Cannabis Sativa Neerkandia

Gisteravond waren we voor de tweede keer deze week in het Cultuurcentrum Martien van Doorne in Deurne. Nou heeft in Deurne mijn wieg gestaan, ben ik er opgegroeid en ging ik er voor de eerste keer uit, maar dat was nooit in het CC MvD. Dat was er toen nog niet. Toch kun je spreken van een bepaalde mate van jeugdsentiment als je het over het optreden van gisteravond hebt!

Op het podium - of eigenlijk voor de zaal, want net zoals in veel moderne theaters is er geen podium in het CC MvD - stond de al sinds 1967 bestaande formatie CCC Inc. Toen ze begonnen, was ik 14 en kende ze nog niet. Maar een paar jaar later, toen ze in 1970 naar Neerkant kwamen en daar een commune vormden, heb ik ze diverse keren zien spelen en genoten van hun muziek. Als ze niet in Paradiso of de Melkweg stonden, traden ze veel op in de buurt van Deurne.

De boerderij in Neerkant

In 1974 stopten ze met CCC Inc., maar niet met muziek maken. Er volgden nog een aantal bands van de 'CCC-familie' zoals de Slumberlandband (Joost Belinfante met anderen), de Rumbones (Ernst Jansz met anderen) en later natuurlijk Doe Maar met Ernst Jansz en Henny Vrienten.

Maar CCC Inc. hield niet echt op te bestaan, de oorspronkelijke bandleden Joost Belinfante, Jaap van Beusekom, Ernst Jansz, Jan Kloos en Huib Schreurs kwamen regelmatig bij elkaar om muziek te maken en gaven sporadisch optredens die de oude sfeer weer terugbrachten. In 1998 overleed Jan Kloos en werd er o.a. met de bandleden van Doe Maar een speciale CD opgenomen met werk van na 1985. Dat album kreeg de naam Jan.

De band in de oude samenstelling is niet meer mogelijk, maar in gitarist Jan Hendriks hebben ze een uitstekende vervanger gevonden.

CCC Inc. blijft muziek maken, in 2004 en 2006 gaan ze op toernee naar Indonesië. In 2007 brengen ze ter gelegenheid van hun 40-jarig bestaan een CD/DVD-box uit met verzameld werk, waarna ze in 2008 beginnen met een nieuwe serie optredens. En elke keer is het weer een feest om daarbij te zijn.

Vorige keer dat wij erbij waren, was in De Pul in Uden. Dat was leuk. Zo leuk, dat we nog een keer wilden. Maar wij willen zo veel en toen ze vorig jaar in Deurne optraden, waren wij niet in het land. Gelukkig konden we in de herhaling toch van de partij zijn en hebben we gisteravond heerlijk mee zitten zingen (niet te hard, want dat zou het maar verpesten voor de rest) met alle bekende, oude nummers. Ze begonnen met Little Maggie (klik hier), maar ook het nummer Black Girl (luister) bracht oude herinneringen naar boven! Bekende melodiën volgden elkaar op en tussendoor werden we vermaakt door de mooie verhalen van Joost Belinfante. Prachtig zoals hij 'biologie-college' geeft over de Nederwiet, wiedewiedewiet... Joost zong als eerste toegift trouwens nog een mooi nieuw nummer over de groep babyboomers, waartoe hij zelf natuurlijk ook behoort. Vooral de tekst is treffend, maar ja daar kan je niks aan doen... ;-)

Het allerlaatste nummer was 'Whiskey' met prachtige samenzang van Ernst Jansz, Joost Belinfante en Huib Schreurs.

En die eerste keer dan deze week in het CC MvD in Deurne? Dat was ook een heel mooi optreden van een band uit de buurt: Rowwen Hèze uit De Peel. Ze gaven de tweede try-out voordat ze met hun vernieuwde theatertoer Koper het land ingaan. Die show wordt vast weer een succes, want ook op die avond hebben wij enorm zitten genieten. Op donderdag van een band uit America en op vrijdag van de muzikanten uit Neerkant, allebei dorpen in De Peel. De streek waar ik geboren ben.

Deze week op StationMill: Internetveiling

Onder de Californische zon

De laatste paar weken staan bij ons vooral in het teken van Zeeland, met de nadruk op Middelburg. De verhuizing daarheen hangt als een zware, maar niet onaangename, wolk boven ons. Hoe vaak wij de vraag: "Gaan jullie dan naar Middelburg verhuizen?" de laatste tijd gehoord hebben, weet ik niet meer. Maar met elk bevestigend antwoord wordt het wel meer werkelijkheid. Wij gaan verhuizen, het hoe en wanneer moet binnen korte tijd nog vastere vormen gaan aannemen. 

Intussen gaan er ook allerlei andere dingen gewoon door. De afgelopen week was een mooi voorbeeld van hoe het bij ons kan gaan.

Vorige week zaterdag vierden wij met familie en vrienden onze jaarlijkse spannende avond, dit keer dus echt voor de laatste keer in Mill! De avond stond in het teken van de Zeven Hoofdzonden, maar had een Zeeuwse oplossing. Want ook wij zijn er iedere dag mee bezig, en waar het hart van vol is....

Op maandag moesten we 's middags al naar Utrecht om de oratie bij te wonen van een kersverse hoogleraar longziekten van het Antoniusziekenhuis, is een van de werkplekken van mijn echtgenoot. In de statige Utrechtse aula aan het Domplein kwamen wij veel bekenden tegen die ons steevast allemaal begroetten met een opmerking over onze op handen zijnde verhuizing. De felicitaties waren niet van de lucht, ook al draaide het feest niet om ons. Tijdens het diner 's avonds kregen wij een plaats toegewezen op het podium van de aula, als dat geen bijzondere bijkomstigheid is, weet ik het niet meer! Over een klein jaar staat mijn echtgenoot op datzelfde podium immers zíjn oratie te houden. Als hoogleraar aan de Roosevelt Academy word je namelijk benoemd door de Universiteit van Utrecht.

Op donderdag was de jaarlijkse Darmendag in Wageningen. Mijn echtgenoot zit ieder jaar in het organiserend comité en ikzelf doe al jaren de registratie en organisatie achter de schermen. Het was een vol programma met 2 keynote sprekers, 10 mondelinge presentaties van jonge wetenschappers en daarna nog eens 35 posters die bekeken en besproken moesten worden. Ons streven was echter om zo snel mogelijk na 5 uur in de auto te zitten, want voor diezelfde avond hadden wij kaarten voor Mark Knopfler en Bob Dylan in Ahoy. We waren op tijd weg en ondanks het drukke verkeer waren wij vlot in Rotterdam. Vanaf de afslag naar Ahoy was het echter vooral stilstaan en uiteindelijk kwamen we pas 3 kwartier na aanvang binnen en konden nog net 3 nummers van Mark Knopfler horen. Mijn favoriet: 'Sailing to Philadelphia' was nèt geweest volgens onze vrienden die wel op tijd aanwezig waren.

Het optreden van Bob Dylan was ongeveer wat we ervan verwacht hadden. De oude meester is muzikaal nog prima in vorm, maar zijn stem werkt niet meer echt mee. Toch was hij aardig op dreef, maakte zelfs af en toe een danspasje en wisselde orgel, gitaar en zang af met mondharmonica. Vooral in dat laatste instrument hoorde je de oude Dylan terug! De communicatie met zijn publiek was minimaal, maar dat is nooit anders geweest. 

Op vrijdagavond reden we alweer naar Hotel Van der Valk in Hoofddorp, omdat we zaterdagochtend vroeg op Schiphol moesten zijn. En nu zit ik dus in Berkeley onder de Californische zon dit stukje te typen. Mijn echtgenoot is uitgenodigd voor de 9e jaarlijkse ISAPP meeting en ook ik was van harte welkom. Drie dagen kennisuitwisseling over pre- en probiotica met internationale grootheden op dat gebied. Daarna plakken wij er nog drie dagen San Francisco achteraan om even bij te komen. Heerlijk de toerist uithangen op Fisherman's Wharf, een ritje met de Cable Car maken en we zijn van plan om langs de kust naar Monterey te rijden. Langs Pebble Beach, om zeehonden te spotten, naar Carmel. Aan afwisseling bij ons geen gebrek, deze week niet en waarschijnlijk de komende weken ook niet.

Stroomversnelling

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wij gaan over een paar maanden verhuizen. Nou zijn we dat al een paar jaar van plan en we hadden al die tijd een redelijk beeld van onze nieuwe woonplek. Er was echter een vervelend probleem dat ervoor zorgde dat er van een verhuizing maar steeds niks kwam. Dat probleem ondervinden wij niet alleen, je hoort er dagelijks over op radio en tv. Er waart een kredietcrisis door Nederland en met name de woningmarkt ondervindt daar veel hinder van.

Op het moment dat wij ons huis te koop zetten, was er nog niet echt iets aan de hand in financieel Nederland. De eerste maanden kwamen er dan ook regelmatig kijkers en alles leek er goed uit te zien. Maar na een paar maanden kwam daar opeens een eind aan, er kwamen geen kijkers en dus ook geen kopers meer en de vooruitzichten werden er niet beter op.

Stiekem bleven wij toch hopen dat het goed zou komen en daarom lonkten wij af en toe naar de prachtige panden in het centrum van Den Bosch. Keus genoeg daar en wij zochten vaak de gezelligheid van de Brabantse hoofdstad op met de gedachte dat dat onze toekomstige woonplaats was.

Zo hebben wij de afgelopen 3 jaar met onze woonwens geleefd, maar intussen gingen de dagelijkse dingen natuurlijk gewoon door. In ons leven is het nooit saai en wij schrikken niet gauw van nieuwe ontwikkelingen die op ons pad komen. Mijn echtgenoot wilde nog één keer graag van baan veranderen en ook dat was iets wat al een paar jaar 'sluimerde'.

Aan de ene kant oriënteerden wij ons op het wonen in 's-Hertogenbosch, maar aan de andere kant doemden er hele andere mogelijkheden op. Intussen wonen wij nog steeds in ons prachtige huis in Mill dat al ruim 3 jaar te koop staat. Een complexe situatie, die een paar weken geleden opeens in een stroomversnelling kwam. Een uitnodiging, een sollicitatie en uiteindelijk een contract!

De uitkomst van dit alles is dat we in januari 2012 gaan verhuizen naar het centrum van Middelburg. De komende jaren zullen wij daar gaan wonen en werken. Nog één keer ergens helemaal opnieuw beginnen, op ons 9^de adres en in onze 6^de woonplaats sinds we samen wonen. Wij hebben er zin in!

En nu maar hopen dat ons huidige pand in Mill snel verkocht wordt! Zie hiervoor onze plannen op Station Mill.

Schoolvoorbeeld van fout gedrag

Watersteekspel op de Hofvijver, Hollandse School, ca. 1615, paneel, 61,0 X 96,2 cm
Haags Historisch Museum, Den Haag

Er is al teveel aandacht aan besteed en toch neem ik de moeite om daar nog iets aan toe te voegen. Als ervaren juf moet me iets van het hart. Opgeleid in het begin van de jaren '70, een tijd dat de antiautoritaire opvoeding hoogtij vierde, kwam ik er als piepjonge juf al snel achter dat regels en structuur onontbeerlijk zijn voor een goed opvoedingsklimaat in de klas. Kinderen zoeken hun grenzen op en als er niemand is die die aangeeft, wordt de wereld heel onbegrijpelijk en onduidelijk voor hen. Duidelijke grenzen zorgen voor rust, er hoeft niet onderhandeld te worden over hoe ver je kunt gaan. Over de manier waarop die grenzen moeten worden aangegeven valt te discussiëren, maar niet door de kinderen. Dit alles schoot door mijn hoofd toen ik vorige week de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer volgde.

De Tweede Kamer is te vergelijken met een hele grote schoolklas waarin behalve lieve kinderen ook aandachttrekkers, pestkoppen en meelopers zitten. De sfeer in de klas is erg afhankelijk van het gezag van de juf. Toegegeven, voor een klas met zoveel 'kleuters' kan alleen een superjuf met veel ervaring goed functioneren. Maar gelukkig heeft de juf de beschikking over een pestprotocol en een reglement van orde. Die hulpbronnen kan ze gebruiken als haar gezonde verstand haar niet genoeg mogelijkheden geeft om in te grijpen als de kinderen elkaar in de haren vliegen.

Stel, je begint op woensdagochtend met een leeskring waarvoor een van de leerlingen zijn best heeft gedaan om die goed voor te bereiden. De volgorde van leeskringen is door de juf ingeroosterd en de leerling die aan de beurt is, zit al klaar om te beginnen. Opeens staat de grootste vijand van die leerling op om al bij voorbaat zijn beurt te verpesten door te zeggen dat het beter zou zijn als een ander kind de leeskring zou doen. De klas zit gniffelend te wachten hoe de juf zal reageren, want al die kinderen kennen elkaar precies en snappen meteen de bedoeling van dit 'incident'. Laat de juf dit gebeuren? Dat lijkt me geen goed begin van de dag. Sterker nog, dat lijkt me funest voor de sfeer in de groep. Zo ga je niet met elkaar om en in dit geval is de juf degene die over moet gaan tot de orde van de dag zonder de aandachttrekker kans te geven deze orde te verstoren.

Fout gedrag in de kiem smoren is beter dan het punt van discussie te laten worden. Ook in de Tweede Kamer zou deze regel moeten gelden. Elkaar zelfbedachte scheldnamen geven, zou meteen afgekapt moeten worden. Kinderen laat je sorry zeggen of elkaar een hand geven als ze te ver gaan in hun taalgebruik, tijdens de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer moet dat volwassener aangepakt worden. Maar dan moet er op zijn minst iemand zijn die erop toeziet dat de leden zich ook volwassen gedragen! Vrijheid van meningsuiting wil niet zeggen dat je alles maar tegen elkaar kunt zeggen, er gelden toch ook nog regels van fatsoen. De grenzen van die fatsoensregels worden bepaald door de juf voor de klas, maar dan moet ze die wel aangeven als ze dreigen te worden overschreden. Een juf die zich verschuilt achter de regels waar zij zich zelf aan moet houden, heeft niet helemaal begrepen wat haar taak precies is. Juffen, meesters en Kamervoorzitters: neem uw verantwoordelijkheid en stel duidelijk uw grenzen!

Under construction

Al weken hebben wij werklui over de vloer. In ieder geval 's ochtends voor de koffie en 's middags voor de thee. De rest van de dag doen ze hun werk aan de buitenkant van ons huis. Dat knapt er zienderogen van op. Ons pand is zogezegd 'under construction'.

Eigenlijk gebruiken we deze term vooral voor websites die er 'nog niet' zijn en waarvan je denkt dat eraan gewerkt wordt. Nou heb ik al heel vaak gemerkt dat websites die deze term op hun homepage hebben staan, eeuwig under construction lijken te zijn. Of in ieder geval heel lang.

Dat gaat met ons huis niet gebeuren, eind volgende week moet al het timmer- en schilderwerk klaar zijn. Dan is alles weer fris van kleur en zijn de daklijsten vernieuwd. Voor de plannen met de voortuin kun je op Station Mill regelmatig het laatste nieuws lezen.

Twee weken geleden hadden we voor de 12^e keer potluck, waarvan de 6^e keer in Mill. Net zoals iedereen deze 'zomer' waren we blij met iedere zonnestraal die ons gegund werd. Het waren er niet zo veel, maar het viel alles bij elkaar nog wel mee met het weer. Op een paar buien na bleef het droog en in de tent hadden we er geen last van. Zo konden we ons toeleggen op het wezen van de potluck: genieten van elkaar en van het lekkere eten dat iedereen weer had meegebracht. En van de muziekquiz natuurlijk!

Als niet-ondernemer ben ik de laatste weken druk bezig geweest met hetzelfde als waarmee ik als eigenaar van mijn eigen bedrijf bezig was. Over ruim een maand is het weer Darmendag en daarvoor moet altijd het nodige gebeuren. Dat doe ik nu al enkele jaren en daardoor wordt het steeds gemakkelijker. Vorig jaar was de bijeenkomst in België - in Gent - en werd er door de mensen daar heel veel werk van gemaakt. Dit jaar is het weer in Wageningen, maar we hopen dat het 'internationale karakter' van vorig jaar niet verloren gaat. Het programma van de dag is ook nog under construction, maar moet eind volgende week definitief kunnen zijn.

Morgen gaan we met een grote groep naar een uniek concert. In De Mariapeel zal Rowwen Hèze daar in alle stilte optreden. Wij krijgen als publiek een koptelefoon op en kunnen dan genieten van De Peel met bijbehorende muziek. waar kun je beter luisteren naar 'De Peel in Brand' dan op de plek zelf? Misschien zit het weer morgen zelfs wel mee en kunnen we genieten van een rode, ondergaande zon net voordat het concert begint. Op 10 september zal volgens de tabellen de zon in De Peel om ongeveer 20.05 uur ondergaan. Dat moet toch nog een kwartier rood aan de horizon op kunnen leveren, zodat Rowwen Hèze wat mij betreft kan beginnen met een van mijn lievelingsnummers 'De Peel in Brand'! En als het weer niet meezit, kan ik moeiteloos uit mijn geheugen putten. Ik herinner me als de dag van gisteren hoe ik me als kind verwonderde over die prachtige rode luchten in De Peel. Om nooit te vergeten.

Een bedrijf meer en/of minder

Deze week is er na 7 jaar een einde gekomen aan Tekst-Etcetera, mijn bedrijf waarvoor ik me altijd met veel plezier heb ingezet. Als eenmanszaak of zzp-er, het verschil is me na al die jaren nog steeds niet duidelijk, ben je dag en nacht met je eigen zaak bezig. Van het werven van klanten tot het afleveren van een mooi product en alles wat daar tussen zit, doe je zelf. Dat betekent dat er ook heel veel minder leuke kanten zitten aan het hebben van een eigen bedrijf, de minst leuke vind ik persoonlijk de constant te verwerken stroom administratie en het abonnement op de 'blauwe envelop' dat je vanaf dag één lijkt te hebben.

Het schrijven van teksten is nog steeds een 'leuke hobby' waarvan ik mijn beroep heb gemaakt en het bouwen van een website blijft een spannende bezigheid voor mij. Hoe leuk is het als je na eindeloos gepuzzel een goed werkende site kunt afleveren met slimme snufjes die er aan de 'voorkant' heel simpel uitzien. Zelf houd ik helemaal niet van websites met schreeuwende banners en allerlei toeters en bellen, hoe eenvoudiger hoe beter. De kwaliteit zit hem in de gebruiksvriendelijkheid van zo'n website. Hoe gemakkelijk vind je er de weg, hoeveel klikken heb je nodig om de juiste informatie te onthullen? Dat zorgt ervoor dat het ontwikkelen van websites nooit verveelt.

Nu denk ik de goede combinatie gevonden te hebben tussen 'werk' en 'hobby' door gewoon door te gaan met wat ik altijd deed, maar dan niet meer als zelfstandige onderneming.

Sinds begin dit jaar is er op ons adres namelijk nog een ander bedrijf gevestigd, mijn echtgenoot heeft zich als eenmanszaak (of zzp-er) ook ingeschreven bij de Kamer van Koophandel met zijn Rijkers Biomedical Consultancy. Wij realiseerden ons toen niet dat het hebben van 2 bedrijven onder een dak, waarvan het ene bedrijf regelmatig wel eens wat voor het andere doet, zoveel extra administratie betekende. Van Tekst-Etcetera, inmiddels gespecialiseerd in teksten en websites over immunologie, ging zo de 'lol' wel een beetje af. Wat een opluchting om er gewoon een punt achter te zetten en de websites en teksten die niks met Rijkers Biomedical Consultancy te maken hebben, weer als hobby te beschouwen.

Dat gevoel, gecombineerd met alle reizen die we maken, zorgden ervoor dat het zelfstandig blijven bestaan van Tekst-Etcetera geen haalbare kaart meer was.

De website www.tekst-etcetera.nl is inmiddels afgesloten, bezoekers worden nu automatisch doorgeleid naar www.webvoorbeeld.nl. Deze site, die als ondertitel heeft 'Websites & Text @ Riky's', wordt snel aangepast en hierop zal dan af en toe nieuws verschijnen over waar ik mee bezig ben.

Deze week op Station Mill: Schilders in weer en wind

Klappertanden en elastieken kous

Vroeg of laat komt de dag dat je aan jezelf moet toegeven dat de leeftijd gaat tellen. Niet omdat je je oud voelt en niet omdat je opeens schrikt als je in de spiegel kijkt. Oud word je iedere dag een beetje meer, maar in je hart blijf je altijd dat meisje dat nog niet weet wat ze wil worden als ze later groot is. Aan je spiegelbeeld ben je al lang gewend, ook al denk je soms wel dat je naar je moeder kijkt. Maar als je naar de huisarts gaat omdat je linkerbeen niet meer dun wil worden en het lopen pijn gaat doen, dan schrik je toch als het woord 'steunkous' valt. Dat is iets voor oude vrouwen die hulp nodig hebben van de thuiszorg bij het aan- en uittrekken van zo'n onhandelbaar stuk elastiek. En als je meer geluk hebt, komt Steve bij je wonen om je te helpen! Voor mij geen thuiszorg en ook geen Steve, ik kan gelukkig zelf mijn steunkous nog prima aan- en uittrekken. Ook al moet ik zeggen dat dat veel kracht kost en teveel tijd als je 's ochtends haast hebt!

Nou vragen jullie je natuurlijk af hoe het zo gekomen is? Nou, dat is niet zo simpel uit te leggen. De oorsprong van het oedeem in mijn linkerbeen is nauwelijk meer te achterhalen. Het is lang geleden ontstaan en aanvankelijk had ik er alleen maar last van als het warm was en ik met blote voeten in open schoenen of slippers liep. Het deed ook nooit pijn en ik kon er gewoon alles mee. Het was soms wat lastig, ik kon niet alle leuke schoenen aan die ik zou willen, maar verder heb ik er jaren geen last van gehad.

Tot de laatste vakantie! Mijn been en het gebied rond mijn linkerenkel bleef dik en het deed ook veel pijn bij het lopen. Zo erg zelfs, dat ik zonder pijnstillers te slikken nog nauwelijk vooruit kwam. Op de eerste dag dat we weer thuis waren, ben ik dus naar de huisarts gegaan en die heeft mijn been bekeken, erin geknepen, met een felle lamp ieder plekje onderzocht, mijn voet in alle standen gedraaid en eigenlijk niks geks gevonden. Behalve dan dat het veel dikker was dan mijn rechterbeen en hij stelde de diagnose: oedeem als gevolg van veneuze insufficiëntie. 

In gewoon Nederlands betekent dat, dat mijn aderen veel moeite hebben met het terugpompen van mijn bloed vanuit mijn linkervoet.

Waarschijnlijk is er wel ooit een blessure geweest waardoor vocht in de enkel is ontstaan, maar die blessure is nooit helemaal overgegaan. Het gekke is dat ik jaren geleden de enkelbanden in mijn rechtervoet heb gescheurd en dat dat heel mooi genezen is. Het zou kunnen dat toen de blessure links is ontstaan, maar zekerheid hierover is er niet.

Veneuze insufficiëntie dus, volgens mijn huisarts een kwaal waar ik niet meer van afkom. Hij verwees mij naar een praktijk voor podotherapie om een steunkous aan te laten meten. 

Zo kwam ik terecht bij een orthopediste van Livit die me hetzelfde verhaal vertelde: de steunkous moet iedere dag aan en ik kom er nooit meer vanaf. Leuk, dat zullen we nog wel eens zien!

Feit is dat het wel helpt. Sinds 4 dagen doe ik iedere dag braaf mijn 'elastieken kous' aan en de pijn wordt met de dag minder. Mijn been is nog niet mooi slank, maar wel veel dunner. Minder vocht dus, de kous doet zijn werk.

Mooi is het niet, een steunkous in huidskleur lijkt in de verste verte niet op huid. Niet op mijn huid of op welke huid dan ook. Mijn moeder zei vroeger altijd: "Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden", maar ik wil geen pijn meer lijden en neem de lelijke kous dus voor lief.

Mijn echtgenoot lijkt nu ook het advies van mijn moeder op te volgen! Hij heeft sinds vorige week bijna geen eigen tanden meer, maar is wel een stuk 'mooier' geworden door zijn gebitsprothese. De eerste dagen had hij er veel last van, maar het gaat nu al beter. Hij kan weer volop lachen.

Zo aan het einde van dit stukje kan ik niet anders concluderen dan dat wij zomaar ineens een echtpaar 'op leeftijd' zijn geworden: zij met haar 'elastieken kous' en hij met zijn 'klappertanden'! Voor de rest blijven we gewoon lachen en de dingen doen die we leuk vinden! Komend weekend samen naar Antwerpen om het mooie nieuwe Museum Aan de Stroom (MAS) te bezoeken, in september naar een stilteconcert van Rowwen Hèze in De Peel, in oktober naar een optreden van Bob Dylan met Marc Knopfler in Ahoy, reizen naar de USA en Brazilië in het verschiet. Wij gaan gewoon door, oud of niet!

Er was eens...

Alweer een autoverhaal en ik hoop dat dat voorlopig ook het laatste is. Sinds de aanschaf van de Modus begin juni heb ik met tussenpozen alleen maar last gehad van die auto.

Met die tussenpozen bedoel ik natuurlijk ons verblijf in Bangladesh, waarover ik vorige keer al schreef, en onze heerlijke vakantie waarover in het tweede gedeelte van dit blogje meer.

Maar eerst het gelukkige einde van een waardeloos sprookje. Het begon zo...

Er was eens een gelukkige Twingo rijdster die op een dag betrokken raakte bij een ongeval op de A59. Haar auto raakte daarbij total loss en ze zag zich genoodzaakt een andere aan te schaffen. Ze dacht haar droomauto gevonden te hebben bij autobedrijf Nap in Breugel en was blij met de aanschaf van een mooie blauwe Renault Modus. Jammer genoeg ontdekte ze te laat dat het elektrische schuifdak niet werkte en sprak met de verkoper af dat ze de auto daar zou laten maken. Dat was een grote vergissing! De Modus werd niet gemaakt en was ook niet op de afgesproken tijd beschikbaar. De auto was zelfs helemaal niet aanwezig op het terrein van autoverkoper Nap. Hoe de auto uiteindelijk terug in Mill kwam, kun je lezen in de blog hieronder. De gelukkige Twingo rijdster bracht daarna haar Modus naar een officiële Renault garage: Bochane in Boxmeer. Daar werd ze geduldig aangehoord en de auto werd gediagnostiseerd.

Het autosprookje wordt steeds vervelender, want behalve een niet werkend dak bleek de auto toen ook verschillende mankementen aan het elektronische systeem te hebben. Zo erg zelfs dat er een nieuwe kabelboom onder zou moeten. Na nog meer onderzoek van de Renault dealer werd er geconstateerd dat de auto schade had gehad en overgespoten was. Het probleem werd groter en groter en de voorheen zo gelukkige Twingo rijdster besloot om het sprookje te vergeten, haar verlies te nemen en de Modus in te ruilen voor een andere auto. Inmiddels reed ze al meer dan een week in een leenauto, een Fiat Panda, en die vond ze niet onaardig. Het was dan ook fijn dat er bij de dealer een goede occasion stond van dat merk en type. Die wordt nu klaargemaakt en kan volgende week opgehaald worden. De Renault dealer ontfermt zich over de Modus en de Twingo rijdster wordt dan een gelukkige Panda eigenaar. Ik hoop tenminste dat ik hier over een tijdje kan zeggen... en ze reden nog lang en gelukkig! 

Vakantie! De eerste twee weken van juli waren wij, zoals we dat gewend zijn, weer in Frankrijk. We begonnen in de buurt van de Grand Départ (de start van de Tour de France) en hadden de eerste week een heerlijk huis in Saint André Treize Voies. Of er werkelijk ook maar 13 wegen zijn in dat dorp hebben we niet onderzocht, maar gezien de grootte van het plaatsje lijkt 13 me al erg veel. In het nabijgelegen Boulogne zijn we naar de ploegentijdrit geweest. We zaten in een droge sloot, heerlijk op onze meegebrachte stoelen, het was prima weer en we hadden een bijzonder uitzicht over de weg. De 'jongens' zijn ook nog naar de volgende etappe wezen kijken, met de fiets, maar de 'meisjes' vonden het wel zo heerlijk om met een boek in de zon thuis te blijven. Nadat het wielercircus verder Frankrijk introk, hebben wij nog een paar dagen met bijna de hele familie vakantie gevierd. Op vrijdag vertrokken de kinderen vanuit Nantes met de trein naar huis en zijn wij naar Toulouse gereden. Dat vonden we ver genoeg voor één dag. Op zaterdag zijn we doorgereden naar de Provence, we hadden voor de laatste week een huis gehuurd in l'Isle sur la Sorgue. Een leuk stadje dichtbij Avignon, zodat we ook nog een dag naar het festival daar konden gaan. De eigenaar van het huis bleek een wielerliefhebber te zijn en was lid van een plaatselijke fietsclub. Die bestond uit 5 gepensioneerde leden en de vraag was of mijn echtgenoot ook een keer meer wilde gaan fietsen. Dat wilde hij wel. Op maandag vertrokken de heren al vroeg en de afspraak was dat de vrouw van de eigenaar en ik ze in Bonnieux zouden treffen voor de lunch. Dat was mooi geregeld en we hebben een bijzonder aangename lunch gehad in fijn gezelschap in een mooie omgeving. De rest van de week is de fiets alleen gebruikt om naar de bakker te gaan en om bij de Bar Tabac een Equippe te kopen voor de nieuwste berichten en de mooie foto's van de Tour. Want ook in die 2^e week speelde die nog een belangrijke rol in onze vakantie.

Eenmaal thuis werden wij al snel weer opgeslokt door werk en andere bezigheden. De autoperikelen namen behoorlijk wat tijd in beslag. Maar er waren ook aangename verrassingen. Tijdens de eerste 2 weken van de Tour wonnen wij als gezin 4 keer de dagprijs in het Julianatourspel dat ieder jaar enthousiast gespeeld wordt in Mill. De waardebonnen voor deze prijzen werden ons nog op dezelfde avond dat we van vakantie terugkwamen persoonlijk overhandigd! Dat betekende voor ons 2 slagroomtaarten en 2 boeketten bloemen. Beschikbaar gesteld door de plaatselijke middenstand. De winnaar van de meeste dagprijzen is onze middelste zoon. Hij kwam dan ook zaterdagavond met zijn vriendin een stukje van 'zijn' taart proeven. Hij vond hem heerlijk!

Luxeproblemen

Goodbeye Bangladesh!

We zijn weer thuis van onze trip naar Bangladesh. Slechts 11 uur zuivere vliegtijd verwijderd van hier, lijkt het of we uit een andere wereld terug zijn gekomen. De armoede daar en de blijmoedigheid waarmee die wordt ondergaan, maken ons voor de zoveelste keer weer eens heel nederig. De problemen die wij hier hebben, zijn daarbij vergeleken altijd luxeproblemen.

En toch... voordat je het weet, word je opgeslokt door de waan van de dag!
Op maandagochtend zou ik mijn auto ophalen, die bij de verkoper in Breugel stond omdat er nog een trekhaak onder gemonteerd moest worden en ze zouden meteen naar het elektrisch dak kijken dat niet bleek te werken bij aflevering van de auto. Dat was goed afgesproken - maandagochtend rond 10 uur - en ik had daarom voor een 'lift' gezorgd om me erheen te brengen. Esther moest daarvoor speciaal uit Cuijk komen en ik was erg blij dat ze dat voor me wilde doen.
In Breugel (van Son en Breugel) aangekomen, was het verdacht stil bij Autobedrijf Nap. Er was licht aan, maar de deur was op slot. Ook bij het woonhuis reageerde er niemand toen ik aanbelde. Esther was inmiddels weer naar huis en daar stond ik in mijn T-shirt terwijl het ook nog eens begon te regenen. Toen ik opnieuw achterom liep, zag ik toch iemand bij een auto aan het werk. Dat bleek de zoon van Dick Nap te zijn, maar die wist van niks toen ik hem vertelde dat ik een afspraak met zijn vader had. Hij vertelde dat mijn Modus daar helemaal niet stond, maar bij 'een' Renault dealer was in verband met problemen met het dak. Op mijn vraag welke Renault dealer en waarom ik dat niet wist, kreeg ik alleen maar ontwijkende antwoorden. Hij ging zijn vader bellen.
Die bleek in Limburg te zijn en beweerde dat ik zou bellen voordat ik de auto op zou komen halen. Niet waar! Toen ik de auto wegbracht op de dag dat wij naar Bangladesh vertrokken, heb ik op zijn opmerking dat ik moest bellen als we geland waren, gezegd dat dat niet nodig was. Er was al een afspraak voor maandag en die kon gewoon doorgaan. Op zondagavond bellen vanuit Düsseldorff leek me toen vrij zinloos. Maar nu stond ik dus in Breugel zonder mijn auto en zonder vervoer terug. De zoon zat er duidelijk mee in zijn maag en vroeg of ik misschien zelf zijn vader wilde bellen. Ja graag.
Ik kreeg een verontwaardigde Dick Nap aan de lijn die ontkende dat we een afspraak hadden. Op mijn vraag wanneer de auto klaar zou zijn, kreeg ik keer op keer het ontwijkende antwoord dat hij zijn uiterste best deed. En ik viel helemaal van mijn stoel toen ik hoorde dat de Modus in Geldermalsen stond. Daar was dus iemand die misschien het dak kon maken... Uiteindelijk ontaardde het gesprek in een onaangename sfeer, ik bleef de vraag stellen wannéér de auto klaar zou zijn en hij bleef maar zijn uiterste best doen. Op mijn dwingende vraag of dat dan vandáág, mórgen of overmorgen zou zijn, klonk opeens het antwoord: "Ik breng de auto vandaag nog terug!".
De telefoonlijn is ongetwijfeld witheet geweest van de woede aan beide kanten. Van de zoon kreeg ik zolang zijn eigen auto mee en die zou zijn vader dan later op de dag om komen ruilen. Zo kon ik in ieder geval de hond op gaan halen die nog steeds in het pension was waar ik voor 11 uur zou zijn. Het scheelde niet veel en Muis was zoals altijd helemaal hoteldebotel toen ze me zag, voor haar maakt het niet uit hoe laat het is!
Om een uur of 3 kwam Dick Nap voorrijden met mijn auto boven op een oprijwagen, ik zag dat de trekhaak eronder zat maar of er verder nog iets gebeurd was, kwam ik niet te weten. Hij belde aan en wilde duidelijk niet met me praten. Alleen het hoognodige, we hebben de sleutels omgeruild en ik heb gezegd dat zijn auto bij ons op de oprit stond. Zelden iemand zo boos gezien!
Natuurlijk heb ik meteen geprobeerd of het dak het nu doet. Nee dus. Het zit nog steeds dicht, alhoewel het lijkt alsof het ergens lucht aantrekt als ik wat harder rijd. Helemaal gesloten is het dus niet meer en dat was wel zo. Bovendien is mijn boardcomputer nu in de war, één van de functies blijft zeggen dat er geen waarde vastgesteld is. Mijn achterklep ging niet meer open, maar dat heb ik inmiddels zelf kunnen herstellen door de centrale vergrendeling aan en weer uit te zetten. En wat heel vervelend was: de radio was dood omdat de stroom er blijkbaar af was geweest en nou moest er een code ingevuld worden. Na lang zoeken, heb ik die gelukkig gevonden anders had ik dat via een officiële dealer moeten doen. Ik heb trouwens nu zelf een afspraak gemaakt met een Renault dealer. Niet die in Geldermalsen, want die is er volgens de website van Renault helemaal geen in die plaats, maar gewoon in Boxmeer. Ik hoop dat ze mijn dak aan de praat krijgen en mijn boardcomputer weer in orde. De rekening daarvan sturen we natuurlijk naar Autobedrijf Dick Nap. Volgens de advertentie zou er ook nog een parkeersensor in mijn auto moeten zitten, maar die heb ik nergens gevonden omdat die er gewoon NIET in zit. Dick Nap maakt veel cliché's over autoverkopers waar en helaas ben ik er gedeeltelijk ingetrapt. Er is één ding waar niks op aan te merken valt: de auto rijdt súper en dat is ook erg belangrijk.

Dat was míjn auto, maar ook mijn echtgenoot stond gisteren voor een niet zo aangename verrassing. Hij moest 's ochtends om 10 uur in Brussel spreken en woonde daar de rest van de dag een congres bij over gezondheidsclaims op voedingsproducten. Door enorme drukte op de Ring in Antwerpen was hij erg laat en heeft zijn auto in de buurt van het hotel waar de meeting was geparkeerd. Omdat de vorige spreker nogal uitliep - of misschien ook te laat begonnen was - viel het niet op dat hij pas na 10 uur binnenkwam en kon hij meteen aan zijn praatje beginnen. Hij heeft daar een heleboel informatie opgedaan over bijvoorbeeld de vermelding van dagelijkse aanbevolen hoeveelheden op de 'fop and bop' ('front of package' en 'back of package') van een verpakking. In het kader van onze actie voor betere regelgeving over health claims heel zinvol!
Na een lange dag kwam hij terug in de parkeergarage en wilde graag naar huis, maar de auto maakte totaal geen contact. Een duidelijk lege accu was het gevolg van de grote haast waarmee hij die ochtend arriveerde en zijn lichten vergat uit te doen. In zo'n geval belt mijn echtgenoot mij, want ik weet waar de ANWB pasjes zijn en welk nummer je dan moet bellen. Nadat ik dat aan hem doorgegeven had en dacht dat het daarmee wel opgelost zou zijn, werd ik door een nu boze echtgenoot opnieuw gebeld. De ANWB was begonnen met de melding aan te nemen, maar toen bleek dat mijn echtgenoot niet als toerist in België was, maar er de hele dag voor zijn werk was geweest, konden ze hem niet helpen. Ze wilden nog net het nummer van een Belgische pechhulporganisatie geven en wisten te vertellen dat die hulp € 135 zou kosten. Veel keus heb je dan niet, maar je denkt ondertussen wel dat je voortaan wel oplet wat je zegt als je weer eens met pech in het buitenland staat. De ANWB zal ons niet meer betrappen op werken in België of ander buitenland. Op de vraag wat de reden van ons bezoek aldaar is, moeten we misschien in het vervolg liegen dat we er als toerist zijn. Dan zorgt de ANWB namelijk wel voor hulp, komt dezelfde man van de Belgische pechhulp en kost het niks omdat je lid bent. De Brusselse Wegenwacht vond het net zo vervelend als mijn echtgenoot, maar kon niet veel anders dan de rekening presenteren want de ANWB zou die in dit geval zeker niet betalen.

Deze week op Station Mill: Voortuin met heg!

Morgen naar Dhaka Bangladesh

Nog net voordat we naar Bangladesh vertrekken even tijd gevonden om een kort bericht te schrijven. Het waren me de weken wel. Het verhaal van de aanrijding had natuurlijk een flinke nasleep, er moesten allerlei zaken afgehandeld worden met de verzekering en het schadebedrijf. De uitkomst was dat mijn Twingo total loss verklaard werd en dat ik op zoek moest naar een andere auto.

Daar ben ik heel goed in geslaagd, ik rijd nu in een mooie Renault Modus in mijn 'eigen' kleur blauw!

Het is veel meer auto dan een Twingo, dat was wel even wennen. Er staan inmiddels al honderden kilometers van mezelf op de teller en ik ben er helemaal blij mee. Deze week kwam een lieve vriendin logeren en we hebben er heerlijk in rond gereden!

Morgen breng ik de auto even terug naar de garage om er een trekhaak onder te laten zetten. Dat kan prima, want we zijn de hele volgende week in Bangladesh. Hierover zal ik op mijn reislog meer vertellen. Als je ons dus wilt vergezellen op deze reis, ga dan naar http://lievendag.punt.nl en lees er daar meer over!

Boem!

Het is weer tijd voor een blog en ik begin maar meteen met het heftigste nieuws van de laatste tijd. Boem. Ik reed op een volle snelweg naar huis na een bezoek aan Nieuwegein. Ik had de drukte op de A2 net achter me en begon aan het laatste stuk: eerst de A59 en dan nog even provinciale weg en ik zou thuis zijn. Maar nog maar net op de A59 moest ik hevig in de remmen om een aanrijding van 3 auto's voor me te vermijden. Dat lukte, maar terwijl ik daarmee nog bezig was, zag ik dat de auto achter mij zeker niet op tijd zou remmen. Dat is een raar gevoel, je ziet in je achteruitkijkspiegel een rood monster met behoorlijke snelheid op je afkomen en je kunt niks doen. 'Remmen, godverdomme remmen', dat is het enige wat je kunt roepen, maar niemand die je hoort. Mijn vloeken werd dan ook overstemd door de klap van de auto die achter op me reed en net toen ik van de schrik bekomen was, werd ik opnieuw geraakt omdat de auto daarachter blijkbaar ook niet meer op tijd kon remmen en de botsing nog eens dunnetjes overdeed. Daar sta je dan, volkomen stil op de linkerbaan van de snelweg, met flinke schade en bibberende knieën. De hond en ik trilden om het hardst, maar gelukkig kwamen we ongeschonden de auto uit. Consternatie alom, veel schade en ontredderde mensen. Wonder boven wonder waren er geen gewonden!

Het circus dat na zo'n aanrijding op gang komt, is fantastisch. Iemand belt 112 (ik was het niet, want ik was nog in gevecht met mijn Bluetooth oortje dat door de botsing uit mijn oor was gevallen en dat ik eerst moest zien te vinden en uit moest zetten voordat mijn telefoon weer 'hand held' bruikbaar was), er verschijnt politie en er komen bergingswagens. De weg wordt afgezet, de kijkersfile groeit, het glas wordt weggeveegd en de politie neemt van iedereen de gegevens op. Mijn auto werd naar Den Bosch gebracht en voor Muis, de hond, en mij was er plaats in de cabine. Onderweg heb ik de verzekering gebeld en de chauffeur hielp me met het op correcte wijze doorgeven van alle gegevens (exacte tijd van de melding 16.04 uur, exacte plaats van de aanrijding hectometerpaaltje 142.7, aantal betrokken auto's 7 enz.). Op het kantoor van Logicx (het bergingsbedrijf) was er lekker sterke koffie en hebben we papieren ingevuld. De bestuurster van de auto achter me was er inmiddels ook en omdat ik enkel schade achter aan mijn auto had, hoefde ik alleen samen met haar een formulier in te vullen. Inmiddels was ik me af gaan vragen hoe ik nu zonder auto in Mill moest komen, maar ook daar was al aan gedacht. Er was een taxi voor me gebeld en ik werd keurig thuis afgeleverd door een heel aardige chauffeur. Het was me de belevenis wel!

Dit gebeurde allemaal op dinsdag en op woensdag is mijn auto naar een schadebedrijf in Cuijk gebracht. Toen die daar gearriveerd was, werd ik gebeld en kon ik een leenauto op komen halen waarvan ik gedurende de reparatieperiode gratis gebruik mag maken. Een VW Polo, 5-deurs, automaat. Wel even wennen, maar hij rijdt lekker en ik ben weer mobiel. Vandaag zou ik gebeld worden over de schade aan mijn auto, maar ik heb nog niks gehoord. Dat wordt afwachten, mijn grote angst is dat het schadebedrag boven de dagwaarde uitstijgt. Want ook al is de auto all risk verzekerd, dan wordt het toch een financiële strop voor me.

Eigenlijk had ik in deze blog willen vertellen over vrijdag de 13^e, toen wij een boottocht maakten over de Amstel van Amsterdam naar Ouderkerk aan de Amstel en daarna overnachtten in Hotel Krasnapolsky Amsterdam. Dat was in het kader van een ontmoeting met een Russische delegatie van Key Opinion Leaders op het gebied van probiotica. Het was een leuke avond met soms moeizame conversatie - Russen die Engels spreken zijn niet altijd even gemakkelijk te verstaan - maar ook heel grappige momenten. Het was ook een nuttige ontmoeting die mogelijkheden heeft geopend voor samenwerking met Russische wetenschappers.

Ook had ik willen vertellen over ons bezoek aan Kopenhagen, waar we 3 dagen waren. De eerste 2 dagen regende het voortdurend en waren we noodgedwongen veel binnen. Pretpark Tivoli hebben we alleen gezien toen we er 's avond een diner hadden in het Hans Christian Andersen Slottet en verder hebben we een kort bezoek gebracht aan het Danish Design Center. (Nu weten we ook dat de wipkip Deens design is ;-)

De derde dag was droog en dat kwam heel goed uit omdat we op onze laatste dag naar het Louisiana museum in Humlebæk wilden. Behalve een bijzondere expositie over iPad kunst (David Hockney: Me draw on my iPad) hadden we het geluk dat we nog net de laatste week van een grote Picasso tentoonstelling meemaakten. Op woensdagavond 18 mei vlogen we weer naar huis.

Gips en Gaudi

David

De laatste weken van april was een periode van afscheid nemen. We gingen naar Wageningen om een oud collega de hand te schudden en hem een fijne tijd toe te wensen na al het harde werken. We ontmoetten er een hoop bekenden van lang en minder lang geleden, de receptie had veel weg van een reünie. Helaas konden we niet blijven, want dezelfde ochtend waren we al bij een promotie in Utrecht en die avond werden we in Haarlem verwacht voor het grote feest van de jonge doctor. Een bijzondere Witte Donderdag waarop we laat thuis waren na een dag vol indrukkken.

Op Goede Vrijdag gaat de mannelijke helft van ons gezin traditiegetrouw fietsen in Zuid-Limburg, waarna we 's avonds met het hele gezin in Den Bosch gaan eten.

Zo deden we dat ook dit jaar en omdat we enkele jaren geleden zo leuk gezeten hadden bij De 5 Kamers, wilde ik daar weer een tafel reserveren. Helaas bleek het restaurant al een tijdje failliet te zijn. Maar in Den Bosch is een alternatief snel gevonden en we hadden een gezellige avond bij Ome Bernard aan de Verwersstraat. Ter plekke besloten mijn echtgenoot en ik dat we de dag daarop wel weer eens bij De Negenmannen wilden eten, het restaurant waar we tot dan toe het liefst heengingen. We genoten er van ons verrassingsmenu op Paaszaterdag, het was er erg rustig en we werden persoonlijk uitgeleide gedaan na afloop. We vonden dat heel leuk, maar zochten er toen nog niks achter. De volgende dag las ik echter op Twitter dat het de laatste avond van De Negenmannen was geweest:

En op mijn Tweet kreeg ik prompt antwoord:

Tja, tot zover dus voor ons De Negenmannen, een afscheid waar we niet blij mee zijn!

De laatste donderdag van april vertrokken we met 4 cursisten van de wekelijkse boetseerclub en docent Jos Willems naar Brussel. Als afsluiting van het seizoen - en gezien de ontwikkelingen bij Kunstencentrum De Meander misschien wel voorgoed - gingen we een kijkje nemen in de Afgietselwerkplaats van het Museum voor Kunst en Geschiedenis (voor een eerdere mislukte poging zie Boekenweek en Brussel). Het ging alle verwachtingen te boven, bijzonder indrukwekkend om daar tussen (soms meer dan) levensgrote beelden, zoals bijvoorbeeld David en Hercules, rond te lopen. Van een van de vrijwilligsters die er werkten, kregen we een rondleiding en een vaste medewerker gaf ons uitleg over de voordelen van gelatinemallen boven de moderne siliconenvariant. Dat het maken van afgietsels een bijzonder ambacht is, hadden we intussen wel gezien!

Begin mei was het tijd voor een paar heerlijke dagen Barcelona. We boften met het weer, het leek wel zomer, en we hebben heerlijk de toerist uitgehangen! Op donderdag kwamen we aan het eind van de middag aan, nog tijd genoeg om de Sagrada Familia te bezoeken. De laatste keer dat we er waren, was die nog lang niet klaar, maar nu was dat een heel ander verhaal. Het was een echte basiliek geworden, in november 2010 ingezegend door de paus, en niet meer de bouwplaats die we een paar jaar geleden bezochten. Toch is deze kerk, waarvan de eerste steen al in 1882 gelegd is, nog steeds niet af. Maar wat er nu staat, is práchtig. Vol licht en met een ongelooflijk indrukwekkende constructie is het een Gaudiaans wonder waarin je vol verbazing uren kunt rondlopen! Dat deden wij dan ook met heel veel foto's als resultaat. Tegen sluitingstijd zijn we met de metro naar Barceloneta gegaan en hebben daar in een van de vele visrestaurants heerlijk gegeten.

De volgende dag begonnen we met een ontbijt op de Rambla om vervolgens in de Barri Gòtic (het centrum van de oude stad) rond te wandelen. Na een bezoek aan de Mercat de la Santa Caterina (overdekte markthal met een bijzonder dak) zijn we naar de Passeig de Grácia gewandeld en hebben daar op een terras geluncht, met tapas natuurlijk.

's Middags zijn we met de bus naar Park Guell gegaan, een geweldige plek om te zitten - en mensen te kijken - als het mooi weer is. En dat was het! Omdat we daarna nog steeds niet genoeg hadden van Gaudi zijn we op de terugweg bij Casa Milá (La Pedrera) uitgestapt en hebben dat bijzondere gebouw nog eens goed bekeken. We sloten de dag af met een drankje op een terras aan de Passeig Grácia en aten tenslotte bij Divinus aan diezelfde mooie avenue.

De laatste ochtend waren we heel vroeg op om te gaan ontbijten in La Boqueria (voluit: Mercat de Sant Josep de la Boqueria, de grootste overdekte versmarkt van Spanje). De marktlui waren nog volop bezig met het opbouwen van hun kramen en het uitstallen van de verse producten, maar eten konden we er al goed! Patatas, tortillas, jamon iberia, zumo de naranja, heerlijk!

Hieronder mijn Barcelona album met meer dan 100 foto's van een fantastisch weekend:

Barcelona-mei_2011

Deze week op Station Mill: Er komt een voortuin!

Weken vol afwisseling

Waar zal ik eens beginnen. Er is weer genoeg te vertellen sinds mijn laatste blog.

Het eerste weekend van april was er een van grote tegenstellingen. Op zaterdag waren wij getuige van het eerste optreden van Keezle (in 't Pandje in Deurne), een rock-coverband die naast muziek van Led Zeppelin en AC/DC ook gevoeliger nummers als You make me feel my love van Adele ten gehore brengt. Helemaal vooraan, met mijn linkeroor ongeveer in een geluidsbox, kwam het volop binnen.

Van de filmpjes die ik op mijn iPhone had opgenomen, is alleen het nummer van Adele met geluid, de rest was waarschijnlijk gewoon te hard! Mijn linkeroor 'deed' het ook pas de volgende dag weer echt goed.

Toen zaten we bij een heel ander concert. In de aula van de universiteit van Utrecht luisterden we op zondagmiddag naar een gevarieerd orgelconcert ter gelegenheid van het 40-jarig samenwonen feest van goede vrienden. Behalve van het orgelspel door Peter Verhoogt, genoten we ook van zang van alt Hetty Gehring. Op het programma stonden werken van Hándel, Dvorák en Bellini. Een groter contrast met de avond daarvoor is nauwelijks denkbaar!

Na afloop bleven we in Utrecht om met de kinderen te gaan eten bij Deeg. Een leuk restaurant aan de Lange Nieuwstraat waar verantwoord, biologisch voedsel wordt geserveerd. En het is nog erg lekker ook!

We maakten die avond ook voor het eerst kennis met de vriendin van middelste zoon, naar wederzijds genoegen bleek al gauw. Het komt niet zo vaak voor dat we echt met het hele gezin compleet zijn, maar voor deze gelegenheid was dat gelukkig wel gelukt. Jongste was 26 geworden en dat moest gevierd worden!

De eerste maandag van april reed ik samen met een vriendin naar Frankrijk. In een kasteel in Savigny (in de Haute-Marne, vlakbij Langres) wachtte de rest van de schilderclub, zij waren al een dag eerder vertrokken. Wij vertrokken 's ochtends op tijd en waren rond lunchtijd midden in de Belgische Ardennen, We besloten daarom van de snelweg af te gaan en te stoppen in La Roche en Ardenne, de plaats waar wij ieder jaar familieweekend 'vieren'. Het huis stond er prachtig bij, leuk om het ook eens halverwege het jaar te zien, precies tussen 2 familieweekenden in.

We vervolgden onze weg binnendoor via St. Hubert (bijna alsof ik dicht bij huis was ;-) richting Bastogne en gingen daar de snelweg weer op. Onze benzinemeter stond erg laag en op een gegeven moment ging het rode lampje aan. Geen tankstation te zien natuurlijk, pas in Luxemburg zagen we het eerste. De laatste 10 kilometer kregen we het toch wel een beetje benauwd, maar bedachten dat de afstand in ieder geval te lopen was als dat nodig zou zijn. Als beloning tankten we heel goedkoop ons autootje weer vol! Om een uur of half 7 arriveerden we op Le Bocage, Rue du Château in Savigny, dankzij de TomTom in één keer gevonden.

De schilderweek was een aparte ervaring voor me, in het gezelschap van alleen maar vrouwen een hele week creatief bezig zijn. We hadden prachtig weer overdag. De avonden waren nog wel koud, maar in het jachtslot waar wij gehuisvest waren, zaten we lekker warm. Er werd voor ons gekookt en we hoefden nergens voor te zorgen. Alleen maar schilderen en veel discussies over 'belangrijke zaken van het leven'. Soms ging het er heel heftig aan toe, maar ik bewaar er goede herinneringen aan.

Op vrijdag vertrokken mijn vriendin en ik weer, de auto volgeladen met beschilderde doeken, bagage en hond. Ook nu lunchten we weer in de Ardennen, deze keer in Vielsalm, zelfde afslag als op de heenweg, maar dan ten oosten van de snelweg.

Eenmaal thuis was ik de eerste tijd een beetje kwijt welke dag het was. Het duurde even voordat ik weer 'geland' was in mijn gewone bestaan. Gelukkig hadden we die zondagmiddag iets leuks gepland. In Geleen waren wij in De Biesenhof te gast in Herberg De Troost. Een bijzondere ervaring als je van goede muziek en gezelligheid houdt.

En toen was het weer maandag en moest er gewoon gewerkt worden. Ik was bijna vergeten dat we nog steeds druk bezig waren met onze campagne om de regelgeving voor health claims op probiotica als voedingssupplementen te veranderen. Ook al had ik in mijn week Frankrijk af en toe 'stiekem' moeten werken (gelukkig was er internet in het jachtslot), voor mijn gevoel was ik er helemaal uit. Maar aan het einde van de week was de definitieve brief aan Barroso klaar, net als de brief voor minister Schippers en de mail aan 19 wetenschappers in andere landen van de Europese Unie die onze Engelse voorbeeldbrief in hun eigen taal moeten vertalen en aan hun minister moeten sturen, tegelijk met de gezamenlijke brief aan Barroso. Een hele organisatie, maar de brieven zijn gepost en nu wachten we af of we ook echt uitgenodigd worden voor overleg!

Deze week op Station Mill: Nieuwe (huis)plannen

Boekenweek en Brussel

Temidden van belastingpapieren en ander werk op mijn bureau moet ik maar weer eens aan mijn blog beginnen. Het is prachtig weer buiten, maar daar heb ik vanmiddag al volop van genoten. We zijn met de hond een flink stuk wezen lopen, door het bos en langs het water. Als je in Mill woont, ben je in 5 minuten het dorp uit en loop je zo de natuur in. Mijn echtgenoot had er al een prestatieloop van 10 km in Venlo opzitten, maar voelde zich nog fit genoeg voor deze wandeling. Het was heerlijk.

Maar de plicht riep, de belasting wil aan het einde van de week van ons allebei een aangifte binnen hebben. En voor het eerst moeten we naast de inkomstenbelasting over afgelopen jaar ook allebei de aangifte omzetbelasting over het eerste kwartaal van 2011 indienen. Sinds enkele weken ben ik niet meer de enige zelfstandige ondernemer op dit adres, de papierwinkel wordt er bepaald niet minder van.

Mijn belofte om iedere 10 dagen voor een nieuwe bijdrage op dit blog te zorgen, was te hoog gegrepen. Dat werden er deze keer bijna 20, maar het leken er veel minder. De tijd was goed gevuld met een mooie afwisseling van werk en plezier.

Op 11 maart, net voor de start van de Boekenweek woonden wij weer de literaire manifestatie in Den Bosch bij. Net als vorig jaar was deze avond georganiseerd door de stichting De Brabantse Lezer (m/v), een samenwerking van Boekhandel Selexyz Adr. Heinen, Theater aan de Parade en de Bieb. Het gehalte aan middelbare dames bibliothecaressen was dan ook erg hoog, maar hoog boven in de loge hadden we daar weinig last van. We hadden een prachtig uitzicht op de gasten van de avond:

• De Vlaming Bart Moeyaart, hij schrijft zowel voor kinderen als volwassenen en las gedeeltes uit eigen werk voor.
• Dichter des Vaderlands Ramsey Nasr, die o.a. zijn gedicht 'Mijn nieuwe vaderland' (over het kabinet Rutte, de volledige tekst staat onder deze blog) voordroeg
• Annejet van der Zijl die op dit moment vooral bekend is door verfilming van haar boek Sonny Boy, maar ook de biografie Bernard heeft geschreven. Uit haar eerste boek 'Jagtlust' - waarin Remco Campert voorkomt en dat op dit moment door Maria Goos bewerkt wordt tot scenario voor een nieuwe speelfilm - las ze gedeeltes voor.
• En de hoofdgast van de avond: Remco Campert! Een klein mannetje, maar een groot schrijver. Hij las gedeeltes voor uit zijn bekende boek 'Het leven is vurrukkulluk' (1961) en een aantal van zijn columns, waarin hij - zoals hij zelf zegt - graag afdwaalt.

De avond werd aan elkaar gepraat door Rick de Leeuw, die ook gedeeltelijk verantwoordelijk was voor de keuze van de gasten. Bedankt Rick!

Vorig weekend waren we in Brussel. In het kader van 'ons' project over gezondheidsclaims met betrekking tot probiotica hadden we daar op vrijdagmiddag een afspraak met iemand van ERNA (op de website www.erna.org:The European Responsible Nutrition Alliance (ERNA) was formed to work towards a common European approach to food supplements that reflects the interests of both the consumers and the industry.)
En omdat we daar toen toch waren, zijn we de rest van het weekend in deze stad gebleven. Het plan was om op zaterdagmiddag naar de gipswerkplaats van de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis in het Jubelpark te gaan (afgietselwerkplaats noemen ze dat in België), maar die was helaas op zaterdag en zondag gesloten.

Deze afgietselwerkplaats bezit een verzameling van bijna vierduizend gietvormen die volgens oude methoden worden gebruikt. De gietvormen, soms meer dan honderd jaar oud, zijn gemaakt op authentieke stukken uit de hele wereld. Ze bieden een overzicht van de kunst, van de prehistorie tot de 18de eeuw. Kleine afgietsels kunnen ter plaatse gekocht worden, maar men kan ook hoofden, bustes, beelden, reliëfs enz. kiezen en bestellen in de werkplaats.(bron: www.kmkg-mrah.be).

We zijn nog wel in het museum zelf geweest, maar niet te lang omdat het zulk prachtig weer was. Met de metro waren we snel weer terug in het centrum waar een heleboel terrassen in de zon op ons wachtten. 's Ochtends hadden we al onze gebruikelijke Belgische boodschappen gedaan. Bij ieder bezoek aan onze zuiderburen slaan wij een voorraad chocolade (veel variaties van Côte d'Or), speciale koekjes (van Jules De Strooper) en hele lekkere kersenjam in. Bij herenkledingzaak Celio is mijn echtgenoot vaste klant en in een stad als Brussel is natuurlijk ook een Nespresso boetiek waar de cupjes 'offline' verkocht worden.

Aan het einde van de zondagochtend vertrokken we weer richting Nederland, met een omweg over Lier waar we - heerlijk buiten - geluncht hebben.

Dit weekend was het weer Openhuizendag van de NVM, maar daar valt wat ons betreft niet veel over te vertellen. Er kwamen helemaal géén belangstellenden en dat is bijzonder frustrerend als je van 11 tot 3 zit te wachten op bezoek. Volgens de makelaar waren wij geen uitozndering en later hoorde ik ook op de radio dat er bij een kwart van de deelnemende huizen helemaal niemand op was komen dagen. Wij zijn wel klaar met het verschijnsel 'Openhuizendag', maar hopen natuurlijk wel dat ons huis ooit verkocht wordt. We wachten - nog steeds - af.

Mijn nieuwe vaderland (Ramsey Nasr)


Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
wiens hart voor volk en orde gloeit
verhef uw zang als wij.
Vandaag zien wij weer één van zin
de vlaggen afgestoft.
Vandaag zet ik mijn feestlied in
voor vaderland en schoft.

Ik eer de leiders van mijn land.
Hun vlekkeloos parcours
leert mij wat macht vóór al verlangt:
’t geweten van een hoer.
Ik eer mijn leiders hemelhoog
en ’t hoogst zit een fascist
die u en mij zolang gedoogt –
zolang als hij beslist.

Beschermt gij, leiders, onze grond
waar vreemde adem gaat
gij die zo rein zijt, kerngezond
en zuiver op de graat.
Wij smeken om een harde hand
in aangewreven haat.
Behoud voor 't lieve vaderland
de blanke natiestaat.


Braakt uit, gij vrienden, vrij van zin
uw krop, uw kreet, uw gal.
Niets is taboe en niets te min
uw bagger minst van al.
Verneder dus wat u niet zint
sla stuk wat niet bevalt
laat zien hoe u dit land bemint
omhels het op zijn smalst.

Hoe klopt ons hart, hoe zwelt ons bloed
bij 't rijzen van dees’ toon.
Klonk ooit een zuiverder gemoed
een leger hart zo schoon?
Waar hoorde men die koekoekszang
voor volk en vaderland?
Dat was toen in het landsbelang
een heel volk werd verbrand.

Dood nu wat afwijkt van uw bloed
en van uw onderbuik.
Bewaar het niet, verdelg het goed
zodat dit land ontluikt.
Wie hier nog onze mildheid zoekt:
los op in brandend veen.
Waar elk verschil werd opgedoekt
zijn staat en burger één.

Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
die fabel staat weer eens in bloei
in dwazen zoals wij.
Veel liever word ik door een volk
van hunnen aangerand
dan mee te gaan in deze kolk
van schoft en vaderland.


Deze week op Station Mill: Open Huis, maar de deur bleef dicht

Rust

Jan De Smet van De Nieuwe Snaar

De rust is weergekeerd in Mill. Met een knetterend vuurwerk werd gisteravond Carnaval afgesloten. Of dat ook een officiele afsluiting was, weet ik niet. Gisteravond om een uur of half 1 werden er een stuk of 10 siervuurpijlen de lucht in geschoten, vanochtend lagen de lege verpakkingen nog op de stoep. Daarna was het in ieder geval heel stil na een avond met veel onrust in de straat.

Het waren 3 vrolijke, kleurrijke dagen in Mill en daar was de zon voor een groot gedeelte mede verantwoordelijk voor. Zondag genoten we meer dan een uur van het mooie weer terwijl we naar de voorbijtrekkende Millse optocht keken.

De dag daarvoor was het nog gemeen koud. We waren toen in Den Bosch - neem me niet kwalijk, ik moet zeggen in Oeteldonk - dat met z'n rode, witte en gele carnavalskleuren er alles aan deed om ons een lentegevoel te bezorgen. Maar de wind was snijdend en de zon liet zich niet zien, we waren dan ook blij dat we naar binnen konden. Ons doel was het Noordbrabants Museum waar op dit moment een leuke expositie is met een kleine collectie met werken van Vlaamse modernisten, 'Vlaamse Vedetten' genaamd. Er hangen in totaal 50 doeken, onder meer van James Ensor, Constant Permeke, Jean Brusselmans, Rik Wouters en Gustave De Smet.

Behalve alle schilderijen stond er ook een meer dan levensgroot beeld van Rik Wouters, een portret dat hij van zijn vrouw maakte. Als ik van die hele grote beelden zie, besef ik altijd hoeveel ik nog moet leren op de cursus modelboetseren. Van mijn laatst voltooide beeld(je) heb ik een kleine slideshow gemaakt, het is naar mijn idee best aardig gelukt. Maar met een grootte van pakweg 20 cm niet te vergelijken met zo'n kolossaal beeldals dat van Wouters. Ik houd het voorlopig toch maar bij het kleine, dat is al moeilijk genoeg!

 

Een week eerder waren we ook in Den Bosch voor een avond met Jan De Smet. Alweer een Vlaming, hij vormt samen met broer Kris, Geert Vermeulen en Walter Poppeliers De Nieuwe Snaar. Deze avond kwam hij alleen, slechts vergezeld van zijn instrumenten (gitaren, banjo, accordeon), om een avond te vullen 'zonder programma'. Erg leuk om deze rasmuzikant solo bezig te zien - en te horen. Er kwamen een aantal bekende nummers voorbij, maar ook veel onbekend werk. De belangrijkste mededeling deed hij echter aan het einde van de avond: De Nieuwe Snaar zal nog één keer met een show op de planken komen en houdt daarna op te bestaan. In 2012 zal de premiére zijn in België en in 2013 komen ze met de voorstelling naar Nederland. Wij hebben ter plekke besloten om deze laatste show in ieder geval óók in België te gaan zien, bijvoorbeeld in Gent. We houden de website in de gaten!

Aan het einde van deze maand is er weer een landelijke openhuizen dag van de NVM. Eigenlijk hadden wij totaal geen zin om daar nog eens aan mee te doen, maar deze kans - hoe klein die ook zal zijn - willen we ook niet laten liggen. Voor de zoveelste keer zullen wij dus weer klaar zitten op 26 maart, het huis opgeruimd en met een verwachtingsvol hart wachtend op eventuele kijkers.

Voor iedereen die ons graag wil helpen met de verkoop van ons huis: KLIK HIER en verspreid de boodschap! Dank!

Deze week op IMMUUN: Gelukkig maar
Deze week op Station Mill: Carnaval voor de deur

Verjaardagen en tradities

Er was eens een tijd dat het me lukte om iedere week een verse blog te schrijven. Ik weet niet waar ik de tijd vandaan haalde. Wat ik wel weet, is dat me dat nu niet meer lukt. In 2011 zit ik meer in de buurt van eens in de 10 dagen: 9 januari - 21 januari - 2 februari - 13 februari en vandaag 23 februari. Ik zal proberen dat ritme in ieder geval vol te houden.

In de afgelopen 10 dagen is ook weer meer gebeurd dan er eigenlijk in past.

Het begon met een etentje bij ons thuis in Mill voor een bijna-promovendus met zijn vrouw en deze periode werd afgesloten met zijn promotie in Utrecht en een heerlijk diner voor veel meer mensen dan 4 in Restaurant Hemingway aan het Janskerkhof.

Daartussenin was er plezier en verdriet, er waren verjaardagen te vieren en ik woonde een crematie bij. Voor werk reisde ik naar Amsterdam en thuis achter de computer volgde ik een webinar over de commerciële mogelijkheden van Facebook. We hadden onze traditionele rikavond (voor de 2^de keer dit jaar en volgend jaar weer, dat heet toch traditie?!) met lieve vrienden en we proefden wijn en leerden die systematisch te beoordelen. En niet onbelangrijk: mijn pogingen om een hulp in de huishouding te vinden, werden eindelijk beloond! Maar laat ik bij het begin beginnen.

Op zondag 13 februari verwelkomden wij Marcel en Annet ter ere van de op handen zijnde promotie van Marcel. Hoe ouder wij worden, hoe meer wij van tradities houden en het uitnodigen van een promovendus vlak voor zijn promotie is een hele dierbare. Tijdens een gezellig samenzijn genieten wij van een lekkere maaltijd en proberen de zenuwen voor de grote dag wat in te dammen. Dat zoiets hogelijk gewaardeerd wordt, horen wij altijd weer via de familie terug op de promotiedag zelf. We hopen nog lang en vaak toekomstige promovendi uit te kunnen nodigen!

Op maandag volgde ik één van de webinars van Eduvision. Deze keer ging het om een live online 'college' over Facebook, maar ook webinars over Joomla en Website-optimalisatie heb ik al eens gevolgd. Via de webcam en chatbox heb je direct contact met de docent en andere deelnemers. Het is heel onderhoudend en vaak geeft zo'n middag je die extra kennis om er meer mee te kunnen doen.

Dinsdag 15 februari was gereserveerd voor een dubbele afspraak bij hetzelfde bedrijf in Amsterdam-Noord. Dat betekent vanuit Mill dat je wel even onderweg bent. Met auto, trein en boot deed ik er ongeveer 2½ uur over, maar het was mooi weer en vooral het laatste stuk op het 'pontje' (over het IJ) zorgde voor een echt lentegevoel. Na de afspraken, die voor veel duidelijkheid zorgden, heb ik mezelf even de tijd gegund om naar De Bijenkorf te lopen om onze voorraad Nespresso-cupjes nu eens niet online, maar 'in-het-echt' aan te vullen. Alles bij elkaar was ik na 8 uren weer thuis, daar trof ik een ongelooflijk blije hond aan!

De woensdag had ik gereserveerd voor het ontvangen van potentiële hulpen in de huishouding. Na diverse eerdere pogingen had ik dit keer meer geluk en kreeg ik zelfs 5 goede reacties op mijn advertentie. Omdat ik het serieus aan wilde pakken, had ik bedacht dat ik ze allemaal een aantal vragen wilde stellen tijdens een soort sollicitatiegesprekje. Dat pakte heel goed uit en van de 2 meest geschikte kandidaten heb ik de beste uiteindelijk gekozen. Het kostte me even een dag, maar ik hield er een heel tevreden gevoel én een prima hulp aan over. Vandaag, precies een week na onze eerste kennismaking, is ze begonnen en het hele huis is schoon! Dat scheelt me voortaan iedere week de ergernis dat het er weer niet van gekomen is om het zelf voor elkaar te krijgen.

Op donderdagochtend ging ik zoals iedere week naar mijn boetseercursus. De laatste les met model Katrien, maar mijn torso van haar is nog niet af. Gelukkig hebben we de foto's nog en kan ik het volgende keer toch afwerken. Ik moest deze keer ook wat eerder opruimen omdat ik 's middags op tijd in Eindhoven wilde zijn voor een crematie. De moeder van een dierbare vriendin was overleden en om 2 uur was het afscheid in Crematorium Rijtackers. Het was een mooie, stemmige bijeenkomst met ontroerende verhalen over moeder en oma. Na afloop was er gelegenheid om elkaar te ontmoeten en zoals op zoveel uitvaarten zag ik ook hier een soort familiereünie ontstaan. Dat hoort er bij.

Vrijdag vierde ik met ongeveer 40 vrouwen de verjaardag van een andere vriendin. Ze werd 60 en was al de 2^de in mijn vriend(inn)enkring die dat met alleen maar vrouwen wilde vieren. Heel bijzonder was dat we het feest begonnen met een voorproefje van een expositie (www.soos-brasil.nl) waar ook werk (keramiek) stond van jarige vriendin. Na koffie met lekkers en het genieten van het keramiek, de schilderijen en sieraden gingen we naar Da Angelo in Molenhoek om van een heerlijk diner, onderhoudende toespraken en prachtige - live - muziek te genieten.

Naar zaterdagavond hadden wij al lang uitgekeken. Eens per jaar gaan wij ongeveer 40 jaar terug in de tijd om met vrienden te rikken en 'plaatjes' te draaien uit de jaren 70. Net zoals wij de traditie opgepakt hebben om eens per jaar samen te komen tijdens de potluck, heeft een ander vriendenpaar deze kaartavond in het leven geroepen. Het blijkt een gouden greep te zijn geweest! We beginnen zo'n avond door samen te eten en daarna worden er viertallen gevormd en wordt er min of meer fanatiek gerikt. En alhoewel dat vroeger absoluut niet mocht tijdens het kaarten, kletsen we tussendoor dat het een lieve lust is. Kortom, alsof we nooit ouder zijn geworden!

Op zondag was het alweer feest: mijn jongste zwager werd 50 jaar en dat vierde hij door zijn familie en vrienden uit te nodigen voor een wijnproeverij. In een zaaltje boven Café Faber in Nijmegen kregen wij de eerste beginselen van het wijnproeven te horen en mochten ook zelf 'aan de drank'. Twee witte wijnen (een Franse Chablis en een Chileense Cabernet) en twee rode wijnen (allebei Frans: Bourgogne en Bordeaux) werden beoordeeld op geur, kleur en smaak. Het werd een leuke middag.

Na afloop hebben we nog tapas gegeten bij De Ontmoeting, ook in Nijmegen. Een leuk restaurant met lekkere gerechtjes.

Als laatste wil ik nog vermelden dat drs. Veltkamp (promovendus Marcel die 10 dagen geleden bij ons kwam eten) gisteren zijn proefschrift met verve verdedigd heeft en zich volgens een oude traditie voortaan dr. Veltkamp mag noemen!

Deze week op IMMUUN: Afweer, weerstand en het immuunsysteem
Deze week op Station Mill: Afspraak is afspraak bij KPN?

Van Koningstheater via Perron 3 naar Hotel Wilhelmina

Leon Giesen tijdens een eerder optreden

Omdat een week maar 7 dagen telt, is het af en toe bijna onmogelijk om op deze weblog alles bij te houden. Daarom begin ik vandaag bij 9 dagen geleden: zaterdag 5 februari. Wij waren toen in Het Koningstheater voor de voorstelling 'Man en Fiets' van Wilfried de Jong. Als je die nog niet gezien hebt, moet je zeker gaan kijken. Tot en met maart nog in verschillende theaters. Leuk voor wielerfanaten, maar ook voor mensen die gewoon van mooi theater houden. In woord en beeld, met af en toe een liedje en begeleid door zijn band Ocobar zet Wilfried de Jong een programma op de planken dat klinkt als een klok. Dat fietsen zijn passie is, wordt al heel snel duidelijk. Zijn cadeau aan zichzelf voor zijn 50^ste verjaardag was de beklimming van de Mont Ventoux. Wij kregen daar de door zijn zoontje gefilmde beelden van te zien. Of zijn verhaal over De Ronde van Vlaanderen, begeleid door de meest treurige beelden van kasseien en troosteloze landschappen die je je maar voor kunt stellen.
Aan het einde van de voorstelling klimt hij daadwerkelijk op de fiets om levensecht 'af te zien' voor de laatste meters naar de top van de Mont Ventoux! Dan is het niet meer duidelijk of de grootste passie van De Jong fietsen of theatermaken is!

Op donderdag waren we in Rosmalen in Perron 3 voor Gerard van Maasakkers. Op de eerste rij zaten wij ons te verheugen op een leuke avond. Maar om eerlijk te zijn, hebben wij wel eens betere optredens van deze Brabander meegemaakt. Het geluid was voor de pauze niet goed, maar wat erger was dat het enthousiasme bij Van Maasakkers ontbrak. Het leek of hij zijn draai niet kon vinden, hij speelde erg routineus en de verrassing bleef uit. Aan muzikaliteit ontbreekt het nooit bij Van Maasakkers en zijn gitarist Harry Hendriks, gelukkig was dat in Rosmalen ook zo. Maar alles bij elkaar viel de avond ons lichtelijk tegen.

Zaterdag daarentegen beleefden wij een bijzondere avond in Hotel Wilhelmina in Venlo.

Enige tijd geleden ontving ik een e-mail van Leon Giesen die begon met de volgende tekst:

"Ik wil jullie voorstellen aan een nieuw plan:

Het Ondergrondse Netwerk, ofwel Mondo Grondo!

Het is al veel langer een droom van mij om op allerlei plaatsen te kunnen
spelen, onafhankelijk van bestaande structuren en buiten de gebaande
paden. Gewoon voor wie het graag wil zien en horen, écht en tussen de
mensen, zoals Mondo Leone bedoeld is.
En de tijd is rijp voor een eerste stap..."

Omdat wij altijd in zijn voor iets nieuws, hoefden wij niet lang te aarzelen en stuurden een mail naar Mondo Leone, de club van Leon waar wij lid van zijn, om ons aan te melden voor Mondo Grondo.

Daar hebben wij geen spijt van gehad. Zaterdag waren wij getuige van dit experiment en wij hebben ontzettend genoten. Leon Giesen, zanger en schrijver die ook ooit documentairemaker was, heeft het talent om bijzondere dingen op te merken in zijn omgeving. Ook ver daarbuiten trouwens.

Hij ging naar Sydney om de 'Free Hugger' te ontmoeten, hij reisde naar de Verenigde Staten om zich te verdiepen in de meertonige treinhoorns en hij probeerde uit te zoeken wie de Utrechtse 'Kabouteraar' is. Natuurlijk had hij overal filmbeelden van gemaakt en die werden door hem op gitaar en met zang begeleid. Daarbij ging hij de confrontatie met het publiek absoluut niet uit de weg, aan interactie was geen gebrek.

Aan de vooravond van zijn nieuwe toernee (die vanavond begon in De Kleine Komedie in Amsterdam) hadden wij de primeur in een klein zaaltje in Venlo. We hadden het niet willen missen!

Deze week op Station Mill: InternetPlusBellen