Een reis rond de wereld in Millse hapjes

Het restaurant waar we vanavond aten is misschien al net zo lang in Mill als wij er wonen, maar we waren er nog nooit geweest. Hoogste tijd dus om er kennis mee te gaan maken. 'Des Werelds' is de veelbelovende naam van het restaurant dat zich in het Fitland complex aan de Hoogveldseweg in Mill bevindt. Met een bescheiden kaart en enkele combinatiemogelijkheden (keuze uit verschillende variaties 3 of 4 gangendiner) is het gemakkelijk kiezen om een lekkere maaltijd samen te stellen. Op de kaart staan gerechten uit alle delen van de wereld en het restaurant is ook in deze stijl 'aangekleed'. Met landkaarten en foto's zit je er werkelijk middenin.
Wij aten er met 4 personen en kozen allemaal een ander voorgerecht en hoofdgerecht. Als eerste gang kwamen op tafel Italiaanse carpaccio, een salade met gebakken gamba's, Franse vissoep en in filodeeg gebakken zalm met Thaise groenten. We aten er allemaal smakelijk van en waren benieuwd naar onze hoofdgerechten: Nieuw Zeelands lamsrack met gekonfijte knoflook met rozemarijn en rozevalpuree, Argentijnse rundertournedos met truffelsaus en gestoomde schorseneren, Indiase kalfssukade met kerrie en kokosmelk met notenrijst en Kabeljauwfilet met gebakken witlof en bospaddenstoelen. Het waren allemaal heerlijke gerechten die op zich al voldoende waren, maar er werd voor 4 personen één klein schaaltje salade en één puntzak frites bij geserveerd. Wij hadden er genoeg aan, maar het zag er wat karig uit. Bovendien heb ik in een restaurant mijn frites liever in een schaaltje dan in zo'n onstabiele puntzak waaruit je niet kunt opscheppen. Ik dacht eigenlijk dat die trend al passé was, maar bij Des Werelds nog volop in gebruik. Over de smaak van de frites kan ik alleen maar lovend zijn, lekkere dikke Vlaamse frieten.

In de keuze van het dessert waren we wat eensgezinder, slechts één van ons bestelde Crème brulée en voor de rest was er een Brusselse wafel met warme kersen. Bij de koffie werd ruim chocolade snoep gepresenteerd.
De bediening was netjes, maar misschien net iets te bescheiden. De fles wijn die we bestelden (Cote du Ventoux) werd zonder plichtplegingen geopend en de glazen werden zonder proeven vooraf ingeschonken.
Je kunt prima eten in Des Werelds, maar het is er wel een beetje sáái. Misschien omdat het restaurant nogal ruim bemeten is en er niet zo heel veel bezoekers waren. De strakke inrichting en heldere verlichting dragen niet bij aan een knus gevoel. Toch hebben wij een erg leuke avond gehad met lekker eten en in goed gezelschap van vrienden.

Gisteren deden wij mee aan de openhuizendag van de NVM in een poging geïnteresseerden voor ons huis naar de Stationsstraat te 'lokken'. Helaas pakte dat niet uit zoals wij dat hadden gewild, lees daarover meer op Station Mill.
De dag ervoor hadden we nog ontzettend ons best gedaan om te zorgen dat alles er netjes bij lag. De jongste zoon en zijn vriendin kwamen er speciaal voor uit Utrecht om daarbij te helpen. Dat was behalve hard nodig, ook heel gezellig, maar er is geen enkele kijker komen opdagen die ervan heeft kunnen genieten. We proberen er de moed maar in te houden, ons geduld wordt wel erg op de proef gesteld.

Morgen is het weer tijd voor Spaanse les. Door ons verblijf in Israël hebben we de vorige les gemist en moesten we dat thuis inhalen. Dat betekent dat er zowel gisteren als vanmiddag nog flink huiswerk gemaakt moest worden. Het wordt steeds leuker om Spaans te leren, maar zoals met alles wat je leert ook steeds moeilijker naarmate je vordert met de leerstof. Tegelijkertijd brengt meer kennis van het Spaans ook het besef met zich mee dat je nog veel meer níet weet en dat je er voorlopig dus nog niet mee klaar bent.
¡Veo negro para hablar español pero me gusta todavia!

Favorieten

(live Video Zoetermeer 10-03-10, met dank aan flipp022 op YouTube)

De laatste blog die ik vanaf mijn huisadres schreef, is alweer 2 weken geleden. Daarom wil ik nog even terug naar 10 maart, net voordat we naar Israël vertrokken. Op die woensdag waren wij in Zoetermeer getuige van een geweldig concert van Joan Armatrading, mijn 'all-time-favourite' wat muziek betreft. Zo langzamerhand heb ik waarschijnlijk alles wat ze ooit gemaakt heeft, wel gehoord en/of in eigen bezit, maar een live concert van haar blijft boeien. Mee te maken hoe goed ze gitaar speelt (op alle 8 exemplaren die ze meegebracht had), te zien hoe haar vingers over de snaren glijden, te horen hoe krachtig haar stem is terwijl ze moeiteloos lijkt over te schakelen van heel hoog naar laag en vooral om dat allemaal van zo dichtbij mee te maken, blijft het leukste wat er is. Ze begon haar optreden met mijn nummer-1-hit als ik het voor het zeggen had: 'Show some emotion'. Verder kwamen er veel bekende nummers langs, maar ook werk van haar nieuwe cd 'This charming life'. Een goede mix van oude en nieuwe nummers met als toegift 2 klassiekers: 'Willow' dat voor het grootste gedeelte door het publiek werd gezongen (To be a shelter in a storm - Your willow - Oh willow - When the sun is out) en tenslotte 'Drop the pilot'.
Tijdens haar optreden brak ze ook nog een nagel, dat voorval veroorzaakte duidelijk veel last bij haar gitaarspel, waarop ze dat even onderbrak en zich tot het publiek richtte met de woorden 'So, this is it, I can't play anymore' om vervolgens met een big smile door te gaan. Dat was Joan in Zoetermeer.

Een paar dagen later vertrokken we naar Tel Aviv, van de kou hier naar heerlijk weer met temperaturen rond de 30° daar. Wij gingen met gemengde gevoelens naar Israël. Vroegen ons af of het veilig zou zijn, maar we wilden wel eens zelf ervaren hoe het daar is. Tijdens ons verblijf waren er ernstige ongeregeldheden in Jeruzalem, een héél klein beetje hebben we daar wel van meegekregen. Maar ook als het ´rustig´ is in Israël, word je overal gefouilleerd en wordt je tas op de gekste plaatsen en tijden doorzocht. Dat moet dan een veilig gevoel geven, maar je wordt zo wel heel erg met ´het gevaar´ geconfronteerd.
Onze mening over Israël is door ons bezoek niet veranderd, het behoort niet tot onze favorieten, er is eerder sprake van bevestiging van onze scepsis t.o.v. het land. Wil je meer lezen over onze reis, kijk dan op http://lievendag.punt.nl.

Wij kwamen donderdag thuis en voordat we weer een beetje op orde waren, was het alweer weekend. Zaterdag was de laatste dag van de boekenweek en wij wilden daar nog graag wat van meemaken. Omdat we zaterdagavond toch in Den Bosch moesten zijn, besloten we om wat eerder te gaan en een bezoek te brengen aan onze favoriete boekhandel aldaar Selexyz Adr. Heinen in de Kerkstraat. Heerlijk om daar tussen de boeken rond te dwalen, af en toe eens een boek op te pakken om de achterkant te lezen of er even doorheen te bladeren. Ik word er altijd heel erg hebberig van als ik in een boekhandel ben, maar we hebben ons kunnen beheersen en hebben slechts 3 boeken gekocht. Het 4^de boekje kregen we er gratis bij: Duel, het boekenweek geschenk van Joost Zwagerman.

Zaterdagavond zaten wij weer op rij 0 van Het Koningstheater in onze favoriete stad. Vooraf hebben wij heerlijk gegeten bij Ome Bernard in de Verwersstraat en ruim op tijd waren we in het theater voor een optreden van Daniël Lohues. Omdat mijn schoonmoeder een Drentse was, speelt deze provincie tot op de dag van vandaag nog een grote rol in het leven van mijn echtgenoot en zijn familie. Daniël Lohues woont in Erica, de plaats waar mijn schoonmoeder geboren is, en zingt liedjes in zijn streektaal. Alleen al daarom wilden wij naar die voorstelling en omdat mijn schoonzus zich erg bewust is van haar Drentse roots, hadden we haar en haar echtgenoot meegevraagd. Het was een bijzondere avond, want behalve leuk zingen en geweldig gitaar spelen, kan Daniël Lohues ook aardig vertellen. Ik mag er niet te enthousiast over doen, want dat is absoluut niet des Drentenaren. Die houden niet van overdrijven, alles moet gerelativeerd worden. Maar leuk was het wel! De paar Drentse woorden die ik machtig ben, kwamen als vanzelf voorbij in alle verhalen die Lohues over zijn jeugd vertelde. (Weten jullie bijvoorbeeld wat siepels zijn?)
Op het toneel stonden een heleboel gitaren, een vleugel, een harmonium en er bleken ook nog verschillende mondharmonica's te liggen. Alle instrumenten kwamen tijdens de voorstelling (Allenig IV) aan bod, waarbij een paar gitaren wel erg opvielen. De oudste gitaar, een Gibson, dateerde van 1936 en de slagplaat daarvan was nog van een echte schildpad afkomstig. Daniël speelde er een klassiek bluesnummer op, maar dan wel met Drentse woorden. Een andere opvallende 'gitaar' was door hem zelf gemaakt van een leeg conservenblik (het leek erop alsof er bruine bonen in hadden gezeten...), een lat en één snaar. Hij vertelde dat hij van zijn ouders eigenlijk geen gitaar mocht spelen, zij hadden liever dat hij zich bekwaamde op het orgel. Daarom besloot hij om er zelf eentje te maken en het leuke is dat hij er ook echt een nummer op kon spelen ('Ha'k mar 'n gitaar')!
Achter de vleugel voelt Lohues zich ook duidelijk thuis, het liedje voor de koningin (zie filmpje hieronder voor de tekst) leidde hij in met een geweldig verhaal over zijn ontmoeting met Hare Majesteit. Maar zijn échte favoriet bleek toch Maxima te zijn!

Deze week op Station Mill: Openhuizendag 27 maart

Groeten uit Israël

Wij zitten een paar dagen in Israël en kijken vol verwondering om ons heen. De indruk die ik van het land had, blijkt niet helemaal te kloppen. Ook al is er wél dreiging - we lazen vanochtend in een Israëlische krant dat er extra beveiliging is - je merkt er in het dagelijks leven weinig van. Behalve dan alle militairen die met wapens getooid over straat lopen en veel politie overal. Hier in Tel Aviv schijnt de zon en iedereen is onderweg naar zijn werk of slentert door de straten zoals toeristen overal ter wereld doen. De bussen zitten vol relaxte mensen en op het strand is het druk met hardlopers.

Gisteren in Jeruzalem was het ook heel druk en daar was de beveiliging nog duidelijker zichtbaar, volgens de krant was er dan ook kans op ongeregeldheden.
De opening van de Hurva synagoge (na 62 jaar) gaf ook aanleiding daartoe (lees hier meer daarover) en wij kwamen gisteren midden in de feestvierende massa terecht die een nieuwe Thora naar die synagoge brachten. Gelukkig is er niks gebeurd en is het feest daar gewoon doorgegaan en konden wij uiteindelijk doorlopen.

In 1948 werd de oorspronkelijke Hurva synagoge door het Jordaanse leger vernietigd. De synagoge die in de Oude Stad van Jeruzalem ligt, bevindt zich volgens de Palestijnen op Palestijns grondgebied. President Netanjahoe zal daarom niet bij de opening aanwezig zijn en daardoor geen confrontatie met de Amerikanen en Palestijnen aangaan. Hij spreekt de genodigden via een videoboodschap toe (bron: Laatste Nieuws Israël)

Druk?!

Ik had het me nog zó voorgenomen: ik zou niet meer zeggen dat ik het zo druk, druk, druk had en er zou iedere week een blogje op deze plaats verschijnen. Niet gelukt dus.

Heb ik het eigenlijk wel druk? Nou nee, mijn dagen zijn aardig gevuld, maar ik zorg er wel voor dat ze niet 'overlopen'. Daar ben ik zelf bij om dat goed in de gaten te houden. Heb ik het misschien niet druk genoeg en verlummel ik daardoor teveel tijd met nietsdoen? Dat zou kunnen en dat is ook helemaal niet verkeerd. Ik heb pas nog gelezen dat lanterfanten een kunst is die de mensheid aan het verleren is. Af en toe daarin oefenen is dus heel goed! Waaraan het dan wél ligt dat ik me niet aan mijn voornemens kan houden, weet ik eigenlijk niet. Ik vind het ook helemaal niet belangrijk, ik ben best tevreden met mijn eigen 'time management'. Naast de kunst van het lanterfanten versta ik de kunst van het indelen van mijn eigen tijd heel goed. Terugkijken waarom ik dan geen tijd had om een blogje te schrijven is dan ook volkomen zinloos. Ik heb wel wat beters te doen. Bijvoorbeeld nu echt aan dit stukje beginnen!

Het waren 2 weken waarin ik veel tijd aan de politiek heb besteed. Niet actief, behalve dan dat ik natuurlijk ben gaan stemmen, maar passief voor de televisie of al lezend op het internet. Na de val van het kabinet was er natuurlijk volop aandacht voor de gemeenteraadsverkiezingen. Er waren dagelijks debatten die ik probeerde te volgen met als 'slotakkoord' het laatste debat voor Agnes Kant op woensdagavond. Toen kon je al zien wat de volgende dag duidelijk werd. Ze heeft de handdoek in de ring gegooid en kiest voor zichzelf. Een wijs en dapper besluit, ik denk dat het niet alleen in het belang van haar partij is, maar vooral in het belang van Agnes zelf. Er zouden meer mensen in de politiek moeten zijn die zulke beslissingen durven nemen!

De Spaanse lessen worden steeds moeilijker en daar hoort bij dat er flink huiswerk gemaakt moet worden. Tot nu toe alleen maar leuk en het weerhoudt me van teveel lanterfanten! Het officiële lesboek is niet altijd overal even duidelijk en ter aanvulling 'gebruik' ik ook de Teleac cursus Spaans op internet en heb ik het boek 'Spaans Voor Dummies' aangeschaft. Zo hoop ik voor het eind van het jaar al een aardig woordje Spaans te spreken, misschien dat we dan Oud en Nieuw in een wat warmere stad als Keulen of Parijs kunnen vieren.

Vorige week vierden wij onze jeugd tijdens een avondje rikken en plaatjes (van toen) draaien. Met allemaal vrienden van onze middelbare school kwamen we bij een bevriend stel thuis bij elkaar met een aantal stokken kaarten en een heleboel oude elpees en nieuwe(re) cd's (eigenlijk moet ik nu ook ceedees schrijven). We hebben naar hartenlust gekaart, herinneringen opgehaald (en bijgepraat) en naar 'onze' muziek geluisterd. Volgend jaar weer!

Woensdag (10 maart) begint de Boekenweek en bij wijze van 'voorafje' was er vrijdag 5 maart een Literaire Manifestatie in Theater aan de Parade in Den Bosch. Wij hadden kaarten voor de voorstelling in de Grote Zaal. Daar werden 4 schrijvers aan de tand gevoeld over hun laatste boek: Bert Natter (Begeerte heeft ons aangeraakt), Marieke van der Pol (Bruidsvlucht), Rik Launspach (1953) en Thomas Rosenboom (Zoete mond). De avond werd aan elkaar gepraat door Frenk van der Linden en er waren 2 intermezzo's van Dans!Code Den Bosch. Tegelijkertijd was er in de Pleinzaal een soortgelijk programma met andere schrijvers: Jan Brokken, Judith Koelemijer en Frank Westerman. Aan het einde van de avond was er gelegenheid om boeken te kopen en te laten signeren door de schrijver.

Bij de boetseerclub zijn we weer aan een nieuw model begonnen. Een staand vrouwelijk naakt, heel moeilijk om de juiste houding in proportie in klei vorm te geven. Er volgen nog 2 lessen met dit model om het voor elkaar te krijgen, maar voor mij valt die laatste les uit omdat we dan in Israël zijn. Mijn vorige beeldje van een zittende vrouwenfiguur staat nu in de oven te bakken als het goed is.

En natuurlijk was ik de afgelopen woensdagen ook weer kleuterjuf van groep 1/2 van De Kameleon. In zo'n klasje met ruim 20 kleuters kom je oren en ogen en soms ook handen tekort om alles voor elkaar te krijgen. Maar gezellig is het wel, dat kleine grut dat vol vertrouwen opkijkt naar die juf die alles kan.

Ik maakte er een paar regels hierboven al melding van: we gaan weer op reis. Volgende week zijn we enkele dagen in Israël voor een congres. Gelukkig is er ook tijd voor een excursie naar Jerusalem. Binnenkort is er ook een congres in Miami waar we een lang weekend heengaan. We zijn nu aan het uitzoeken hoe die reis het beste geboekt kan worden. Onze reizen zijn altijd maar kort, maar op deze manier zien we wel een heleboel van de wereld.

Voordat we vertrekken, gaan we deze week nog naar een concert van Joan Armatrading, wordt mijn nieuwe laptop geleverd die ik voor de reis nog tiptop geïnstalleerd wil hebben en verwacht ik onze nieuwe 'smartphones' waarvan ik de gebruiksaanwijzing zo snel mogelijk uit mijn hoofd wil kennen. En behalve lanterfanten, moet ik natuurlijk ook gewoon werken, Spaans leren, boetseren en kleuterjuffen. Hoezo druk?!

Deze week op IMMUUN: Bloedgroepen en bacteriën
Deze week op Station Mill: Open Huis