Onder de Californische zon

De laatste paar weken staan bij ons vooral in het teken van Zeeland, met de nadruk op Middelburg. De verhuizing daarheen hangt als een zware, maar niet onaangename, wolk boven ons. Hoe vaak wij de vraag: "Gaan jullie dan naar Middelburg verhuizen?" de laatste tijd gehoord hebben, weet ik niet meer. Maar met elk bevestigend antwoord wordt het wel meer werkelijkheid. Wij gaan verhuizen, het hoe en wanneer moet binnen korte tijd nog vastere vormen gaan aannemen. 

Intussen gaan er ook allerlei andere dingen gewoon door. De afgelopen week was een mooi voorbeeld van hoe het bij ons kan gaan.

Vorige week zaterdag vierden wij met familie en vrienden onze jaarlijkse spannende avond, dit keer dus echt voor de laatste keer in Mill! De avond stond in het teken van de Zeven Hoofdzonden, maar had een Zeeuwse oplossing. Want ook wij zijn er iedere dag mee bezig, en waar het hart van vol is....

Op maandag moesten we 's middags al naar Utrecht om de oratie bij te wonen van een kersverse hoogleraar longziekten van het Antoniusziekenhuis, is een van de werkplekken van mijn echtgenoot. In de statige Utrechtse aula aan het Domplein kwamen wij veel bekenden tegen die ons steevast allemaal begroetten met een opmerking over onze op handen zijnde verhuizing. De felicitaties waren niet van de lucht, ook al draaide het feest niet om ons. Tijdens het diner 's avonds kregen wij een plaats toegewezen op het podium van de aula, als dat geen bijzondere bijkomstigheid is, weet ik het niet meer! Over een klein jaar staat mijn echtgenoot op datzelfde podium immers zíjn oratie te houden. Als hoogleraar aan de Roosevelt Academy word je namelijk benoemd door de Universiteit van Utrecht.

Op donderdag was de jaarlijkse Darmendag in Wageningen. Mijn echtgenoot zit ieder jaar in het organiserend comité en ikzelf doe al jaren de registratie en organisatie achter de schermen. Het was een vol programma met 2 keynote sprekers, 10 mondelinge presentaties van jonge wetenschappers en daarna nog eens 35 posters die bekeken en besproken moesten worden. Ons streven was echter om zo snel mogelijk na 5 uur in de auto te zitten, want voor diezelfde avond hadden wij kaarten voor Mark Knopfler en Bob Dylan in Ahoy. We waren op tijd weg en ondanks het drukke verkeer waren wij vlot in Rotterdam. Vanaf de afslag naar Ahoy was het echter vooral stilstaan en uiteindelijk kwamen we pas 3 kwartier na aanvang binnen en konden nog net 3 nummers van Mark Knopfler horen. Mijn favoriet: 'Sailing to Philadelphia' was nèt geweest volgens onze vrienden die wel op tijd aanwezig waren.

Het optreden van Bob Dylan was ongeveer wat we ervan verwacht hadden. De oude meester is muzikaal nog prima in vorm, maar zijn stem werkt niet meer echt mee. Toch was hij aardig op dreef, maakte zelfs af en toe een danspasje en wisselde orgel, gitaar en zang af met mondharmonica. Vooral in dat laatste instrument hoorde je de oude Dylan terug! De communicatie met zijn publiek was minimaal, maar dat is nooit anders geweest. 

Op vrijdagavond reden we alweer naar Hotel Van der Valk in Hoofddorp, omdat we zaterdagochtend vroeg op Schiphol moesten zijn. En nu zit ik dus in Berkeley onder de Californische zon dit stukje te typen. Mijn echtgenoot is uitgenodigd voor de 9e jaarlijkse ISAPP meeting en ook ik was van harte welkom. Drie dagen kennisuitwisseling over pre- en probiotica met internationale grootheden op dat gebied. Daarna plakken wij er nog drie dagen San Francisco achteraan om even bij te komen. Heerlijk de toerist uithangen op Fisherman's Wharf, een ritje met de Cable Car maken en we zijn van plan om langs de kust naar Monterey te rijden. Langs Pebble Beach, om zeehonden te spotten, naar Carmel. Aan afwisseling bij ons geen gebrek, deze week niet en waarschijnlijk de komende weken ook niet.

Stroomversnelling

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wij gaan over een paar maanden verhuizen. Nou zijn we dat al een paar jaar van plan en we hadden al die tijd een redelijk beeld van onze nieuwe woonplek. Er was echter een vervelend probleem dat ervoor zorgde dat er van een verhuizing maar steeds niks kwam. Dat probleem ondervinden wij niet alleen, je hoort er dagelijks over op radio en tv. Er waart een kredietcrisis door Nederland en met name de woningmarkt ondervindt daar veel hinder van.

Op het moment dat wij ons huis te koop zetten, was er nog niet echt iets aan de hand in financieel Nederland. De eerste maanden kwamen er dan ook regelmatig kijkers en alles leek er goed uit te zien. Maar na een paar maanden kwam daar opeens een eind aan, er kwamen geen kijkers en dus ook geen kopers meer en de vooruitzichten werden er niet beter op.

Stiekem bleven wij toch hopen dat het goed zou komen en daarom lonkten wij af en toe naar de prachtige panden in het centrum van Den Bosch. Keus genoeg daar en wij zochten vaak de gezelligheid van de Brabantse hoofdstad op met de gedachte dat dat onze toekomstige woonplaats was.

Zo hebben wij de afgelopen 3 jaar met onze woonwens geleefd, maar intussen gingen de dagelijkse dingen natuurlijk gewoon door. In ons leven is het nooit saai en wij schrikken niet gauw van nieuwe ontwikkelingen die op ons pad komen. Mijn echtgenoot wilde nog één keer graag van baan veranderen en ook dat was iets wat al een paar jaar 'sluimerde'.

Aan de ene kant oriënteerden wij ons op het wonen in 's-Hertogenbosch, maar aan de andere kant doemden er hele andere mogelijkheden op. Intussen wonen wij nog steeds in ons prachtige huis in Mill dat al ruim 3 jaar te koop staat. Een complexe situatie, die een paar weken geleden opeens in een stroomversnelling kwam. Een uitnodiging, een sollicitatie en uiteindelijk een contract!

De uitkomst van dit alles is dat we in januari 2012 gaan verhuizen naar het centrum van Middelburg. De komende jaren zullen wij daar gaan wonen en werken. Nog één keer ergens helemaal opnieuw beginnen, op ons 9^de adres en in onze 6^de woonplaats sinds we samen wonen. Wij hebben er zin in!

En nu maar hopen dat ons huidige pand in Mill snel verkocht wordt! Zie hiervoor onze plannen op Station Mill.