Waar zal ik eens beginnen. Er is weer genoeg te vertellen sinds mijn laatste blog.
Het eerste weekend van april was er een van grote tegenstellingen. Op zaterdag waren wij getuige van het eerste optreden van Keezle (in 't Pandje in Deurne), een rock-coverband die naast muziek van Led Zeppelin en AC/DC ook gevoeliger nummers als You make me feel my love van Adele ten gehore brengt. Helemaal vooraan, met mijn linkeroor ongeveer in een geluidsbox, kwam het volop binnen.
Van de filmpjes die ik op mijn iPhone had opgenomen, is alleen het nummer van Adele met geluid, de rest was waarschijnlijk gewoon te hard! Mijn linkeroor 'deed' het ook pas de volgende dag weer echt goed.
Toen zaten we bij een heel ander concert. In de aula van de universiteit van Utrecht luisterden we op zondagmiddag naar een gevarieerd orgelconcert ter gelegenheid van het 40-jarig samenwonen feest van goede vrienden. Behalve van het orgelspel door Peter Verhoogt, genoten we ook van zang van alt Hetty Gehring. Op het programma stonden werken van Hándel, Dvorák en Bellini. Een groter contrast met de avond daarvoor is nauwelijks denkbaar!
Na afloop bleven we in Utrecht om met de kinderen te gaan eten bij Deeg. Een leuk restaurant aan de Lange Nieuwstraat waar verantwoord, biologisch voedsel wordt geserveerd. En het is nog erg lekker ook!
We maakten die avond ook voor het eerst kennis met de vriendin van middelste zoon, naar wederzijds genoegen bleek al gauw. Het komt niet zo vaak voor dat we echt met het hele gezin compleet zijn, maar voor deze gelegenheid was dat gelukkig wel gelukt. Jongste was 26 geworden en dat moest gevierd worden!
De eerste maandag van april reed ik samen met een vriendin naar Frankrijk. In een kasteel in Savigny (in de Haute-Marne, vlakbij Langres) wachtte de rest van de schilderclub, zij waren al een dag eerder vertrokken. Wij vertrokken 's ochtends op tijd en waren rond lunchtijd midden in de Belgische Ardennen, We besloten daarom van de snelweg af te gaan en te stoppen in La Roche en Ardenne, de plaats waar wij ieder jaar familieweekend 'vieren'. Het huis stond er prachtig bij, leuk om het ook eens halverwege het jaar te zien, precies tussen 2 familieweekenden in.
We vervolgden onze weg binnendoor via St. Hubert (bijna alsof ik dicht bij huis was ;-) richting Bastogne en gingen daar de snelweg weer op. Onze benzinemeter stond erg laag en op een gegeven moment ging het rode lampje aan. Geen tankstation te zien natuurlijk, pas in Luxemburg zagen we het eerste. De laatste 10 kilometer kregen we het toch wel een beetje benauwd, maar bedachten dat de afstand in ieder geval te lopen was als dat nodig zou zijn. Als beloning tankten we heel goedkoop ons autootje weer vol! Om een uur of half 7 arriveerden we op Le Bocage, Rue du Château in Savigny, dankzij de TomTom in één keer gevonden.
De schilderweek was een aparte ervaring voor me, in het gezelschap van alleen maar vrouwen een hele week creatief bezig zijn. We hadden prachtig weer overdag. De avonden waren nog wel koud, maar in het jachtslot waar wij gehuisvest waren, zaten we lekker warm. Er werd voor ons gekookt en we hoefden nergens voor te zorgen. Alleen maar schilderen en veel discussies over 'belangrijke zaken van het leven'. Soms ging het er heel heftig aan toe, maar ik bewaar er goede herinneringen aan.
Op vrijdag vertrokken mijn vriendin en ik weer, de auto volgeladen met beschilderde doeken, bagage en hond. Ook nu lunchten we weer in de Ardennen, deze keer in Vielsalm, zelfde afslag als op de heenweg, maar dan ten oosten van de snelweg.
Eenmaal thuis was ik de eerste tijd een beetje kwijt welke dag het was. Het duurde even voordat ik weer 'geland' was in mijn gewone bestaan. Gelukkig hadden we die zondagmiddag iets leuks gepland. In Geleen waren wij in De Biesenhof te gast in Herberg De Troost. Een bijzondere ervaring als je van goede muziek en gezelligheid houdt.
En toen was het weer maandag en moest er gewoon gewerkt worden. Ik was bijna vergeten dat we nog steeds druk bezig waren met onze campagne om de regelgeving voor health claims op probiotica als voedingssupplementen te veranderen. Ook al had ik in mijn week Frankrijk af en toe 'stiekem' moeten werken (gelukkig was er internet in het jachtslot), voor mijn gevoel was ik er helemaal uit. Maar aan het einde van de week was de definitieve brief aan Barroso klaar, net als de brief voor minister Schippers en de mail aan 19 wetenschappers in andere landen van de Europese Unie die onze Engelse voorbeeldbrief in hun eigen taal moeten vertalen en aan hun minister moeten sturen, tegelijk met de gezamenlijke brief aan Barroso. Een hele organisatie, maar de brieven zijn gepost en nu wachten we af of we ook echt uitgenodigd worden voor overleg!
Deze week op Station Mill: Nieuwe (huis)plannen
