Mill - Cuijk - Zagreb

Deze week is de cursus modelboetseren in Cuijk ook weer begonnen. Met een nieuwe docent, want Marcel Joosen 'viert' zijn pensioen in Frankrijk. Jos Willems, 'de nieuwe', is heel anders dan Marcel en daardoor zal het dit jaar waarschijnlijk een heel andere cursus worden dan vorig jaar. Maar voor iemand die alles nog moet leren op het gebied van model- en portretboetseren is dat helemaal niet erg. Ik leer gewoon overal nog van.Na de cursus zat er potverdorie ook nog een parkeerbon onder mijn ruitenwisser, ik had weliswaar de parkeerschijf wel zichtbaar in de auto liggen, maar had de tijd niet goed ingesteld. Nog niet wakker zeker toen ik i.p.v. de aankomsttijd de vertrektijd (net zoals bij de parkeerautomaat dus) had ingesteld. Dat is dan € 60 alstublieft, dankjewel!

Na de cursus was het rennen geblazen, want diezelfde donderdagmiddag vertrokken wij voor een paar dagen naar Zagreb. Daar zit ik nu in een poepsjiek hotel het begin van dit stuk te typen. We kwamen aan toen het al donker was, dus nog niks van Kroatië en deze stad gezien. Morgen vertel ik er meer over, net zoals over de persconferentie en het bezoek aan de universiteit van Zagreb. Tot dan.

De hele vrijdag druk bezig geweest met 'Vitality', eerst vanochtend om 11 uur een persconferentie in de medische faculteit en daarna om 13.00 uur een lezing voor de Zagrebse kinderartsen in de pediatrische kliniek. Bij de persconferentie was Ger de laatste van 5 sprekers en was het (Engelse) verhaal waarschijnlijk net iets te moeilijk voor de paar Kroatische journalisten die de moeite namen om te blijven. Bij de kinderartsen was hij de enige spreker en was de respons geweldig. Hoofd van de kinderartsen Milosovic, een goeiige, vriendelijke dokter (what's in a name...), stond aanvankelijk wat sceptisch tegenover het gebruik en vooral het voorschrijven van probiotica, maar werd steeds enthousiaster. De lezing duurde daarom ruim een uur en daarna was het nog moeilijk weg komen, want er werd nog lang nagepraat. Eenmaal terug in het hotel hebben we nog even wat in de lobby gedronken en zijn toen voor een snel eerste, toeristisch bezoek naar het centrum gewandeld. Helaas was het weer somber en de meeste inwoners van Zagreb lijken dat ook te zijn. Je ziet hier niet veel vrolijke gezichten, het leven lijkt hier moeilijk. Vanavond gaan we met z'n allen eten en daarom moeten we zo meteen weer verzamelen in de lobby. Hoogste tijd om me om te gaan kleden.

Gisteravond in een echt Kroatisch reataurant gegeten waar we gerechten moesten kiezen van een voor ons onbegrijpelijk menu. Gelukkig zaten er ook echte Kroatiërs bij ons aan tafel, dat hielp gelukkig enorm. Zo konden we ook van verschillende gerechten proeven zonder dat we alles zelf moesten bestellen. Volgens Branko Papa moet strukli op de Werelderfgoedlijst van Unesco worden opgenomen, want dat is volgens hem het meest authentieke gerecht van Kroatië. Lekker was het in ieder geval wel, een soort ravioli met veel kaas. Ook aten we erg sterke worst (kulen), speciaal brood, everzwijn, hele zoute aardappels en sommige van ons eindigden met een bord vol pannenkoeken (palacinka). Allemaal behoorlijk zware kost en vanavond gaan we dus weer in een (ander) origineel Kroatisch restaurant eten.

Vanochtend moesten we alweer vroeg op, want om half 9 stond er een taxi voor ons klaar om ons naar de universiteit te brengen. Daar was het symposium van Vitality waar Ger 2 keer moest spreken. Verder sprak professor Krejs uit het Oostenrijkse Graz, professor Branko Papa uit Zagreb, dr. Steyer uit Graz, een plaatselijke arts (Aleksander Soltysik) en eveneens uit Graz Frau Magister Apothekerin Anita Frauwallner. Na afloop ontstond er nogal wat discussie (in het Kroatisch) waarvan wij alleen de woorden 'probijotika', 'antibijotika', 'preventiva' en 'curativa' opvingen. Omdat de voorzitter (Papa) het moeilijk vond om de vraag te beantwoorden, 'mocht' Ger dat doen. Daar was hij niet heel erg blij mee, maar omdat hij natuurlijk niks van de hele discussie verstaan had, kon hij gewoon een 'eigen' zegje doen en de gemoederen waren gesust. Het is ontzettend moeilijk om het Kroatisch te verstaan, de mensen praten hier allemaal nogal toonloos en aan de gezichtsuitdrukking is ook helemaal niks af te lezen. Iedereen kijkt een beetje bozig, ook op straat zie je niet veel mensen lachen. Echt een vrolijke boel is het hier niet. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen op deze regel en hebben wij toch veel plezier met Branko Papa, zijn vrouw Romana en met Bruno en Simone Krnjak. Aan het einde van alle lezingen was er nog een uitgebreid lunchbuffet (natuurlijk weer met strukli) en daarna zijn we naar het hotel gelopen. Bergaf was dat prima te doen. Toen we eindelijk zover waren dat we nog even wat wilden winkelen in het centrum, bleek dat we al veel te laat waren. De winkels sluiten hier op zaterdag al om 3 uur! Zagreb is dan wel de hoofdstad van dit land, maar er is niet heel veel te zien of te doen. We hebben dus nog maar ergens een pivo (biertje) gedronken en zijn weer teruggewandeld. Over een uurtje moeten we weer klaarstaan voor het diner vanavond, dus was er mooi even tijd om dit verhaal af te maken. Morgenochtend gaan we nog met Anita naar de dagelijkse versmarkt en 's middags vliegen we (via München) weer terug naar Düsseldorf.

Balade Gourmande

Dit weekend waren we met de hele familie in de Ardennen. Eens per jaar, altijd het derde weekend van september, organiseren we een familieweekend en we trekken dan vanaf vrijdagavond t/m zondagmiddag met elkaar op.
We doen niet álles samen, soms ontstaan er spontaan groepjes die iets met elkaar gaan doen. Op vrijdagavond komt iedereen binnendruppelen, we doen dan ook niet veel meer dan genieten van elkaars gezelschap, traditionele soep met aardappelsalade eten en Belgisch bier drinken. Dit jaar hadden we voor het eerst geen aparte huisjes per gezin, maar 2 grote huizen met veel slaapkamers en badkamers. De grootste keuken hadden we als centrale plaats bestempeld, maar als het even kon zaten we buiten in de zon. Mét jas of dik vest aan, want alhoewel erg zonnig was het niet bijzonder warm.
Op zaterdagochtend zaten de neven en nichtjes gezellig aan de grote tafel buiten te Monopoliën, een prima manier om de familiebanden te verstevigen! Er werd afgesproken dat er een groep zou gaan fietsen - mountainbiken - en een andere groep ging een balletje slaan op de golfbaan in Durbuy. Verder werd er door sommigen gewandeld, alles alleen maar voor de gezelligheid. 's Avonds was het natuurlijk tijd voor een grote barbecue. Ook dat is traditie, zeker als we in België zijn want daar kun je van die héérlijke dingen kopen. Dat hadden we eerder op de dag dan ook uitgebreid gedaan bij de GB in Bastogne, je kijkt je ogen uit in deze supermarkt met grote versafdelingen en veel bijzondere artikelen. Na de barbecue was het tijd voor de muziekquiz, net zoals vorig jaar ging het deze keer weer om de oe, o of a. Van 24 muziekfragmenten die midden in een nummer stopten, moest bepaald worden met welke klinker verder werd gezongen. Niemand had ze allemaal goed, het was weer behoorlijk pittig! Gezelligheid kent geen tijd en het werd dan ook behoorlijk laat op die zaterdagavond.
Op zondagmorgen werd er door de meesten dan ook wat langer geslapen, maar om een uur of 10 zaten we toch weer met een groot gezelschap in de zon aan de koffie. Enkele familieleden waren in Bastogne naar de 'Brocante' waar ze een jarenzestig pickupje scoorden dat het nog prima deed. De Monopoliërs wilden deze dag wel midget-golfen en moesten daarvoor naar Houffalize. Wij (echtgenoot en ik) besloten ook naar die plaats te gaan om deel te nemen aan de 'Balade Gourmande', een stevige wandeling van 8 km die 5 keer onderbroken werd voor evenzoveel gangen van een heerlijke lunch. We begonnen met een apéritief met een glaasje Chouffe waarna we de eerste etappe gingen lopen. Die eindigde bij een verzorgingshuis waar we verwend werden met heerlijke paté en een glas Rioja. Vervolgens was de afstand wat langer, we liepen naar de camping 'Le Viaduct' waar we soep met brood kregen en een glas witte wijn. De drank kregen we steeds in ons eigen glas dat met een touwtje om onze nek hing. Daaraan herkende je onderweg gemakkelijk de andere deelnemers aan de balade. De vierde gang was in het restaurant van een groot recreatie- en congrescentrum, we kregen daar een (te) vol bord met pasta, wildragoût en broccoli met wéér een glas Rioja. Omdat we het toch wel erg veel alcohol in korte tijd vonden, dronken we er een glas fris bij. De laatste etappe was behoorlijk pittig met smalle paadjes waarover ook nog een minirivier stroomde. Oppassen dus dat je niet onderuit ging. Bij een prachtig woonhuis, eigenlijk een soort klein kasteeltje, stond een kaasbordje met druiven en sla klaar met, jawel, alwéér een glas Rioja. Het was erg leuk om deze wandeling te doen, maar na het laatste bordje waren we toch blij dat we klaar waren. Ondanks de wandeling van 8 km vonden wij namelijk dat we toch wel erg uitgebreid geluncht hadden. 'Thuis' zaten onze kinderen op ons te wachten, ze hadden zelfs alles al keurig opgeruimd. De rest van de familie was al naar huis vertrokken.
Omdat ze bij de midget-golf baan 5 minuten voordat die dicht ging aankwamen, mochten ze niet meer spelen en waren ze al lang terug bij het huis in Bourcy. We hebben nog samen koffie gedronken, alles ingepakt en toen was het ook voor ons tijd om weer naar Nederland te rijden. Wat ons betreft doen we volgend jaar weer de Ardennen!
Voor foto's van de 'Balade Gourmande', klik hier.

De wereld draait door

Vorige week zaten we nog in grote onzekerheid, maar nu bevinden we ons weer aan de zonnige kant van het leven. Je hoort het vaker zeggen: "Wat kan er in een week toch veel gebeuren". Een cliché dat zo waar is als het maar zijn kan.

Na de hectiek van verpletterende diagnose, ziekenhuisopname en operatie volgden een paar spannende dagen. Maar gelukkig waren alle uitslagen goed en langzamerhand komen wij weer met beide benen op de grond terecht. Natuurlijk is het nog niet voorbij, maar ons kind heeft veel geluk gehad en wordt de komende jaren streng onder controle gehouden. En daar moet je gewoon mee verder, bijna alsof er niets gebeurd is. De wereld draait door.

Met vooruitziende blik zijn we deze week daarom heel druk geweest met de voorbereidingen van de 'oktoberverjaardagen'. Trouwe lezers van dit blog weten dat wij in oktober altijd een 'spannende avond' organiseren - dit jaar voor de 4^de keer alweer - met moeilijke vragen en opdrachten. De eerste keer was het nog een kloon van het spel Cluedo, het wordt echter steeds moeilijker om origineel voor den dag te komen. Maar al doende komen de ideeën vanzelf en dit weekend waren we zover dat de eerste uitnodigingen de deur uit konden. Spannend. (Voor een terugblik op vorige keren, klik op 2005, 2006 en 2007.)

Deze maand hebben we nog een paar leuke trips in het vooruitzicht. Volgend weekend gaan we weer op familieweekend, dit keer naar Bastogne waar we 2 grote huizen op een eigen terrein hebben gehuurd. De foto's ervan zien er goed uit en we hebben er allemaal weer veel zin in. Ik kom er zeker op terug.

Het weekend daarop zitten we in Zagreb in Kroatië. Op uitnodiging van Allergosan zijn wij daar een paar dagen te gast. Het moet er erg mooi zijn, dus ook dat is een leuk vooruitzicht.

Mogen we deze week svp overslaan?

Als het mogelijk zou zijn om één week van je leven zelf in te vullen, dan zouden de afgelopen 7 dagen daarvoor wel in aanmerking komen. De eerste paar dagen van de week was er niks aan de hand. Gewoon werken, auto naar de garage, vertegenwoordiger op bezoek en meer van die dingen die de tijd voorbij laten gaan. Maar op woensdag stond voor ons de wereld even stil. Onze oudste zoon belde na een spoedbezoek aan huisarts en ziekenhuis met een overdonderende mededeling. De volgende dag zou hij opgenomen en meteen geopereerd worden. Dagelijks wordt bij tientallen Nederlanders de diagnose kanker gesteld, maar als het opeens je eigen kind betreft, weet je even niet waar je het zoeken moet. Je staat machteloos en kunt helemaal niks doen. Zo zaten wij dus op donderdag met het hele gezin in het ziekenhuis opgewekt aan het bed van ons kind en spraken elkaar moed in. De eerste uitslagen zijn in ieder geval gunstig: de operatie is heel goed gegaan en de bloedwaarden zijn goed. En zoals het tegenwoordig in ziekenhuizen gaat: één dag na de operatie - op vrijdag - mag de patiënt alweer naar huis. Zijn eigen huis welteverstaan, dat betekent voor ons als ouders even een stapje terug. Wij gingen ook naar huis en besteedden de zaterdag allebei op onze eigen manier.
Voor mij stond er voor zaterdag al een dag 's-Hertogenbosch op het programma - nog een cadeau voor mijn verjaardag - en er was geen enkele reden om dat uit of af te stellen. Integendeel, zo'n dag geeft precies de afleiding die nodig is en omdat ik met een hele goede vriendin ging, kon ik er naar believen wel of niet over praten.
Wij begonnen ons bezoek met een Bossche Bol bij Jan de Groot, een stevige ondergrond voor onze wandeltocht door de Brabantse hoofdstad die hopelijk binnen niet al te lange tijd onze nieuwe woonplaats wordt. Met het oog op die laatste bestemming hebben wij ongeveer 5 potentiële huizen bekeken, tot nu toe komen ze allemaal in aanmerking. De ene was nog mooier dan de andere. Het bleef bij een bezichtiging van de buitenkant, de binnenkant komt pas aan de beurt als we ons huis in Mill hebben verkocht.
Behalve veel gewandeld, hebben we ook een boottocht over de Binnendieze gemaakt. Een hele andere manier om historisch Den Bosch te bekijken. Op sommige plaatsen voeren we zelfs onder gebouwen en straten door, bijvoorbeeld onder het Stadhuis en de Vughterstraat. We kregen uitleg van een fantastische gids, haar verhaal over de geschiedenis van Den Bosch was fascinerend met veel informatie en nooit saai. We troffen het met het weer en konden daarom overdag ook regelmatig op een terras neerstijken voor koffie of wat sterkers. 's Avonds hebben we nog heerlijk gegeten bij de 4 Azen in de Vughterstraat. Het leek een onbezorgde dag en als de zorgen af en toe toch de kop opstaken, bood de mobiele telefoon uitkomst en kon ik even contact met mijn zoon hebben. Die overigens blij was dat hij gewoon thuis op zijn eigen bank kon slapen wanneer hij daar zin in had. Er werd goed voor hem gezorgd, verzekerde hij me.
Vandaag toch maar naar Utrecht gereden om ons daarvan zelf te overtuigen. Morgenochtend vroeg moet hij weer de ziekenhuismolen in: hij wordt dan om 8 uur verwacht voor een CT-scan. Daarna wordt het een paar dagen afwachten tot we de uitslag krijgen. We hopen natuurlijk allemaal dat alleen de operatie voldoende was en dat er geen nabehandeling nodig is. Maar als ik de tijd deze week zelf had mogen invullen, zou ik op zijn minst afgelopen woensdag liever voor een onschuldigere diagnose hebben gekozen.