vrijdag 21 januari 2011

Welcome to America

Waarom had ik óóit bedacht dat we via New York naar Miami zouden vliegen? Toen we daar in een enorme rij stonden, vond ik het in ieder geval absoluut geen geweldig idee meer. Zelfs na eerdere ervaringen met lange rijen op dit vliegveld was ik even vergeten dat het geen lolletje is om via JFK de Verenigde Staten binnen te komen.

Gisterochtend, donderdag 20 januari, vertrokken wij al vroeg richting Schiphol om naar Miami te gaan. Een rechtstreekse vlucht zat er niet in, daar begint de KLM in maart pas mee. Pech voor ons. Omdat wij meestal voor Düsseldorf kiezen, was het ons even ontgaan dat het omslachtig is om via Schiphol naar Miami te vliegen. In verband met verplichtingen maandag konden we het helaas niet anders regelen dan om het zo te doen. Dat betekende dus dat we een overstap moesten maken.

Het eerste gedeelte van de reis, de vlucht van Amsterdam naar New York verliep prima. Alhoewel het vliegtuig echt helemaal volgeboekt was, probeerde de stewardess toch nog een betere plaats voor ons te regelen. Ze dacht gezien te hebben dat er achter in het toestel nog 2 lege rijen waren en zou even informeren bij haar collega die daar dienst deed. Ze had echter niet goed gekeken, want er bleken daar wel passagiers  te zijn, die lagen te slapen. Jammer, maar het was wel heel lief bedoeld.
Het viel ons ook op dat de stewardessen erg vriendelijk en behulpzaam waren, dat hebben we wel eens anders meegemaakt bij de KLM. Misschien hebben ze hun beleid hierop veranderd of wellicht lag het gewoon aan de personen waar we mee te maken hadden. In ieder geval waren ze erg attent en we werden om de haverklap van eten en drinken voorzien.
Toen we bijna de oceaan overgestoken waren, werd er iemand onwel in het vliegtuig. Een paar rijen voor ons ontstond opeens flinke consternatie en het cabinepersoneel ging snel tot daden over. De man werd uit zijn stoel getild en op de grond gelegd en onmiddellijk werd er omgeroepen of er een arts aan boord was. Toen er zich niet direct iemand meldde, werd er gevraagd of er verpleegkundigen waren die konden helpen. Uiteindelijk was er toch een arts en er kwamen ook enkele verpleegkundigen naar voren. De man werd aangesloten op een apparaat voor wat simpele onderzoekjes en daar kwam gelukkig niks vervelends uit. Maar intussen lag hij daar nog steeds op de grond en had weinig te missen. Volgens de purser gebeurde het regelmatig op deze vlucht dat mensen onwel werden, flauwvielen en even wegzakten. Gelukkig kwam 'de patiënt' na een poosje weer bij en werd hij op de been gehesen om - met steun - wat rond te wandelen. Langzaam kwam er weer wat kleur op zijn wangen en omdat we hem de rest van de reis niet meer gezien hebben, denk ik dat hij een plekje in de business class heeft gekregen.

Ondanks dit incident arriveerden wij op tijd op JFK en wij dachten daar tijd genoeg te hebben om de aansluiting naar Miami te halen. Ons vliegtuig zou om 18.35 uur (voor ons idee dus om 5 over half 1 's nachts) vertrekken en we waren al om 16.10 geland. Toen we echter bij de douane kwamen, wisten we het weer! Lange, lange rijen gingen ons voor. Gesplitst in 'visitors' en 'residents', maar zo te zien maakte het geen enkel verschil wat de wachttijd betrof. Halverwege de wachtrij zagen we het al half 6 worden en begonnen we te vrezen voor onze aansluiting. Ongeveer een kwartier later zagen we een beambte langs de rij lopen die vroeg wie er informatie nodig had. Wij hebben toen meteen gezegd dat we bang waren onze vlucht naar Miami te missen en mochten toen direct door naar de kortere rij voor een van de 15 hokjes voor visitors. Ook daar duurde het nog zeker een kwartier voordat we aan de beurt waren. Na onze handafdrukken, digitale foto, het nakijken van onze esta's in de computer en een flinke stempel konden we door. Gelukkig hadden we alleen handbagage en hoefden we geen koffers op te halen om opnieuw in te checken (is normaal bij een aansluitende vlucht als je de USA binnenkomt), maar we moesten wel langs nog een loketje om ons douaneformulier weer af te geven voordat we met de air train naar de andere terminal konden. Daar stond weer een lange rij, maar ook een korte met allemaal dames in boerka en héél veel bagage. Toch zijn we naar die korte rij gelopen en daar mochten we voor toen we riepen dat we onze aansluiting dreigden te missen. De air train was er vlot en wij liepen opgelucht terminal 2 in. Tot we daar de rij voor security zagen. Help, ons hele reisschema dreigde alsnog te mislukken. Na enig rondkijken, zagen we weer iemand waar we ons verhaal deden en we mochten alweer voorschieten. Schoenen uit, jas uit, telefoon en laptop uit de tas, toiletspullen apart aanbieden en dan maar hopen dat je niet piept. Er was nog precies een kwartier over toen we bij Gate F9 aankwamen en daar bleek ons toestel minstens een half uur vertraging te hebben. Zucht. Op dat moment ontdekten we ook nog dat mijn echtgenoot zijn horloge kwijt was, maar er was nu alle tijd om terug te lopen naar security om te kijken of het daar was blijven liggen. Niks. Of hij is het ergens anders kwijtgeraakt, maar waar dan, of iemand anders loopt er nu mee rond. Mijn echtgenoot zal een nieuw moeten kopen in ieder geval.
Bij de gate stond al dat het vliegtuig naar Miami overboekt was en inderdaad was dat het geval. Hier ook weer lange rijen mensen die alsnog hoopten op een plaatsbewijs, gelukkig hadden wij daar geen last van.

Eenmaal in het vliegtuig bleek dat er geen plaats meer was voor de trolley van mijn echtgenoot, die moest ingecheckt worden als boardbagage. Dat kon er ook nog wel bij, dan zouden we alsnog naar de bagageband moeten bij aankomst.
Uiteindelijk mocht ons toestel pas om 8 uur (voor ons gevoel dus 2 uur 's nachts) vertrekken, dat was te wijten aan de lange rij vliegtuigen voor ons op de startbaan waar we op moesten wachten. Na ruim 2 en een half uur landden we op Miami International Airport. De bagage was er gelukkig snel en een taxi was zo geregeld. Maar het was inmiddels wel bijna middernacht voordat we in bed lagen, op die tijd zou mijn echtgenoot normaal opstaan voor zijn gewone werkdag in Nederland.
Vanochtend bleek dat we in een mooi hotel zitten met een balkon met uitzicht op de oceaan. Vandaag moet hier gewerkt worden (de lijst op www.gut-health.eu wordt steeds langer), mijn echtgenoot heeft een belangrijke meeting en ik heb een aantal sites bijgewerkt. Gelukkig bleef er voor de lunch nog even tijd over om deze blog te plaatsen. Groeten uit een zonnig Miami Beach!

zondag 9 januari 2011

Mag het nog? Een gelukkig Nieuwjaar!

Gent by night (Kraanlei) ©RikyLievendag
Een beetje laat, maar niet minder gemeend: voor alle lezers van dit blog wens ik dat 2011 hét jaar wordt waarin je je doelen bereikt en waarin veel van je wensen uitkomen. Niet allemaal hoop ik, want een mens is het gelukkigst als er nog iets te wensen overblijft.
Ons nieuwe jaar is in ieder geval heel goed begonnen. We waren in Gent en vierden de jaarwisseling in Restaurant 't Paradijs van Warenaar aan het Veerleplein in deze 'plezante' stad. Behalve Vlamingen bevonden zich ook Engelsen, Spanjaarden en andere Nederlanders in ons gezelschap en samen genoten we van een uitstekend diner en mooie wijnen. Naarmate de avond vorderde werd de sfeer losser en tegen 12 uur werd het pas compleet met toetertjes, feesthoedjes, slingers, ballonnen en natuurlijk om 12 uur champagne en vuurwerk. Ieder jaar vieren wij Oud en Nieuw in een andere stad met andere gewoontes, maar deze keer was wel heel bijzonder! Na veel zoenen, vuurwerk en champagne werd het diner binnen weer voortgezet met het nagerecht en koffie en keerden wij pas lang na middernacht terug naar Hotel Belfort tegenover het statige stadhuis van Gent. In de straten was het feest overal nog in volle gang.
Op zondag 2 januari reden wij pas weer terug naar Nederland om aan de eerste werkweek van het nieuwe jaar te beginnen. Dat was meteen een hele pittige, want samen met mijn echtgenoot was ik net voor Kerstmis begonnen aan een nieuw project. Hierin roepen wij wetenschappers uit heel Europa op zich te verenigen om stelling te nemen tegen het beleid van EFSA, een Europese autoriteit die over gezondheidsclaims gaat (zie www.gut-health.eu).

Gelukkig was er ook nog tijd over voor een geweldig optreden van Raymond van het Groenewoud in Het Koningstheater in Den Bosch. Op woensdagavond zat de zaal stampvol en wij waren zo gelukkig om weer helemaal vooraan te kunnen zitten. Op rij 0, de 2 middelste stoelen, het wordt al bijna onze vaste plek daar. Van het Groenewoud bracht met zijn voorstelling 'Overzicht' veel bekende nummers, maar begon met een nieuw lied over de vergankelijkheid van het bestaan. Heel toepasselijk voor hem, omdat hij nog steeds herstellende is van een langdurige ziekte. Een restverschijnsel daarvan is dat hij met zijn rechteroog afgeplakt op het podium verscheen.

In diezelfde week op vrijdag vertrokken wij alweer naar Parijs, maar de laptops gingen mee om ook daar door te kunnen werken. Dat is helemaal niet erg, want tussen de bedrijven door hebben wij weer een heleboel Parijs 'opgesnoven'. We gingen speciaal voor de overzichtstentoonstelling van Monet die nog tot 24 januari 2011 in het Grand Palais te zien is. Omdat het niet meer mogelijk was om via internet toegangskaarten te bemachtigen, wisten we al vantevoren dat we in een lange rij zouden belanden. En dat klopte, maar daarover later meer.
Wij gingen op vrijdagochtend met de auto naar Antwerpen nadat we eerst de hond naar het pension in Landhorst gebracht hadden. Een geweldig adres voor Muis, dat moet maar eens gezegd! Bij Thijs en Ria Barten van Dierenpension De Horst is het een paradijs voor honden en wij maken graag (en noodgedwongen vaak) gebruik van deze opvangmogelijkheid.
In Antwerpen maakten wij nog een tussenstop bij Winkelcentrum Wommelgem waar we bij de GB vast wat inkopen gedaan hebben voor later in de week en daarna zijn we doorgereden naar het Centraal Station. Daar stapten wij om half 3 in de Thalys en om half 5 waren we op Gare du Nord in Parijs. Een comfortabele en snelle manier van reizen!

In Parijs moesten we nog een stukje met de Metro, maar om kwart over 5 liepen wij de lobby van Hotel Les Jardins d'Eiffel binnen. Nadat we onze bagage naar de kamer gebracht en ons daar geïnstalleerd hadden, zijn we naar het Grand Palais gelopen om te kijken hoe lang de rij voor Monet zou zijn. Dat viel tegen, het zou 2½ uur duren voordat we binnen mochten. Omdat het inmiddels half 7 was geweest, vonden we dat niet zo'n heel goed idee en besloten om op zaterdagochtend een uur voordat het museum open zou gaan in de rij te gaan staan. Na die beslissing zijn we met de metro naar Centre Pompidou gegaan waar deze maand ook een belangrijke overzichtstentoonstelling is, namelijk van Piet Mondriaan en De Stijl. Gelukkig was het daar veel minder druk en hoefden we maar zo'n 20 minuten in de rij voordat we kaartjes hadden. Met de roltrap gingen we naar de 6de verdieping terwijl we genoten van het uitzicht over Parijs bij avond: met recht de 'lichtstad'!
Behalve van Mondriaan, hing er ook veel werk van Theo van Doesburg en werd er volop aandacht besteed aan de samenwerking met Gerrit Rietveld. Heel apart om typisch Mondriaanwerk (volgens de regels van Mondriaan mag zijn werk niet symmetrisch, maar moet het wel evenwichtig zijn) en 'De Stoel' van Rietveld hier in Parijs te zien. (Wist je trouwens dat je vroeger de meubels van Rietveld 'gewoon' bij V&D in Utrecht kon bestellen? Zijn beroemde stoel kostte toen in een eenvoudige uitvoering 15 gulden en een 'fijnere' uitvoering 22 gulden 50!)
Helemaal vol van de indrukken van deze mooie expositie zijn we Centre Pompidou uitgelopen en in de Marais gaan eten. Gewoon in een eenvoudige Parijse eetgelegenheid, niet duur en erg lekker.

Een héle lange wachtrij
Op zondagochtend stonden we al heel vroeg op. Mijn echtgenoot ging eerst een rondje hardlopen en daarna zijn we weer richting het Grand Palais gelopen. Onderweg hebben we ontbeten, maar al om kwart voor 9 stonden we in de rij voor het museum. Meer dan een uur voor openingstijd, we hoopten zo in ieder geval voor 11 uur binnen te zijn. Alhoewel de rij al behoorlijk lang was toen we aansloten, is het ons gelukt om vóór 11 uur het eerste schilderij van Monet te bewonderen. Het viel niet mee om alles goed te zien, het was enorm druk en af en toe moest je je echt tussen de mensen door wringen om een blik op een schilderij te kunnen werpen. Maar we hebben ze alle 200 gezien en er echt van genoten. Claude Monet was een productief schilder, hij schilderde vaak van hetzelfde onderwerp verschillende versies en was één van de weinige schilders uit die tijd (eind 19de, begin 20ste eeuw) die ook veel van zijn werken verkocht.

Meer dan 200 werken zijn er bij elkaar gebracht in het Grand Palais, uit ongeveer 60 musea over de hele wereld. Een schilderij dat wij al eens in Philadelphia zagen, hing hier gezellig naast een werk dat in bruikleen was van het Haags Gemeentenuseum. Heel bijzonder!
Na onze 'Monet-expeditie' wilden we van een late lunch genieten bij Le Bonaparte op St. Germain des Prés (een vast adres van ons in Parijs), maar toen wij daar aankwamen bleek het vanwege een verbouwing gesloten te zijn tot de lente van 2011. De lunch bij Café de Flore was ook lekker.


Bij ons volgende bezoek aan Parijs kunnen wij wellicht genieten van een vernieuwde Le Bonaparte!

Deze week op Station Mill: Een nieuw jaar, nieuwe kansen!