Pech

Het werd een hele andere zaterdag dan we gepland hadden. Dat begon eigenlijk al op vrijdagavond, zo tegen 8 uur. Toen belde mijn echtgenoot of ik hem bij de Bandenmolen in Reek kon komen halen, want na het tanken bleek zijn accu leeg te zijn en hij kon de auto niet meer starten. Omdat ik op dat moment nog aan het koken was, moest ik eerst de nodige voorzorgsmaatregelen treffen wat het eten betreft voordat ik kon vertrekken. Met het lood in de schoenen ging ik zo snel mogelijk op weg, want geloof me: voor iemand die zo nachtblind is als ik, is het geen lolletje om hier in de buurt over onverlichte binnenwegen richting Reek te rijden. Het werd nog erger dan ik dacht toen ook nog bleek dat er net iets uit de lucht was gevallen waardoor het spiegelglad was op de weg. Toen ik vanaf de Bernhardstraat linksaf de Hoogstraat in wilde draaien, schoof net voor mijn auto een fiets onderuit. Gelukkig stond ik al stil, omdat ik de weg niet vertrouwde en de fietsers daarom voor wilde laten gaan. Na de Langenboomseweg en de Udensedijk kon ik wat beter opschieten op de Middenpeelweg, maar het bleef uitkijken. Eenmaal bij het tankstation aangekomen, bleek het ook daar spiegelglad.
Mijn echtgenoot zat in zijn auto die nog bij de pomp stond, die moesten we naar een parkeerplek duwen. Ik sturen en hij achter de auto, tot ik opeens een harde bonk hoorde en zijn hoofd niet meer in de achteruitkijkspiegel zag. Twee zere knieën waren het resultaat van een jammerlijke glijpartij. Uiteindelijk stond de auto keurig in een parkeervak en wij besloten hem daar mooi te laten staan tot de volgende ochtend. Te laat en te donker om nog wat te proberen en we hadden bovendien onderhand wel honger.

Vanochtend bleek er weer een flink pak sneeuw gevallen te zijn, maar desalniettemin gingen we, mét startkabels, vrolijk op weg om te kijken wat we konden doen om de auto weer aan de gang te krijgen. Maar toen we eenmaal de motorkap open hadden, konden we nergens een accu vinden. Het instructieboekje moest daarvoor uitkomst bieden, maar het was toch niet zo simpel als we dachten. De accu zit bij een Citroën Xara Picasso ónder de bestuurdersstoel, maar de startpunten voor geval van nood onder de motorkap. We zagen daar inderdaad wel een pluspool, maar begrepen niet waar we dan de andere kabel aan moesten verbinden. Ook hulpvaardige voorbijgangers konden ons niet helpen en in het instructieboekje vonden we de oplossing niet. We hebben daarom onze garage in Mill maar gebeld en die adviseerde ons om de Bovag te bellen, aangezien we voor de Citroën een abonnement hebben op de mobiliteitsdienst van die organisatie. Zo gezegd, zo gedaan. Het zou 'een half uur of minder' duren voordat er iemand ter plekke kon zijn. Na ruim een uur wachten - gelukkig hadden ze binnen in de winkel bij het tankstation warme koffie - kwam er een grote gele sleepwagen van een autohulpdienst met een hele aardige chauffeur/technicus. Wij hadden er alle hoop op dat deze expert ons snel zou kunnen helpen. Hij dacht dat in eerste instantie ook, maar dat verliep heel anders. Alhoewel hij natuurlijk wel wist hoe de klemmen te plaatsen, gaf de auto helemaal geen sjoege. Niks, nog geen binnenlampje ging er aan. Hij wilde het daarom rechtstreeks op de accu proberen, maar dat was eenvoudiger gezegd dan gedaan. Om daarbij te kunnen, moet er eerst een soort tovergreep op de passagiersstoel toegepast worden zodat die naar voren kan kantelen. Met twee man sterk lukte dat maar net, je moet er toch niet aan denken dat je ergens alleen staat en zoiets op moet lossen. Maar ook met de klemmen rechtstreeks op de accu werd er niet voldoende spanning opgewekt om de auto aan de praat te krijgen. Als laatste oplossing werd de auto rechtstreeks met de vrachtwagen verbonden, zonder resultaat. Uiteindelijk dacht de Bovag-man nog een laatste redmiddel te weten: de klemmen van de mobiele krachtbron, met daarop de verbinding met de vrachtwagen aan de auto koppelen en nog eens proberen. Wonder boven wonder gaf dat wel resultaat, maar toen bleek de motor zo'n vreemd lawaai te maken én te stinken, dat hij het helemaal niet meer vertrouwde en de Picasso alsnog aan de sleep heeft gehangen om hem naar de garage te brengen.

Zo stonden wij om 2 uur vanmiddag bij Vloet in Mill waar de auto gemaakt zal worden. Gelukkig bleek er nog een leenauto beschikbaar, zodat mijn echtgenoot volgende week gewoon naar zijn werk kan en ik hier met mijn eigen auto ook mobiel blijf in Mill. Wat dat betreft werkt de mobiliteitspas van de Bovag dus wel. Daarna begonnen we eigenlijk pas aan onze zaterdag, gelukkig stonden er geen dringende zaken op het programma. Onze misgelopen lunch in Den Bosch bewaren we voor volgende week en de inkopen die echt moesten vandaag, hebben we in Uden gedaan. We zijn vooral blij dat we gisteravond de auto met pech en al gelaten hebben voor wat het was, het zou anders wel een hele late en koude vrijdagavond zijn geworden.

Deze week op IMMUUN: Beschikbaar gesteld aan de wetenschap
Deze week op Station Mill: Lange Lindenlaan

Zonder programma

Vanmiddag waren wij weer eens in het Koningstheater in Den Bosch. Dit keer voor een optreden van Ernst Jansz (Amsterdam, 1948), waarvan we geen idee hadden wat we konden verwachten. De aankondiging van het theater zelf beperkte zich tot een vaag 'zonder programma' en liet verder open wat het ging worden. Op de website van Ernst Jansz is te lezen dat hij met een nieuw project bezig is: 'Dromen van Johanna' (boek en cd met vertalingen die Ernst Jansz maakte van het werk van Bob Dylan), maar er wordt nergens vermeld dat hij daar al mee naar het Koningstheater komt. Wél dat hij daarmee in het seizoen 2010/2011 gaat touren.

Vol verwachting waren wij dus en blij verrast toen de voorstelling toch om zijn nieuwe project bleek te draaien. Hij vertelde dat hij begonnen was met 2 Dylan-nummers te vertalen omdat hij die wilde spelen op een feest waar hij gevraagd was. Al doende werd hij daar min of meer door geobsedeerd en streefde hij naar steeds betere vertalingen waarin de 'ziel' van het nummer bewaard moest blijven. In zijn jeugd werd hij regelmatig betoverd door songs van Dylan zonder dat hij precies wist wat er gezongen werd. Dat gevoel wilde hij behouden in de vertalingen die hij maakte.
Voor het feest was hij begonnen met de nummers 'Corrina Corrina' en 'To Ramona'. Hij werkte er een paar maanden aan voordat hij tevreden was met de Nederlandse tekst. Voor de nodige feedback mailde hij zijn bedenksels en voorlopige vertalingen naar 'H' (Huib Schreurs, geb. 1948 in Deurne, medelid CCC Inc., oud directeur Paradiso - oud directeur De Groene Amsterdammer), zijn jeugdvriend waarmee hij muzikaal en artistiek opgegroeid is. Een gedeelte van deze correspondentie las hij telkens als inleiding op een volgend nummer tijdens het optreden voor. Heel verhelderend soms om te horen hoe hij tot bepaalde zinsconstructies kwam, of hoe vindingrijk hij 'rijmproblemen' oploste door bijvoorbeeld een volgorde te veranderen.

De eerste nummers die hij zong waren dus 'Corrina Corrina' en 'Voor Ramona'. In totaal zouden er 12 songs aan bod komen. (Later thuis kwam ik niet verder dan 10, dat kan aan mijn geheugen liggen of aan het feit dat er geen tijd was voor 12 nummers.) Het optreden had een 'losse vorm', bij aanvang wisten we nog niet of er wel of geen pauze zou zijn. Ernst Jansz zou dat wel of niet aangeven als hij vond dat het daar tijd voor was. Na precies een uur vroeg hij: "Hoe laat is het eigenlijk?" Tijd voor een pauze misschien, maar na raadpleging van het publiek was het nog niet helemaal duidelijk. Toen 'het publiek' daarom vroeg wat hij zelf wilde, bekende hij dat hij wel zin had in een drankje. Korte pauze dus.
De tweede helft van de voorstelling was weer net zo intensief als voor de pauze. Eigenlijk had de middag nog het meeste weg van een workshop waarbij Ernst Jansz al het werk deed. Maar de toelichting, het overleg bijna dat steeds bij ieder lied hoorde, maakte dat je als publiek vanzelf mee ging denken en vooral heel intensief luisterde naar het resultaat. De vertaalde nummers raakten het publiek, dat was heel duidelijk. Herkenning van melodieën en verrassing door nieuwe teksten, dat is eigenlijk het mooie van dit nieuwe project van Ernst Jansz. En natuurlijk een bevlogen zanger/gitarist die zijn 'ziel' in zijn werk legt! Fijn dat we daar in het Koningstheater als eerste getuigen van mochten zijn.

Nummers die vanmiddag aan bod kwamen:
Corrina Corrina
Voor Ramona
Droeve dame van de Laaglanden
Dromen van Johanna
Het meisje van de Rode Rivier
Als een vrouw
Liefde onder 0
Een verloren straat
Spaanse Laarzen

Hij speelde ook nog 'Tomorrow is a long time', maar daar ben ik de Nederlandse titel van vergeten. Voor de andere nummers hierboven vraag ik jullie - de lezers - om de originele Dylan titel te vermelden. Dat kan per mail of via een reactie op deze blog.

Deze week op Station Mill: De borstenbus

Het gordijn van tante Miet

Na lange tijd was ik gisteren weer eens op bezoek bij een achternichtje van me dat altijd bezig is met keramiek en daar ook curussen in geeft. Maanden geleden kreeg ik van een vriendin een workshop bij haar aangeboden als verjaardagsgeschenk en eindelijk hadden we een datum kunnen vinden dat we allemaal konden. Leuk.
We werden er 's ochtends om 10 uur al verwacht en naar goed Brabants gebruik begonnen we met koffie. Zonder Brabants kuukske, maar wel met lekkere appeltaart. We kregen een korte uitleg over de workshop en wat er allemaal mogelijk was en al snel waren we geconcentreerd aan het boetseren. Behalve mijn vriendin en ik waren er nog 2 andere deelnemers, ook vriendinnen van elkaar. Er werd hard gewerkt, maar er werd ook gezellig gepraat en al gauw bleek dat het een leuke dag zou worden.
Van de 4 deelnemers was ik degene met de meeste 'ervaring', maar ook de beginnelingen kregen er veel plezier in. We werkten met chamotte klei die donkerbruin (bijna zwart) wordt na het bakken. Op de cursus die ik op donderdag volg, werken we altijd met witte chamotte, dan is het voor de verandering wel eens leuk om andere klei te gebruiken.
We maakten allemaal als eerste een staande figuur van eenvoudige vormen. Eigenlijk had ik geen idee wat het moest worden toen ik eraan begon, maar al werkende kwam er een duidelijk beeld in me naar boven. Het resultaat was een voorovergebogen, nadenkende figuur die ik een professorenmuts op heb gezet en een (vereenvoudigde) toga heb 'aangetrokken'. Om het helemaal af te maken heb ik zijn bef wit geglazuurd en zijn toga en pet heel donker. Dat was ook nieuw voor mij, dat je kunt glazuren op 'nat' werk. Na een korte aandroogtijd was het al mogelijk om het glazuur aan te brengen. Al met al was ik redelijk tevreden over het resultaat, nu is het afwachten wat er uiteindelijk uit de oven komt. We krijgen bericht als we onze werkstukken af kunnen halen.
Tussen de middag kregen wij een geweldige lunch aangeboden, compleet met hartige taart en een glas wijn. Er stond van alles op tafel, we werden echt verwend.
Na de lunchbreak was er tijd om het eerste werkstuk af te werken en om aan een nieuw object(je) te beginnen. 's Ochtends hadden we appeltaart gegeten van (wel) zelfgebakken schoteltjes met een apart motief. Dat motief bleek te zijn ontstaan door oude vitrage in de klei te rollen. Die oude vitrage was afkomstig van de oma van mijn achternichtje, voor mij bekend als tante Miet. Dat maakte het voor mij extra leuk om te gebruiken als patroon voor een kleine schaal die ik met wit glazuur heb afgewerkt. Ook daarvan ben ik erg benieuwd wat het uiteindelijke resultaat zal zijn.

Het was een productieve middag met veel gezelligheid. Stom genoeg was ik vergeten mijn fototoestel mee te nemen (maar heb wel snel even een 'telefoonfotootje' gemaakt), maar een van de andere deelnemers was wel zo slim geweest. Een leuke bijkomstigheid is dat ze ook in Mill woont, ze woont zelfs vlak bij me in de buurt. Ze komt binnenkort een keer langs om de foto's van haar fototoestel af te halen en naar de rest te mailen.

Morgen tweede les Spaans, daarvoor moet ik nog even de boeken in. Het grootste gedeelte van mijn huiswerk is af, maar ik moet nog even wat dingen herhalen. Ik wil natuurlijk niet met mijn mond vol Spaanse tanden staan tijdens de les, dus: ¡A continuación, al trabajo!


Deze week op Station Mill: Een dagje Kameleon
Deze week op IMMUUN: Malariavrij

California dreaming on such a winters' day

Net zoals de The Mama's & The Papa's droom ik nu van warme zomers als ik naar buiten kijk. De bekende song 'California dreaming', die op nummer 89 staat in Rolling Stone's list of The 500 Greatest Songs of All Time is op een koude avond in New York geschreven en gaat over een man die verlangt naar de warmte van California. O, wat herkenbaar voor mij. Ik heb me de laatste paar dagen al vaak terug gewenst naar Sydney, maar Los Angeles is wat mij betreft ook prima. Met weemoed denk ik terug aan de hitte in Arches National Park in Utah waar wij van de zomer liepen te puffen. Of de verzengende temperaturen in Brisbane waar we nog maar 7 weken geleden in hempje en korte broek de koelte van het stadspark opzochten. Waarom zijn we niet geëmigreerd naar een warm(er) land toen we nog jong waren? In iedere winter zijn er wel een paar momenten dat ik dit bedenk, maar dit jaar krijg ik het niet uit mijn hoofd. Wat zou ik nu graag in Australië wonen, of in California of welk ander geciviliseerd oord dan ook, als het er maar warm is!

Gezien onze leeftijd is dat echter geen reële optie meer, voor Australië heb je na je 45^ste al bijna geen kans meer op een skilled visum en voor 'visitors' boven de 55 (en dat zijn wij ruim) geldt dat je welkom bent als je een aanzienlijk financiële investering in je nieuwe land wilt doen (zoals bijvoorbeeld een bedrijf opzetten met minimaal 10 arbeidsplaatsen). Een bom duiten meebrengen helpt dus wel, maar dan moet je die wel hebben.
Ook voor Amerika gelden er veel regels om je er permanent te kunnen vestigen. Behalve veel geld moet je er ook veel geduld voor hebben. We hebben er al eens een jaar gewoond en ik kan me uit die tijd herinneren hoeveel moeite het me kostte om er een werkvergunning te krijgen. Toen dat uiteindelijk gelukt was, was ons jaar bijna om en heb ik van het hele plan om daar te werken maar afgezien. En toen was ik nog héél jong en het ging alleen maar om een baan die door geen enkele Amerikaan ingevuld kon worden, namelijk Nederlandse les geven op een speciale school voor Nederlandse kinderen.
Het zal dus wel bij dromen blijven, die 'emigratieplannen' van ons die steevast iedere winter terugkomen. Tijdens een gesprekje hierover op een kerstborrel opperde iemand dat we dan maar 'gewoon' ieder jaar moesten gaan overwinteren in Sydney: onze Europese zomers hier blijven en de zomer down under daar vieren. Dat klinkt wel erg te mooi om waar te zijn en zal in ieder geval niet kunnen voordat we aan ons pensioen toe zijn. Maar het blijft een leuk idee!

Die winterdagen mogen voor mij nu wel ophouden. Sneeuwliefhebbers hebben voldoende hun hart kunnen ophalen en voor de Elfstedentocht is het ijs dat er nu ligt niet geschikt. Volgens de Friese IJsbond is er eerst een flinke dooiaanval nodig om alle sneeuw die nu op het ijs ligt (en het bobbeltjesijs eronder) te laten verdwijnen. Pas als er daarna weer een lange periode met strenge vorst komt, kan er een Elfstedentocht gereden worden (lees hier meer).
Dus eerste de sneeuw weg zodat we weer zien in wat voor wereld we leven en daarna zien we wel weer. Het duurt nog wel even voordat de lente komt.

Deze week op IMMUUN: Cleopatra
Deze week op Station Mill: Sneeuw maakt stil

TwintigTien

We zijn begonnen aan de periode tussen 'Oud en Nieuw' en Kerstmis, het nieuwe jaar is een feit. Vol goede voornemens, of eigenlijk heb ik me niet specifiek iets voorgenomen, maar in ieder geval vol goede bedoelingen gaan we het jaar te lijf. Helemaal uitgerust van een paar dagen Keulen tussen Kerstmis en 'Oud en Nieuw' ben ik weer een heleboel van plan. Ten eerste wil ik dit jaar écht verhuizen, dat moet gewoon gaan lukken. Verder heb ik wel een aantal ideeën in mijn hoofd om mijn bedrijf(je) wat extra leven in te blazen en voor mijn persoonlijke ontwikkeling ga ik dit jaar een cursus Spaans volgen. Vanavond is al de eerste les.

Natuurlijk staan er ook al een paar reizen op het programma: Parijs - Wenen - Tel Aviv - Istanbul in de eerste helft van het jaar en onze Franse zomervakantie en het familieweekend in de Ardennen liggen ook al vast. In de loop van het jaar zal er aan dit lijstje nog wel het een en ander toegevoegd worden, zo gaat het altijd bij ons.

De jaarwisseling 2009/2010 vierden wij dus in Keulen. Bekend van het gedonder (nooit gehoord?) en van de Dom. Die laatste is behoorlijk aanwezig, het lijkt wel of het woord domineren daar aan de voet van dat reusachtige kerkgebouw in Keulen is uitgevonden. Heel gemakkelijk als oriëntatiepunt, want de Dom zie je overal. Wij verbleven in een leuk klein hotel, vlakbij het centrum: Hotel Domstern. In dezelfde straat (de Domstraße) waren ook nog Hotel Domblick en Hotel Domspitzen, en overal elders in de stad waren andere hotels die naar de Dom vernoemd zijn. Keulen heeft meer dan 3000 horecagelegenheden en daarvan hebben er ook heel veel iets 'doms' in de naam.
Wij arriveerden op 30 december vroeg in de middag en gelukkig was er op die dag veel bedrijvigheid. Ondanks het koude, vieze weer was het leuk om door de drukke straten te lopen en hier en daar wat te drinken of even te winkelen. 's Avonds hebben we in een echt Kölsch restaurant gegeten (Rheinzeit).
De volgende dag was het Silvester en wij hadden ons niet gerealiseerd dat dat in Duitsland eigenlijk ook al een feestdag is. Vooral 's middags was er heel veel gesloten en we begonnen ons al zorgen te maken waar we 's avonds moesten eten. Op internet vonden we iets leuks midden in de stad: in Café Stanton werd een Silvesterbuffet aangeboden voor een heel redelijke prijs. Het was na navraag bij de chefkok zelfs nog mogelijk om te reserveren, we werden er keurig over teruggebeld. Het begon om 8 uur en zou vóór middernacht afgelopen zijn, zodat je naar eigen inzicht het nieuwe jaar in kon knallen of het op een andere manier beginnen.
Het was een bijzonder gezelschap waarin wij ons bevonden. Er waren grote tafels gedekt voor veel personen die elkaar blijkbaar kenden, maar wij deelden onze plek slechts met één ander echtpaar. Ze waren erg op zichzelf en dat vonden wij niet heel vervelend. Het eten werd dus aangeboden in de vorm van een buffet, maar er was wel een echte menukaart die aangaf dat je met de soep moest beginnen, gevolgd door een groot saladebuffet. Daarna waren er warme tussengerechten en aan hoofdgerechten was er een ruime keuze, bestaande uit lamsbout, maïskip of vegetarische 'pompoenbonbons'. Het buffet werd afgesloten met wat minder keuze wat betreft de desserts, maar alles bij elkaar hebben wij er heerlijk gegeten. Na afloop (zo tegen 11-en) zijn we door de stad teruggelopen om onze fles Cava uit 1970 op te halen. Overal stonden al opruimploegen klaar om de vuurwerkrommel op te ruimen, het zag er allemaal heel georganiseerd - echt Duits - uit. Eenmaal aangekomen in het hotel hadden wij absoluut geen zin meer om opnieuw de kou in te gaan en hebben vanuit de hotelkamerraam van het vuurwerk en de Cava genoten. Voor ons begon 2010 zo op een heel rustige manier.

Op Nieuwjaarsdag was echt alles gesloten in Keulen, behalve de Dom natuurlijk. Die hebben we daarom uitgebreid van binnen bekeken. Aan de buitenkant is het een enorm gevaarte, binnen heb je minder het idee dat deze dom veel groter is dan andere bekende kathedralen die we gezien hebben. Omdat we 's ochtends laat ontbeten hadden, hebben we de lunch overgeslagen en in plaats daarvan uitgebreid koffie met gebak gedaan in een van de weinige zaken die open waren. 's Avonds hebben we echt Duits gegeten bij Früh am Dom, een enorm Brauhaus waar ze uiteraard vooral Kölsch schenken en daarbij authentieke Duitse gerechten serveren. Voor mij betekende dat een Hämmchen mit Sauerkraut. Dat hammetje was wel erg groot, maar evenals de zuurkool ook heel erg lekker.

Op 2 januari waren we weer thuis. Nog net voor de sneeuw. Zondagochtend was alles weer wit, januari is koud en winters begonnen. Onze kerstbomen zijn weer afgetuigd, het huis is weer 'normaal', 2010 kan beginnen.

Deze week op Station Mill: Een wit begin