Ici Paris: Een heel gelukkig 2007!

Voor het eerst vieren wij de jaarwisseling in Parijs.
Volgende week lezen jullie hier allemaal hoe wij dat ervaren hebben!
Voor nu wensen wij iedereen die dit leest een héél gelukkig 2007!

Morgen is het Kerst

Vanochtend hoorde ik op Radio 2 bij De Sandwich een heel oud 'kerstliedje' van Jules de Corte, het begon zo: "Vandaag is in ons vaderland, eenieder uit zijn doen, Mamá staat in haar keukentje...". De exacte tekst kan ik helaas nergens vinden, op internet staan héél veel teksten van Jules de Corte, maar deze vind ik niet terug. Een beetje een weemoedig lied in de jaren-50-sfeer, maar het blijft herkenbaar. Hoeveel mamaatjes er vandaag in hun keukentje staan weet ik niet, maar boodschappen worden er op deze zondag nog volop gedaan! Ik kom net terug van de markt waar onze groentevrouw mijn bestelling al klaar had staan. Omdat ze uit eigen ervaring weet dat er op het laatste moment altijd van alles vergeten wordt, had ze behalve de bestellingen ook nog maar van alles wat extra meegenomen in haar rijdende kraam. Bij de supermarkten was het een komen en gaan van klanten en dat terwijl de 'hoogmis' een paar meter verderop in volle gang was. De krant van gisteren stond vol met advertenties over de laatste kerstinkopen die we vandaag moeten doen. Ja, wij zijn allemaal behoorlijk uit ons doen als er feestdagen in aantocht zijn.
Hoe dat komt is een interessante vraag. Het is natuurlijk erg overdreven om voor een week boodschappen te halen omdat de winkels dadelijk twee dagen achter elkaar gesloten zijn. Er gaan weken voorbij dat ik op maandag en dinsdag helemaal niet in de supermarkt of andere winkel kom, maar opgezweept door de 'kerstmanie' ben ik ook al vanaf donderdag dagelijks aan het winkelen. En iedere keer als ik thuiskom blijk ik toch weer wat 'vergeten' te zijn. Al jaren doe ik één keer per week de grote boodschappen en kan ons daarmee, met een extra bezoek aan de markt voor de verse spullen, heel goed een week lang van eten en drinken voorzien. Maar aan het eind van het jaar komt daar gegarandeerd de klad in, dan hol ik net zoals alle andere Nederlanders winkel in, winkel uit en blijf allerlei lekkers kopen. Thuis raak ik in de war van alle lijstjes die ik nog af moet werken en bedenk ik dat er ook nog cadeautjes onder de boom moeten komen. Wij 'doen' niet aan kerst, hebben zelfs net uitgebreid sinterklaas gevierd, maar voor allemaal een pakje onder de boom is wél gezellig.
Morgen is het Kerstmis, gelukkig. Dan is het afgelopen met het heen-en-weer-geren en de laatste dingen die geregeld moeten worden. We gaan genieten van een paar dagen rust. Betrekkelijke rust, dat wel. Er moet héél veel gegeten en gedronken worden, de (koel)kasten puilen uit en er moét nu genoten worden van alle aandacht die er in de voorgaande dagen in Kerstmis is gestopt! Over een week zijn we hopelijk allemaal weer in onze gewone doen, dan staan we aan de vooravond van een nieuw jaar. Dan nemen we ons allemaal weer van alles voor en je zult zien, van al die voornemens komt nog niet de helft uit. We maken gewoon weer dezelfde 'fouten' en volgend jaar is 'eenieder wéér uit zijn gewone doen' de dag voor Kerstmis!
Geniet er dus maar volop van, het is het allemaal waard. Voor iedereen in elk geval een héél fijn kerstfeest gewenst en een rustige laatste week in 2006. Volgend jaar doen we het (niet) anders!

Zonder licht in Lopik naar Golden Earring

Omdat het gísteren (15-12) 35 jaar geleden was dat wij 'verkering' kregen tijdens een concert van Golden Earring, gingen wij vandáág (16-12) naar een concert van deze band in Amsterdam. Met ons tweeën, maar niet alleen. De Heineken Music Hall was tot de nok toe gevuld. Maar daarover later meer.
Onderweg, toen we over de A2 reden, hoopten we dat de grootste kerstboom van Nederland weer volop verlicht zou zijn. Volgens de traditie van de laatste jaren zouden die lichtjes vrijdag voor het eerst 'ontstoken' kunnen zijn. Maar helaas, de zendmast bij Lopik zag er gewoon uit als zendmast en leek helemaal niks op een kerstboom. Zelfs niet op een kleintje.
De reden hiervan is te lezen op De Grootste Kerstboom.nl.
In navolging van de zendmast zijn er inmiddels op diverse plaatsen langs de A2 andere grote kerstbomen verschenen, maar zij halen het in grootte en grandeur lang niet bij de 'échte' boom.
Een stukje verder langs de A2 staat nog zo'n opvallend bouwwerk: een getrouwe kopie van het Chinese keizerlijk paleis uit de verboden stad in Peking (volgens de omschrijving op de website van Van der Valk). Eenmaal binnen is er van de Chinese sfeer niets meer te merken, maar je kunt er goed en redelijk snel eten. Precies goed als je onderweg bent naar een concert in Amsterdam. Van der Valk verbaasde ons zelfs, we kregen niet eens appelmoes met een kersje erop bij het eten. (Het mag als algemeen bekend worden verondersteld dat dat kersje vooral een functie heeft voor het keukenpersoneel: komt de appelmoes mét kers terug dan kan het schaaltje nog een keer worden uitgeserveerd, er heeft nog niemand van gegeten!) Wij bestelden allebei van de wildkaart (hertenham en springboktournedos en gerookte eendenspiesjes en hertenmedaillons) en waren meer dan tevreden. De gerechten zagen er mooi uit, werden leuk opgediend en smaakten prima.
Na de teleurstelling van Lopik en de verrassende maaltijd in Breukelen reden wij verder naar Amsterdam. Wij waren nog net voor 8-en in een volle Heineken Music Hall, dat was precies op tijd voor de laatste nummers van het voorprogramma. De naam van de band is ons niet duidelijk geworden, maar dat vonden we ook niet heel erg.
Even na 9 uur begonnen de mannen waarvoor wij waren gekomen: Rinus, Cesar, Barry en George (vlnr). Al behoorlijk op leeftijd, wánt ouder dan wij, maar nog vitaal genoeg om bijna 2 uur uit hun dak te gaan. Gelukkig speelden ze behalve wat nieuwer werk ook oude hits, waaronder 'When the lady smiles', wat voor mij altijd de topper zal blijven. (Kijk voor de controversiële videoclip op YouTube, dat filmpje is trouwens ook alweer meer dan 20 jaar oud!) Maar ook nummers als 'Radar Love', 'Twilight Zone', 'One night without you' en zelfs 'She flies on strange wings'. Natuurlijk zat er ergens ook een geweldige drumsolo van Cesar Zuiderwijk in en showde Rinus Gerritsen welke extreme geluiden hij uit zijn dubbele bas kon halen. Over de gitaarsolo's van George Kooijmans raak ik ook nooit uitgepraat, dus daar begin ik niet eens aan. De band werd vanavond versterkt door saxofonist Boris van der Lek en aanstormend gitaartalent Sidney uit New York. We hebben genoten van het concert en hopen dat de Golden Earring ook bij ons volgende jubileum (40 bijvoorbeeld) nog fit genoeg is om op te treden...

De Kerstman is aangekomen...

De Kerstman is aangekomen in Nederland (Noordwijk om precies te zijn), het moet niet gekker worden! De Sint is nauwelijks vertrokken, de cadeaus nog lang niet uitgepakt en het volgende feest van de hebzucht staat alweer voor de deur. Want om kerstmis te vieren hebben wij in Nederland echt geen Kerstman nodig, pakjes onder de boom was hier nooit een traditie.
Er zijn mensen die daar wel voor kiezen, maar dan geven ze elkaar iets leuks met kerstmis i.p.v. met sinterklaas. Inderdaad, die mensen hebben daarvoor gekózen.
Maar als nu ook al de Kerstman officieel in Nederland ingehaald wordt, valt er niet meer zoveel te kiezen. Dan zijn er verwachtingen gewekt bij alle kinderen die de Kerstman welkom heten!
Voor ons zal er met kerstmis in ieder geval geen Kerstman aanwezig zijn, alhoewel wij het wel leuk vinden om zo af en toe een kerstmuts op te zetten. Gewoon voor de meligheid en omdat het zo mooi bij de kerstboom kleurt.
Want dat doen wij ook, een kerstboom zetten. Twee zelfs. Nu nog niet, maar volgend weekend wel. Een week voor kerstmis, alles op zijn tijd.
De kerstkaarten zijn al wel verstuurd en ook de nieuwsbrief moest in elkaar gezet worden. Met 2 weblogs als een soort 'backup' voor mijn geheugen viel dat dit jaar eigenlijk wel mee. Het is ieder jaar weer een leuk karwei om even terug te kijken op wat er allemaal is gebeurd. Als de nieuwsbrief eenmaal geschreven is, moet er nog een vertaling in het Engels achteraan om het compleet te maken. Leuk voor onze vrienden in de USA en Australië.
Zo komen wij langzaam in de kerstsfeer.
Aan het weer is dat nog niet te merken, alleen het vroeg invallen van de avond lijkt te kloppen. Maar de temperatuur is te hoog en er valt veel te veel regen. Deze week stormde het zo hard dat mijn paraplu uit mijn handen vloog toen ik op de bus stond te wachten. Die bus was nog wel op tijd, maar de trein in Cuijk had vertraging door het weer. Mijn zorgvuldig geplande reis begon dus al fout, maar in Nijmegen bleek ook de trein naar Arnhem vertraging te hebben. Ondanks de NS was dat gedeelte van de trip dus weer goedgekomen.
In Arnhem werd ik bijna van de trap geblazen toen ik van het ene naar het andere spoor moest, maar verder verliep de treinreis volgens het boekje.
In Utrecht waaide het al net zo hard en onderweg naar de aula zag ik overal prullenbakken met kapotgewaaide paraplu's. Ik was op weg naar een promotie, want het was weer zover dat ik getuige was van een mooi optreden in de senaatszaal van de Universiteit van Utrecht.
Tijdens de promotie ging het buiten onverminderd te keer, zelfs harde donderslagen drongen op een bepaald moment de plechtige ruimte binnen. Maar de promovendus ging onverstoorbaar door! Met zijn aangeboren flair verdedigde drs. L.P. van Minnen zijn thesis en mag zich nu dus dr. L.P. van Minnen noemen. Buiten was het uitbundig herfst maar binnen scheen de zon!

Prepromotie en surprises

De ietwat Franse titel van dit stukje is niet om iemand te misleiden, maar meer een toevallige samenloop van omstandigheden. Vandaag hadden wij weer een promovendus met vriendin (een vrolijke Australische) op bezoek voor het traditionele prepromotie-diner. De zaterdag voor zo'n belangrijke gebeurtenis nodigen wij de promovendus met aanhang uit voor het eten en natuurlijk om op die avond elkaar op een andere manier te leren kennen dan louter op professioneel gebied. Het was dan ook weer heel leuk en ondanks het leeftijdsverschil hebben wij de hele avond weer volop gepraat en gelachen. Zo leerden we van de jonge gasten dat er in Australië weer een hele nieuwe rage op ijsgebied is: Cold Rock Ice. Je kiest eerst de smaken ijs die je wilt gaan mengen, vervolgens kies je daar wat smarties, chocolaadjes of spickles bij en dan wordt alles gemengd. Dat mengen gebeurt op een ijskoud marmeren blad, vandaar de naam Cold Rock Ice. Lijkt me een leuke formule, we wachten maar af wanneer we dit in Nederland tegemoet kunnen zien.
Maar behalve over ijs werd er natuurlijk over de promotie gepraat en over de spanning die dat met zich meebrengt. Voor ons bekende verhalen, maar iedere promovendus ontdekt op een bepaald moment dat het nu écht wordt. Dat het ergens over gaat. Dat hij of zij daar straks zelf zal staan om het proefschrift te verdedigen. Een serieuze hindernis die nog genomen moet worden voordat er opgelucht ademgehaald kan worden. En daarom vinden wij zo'n avond vlak voor de promotie zo belangrijk. Die avond verloopt gelukkig uiteindelijk meestal verrassend ontspannend.
Verrassend dat zijn ongetwijfeld ook de surprises die op dit moment in elkaar geknutseld worden door Ger. Ieder jaar met Sinterklaas vieren wij met het hele gezin 'surprise-avond', alhoewel je het woord surprise voor het grootste deel met een korreltje zout moet nemen. Wij maken wel pakjes en gedichten voor elkaar, maar de klassieke surprise wordt slechts door één van ons in ere gehouden. Van huis uit is Ger gewend om ingewikkelde verrassingen te bedenken als het op sinterklaascadeaus aankomt. Daarbij werden ook heel lange gedichten gemaakt. Hoe 'slimmer' de surprise en hoe langer het gedicht, hoe meer lof je ten deel viel in het gezin Rijkers. Dat werkt dus blijkbaar door in iemands leven, want surprises maakt Ger nog steeds. Hij doet dat niet voor één persoon, wij trekken ook geen lootjes. Nee, Ger maakt voor alle andere gezinsleden een heuse surprise mét gedichten. En zoals dat altijd al geweest is, Ger laat het spannend tot op het laatste moment. Ger werkt het liefst onder druk, dat hoort ook bij de surprise-traditie: pas als de surprise-avond begint, hoeft alles klaar te zijn!

Opzij, opzij, opzij...

...ongelofelijke haast. Dat is zo ongeveer het gevoel waar ik deze week last van had en waarschijnlijk de hele komende week nog niet van verlost zal zijn. 'Nog zoveel te doen', ook al zo'n nummer (Toontje Lager) dat me voortdurend door het hoofd spookt.
Tussen het rijmen en dichten door, wat overigens helemaal niet zo wil vlotten als ik wel zou willen, moet er nog van alles gebeuren.
Al werkende kwam ik deze week tot de ontdekking dat ik hopeloos tekortschiet in mijn PHP-kennis en dat ik daar dus nodig wat aan moet doen. De voorwaarden daarvoor zijn nu geregeld, nu moet ik het dus nog gaan DOEN! Snel graag, want ik heb het hard nodig om er meer over te weten...
Vorige week had ik ter ere van een dierbare bezoekster een lekker brood gebakken, dat is zo goed bevallen dat ik er deze week nóg 3 gebakken heb en voor volgende week staan er al weer 2 op het programma. De inwendige mens wil ook wel eens wat...
Al surfende op het internet kwam ik deze week een bekende naam tegen, namelijk die van een héél vroeger correspondentievriendinnetje. Ja, dat deden wij toen echt: brieven schrijven met een leeftijdgenootje in een andere plaats. In dit geval met iemand uit Almelo, vanuit Deurne gezien echt ver weg dus. Sinds 1970 nooit meer iets van elkaar gehoord en opeens vormt zich dan weer een mogelijkheid voor hernieuwde kennismaking. De eerste mails zijn verstuurd en we blijken het allebei leuk te vinden...
Deze week reed ik voor mijn donderdagse 'moedervisite' naar Deurne, maar daar aangekomen was er echt helemaal nérgens een parkeerplek te vinden. Het regende dat het goot en na 2 rondjes door het dorp zonder mijn auto kwijt te kunnen, won de haast het weer en reed ik onverrichterzake maar weer naar huis. Als dat geen voorbeeld is van 'verloren tijd'...
Stonden er voor komende week al 2 'jufdagen' op het programma, heb ik me vrijdagmiddag ook nog laten strikken voor een extra dag en zal ik dus in die drukke 5-decemberweek 3 dagen voor de klas staan. Maar leuk is dat wel, druk of niet zal me dan een zorg zijn...
Morgen, zondag, de rustdag van de week, ga ik in ieder geval overdag lekker genieten van een ontmoeting met 3 vriendinnen om weer eens heerlijk bij te kletsen. Dan zetten we de haast gewoon even opzij en hebben een heerlijk ontspannende middag...
Volgende week zaterdag komt er weer een promovendus eten met zijn vriendin. De plannen voor het menu liggen bijna vast, natuurlijk staan daar weer allerlei gerechten op die ik niet alle dagen klaarmaak. Een beetje de zenuwen daarover heb ik al, maar het wordt vast lekker en leuk...
Hoe ik voor 3 december - dan vieren we met het gezin surprise-avond - alles voor elkaar moet krijgen, is op dit moment nog volstrekt onduidelijk. Maar dat het gaat lukken, staat zo vast als een huis. Zo gaat het ieder jaar. Uit een gevoel van 'Opzij, opzij, opzij' worden in 'ongelofelijke haast' vaak de mooiste gedichten gewrocht. Op tijd beginnen, ik zal het nooit leren...

Het Goede Lichaam

De Kleine Komedie Amsterdam, zaterdag 18 november 20.15 uur: kordaat stapt Wimie Wilhelm in haar zwarte lingerie en op stoere laarzen het podium op. Dat is toch even schrikken, maar dat lijkt ze niet in de gaten te hebben. Haar betoog over haar in de weg zittende buik vult het toneel, de stemming zit er meteen in.
Botox, boulimia en borstvergroting: Eve Ensler, de auteur van de vermaarde Vagina monologen is terug, en nu met een even geestige als ontnuchterende kijk op het vrouwelijk lichaam.
In een verzameling monologen en dialogen komen verschillende kanten van de lichaamscultus aan bod: de plastische chirurg die zijn vrouw centimeter voor centimeter probeert te ´vervolmaken´, de bejaarde tijdschriftenuitgever die nog steeds de kritiek van haar moeder hoort echoën wanneer ze in de spiegel kijkt - maar ook de Afrikaanse moeder die elk lichaam beschouwt als een bewijs van diversiteit, de Afghaanse vrouw die gevangenschap riskeert als ze haar sluier afneemt om aan een ijsje te kunnen likken....

Het theaterstuk onder regie van Peter Heerschop met vaste actrice Wimie Wilhelm speelt zich af aan de keukentafel. Drie vriendinnen die elkaar thuis opzoeken om een script in te lezen, maar óók om eens lekker bij te kletsen over allerlei (vrouwen)zaken. Trends, werk, seks, maar vooral over hun lichaam en wat daaraan zou moeten veranderen.
Zonder gène komen al deze onderwerpen aan bod, soms met hilarische demonstraties maar soms ook emotioneel:
*hoe ga je zo elegant mogelijk op je zij liggen als je een vetschort hebt???
*hoe duik je voor het eerst met een nieuwe liefde in bed als je daar van tevoren niet op gerekend had qua lingerie die je draagt???

Ook het publiek werd af en toe ingeschakeld, niet altijd met succes. Op vragen over piercings kwamen niet veel reacties die tot het podium doordrongen, maar intussen gonsde het wel overal in de zaal...
Ook het aanbod om met Sperti te proberen de wallen onder je ogen weg te werken werd niet echt enthousiast door het publiek ontvangen, maar natuurlijk werd er wel enorm om gegniffeld.
Tussen het 'vrouwengeneuzel' door werden er op de keukentafel allerlei snacks gezet die daarna consequent door een van de vriendinnen in de afvalemmer werden gedeponeerd. De beste manier van niet aankomen is natuurlijk ook niet eten. Anderhalf uur lang werd het publiek in de ban gehouden van prachtige monologen (gebaseerd op interviews met vrouwen over de hele wereld) met daartussendoor keukentafelpraat. Ter illustratie werden af en toe levensgrote dia's vertoond van borsten, piercings en van een 'Prins Albert'. Zelfs de in het publiek aanwezige mannen hebben beslist een leuke avond gehad!
Cast 18-11-2006: Wimie Wilhelm, Lies Visschedijk, Trudy de Jong
Regie: Peter Heerschop
Muziek: Joep van Deudekom

De Negen Mannen

Wel eens Chioggia-biet gegeten? Wij wel: vrijdagavond bij De Negenmannen in Boxtel. Dat is een restaurant dat je zonder meer aan je beste vrienden kunt aanbevelen.

De naam van restaurant ‘De Negenmannen' stamt uit de vroege Middeleeuwen. Tot aan de Franse tijd waren de Negenmannen de vertrouwenslieden en vertegenwoordigers van de Boxtelse buurtschappen.

In een klein straatje vlakbij het centrum van Boxtel bevindt zich het aan de buitenkant niet echt opvallende pand. Maar als je er binnenstapt, valt meteen de aangename sfeer op. Je wordt er vriendelijk ontvangen en kunt ervoor kiezen om meteen aan tafel te gaan of eerst in de lounchehoek wat te drinken. Waar je ook voor kiest, je voelt je meteen opgenomen in de rustige ambiance.
Wij waren deze eetgelegenheid op het spoor gekomen via internet. Met een restaurantbon te besteden, zochten we een niet 'te gewoon' restaurant op een redelijke afstand van Mill. Daarbij stuitten wij op 'De avond van de vergeten groenten' in De Negenmannen. Een avond met zo'n naam prikkelde onze fantasie en vooral nieuwsgierig gingen wij dus naar Boxtel. Bij vergeten groenten hadden wij zelf al beelden van pastinaken en schorseneren. Die laatste hebben we er niet gegeten, maar behalve de pastinaken aten we er dus ook Chioggia-biet, Romanesco-kool, oerbiet en boomtomaat. Behalve deze originele vondsten werd op de menukaart van sommige andere onderdelen ook duidelijk aangegeven waar ze vandaan kwamen. Zo aten wij bijvoorbeeld (een gedeelte van) een Blonde Aquitane-rund van de biologische boerderij van Peter Oomen uit Boxtel en vanillehangop bereid uit yoghurt van de Vughtse ijsboerderij.
Het restaurant is namelijk ook aangesloten bij een organisatie die zich EURO-TOQUES noemt. Deze organisatie zet zich in voor de kwaliteit en smaak van ons voedsel en wil landelijke en regionale culinaire tradities in ere houden. Zij onderscheidt zich van de hedendaagse voedsel- en drankensector door gebruik te maken van natuurlijke grondstoffen. EURO-TOQUES is in 1986 opgericht door Paul Bocuse en Pierre Romeyer, niet de minsten op culinair gebied dus.
Behalve eerlijk en vooral lekker eten wisten ze bij De Negenmannen ook wat lekkere wijnen zijn. Wij kozen voor een wijnarrangement 'op maat', dat wil zeggen dat wij een kort gesprekje vooraf hadden met Saskia Hermans. Zij treedt als deskundige sommelier op terwijl haar man Jos Hermans in de keuken de scepter - of eigenlijk de pollepel - zwaait. Een voortreffelijke combinatie van sfeer, culinair genieten en deskundigheid daar bij De Negenmannen in Boxtel. Voor het complete menu en meer informatie over dit leuke restaurant zie www.negenmannen.nl.

Een volle week

Wát een week hebben wij achter de rug. Allemaal leuke dingen in een paar dagen. Dat dat ten koste van wat nachtrust ging, namen we maar op de koop toe. Alhoewel we geen 20 meer zijn, kunnen we het voor deze ene keer wel volhouden. 's Avonds laat erin en 's ochtends erg vroeg er weer uit. Of zoals wij vroeger tegen onze zonen zeiden toen ze begonnen met uitgaan: "'s Avonds een vent? Dan ook 's ochtends een vent!"
Het begon allemaal op dinsdag met een bezoek aan het Antwerpse Sportpaleis. We verheugden ons al een hele tijd op deze avond: Bruce Springsteen met The Seeger Sessions Band gaven daar een enorme show ten beste. Hun 'American Land 2006 Tour' was een echte belevenis. Met 17 topmuzikanten op het podium knalde het er echt uit.
(Uit 'De Standaard Online': "De entertainer had er lol in. Hij scheurde zijn stembanden haast stuk op ,'John Henry', terwijl zijn zestienkoppige band blies, streek en sloeg dat het een lust was. Twee violen, vier koperblazers, banjo, accordeon, enzovoort. En dan de kleren: petten, hoeden, bretellen, en maar liefst zes man in colbertjasjes. Wat een bende!")
Veel Amerikaanse traditionals zoals die vroeger door Pete Seeger op de plaat waren gezet, werden nu vertolkt door een enthousiaste band in prachtige arrangementen van Bruce Springsteen. In het Sportpaleis dat tot de nok toe volzat met echte fans, was de sfeer er vanaf het begin tot het eind van de show. Soms sentimenteel - maar wel echt Amerikaans, soms Springsteen-wild, Bruce had en hield iedereen in zijn macht. We hebben geprobeerd om er zelf een telefoonvideootje van te maken, maar zaten zo ver weg dat er niet veel te zien valt op het kleine schermpje. Daarom een link naar YouTube, klik hier. 's Avonds láát - het concert was om kwart over 11 afgelopen en onze auto stond op de parkeerbonveilige afstand van 20 minuten lopen - reden wij tevreden terug naar Mill.

Playlist: Blinded by the light - John Henry - Old Dan Tucker - Further on (up the road) - Jesse James - O Mary don't you weep - Bobby Jean - Erie Canal - My Oklahoma Home - The ghost of Tom Joad - Mrs McGrath - How can a poor man stand such times - Jacob's Ladder - Long time coming - Jesus was an only son - Open all night - Pay me my money down
---
Fire - You can look - When the saints - This little light of mine - American Land

Op woensdag was het 8 november, voor onze familie een jaarlijks terugkerende 'gedenkdag' waarop wij altijd met zoveel mogelijk familieleden uit gaan eten. Dit jaar in Utrecht bij 030, een prima restaurant maar voor een heleboel van ons wel ver weg en moeilijk bereikbaar. Nadat we er heerlijk gegeten hadden en met de tram naar Nieuwegein waren gereden waar de auto nog bij het Antonius stond, was het alweer 9 november voordat we thuis waren.

Op vrijdag 10-11 tenslotte moesten wij natuurlijk als echte Rowwen Hèze fans naar het slotconcert in de tent in America. Traditiegetrouw doen wij dat met een stel vrienden, we eten vooraf bij een van ons thuis en gaan daarna samen richting Horst.
Nog vóór 9 uur stonden wij al in de tent waar op dat moment de Three Amigos niet zo'n heel beste country speelden (T.A. bleek een band te zijn die uit 5 personen bestond!). Het was nog niet heel druk, maar de 'échte fans' waren al druk bezig met springen en elkaar duwen in hun blote bast en kapotte T-shirts. Zo tegen de tijd dat het hoofdprogramma moest beginnen, begaven wij ons meer naar voren in de tent. Het werd ook steeds drukker en drukker. Uiteindelijk hadden we redelijk vooraan een plekje gevonden, echt helemaal midden tussen alle halfblote luidruchtige jongeren en onder een regen van bier. Zó druk hadden we het nog nooit meegemaakt, het stond echt hélemaal hutje mutje. Er werd ook enorm veel gelopen door 'het publiek', wat herhaaldelijk blauwe tenen tot gevolg had. Maar eindelijk dan - om 10 uur - begon Rowwen Hèze. Met het lieve liedje '50 Joar' zette Jack Poels in:
"'t Is niet te zeen, mar 't is echt woar
deze jong wuurdt bijna vieftig joar..."

Het duurde niet lang of de band had het publiek weer helemaal in hun ban. Maar na een half uur hielden ze er al weer mee op: pauze. Dat viel wel tegen, we kwamen er net lekker in. Als je maar goed genoeg meespringt met de rest, heb je echt niet zoveel last van al dat volk om je heen. Gewoon meedoen op de maat, de deinende houten vloer helpt je wel daarbij! De dj tijdens de pauze bleek een voorliefde te hebben voor Duitse schlagers - Limburg hè en bijna carnaval... - prima muziek om met kletsnatte T-shirts te gooien, zo bleek. Lekker als die boven op je hoofd vallen, of in één beweging je glas bier meenemen. Na een úúr waren de leden van Rowwen Hèze weer zo ver dat ze door wilden spelen. Afwisselend oude en nieuwe nummers zingend terwijl het publiek de vertolking van 'Vechte, Valle en Opstoan' demonstreerde. Alhoewel je daarbij het vechten mag weglaten, want al gaat het vreselijk lomp, er valt nooit een onvertogen woord en men is er heel vriendelijk voor elkaar.
Deze set duurde - met toegift waarin gelukkig toch nog 'De Peel in brand' werd gespeeld - tot 1 uur en was daarmee meteen het slot van het slotconcert. Alles bij elkaar dus slechts 2 uur Rowwen Hèze - met geweldige muziek, dat wel - dat kon beter. Zoals Bruce Springsteen die bijna 2½ uur aan één stuk speelde! Maar dat is dan ook een echte superster.
Voor liefhebbers een filmpje van YouTube, klik hier

De X-Factor

(foto van website KOLOK)

Ergens in september kreeg ik een mail van een oud klasgenoot met de mededeling dat ze op die dag aan de audities voor de X-Factor had meegedaan. Ze deed dat niet alleen, maar als lid van zanggroep KOLOK. Als we benieuwd waren naar de afloop, moesten we op 4 november naar de uitzending kijken. Zoiets schrijf je natuurlijk niet als het optreden niet goed is verlopen. In de veronderstelling dat ze dus door waren naar de volgende ronde, heb ik zaterdagavond naar het bewuste programma op RTL4 gekeken.
Verschrikkelijk en vermakelijk, dat is kort samengevat mijn idee over wat ik gezien heb. Verschrikkelijk omdat het (weer) om een programma gaat waarbij veel mensen 'te kijk' worden gezet en vermakelijk omdat het toch ook op de lachspieren werkt.
Wat precies het doel is van de makers is me niet helemaal duidelijk geworden. De kandidaten krijgen keer op keer te horen dat het om serieuze audities gaat en dat er dus kritisch gekeken en geluisterd wordt. Daar is niks op aan te merken, maar als tv-kijker zie en hoor je ook het commentaar dat de jury bezigt nadat de kandidaat al vertrokken is. Dat is meestal niet echt positief en vaak respectloos!
Nou lijkt het me ook heel erg om een hele dag te moeten oordelen over mensen die zich écht voor gek zetten. Mensen die er zelf wel van overtuigd zijn dat ze iets moois neerzetten. In de meeste gevallen is het spreekwoord 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden' dan ook erg van toepassing en daarmee de directe afwijzing van de jury terecht. Bij een groot aantal kandidaten voel je een soort gène opkomen als je kijkt en krijg je het gevoel dat deze mensen tegen zichzelf beschermd moeten worden.
Een heel enkele keer hoor je opeens iemand die wél echt kan zingen. Zo was er ook deze uitzending wel talent komen opdagen, zij het heel schaars.
Wat er echt uitsprong was een koor dat 'even' een geweldig nummer liet horen. The New Harvest Singers, met leden uit het hele land. Dat koor liet duidelijk horen dat ze niet vorige week begonnen waren met het instuderen van een nummer, het klonk gewoon goed. Er was ook nog een kwartet (Harvey's Angels) dat bestond uit leden van voornoemd koor. Zij zongen echt de sterren van de hemel en kregen een zeer positieve beoordeling. Maar als zij besloten als kwartet door te gaan, moest het grote koor afhaken. In eerste instantie kozen ze voor zichzelf, maar kwamen daar later op terug en wilden met het grote koor verder. Zulke bescheidenheid lijkt me dus ook géén goede eigenschap voor mensen met de X-Factor!
Maar het koor waar ik naar uitkeek, was niet van de partij. Nou had ik al eerder dat vermoeden, want het ging deze uitzending om deelnemers uit het Oosten en Noorden van het land met opnames in Apeldoorn. Betekent dat nou dat ik vogende week weer naar de X-Factor moet kijken? Dat was ik in ieder geval niet van plan. Maar gelukkig heb ik net na een beetje surfen op internet ontdekt, dat de uitzendingen daar terug te kijken zijn. (klik hier) Zo staat er nu op de achtergrond de uitzending van vorige week te 'draaien', dan kan ik toch gewoon doorwerken. Kan ik toch nog in de gaten houden hoe het mijn oud klasgenoot is vergaan tijdens de auditie. Volgende week maar even op internet kijken of ze dan wel aan de beurt is gekomen...

Kaboutertaal, 'n overpeinzing op de zondagmiddag

Ook wel eens een mailtje gehad met daaronder de 'groetjes' van...? Meer dan eens waarschijnlijk, want sinds heel Nederland digitaal met elkaar communiceert, kunnen er geen fatsoenlijke groeten meer af! Welke volwassene zou ooit in het echt tegen een ander zeggen dat hij de 'groetjes' moet hebben van wie dan ook? Klinkt voor geen meter, maar onder een e-mail is het opeens gerechtvaardigd?
Van mij zal nooit iemand een bericht krijgen in zulke kaboutertaal, dat is absoluut niet mijn stijl. Maar ontvangen doe ik ze wel en daar heb ik eigenlijk niet van terug. Want al die schrijvers van de 'groetjes' bedoelen het waarschijnlijk heel goed en hebben geen kwaad in de zin. Het is slechts een kwestie van een overgenomen gewoonte waarvoor ik op deze plaats graag wil waarschuwen. Want als iedereen het gebruik van dergelijke kaboutertaal normaal gaat vinden, communiceren wij over een paar jaar als kinderen met elkaar. En wie wil dat nou?
Er zijn nog veel meer taalkwesties die ik hier zou willen aansnijden, maar ik beperk me vandaag tot de groetjes. Doe ik toch nog iets nuttigs op de 'grensovergang' tussen zomer- en wintertijd. (Zie hierover meer in mijn wekelijkse stukje hieronder)
En van iedereen die me wel eens een mail stuurt en deze overpeinzing leest, ontvang ik in het vervolg heel graag de 'groeten', ze mogen hartelijk, vriendelijk en zelfs stevig zijn, maar aan 'groetjes' heb ik niet genoeg!

Wintertijd

Was ik eindelijk eens heel vroeg vanochtend om mijn stukje op de weblog te zetten, werkte de Blogspot server niet! In plaats van mijn vertrouwde 'dashboard' kreeg ik een error melding. Was ik er nog niks mee opgeschoten dat ik een uurtje tijdwinst had i.v.m. de wintertijd!
Wintertijd is niet bepaald mijn favoriete woord, winter is helemáál niet mijn favoriete seizoen. Ik houd niet van kou en al helemaal niet van sneeuw. Sommige mensen begrijpen daar niks van, maar wat ík niet begrijp is de kinderlijke blik waarmee men naar een sneeuwlandschap kijkt waarvan je weet dat het binnen enkele dagen in een vieze modderpoel verandert en voor veel overlast zorgt in het dagelijks leven. Krijg ik van veel zon en lekker warm weer - het mag zelfs gerust héét zijn - veel energie, van winters weer word ik vooral suf en chagrijnig. De officiële overgang van zomer- naar wintertijd is voor mij dan ook geen prettige dag. Het enige voordeel dat ik er uithaal is een uurtje extra en zelfs dat kon ik vanochtend niet invullen zoals ik het graag gewild had.

Wát had ik dan allemaal in dat uurtje extra op dit blog willen zetten?

• Bijvoorbeeld het verhaal over de 150 bouwvakkers die min of meer in onze achtertuin bezig waren om de Edah om te bouwen tot AH. Het ergste is nu voorbij en de komende week wordt de nieuwe supermarkt ingericht en komen alle artikelen in de schappen. Vanaf donderdag kunnen we er weer boodschappen doen.


• Of over alle opengebroken wegen in Mill. Als je de weg hier niet weet, is het niet gemakkelijk om van A naar B te komen als je dwars door Mill moet. Ook voor de Millenaren is het iedere keer weer een verrassing welke route je moet nemen.


• Misschien over het bezoek met Muis aan de dierenarts. Waarom ik na 3 maanden alweer een afspraak voor haar moest maken en hoe dat bezoekje verliep, kun je nu lezen op Station Mill.


• Wisten jullie al dat Mill een nieuwe burgemeester krijgt? Na de tijdelijke burgervader Jan de Groot, komt er vanaf januari een jonkie van 40 over ons waken. Hans Verheijen is de naam, maar verder had ik nog niet zoveel over hem kunnen melden.


• Dat de route van le Tour de France 2007 deze week bekend is geworden en dat wij alweer bezig zijn met het plannen van een weekend rond de Proloog. Komend jaar in Londen, kan het nog leuker?


• In een onbedwingbare zin in zon heb ik deze week ook vast de zomervakantie voor 2007 geboekt! Ik kon het gewoon niet laten en wilde graag iets warms in het vooruitzicht hebben. Via de knop van Eurorelais elders op dit blog is zo'n vakantie zo geregeld! Het resultaat? Een geweldig huis op een groot stuk grond met zwembad, helemaal vrij. Leuke bijkomstigheid is dat wij tijdens ons verblijf ook nog heel dicht aan de route van de 10de etappe zitten. Dat wordt dus direct na het weekend Londen door naar Zuid Frankrijk!!


• Ook leuk was het bezoek aan een van onze kinderen gisteren. Sinds kort woont die in Utrecht, zodat ze daar alledrie weer bij elkaar in de buurt wonen. Bij ons zijn de kinderen niet ver weg gaan wonen, maar zijn wij als ouders 'ver van huis' gaan wonen. Maar voor diegenen die ons beter kennen, klinkt dit wat vreemd, want zij weten dat wij weer zijn teruggegaan naar Brabant. Over die terugkeer zou ik iedere dag wel kunnen schrijven, want dat is een hele goede beslissing geweest. Het was echt een thuiskomen toen wij anderhalf jaar geleden hier gingen wonen. Met alle nadelen die er ook aan vastzitten - kinderen ver weg, in de file naar het werk, niet even snel een avondje Utrecht of Amsterdam, weinig multiculti in de directe omgeving - zijn wij hier helemaal op onze plaats!

Laat de winter maar komen...

Live from Mill

Deze week de laatste updates uit Mill. Jullie hebben nog wel wat achterstallig nieuws van me tegoed, dus maak ik er maar een stukje van.

Ten eerste wordt het de hoogste tijd om verslag te doen van mijn avonturen bij de 'afslankstudio'. Op 4 juni berichtte ik jullie dat ik na 2 bezoekjes aan zo'n studio al een kilo lichter was en dat ik hoopte dat ik na de afgesproken 30 keer zo'n 15 kilo afgevallen zou zijn. Ik kan jullie melden dat ik inmiddels 33 keer - ja ik heb nog 10 extra oefensessies eraangeplakt - geweest ben en daarmee al 11½ kilo en 79 cm kwijt ben. De centimetergarantie heb ik daarmee al ruimschoots gehaald, helaas nog niet helemaal die 15 kilo, maar uiteindelijk gaat me dat wel lukken. In ieder geval kan ik weer een heleboel 'oude' kleren aan die ik ooit eens apart gelegd had voor slankere tijden. Het scheelt echt een paar maten, dus ik ga nog even door! Letterlijk met (af)vallen en opstaan, probeer ik de grote lijn te volgen en houd daarom keurig een grafiekje bij in Excel. Dat motiveert enorm omdat daarop duidelijk te zien is dat mijn gewicht gestaag afneemt. Aan het eind van dit jaar hoop ik mijn overtollige 15 kilo's kwijt te zijn!

Wie regelmatig deze weblog bezoekt, neemt waarschijnlijk ook wel eens een kijkje op Station Mill. Daar kon je een paar weken geleden lezen dat de Edah in Mill een Albert Heijn wordt. Deze week zijn ze met de verbouwing begonnen, over een dag of 10 kan ik voortaan tevoet naar mijn favoriete supermarkt! Nu is het nog wel even doorbijten, want de Julianastraat (waarop onze oprit uitkomt) lijkt een grote bouwput. Er is zelfs de hele nacht doorgewerkt van zaterdag op zondag, maar waarschijnlijk wordt het vanaf nu alleen maar beter.

In februari schreef ik een stukje over de bezoekjes aan mijn moeder in het verpleeghuis. Inmiddels is haar toestand zodanig verslechterd dat ze niet meer uit haar bed komt, van een wekelijkse manicure is dan ook geen sprake meer. Zelfs de kapper, die de laatste tijd aan haar bed kwam om haar haar te krullen, wordt te vermoeiend. De meeste tijd slaapt ze en als ze wakker is, ligt ze wat rond te kijken. Omdat ze niet meer genoeg beweegt en daardoor de kans op doorliggen erg groot wordt, is er sinds begin van deze week ook een 'houdingschema' op haar van toepassing. Om de anderhalf uur wordt ze gedraaid, linkerzij-rug-rechterzij-rug, dat gaat dag en nacht door. Met kussens wordt ze ondersteund, zodat ze niet terug kan rollen. Ze herkent ons nog een beetje, maar namen worden moeilijker. Aan mij vraagt ze steeds of ik 'ons Riky' mee kan brengen, 'mijn Riky' noemt ze dat soms in haar wanhoop, maar dat ben ik dus zelf. Het is een moeizame gang geworden, die bezoekjes aan het verpleeghuis en aan een moeder die er niet meer voor je is.

Toen ik deze week voor een organisatie 2 domeinnamen aan moest vragen, waaronder een .eu domein, heb ik ook maar meteen een lievendag.eu domein aangevraagd. Onder het mom van 'je kan het maar hebben', staat het nu op mijn naam. Wat ik er precies mee ga doen, weet ik nog niet, maar het lijkt me een uitstekende plek voor alle stamboomgegevens die ik tot nu toe verzameld heb over de naam Lievendag. Daar moet ik nog eens stevig over na gaan denken, maar binnenkort komt er meer nieuws over op www.lievendag.eu (en natuurlijk op www.lievendag.nl).

Als laatste nog een vrolijk bericht uit Mill en zoals de titel al vermeld zelfs Live from Mill! Gisteravond was er feest in Mill, een muziekspektakel georganiseerd door de Ondernemersvereniging Mill. Meer daarover op Station Mill, maar voor een echt live-filmpje kun je alvast naar filmpje!

De juiste combinatie

We hebben ze het weer héél moeilijk gemaakt gisteravond. Traditiegetrouw, want voor de tweede keer alweer, vierden wij twee gezinsverjaardagen in oktober met een raadselachtige avond. Was het vorig jaar nog een redelijk eenvoudige 'whodidit', dit jaar was het thema en daarmee ook de opdrachten een stuk ingewikkelder. Met het gefingeerde krantenbericht 'Code bankkluis Mill zoekgeraakt! Miljoenen voor het grijpen?' in het Brabants Dagblad werden ongeveer 20 vrienden en familieleden uitgenodigd. In dit bericht stonden plaats en aanvang vermeld en verder een aantal eigentijdse termen als 'maximale synergie' en 'complementaire expertise' die enig gewicht aan het berichtje moesten verlenen.
Om 19.00 uur stipt op zaterdagavond meldden zich 15 'experts' die er toen nog van overtuigd waren dat ze deze klus wel even zouden klaren. Om te beginnen werd er eerst gezellig samen gegeten aan de grote tafel in de eetkamer, met als voorafje uiteraard soep met cijfers-en-letters-vermicelli.
Na het eten werden er 6 teams gevormd en werd uitleg gegeven over het verdere verloop van de avond. De teams begonnen ieder in een ander vertrek met het uitvoeren van een aantal opdrachten. Na ongeveer 15 minuten werd er van vertrek gewisseld en was een volgende opdracht aan de beurt. Zo moesten er 10 verschillende problemen opgelost worden en 'vond' men 10 willekeurige cijfers en/of letters. Pas na afloop van de laatste ronde konden de teams dan proberen om van hun oplossingen een juiste combinatie te vormen.
Er werd geploeterd en gezweet, gemopperd en gelachen, soms klonk er een triomfantelijk kreetje, maar er heerste vooral een zeer serieuze stemming. Iedereen wilde erg graag de goede oplossing vinden en daar werd hard voor gewerkt.
De opdrachten hadden allemaal een verschillend karakter, maar werden zonder uitzondering als erg moeilijk ervaren. Ze varieerden bijvoorbeeld van het oplossen van een Sudoku tot het vinden van een aantal spelfouten in een Nederlandse tekst en van het tellen van bepaalde boeken in onze bibliotheek tot het oplossen van een rebus.
Na anderhalf uur konden de teams proberen om hun gevonden combinatie in te voeren op een internetsite, hadden ze het bij het rechte eind dan vonden ze een open kluis. Helaas kwamen de meeste teams niet verder dan een 'Ooops...helaas - Fout wachtwoord - Probeer het nog eens'. Één team echter had de juiste combinatie gevonden, met meer geluk dan wijsheid en vooral te danken aan een helder moment op het laatste ogenblik, zij konden ten aanschouwe van de overige aanwezigen de virtuele bankkluis openen.
Toen werd het dus de hoogste tijd om plenair de oplossingen te bespreken en zoals het goede verliezers betaamt, werd er veel en luidruchtig geprotesteerd en vooral 'gemopperd' over de moeilijkheidsgraad. Maar wel alles in een sfeer van gezellig samen napraten onder het genot van een welverdiend drankje met wat lekkers erbij. Volgend jaar dus maar weer ;-)

Een zaterdagmiddag in het Concertgebouw

Omdat Yakult Europe 10 jaar bestaat, werden wij op zaterdagmiddag uitgenodigd voor een receptie en een concert in het Concertgebouw in Amsterdam. Vorig jaar beleefden wij ook al dat genoegen, toen bestond Yakult als organisatie al 70 jaar. Wij zijn benieuwd wat er volgend jaar te vieren valt...
Als grote sponsor van het Nederlands Philharmonisch Orkest heeft Yakult min of meer haar thuisbasis in dit prachtige gebouw in hartje Amsterdam. Om een uur of 3 arriveerden wij bij de receptie en daar werden we ontvangen door onze persoonlijke gastheer die ons naar de belangrijke Yakult-personen bracht die de felicitaties in ontvangst namen. Van alle namen heb ik, net zoals vorig jaar, alleen die van mr. and mrs. Hiroshi Suzuki onthouden. Onze wensen werden met veel hoofdbuiginkjes in ontvangst genomen en daarna mochten we verder naar de Franse Foyer waar de receptie plaatsvond. Het was druk, veel onbekende gezichten en hier en daar iemand die we al wel eens eerder gesproken hadden. Ook de burgemeester van Almere - vestigingsplaats van Yakult Nederland - was aanwezig: mevrouw Annemarie Jorritsma. Natuurlijk ook heel veel Japanse gezichten, waaronder de ambassadeur van Japan in Nederland ( Kyoji Komachi).
Aansluitend aan de receptie werden we naar de Kleine Zaal gebracht, waar we gingen luisteren naar werken van Grieg, Tsjaikovski en Bartok. Maar eerst werden we 'onthaald' op verschillende toespraken ter ere van de 10de verjaardag van Yakult Europe. Om te beginnen was daar natuurlijk het verhaal van mr. Hiroshi Suzuki, vriendelijk als altijd en in zijn beste Engels. Vervolgens kwam er een opgewekt verhaal van mevrouw Annemarie Jorritsma, ook in haar beste Engels. Omdat haar moedertaal dezelfde is als de onze, kregen wij er meer van mee dan van mr. Suzuki's toespraakje. Vooral de letterlijk vertaalde uitdrukkingen zoals bijvoorbeeld 'not for nothing' klonken wel grappig (beter Engels is 'it wasn't for nothing' maar ach ja, Alta Vista Babel Fish vertaalt altijd alle ingevoerde woorden letterlijk één voor één...), maar deden niks af aan haar opgewekte praatje over de goede invloeden die Yakult heeft op de Almeerse economie.
Daarna was de ambassadeur van Japan aan de beurt en vervolgens kregen we nog een korte toespraak in origineel Japans te horen, gelukkig per zin vertaald door een Engelstalige tolk. Tot zover het officiële gedeelte, het werd nu tijd om te genieten van de muziek, we zaten tenslotte in het Concertgebouw!
Het optreden van de strijkers van het NPO werd ingeleid door een woordvoerder van het Concertgebouw. Hij benadrukte wel héél erg de rol van Yakult ten opzichte van het Nederlands Philharmonisch Orkest, als hij een wielrenner in de Tour de France was geweest had hij vast een petje met Yakult opgezet! Maar ja, van je sponsor(geld) moet je het hebben natuurlijk.
De muziek golfde even later weldadig over ons heen, 15 strijkers deden hun uiterste best en hielden ons een klein uur volledig in hun muzikale ban. Als toegift speelden ze nog een geweldig Happy Birthday, alhoewel dat naar onze smaak wel een erg hoog André Rieu-gehalte had. Het zette ons wel weer met beide benen op de grond en vormde een mooie afronding van het concert.
Ter afsluiting was er nog een buffet met allerlei lekkere hapjes; veel mediterrane lekkernijen, maar gelukkig ook Japanse Sushi en Hollandse Nieuwe! Hier werden de Europese en Japanse wereld op een smakelijke manier verenigd.
Bij het naar huisgaan, kregen we een cadeautje mee: voor de heren een klokje met radio en voor de dames een setje met Japanse cosmetica, inderdaad 'Yakult Cosmetics'!

De Nieuwe Snaar

Deze week zagen wij in het Theater aan de Parade in Den Bosch de tiende voorstelling alweer van het uiterst muzikale Vlaamse gezelschap De Nieuwe Snaar (ontstaan in 1982). Na shows met namen als Hackadja, William, De Vierde Maat en De Omloop der Lage Landen kreeg de voorstelling dit keer een allerminst vrijblijvende titel mee: 'HELDEN'. In de promo-tekst zeggen ze er zelf over:

"Zoals het nu al jaren in de groepsfilosofie past zal deze zorgvuldig uitgekozen titel op het podium (en voorlopig alleen dààr) pas een eigen en juiste invulling krijgen. Met àlle op een podium beschikbare middelen:
van tekst tot mechaniek,
van stilte tot muziek,
van dans tot gymnastiek ,
van ode's tot kritiek ,
van fake tot authentiek,
van staaldraad tot plastiek,
van slap tot energiek,
van cool tot sympathiek ,
van geestig tot fysiek,
van slapstick tot doodziek
van kitsch tot magnifiek.
zal De Nieuwe Snaar trachten om de titel "HELDEN" in al zijn beschikbare vormen tegelijkertijd van zijn sokkel te blazen èn wederom - in een andere gedaante - op te richten."

En dat deden ze dan ook, met veel kunst- en muziekwerk. De voorstelling begint met beelden 'uit de oude doos': zwart-witfilmpjes van meer en vooral minder gelukte vliegpogingen. Daar zal vervolgens ook de hele voorstelling om draaien. Geert Vermeulen die iedere keer opnieuw de zwaartekracht probeert te overwinnen en met of zonder hulpmiddelen de lucht in wil. En dat allemaal op het podium van een theater en omlijst met geweldige muziek.
Want dat kunnen ze, de vier mannen van De Nieuwe Snaar. Met veel zang, door zichzelf begeleid op o.a. gitaar, accordeon, hobo, viool en contrabas, maken ze er een wervelende muzikale belevenis van. Eigenlijk moet je gewoon zelf gaan luisteren en vooral kíjken naar De Nieuwe Snaar. Zij zijn zo uniek in hun soort dat het eigenlijk niet uit te leggen is, wat je van ze kunt verwachten. En na afloop ben je zelf zo overdonderd en in de war dat het niet eenvoudig is om te vertellen wat je nu eigenlijk gezien en gehoord hebt. Teveel om op te schrijven in ieder geval! Kijk voor hun speellijst op http://www.denieuwesnaar.be

Een doordeweekse week

Geen bijzondere gebeurtenissen deze week, geen spectaculaire uitstapjes en geen opwindende avondjes uit. Eigenlijk (of eindelijk) was het een heel gewone doordeweekse week.
Het weer was prachtig, nog heel veel zon zo in het begin van de herfst. De notenboom verliest dagelijks veel van haar vruchten, dat houdt je lekker bezig. De oogst is aanzienlijk vergeleken bij vorig jaar. Toen telden we alles bij elkaar 30 walnoten, nu liggen er al zeker 10 keer zoveel te drogen en de grootste 'hoop' hangt nog keurig aan de boom! Iedere dag rapen we met gemak een emmertje vol, over een paar dagen of weken zal de rest er ook afvallen. Hopelijk niet allemaal tegelijk, want het vergt nog aardig wat werk om al die gevallen noten te 'verwerken'. Dan heb ik het nog niet eens over het consumeren van al dat lekkers...
Deze week was ook de week van ramen lappen. Dat doe ik niet zo vaak, maar het wisselen van de seizoenen is een mooie aanleiding om die klus te klaren. En een klus dat ís het: boven 5 ramen, beneden 10 en daarbij worden alle buitendeuren en de glas-in-lood ramen binnen niet eens meegeteld. Verdeeld over 3 dagen ben ik dan druk bezig met binnen en buiten lappen en zemen, het houtwerk soppen en de ramen streeploos droogwrijven. Omdat ik mezelf heb opgelegd om het maar 4 keer per jaar te doen, leg ik er mijn hele ziel en zaligheid in. Het resultaat is dan ook navenant, ik kan er echt van genieten om naar mijn schitterende, stralende, glanzende, glimmende, blinkende ramen te kijken.
Verder heb ik de hele week genoten van de betrekkelijke rust, na het lawaai van de kermis die vorige week in Mill was neergestreken. Er is altijd wel wat te doen als je in het centrum van Mill woont (écht waar, gezellige drukte en toch lekker rustig, waar vind je dat nog...), maar de kermis is nét iets teveel van het goede. Tot en met dinsdagavond werden we getrakteerd op snoeiharde muziek vanuit de feesttent bij het gemeentehuis, dat duurde 's nachts tot een uur of 2. Voordat de laatste kermisklant zijn weg naar huis gevonden had, was het dan half 3 en om 6 uur ging hier de wekker weer. Dat was dus even doorbijten in het o zo fijne Mill waar we niet wakker liggen van de straaljagers, maar wél van de kermis.
Deze week was dus alles weer gewoon en wordt vandaag afgesloten met een heel rustig evenement: de fietstocht voor Pater Konings. De ballonnnen heb ik net opgehangen, lees daarover meer op Station Mill.

Boodschappen in België

Dit weekend waren wij in het uiterste zuiden van ons land, namelijk in Vaals dat bij iedereen bekend is van het Drielandenpunt. Van die bezienswaardigheid hebben wij niks gezien, wel van de mooie omgeving in het zo on-Nederlandse landschap. Voor de boodschappen reden wij naar België, want de kwaliteit van de supermarkten aldaar is van een grote hoogte. Ze hebben er specialiteiten en delicatessen die getuigen van de goede smaak van onze zuiderburen. Wij vonden er allerlei lekkers in Kelmis (La Calamine), een stadje in een gebied in België waar ze een onverstaanbaar taaltje spreken dat nog het meeste weg heeft van Luxemburgs. Echt verstaan doe je het dus gewoon níet! Daar konden wij met ons Vakantiefrans niet veel bereiken, maar ook ons Hoogduits maakte geen indruk.
Tot onze grote verbazing troffen wij echter tot driemaal toe welwillende Belgen (want waren het nu Vlamingen of Walen???) die ons in een prachtig gevormd Nederlands te woord stonden. Waar vind je dat nog in dit taal-versnipperde land?
In Brussel zou iedereen tweetalig moeten zijn en is het officieel zo dat je er overal met Nederlands terecht kunt. Meermalen hebben wij meegemaakt dat dat een fabeltje blijkt te zijn. Uitzonderlijk is het dan om in een klein mijnstadje opeens zo taalvriendelijk ontvangen te worden!
En wat kochten wij allemaal bij de SuperGB? Véél vlees voor een grote barbecue, lékkere sauzen die daarbij horen, héérlijk bier, salades met echte stukken zalm en haring, natúúrlijk bonbonbloc-variëteiten die we hier niet kunnen krijgen, lekkere kaasjes, gróte verse gamba's etc. etc.
De verleiding om veel meer te kopen dan goed voor je is, blijkt voor ons in Belgische supermarkten altijd te groot. Het wordt weer afkicken de komende tijd, na twee weekenden Belgisch genot moeten we heel erg hard gaan werken aan ons gezonde-dieet-plan zodat ons gewicht langzaam maar zeker naar ons streefgetal zakt!

Wat ons opviel in Antwerpen

Al vaak zijn wij een weekend in Antwerpen geweest en altijd vinden wij er onze draai. We gaan vooral om er leuk te winkelen, lekker te eten en om er te genieten van alle mensen die wij bij voorkeur vanaf een terras observeren. Dit weekend was het stralend weer, dus vooral dat laatste gaf veel vertier. Er loopt van alles rond in Antwerpen en wij vinden het een beetje een sport om te raden waarvan de mensen afkomstig zijn. Een vluchtige voorbijganger is moeilijk te duiden, maar pratende mensen in langzaam voorbijslenterende groepen worden al een stuk gemakkelijker. Het mooie aan dit raadspelletje is om te proberen het al 'te zien' voordat het gepsroken woord duidelijk maakt of de vermoedens kloppen. Door onze jarenlange ervaring - niet alleen in Antwerpen - hebben wij het vaak bij het rechte eind.
Het gemakkelijkst zijn de Nederlanders, misschien omdat we hun taal al bij het eerste woord herkennen, maar meer nog door hun luidruchtigheid en slechte manier van kleden. Mannen van middelbare leeftijd met overhangende buiken die in sportshirtjes met Beckham op hun rug rondlopen... Alhoewel deze omschrijving ook heel goed opgaat voor sommige Engelsmannen, tót ze hun mond opendoen. Nederlanders gillen nogal tegen elkaar, ook als daar geen aanleiding voor is. Ook in restaurants vinden wij het een leuk spelletje om te raden waar onze medegasten vandaan komen. Amerikanen kun je daar bijvoorbeeld meteen herkennen door hun gestuntel met mes en vork, áls ze het al proberen. Hun karkateristieke houding van vork in de rechterhand en linkerhand op de knieën verraadt hen onmiddellijk.
Het beste zijn mensen te herkennen aan hun kleding en schoenen, wij hebben gemerkt dat daarin de nationaliteit vaak duidelijk aanwezig is. Ik zou er niet echt harde kenmerken voor willen aangeven, maar het gaat meer om het gevoel dat je bij bepaalde combinaties krijgt.

Maar behalve mensen kijken en lekker eten, proberen wij ook altijd wat cultuur te consumeren als wij in Antwerpen zijn. De stad is rijk aan allerlei prachtige gebouwen en er is altijd wel ergens iets te doen of te zien. Zo bezochten wij deze keer de Carolus Borromeuskerk op het Hendrik Conscienceplein. Dit gebouw hadden we al eerder van buiten bewonderd, maar we waren er nog nooit binnen geweest. Het is een prachtig bewaarde kerk uit de tijd van Rubens, die er ook duidelijk zijn sporen in heeft nagelaten.

De kerk wordt veel gebruikt voor exposities en muziekuitvoeringen en wordt daarom ook wel de kunsttempel genoemd. Maar het meest opvallende wat ik er gezien heb, is van héél andere aard: In de stad van Filip de Winter (ja helaas, ook dát is Antwerpen) hebben ze ónze Rita al binnengehaald.







Zie bijgaand bordje dat ik er fotografeerde in een van de mooiste gebouwen van deze toch wel heel bijzondere stad!

Een goed gesprek

Al anderhalf jaar wonen wij in Mill en nog steeds zijn we bezig met het 'verkennen' van onze nieuwe omgeving. Op allerlei gebied doen we dat: winkels, mooie plekjes en natuurlijk ook leuke restaurants. Eerder ontdekten we al een leuk Mexicaans restaurant in Nistelrode en gisteren vonden we in Uden, op een plaats waar je het nooit verwacht, een prima eetlocatie.
Niet in het centrum of aan een romantisch laantje, maar weggestopt achter een industrieterrein en een klein woonwagenkampje. De route volgend via de Gamma en de IBN-Service en op het verkeerde been gezet door een bord 'doodlopende weg', vind je opeens de Boekelsedijk met daaraan achter hoge heggen in een grote tuin een langgevelboerderij van een respectabele leeftijd. De naam van het restaurant 'Het Gesprek' gaf ons de hoop dat je er in ieder geval rustig kunt eten. Dat was inderdaad het geval en het was nog goed verzorgd en lekker ook.
Wij kozen voor het 5-gangen menu, dat lijkt heel veel, maar door de uitgebalanceerde samenstelling en de aangepaste hoeveelheden is het een aangenaam geheel. Na afloop zaten wij niet te vol, maar voelden wel dat we gegeten hadden. Sterk in tellen zijn ze trouwens niet bij Het Gesprek, want wij telden 6 gangen én een extra tussendoortje.
We begonnen met een kopje - en dan bedoel ik ook écht kopJE - grove mosterdsoep met een kwartelboutje, daarna kregen we een terrine van noordzeepaling met tomatengratiné geserveerd. Gang nummer 3 bestond uit een heerlijke gevogeltebouillon, gevolgd door hondstong met gebakken peultjes en hollandaise saus. Na dit zeer gevarieerde eten kregen wij als extra tussendoortje een smakelijk glaasje met sinaasappelpulp, amandelen en een vleugje cointreau aangeboden. Deze lange inleiding was nodig om ons geheel voor te bereiden op het hoofdgerecht: voortreffelijk bereid lamsvlees met groenten van het seizoen. Als dessert aten wij 'gespieste'aardbeien met een bolletje vanille ijs en een beetje hangop. In plaats van het aangeboden wijnarrangement kozen wij voor een Beaujolais Fleurie, een lichte rode wijn die mooi past bij alle gerechten. Daarmee waren wij in ieder geval gevrijwaard voor wijnen die wij zelf nooit gekozen zouden hebben - en die we ook niet zouden wíllen kiezen - zoals een Moezel bij het kwartelboutje of een Muscadet bij het dessert. Een goede Franse wijn behoeft geen krans...

Tussen de buien door...

Na een zonnige julimaand kon de zomer dus echt wel op! Augustus was en is nog steeds veel te nat, veel evenementen vallen daardoor in het water. Zo dreigde ook onze jaarlijks terugkerende Pot Luck te verrregenen. Ieder jaar nodigen wij familie en vrienden uit op een zaterdag in de buurt van 23 augustus om samen met ons lekker te eten en te drinken. Daarvoor moeten ze dan wel zelf allerlei lekkers meebrengen en zo ontstaat er een verrassende maaltijd. Om iedereen een beetje van dienst te zijn, wordt er ieder jaar een thema aan de Pot Luck gehangen. Dat maakt het ook iets eenvoudiger om een smakelijke bijdrage te verzinnen. Meestal is het thema gerelateerd aan onze vakantie(s) voorafgaand aan het feest, dit jaar kozen we daarom voor Australazië. Het menu varieerde daardoor ook van kangaroe met aardappelsalade tot Vietnamese loempia's en gebakken banaan. En nog véél meer smakelijks. De Australische wijn en echt Fosters bier smaakten er wel bij.
Maar door de aanhoudende regenbuien werden wij vorige week toch wat nerveus over onze Pot Luck. De traditie wil dat we er een buitenfeest van maken, dat doen we al 7 jaar en meestal met prima weer. Ook hebben we wel ervaring met af en toe een flinke bui, maar zo nat als dit jaar hadden we het nog niet meegemaakt. Er moesten dus voorzorgsmaatregelen getroffen worden, er moest iets geregeld worden om de weergoden te slim af te zijn. Gelukkig hadden wij eerder dit jaar al een barbecue meegemaakt in bizarre weersomstandigheden, die overleefden we dankzij een gigantische feesttent die ons lekker droog en uit de wind hield. Op ons vriendelijk verzoek of wij deze tent misschien konden lenen, kregen wij een positief antwoord. En de tent was onze redding...
Tussen de buien door hebben wij die met ons tweeën (tent van 8 bij 4 meter!) op vrijdagmiddag opgezet. Nog voor het dak er helemaal opzat, waren we al doorweekt van de regen. Op zaterdagochtend hebben we dankzij de tent alle andere spullen goed kunnen voorbereiden terwijl er een aantal plensbuien gezellig op het dak van de tent kletterden. Tijdens het feest hadden we geen spatje last van de regen en dankzij de aangebouwde kleinere partytent van onszelf konden we ook droog barbecuen. Wij zaten allemaal lekker droog en het feest kon gewoon doorgaan.
Na afloop hebben we nog dezelfde avond de zijkanten van de tent gehaald om het risico dat de tent tijdens een onweersbui door de wind omgeblazen zou worden, zo beperkt mogelijk te houden. Het dak was flink nat, dus dat konden we nog niet opvouwen en opruimen. Op zondagochtend hebben we daarom weer met ons tweeën het dak drooggemaakt met handdoeken en de tent verder helemaal afgebroken. Net voordat de volgende bui losbarstte, hadden we alles 'binnen' en konden we terugkijken op een zéér geslaagde Pot Luck. Volgend jaar hopen we toch op beter weer!
Voor al onze gasten: op de weblog van de Pot Luck staan de foto's en is de datum voor volgend jaar bekendgemaakt.

Geen gezicht 2006

Al een tijd liep ik erover na te denken. Eigenlijk zou ik weer eens iets anders met mijn haar willen en ook die oude bril was wel aan vervanging toe. Er waren 2 dingen die uiteindelijk de doorslag gaven om ook daadwerkelijk actie te ondernemen. Ten eerste hadden al een aantal mensen, waaronder opvallend veel kinderen, opmerkingen gemaakt over de dikke glazen in mijn bril. Ik ging er zelf bijna van denken dat ik wel héél slechte ogen had. Bovendien wilde ik ook graag voor de vakantie een zonnebril met ingebouwde leessterkte, dus ging ik op een goede dag toch maar eens naar de opticiën. Niks moeilijker dan een bril uitkiezen zonder glazen, want hoe die precies 'staat' zie je dus niet goed! Maar met hulp van een leuke én eerlijke verkoopster lukt zoiets altijd wel. Toen we samen tot een bevredigende keuze waren gekomen, werden mijn ogen gemeten om de juiste sterkte te bepalen en kreeg ik zelfs een oogdrukmeting. Nadat mij verzekerd werd dat de glazen in mijn nieuwe bril echt veel dunner zouden worden terwijl de sterkte wél 'dikker' was, durfde ik pas over te gaan tot het bestellen van 2 complete brillen. Tevreden over de hele procedure ging ik naar huis met de wetenschap dat ik over een week een 'ander gezicht' zou hebben. Dat was één kant van mijn nieuwe look.
Verder eigenlijk nog niks concreet van plan in die richting was ik een week of 2 later aan het sporten toen mijn begeleidster me vroeg of ik mijn haren altíjd in een staartje had. Dat was de tweede directe aanleiding om nog eens over mijn 'image' na te denken. Want al had ik nu dan een leuke nieuwe bril met echt véél dunnere glazen, toch mankeerde er nog wel wat aan. Nee, ik had niet altijd dat staartje, maar echt gelukkig met mijn lange haar was ik al lang niet meer. Het zal mijn ongedurigheid wel zijn die me ieder jaar van haardracht doet veranderen. Als ik naar foto's kijk van een jaar geleden dan heb ik daar een kort koppie en nu wordt er aan me gevraag of ik altíjd mijn haren in een staartje heb. De gedachte was er en dan kun je er bij mij donder op zeggen dat er iets gaat veranderen. Gelukkig woont de kapper zo dicht in de buurt dat ik er iedere dag langsloop en dat zorgde ervoor dat ik er al snel binnenging om een afspraak te maken. Nog diezelfde dag kon ik terecht om mijn haar te laten knippen. In plaats van vast omlijnde plannen van hoe het dan moest gaan worden, ben ik snel op internet gaan zoeken naar iets wat me wel leuk leek. Dat valt waarachtig niet mee, want mijn gezicht zat er dus niet tussen! Maar de jonge enthousiaste kapster die me onderhanden ging nemen, werd helemaal blij toen ze me het door haar voorgestelde kapsel mocht aanmeten. En óf ik nu een hele andere look heb, ik voel me weer helemaal 2006 en volgend jaar zien we wel weer!

Groeten uit de Provence

Deze week waren wij in de Provence, om precies te zijn in Faucon. Dat is een plaatsje met 380 inwoners en een eigen burgemeester. Het weekend dat wij er aankwamen, waren er de jaarlijkse 'fêtes votives' met 3 dagen lang eten, drinken en pétanque. Op zondag natuurlijk ook nog een grote marché brocante. In het plaatselijke restaurant waren alle tafels bezet, maar er werd bij ieder nieuw gezelschap wel weer ergens een tafel en een plekje tevoorschijn getoverd. Tot een uur of 10, toen was ook het eten echt op en moest er nee verkocht worden.
Wij gaan graag naar de Provence, voor het eten, de sfeer en natuurlijk het altijd geweldige weer. Overdag heerlijk warm met veel zon en 's avonds koelt het door de mistral lekker af. Door de lage luchtvochtigheid verbrand je wel heel snel, daar moet je echt voor oppassen.










Onze uitstapjes beperkten zich tot in de directe nabijheid van Faucon, zo brachten wij bijvoorbeeld een bezoek aan Vaison la Romaine.

Een plaats met veel overblijfselen van de Romeinen, waaronder een heus amphitheater.


Voor mensen die van natuurstenen keukens houden ook zeker een keer het bezoeken waard, er zijn nog resten van zo'n Romeinse keuken te vinden!





In Crestet bezochten wij het Centre International d'Art, vooral omdat bij dit kunstcentrum een beeldentuin in het bos hoort. Jammer genoeg is het centrum 'en effet des règles d'administration' helemaal gesloten en zijn er van de beelden in het bos nog maar weinig over. Van de 12 die er behoorden te staan, konden wij er maar 6 terugvinden.

De wandeling door het bos was natuurlijk wel leuk en de terugtocht met de auto over onverharde wegen deed me sterk denken aan de jaren dat we met de kinderen in de Provence waren en regelmatig 'de weg kwijt waren'. Soms was dat echt zo, maar vaak ook gebruikten we die smoes als plagerij omdat er dan op de achterbank lichte paniek uitbrak. Een beetje gezonde spanning moet kunnen tijdens de vakantie.


In plaats van alwéér naar de top van de Mont Ventoux, zijn we een paar uur wezen wandelen op de 'buurberg' de Mont Serein. Een pittig stukje, maar met prachtige uitzichten over de Baronnies en natuurlijk op de Mont Ventoux. De Mont Serein is een echte 'Franse' berg, in tegenstelling tot de Mont Ventoux komen er weinig buitenlandse wandelaars.

Natuurlijk zijn we ook weer naar onze 'eigen' cave geweest, die in Bonnieux. Enkele jaren geleden hebben we deze kleine coöperatie ontdekt en sindsdien halen we hier altijd een voorraadje wijn als we enigszins in de buurt zijn. Vanuit Bonnieux gaan er dit jaar 30 flessen mee naar Nederland; rood en rosé, lekker maar niet erg kostbaar. Bij het Domaine du Faucon Doré (op dit moment zo ongeveer onze achterbuurman) hebben we nog eens 12 flessen gekocht, waarvan er 6 gevuld zijn met echt 'gouden' wijn. Gerijpt in eiken vaten en nog jaren lang lekker. Deze laatste wijn hebben we uiteraard ook eerst geproefd, de smaak bleef nog lang plezierig hangen.

In Nyons hebben we een paar uur rondgelopen en genoten van de oude Romeinse sfeer die je daar overal tegenkomt. Het stadje is ook bekend om haar (zwarte) olijven en de olie daarvan.



















De Provencaalse markt in Carpentras was zó druk, dat we er bijna niks van gezien hebben. In ieder geval leverde onze zoektocht naar een tweetraps kurkentrekker niks op. Die hebben we toch nog weten te bemachtigen door er bij de Cave Comtadine in het buurdorp Puyméras naar te vragen. Eigenlijk niet bedoeld voor de verkoop, maar weg te geven als relatiegeschenk bij grote wijnaankopen (die wij al elders hadden gedaan!), konden we er toch eentje aanschaffen voor een heel redelijke prijs ;-)
Verder hebben wij hier heel veel gelezen, gepuzzeld (behalve aan cryptogrammen zijn we nu ook verslingerd aan Su Doku's) en geluierd, lekker gegeten (thuis en in de dorpen Faucon en Puyméras) en wandelingen in de omgeving gemaakt. Ook de meegenomen schilderspullen hebben we gebruikt, het is echter bij één doek gebleven. De mistral waaide té heftig om aan het grotere doek te durven beginnen.

Groeten uit Metz

Wij zijn een weekje weg. Vandaag neergestreken in een regenachtig Metz en morgen gaan we door naar een hopelijk zonnige Provence.
Aan de voet van de Mont Ventoux gaan wij een weekje genieten van la douce France, met een wijntje en een boekje en af en toe een wandeling. De hond is mee en we hebben zelfs schilderspullen bij ons.
Wie weet wat dat nog oplevert!
Volgende week zal ik jullie weer vanuit Metz berichten over onze vakantie.

Deze week: Boxmeer en Den Bosch

Wat de overeenkomst is tussen deze twee plaatsen kan ik zo gauw niet benoemen. Misschien dat ze allebei in Noord Brabant liggen. Of dat ze onderdeel uitmaken van de omgeving van onze woonplaats Mill?
Feit is dat wij deze week zowel in Boxmeer als in Den Bosch waren.
Op maandagavond waren wij bij 'Daags na de Tour' om een aantal vedetten uit die grote wielerronde nog maar een keer van dichtbij te aanschouwen. Als extraatje mochten we daar ook zien dat Erik Dekker na zijn akelige val weer op de fiets geklommen is. Hij reed de ronde van Boxmeer uit, maar moest een aantal renners voor laten gaan. Bewonderenswaardig wat hij daar liet zien, met 2 knieën nog in het verband, bepleisterde ellebogen en de littekens in zijn gezicht nog duidelijk waarneembaar reed hij dan toch maar weer die 100 kilometer door de straten van Boxmeer. Maar de winnaar was Michael Boogerd, voor de derde achtereenvolgende keer in de 'Daags na de Tour'. Honderd kilometer fietsen na zo'n zware ronde van Frankrijk, je moet er niet aan denken. Maar voor deze mannen lijkt het een tussendoortje!

















Op zaterdagavond haden wij een afspraak in Den Bosch, om te beginnen op De Parade bij Het Hart van Brabant, min of meer tegen de St. Jan aan. Lekker op het terras bijkletsen met oud collega's met aanhang. Over van alles hebben we het dan, zeker ook over 'toen', maar vooral over nieuwe ontwikkelingen en natuurlijk moet er ook een beetje 'geroddeld' worden over gezamenlijke oude bekenden. Alles in het goede hoor, meer in de trant van 'Wist je dat...?", of 'Heb je het al gehoord...?". Onvermijdelijk als je als 'ooit-collega's' elkaar eens in de zoveel tijd spreekt.
Na het aangenaam verblijf op het terras werd het tijd om naar het restaurant te gaan waar we een tafel hadden gereserveerd. In de Korte Putstraat natuurlijk, waar anders? Deze keer bij Allerlei Visserij (www.allerlei-visserij.nl), zoals de naam al doet vermoeden met een zeer gevarieerde menukaart. Veel keus in vis natuurlijk, maar ook allerlei andere (vlees)gerechten, zodat iedereen zijn eigen kostje kon bestellen. Met 8 mensen geeft dat een rijke variatie aan gerechten op tafel, variërend van lendenbiefstukjes tot zeeduivel. Genietend kwamen wij deze avond Den Bosch weer prima door en voor de volgende bijeenkomst hebben we al weer afspraken gemaakt. Wij raken nooit uitgepraat...

Warm hè?

Deze week kreeg ik een mailtje met de vraag 'Warm hè?' Na opening stond mijn scherm vól met ventilatoren en de opmerking '....Zo, dat scheelt hè!!!' (Dankjewel Patries ;-))
Leuke digitale grap en helemaal actueel ook. Iedereen loopt te zuchten en te puffen en lijkt gebukt te gaan onder dit prachtige weer. Schandalig is het, dat het hier in ons koude kikkerlandje al zó lang heet is en het wil ook al niet regenen! Wat moet er zo van ons worden?
Al die klagers hebben het er maar druk mee en dat is nou juist wat je níet moet doen met dit weer. Je druk maken als het niet nodig is. Geniet ervan, doe zo min mogelijk dingen waar je geen zin in hebt en beleef deze zomer alsof je in eigen land op vakantie bent. Bekijk alles van de zonnige kant, het weer helpt je daarbij iedere dag weer.

In onze tuin zitten sinds deze week ook een paar 'levensgenieters', ze stralen precies het gevoel uit dat bij deze zomer hoort. Hij een ijsje, zij het gezicht opgeheven naar de zon en verder lekker niks. Kleine glimlach om de lippen, zo komen zij hun dagen door. Door alleen al te kijken naar deze beelden, geniet ik van het moment.
Natuurlijk moet er ook af en toe gewerkt worden, maar gelukkig geldt voor mij dat ik door het warme weer juist meer ideeën krijg om iets nieuws aan te pakken. Alsof ik de zonne-energie nodig heb om op gang te komen. Nu nog een manier verzinnen om deze energie op te slaan voor slechtere tijden, want bij kou en regen zit ik maar het liefst een beetje te suffen. Maar misschien dat het vanaf nu helpt om even naar onze nieuwe 'bewoners' in de tuin te kijken om de energie van dit moment weer te voelen!
(Beelden van Anja Taverne uit Mill)