Autogeluk en autopech

Drie jaar geleden kocht ik een Twingo met het Renault New Deal Plan. Dat beloofde me dat na 3 jaar de auto ingeruild kon worden voor een nieuwe met verlenging van het contract. Dat klonk goed en de verdere voorwaarden waren oké, dus ging ik akkoord en reed 3 jaar heel gelukkig rond in mijn autootje. Vrijdag was het echter tijd om eens te gaan praten over die belofte van toen. Inmiddels verhuisd en dus als klant van een andere garage/dealer was ik benieuwd of de belofte daar ook nagekomen zou worden. Ik ging maar met één eis de onderhandeling in: voor hetzelfde bedrag per maand een nieuwe auto van dezelfde kwaliteit. Het was een prettig gesprek met de autoverkoper van Autocup Heijen, we kwamen er samen al heel snel uit en met bijbetaling van één extra euro per maand rijd ik over 6 weken weer in een spiksplinternieuwe Twingo. Deze keer zelfs mét airco, cadeautje van Renault. Helemaal tevreden reed ik dus naar huis om daar het blijde nieuws te vertellen.
Het is dan wel afgelopen met mijn bijzondere kleurtje (Bleu Éole) waar ik nu in rijd, helaas is die niet meer leverbaar. Aanvankelijk had ik daarom gekozen voor Bleu Crépuscule (nachtblauw), dat is ook erg chic! Helaas bleek na 2 dagen dat die voor mijn model niet leverbaar is en nu wordt het een Rouge Cerise, totaal anders dus.


's Avonds reden we met onze ándere Renault van Oss naar huis, nadat we onze oudste zoon naar het station hadden gebracht. Bijna thuis hield de Scenic (pas 4 jaar oud) er helemaal mee op. Alle lichtjes gingen branden en dat was het dan. We stonden in het bijna donker op een smalle landweg in de binnenlanden van Mill. Leve de mobiele telefoon, de ANWB was gauw gebeld. Na slechts een kwartiertje wachten zagen we de bekende gele bus al aan komen rijden. Een vriendelijke wegenwachter had het probleem snel gelokaliseerd, de distributieriem was geknapt. Voor de kenners onder jullie zal dat de ernst van het mankement meteen duidelijk maken, voor de leek: dat is een serieuze zaak met kans op een beschadigde motor en veel onkosten. Gelukkig zijn wij in het bezit van een WW-totaal abonnement en hebben daardoor recht op een vervangende auto gedurende 3 werkdagen. Dat kon meteen geregeld worden en nadat we met auto en al naar de dichtstbijzijnde garage in Mill waren gesleept werden we netjes thuis afgeleverd door de jongen van de Wegenwacht. In Cuijk stond een auto voor ons klaar en gelukkig doet mijn Twingo het altijd. Zo reden we 's avonds laat nog naar Cuijk om daar een VW Golf Plus op te halen, zodat we komende week gewoon allebei onze eigen weg kunnen gaan.
Zaterdagochtend moest er van alles geregeld worden met de garage waar de Scenic zo lang 'gestald' was. Het blijkt een hele prettige onderhoudsgarage te zijn waar ze genoeg expertise in huis hebben om de auto te maken. Ze gaan stap voor stap kijken hoe de reparatie het beste aangepakt kan worden, zodat de kosten zo laag mogelijk blijven. Als de auto niet klaar is voordat de vervangende auto terug moet, krijgen we kosteloos van deze garage een vervanger zo lang als nodig is. De persoonlijke betrokkenheid van deze mensen is geweldig, de Scenic blijft voortaan bij Vloet Autocenter in Mill in onderhoud!
Op één dag ontdekten wij dat er nog heel vriendelijke en behulpzame mensen in de autobranche werken. Dat is een verademing, want in onze vorige woonplaats hebben we dat wel eens anders meegemaakt!

Doorsneeweekje?

Doorsneeweken ken ik eigenlijk niet, er is altijd wel iets dat het ritme 'verstoort'. Maar deze week kwam heel erg dicht in de richting van! Althans zo leek het zondagavond toen ik in mijn agenda de komende week doornam. Drie dagen werken in groep 8 op de basisschool, onderhoud aan enkele websites en wat administratie bijwerken. De avonden waren allemaal nog heerlijk leeg! Er was zelfs nog ruimte over voor een grote klus en de ramen konden aan de buitenkant wel een sponsje gebruiken. Dan kon ik er eindelijk eens al dat gele stof en het opgewaaide zand afpoetsen.
Maandag en dinsdag waren inderdaad 'normale' dagen, 's ochtends half 7 op en meteen aan de slag. Hond uitlaten, opruimen, op maandag naar school en dus de ramen. Op dinsdag waren die alle 15 aan de beurt geweest. Dat geeft toch een lekker voldaan gevoel, zo'n doorsneeweekje is zo gek nog niet! Op woensdag stond ik al om kwart voor 8 op de markt voor de wekelijkse portie groente en fruit en natuurlijk het brood van Jaan de Graaf. Te vroeg eigenlijk, want het 'schaaltje' (kassa met geïntegreerde weegschaal) was nog niet aangesloten. Maar even na 8-en had ik al mijn boodschapjes bij elkaar en kon ik op tijd naar school.
's Middags kwam er een kink in de kabel, de doorsneeweek werd ernstig verstoord door een heel droef bericht. Onze overbuurman was op dinsdagavond overleden, voor de avondwake op vrijdagavond en de begrafenis op zaterdag werden wij beleefd uitgenodigd. Zo'n mededeling zet je meteen weer met beide benen op de grond.
Op donderdag ging de doorsneeweek voorlopig gewoon even door, 's ochtends naar mijn demente moeder die net door de kapper onderhanden werd genomen. Voor het eerst aan bed, omdat het voor haar niet meer doenlijk is om in de rolstoel bij de kapper te zitten. Ze geniet wel van alle aandacht en het gefrummel, maar eigenlijk wordt ze er veel te moe van. Toen ook nog haar nagels gelakt werden, was ze weer helemaal 'de dame'.
's Middags moest ik voor een afspraak op tijd in Uden zijn, maar er bleef ook nog tijd genoeg over voor de wekelijkse boodschappen en wat wasjes tussendoor.
Op vrijdag de laatste schooldag deze week en dat moet eigenlijk een gezellige dag zijn. Dat kon ik deze keer niet echt waarmaken. Een ruzie die op donderdag na school begonnen was, liep zo uit de hand dat er een fikse knokpartij ontstond tussen enkele jongens. Dat gaat hard tegen hard als jongens van die leeftijd met elkaar op de vuist gaan en daar wil niemand graag tussenstaan! De rest van de dag stond in het teken van dit incident met gesprekken voor en na school met ouders en de betrokken kinderen. Van doorsnee was hier helemaal geen sprake meer! Moe en eigenlijk nog steeds heel boos begon ik aan mijn weekend, dat voorlopig in het teken stond van de dood. Beide diensten, zowel de avondwake als de begrafenis, waren heel indrukwekkend met veel inbreng van kinderen en kleinkinderen. Na afloop tijdens de koffietafel werd er al weer gezellig op zijn Brabants 'gebuurt', zo hoort het ook op begrafenissen.
's Avonds hadden wij een helemaal-niet-doorsnee feest: een barbecue ter gelegenheid van een verse 50-jarige. Iedereen die zich het weer van zaterdagavond 20 mei kan herinneren, zal begrijpen dat dat heel bijzonder was! De regen kwam met bakken uit de lucht en de wind deed verschrikkelijk zijn best om alles van zijn plaats te krijgen, maar wij sloten onze doorsnee week zo heel gezellig af. Regen en wind trotserend met lekkere gerechten op de barbecue, zaten wij al tafelend in een open tent waar de wind hard aan trok en de regen vrolijk binnensijpelde.

Een ouwe rot in zijn vak

Maandag 8 mei, 20.50 uur precies begon Carlos Santana aan een geweldig concert in Ahoy. In het lange voorprogramma speelde zijn zoon Salvador Santana met zijn band, voor ons had dat wat korter gemogen! Alhoewel er ook hele goede stukken bij waren, werden we soms overspoeld door een kakafonie aan geluid waar de zangeres dan nog eens overheen wilde.

Nee dan papa Santana, een echte ouwe rot in zijn vak. Met zijn bijna 59 jaren (20-07-1947) doet hij voor niemand onder. Ogenschijnlijk ontspannen, speelt hij de sterren van de hemel.
Ahoy zat vol fans en de sfeer was grandioos, het leek behoorlijk uitverkocht alhoewel er nog tot op het laatst kaarten beschikbaar waren.
Ook zijn muzikanten, de uit 9 personen bestaande band Santana, droegen bij aan de topprestatie. Opvallend waren de percussionisten (Karl Perazzo en Paul Rekow), die samen met de drummer Dennis Chambers garant stonden voor opzwepende ritmes. In de band speelt ook een uit Nederland afkomstige basgitarist: Benny Rietveld. Deze jongen uit Utrecht verhuisde in zijn jeugd naar Hawaii, waar hij 2 jaar de University of Hawaii College of Music bezocht.
Samen met keyboard-man Chester Thompson, zanger Andy Vargas en zanger/gitarist Tommy Anthony speelde Carlos Santana het ene na het andere nummer, daarbij begeleid door Bull Ortiz op trompet en Jeff Cressman op trombone. Zowel oude hits als nieuwe nummers werden vol overgave gebracht. Natuurlijk reageerde het publiek vooral op de 'ouwe gouwe hits' zoals Black Magic Woman en Oye Como Va. Het was een wervelende show zonder oponthoud. Zou je verwachten dat iemand van 58 na een uur wel aan een pauze toe zou zijn, dan had je het compleet mis. Tot dik half 11 werd er gespeeld en daar bleef het niet bij. Ook voor de toegift(en) werd er ruim de tijd genomen, om 10 over 11 werd er pas definitief gestopt.
Het was meer dan de moeite waard om dit concert bij te wonen, te ondergaan is misschien een betere uitdrukking. Maar toch is er iets dat we gemist hebben, we hebben ons verbaasd over het ontbreken van Samba Pa Ti, een nummer dat zo helemaal bij dit optreden gepast zou hebben. Tot het laatst toe zijn we blijven hopen, maar zelfs bij de toegift mochten we het niet horen...

Wonderschoon Wallonië?

Voor de proloog van de Giro d'Italia werd dit jaar het plaatsje Seraing uitgekozen, net onder Luik. Omdat in dit geval een stukje Italië opeens heel dichtbij kwam, reden we op een zonnige zaterdag naar België. Buiten Seraing waren op parkeerplaatsen die bij het vliegveld van Luik horen voldoende gratis plaatsen gecreëerd en met bussen werden we naar het centrum vervoerd. Prima geregeld dus.
In Seraing aangekomen zagen we vooral veel roze, dé kleur van de Giro. Speciaal voor de gelegenheid was ook een groot aantal Italiaanse motoragenten meegekomen, er waren zelfs Italiaanse ambulances uit Milaan. Het weer werkte, op één flinke bui na, ook prima mee. Het sfeertje was heel zomers.
De wedstrijd zelf was een individuele tijdrit voor alle 198 renners, er werd om de minuut gestart en er moest een parcours van 6,2 km worden afgelegd. Dat betekent voor de toeschouwers ruim 3½ uur wielerspektakel. Er zat zelfs een heus colletje in deze proloog, er was dan ook écht iets te zien!
Tot zo ver de mooie wielersport, de omgeving waarin de wedstrijd plaatsvond was een ander verhaal. Seraing in Wallonië of all places, hoe zijn ze ooit op dát idee gekomen? Alles wat je je bij een Waalse industriestad voorstelt, klopt voor Seraing. Vies, vervallen, stank etc. Er was niet eens moeite gedaan om de bouwvallen te verbergen of tijdelijk op te knappen. Voor het oog van de hele (wieler)wereld stond het stadje er te verkommeren, troosteloos en smerig.
Denk aan een vergelijkbaar evenement in Nederland en je kunt je meteen voorstellen dat er van tevoren flink gewerkt en opgeknapt wordt. Eigenaars van bouwvallige panden worden aangeschreven dat ze (in ieder geval aan de straatzijde) het een en ander op moeten knappen en de betreffende gemeente zal zeker ook zelf aan de slag gaan. Langs de route moet alles er tiptop uitzien. Overal worden prullenbakken neergezet om mensen aan te moedigen de straat netjes te houden.
Zo niet in Seraing, op het parkeren na en de geplaatste dranghekken was er niks van enige voorbereiding door de gemeente zelf te merken. Afvalbakken waren er ook niet, het laat zich raden waar iedereen de lege colablikjes en meer heeft achtergelaten. Na afloop trok het toeschouwerslegioen weer naar de bussen en bleef Seraing in al zijn vergane glorie verlaten achter.