zijn nu de deur uit. De komende weken moet het programma voor deze avond vaste vorm krijgen, ideeën zijn er volop. Maar zoals met veel ideeën het geval is, zullen er hier ook weer afvallen omdat ze niet uitvoerbaar zijn. Daar gaan we eens stevig over nadenken de komende dagen. Maar dat doen we pas als we terug zijn uit Milaan, want daar zijn we eerst te gast op het Symposium 'DRACMA: un nuovo modo di affrontare il bambino con APLV'.
Vrijdag, 10 september. De eerste helft van de week begon heel rustig. Tenminste als dat een goede term is voor ons leven van alledag. Als de week maar 3 werkdagen telt voordat je weer vertrekt, kun je nauwelijks van rust spreken. Net thuis van Gent, bracht ik de hond donderdagochtend alweer naar haar logeeradres. 's Middags reden wij richting Düsseldorf om daar het vliegtuig naar Kiev te nemen. Na alle drukke vluchten van de afgelopen tijden, was dit een soort droomervaring. Het begon al bij de incheckbalie. Ik had vooraf thuis geprobeerd om online in te checken, maar met Aerosvit Airlines (Oekraïne) kon dat alleen maar als je vertrok uit Kiev. Wij wilden er juist héén, dus dachten we dat we in een lange rij aan zouden moeten sluiten op de luchthaven. Maar eenmaal bij loket 245 aangekomen, stond daar helemaal niemand! IRL (In Real Life) inchecken ging hier werkelijk sneller dan Online. Bij de volgende hobbel, de douane, konden we bijna doorlopen en bij de security check werden we via de business class geleid en hadden we geen last van oponthoud. Eenmaal aangekomen bij gate C36 zat er een handjevol mensen te wachten en precies op tijd begon het boarden. Uiteindelijk zaten we met 25 mensen in het vliegtuig naar Kiev, wat een rust! Alsof je met een privétoestel vloog, alleen als je goed keek, zag je zo hier en daar wat mensen zitten. Bij aankomst hadden we onze bagage snel te pakken - hoe kan het ook anders als je uit een vliegtuig komt met zo weinig passagiers. We werden opgewacht door de productmanager van Ecologic® Panda Lactomun® en stapten bij haar in de auto voor de rit van bijna een uur naar het hotel (Premier Palace Hotel). De vorige keer in Kiev zaten we in het President, een zeer luxe hotel met de gebruikelijke Oekraïense postituees in de lobby. Dit hotel is nog veel luxer (5*, overdadig is het goede woord) en heeft daarom waarschijnlijk ook stijlvollere 'dames van plezier'. Dat schijnt er hier nou eenmaal bij te horen, zelfs in dit chique hotel kun je een kamer voor 2 uur boeken en als je een kamer voor één persoon hebt geboekt mag je één invité meenemen naar de viplounge... Voor ons blijft het toch wat ongemakkelijk. Pas om 10 uur 's avonds plaatselijke tijd (een uur later dan Nederland) zaten we aan het diner. Wij dachten daar andere bekenden te treffen, maar er bleek alleen gedekt te zijn voor de productmanager en onszelf. De rest van het gezelschap, zoals de ons bekende Dmytro, ontmoeten we zo meteen tijdens de conferentie. Het diner verliep nogal rommelig, vooral door de taalbarrière waar we last van hadden. Het slechte Engels van de Oekraïense en onze totale onbekendheid met haar taal, zorgden nogal eens voor complete spraakverwarring. Uiteindelijk hebben we het bij korte gesprekjes in standaard-Engels gehouden. Vanochtend zaten we alweer vroeg aan het ontbijt - een buffet met alles erop en eraan. Mijn echtgenoot is nu aan het overleggen met Dmytro die zo meteen zijn presentatie simultaan gaat vertalen in het Oekraïens en ik voeg me over enkele minuten bij hen om te gaan luisteren naar die presentatie. Vanmiddag na de lunch vliegen we via Praag naar Stuttgart, daar hoor je later meer van.
Zaterdag 11 september. De presentatie verliep prima, alhoewel het altijd moeilijk blijft als het publiek geen Engels verstaat en dus ook geen rechtstreekse vragen kan stellen na afloop. De meeting begon met het uitreiken van een diploma aan een van de aanwezigen, uiteraard verstonden wij daar helemaal niks van, maar we begrepen wel dat het heel belangrijk was. Na afloop van de lezing van mijn echtgenoot werden we onmiddellijk de zaal uitgeloodst en in het zaaltje ernaast opgevangen door de product manager die als dank een pop in traditionele Oekraïense klederdracht aanbood. Die kan dan mooi op ons tafeltje met curiositeiten uit de hele wereld die we in de loop der tijd verzameld hebben. Het tafeltje zelf is van origineel Indonesisch houtsnijwerk en al heel oud, maar dat terzijde. Na deze ceremonie moesten we meteen de auto in om door de verkeerschaos die er blijkbaar altijd is in Kiev, naar het vliegveld te rijden. Deze keer werden we vergezeld door een van de 6 rayon managers met haar assistent die na de directeur Dmytro Gavrylenko, waarschijnlijk de best Engels sprekende employé van Biotop/Biopharma is. Maar zelfs dan is het nog moeilijk communiceren met Oekraïners. Met ons vieren in een kleine Skoda gepropt trotseerden we het verkeer, waarbij moet worden gezegd dat de regiomanager haar voet flink op het gaspedaal hield. Ook een bijna-aanrijding ('help, dit is niet de plek waar ik wil eindigen...') bracht daar geen verandering in. Wij dachten dat we nog ergens zouden lunchen, maar begonnen daar onderweg naar het vliegveld steeds harder aan te twijfelen. En dan blijkt hoe origineel de Oekraïners zijn: op het vliegveld Boryspil ergens in een zaaltje boven - we zouden het zelf nooit hebben gevonden - vind je een traditioneel restaurant. Eenmaal daarbinnen lijkt het net alsof je ergens in een klein dorp op het platteland terecht bent gekomen. Alle gerechten zijn traditioneel, de bediening en de aankleding van het restaurant eveneens. We hebben er weer echte borsch gegeten met vereniki. De wodka hebben we dit keer afgeslagen, want later op de dag wachtte ons nog een uitgebreid diner in Stuttgart. (Lees ook Den Bosch - Kiev - Mill - Den Bosch)
Na de lunch dachten wij tijd genoeg te hebben voor het inchecken enzovoort, maar de rijen bij de balie waren verschrikkelijk. Ongeveer het tegenovergestelde van wat we op de heenreis hadden meegemaakt. We hebben het allemaal net gered, vooral ook omdat het vliegtuig met ongeveer een half uur vertraging vertrok. Dat had nogal wat effect op onze aansluiting in Praag, waar we moesten overstappen. Boarding tijd daar was 17.00 uur en na eindeloze rijen bij de douane en security was het 17.15 uur voordat we bij de gate aankwamen. Daar stonden ze ons al op te wachten, we waren de laatsten. Alle andere passagiers zaten al in het vliegtuig en wij werden er alsnog met een speciale bus naartoe gebracht. Omdat economy class vol was, werden onze tickets omgeruild voor business class. Het werd een kwestie van instappen, vastgespen en vliegen. Die vlucht verliep verder prima met wijn in een echt glas en echt bestek in plaats van het eeuwige plastic. En het belangrijkste was, we hadden onze aansluiting gewoon WEL gehaald!
In Stuttgart hebben we ons door een taxi direct naar het restaurant laten brengen in de Fortstraße: Weinstube Viertelesschlotzer. Een Vierteles is Duits voor een kwart en Schlotzer is een speciaal wijnproefglas (schlotzen betekent zoiets als slurpen). De eigenaar van het restaurant was een aardige man die me dat allemaal graag wilde uitleggen. Zo aten we er ook originele Maultaschen (andere Duitsers bij ons aan tafel garandeerden ons dat die echt alleen rond Stuttgart gegeten worden), waarvan de bijnaam hier Herrgotlbscheißerle is (ik kreeg tijdens het eten een briefje toegeschoven met daarop de juiste spelling ;-)). Dat betekent zoiets als dat je God voor de gek houdt, omdat Maultaschen verhullen wat er in zit. De naam komt uit de tijd dat er tijdens vastenperiodes geen vlees gegeten mocht worden. Het zijn een soort gevulde deegbuideltjes en behalve met vlees, worden ze ook gevuld met groenten, kruiden en zelfs zoetigheid. Ons dessert waren namelijk ook Maultaschen, met daarin chocolade en vruchtenmoes. Na een heel gezellige avond met alle deelnemers aan de Hohenheim Consensus Conference - de reden dat we hier zijn - gingen we per taxi naar ons 'hotel'. Dat is ook de plaats waar de conferentie gehouden wordt. Het is een soort modern klooster: het Tagungszentrum Hohenheim der Akademie der Diözese Rottenburg-Stuttgart. Het vormt een enorme tegenstelling met het hotel in Kiev waar we de vorige nacht hebben doorgebracht. Maar dat maakt onze reizen juist zo leuk, wij komen op de gekste plaatsen en proberen alles op zijn eigen waarde te schatten. Op dit moment zjn de deelnemers in overleg, het is strikt geheim en ik mag er dan ook niet bij zijn. Maar er wordt goed voor me gezorgd, ik heb al een plattegrond van Stuttgart en genoeg metrokaartjes voor als ik vanmiddag naar de stad wil. Er is me ook al verteld wat de moeite waard is om te gaan zien. Maar eerst heb ik nog een aantal mails te beantwoorden en de laatste registraties voor de darmendag te verwerken. Daarna voeg ik me bij het gezelschap voor de lunch en dan zal ik eens gaan kijken hoe leuk het in Stuttgart is!
Op deze dinsdagavond is het de hoogste tijd om te vertellen over ons weekend in Gent. Wij zaten zaterdag in Het Groot Vleeshuis te lunchen toen een echte Gentse ons toevertrouwde hoe 'plezant' haar stad is. Dat deed me denken aan een lezing die ik alweer heel wat jaren geleden bijwoonde. Het was tijdens een nieuwjaarsreceptie dat de in Nederland wonende Vlaming Guido Thys mij - en waarschijnlijk alle andere aanwezigen in de zaal - liet nadenken over het te pas en te onpas gebruiken van het nikszeggende Nederlandse woord 'leuk'. Zijn alternatieve Vlaamse 'plezant' kan inderdaad met veel meer plezier uitgesproken worden. Het verwoordt beter een fijn gevoel. En plezant was het in Gent, niet in het minst omdat het ook nog eens prachtig weer was. Een zeldzaamheid de laatste weken, maar wij boften er maar mee.
Wij gingen vrijdagochtend op tijd weg om voor de lunch in Gent te zijn. Daar hadden we een afspraak op de Coupure Links, maar door mijn toedoen besloten we eerst ergens een echte Vlaamse friet te gaan eten en daarna nog de auto bij ons hotel te parkeren. Ik had gezien dat de afstand Koningin Astridlaan - Coupure Links zo'n 20 minuten lopen was en er was nog voldoende tijd voordat het half 2 was. Tenminste dat dacht ik omdat ik niet goed naar het huisnummer gekeken had. Na 15 minuten stevig doorstappen, waren wij namelijk op de Coupure Links nummer 1 aangekomen, maar we moesten op nummer 653 zijn... Ongeveer 5 minuten te laat arriveerden wij op de Campus van de Universiteit Gent op nummer 653. Dat het er helemaal niet meer toe deed hoeveel minuten wij te laat waren gekomen, bleek toen we eenmaal binnen waren. Bij de receptie wisten ze niet waar de bijeenkomst was, maar konden ze ons wel vertellen waar de kamer en het bewuste lab was van de persoon die we zochten. Eenmaal daar aangekomen op de 2de verdieping bleek de kamer op slot en op het labo (Vlaams voor lab ;-) stuurden ze ons naar het secretariaat een verdieping lager. Helaas was die aanwijzing fout, op de bewuste kamer vonden wij niemand die iets met dat secretariaat te maken had. Wel kregen we een nieuwe tip voor wat inmiddels een speurtocht leek te zijn geworden. Nog een verdieping lager vonden wij een ander secretariaat waar ze ook niet veel wisten, maar wel de juiste mensen konden bellen en werden we naar de Kleine Academiezaal gestuurd. Daar troffen we 'ons' gezelschap aan. Inmiddels was het bijna 2 uur geworden en het humeur van mijn echtgenoot tot onder het nulpunt gedaald. Die temperatuur steeg gelukkig snel weer naar aangenamere waarden toen wij niet eens de laatsten bleken te zijn.
Na de meeting van ongeveer een uur hadden we nog zeeën van tijd voor ons liggen om Gent te 'doen'. Een bezoek aan België gaat niet aan ons voorbij zonder een bezoek aan een echte supermarkt met typische Vlaamse lekkernijen. Ik koop er heel bijzondere zwarte-kersenjam en Belgische chocolade. Zo gaan wij ook altijd naar de leukste, pardon plezantste, herenkledingzaak die er is. Helaas niet in Nederland te vinden, maar wel in België (en Frankrijk): Célio*. En natuurlijk mocht een bezoek aan de Fnac (CD's etc.) niet ontbreken. Maar wat we het allerliefste doen in Gent en andere Vlaamse steden is een kriekske drinken, of een bolleke. Op een terras zitten en mensen kijken. Bij de Dulle Griet (op de Vrijdagmarkt, 250 soorten bier!) nog echte Liefmans drinken. Heel erg lekker eten, in Gent doe je dat in een van de vele restaurants in de oudste wijk Het Patershol. Plezant, dat was ons bezoek aan Gent.
Met de trein van Castelldefels naar Barcelona. Reken niet op het vertrektijdenrooster. Hier heersen Spaanse tijden. Gisteravond vertrok de trein van 21.26 uur om 21.40 uur en nu sta ik alweer 10 minuten te wachten op de trein van 13.26 uur. Nog niks te zien. O, daar komt ie. Mooi op tijd, nog geen kwartier vertraging! Plaatsje gevonden en nu moet ik naar buiten kijken, want daar was het gisteravond al te donker voor.
Inmiddels loop ik al een uur rond in Barcelona. Van de Passeig de Gracía over de Plaça de Catalunya (korte stop bij El Corte Inglès) via de Rambla naar de haven. Natuurlijk onderweg ook even La Bocqueria (enorme markthallen met veel verse groente, fruit en vis die vaak nog leeft) aangedaan. Nu zit ik hier lekker in de schaduw op een muurtje naast een bronzen beeld van Lautaro Diaz (La Parella) over het water en de boten uit te kijken. Intussen geniet ik van enorme kersen, heel groot en heel zoet.
Verder maar weer met de wandeling door Barça en dit verhaal. Na voldoende uitgerust te zijn en meer dan genoeg kersen te hebben gegeten, heb ik de stadswandeling voortgezet. Daarbij heb ik wat rondgedwaald door de smalle straatjes van de oude wijk (Barri Gótic) om tenslotte weer op de Plaça de Catalunya uit te komen. Daar ben ik opnieuw El Corte Inglès ingelopen om aan het uiteindelijke doel van mijn bezoek aan Barcelona te voldoen. Ik wilde als oefening in het Spaans een kinderboek kopen, maar kon in dit enorme warenhuis de boekenafdeling gewoon niet vinden. Wel kreeg ik nog een lekker ruikende roos aangeboden op de parfumerieafdeling, reclame van Kenzo. Gelukkig herinnerde ik me van gisteravond een boekenzaak een stukje verder op de Passeig de Gracía en daar heb ik zelfs 2 boekjes gekocht. Leuk om te oefenen.
Nu zit ik op het station op de trein terug te wachten. Ik hoop dat het gaat lukken, want er rijdt weer niks op 'mijn' schema en niet alle treinen stoppen op het station waar ik moet zijn... Ongelooflijk, mijn trein rijdt precies op tijd. Tenminste als ik de goeie heb... Dat zal over een klein half uur blijken, want dan zou hij moeten stoppen in Castelldefels de Platja. Van daaruit loop ik dan nog een klein kwartier de berg op naar het hotel. Daar kan ik me dan even opfrissen en ben dan misschien nog net op tijd om het eerste onderdeel van het avondprogramma bij te wonen en daarna aan te schuiven bij het diner. Normaal volg ik altijd heel trouw alle sessies, maar vandaag vond ik het wel heel erg verleidelijk om te spijbelen. Het is hier zulk prachtig weer, zeker vergeleken bij wat we in Nederland hadden en wat het daar nu ongetwijfeld ook is. Bovendien heb ik zoveel genetwerkt op alle bijeenkomsten de laatste maanden dat ik hier nu herkend en aangesproken wordt door deelnemers die ik zelf niet meteen herken. Kortom, ik voel me niet eens bezwaard op deze mooie zaterdag, ook al zit mijn echtgenoot wel braaf binnen in de congreszaal... Morgen ben ik er ook weer bij, dan is er overigens aan het eind van de middag een 'strandprogramma' met sport en spel. Ik denk dat ik voor het 'spel' ga, ik heb zoiets gelezen van Sand Pictionary en Brainteasers. Word je in ieder geval niet zo moe van als van strandvolleybal of nog erger, voetballen.
Voor dit verhaal heb ik gebruik gemaakt van de notitie app van mijn iPhone. Steeds tussendoor wat genoteerd en toen het af was naar mezelf gemaild en op mijn blog gepost. Een geweldige uitvinding, mijn iPhone en deze app!
Toen ik vanochtend mijn dagelijkse sinaasappels stond uit te persen, bedacht ik hoe bijzonder deze week eigenlijk is. Wij 'doen maar', hebben bijna iedere dag wel iets speciaals en vinden dat meestal nog heel gewoon ook.
Neem nou bijvoorbeeld de laatste dinsdag toen ik naar Den Bosch ging om te lunchen met een lieve vriendin uit de Verenigde Staten, haar dochter en haar zus. Deze vriendin is me heel dierbaar, ook al zie ik haar hoogstens eenmaal per jaar. Precies een jaar geleden was dat bij haar thuis in Park City (Utah), maar omdat haar ouders in Nederland wonen, komt het vaker voor dat we elkaar hier ontmoeten. Een paar jaar geleden was ze al eens in Mill geweest en nu vonden we het leuker om elkaar ergens in een stad te ontmoeten. Zo konden we nog even winkelen op verzoek van haar dochter en hadden toch de gelegenheid om flink bij te praten. We boften enorm, want precies díe dinsdagochtend was er een uur voordat we op station 's Hertogenbosch afgesproken hadden een bommelding geweest en de treinen reden net weer op tijd toen zij vanuit Eindhoven vertrok. Ik had mijn auto in Oss geparkeerd - dat is sneller dan het centrum van Den Bosch in rijden, parkeren en naar het station lopen - en ook daar was net het treinverkeer weer op gang gekomen.
Op donderdag wachtte er alweer een leuke dag. Voor een bespreking met een collega/vriendin uit Graz (Oostenrijk) moesten we 's middags in Amsterdam zijn en werden 's avonds door een wederzijdse zakenrelatie uitgenodigd voor een etentje bij Brasserie Harkema aan de Nes. Dat was lekker, maar het hoogtepunt van de avond was het tochtje daarna! Met een open sloep voeren we door de Amsterdamse grachten naar het IJ waar we - samen met 100-en andere bootjes - tussen alle tall ships doorvoeren en zo Sail Amsterdam wel op een heel aparte manier beleefden. Onze stuurman en eigenaar van de boot loodste ons met vaste hand overal tussendoor en wij hoefden alleen maar te genieten. Geweldig.
En dan morgen nog. Onze jaarlijkse potluck belooft nu alweer een fantastische dag te worden. De weersvoorspelling is beter dan ooit en er hebben zich weer veel mensen met enthousiasme aangemeld om erbij te zijn. Wij hebben al de hele week genoten van de voorbereidingen en alle mails en telefoontjes die we kregen met vragen en leuke berichten. Vandaag hebben we de tent opgezet; dit keer niet om ons te beschermen tegen de regen, maar het geeft toch wat meer intimiteit en bovendien creëren we zo de hoognodige schaduw. We hebben (veel) boodschappen gedaan en vast van alles klaargezet. Morgenochtend de laatste dingen uit de berging halen en de tafels dekken, het eten en drinken klaarzetten en dan wordt het gewoon weer net zo gezellig als al die andere jaren hiervoor dat wij zo enorm genoten hebben van onze jaarlijkse traditie: Potluck@Riky's!
We waren het al heel lang van plan, maar deze week is het er dan toch van gekomen: een bezoek aan de Hermitage in Amsterdam. Tot half september is daar nog de tentoonstelling 'Van Matisse tot Malevich' te zien. In circa 75 schilderijen wordt een overzicht gegeven van de pioniers van de moderne schilderkunst. Matisse, Van Dongen, Picasso, Kandinsky, Malevich en andere tijdgenoten van deze bekende schilders. Het gebouw aan de Amstel waarin de Hermitage gevestigd is, is een statig pand dat in 1681 oorspronkelijk gebouwd werd als huis voor ‘oude besjes’en heette aanvankelijk Diaconie Oude Vrouwen Huys. De naam Amstelhof kreeg het tehuis pas in 1953. Binnen twee jaar, tussen juni 2007 en juni 2009, vond een metamorfose plaats aan de Amstel: verpleeghuis Amstelhof veranderde in een hedendaags museum, in de Hermitage Amsterdam.
Een bezoek aan Amsterdam is altijd leuk, ook al hadden we deze keer niet zoveel tijd. We waren er door een wat vertraagde treinreis al niet erg vroeg, maar nog wel op tijd om te lunchen op een terras aan het Rembrandtplein. Behalve lekker eten, kun je daar ook heerlijk mensen kijken. Er gebeurt van alles. Na de lunch hebben we het museum 'gedaan' en zijn daarna teruggelopen richting Centraal Station. Onderweg begon het te regenen en dat was een prima excuus om ergens naar binnen te duiken voor koffie. In een echt Amsterdams café aan de Nieuwendijk werden we hartelijk ontvangen en konden we even bijkomen. Op de terugweg zaten we weer in een overvolle trein (zie Station Mill: Mijl op Zeven) naar Eindhoven. Maar 2 vriendinnen die samen op pad zijn, hebben daar geen last van en al pratend waren we onze 'omgeving' snel vergeten.
Op donderdag ging ik alweer met de trein op stap. Of nog preciezer: met bus, trein en tram naar Nieuwegein. Daar werd ik om 7 uur 's avonds verwacht in Rotisserie De Zott voor een gezellig etentje met collegae/bekenden. De Zott is gevestigd in het pand waar vroeger De Bovenmeester zat, aan de Dorpsstraat in Vreeswijk/Nieuwegein. Het was lang geleden dat ik daar geweest was, maar eigenlijk was er nog niet veel veranderd. Het eten was goed verzorgd en ons gezelschap heel vertrouwd. De gespreksonderwerpen waren deels voorspelbaar, vaak over ziekenhuizen en medische zaken, maar ook over wielrennen, voetballen, reizen en natuurlijk 'de kinderen'. Gelukkig gingen we 's avonds met de auto naar huis, want eerlijk gezegd lijkt het me verschrikkelijk om zo laat nog met het openbaar vervoer die hele reis weer terug te moeten maken...
Zoals ieder jaar is de zomerperiode een rustige tijd wat het nieuws betreft. We hebben er zelfs een officieel woord voor: komkommertijd. Een uitstekend voorbeeld hiervan is deze weblog, waar vanaf juni weinig meer te melden valt dan vakantiebelevenissen. Ook op de televisie is het 'rustig', veel programma's zijn met zomerreces en het regent herhalingen. Zo zag ik toevallig deze week een uitzending van de TV-makelaar (voor mij nieuw) waarin ik een bekend gezicht tegenkwam. Dat was vreemd, want dat gezicht behoorde toe aan iemand die veel jonger was dan de bekende die ik erin meende te herkennen. Tót er een naam in beeld kwam, die verklaarde meteen het raadsel dat in mijn hoofd ontstond. Ik keek naar de 'dóchter van', dat kon niet missen! En dat bleek inderdaad het geval te zijn, zo las ik in het antwoord dat ik terugkreeg op mijn e-mail die ik naar het bekende gezicht stuurde. De opnames waren al een jaar eerder gemaakt en uitgezonden, maar zonder de komkommertijd-herhaling had ik die toch mooi niet gezien.
Ook hier thuis is het komkommertijd, we wachten vooral op de dingen die komen gaan. Na een heerlijke vakantie hebben we nu even rust. Er is tijd om de potluck voor te bereiden die deze maand plaatsvindt (voor de liefhebbers: aan de muziekquiz wordt gewerkt) en we vullen voorzichtig de agenda met alweer op handen zijnde zakentrips. De lezingen op www.gtrijkers.nl zijn bijgewerkt en krijgen ongetwijfeld een vervolg. Met bestemmingen als Barcelona en Milaan in de zeer nabije toekomst zitten wij de komkommertijd wel even uit!
Op de huizenmarkt is het voor ons al bijna 2 jaar komkommertijd. Daar zouden wij graag verandering in zien, dus doe ik nóg maar eens een keer een oproep via deze weblog. TE KOOP: PRACHTIG HUIS IN MILL!!! Hoort, zegt het voort! Of kom zelf kijken! Meer informatie hierover vind je op verschillende websites (VandeVen, Funda en Station-Mill.nl). Bekijk ze allemaal om een zo compleet mogelijk beeld te krijgen. Stuur de links door als je iemand denkt te kennen die geïnteresseerd is!
Wij zijn weer thuis. Aan het einde van de middag arriveerden wij in Mill, waar onze poes Belle blij was ons weer te zien. Na al het uitpakken en opruimen - en tussendoor even genieten van een glas rosé met onze trouwe huis- en poes-oppassen - heb ik het foto-album op Picasa klaargezet. Kijk en geniet met ons na van een heerlijke vakantie!
Wij zijn met vakantie en doen lekker niks. Sinds vorige week woensdag verblijven wij in Frankrijk, eerst een dag in Mulhouse omdat we daar ooit zo'n leuke avond hadden. Bij hetzelfde restaurant als toentertijd hebben we weer zuurkool gegeten en van het stadje genoten. De volgende dag reden wij naar Lyon, een stad die we meestal links (of is het rechts?) laten liggen op doorreis naar het zuiden. Deze keer hadden we er 2 dagen voor uitgetrokken en dat was de moeite waard. Onze andere ervaring met Lyon was die van een 14-urig oponthoud op het Gare Part Dieu, jaren geleden toen de Franse vrachtwagenchauffeurs boos waren en wij besloten om met de autoslaaptrein naar Avignon te reizen. Het feit dat we toen niet verder kwamen dan het station, moesten we altijd nog een keer 'rechtzetten' en daar hebben we geen spijt van. Lyon is een prettige stad met veel bezienswaardigs en een leuk centrum dat heel geschikt is om te winkelen en waar veel restaurants om een bezoek vragen. We belandden er in de 'Korte Putstraat van Lyon', zoals wij het gezellige straatje vol terrassen zelf noemden, en aten er 2 avonden op rij uitstekend (respectievelijk bij 'Bleu de toi' en bij 'Les enfants terribles'). Om alle gelegenheden in de Rue Mercière die in aanmerking kwamen voor ons bezoek te beoordelen, hadden wij te weinig tijd. Maar het beviel ons daar zo goed, dat wij een tussenstop in Lyon waarschijnlijk nog wel eens overdoen.
Op zaterdagochtend reden wij via de Bis verder naar het zuiden, of het druk was op de Péage kunnen wij niet vertellen. Volgens de nieuwsberichten was het 'samedi noir' en dat betekent dat het er waarschijnlijk vol files heeft gestaan. Zonder ons gelukkig. Nog vóór de officiële aankomsttijd (16.00 uur) waren we al op de plaats van bestemming, terwijl we heel erg op ons gemak gedaan hadden. Het voordeel van over secundaire wegen rijden, is dat je bij alles wat 'leuk' lijkt even kunt stoppen om dat zelf te beoordelen. Lunchen hoeft niet op een grote parkeerplaats, maar op een leuk terras onderweg en je rijdt door dorpjes waarvan je het bestaan niet eens vermoedde. Vooral dat laatste is voor ons ieder jaar weer iets bijzonders, na zoveel jaren op vakantie in Frankrijk ontdekken wij nog steeds nieuwe dingen. Onze vakanties spelen zich weliswaar ieder jaar in het zuidoosten van dit prachtige land af, maar nóóit meer dan eenmaal in hetzelfde huis, laat staan in dezelfde plaats. En er blijkt nog genoeg te ontdekken! Het huis waar we dit jaar zijn neergestreken, voldoet helemaal aan onze verwachtingen. Compleet ingericht, met allerlei originele potten en pannen en prachtig Provençaals serviesgoed. Buiten genieten wij van een grote tuin die zo goed afgesloten is dat Muis, onze hond, absoluut niet kan ontsnappen. Verder is er een zwembad van 4x8 waarin wij eindeloos ronddobberen.
's Ochtends beginnen wij onze dag sportief, mijn echtgenoot gaat zo'n anderhalf uur fietsen en ik zwem 'mijn baantjes'. Dat begon met 50 op zondag en is opgelopen tot 100 baantjes per dag. Daar doe ik nog geen half uur over, maar het gevoel van 'goed-bezig-zijn' wordt er geheel mee gevoed. Voor de rest van de dag doen wij het bijzonder rustig aan: ieder op ons eigen luchtbed in het zwembad drijven, genieten van het heerlijke weer, veel lezen, veel niksen en af en toe een boodschap. Pujaut is een dorp waarin dat niksdoen erg gemakkelijk gaat. Meer dan 2 bakkers en een 'Presse Tabac' is er niet. Zelfs de marché de jeudi konden wij gisteren - op donderdag - niet vinden! Op het daarvoor bestemde terrein stonden alleen maar auto's geparkeerd en van marktkramen was geen sprake. Komend weekend is er wel 'feest', een onderdeel hiervan is een stierengevecht waarvoor ze de arena nu aan het opbouwen zijn. Wij zullen er niet bij aanwezig zijn.. Héél af en toe maken we een uitstapje, zoals bijvoorbeeld gisteren naar de Pont du Gard en begin van de week naar Orange. Op het programma staan zeker nog Nîmes en het festival van Avignon natuurlijk. Verder maken we ons vooral niet te druk, slapen veel (soms wel twee keer zoveel uur als tijdens onze veelvuldige zakenreizen van de laatste tijd) en rusten dus flink uit. Voor het eerst in enkele jaren zijn we weer met ons tweeën op vakantie en dat bevalt heel goed. Al gebiedt de eerlijkheid wel erbij te vermelden dat ik de gezellige drukte van veel mensen aan tafel ontzéttend mis. 's Avonds zitten wij samen in onze buitenkeuken en gooien wat kleins op de barbecue. Beetje sla en brood erbij en natuurlijk lekkere rosé. Die van Tavel blijkt ook nog eens de beste, eerste (premièr) van Frankrijk te zijn. Pujaut ligt midden in dat wijngebied, komende week is hier ter plaatse een proeverij waar we heen willen.
Wij genieten nog even verder en lezen af en toe stiekem op internet (ook dat hebben we hier in huis!) over het noodweer dat Nederland de afgelopen week beheerste. En over de kabinetsformatie die nu toch wel heel serieus richting Paarsplus gaat. En natuurlijk mailen we af en toe met het thuisfront van familie en vrienden. Dat blijft, ook op vakantie, altijd gezellig. Van alle foto's die ik inmiddels gemaakt heb, zal de komende tijd weer een album op internet verschijnen. Maar daar ben ik nog wel even mee bezig. Rustig aan daarmee, het moet niet teveel op werken gaan lijken...
Voor ons is het een jaarlijks hoogtepunt: de start van de Tour de France. Al minstens 8 jaar zijn wij getuige van de eerste paar etappes van deze koningin van de wielerklassiekers. Ieder jaar gaan wij met een man of 6 naar 'le Grand Départ', ongeacht de plaats waar de Tour start. Dit jaar was dat Rotterdam, maar we waren er bijvoorbeeld ook bij in Parijs, Londen, het Franse schiereiland Noirmoutier en Monaco. Soms een weekend, maar vaker wat langer volgen we dan de renners en hun prestaties. We maken lijstjes, doen mee aan tourspellen via kranten en internet en kijken nadat we live aanwezig waren, 's avonds nog de samenvatting op televisie.
Dit jaar begon de Tour dus in Rotterdam. Met een proloog van bijna 9 km met start op het Zuidplein en finish op de Zuiderparkweg voerde het parcours langs Maashaven, Rijnhaven, Wilhelminaplein over de Erasmusbrug, de Boompjes en weer terug via Willemsbrug, Koninginnebrug langs de Koningshaven. Wij stonden vlakbij het nieuwe Luxor aan de Rijnhaven, zodat we de renners zowel op de heen- als de terugtocht voorbij zagen komen. In tegenstelling tot het prachtige weer dat we tot zo ongeveer een uur vóór aanvang van de proloog hadden, was het bijna de hele tijd nat met veel regen. Dat was niet in het voordeel van de renners, maar zeker ook niet van de toeschouwers die creatief met vuilniszakken en allerlei regencapes zo droog mogelijk probeerden te blijven. Het slechte weer was in ieder geval geen reden om het strijdtoneel te verlaten, het was en bleef erg druk langs het parcours. Iedere Nederlandse renner die voorbijkwam kon ook rekenen op een oorverdovend applaus en aanmoedigende kreten van het publiek, waarmee maar weer eens bewezen is dat wij Nederlanders net zo chauvinistisch reageren op 'onze' helden als de Fransen dat doen tijdens de Tour in Frankrijk. Bijna 3½ uur lang duurde het voordat alle 198 renners hun rondje gereden hadden. Als eerste eindigde Fabian Cancellara die deze Tour dus begint in de gele trui.
Vandaag voerde de eerste etappe van Rotterdam door Zeeland naar België om in Brussel te eindigen. Wij hadden voor dit weekend dan ook een huisje gehuurd op Port Greve en zaten aan de rand van de weg op de Brouwersdam toen daar het wielercircus voorbijkwam. Allereerst natuurlijk de reclamekaravaan die petjes, worstjes, sleutelhangers, snoepjes en ander promotiemateriaal naar de toeschouwers gooide. We hebben weer heel wat 'gevangen' dat we aan onze grote collectie Skoda hoedjes en aanverwante artikelen kunnen toevoegen. Toen de reclamekaravaan voorbij was kwam er iemand met 2 honden aanwandelen die de mensen die naast ons stonden, kende en zich bij hen voegde. Het eerste wat ze deed, was de honden van hun lijn loskoppelen waarop wij meteen zeiden dat dat heel onverstandig is. Er zijn al teveel ongelukken gebeurd met honden die áltijd heel goed luisteren maar toch pardoes de weg oprennen als er net een heel peloton aan komt fietsen. Onze waarschuwing werd echter niet in dank afgenomen - deze honden luisterden natúúrlijk uitstekend - en de honden bleven onaangelijnd. Ongelooflijk dat mensen zich zo onverantwoordelijk kunnen gedragen bij zo'n groot evenement. Dat ze er plezier in lijken te hebben om aan iedereen te tonen hoe goed hun hond luistert, tenminste dat denken ze. In plaats van zich volwassen te gedragen, denken ze hun hond menselijke eigenschappen toe waaraan zo'n dier gewoon niet kan voldoen. Een hond blijft nou eenmaal een beest met instincten die hij niet altijd onder controle heeft. Dat bleek ook maar weer eens achteraf, toen we bij de reportage op TV zagen dat er een paar honderd meter bij ons vandaan een valpartij was geweest door een hond die plotseling de weg op liep. Dat was overigens niet één van de honden van de buurvrouw, zij was zo verstandig geweest om ze alsnog aan te lijnen voordat de renners voorbij kwamen.
Ons tourweekend is weer voorbij, de renners hebben Nederland al verlaten. Morgen starten ze in Brussel en gaan wij weer gewoon aan het werk. Over een paar dagen beginnen wij aan onze eigen Tour de France, via Mulhouse en Lyon rijden wij dan naar Pujaut bij Avignon. Met de auto, dat wel.
Gewoon dinsdag vandaag en alles lijkt weer even normaal. Vorige week om deze tijd waren we in Parijs waar we het ProBiotech2010 congres bijwoonden. Na een rustig weekend en een normale maandag met heel veel achterstallige klussen en 's avonds Spaanse les, was het vorige week dinsdagochtend al heel vroeg dag. Om half 6 liep de wekker af en wij vertrokken vroeg naar 's Hertogenbosch waar wij de trein naar Rotterdam namen. Tenminste richting Rotterdam, want in Tilburg moesten wij nog een keer overstappen om op de plaats van bestemming te komen. Het bleek een heel gedoe te zijn om met bagage in een drukke forensentrein een plekje te vinden. Vroeger hadden NS-treinen tenminste nog bagagerekken boven de stoelen, maar tegenwoordig moet je maar zien waar je je spullen laat. De minimale ruimte die daar voor beschikbaar is, voldoet in ieder geval niet. In Rotterdam bleek dat de Thalys naar Parijs een vertraging van 25 minuten had (dat is dus de tijd die deze trein erover doet om van Amsterdam naar Rotterdam te rijden, vreemd dat er al van vertraging gesproken wordt als de trein gewoon nog niet vertrokken is...), maar gelukkig was het lekker weer en hebben wij heerlijk in de zon op de trein staan wachten. Toen we eindelijk in de snelle trein naar Parijs zoefden, werd het nog spannend of we wel op tijd in Montparnasse zouden zijn voor de middagsessie van het congres. We arriveerden in het Marriott terwijl de deelnemers al aan de lunch zaten en er was lichte paniek bij de organisatie omdat ze niks van ons gehoord hadden. Ze bleken een sms gestuurd te hebben, maar die is tot op de dag van vandaag nooit aangekomen. Na een snelle lunch was het tijd voor mijn echtgenoot om zijn lezing te houden. Tussen de deelnemers waren een aantal mensen die we ook al in Kosice gezien en gehoord hadden. Na de koffiepauze ben ik aan het congres ontsnapt en naar buiten gegaan. Even van Parijs genieten en van het mooie weer. Aan het einde van de middag hadden we nog tijd voor een glas rosé op een terras aan de Blvd. Saint Jacques en daarna werden we verwacht op het cocktaildiner. Het was meer een walking dinner met allemaal (lekkere) kleine hapjes.
De volgende ochtend begonnen we met een overleg over een nieuw onderzoek met probiotica en daarna zijn we met de metro naar Châtelet gegaan om daar ergens te lunchen. Met al onze bagage wilden we ook nog even naar Centre Pompidou, maar daar mochten we niet naar binnen met onze tas en koffer. We kregen niet eens de kans om onze spullen bij de garderobe af te geven, jammer. Aan het begin van de middag was het tijd om met de RER naar het vliegveld Charles de Gaulle te gaan. Via Londen naar Aberdeen is niet leuk, van de chaos van Charles de Gaulle naar de heksenketel Heathrow. Dat betekent uren op het ene of het andere vliegveld hangen en wachten tot je mag boarden. 's Avonds om een uur of 8 landden wij uiteindelijk in Aberdeen en waren nog net op tijd in ons hotel om voor sluitingstijd van de keuken (9 uur) in het restaurant te kunnen eten. We logeerden in het Soprano St. Magnus Court Hotel, een prachtige naam voor een zeer matig hotel. Ondanks de 4 sterren was de luxe ver te zoeken. Een slecht Engels sprekende receptionist, geen lift (wel erg steile trappen), heel traag internet, badkamer die niet goed afgewerkt was (en dat is vies..) enz..
Het congres was buiten de stad en de volgende ochtend moesten we al vroeg met de bus naar het Aberdeen Exhibition & Conference Centre. Omdat we niet precies wisten bij welke halte we uit moesten stappen, vroegen we de chauffeur of hij ons wilde waarschuwen. Toen dat wel érg lang duurde voor ons gevoel, ben ik me bij hem gaan melden en toen bleek dat hij ons vergeten was en dat we al 2 haltes te ver waren. Heel fijn. Het congres was gróót en druk en omdat we nét te laat kwamen voor de eerste sessie (met dank aan de buschauffeur) hebben we ons eerst geregistreerd en zijn daarna naar de technische ruimte gegaan om de presentatie op de computer daar te zetten. Na de koffiepauze begon het uiteindelijke congres voor ons. Ook hier zagen we weer een aantal mensen die ook in Kosice waren. De lunch was echte Schotse stew met mashed potatoes, stevige kost en véél (er werd voor je opgeschept, niks tegen in te brengen). 's Middags was mijn echtgenoot aan de beurt, hij presenteerde erg goed en het was een verademing na zijn voorganger uit Cambridge die probeerde om 20 minuten in een kwartier te praten. Na de lezing ben ik te voet teruggegaan naar het centrum van Aberdeen (ongeveer 75 minuten stevig doorstappen, dat was wel nodig na de stew) en het eerste half uur is mijn echtgenoot met me meegelopen in plaats van de koffiepauze en postersessie bij te wonen. Op zijn programma stond nog een workshop en ik ben even aan het werk gegaan in het hotel. Aan het einde van de middag heb ik het centrum van Aberdeen verkend en uiteindelijk mijn echtgenoot van de bus gehaald. Om 7 uur was het alweer tijd om met een speciale bus naar het congresdiner vervoerd te worden. Dat was buiten Aberdeen in Ardoe House en wij hoopten dat dat een echt Schots kasteel zou zijn. Dat viel tegen, het was 'gewoon' een Mercure hotel - dat weliswaar wel in een mooi oud gebouw gevestigd was - en het diner was in een modern bijgebouw. Het was een massaal gebeuren met redelijk eten voor Engelse begrippen dat opgeluisterd werd door een Schotse violist, jammer dat er geen doedelzakspelers waren. Nou ja, misschien ook niet zo erg.
Onze laatste ochtend in Aberdeen hebben wij gebruikt om echte Engelse thee te kopen voor onze buurvrouw die thuis voor de kat zorgde. In een tweedehands boekenzaak (Beans and Books) waar je ook koffie kon drinken, hebben we van de echte Engelse sfeer genoten en toen was het tijd om uit te gaan checken en met een taxi naar het vliegveld te gaan. Deze vlucht ging via Heathrow naar Schiphol, waar we de trein naar Den Bosch moesten hebben (met overstap in Utrecht) waar onze auto nog stond. Om 11 uur 's avonds waren we in Mill.
Op zaterdag moest er gekookt worden voor het etentje bij ons thuis met de promovenda en haar echtgenoot die gisteren (maandag) in Utrecht gepromoveerd is. Ze deed het erg goed, ondanks het snikhete weer en de voetbalmanie die overal heerste. Om 4 uur was het opeens heel erg rustig op de receptie na afloop, de meeste gasten waren terug te vinden in één van de oranje gekleurde kroegen op het Wed waar massaal naar Nederland-Slowakije gekeken werd. Na de wedstrijd was er nog een diner in Oudewater, het stadje van de heksenwaag en decor van de Swiebertje-opnamen. Er was een mooie lange tafel gedekt en de promovenda werd omringd door familie, vriendinnen en (co-)promotores met aanhang.
En vandaag was het een gewone dinsdag, alleen de temperatuur was allesbehalve normaal. Na een lange werkdag hebben we nog gezellig koffie gedronken bij de buurvrouw en nu beginnen we langzaam met de voorbereidingen voor het komende Tour-weekend in Rotterdam. En daarna nog een paar dagen en dan gaan we eindelijk écht niks doen in Frankrijk.
