Spaanse les

Mi lección español de hoy: ¡la versión moderna de la 'Roodkapje'!


Erase una vez una niña muy simpática y muy lista a quién todo el mundo llamaba Caperucita Roja, porque siempre llevaba un gorro rojo.

Un día, cuando estaba haciendo los deberes en el ordenador, su madre le dijo:
"Caperucita, tu abuela tiene gripe y está en la cama, llévale esta pizza y este tiramisu, ya sabes que le gusta mucho 'la comida italiana', pero... ten mucho cuidado con el lobo, no te pares a hablar con él".
La niña dejó enseguida los deberes, metió la comida en su mochila y salió de casa. Conocía muy bien el bosque proque cada día lo cruzaba para ir a la escuela; iba tan tranquila, cuando de repente apareció el lobo.
"Hola Caperucita, ¿adónde vas?"
¡"Y a tí qué te importa"! - contestó Caperucita -.
"Jo, Caperucita, ¡qué mal educada eres!".
"Voy a casa de mi abuelita, ¡vale! pero ahora déjame en paz que tengo que hacer unas llamaditas.
Luego sacó su teléfono portátil y marcó el número de su mejor amiga:
"¡Hola, soy yo, Capy!... no, no, estoy en el bosque... ¿el lobo? Un pesado y un entrometido..."

Entonces el lobo, mientras Caperucita cotilleaba al teléfono, corrió a casa de la abuelita, la encerró en el gallinero, se puso su camisón y se metió en la cama a esperar a Caperucita.
Media hora después llegó Caperucita. Entró sin llamar porque, como de costumbre, la puerta estaba abierta. Ya desde lejos la abuela le pareció un poco rara y... efectivamente, cuando se acercó a la cama, enseguida reconoció al lobo. Entonces, sinperder un minuto, dacó su inalámbrico y golpeó al lobo, tan fuerte y con tan mala suerte que lo mató.

Doble moraleja del cuento:
"Las Caperucitas ya no son lo que eran" y... "Cuidado con los teléfonos portátiles, nunca se sabe".


Y colorín colorado, este cuento se ha acabado.

Travelbird aanbieding in Lille

Eerste indruk van het hotel was heel goed

Wij waren dit weekend in Lille. Enkele jaren geleden raakten wij hopeloos de weg kwijt in deze stad en daarom wilden we altijd nog een keer terug om dat goed te maken. Nou wilde het toeval dat er een paar weken geleden een aanbieding van Travelbird.nl bij mijn e-mails zat die erg interessant leek: een verblijf van 2 nachten in een Best Westernhotel aan de rand van het centrum, inclusief ontbijt voor 2 personen, een driegangendiner, een fles wijn, drankjes in de minibar en met gratis gebruikmaking van spa en sauna voor een prijs ruim onder de € 200. Te mooi om waar te zijn eigenlijk en dat was het ook.
Op onze boekingsbevestiging stond dat we in konden checken vanaf 12.00 uur en omdat we graag al in Lille wilden lunchen, waren wij op tijd bij het hotel. Daar werden we ontvangen door een nerveuze receptioniste die alleen maar telkens herhaalde dat het een vergissing was - in het Frans uiteraard: 'C'est une erreur...'. Het duurde even voordat wij doorhadden dat de vergissing te maken had met de inchecktijd, die bleek niet 12.00 uur maar 14.00 uur te zijn. Wij wilden echter onze spullen kwijt en ons even opfrissen en vroegen daarom of er niet toch al een kamer vrij was. Dat was zo, maar omdat de receptioniste alleen maar Frans sprak en dat voor ons soms te snel ging, ontstond er al meteen een soort meningsverschil. Op onze vraag of ze ook Engels sprak (Best Westernhotel!), antwoordde ze in inderdaad zeer gebrekkig Engels dat dat heel weinig was. Gelukkig stonden er ook Belgen aan de balie die de spraakverwarring konden oplossen.

Eenmaal op kamer 210 aangekomen, bleek die klein, maar op het eerste oog heel schoon en het dubbele bed was prima. Ook het sanitair zag er goed uit, een goede badkamer met regendouche, eigen toilet en wastafelmeubel. In de minibar zat slechts één flesje water en niet de beloofde frisdranken, maar alla. We waren tevreden en gingen de stad in.
Omdat we recht hadden op een driegangendiner, werden we om 19.00 uur in het restaurant van het hotel verwacht en tot die tijd hadden we nog ruim 6 uren stuk te slaan. We begonnen te voet, namen de hond mee en gingen op zoek naar een leuk terras voor de lunch. De afstand van het hotel naar het centrum is behoorlijk, met onze hond van 15 jaar liepen we er zeker 40 minuten op. Van de armoedige buurt waarin het hotel lag, liepen we via het stadspark Jean-Baptiste Lebas naar de overweldigende Place de la République (met aan de ene kant het enorme Palais des Beaux-Arts de Lille en aan de andere kant het begin van het voetgangers- en winkelgebied) door steeds mooiere straten naar de stad. Lille heeft een prachtig centraal plein: le Grand Place met daaraan het bekendste gebouw la Vieille Bourse (De Oude Beurs uit 1653). Die bestaat uit 24 identieke huizen die rond een binnengalerij zijn gebouwd. Op het binnenplein is continu een antieke boekenmarkt en je kunt er schaak spelen.
Als je verder loopt, kom je in Vieux Lille met kleurige huizen, mooie gevels en allerlei leuke winkeltjes. Lille is een prettige stad.

Maar daar gaat dit stukje dan ook niet over. De kwestie waar ik het over wil hebben, heeft met het hotel te maken. Over de service die er niet was. Over de aanbieding die meer een aanfluiting was.

Wij waren op tijd terug in het hotel voor het ons beloofde driegangendiner. De eetzaal was klein, de spullen voor het ontbijt van de volgende ochtend stonden al klaar en de televisie met daarop het nieuws en het weer nam een prominente plaats in. Er was 'plaats' voor 20 personen, maar de tafels stonden zo gerangschikt dat je met minstens 4 personen aan tafel zat. Toen wij binnenkwamen, zaten er al 6 mensen te eten en konden wij nog kiezen waar we wilden gaan zitten. We kregen de keuze uit 2 voorgerechten, 2 hoofdgerechten, 2 desserts en rode of witte wijn. Ons voorgerecht (foie gras) werd al snel gebracht, maar de beloofde fles wijn liet op zich wachten. Als hoofdgerecht hadden we lam besteld, maar het duurde heel lang voordat er na het voorgerecht iets geserveerd werd.

Inmiddels waren er meer gasten en de eetzaal was vol. Wij hadden gezelschap gekregen aan onze tafel van 2 leuke vrouwen die vanuit Lille naar het nieuwe Louvre in Lens wilden en die al naar La Piscine in Roubaix (tot museum omgebouwd zwembad) waren geweest. Inmiddels hadden wij ons hoofdgerecht gekregen, de verwachte lamsbout leek meer op een uitgekookte soepbot met wat soepvlees eraan en het bord was verder opgevuld met te hard gebakken frites. Geen blaadje sla of ander groen te bekennen. Aan een andere tafel waren 4 luidruchtige Nederlanders komen zitten die dachten dat ze voorrang hadden. De 'ober' (die ook de receptie moest doen en alles in zijn eentje leek te moeten regelen) zag er hoe langer hoe nerveuzer uit, tot hij kwam vertellen dat er 'iets' gebeurd was in de keuken en dat de kok én zijn assistent wegens omstandigheden waren vertrokken. Hij begon zijn verhaal in het Engels met de boodschap dat er toch niemand fatsoenlijk Frans sprak en dat hij ons daarom te woord stond in het Engels. Mijn Belgische buurvrouw, die uitstekend Frans sprak, viel bijna van haar stoel. De strekking van zijn verhaal was dat er geen hoofdgerechten meer kwamen en dat de mensen die dat nog niet hadden gekregen, genoegen moesten nemen met hun voorgerecht en dessert of ergens anders moesten gaan eten. Mijn buurvrouw sprak hem daarop in het Frans aan dat ze dan misschien een bord frites met mayonaise zou kunnen krijgen en tegen mij zei ze er in het Nederlands achteraan: "Ik ben al lang blij dat ik dat soepvlees dat jullie hebben niet hoef te eten". Het leek een complete chaos te worden - 8 van de 18 aanwezige gasten hadden nog geen hoofdgerecht, maar toen wisten we nog niet hoe het ontbijt de volgende ochtend zou verlopen.

Na een goede nachtrust in een uitstekend bed gingen wij hoopvol naar beneden voor ons ontbijt. Maar in dezelfde kleine eetzaal als de avond ervoor was natuurlijk geen plaats voor gasten uit 40 kamers. Er stonden lange rijen bij de ene koffie-automaat die natuurlijk bijgevuld moest worden, het brood was op en werd niet aangevuld, er kwam geen sap uit de sapmachines, in de fruitsalade zaten rotte appels en er was veel te weinig serviesgoed. Kortom, de chaos was nog groter dan de vorige avond. Wij konden binnen ook niet zitten en kregen een dienblad met 2 bordjes en bestek in onze handen gedrukt met de mededeling dat we maar buiten op het terras moesten gaan zitten. Daar was verder niets gedekt en bovendien was het behoorlijk fris, maar we hadden in ieder geval een tafel om aan te zitten.
Erg uitgebreid konden we niet ontbijten, want er was gewoon niets te eten.
Toen we 's middags weer op onze kamer kwamen, bleek het bed te zijn opgemaakt, maar hadden we geen schone handdoeken gekregen. Erger nog, de handdoeken die wij op de grond achter hadden gelaten, waren opgeraapt en opnieuw aan het handdoekenrek gehangen.

Als laatste wil ik jullie ons zondagsochtendontbijt niet onthouden. Blijkbaar hadden we geluk, want we konden warempel zitten én er was koffie én sap. Er was zelfs brood en op ons verzoek kwamen er nieuwe yoghurtjes. Maar van het sponsje waarmee onze tafel werd schoongemaakt voordat we konden gaan zitten, wil je niet weten waar dat allemaal al was geweest. En het weinige serviesgoed dat steeds opnieuw onder de kraan werd afgespoeld werd afgedroogd met een badhanddoek...

Van de spa en sauna hebben wij geen gebruik gemaakt, maar ik wil er ook niet aan denken hoe schoon het daar was. Van de mensen die er wel waren geweest, hoorden we dat er van alles kapot was en dat er geen badjassen waren. Aangezien deze welness-voorzieningen zich in 2 aparte houten schuurtjes achter het hotel bevonden, was dat toch het minste wat verwacht kon worden.

De Travelbird aanbieding was erg goedkoop, maar het hotel geen goede reclame hiervoor en als Best Westernhotel was het ronduit ver beneden de maat!

Hebben jullie dat nou ook?

 

Er staat een heerlijke appeltaart in de oven te bakken, bijna klaar! Heerlijk vind ik het: mijn eigen  appeltaart met speciale ingrediënten. Geen kaneel, want daar houd ik niet van. Maar wel met andere lekkere smaakmakers, die ik hier niet ga verklappen. Daarom schrijf ik dit stukje niet.

Van de appeltaart als eindresultaat kan ik geweldig genieten, maar van het 'gedoe' dat aan het bakproces vooraf gaat in het geheel niet. Ik heb een hekel aan koken, maar eet graag lekker. Ik houd niet van appels schillen, maar zonder kan ik geen appeltaart bakken. Ik ben geen fanatieke sporter, maar zonder beweging groei ik dicht... En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Om de vervelende klussen toch enigszins met plezier te volbrengen, ben ik al jaren gewend om overal bij te tellen. Dat leidt af en daardoor lijkt het of het sneller gaat. Neem nou als voorbeeld de appeltaart die ik net gebakken heb.

Het minst geheimzinnige ingrediënt is natuurlijk appel, daar hoef ik niet moeilijk over te doen. Voor deze taart heb ik 6 goudreinetten gebruikt. 'Gebruikt' betekent in dit geval: geschild, in 4 partjes verdeeld en daarna in schijfjes gesneden. Die laatste tel ik niet, maar 6 appels in 4 partjes verdelen, levert 24 stukken appel op. Na ieder partje dat ik in schijfjes verdeeld heb, tel ik wat ik gedaan heb. Vanmiddag was dat achtereenvolgens 1/24 - 1/12 - 1/8 - 1/6 - 5/24 - 1/4 - 7/24 - 1/3 - 3/8 - 5/12 - 11/24 - 1/2 - 13/24 - 7/12 - 5/8 - 2/3 - 17/24 - 3/4 - 19/24 - 5/6 - 7/8 - 11/12 - 23/24 en klaar!

Zo tel ik ook de spruitjes die in de pan gaan, of de boontjes die ik afhaal, de sneetjes stokbrood die ik snijd en zelfs de tegeltjes die ik schoonmaak. Voor de liefhebber: in de keuken in Mill liggen 545 tegels op de vloer. Ik heb ze na de verbouwing één voor één van verf en cement moeten ontdoen.

En ja, ook de leuke dingen tel ik wel. Het aantal stappen dat ik zet tijdens het vaste rondje met de hond ligt rond de 1000, als ik naar Vlissingen fiets draai ik mijn trappers op het fietspad langs het kanaal zo'n 1500 keer rond... Je kunt maar iets doen onderweg. De tel raak ik ook regelmatig kwijt, mijn gedachten dwalen af en ik vergeet dan te tellen. Maar het gaat nergens over en dus is het niet erg.

Zelfs tijdens de vakantie tel ik. Als ik 's ochtends mijn baantjes zwem, tel ik af van bijvoorbeeld 50. Op dezelfde manier als de partjes van de appeltaart: 1/50 - 1/25 - 3/50 - 2/25 - 1/10 - 3/25 - 7/50 - 4/25 - 9/50 - 1/5... Soms zwem ik wel 100 baantjes, tijd zat in de vakantie!

60

Zestig volgt op 59, maar is niet zomaar het volgende getal als het om je leeftijd gaat. Om dat zeker te weten moet ik nog bijna 10 maanden wachten, maar mijn echtgenoot heeft deze 'overgang' gisteren mee mogen maken. Met een prachtig feest vol verrassingen, maar daarover zo meteen meer.

In de weken voordat hij 60 werd, ondertekende hij wel eens zijn mail met zijn naam en daarachter (nog steeds 59). Dat gaf natuurlijk al aan dat er iets bijzonders zat aan te komen. Maar wat schetste mijn verbazing toen ik vanochtend op zijn Facebook zag dat hij zijn status had bijgewerkt met '60 and a day' en vanmiddag een e-mail van hem ontving met onder zijn naam (60+1). Nee, zomaar 60 worden is blijkbaar niet mogelijk, dat heuglijk feit moet nauwgezet afgebakend worden. Sommige mensen zullen waarschijnlijk zeggen dat het goed is om 'mindfull' 60 te worden, ik denk dat je voor die ene dag verschil niet zoveel geurvlaggen hoeft te gebruiken. Maar ik ben dan ook nog lang niet zover en mag nog geen lid worden van de 'club' van 60.

Maar feest werd er gevierd hier in Middelburg. Voor de eerste keer sinds jaren was er geen spannende speurtocht door ons huis in Mill, maar moesten we iets verzinnen dat te realiseren was in ons veel kleinere appartement in Middelburg. Omdát 60 niet zomaar een verjaardag is - daar waren we het allebei wel over eens - werden er behalve veel vrienden en familie ook een aantal collega's uitgenodigd. De samenstelling en grootte van dit gezelschap vergde enige organisatie, maar daar waren wij al snel uit. De Middelburgers (lees collega's) werden verondersteld de stad te kennen en werden vrijgesteld van de speurtocht die voor de overige gasten in elkaar was gedraaid. Met behulp van een bestaande tocht, je moet ergens van uitgaan, zijn wij een paar weken geleden met fototoestel en aantekenblok de stad ingetrokken om een speciaal voor de gelegenheid aangepaste tocht in elkaar te zetten. Naarmate de tijd tussen uitnodiging en feestdatum verstreek, meldden zich steeds meer familie en vrienden aan wat uiteindelijk een resultaat van 27 speurders opleverde. Ook dat vroeg weer wat extra organisatie, want waar kom je bij elkaar met mensen die een lange reis achter de rug hebben en eerst even bij willen komen met koffie, thee of chocomel met iets lekker erbij voordat ze op pad worden gestuurd. De grote middentafel in De Drvkkery leek ons daarvoor uitermate geschikt en dat was goed te regelen.

Zelfs het weer zorgde voor behoorlijk wat zenuwen, want een week volop mooi, droog weer met zon had vrijdagavond plaatsgemaakt voor een natte periode met flinke stortbuien en lage temperaturen. Gisterochtend kwam het nog met bakken uit de lucht, maar ongeveer een uur voordat we zouden starten met de tocht klaarde het enigszins op en op een paar spetters na is er niks gevallen totdat iedereen droog op de Segeersstraat aanbeland was. Omdat het tijdens Rijkers-evenementen bijna altijd redelijk weer is zou je bijna in hogere machten gaan geloven...

Na ruim drie kwartier bijkomen bij De Drvkkery was iedereen op pad en zijn mijn echtgenoot en ik teruggelopen naar de Segeersstraat waar na een kwartier de eerste collega's al arriveerden. Deze verdeling was voor alle partijen goed, want voordat de speurtochters zich groepsgewijs aandienden en opgewonden verhaalden over hun belevenissen in Middelburg, hadden wij de tijd om met mijn echtgenoot's collega's even rustig bij te praten en mengde het gezelschap zich geleidelijk tot een genoeglijk samenzijn. Onder het genot van een hapje en een drankje - een afschuwelijke uitdrukking maar duidelijk voor iedereen - werd er wederzijds kennisgemaakt en kwamen de tongen los.

Voor de catering was prima gezorgd door Rode Rozen en Tortilla's. Eerst met diverse tapas voor de kleine trek en rond etenstijd werden er grote schalen lasagna en salades aangevoerd om de ongeveer 35 hongerige magen te vullen.

De conclusie: 60 worden is leuk, ik kijk uit naar augustus 2013 en bedenk intussen wat voor bijzonders we daarvoor gaan verzinnen.

Deze week op Halte Middelburg: Draai gevonden

Vakantiekilo's

Wat een heerlijke vakantie was het. Een paar weken waarin niks moest. Een vakantie waarin we dan ook niet veel deden. Maar wel een vakantie waarvan we ontzettend hebben genoten.

Zoals ieder jaar, tenminste dat is ons streven, brachten wij onze zomervakantie door in De Provence. Naast de veelvuldige (zaken)reizen die we maken, is dat een rustpunt in het jaar. (Zie ook mijn DOPPLR pagina) Nooit op dezelfde plek, maar wel altijd in dat droge, warme zuidoostelijke deel van Frankrijk. Want als je van een zonvakantie houdt, is het risico op een bui daar het kleinst in ons favoriete vakantieland. Dat bleek ook dit jaar weer te kloppen: het gebied waar wij verbleven, was zo ongeveer het enige droge stukje West Europa met temperaturen die boven de 30°C lagen. Uitstekend vakantieweer om niks te doen.

Als je niks doet, gebeurt er ook niks zul je nu denken. Dat is niet helemaal waar. De combinatie van zo lui mogelijk zijn en lekker eten, werkt uitstekend. In het nadeel van je gewicht, dat wel. De wijn, de kaas, de olijven en lang tafelen zorgden voor 3 kilo extra. Ik deed dus blijkbaar toch wel iets zonder dat ik het in de gaten had. Mijn echtgenoot fietst het er tijdens de vakantie al af, maar ondanks dat ik mijn fiets meegenomen had, heb ik er geen meter op gereden. Zo warm en je wordt er zo moe van. Zwemmen, dat deed ik wel elke dag. Alles bij elkaar heb ik in de 2 weken dat we in Ménerbes waren ruim 8 km gezwommen. Dat is véél: 1000 banen in ons 8 meterbad. Iedere dag minstens 50, met uitschieters naar 100 en op andere dagen iets er tussenin. Misschien dat ik anders nog meer vakantiekilo's verzameld had.

Die 3 kilo moeten er nu dus af, 18 dagen na de vakantie is dat bijna gelukt. Om het proces te versnellen eet ik natuurlijk niet teveel, in ieder geval veel minder dan op vakantie. Bovendien probeer ik zoveel mogelijk functioneel te bewegen. Dat wil zeggen dat ik bijvoorbeeld 2 keer in de week naar de AH in Vlissingen fiets voor mijn boodschappen. Dat is 20 minuten voor de heen- én 20 minuten voor de terugweg langer fietsen dan de AH in Middelburg, dat moet helpen. Zo kan ik het aangename met het nuttige verenigen, waarbij gezegd moet worden dat voor mij de prachtige AH XL in Vlissingen het aangename vertegenwoordigt. Al was het alleen maar omdat die me aan de hypermarché´s in Frankrijk doet denken.

Vorige week heb ik per ongeluk 11 km gelopen, terwijl mijn vriendin en ik er 6 van plan waren. Maar dat station in Vlissingen ligt ook op zo'n onmogelijke plek, daar moet je je wel op verkijken. We waren met de bus naar Koudekerke gegaan (10 minuten) en van daaruit lopend (ca. 3,5 km) naar het strand in Dishoek, lekker geluncht bij strandpaviljoen Kaapduin - want eten moet je toch - en daarna over een pad op de duintoppen verder gelopen naar Vlissingen om weer met de trein naar Middelburg te kunnen. Dat laatste stuk was nog 7,5 km, dat waren er 4 meer dan we gedacht hadden. Het zal in ieder geval geholpen hebben tegen de overtollige kilo's.

Ook de hond moet het ontgelden, want met mooi weer loop ik niet 1 keer per week rond de stad over de bolwerken, maar zo vaak als ik tijd heb. Met haar 14 jaar doet ze het toch maar, ook al ligt ze na de ruim een uur durende wandeling de rest van de dag wel voor pampus.

Zoals gezegd, het heeft resultaat. De kilo's van deze vakantie verdwijnen al, nu al dat andere extra gewicht er nog af. Voorlopig heeft de AH in Vlissingen een goede klant aan mij!

Hieronder nog de vakantiefoto's, de zon spat er vanaf!

Deze week op Halte Middelburg: Zomer in Middelburg

Niet naar De Efteling

Ieder jaar aan het einde van de maand juni gaat de familie Lievendag eropuit. Die dag noemen we dan de 'Lievendag' en de vorige afleveringen van die dag 'deden' we ook echt 'iets'. Maar dit jaar deden we het anders: we gingen NIET naar De Efteling. Hieruit blijkt natuurlijk al dat we dat eigenlijk wel van plan waren, maar ondanks het feit dat de hele familie uit niet meer dan 8 personen bestaat, lukte het ons toch niet om dat voor elkaar te krijgen. Onze middelste zoon gaat voor het eind van de maand samenwonen met zijn lieve vriendin en daarvoor moeten er nogal wat klussen geklaard worden. Zo kwam het veel beter uit dat we de Lievendag begonnen bij het grote Zweedse warenhuis waar we liever niet op zaterdag komen. Maar deze zaterdag dus wel en gelukkig viel de drukte heel erg mee. We konden er in een normaal tempo doorheenlopen en hoefden niet bijzonder lang te wachten bij de kassa. Met 2 karren volgeladen nog in elkaar te zetten kasten, een aanrechtblad, vloerkleed en allerlei kleingoed konden we buiten wachten op ons speciaal transport. Tweety, zoals wij de begeleidingsbus van mijn broer noemen, kwam voorgereden op het laadplatform en we reden al snel met 2 auto's dwars door Utrecht naar de smalle straat in Zuilen waar we de rest van de dag zouden doorbrengen. We hebben koffie gedronken, taart gegeten, samen geluncht, eindeloos bijgepraat en hebben de hele dag gezellig met de familie onder elkaar vertoefd. Het was ook een prima oplossing voor de honden, want alhoewel oudste zoon er maar één had meegebracht van de drie, was het samen met die van ons al druk genoeg. Beter dan in de kennel bij De Efteling, daar waren we het allemaal over eens.

Als afsluiting hebben we heerlijk gegeten bij Restaurant Juliana, zowat tegenover de deur, we kozen voor 3 verschillende rijsttafels voor 2 personen en dat was - zoals het bij een goede chinees altijd het geval is - meer dan genoeg voor ons. Wat we volgend jaar gaan doen tijdens de Lievendag is nog niet duidelijk, maar wellicht komen we dan in iemand anders huis bij elkaar voor een leuke dag.

De zondag voor de Lievendag gingen mijn echtgenoot en ik naar Liverpool, waar een congres was over digestion disorders (spijsverteringsproblemen), maar waar ook de geschiedenis van The Beatles begon. Wij hadden een kamer in het Hard Days Night Hotel en verkeerden een paar dagen doorlopend in hogere (Beatle)sferen met van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat muziek van The Beatles. Gelukkig was dat alleen in de openbare ruimtes en had je op de hotelkamer tenminste de keuze om de muziek af te zetten.

Liverpool is een leuke stad met precies de goede mix van oud en modern. Nog niet zo lang geleden was Liverpool een naargeestige stad met veel armoede en criminaliteit, maar dat lijkt voorgoed voorbij. Grote gedeeltes van de stad staan op de Werelderfgoedlijst en andere gedeeltes worden nog gerenoveerd. Dat laatste gaat bijvoorbeeld ook gebeuren met de straat waar Ringo Starr is geboren en opgegroeid. Nu zijn alle huizen er dichtgetimmerd, maar zijn huis zal in ere worden hersteld en de straat wordt gerenoveerd.

Wie in Liverpool rondloopt, ontkomt niet aan de Fab Four zoals ze The Beatles hier noemen. Het begint trouwens al als je aankomt op het vliegveld: John Lennon International Airport! Verder zijn er diverse plaatsen in de stad waar je de Beatle Story kunt bezoeken, een aantal tegen betaling; in het Liverpool Museum is echter een hele etage aan hen gewijd en de entree is gratis. Gitaren, handtekeningen, kleding, van alles van de jongens uit Liverpool is hier te aanschouwen. Ook in de Cavern Club (een kelder in Mathew Street waar ze min of meer ontdekt zijn) is het verleden volop aanwezig. Wij waren er toevallig op de verjaardag van Sir Paul McCartney (hij werd 70 op 18 juni), maar zagen en hoorden er alleen zijn look-a-like.

Natuurlijk deden wij ook de Magical Mystery Tour: per bus reden we langs alle punten in Liverpool die een rol spelen in de geschiedenis van The Beatles.

Wat verder nog opvalt aan Liverpool is de vriendelijkheid van de mensen. Zonder uitzondering zijn ze allemaal erg behulpzaam, de ober in een van de restaurants waar we aten, kwam zelfs bij ons aan tafel zitten om te vertellen welke expositie we zeker moesten gaan zien in Tate (This is Sculpture was inderdaad een bjzonder mooie tentoonstelling van hedendaagse kunst).

Nog even en dan gaan we weer op vakantie naar Frankrijk. Eerst naar Luik komend weekend voor de Proloog van de Tour de France, een paar dagen later nog even behangen in Utrecht (ja, bij dezelfde middelste zoon) en daarna gaan we ons weer een paar weken onderdompelen in de Provençaalse zon! We zijn eraan toe!

Liverpool juni 2012

Deze week op Halte Middelburg: Nieuws uit de Segeersstraat

De Roma

Wel eens iemand in een betonmolen zien verdwijnen?
Geert Vermeulen van De Nieuwe Snaar draait er zijn hand niet voor om...

Voor de laatste show van De Nieuwe Snaar reden wij gisteren aan het einde van de middag naar Antwerpen. Naar Wijnegem om precies te zijn, want daar op het parkeerterrein van het shoppingcenter parkeerden wij onze auto om met De Lijn (tram 10) naar de Turnhoutsebaan in Borgerhout te gaan. Het theater (De Roma) waar wij moesten zijn, bevindt zich namelijk aan deze drukke weg waar parkeren niet echt gemakkelijk is. Voor De Roma is de tramhalte, wat het extra aantrekkelijk maakt om het op deze manier te doen.

Toen we uit de tram stapten, leek het even of we midden in Marokko waren beland en het viel dan ook niet mee om ergens een gelegenheid te vinden waar we konden eten. Overal in de straat zagen wij koffiehuizen die vol zaten met mannen, maar ergens eten was een ander verhaal. Gelukkig stonden er op de website van De Roma een aantal restaurants vermeld die niet al te ver weg waren en het eerste daarvan dat we tegenkwamen was het Eco-Café. Het was er erg vol en wij hadden niet gereserveerd, maar gelukkig mochten wij aan de bar plaatsnemen om te eten. Wij kozen voor een assortiment aan tapa's met daarbij een lekker Belgisch biertje waarmee onze avond in Antwerpen prima begon.

Om half 9 zou De Nieuwe Snaar beginnen en om kwart voor 8 ging de zaal open. Wij arriveerden net iets later en dat was niet vroeg genoeg om zomaar op een goede plek te kunnen zitten. De Roma heeft geen stoelnummers en je moet op tijd komen voor een aantrekkelijke zitplaats, zeker als het uitverkocht is zoals gisteravond het geval was. Nou waren er vooraan nog plaatsen genoeg, maar net zoals Hollanders met handdoeken strandstoelen 'reserveren', blijken Belgen dat te doen met jasjes op theaterstoelen. Ook zaten er overal nerveuze mensen in hun eentje veel stoelen bezet te houden - zelfs met medewerking van de vrijwilligers van De Roma - maar uiteindelijk kwamen we toch nog op de derde rij terecht en hadden een prima uitzicht op het toneel. Want dat daar veel te zien zou zijn, wisten wij al van vorige shows van De Nieuwe Snaar. Van de 11 shows die ze door de jaren maakten, hebben wij er zeker 7 gezien. Ze waren allemaal goed voor veel plezier in het theater en later thuis bij het luisteren naar hun cd's.

Koñec (hun laatste show) doet zeker niet onder voor de vorige 7 voorstellingen die we gezien hebben, vooral ook omdat we veel herkenden van vorige keren. We vonden het zelfs zó leuk, dat we nu al kaarten hebben besteld voor deze zelfde show die in oktober in Middelburg 'langskomt'. Dán zitten we zeker op de 1^e rij!

Na afloop van de voorstelling namen wij de tram terug naar Wijnegem en wilden naar huis rijden. Maar dat viel tegen: allebei onze koplampen waren kapot. En om met alleen stadslicht naar Middelburg te rijden, vonden wij toch wel heel erg link. Omdat we maar één reservelamp in de auto hadden en het ook nog eens een vreselijk karwei is om 's avonds in het donker een lamp te vervangen, belde ik met de Wegenwacht. We zijn tenslotte niet voor niks al jaren lid. Het viel niet mee om snel een melding te doen, want de telefonist stond erop dat ik precies aangaf in welke straat wij stonden, want Shoppingcenter Wijnegem zat niet in zijn 'systeem'. Op mijn antwoord dat zeker iedere Belgische wegenwachter wel zou weten waar hij moest zijn, kreeg ik te horen dat het wel TWEE uur zou kunnen duren voordat er hulp kwam als hij geen exacte locatie op kon geven. Jaja. Na eindeloos gepruts, lukte het ons toch om in ieder geval dat ene lampje weer op zijn plaats te krijgen en met onze verlichting op halve sterkte zijn wij toen toch maar naar Middelburg gereden. Morgen even langs een garage om te zorgen dat we weer 'normale' koplampen hebben. Toen we op de Kaai parkeerden, kreeg ik een sms'je dat de melding was doorgegeven en dat de wachttijd ongeveer 2 uur zou zijn... maar nog in Antwerpen had ik diezelfde melding natuurlijk al lang geannuleerd. Handig zo'n abonnement op de Wegenwacht ;-)

Hieronder de recensie van Karel Michiels zoals gepubliceerd in De Standaard van 16 januari 2012. Ik had het spektakel van gisteravond niet beter kunnen verwoorden:

Geert Vermeulen hangt ondersteboven aan een balk. Onder hem doet Jan De Smet of er niets aan de hand is en zingt 'De King', een smartelijke ode aan Elvis Presley. Zijn broer Kris legt de hobo even opzij en maakt een kurkdroge opmerking. Walter Poppeliers houdt met zijn contrabas de trein op de rails. Dat is De Nieuwe Snaar in volle glorie, tegelijk spektakel en muziek, humor en ontroering, een lust voor het oog, het oor, het hart én het brein.

Het is verbazend hoeveel ritmes en muziekjes je te horen krijgt. Kleinkunst, pop, polka, blues, jazz, doowop, chanson, texmex, calypso, reggae, roots, swing: het is allicht een mooie reflectie van de platenverzameling van Jan De Smet, zeer gevarieerd en toch altijd herkenbaar. Alleen daarom al waren de voorstellingen van De Nieuwe Snaar de voorbije dertig jaar de moeite waard.

Geen Vlaamse artiest die de liefde voor al die verwaarloosde muziekstijlen zo nadrukkelijk uitdroeg als de broers De Smet en hun kompanen. Met een arsenaal aan instrumenten (gitaren, banjo, ukelele, mondharmonica, bastuba...) maar ook in hun authentieke Vlaamse teksten, al-tijd raak geformuleerd, vaak met een knipoog maar evengoed gedrenkt in nostalgie.

We waren al bijna vergeten hoeveel mooie liedjes De Nieuwe Snaar gemaakt heeft (meer dan 200), waarvan de beste voor deze gelegenheid verpakt zijn in frisse, nieuwe arrangementen: 'Het heelal' (een meezinger op tekst van Stephen Hawking), 'De postbode' (met een flard geparafraseerde Jan De Wilde), 'Bwana Kitoko' (over koning Boudewijn in Congo), 'De hoezen van Julie' (London, de wufte jazzzangeres), het ongeëvenaarde eerbetoon 'In de hemel is geen Dylan', de cover van Elvis' 'Rock-a-Hula Baby', 'Een muzikant kan meestal niet dansen' (wat de heren uiteraard toch pogen te doen, met grappig resultaat).

Lolbroek en acrobaat van dienst is als vanouds Geert Vermeulen, die viool speelt op een wild schommelende bol, in een draaiende betonmolen kruipt, met het hoofd naar beneden over de al eerder genoemde balk stapt en Cirque du Soleil-gewijs flirt met de gordijnen. De anderen doen hun duit in het zakje met verrassende tussenkomsten en absurde opmerkingen, maar zonder afbreuk te doen aan de muzikale waarde van de nummers.

Het geheel loopt als een trein, de verdienste van het regisseurskoppel Randall Casaer en Nele Bauwens. Een mooier afscheid had De Nieuwe Snaar zich niet kunnen wensen.

Deze week op Halte Middelburg: Ronde van Zeeland Seaports

Zeeuwse traditie

Het valt niet mee om me aan mijn eigen afspraak te houden hier iedere 14 dagen wat te melden. Alweer 7 weken geleden verscheen hier mijn laatste blog, het lijkt 7 dagen.

Dagen die vol zaten met werk en Middelburgse belevenissen.

De belangrijkste was onze eerste Koninginnedag hier, compleet met echt Zeeuws ringrijden. Alhoewel het in de dagen ervoor niet zo'n bijster mooi weer was, deed de oranjezon op 30 april geweldig haar best en was het een stralende dag. Op de Markt waren er kinderspelen en het Abdijplein werd beheerst door echte Zeeuwse trekpaarden en hun berijders.

Hieronder enkele belangrijke 'spelregels' van deze Zeeuwse volkssport:

De ringrijder zit op een ongezadeld paard dat hij/zij in galop de baan instuurt. De baan is een met zand bestrooide 36 meter lange renbaan van 1 meter breed. De beurt van een ringrijder die met zijn paard in draf rijdt wordt ongeldig verklaard. In de hand heeft hij/zij een lans waarmee een ring moet worden gestoken die in een ijzeren bus (bus met ring van 38 millimeter, op een hoogte van 2 meter 20) halverwege boven de baan hangt.

Het paard moet versierd zijn. De deelnemer moet geheel witte kleding dragen. Hier overheen wordt over de rechter schouder een oranje sjerp gedragen. De koploper in het klassement, hij of zij die de meeste ringen steekt, krijgt een groene sjerp over de linker schouder.

Je mag met wedstrijden meedoen vanaf het jaar waarin je twaalf wordt.

Wordt er gestreden om een prijs en blijven de ringrijders raak steken, dan wordt de ring verkleind. Dat gebeurt steeds met zes millimeter naar 32, 26, 20, 14 en tenslotte 10 millimeter. Net zo lang tot er slechts één ringrijder overblijft die de ring weet te steken.

Als een ring gestoken is moet deze worden afgegeven aan de zogenaamde ringloper, met de lans achterover geheven. Bij een officiële wedstrijd zijn er 30 beurten om een ring te steken.

Behalve met het wonen in Middelburg was ik de afgelopen weken ook erg druk met de reünie van De Luistervink, de voormalige basisschool in Nieuwegein waar ik een aantal jaren heb gewerkt en waar onze kinderen alle 3 op school hebben gezeten. Min of meer bij toeval (of eigenlijk gewoon via Facebook) raakte ik betrokken bij de organisatie en van het een kwam het ander. Op 3 mei waren er 89 oudleerlingen, leerkrachten en enthousiaste ouders op school aanwezig en hebben we met ons allen naar hartelust herinneringen opgehaald. Zoals het hoort op een geslaagde reünie. Er gaat toch niks boven elkaar in levende lijve ontmoeten, ook al is een Facebook pagina ontzettend leuk om naar zo'n bijeenkomst toe te leven.

Deze week op Halte Middelburg: Four Freedoms 2012

Zomer in Zeeland

Eind maart en het is al zomer! De lente doet in ieder geval goed haar best. Vandaag zijn we voor het eerst met Muis in de fietskrat naar het strand gefietst. Tot nu toe gingen we gemakzuchtig met de auto. Als straks het 'seizoen' begint, wordt parkeren dichtbij het strand moeilijk en met dit mooie weer was het geen straf om met de fiets te gaan. Muis heeft de test goed doorstaan, ze bleef keurig in de krat zitten en keek vrolijk in het rond. In Dishoek aangekomen, had ze nog energie genoeg over om als een jonge hond over het strand te rennen. Met mooi weer gaan wij dus voortaan op de fiets.

Het is nog steeds een feest om midden in Middelburg te wonen en gisteren hebben we nog een voordeel ontdekt. Aan de achterkant, waar ook de ingang van ons appartement is, hebben wij een groot terras. Je kijkt er over de daken van de binnenstad en ziet nog net de toren van het stadhuis. Van de straatgeluiden hoor je echt helemaal niets. De zon schijnt er de hele dag en daar kun je met dit weer volop van genieten. Daarom zijn we gisteren voor ieder een gemakkelijke stoel en een bijpassende tafel wezen kopen. Voor de 'aankleding' heb ik er later op de middag ook nog 2 potrododendrons bij gekocht en zijn de planten die binnen moesten overwinteren ook weer naar buiten verhuisd. Even was ik bang dat de vijg was doodgevroren, maar die begint al vrolijk uit te schieten en krijgt allemaal mooie nieuwe bladeren. De olijf krijgt ook nieuwe uitlopers en staat mooi te wezen op ons terras. Laat die 'Zomer in Zeeland' nu maar komen.

Zomer beleefden wij vorige week ook, maar dan in Brazilië. Ruim een week verbleven wij in Brazilië, vlakbij de grens met Argentinië en Paraguay. Een heus drielandenpunt, compleet met grenspalen net zoals in Vaals. Wij waren daar voor een congres, maar vonden nog genoeg tijd om de wereldberoemde watervallen (Iguaçu Falls) eerst aan de Braziliaanse en een paar dagen later aan de Argentijnse kant te bezoeken. Indrukwekkend. Op onze reisblog lees je er meer over.

Prettig druk

Ongelooflijk, wat vliegen de dagen hier voorbij. Helemaal ondergedompeld in het leven hier in Middelburg, besefte ik deze week dat ik al heel lang niks meer van me heb laten horen op deze blog. Dat komt ervan als je het prettig druk hebt.

Meer dan een maand zit er tussen mijn vorige bericht en deze bijdrage. Al meer dan 10 weken ben ik Middelburgse en ik begin inderdaad aardig thuis te raken in de stad.

Zoals het gaat als je ergens een tijdje woont, ontstaan er vaste patronen in het dagelijks leven. Dat blijft niet alleen bij het vaste rondje met de hond, waarvan ik trouwens regelmatig afwijk om wat verder te lopen terwijl ik van het mooie weer geniet. Want het is écht waar, in Zeeland schijnt vaker de zon!

Iedere donderdag naar de markt is zo'n gewoonte die er opeens was, met mijn handige boodschappenkarretje vol fruit kom ik daarna blij weer thuis. De weekmarkt en de meeste winkels zijn voor mij op loopafstand, alleen voor de supermarkten pak ik de fiets. Dat is dan vooral vanwege de gemakkelijkere manier van het transport van volle tassen. Noodgedwongen kwam ik een paar weken geleden bij de fietsenmaker terecht omdat ik na zo'n bezoek aan de supermarkt mijn ketting onderweg verloor. En dan ook echt verloren hé; nadat ik door de fietsketting trapte, kon ik die nergens meer terugvinden. Waarschijnlijk in het dichtstbijzijnde putje verdwenen...

Bij fietsenmaker Piet Voskamp bleek dat mijn ketting gebroken was omdat de tandwielen totaal versleten waren. Dat werd dus een flinke reparatie, tijd om na te denken over de aanschaf van een zogenaamde transportfiets of op mijn eigen tweewieler een voordrager te laten monteren. Dat laatste is het geworden, nu heb ik behalve 2 flinke fietstassen ook een grote krat voorop de fiets en kan ik de wekelijkse boodschappen met gemak in één keer naar huis fietsen. Altijd beter dan met de auto naar de supermarkt rijden, die daar volladen en bij terugkeer alles over moeten pakken in tassen om die alsnog lopend naar huis te brengen. Met de fiets rijd ik tot in de hal als het moet!

Over de auto dadelijk meer. Over de supermarkten kan ik melden dat ik onveranderd trouwe klant van AH ben gebleven, maar daarnaast ook graag wekelijks bij de AM (Agrimarkt) kom. Wat de een niet heeft, haal ik bij de ander en soms heeft de ene het zelfs béter dan de ander!

Onze beide auto's hebben we vervangen door één andere, veel handiger in de stad. Met een parkeervergunning kun je de auto redelijk dichtbij parkeren, maar voor een tweede auto ligt dat heel anders. Omdat we de auto alleen gebruiken als we iets buiten de stad doen, is het ook nogal overdreven om ieder een eigen auto te rijden.

Mijn oude hobby boetseren heb ik hier ook weer opgepakt. Elke dinsdagavond leef ik me helemaal uit tijdens de les van Ollo Feenstra bij de Kunsteducatie Walcheren. In tegenstelling tot de cursus in Cuijk is het hier blijkbaar veel minder moeilijk om modellen te krijgen, we zijn al met het 3e bezig! De aanpak is wel heel anders en ik heb daar in het begin erg aan moeten wennen.

Op dinsdagmiddag trek ik me altijd een uur helemaal terug tijdens de wekelijkse yogales van de Stichting Welzijn Middelburg. Bijna een uur lang pure concentratie tijdens de oefeningen in Hatha Yoga (Hatha Yoga is een vorm van Yoga die zich bezig houdt met lichaamsgerichte oefeningen waarbij ook adem- en ontspanningsoefeningen ruime aandacht krijgen. Hatha Yoga heeft een gunstige uitwerking op het lichaam en ook het denken komt tot rust.) met een volledige ontspanningsfase aan het eind waarna we samen thee drinken. Daarna kan iedereen zich weer uitgerust in de gewone dingen van alledag storten.

Bij die gewone alledaagse dingen hoort voor mij ook mijn werk. Sinds ik half januari weer opnieuw met een eigen bedrijf ben begonnen (PROBIOWEB), is het geen moment rustig meer geweest. Opeens werd ik betrokken bij overleggen over een groot project op Roosevelt Academy (de eerste website is nét klaar, vandaag online gegaan www.goingglocal.nl), kwam er vraag naar een website voor een probiotica workshop in de nabije toekomst en kon ik weer verder met een website over darmonderzoek bij zuigelingen. Er waren weken bij die niet genoeg uren in hun dagen hadden zitten de afgelopen periode. Er is zelfs nog geen tijd geweest om een fatsoenlijke website voor mijn eigen bedrijf in elkaar te zetten, daar werk ik zoveel mogelijk tussendoor aan. Maar zoals ik in het begin al zei, dat noem ik liever 'prettig druk'. Erger wordt het als er niemand aan je trekt.

 Lies Lefever over 'De Hollanders'

Hebben we behalve boodschappen en werken ook nog iets bijzonders gedaan sinds we in Middelburg wonen?

We zijn naar een lezing geweest van Redmond O'Hanlon in de Nieuwe Kerk hier, dat was genieten.

We gaan regelmatig lunchen bij De Drvkkery, de leukste boekhandel (plus cd's en de VVV en leuke cadeautjes..) waar je ook heerlijk kunt lunchen of gewoon even binnenlopen voor een kop koffie of glas wijn aan de leestafel.

We reden vorige week 'even' naar Antwerpen voor een optreden van Lies Lefever, dat kan omdat het zo heerlijk dichtbij is.

We hadden behalve vriendinnen en de kinderen ook al de eerste promovenda uit Utrecht met man en kind op bezoek om bij ons te komen eten. Dat oude gebruik uit Mill hebben we 'meeverhuisd' naar Middelburg en gelukkig bleek de afstand geen echt bezwaar. Dat patroon houden we er mooi in, promovendi komen bij ons eten op een zaterdag voorafgaande aan hun promotie!

Als laatste nog een mooi voorbeeld van de voordelen van het wonen in Middelburg! Vanochtend om 10.00 uur begon de voorverkoop voor Pink Pop, zowel via internet als 'live' in de ticketshops. Een vriendin van ons logde klokslag 10.00 uur in op de verkoopwebsite, maar zag al meteen dat ze erg lang moest wachten. Na bijna een uur gaf een balk op haar scherm aan dat ze pas op eenderde van de wachttijd zat, in die tijd was haar echtgenoot zelfs naar een verkooppunt bij hun in de buurt gereden om te proberen daar kaartjes te kopen. Al die pogingen liepen vooralsnog op niks uit en daarom belde ze naar mij of ik in Middelburg bij de Free Record Shop wilde gaan kijken. Daar was het geen enkel probleem en binnen een paar minuten had ik 7 pink-pop-tickets voor maandag 28 mei, wij gaan Bruce Springsteen zien!

Stormachtig

Je raakt eraan gewend, aan wind tegen op de fiets, aan deuren die je vast moet houden, aan ramen die je niet zomaar een beetje open kunt zetten. Aan de harde wind in onze provincie. Als het in de rest van het land een beetje waait, staat hier een stevige wind en als er elders windkracht 4 wordt gemeten, dan gaat het hier al gauw richting 5 of 6. Lekker uitwaaien is hier een dagelijks genoegen.

Groot voordeel van zoveel wind is dat het minder regent. Het waait over, en snel ook.

Zondag waren wij weer eens op verkenningstocht langs de Zeeuwse kust. Na Dishoek en Domburg was nu Valkenisse aan de beurt. Daar parkeerden we onderaan de - hoge - duinen en liepen redelijk uit de wind achter die duinen op zoek naar een trap omhoog om erover te kunnen. Toen we het pad naar boven op waren gelopen en boven aan de trap stonden die ons naar het strand voerde, kregen we de volle (wind)laag over ons heen. Ooit stond ik boven op de top van de Puy de Dôme en dacht dat de lenzen uit mijn ogen waaiden, maar nu was het maar goed dat ik geen lenzen meer draag. Een bril kun je in ieder geval nog vasthouden. Ik kwam bijna handen tekort, want om met die wind in je zij over zo'n smalle trap naar beneden te lopen is niet gemakkelijk, de trapleuning was hard nodig!

Op het strand besloten we tegen de wind in te gaan lopen, richting Zoutelande. Dat viel niet echt mee en het werd ook nog vloed, daarom konden we niet over de harde, natte strook zand lopen en moesten we uitwijken naar het zachte, moeilijk te belopen stuk strand. Zo ploeterden wij voort en beleefden veel plezier aan de hond die door het dolle heen met de aanrollende golven aan het spelen was als er niet toevallig een andere hond in de buurt was. Voor haar is het strand helemaal het einde.

Toen we Zoutelande bijna bereikt hadden, zijn we omgedraaid en waaiden fluitend terug naar Valkenisse. Bij strandpaviljoen De Zeeuwse Rivièra hebben we geluncht en zijn daarna over Vlissingen weer naar huis gereden. Wat ons daarbij vooral opviel, was dat we blij waren dat we in Middelburg wonen en niet in Vlissingen.

Vandaag hadden we een afscheidsfeestje van Roosevelt Academy. De Dean gaat met emeritaat. Voor ons de eerste keer dat er een academische gebeurtenis plaatsvond. Meer hierover op Halte Middelburg

De eerste Zeeuwse weken

Het is gelukt, ik woon in het centrum van een leuke stad! Na enkele jaren hopen dat ons huis verkocht zou worden, zodat we midden in Den Bosch konden gaan wonen, is uiteindelijk alles anders gegaan. Gelukkig niet minder leuk.

Na een paar weken Middelburg is het me al duidelijk dat het een goede beslissing was om te 'emigreren' naar Zeeland. Dat woord gebruik ik niet voor niks, het voelt nog steeds alsof we op vakantie zijn. Alhoewel we veel vertrouwde dingen om ons heen hebben, zowel binnenshuis als buiten, en er gewoon overal Nederlands gesproken wordt, lijkt het soms echt of we in het buitenland zijn. Dat zal over een tijdje wel wegebben, maar voorlopig genieten we gewoon van dat vrije gevoel.

Tot nu toe zijn we vooral bezig geweest met het gezellig maken van ons appartement en het kennismaken met Roosevelt Academy en zijn medewerkers. Ons eerste feestje hebben we er ook al opzitten en we zijn al een paar keer uit wezen eten. We hebben nog veel meer restaurants te gaan. De academische boekhandel De Drvkkery hebben we al ontdekt, behalve heel veel boeken en tijdschriften hebben ze er ook een leuke brasserie waar je kunt lunchen en vandaag was er live muziek: Fragile, een 9-koppige band inclusief strijkkwartet die akoestische popsongs speelt. Heel bijzonder.

En dan is daar de zee! Op zondagochtend naar het strand, lekker uitwaaien, flink doorstappen en lunchen bij een van de vele strandpaviljoens. Vorige week waren we in Dishoek, dit weekend 'doen' we Domburg. Ook kustplaatsen zijn er nog genoeg om voorlopig de vrije zondagen mee vol te krijgen.

Het leven is goed in het Brabantse land, maar in Zeeland is het zeker niet slechter.

Onze eerste indrukken zijn natuurlijk vastgelegd op de digitale snelweg:




=======
Voor de lezers van Station Mill: dat blog gaat voortaan verder onder de naam Halte Middelburg. Alle oude blogs over Mill en omstreken zijn er wel bewaard gebleven, de URL is echter veranderd.
Gebruik voortaan http://haltemiddelburg.blogspot.com

Deze week op Halte Middelburg: Station Middelburg

Cannabis Sativa Neerkandia

Gisteravond waren we voor de tweede keer deze week in het Cultuurcentrum Martien van Doorne in Deurne. Nou heeft in Deurne mijn wieg gestaan, ben ik er opgegroeid en ging ik er voor de eerste keer uit, maar dat was nooit in het CC MvD. Dat was er toen nog niet. Toch kun je spreken van een bepaalde mate van jeugdsentiment als je het over het optreden van gisteravond hebt!

Op het podium - of eigenlijk voor de zaal, want net zoals in veel moderne theaters is er geen podium in het CC MvD - stond de al sinds 1967 bestaande formatie CCC Inc. Toen ze begonnen, was ik 14 en kende ze nog niet. Maar een paar jaar later, toen ze in 1970 naar Neerkant kwamen en daar een commune vormden, heb ik ze diverse keren zien spelen en genoten van hun muziek. Als ze niet in Paradiso of de Melkweg stonden, traden ze veel op in de buurt van Deurne.

De boerderij in Neerkant

In 1974 stopten ze met CCC Inc., maar niet met muziek maken. Er volgden nog een aantal bands van de 'CCC-familie' zoals de Slumberlandband (Joost Belinfante met anderen), de Rumbones (Ernst Jansz met anderen) en later natuurlijk Doe Maar met Ernst Jansz en Henny Vrienten.

Maar CCC Inc. hield niet echt op te bestaan, de oorspronkelijke bandleden Joost Belinfante, Jaap van Beusekom, Ernst Jansz, Jan Kloos en Huib Schreurs kwamen regelmatig bij elkaar om muziek te maken en gaven sporadisch optredens die de oude sfeer weer terugbrachten. In 1998 overleed Jan Kloos en werd er o.a. met de bandleden van Doe Maar een speciale CD opgenomen met werk van na 1985. Dat album kreeg de naam Jan.

De band in de oude samenstelling is niet meer mogelijk, maar in gitarist Jan Hendriks hebben ze een uitstekende vervanger gevonden.

CCC Inc. blijft muziek maken, in 2004 en 2006 gaan ze op toernee naar Indonesië. In 2007 brengen ze ter gelegenheid van hun 40-jarig bestaan een CD/DVD-box uit met verzameld werk, waarna ze in 2008 beginnen met een nieuwe serie optredens. En elke keer is het weer een feest om daarbij te zijn.

Vorige keer dat wij erbij waren, was in De Pul in Uden. Dat was leuk. Zo leuk, dat we nog een keer wilden. Maar wij willen zo veel en toen ze vorig jaar in Deurne optraden, waren wij niet in het land. Gelukkig konden we in de herhaling toch van de partij zijn en hebben we gisteravond heerlijk mee zitten zingen (niet te hard, want dat zou het maar verpesten voor de rest) met alle bekende, oude nummers. Ze begonnen met Little Maggie (klik hier), maar ook het nummer Black Girl (luister) bracht oude herinneringen naar boven! Bekende melodiën volgden elkaar op en tussendoor werden we vermaakt door de mooie verhalen van Joost Belinfante. Prachtig zoals hij 'biologie-college' geeft over de Nederwiet, wiedewiedewiet... Joost zong als eerste toegift trouwens nog een mooi nieuw nummer over de groep babyboomers, waartoe hij zelf natuurlijk ook behoort. Vooral de tekst is treffend, maar ja daar kan je niks aan doen... ;-)

Het allerlaatste nummer was 'Whiskey' met prachtige samenzang van Ernst Jansz, Joost Belinfante en Huib Schreurs.

En die eerste keer dan deze week in het CC MvD in Deurne? Dat was ook een heel mooi optreden van een band uit de buurt: Rowwen Hèze uit De Peel. Ze gaven de tweede try-out voordat ze met hun vernieuwde theatertoer Koper het land ingaan. Die show wordt vast weer een succes, want ook op die avond hebben wij enorm zitten genieten. Op donderdag van een band uit America en op vrijdag van de muzikanten uit Neerkant, allebei dorpen in De Peel. De streek waar ik geboren ben.

Deze week op StationMill: Internetveiling

Onder de Californische zon

De laatste paar weken staan bij ons vooral in het teken van Zeeland, met de nadruk op Middelburg. De verhuizing daarheen hangt als een zware, maar niet onaangename, wolk boven ons. Hoe vaak wij de vraag: "Gaan jullie dan naar Middelburg verhuizen?" de laatste tijd gehoord hebben, weet ik niet meer. Maar met elk bevestigend antwoord wordt het wel meer werkelijkheid. Wij gaan verhuizen, het hoe en wanneer moet binnen korte tijd nog vastere vormen gaan aannemen. 

Intussen gaan er ook allerlei andere dingen gewoon door. De afgelopen week was een mooi voorbeeld van hoe het bij ons kan gaan.

Vorige week zaterdag vierden wij met familie en vrienden onze jaarlijkse spannende avond, dit keer dus echt voor de laatste keer in Mill! De avond stond in het teken van de Zeven Hoofdzonden, maar had een Zeeuwse oplossing. Want ook wij zijn er iedere dag mee bezig, en waar het hart van vol is....

Op maandag moesten we 's middags al naar Utrecht om de oratie bij te wonen van een kersverse hoogleraar longziekten van het Antoniusziekenhuis, is een van de werkplekken van mijn echtgenoot. In de statige Utrechtse aula aan het Domplein kwamen wij veel bekenden tegen die ons steevast allemaal begroetten met een opmerking over onze op handen zijnde verhuizing. De felicitaties waren niet van de lucht, ook al draaide het feest niet om ons. Tijdens het diner 's avonds kregen wij een plaats toegewezen op het podium van de aula, als dat geen bijzondere bijkomstigheid is, weet ik het niet meer! Over een klein jaar staat mijn echtgenoot op datzelfde podium immers zíjn oratie te houden. Als hoogleraar aan de Roosevelt Academy word je namelijk benoemd door de Universiteit van Utrecht.

Op donderdag was de jaarlijkse Darmendag in Wageningen. Mijn echtgenoot zit ieder jaar in het organiserend comité en ikzelf doe al jaren de registratie en organisatie achter de schermen. Het was een vol programma met 2 keynote sprekers, 10 mondelinge presentaties van jonge wetenschappers en daarna nog eens 35 posters die bekeken en besproken moesten worden. Ons streven was echter om zo snel mogelijk na 5 uur in de auto te zitten, want voor diezelfde avond hadden wij kaarten voor Mark Knopfler en Bob Dylan in Ahoy. We waren op tijd weg en ondanks het drukke verkeer waren wij vlot in Rotterdam. Vanaf de afslag naar Ahoy was het echter vooral stilstaan en uiteindelijk kwamen we pas 3 kwartier na aanvang binnen en konden nog net 3 nummers van Mark Knopfler horen. Mijn favoriet: 'Sailing to Philadelphia' was nèt geweest volgens onze vrienden die wel op tijd aanwezig waren.

Het optreden van Bob Dylan was ongeveer wat we ervan verwacht hadden. De oude meester is muzikaal nog prima in vorm, maar zijn stem werkt niet meer echt mee. Toch was hij aardig op dreef, maakte zelfs af en toe een danspasje en wisselde orgel, gitaar en zang af met mondharmonica. Vooral in dat laatste instrument hoorde je de oude Dylan terug! De communicatie met zijn publiek was minimaal, maar dat is nooit anders geweest. 

Op vrijdagavond reden we alweer naar Hotel Van der Valk in Hoofddorp, omdat we zaterdagochtend vroeg op Schiphol moesten zijn. En nu zit ik dus in Berkeley onder de Californische zon dit stukje te typen. Mijn echtgenoot is uitgenodigd voor de 9e jaarlijkse ISAPP meeting en ook ik was van harte welkom. Drie dagen kennisuitwisseling over pre- en probiotica met internationale grootheden op dat gebied. Daarna plakken wij er nog drie dagen San Francisco achteraan om even bij te komen. Heerlijk de toerist uithangen op Fisherman's Wharf, een ritje met de Cable Car maken en we zijn van plan om langs de kust naar Monterey te rijden. Langs Pebble Beach, om zeehonden te spotten, naar Carmel. Aan afwisseling bij ons geen gebrek, deze week niet en waarschijnlijk de komende weken ook niet.

Stroomversnelling

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wij gaan over een paar maanden verhuizen. Nou zijn we dat al een paar jaar van plan en we hadden al die tijd een redelijk beeld van onze nieuwe woonplek. Er was echter een vervelend probleem dat ervoor zorgde dat er van een verhuizing maar steeds niks kwam. Dat probleem ondervinden wij niet alleen, je hoort er dagelijks over op radio en tv. Er waart een kredietcrisis door Nederland en met name de woningmarkt ondervindt daar veel hinder van.

Op het moment dat wij ons huis te koop zetten, was er nog niet echt iets aan de hand in financieel Nederland. De eerste maanden kwamen er dan ook regelmatig kijkers en alles leek er goed uit te zien. Maar na een paar maanden kwam daar opeens een eind aan, er kwamen geen kijkers en dus ook geen kopers meer en de vooruitzichten werden er niet beter op.

Stiekem bleven wij toch hopen dat het goed zou komen en daarom lonkten wij af en toe naar de prachtige panden in het centrum van Den Bosch. Keus genoeg daar en wij zochten vaak de gezelligheid van de Brabantse hoofdstad op met de gedachte dat dat onze toekomstige woonplaats was.

Zo hebben wij de afgelopen 3 jaar met onze woonwens geleefd, maar intussen gingen de dagelijkse dingen natuurlijk gewoon door. In ons leven is het nooit saai en wij schrikken niet gauw van nieuwe ontwikkelingen die op ons pad komen. Mijn echtgenoot wilde nog één keer graag van baan veranderen en ook dat was iets wat al een paar jaar 'sluimerde'.

Aan de ene kant oriënteerden wij ons op het wonen in 's-Hertogenbosch, maar aan de andere kant doemden er hele andere mogelijkheden op. Intussen wonen wij nog steeds in ons prachtige huis in Mill dat al ruim 3 jaar te koop staat. Een complexe situatie, die een paar weken geleden opeens in een stroomversnelling kwam. Een uitnodiging, een sollicitatie en uiteindelijk een contract!

De uitkomst van dit alles is dat we in januari 2012 gaan verhuizen naar het centrum van Middelburg. De komende jaren zullen wij daar gaan wonen en werken. Nog één keer ergens helemaal opnieuw beginnen, op ons 9^de adres en in onze 6^de woonplaats sinds we samen wonen. Wij hebben er zin in!

En nu maar hopen dat ons huidige pand in Mill snel verkocht wordt! Zie hiervoor onze plannen op Station Mill.