 |
| Goodbeye Bangladesh! |
We zijn weer thuis van onze trip naar Bangladesh. Slechts 11 uur zuivere vliegtijd verwijderd van hier, lijkt het of we uit een andere wereld terug zijn gekomen. De armoede daar en de blijmoedigheid waarmee die wordt ondergaan, maken ons voor de zoveelste keer weer eens heel nederig. De problemen die wij hier hebben, zijn daarbij vergeleken altijd luxeproblemen.
En toch... voordat je het weet, word je opgeslokt door de waan van de dag!
Op maandagochtend zou ik mijn auto ophalen, die bij de verkoper in Breugel stond omdat er nog een trekhaak onder gemonteerd moest worden en ze zouden meteen naar het elektrisch dak kijken dat niet bleek te werken bij aflevering van de auto. Dat was goed afgesproken - maandagochtend rond 10 uur - en ik had daarom voor een 'lift' gezorgd om me erheen te brengen. Esther moest daarvoor speciaal uit Cuijk komen en ik was erg blij dat ze dat voor me wilde doen.
In Breugel (van Son en Breugel) aangekomen, was het verdacht stil bij Autobedrijf Nap. Er was licht aan, maar de deur was op slot. Ook bij het woonhuis reageerde er niemand toen ik aanbelde. Esther was inmiddels weer naar huis en daar stond ik in mijn T-shirt terwijl het ook nog eens begon te regenen. Toen ik opnieuw achterom liep, zag ik toch iemand bij een auto aan het werk. Dat bleek de zoon van Dick Nap te zijn, maar die wist van niks toen ik hem vertelde dat ik een afspraak met zijn vader had. Hij vertelde dat mijn Modus daar helemaal niet stond, maar bij 'een' Renault dealer was in verband met problemen met het dak. Op mijn vraag welke Renault dealer en waarom ik dat niet wist, kreeg ik alleen maar ontwijkende antwoorden. Hij ging zijn vader bellen.
Die bleek in Limburg te zijn en beweerde dat ik zou bellen voordat ik de auto op zou komen halen. Niet waar! Toen ik de auto wegbracht op de dag dat wij naar Bangladesh vertrokken, heb ik op zijn opmerking dat ik moest bellen als we geland waren, gezegd dat dat niet nodig was. Er was al een afspraak voor maandag en die kon gewoon doorgaan. Op zondagavond bellen vanuit Düsseldorff leek me toen vrij zinloos. Maar nu stond ik dus in Breugel zonder mijn auto en zonder vervoer terug. De zoon zat er duidelijk mee in zijn maag en vroeg of ik misschien zelf zijn vader wilde bellen. Ja graag.
Ik kreeg een verontwaardigde Dick Nap aan de lijn die ontkende dat we een afspraak hadden. Op mijn vraag wanneer de auto klaar zou zijn, kreeg ik keer op keer het ontwijkende antwoord dat hij zijn uiterste best deed. En ik viel helemaal van mijn stoel toen ik hoorde dat de Modus in Geldermalsen stond. Daar was dus iemand die misschien het dak kon maken... Uiteindelijk ontaardde het gesprek in een onaangename sfeer, ik bleef de vraag stellen wannéér de auto klaar zou zijn en hij bleef maar zijn uiterste best doen. Op mijn dwingende vraag of dat dan vandáág, mórgen of overmorgen zou zijn, klonk opeens het antwoord: "Ik breng de auto vandaag nog terug!".
De telefoonlijn is ongetwijfeld witheet geweest van de woede aan beide kanten. Van de zoon kreeg ik zolang zijn eigen auto mee en die zou zijn vader dan later op de dag om komen ruilen. Zo kon ik in ieder geval de hond op gaan halen die nog steeds in het pension was waar ik voor 11 uur zou zijn. Het scheelde niet veel en Muis was zoals altijd helemaal hoteldebotel toen ze me zag, voor haar maakt het niet uit hoe laat het is!
Om een uur of 3 kwam Dick Nap voorrijden met mijn auto boven op een oprijwagen, ik zag dat de trekhaak eronder zat maar of er verder nog iets gebeurd was, kwam ik niet te weten. Hij belde aan en wilde duidelijk niet met me praten. Alleen het hoognodige, we hebben de sleutels omgeruild en ik heb gezegd dat zijn auto bij ons op de oprit stond. Zelden iemand zo boos gezien!
Natuurlijk heb ik meteen geprobeerd of het dak het nu doet. Nee dus. Het zit nog steeds dicht, alhoewel het lijkt alsof het ergens lucht aantrekt als ik wat harder rijd. Helemaal gesloten is het dus niet meer en dat was wel zo. Bovendien is mijn boardcomputer nu in de war, één van de functies blijft zeggen dat er geen waarde vastgesteld is. Mijn achterklep ging niet meer open, maar dat heb ik inmiddels zelf kunnen herstellen door de centrale vergrendeling aan en weer uit te zetten. En wat heel vervelend was: de radio was dood omdat de stroom er blijkbaar af was geweest en nou moest er een code ingevuld worden. Na lang zoeken, heb ik die gelukkig gevonden anders had ik dat via een officiële dealer moeten doen. Ik heb trouwens nu zelf een afspraak gemaakt met een Renault dealer. Niet die in Geldermalsen, want die is er volgens de website van Renault helemaal geen in die plaats, maar gewoon in Boxmeer. Ik hoop dat ze mijn dak aan de praat krijgen en mijn boardcomputer weer in orde. De rekening daarvan sturen we natuurlijk naar Autobedrijf Dick Nap. Volgens de advertentie zou er ook nog een parkeersensor in mijn auto moeten zitten, maar die heb ik nergens gevonden omdat die er gewoon NIET in zit. Dick Nap maakt veel cliché's over autoverkopers waar en helaas ben ik er gedeeltelijk ingetrapt. Er is één ding waar niks op aan te merken valt: de auto rijdt súper en dat is ook erg belangrijk.
Dat was míjn auto, maar ook mijn echtgenoot stond gisteren voor een niet zo aangename verrassing. Hij moest 's ochtends om 10 uur in Brussel spreken en woonde daar de rest van de dag een congres bij over gezondheidsclaims op voedingsproducten. Door enorme drukte op de Ring in Antwerpen was hij erg laat en heeft zijn auto in de buurt van het hotel waar de meeting was geparkeerd. Omdat de vorige spreker nogal uitliep - of misschien ook te laat begonnen was - viel het niet op dat hij pas na 10 uur binnenkwam en kon hij meteen aan zijn praatje beginnen. Hij heeft daar een heleboel informatie opgedaan over bijvoorbeeld de vermelding van dagelijkse aanbevolen hoeveelheden op de 'fop and bop' ('front of package' en 'back of package') van een verpakking. In het kader van onze actie voor betere regelgeving over health claims heel zinvol!
Na een lange dag kwam hij terug in de parkeergarage en wilde graag naar huis, maar de auto maakte totaal geen contact. Een duidelijk lege accu was het gevolg van de grote haast waarmee hij die ochtend arriveerde en zijn lichten vergat uit te doen. In zo'n geval belt mijn echtgenoot mij, want ik weet waar de ANWB pasjes zijn en welk nummer je dan moet bellen. Nadat ik dat aan hem doorgegeven had en dacht dat het daarmee wel opgelost zou zijn, werd ik door een nu boze echtgenoot opnieuw gebeld. De ANWB was begonnen met de melding aan te nemen, maar toen bleek dat mijn echtgenoot niet als toerist in België was, maar er de hele dag voor zijn werk was geweest, konden ze hem niet helpen. Ze wilden nog net het nummer van een Belgische pechhulporganisatie geven en wisten te vertellen dat die hulp € 135 zou kosten. Veel keus heb je dan niet, maar je denkt ondertussen wel dat je voortaan wel oplet wat je zegt als je weer eens met pech in het buitenland staat. De ANWB zal ons niet meer betrappen op werken in België of ander buitenland. Op de vraag wat de reden van ons bezoek aldaar is, moeten we misschien in het vervolg liegen dat we er als toerist zijn. Dan zorgt de ANWB namelijk wel voor hulp, komt dezelfde man van de Belgische pechhulp en kost het niks omdat je lid bent. De Brusselse Wegenwacht vond het net zo vervelend als mijn echtgenoot, maar kon niet veel anders dan de rekening presenteren want de ANWB zou die in dit geval zeker niet betalen.
En toch... voordat je het weet, word je opgeslokt door de waan van de dag!
Op maandagochtend zou ik mijn auto ophalen, die bij de verkoper in Breugel stond omdat er nog een trekhaak onder gemonteerd moest worden en ze zouden meteen naar het elektrisch dak kijken dat niet bleek te werken bij aflevering van de auto. Dat was goed afgesproken - maandagochtend rond 10 uur - en ik had daarom voor een 'lift' gezorgd om me erheen te brengen. Esther moest daarvoor speciaal uit Cuijk komen en ik was erg blij dat ze dat voor me wilde doen.
In Breugel (van Son en Breugel) aangekomen, was het verdacht stil bij Autobedrijf Nap. Er was licht aan, maar de deur was op slot. Ook bij het woonhuis reageerde er niemand toen ik aanbelde. Esther was inmiddels weer naar huis en daar stond ik in mijn T-shirt terwijl het ook nog eens begon te regenen. Toen ik opnieuw achterom liep, zag ik toch iemand bij een auto aan het werk. Dat bleek de zoon van Dick Nap te zijn, maar die wist van niks toen ik hem vertelde dat ik een afspraak met zijn vader had. Hij vertelde dat mijn Modus daar helemaal niet stond, maar bij 'een' Renault dealer was in verband met problemen met het dak. Op mijn vraag welke Renault dealer en waarom ik dat niet wist, kreeg ik alleen maar ontwijkende antwoorden. Hij ging zijn vader bellen.
Die bleek in Limburg te zijn en beweerde dat ik zou bellen voordat ik de auto op zou komen halen. Niet waar! Toen ik de auto wegbracht op de dag dat wij naar Bangladesh vertrokken, heb ik op zijn opmerking dat ik moest bellen als we geland waren, gezegd dat dat niet nodig was. Er was al een afspraak voor maandag en die kon gewoon doorgaan. Op zondagavond bellen vanuit Düsseldorff leek me toen vrij zinloos. Maar nu stond ik dus in Breugel zonder mijn auto en zonder vervoer terug. De zoon zat er duidelijk mee in zijn maag en vroeg of ik misschien zelf zijn vader wilde bellen. Ja graag.
Ik kreeg een verontwaardigde Dick Nap aan de lijn die ontkende dat we een afspraak hadden. Op mijn vraag wanneer de auto klaar zou zijn, kreeg ik keer op keer het ontwijkende antwoord dat hij zijn uiterste best deed. En ik viel helemaal van mijn stoel toen ik hoorde dat de Modus in Geldermalsen stond. Daar was dus iemand die misschien het dak kon maken... Uiteindelijk ontaardde het gesprek in een onaangename sfeer, ik bleef de vraag stellen wannéér de auto klaar zou zijn en hij bleef maar zijn uiterste best doen. Op mijn dwingende vraag of dat dan vandáág, mórgen of overmorgen zou zijn, klonk opeens het antwoord: "Ik breng de auto vandaag nog terug!".
De telefoonlijn is ongetwijfeld witheet geweest van de woede aan beide kanten. Van de zoon kreeg ik zolang zijn eigen auto mee en die zou zijn vader dan later op de dag om komen ruilen. Zo kon ik in ieder geval de hond op gaan halen die nog steeds in het pension was waar ik voor 11 uur zou zijn. Het scheelde niet veel en Muis was zoals altijd helemaal hoteldebotel toen ze me zag, voor haar maakt het niet uit hoe laat het is!
Om een uur of 3 kwam Dick Nap voorrijden met mijn auto boven op een oprijwagen, ik zag dat de trekhaak eronder zat maar of er verder nog iets gebeurd was, kwam ik niet te weten. Hij belde aan en wilde duidelijk niet met me praten. Alleen het hoognodige, we hebben de sleutels omgeruild en ik heb gezegd dat zijn auto bij ons op de oprit stond. Zelden iemand zo boos gezien!
Natuurlijk heb ik meteen geprobeerd of het dak het nu doet. Nee dus. Het zit nog steeds dicht, alhoewel het lijkt alsof het ergens lucht aantrekt als ik wat harder rijd. Helemaal gesloten is het dus niet meer en dat was wel zo. Bovendien is mijn boardcomputer nu in de war, één van de functies blijft zeggen dat er geen waarde vastgesteld is. Mijn achterklep ging niet meer open, maar dat heb ik inmiddels zelf kunnen herstellen door de centrale vergrendeling aan en weer uit te zetten. En wat heel vervelend was: de radio was dood omdat de stroom er blijkbaar af was geweest en nou moest er een code ingevuld worden. Na lang zoeken, heb ik die gelukkig gevonden anders had ik dat via een officiële dealer moeten doen. Ik heb trouwens nu zelf een afspraak gemaakt met een Renault dealer. Niet die in Geldermalsen, want die is er volgens de website van Renault helemaal geen in die plaats, maar gewoon in Boxmeer. Ik hoop dat ze mijn dak aan de praat krijgen en mijn boardcomputer weer in orde. De rekening daarvan sturen we natuurlijk naar Autobedrijf Dick Nap. Volgens de advertentie zou er ook nog een parkeersensor in mijn auto moeten zitten, maar die heb ik nergens gevonden omdat die er gewoon NIET in zit. Dick Nap maakt veel cliché's over autoverkopers waar en helaas ben ik er gedeeltelijk ingetrapt. Er is één ding waar niks op aan te merken valt: de auto rijdt súper en dat is ook erg belangrijk.
Dat was míjn auto, maar ook mijn echtgenoot stond gisteren voor een niet zo aangename verrassing. Hij moest 's ochtends om 10 uur in Brussel spreken en woonde daar de rest van de dag een congres bij over gezondheidsclaims op voedingsproducten. Door enorme drukte op de Ring in Antwerpen was hij erg laat en heeft zijn auto in de buurt van het hotel waar de meeting was geparkeerd. Omdat de vorige spreker nogal uitliep - of misschien ook te laat begonnen was - viel het niet op dat hij pas na 10 uur binnenkwam en kon hij meteen aan zijn praatje beginnen. Hij heeft daar een heleboel informatie opgedaan over bijvoorbeeld de vermelding van dagelijkse aanbevolen hoeveelheden op de 'fop and bop' ('front of package' en 'back of package') van een verpakking. In het kader van onze actie voor betere regelgeving over health claims heel zinvol!
Na een lange dag kwam hij terug in de parkeergarage en wilde graag naar huis, maar de auto maakte totaal geen contact. Een duidelijk lege accu was het gevolg van de grote haast waarmee hij die ochtend arriveerde en zijn lichten vergat uit te doen. In zo'n geval belt mijn echtgenoot mij, want ik weet waar de ANWB pasjes zijn en welk nummer je dan moet bellen. Nadat ik dat aan hem doorgegeven had en dacht dat het daarmee wel opgelost zou zijn, werd ik door een nu boze echtgenoot opnieuw gebeld. De ANWB was begonnen met de melding aan te nemen, maar toen bleek dat mijn echtgenoot niet als toerist in België was, maar er de hele dag voor zijn werk was geweest, konden ze hem niet helpen. Ze wilden nog net het nummer van een Belgische pechhulporganisatie geven en wisten te vertellen dat die hulp € 135 zou kosten. Veel keus heb je dan niet, maar je denkt ondertussen wel dat je voortaan wel oplet wat je zegt als je weer eens met pech in het buitenland staat. De ANWB zal ons niet meer betrappen op werken in België of ander buitenland. Op de vraag wat de reden van ons bezoek aldaar is, moeten we misschien in het vervolg liegen dat we er als toerist zijn. Dan zorgt de ANWB namelijk wel voor hulp, komt dezelfde man van de Belgische pechhulp en kost het niks omdat je lid bent. De Brusselse Wegenwacht vond het net zo vervelend als mijn echtgenoot, maar kon niet veel anders dan de rekening presenteren want de ANWB zou die in dit geval zeker niet betalen.
Deze week op Station Mill: Voortuin met heg!
