Een bedrijf meer en/of minder

Deze week is er na 7 jaar een einde gekomen aan Tekst-Etcetera, mijn bedrijf waarvoor ik me altijd met veel plezier heb ingezet. Als eenmanszaak of zzp-er, het verschil is me na al die jaren nog steeds niet duidelijk, ben je dag en nacht met je eigen zaak bezig. Van het werven van klanten tot het afleveren van een mooi product en alles wat daar tussen zit, doe je zelf. Dat betekent dat er ook heel veel minder leuke kanten zitten aan het hebben van een eigen bedrijf, de minst leuke vind ik persoonlijk de constant te verwerken stroom administratie en het abonnement op de 'blauwe envelop' dat je vanaf dag één lijkt te hebben.

Het schrijven van teksten is nog steeds een 'leuke hobby' waarvan ik mijn beroep heb gemaakt en het bouwen van een website blijft een spannende bezigheid voor mij. Hoe leuk is het als je na eindeloos gepuzzel een goed werkende site kunt afleveren met slimme snufjes die er aan de 'voorkant' heel simpel uitzien. Zelf houd ik helemaal niet van websites met schreeuwende banners en allerlei toeters en bellen, hoe eenvoudiger hoe beter. De kwaliteit zit hem in de gebruiksvriendelijkheid van zo'n website. Hoe gemakkelijk vind je er de weg, hoeveel klikken heb je nodig om de juiste informatie te onthullen? Dat zorgt ervoor dat het ontwikkelen van websites nooit verveelt.

Nu denk ik de goede combinatie gevonden te hebben tussen 'werk' en 'hobby' door gewoon door te gaan met wat ik altijd deed, maar dan niet meer als zelfstandige onderneming.

Sinds begin dit jaar is er op ons adres namelijk nog een ander bedrijf gevestigd, mijn echtgenoot heeft zich als eenmanszaak (of zzp-er) ook ingeschreven bij de Kamer van Koophandel met zijn Rijkers Biomedical Consultancy. Wij realiseerden ons toen niet dat het hebben van 2 bedrijven onder een dak, waarvan het ene bedrijf regelmatig wel eens wat voor het andere doet, zoveel extra administratie betekende. Van Tekst-Etcetera, inmiddels gespecialiseerd in teksten en websites over immunologie, ging zo de 'lol' wel een beetje af. Wat een opluchting om er gewoon een punt achter te zetten en de websites en teksten die niks met Rijkers Biomedical Consultancy te maken hebben, weer als hobby te beschouwen.

Dat gevoel, gecombineerd met alle reizen die we maken, zorgden ervoor dat het zelfstandig blijven bestaan van Tekst-Etcetera geen haalbare kaart meer was.

De website www.tekst-etcetera.nl is inmiddels afgesloten, bezoekers worden nu automatisch doorgeleid naar www.webvoorbeeld.nl. Deze site, die als ondertitel heeft 'Websites & Text @ Riky's', wordt snel aangepast en hierop zal dan af en toe nieuws verschijnen over waar ik mee bezig ben.

Deze week op Station Mill: Schilders in weer en wind

Klappertanden en elastieken kous

Vroeg of laat komt de dag dat je aan jezelf moet toegeven dat de leeftijd gaat tellen. Niet omdat je je oud voelt en niet omdat je opeens schrikt als je in de spiegel kijkt. Oud word je iedere dag een beetje meer, maar in je hart blijf je altijd dat meisje dat nog niet weet wat ze wil worden als ze later groot is. Aan je spiegelbeeld ben je al lang gewend, ook al denk je soms wel dat je naar je moeder kijkt. Maar als je naar de huisarts gaat omdat je linkerbeen niet meer dun wil worden en het lopen pijn gaat doen, dan schrik je toch als het woord 'steunkous' valt. Dat is iets voor oude vrouwen die hulp nodig hebben van de thuiszorg bij het aan- en uittrekken van zo'n onhandelbaar stuk elastiek. En als je meer geluk hebt, komt Steve bij je wonen om je te helpen! Voor mij geen thuiszorg en ook geen Steve, ik kan gelukkig zelf mijn steunkous nog prima aan- en uittrekken. Ook al moet ik zeggen dat dat veel kracht kost en teveel tijd als je 's ochtends haast hebt!

Nou vragen jullie je natuurlijk af hoe het zo gekomen is? Nou, dat is niet zo simpel uit te leggen. De oorsprong van het oedeem in mijn linkerbeen is nauwelijk meer te achterhalen. Het is lang geleden ontstaan en aanvankelijk had ik er alleen maar last van als het warm was en ik met blote voeten in open schoenen of slippers liep. Het deed ook nooit pijn en ik kon er gewoon alles mee. Het was soms wat lastig, ik kon niet alle leuke schoenen aan die ik zou willen, maar verder heb ik er jaren geen last van gehad.

Tot de laatste vakantie! Mijn been en het gebied rond mijn linkerenkel bleef dik en het deed ook veel pijn bij het lopen. Zo erg zelfs, dat ik zonder pijnstillers te slikken nog nauwelijk vooruit kwam. Op de eerste dag dat we weer thuis waren, ben ik dus naar de huisarts gegaan en die heeft mijn been bekeken, erin geknepen, met een felle lamp ieder plekje onderzocht, mijn voet in alle standen gedraaid en eigenlijk niks geks gevonden. Behalve dan dat het veel dikker was dan mijn rechterbeen en hij stelde de diagnose: oedeem als gevolg van veneuze insufficiëntie. 

In gewoon Nederlands betekent dat, dat mijn aderen veel moeite hebben met het terugpompen van mijn bloed vanuit mijn linkervoet.

Waarschijnlijk is er wel ooit een blessure geweest waardoor vocht in de enkel is ontstaan, maar die blessure is nooit helemaal overgegaan. Het gekke is dat ik jaren geleden de enkelbanden in mijn rechtervoet heb gescheurd en dat dat heel mooi genezen is. Het zou kunnen dat toen de blessure links is ontstaan, maar zekerheid hierover is er niet.

Veneuze insufficiëntie dus, volgens mijn huisarts een kwaal waar ik niet meer van afkom. Hij verwees mij naar een praktijk voor podotherapie om een steunkous aan te laten meten. 

Zo kwam ik terecht bij een orthopediste van Livit die me hetzelfde verhaal vertelde: de steunkous moet iedere dag aan en ik kom er nooit meer vanaf. Leuk, dat zullen we nog wel eens zien!

Feit is dat het wel helpt. Sinds 4 dagen doe ik iedere dag braaf mijn 'elastieken kous' aan en de pijn wordt met de dag minder. Mijn been is nog niet mooi slank, maar wel veel dunner. Minder vocht dus, de kous doet zijn werk.

Mooi is het niet, een steunkous in huidskleur lijkt in de verste verte niet op huid. Niet op mijn huid of op welke huid dan ook. Mijn moeder zei vroeger altijd: "Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden", maar ik wil geen pijn meer lijden en neem de lelijke kous dus voor lief.

Mijn echtgenoot lijkt nu ook het advies van mijn moeder op te volgen! Hij heeft sinds vorige week bijna geen eigen tanden meer, maar is wel een stuk 'mooier' geworden door zijn gebitsprothese. De eerste dagen had hij er veel last van, maar het gaat nu al beter. Hij kan weer volop lachen.

Zo aan het einde van dit stukje kan ik niet anders concluderen dan dat wij zomaar ineens een echtpaar 'op leeftijd' zijn geworden: zij met haar 'elastieken kous' en hij met zijn 'klappertanden'! Voor de rest blijven we gewoon lachen en de dingen doen die we leuk vinden! Komend weekend samen naar Antwerpen om het mooie nieuwe Museum Aan de Stroom (MAS) te bezoeken, in september naar een stilteconcert van Rowwen Hèze in De Peel, in oktober naar een optreden van Bob Dylan met Marc Knopfler in Ahoy, reizen naar de USA en Brazilië in het verschiet. Wij gaan gewoon door, oud of niet!