Van alles wat...

Voor een concert van Gerard van Maasakkers hoefden wij vanavond niet ver weg! Een paar weken geleden zagen we dat hij in het Wapen van Wanroij op zou treden, samen met de plaatselijke Muziekvereniging St. Jan en vandaag was het zover. Om ons 'avondje uit' compleet te maken, zijn we voorafgaande aan het concert bij Ho-Wah in Wanroij gaan eten. De rijsttafel voor 2 personen was bijzonder lekker, maar ook teveel voor ons beiden. Het is bij Chinese restaurants nog steeds niet doorgedrongen dat het ook best wat minder mag zijn als het lekker is!

In het Wapen van Wanroij was het al behoorlijk druk toen wij daar binnenkwamen, maar we konden toch zonder problemen op de eerste rij plaatsnemen. We zaten zo ongeveer oog in oog met Gerard en zijn Vaste Mannen. Rechts van hem zat de voltallige harmonie, het podium was daarmee ontzéttend vol.

De avond begon met een medley van Van Maasakkernummers door St. Jan waarna Van Maasakkers zelf met 'n Handvol Vrienden' de voorstelling begon.

Verder speelde hij 'Liedje van altijd', 'Fanfare van honger en dorst', 'Janus Dekkers', 'Gij en ik', 'Water en lucht', 'Jehan' (met een geweldige bugelsolo van Frank Mertens) en 'Hier heur ik thuis' voor de pauze. De harmonie speelde halverwege een intermezzo: 'Lilo and Stitch'.

Na de pauze begon St. Jan weer met 'Chicago' waarna Van Maasakkers verderging met 't Kumt zoals 't kumt', 'Benny', 'Salve Regina', 'Wie', '19 in 68', 'As ge ooit', 'D'n boom', 'De lucht zit nog vol dagen' met als toegift tenslotte 'Hé goade mee'. Halverwege was er een fantastische solo van Selten van St. Jan met 'My first love'.

Op de dag van Nederland schreeuwt om cultuur beleefden wij een heel culturele avond, echt grote kunst!

Tokaj wijn in kelder

Verder hebben wij sinds onze reis naar Košice weer van alles ondernomen. Om te beginnen nog in Slowakije natuurlijk, de laatste avond daar hadden wij een wijnproeverij in het Tokaj wijngebied. Ongeveer een uur rijden vanaf het hotel in Košice, maar helaas was het al zo donker dat we helemaal niks hebben kunnen zien van het landschap.

De proeverij was in een eeuwenoude kelder waar de vaten lagen waarin de beroemde Tokaj wijn moet rijpen. Het is vooral heel zoete wijn, voor liefhebbers van een droge wijn soms iets teveel van het goede. In totaal proefden we 6 wijnen, allemaal wit (alle Tokaj wijn moét wit zijn) en van de Furmint en de Lipovina druif. De Tokaj is de enige wijn ter wereld, die niet liggend bewaard wordt maar rechtop.

Na de proeverij was er nog een buffet met stevige Slowaakse kost en veel tijd om met andere congresgangers te praten, daarna werden we weer met de bus naar het hotel gebracht.

De volgende dag, op donderdag was mijn echtgenoot aan de beurt om de ochtendsessie voor te zitten en was hij de eerste Keynote Speaker. Voor mij reden om die sessie bij te wonen als zijn 'coach'. Na de ochtendsessies was het tijd voor een snelle lunch en daarna werden we naar het vliegveld gebracht met de congresbus. In Košice was het voor de verandering nu eens prachtig weer, maar we hadden al gehoord dat het in West Europa nogal stormachtig was. Onze vlucht verliep heel rustig, ook de overstap in Wenen, maar de landing in Düsseldorf was op zijn zachtst gezegd stormachtig.

Achteraf hoorden we dat medecongresgangers die naar Amsterdam zouden vliegen dat via Düsseldorf hebben moeten doen, omdat vanwege de storm aanvankelijk niet in Amsterdam geland kon worden!

Op vrijdag waren wij weer thuis en de rest van de week was hard nodig om allerlei achterstallige zaken af te werken, zodat we op maandag weer aan een verse week konden beginnen.

Die begon goed met op de maandagavond een leuk concert in het Muziekgebouw Frits Philips in Eindhoven, waar we van een optreden van Afrocubism genoten. Een gelegenheidsformatie van 6 Afrikanen (Mali) en 7 Cubanen die een verfrissende invulling gaven aan het begrip 'Buena-Vista-Social-Club-muziek'.

Op dinsdag was de mist neergestreken in de lage landen!

Mijn echtgenoot vloog op die dag op en neer naar Wenen (heen ging prima, maar hij was pas om kwart voor 3 's nachts thuis omdat er geen rechtstreekse treinen meer van Schiphol naar Den Bosch reden en de NS hem vanaf Utrecht behoorlijk in de steek liet) en ikzelf had een afspraak met mijn tandarts in Nieuwegein. Om er zeker van te zijn dat ik op tijd zou komen, ging ik anderhalf uur vantevoren op weg. Maar helaas, ik moest onderweg in de file toch weer bellen dat ik wat later zou komen! In eerste instantie begreep mijn tandarts mijn verhaal over mist niet zo erg, maar toen ik in een zonovergoten Nieuwegein arriveerde snapte ik dat wel! De mist verdween als sneeuw voor de zon vlak voor de Lekbrug bij Vianen en Nieuwegein had inderdaad nergens last van.

Dat was wel anders toen ik 's middags (na een lekkere lunch bij een lieve vriendin) weer naar huis moest. De mist was de rivier overgestoken en naarmate ik verder naar het zuiden reed, werd het alleen maar erger. Op de snelweg viel het nog wel mee omdat iedereen heel 'fatsoenlijk' reed, maar eenmaal op de provinciale weg en later op de binnenwegen naar Mill was het zicht af en toe bijn NUL! Gelukkig ben ik zonder brokken - maar met een stijve nek van de inspanning - thuisgekomen.

Woensdag kwam de tuinman voor de laatste keer dit seizoen, het was tijd om de tuin winterklaar te maken. Wij hopen van harte dat we aan het begin van het nieuwe tuinseizoen ons huis (bijna) verkocht hebben en we zullen met plezier onze tuinman aan eventuele kopers aanbevelen. Mocht er nog steeds geen vooruitgang in de verkoop zitten tegen die tijd, dan zien we onze tuinman graag weer komen!

Donderdag was het tijd om te boetseren. Met slechts 3 leerlingen had onze docent alle tijd voor ons. Heel fijn om zoveel aandacht te krijgen, maar wij vrezen voor het voortbestaan van de cursus. Zeker in deze moeilijk tijden voor de cultuur. Vandaag zijn wij in Den Bosch wezen 'schreeuwen' om cultuur. Wij weten natuurlijk niet of het werkt, maar het is goed om het gevoel te hebben dat je er in ieder geval iets aan gedaan hebt om het tij te keren.

Volgende week is er geen cursus omdat er dan een belangrijk overleg is tussen Kunstencentrum De Meander en de docenten in verband met eventuele reorganisaties. Dat zou wel eens het begin van het einde kunnen zijn van de cursus Portret- en Modelboetseren. Wij hebben ons al bezonnen op andere mogelijkheden, bijvoorbeeld voortzetting van de cursus bij iemand thuis of met z'n allen naar De Muzerije in Den Bosch waar onze docent ook les geeft. We zullen zien hoe het afloopt...

En verder wil ik nog melden dat we onze vakantie in Frankrijk in 2011 helemaal veilig hebben gesteld. Over het eerste huis heb ik enkele weken geleden al iets gemeld, dat gaat om een groot huis in de Vendée dat we van een Engelsman huren en waarover ik al veel met de eigenaar gecorresponderd heb. Dat is gemakkelijk, in het Engels, en een leuke voorbereiding voor de vakantie.

Appartement in l'Isle sur la Sorgue

Het andere huis, voor de tweede week Frankrijk alleen voor mijn echtgenoot en mijzelf, is in de Provence: een leuk klein appartement met privétuin en zwembad in l'Isle sur la Sorgue. De eigenaresse daarvan spreekt enkel Frans en derhalve heb ik voor dit huis alles in het Frans moeten regelen. Langzaamaan ontstond zo een leuke mailwisseling en wat het Frans betreft, is dat een goede voorbereiding op de vakantie.

Nu de beide huizen vastliggen, geeft me dat een rustig gevoel en kom ik met het vooruitzicht op een fijne zomer de winter wel door!

Deze week op Station Mill: Over onze culturele toekomst

Terug in Košice

Donkere lucht in Košice, maar gelukkig wel droog

Enkele maanden geleden, om precies te zijn in juni, waren we voor de eerste keer in Košice in Slowakije (lees lievendag.punt.nl). Het was toen afwisselend prachtig weer en veel regen, maar in ieder geval niet koud en het was er lang licht. Nu, in november, wordt het om 4 uur al donker (zonsopgang: 6:34 uur, zonsondergang: 16:03 uur) en is het er grijs en nat, alhoewel vanochtend toch even de zon scheen. We zitten hier wel duidelijk op de andere grens van de CET-tijdzone dan in Nederland (zonsopgang: 7:51 uur, zonsondergang: 16:57 uur). Op maandagochtend stonden we om kwart over 6 op en om kwart over 7 zaten we in de auto op weg naar Düssseldorf. Ons vliegtuig zou om 10.10 vertrekken, we waren al ingecheckt en we hadden een parkeerplaats gereserveerd. Wij dachten daarom tijd genoeg te hebben. Helaas was het onverklaarbaar druk op de Duitse snelweg 57, vanaf Dortmund tot voorbij Krefeld stonden we in de file. Heel langzaam ging het vooruit en we parkeerden niet eerder dan 10 over 9 onze auto op Parkplatz 25. Vandaar is het nog zo'n 10 minuten lopen naar de terminal en we moesten nog wel onze koffers droppen. Bij 'onze' desk stond een enorme rij en ook al gaat alleen bagage inleveren redelijk snel, we waren toch bang dat we de boarding-tijd van 10 over half 10 niet meer zouden halen. Heel brutaal zijn we daarom langs de rij gelopen en hebben vooraan 'ingevoegd', dat gaf geen enkel probleem. Ik weet niet of dat op een Nederlands vliegveld zo gemakkelijk gegaan zou zijn. Vanwege onze late aankomsttijd konden we na het afleveren van de bagage overal meteen aansluiten en was er nauwelijks nog wachttijd over. Dat is dan meteen het grote voordeel van (bijna) te laat komen, want wachten op vliegvelden doen we de laatste jaren al genoeg. In Wenen hadden we een transfer voor het vliegveld naar Košice en moesten we opnieuw door de security. Bij die poortjes weet je het maar nooit, in Düsseldorf piepte ik en moest gefouilleerd worden, maar in Wenen kon ik zo doorlopen. Mijn tas en jas moesten daar echter opnieuw door het apparaat, ze konden blijkbaar iets niet goed zien. Toen ik mijn spullen weer allemaal bij elkaar gegrabbeld had, miste ik opeens mijn paspoort. Mijn hele tas heb ik uiteindelijk leeggeschud (en iedere vrouw weet dat daar véél meer uitkomt dan je er ooit ingestopt hebt...), maar mijn paspoort bleef onvindbaar. Ik heb me toen gemeld bij het security-kantoortje, ik wist namelijk zeker dat ik mijn paspoort nog had toen ik mijn boardingpass liet zien bij het binnenkomen van de hal naar de gates. Daar had ik inderdaad gelijk in, mijn paspoort was uit de bak gevallen toen die voor de tweede keer door het scan-apparaat moest. Hoe dat mogelijk was? Niemand kon me daar antwoord op geven, maar ik was blij dat ik het meteen ontdekt had en niet pas op het moment dat ik mijn pas weer nodig had. Bijvoorbeeld bij het inchecken donderdag als we naar huis vliegen. Nu is het gewoon goed afgelopen, gelukkig. Na een korte vlucht van 50 minuten landden we al voor de geplande tijd op het vliegveld van Košice. De congresbus (GME2010) stond al voor ons klaar, we kwamen met 6 personen tegelijk aan en moesten allemaal naar hetzelfde hotel: DoubleTree Hilton. In dat hotel is ook het congres, sommige deelnemers komen waarschijnlijk dan ook niet verder dan hun hotelkamer en de congreszaal. Wij zijn maandagavond, ondanks het slechte weer, toch nog de stad ingewandeld. We hadden op internet gezien dat er in de House of Art een vernissage was van de expositie van Dušhan Scholtz. Wij hadden verwacht dat het om iets feestelijks ging, maar er was een handjevol mensen en de schilderijen spraken ons absoluut niet aan. We zijn er nog geen half uur gebleven, ook al waren we eigenlijk van plan geweest om ook nog het concert (Contemporary Songs) bij te wonen. In plaats daarvan zijn we de stad weer ingelopen en hebben bij Karczma Mlyn aan de Hlavná van een stevige Slowaakse maaltijd genoten. Daarbij dronken we een Cabernet Moravia, een lekkere Tsjechische wijn. Vandaag zat ik tijdens de lunch naast een Tsjechische en heb aan haar gevraagd waarom Tsjechië en Slowakije eigenlijk van elkaar gescheiden zijn en of er echt veel verschil is. Zij vertelde me dat het puur om een politieke kwestie ging, maar dat de bevolking niet zoveel onderscheid maakt. Ook de taal van beide landen is vrijwel hetzelfde, ze verstaan elkaar probleemloos. Te vergelijken met het Vlaams en het Nederlands. Het was een interessante tafelgenote die me vertelde over de tijd dat Tsjechoslowakije nog onder communistisch bewind stond en hoe moeilijk het toen was om internationaal wat te betekenen in de wetenschap. Ze had zelfs nog een paar maanden in Nederland gewoond, net na de val van het communisme toen er weer gereisd mocht worden. Ze werkte daar met iemand samen die niet onbekend is bij mijn echtgenoot, de wereld blijkt altijd kleiner te zijn dan je denkt als je met mensen in het buitenland praat! Het congres duurt nog tot donderdagavond, maar wij vliegen donderdagmiddag alweer terug. Woensdagavond staat er nog een wijnproeverij op het programma, gevolgd door het officiële congresdiner. Vanavond is er een netwerkborrel voor de sprekers, maar waar ik gelukkig ook voor uitgenodigd ben. Zo meteen maar even mijn kaartjes opzoeken, je weet maar nooit hoe gesprekken lopen. Ik ben hier tenslotte niet voor niks..