Voetbal is oorlog

Hoewel voetbal me normaal gesproken helemaal niks doet, voel ik toch de dringende behoefte om er vandaag over te schrijven. Eigenlijk snap ik niks van voetbal; de buitenspelregel en wanneer er een hoekschop genomen mag worden, begrijp ik echter wel. Het spelletje voetbal is helemaal niet zo ingewikkeld, de bal moet in het doel van de tegenstander en je hoofd gebruik je vooral om een balletje te koppen. Dat dat op den duur niet goed kan zijn voor de inhoud van je hoofd, blijkt wel als je sommige oud-voetballers in TV-programma's hoort praten. Maar waar ik echt niks van begrijp, is de enorme gekte rond 'ons' oranje-elftal, de behoefte om heel Nederland oranje te kleuren, de aandrang om als gekken in het oranje naar Duitsland af te reizen. Huizen, auto's en zelfs honden worden geheel oranje uitgedost, niets is te gek en er worden zelfs wedstrijden georganiseerd om de prijs voor 'de mooist versierde straat' te winnen. Want het woord voetbal heeft tegenwoordig veel meer betekenis dan louter het spelletje van 22 mannen en een bal. Voetbal is overgenomen door iedereen die er geld of aandacht mee denkt te verdienen. Al gelezen over de oranje tank (mét oud-voetballer Willy van de Kerkhof) die Duitsland wel eens even zou gaan veroveren? Heel ver zijn ze niet gekomen, laten we hopen dat dat geen slecht voorteken is, deze (voetbal)oorlog heeft Oranje in ieder geval niet gewonnen! Om een indruk te krijgen, kun je het meemaken op het volgende filmpje.
Ook overal in de supermarkten en andere winkels waar je komt, heeft de gekte toegeslagen. Bij onze plaatselijke super lopen alle medewerkers in de oranje 'Lederhozen', mét staart. Het is maar goed dat het personeel na een poosje waarschijnlijk zelf niet meer in de gaten heeft hoe belachelijk dat er uitziet, maar als klant moet je er wel de hele tijd tegenaan kijken! En dan die andere super, die de alombekende wuppie nieuw leven heeft ingeblazen. Het is toch te gek voor woorden dat er hele (woord)gevechten bij de kassa plaatsvinden voor een hebbedingetje van niks. Want wat stelt een wuppie nou helemaal voor, een pluizig bolletje met een stickertje eronder? Je moet het gat in de markt er maar in zien!
Toch maakte ik gisteren ook nog iets leuks mee: bij een van de winkels van een landelijk bekende keten stond iemand een voetbalmuts uit te zoeken. Flink oranje natuurlijk en in dit geval ook voorzien van de nationale driekleur. Niets aparts op het eerste oog. Maar blijkbaar stond er geen prijs op de muts en wendde de klant zich tot een verkoopster om die te vragen. Prachtig om te horen dat het een Duitser was die daar een oranje souvenir stond uit te zoeken. Misschien is dát een goed voorteken en houden 'wij' het nog een tijdje vol in dit werledkampioenschap. Vanavond weer volop spanning voor de échte fans!

Wereldfeest in Tilburg

Voor de 19de keer werd dit weekend Festival Mundial in Tilburg gevierd. Vandaag gingen wij daarom vol verwachting naar het Leijpark in deze stad. Met tal van activiteiten, marktkramen en optredens was de sfeer er gezellig druk. Het mooie weer speelde zeker mee bij het slagen van deze dag.
Allereerst hebben wij ons tegoed gedaan aan een glaasje zomerse rosé en een flinke beker vers fruit. Daarna konden we meteen genieten van Tanbura uit Egypte. Maar behalve van de muziek geniet je tijdens het Festival Mundial minstens zo veel van het publiek. Het is meer dan een genoegen om hier 'mensen te kijken', je kunt er je hart ophalen aan allerlei mooi uitgedoste personen. Oud en jong, dik en dun, wit en zwart, het maakt niet uit; iedereen is hier met hetzelfde doel: genieten van de muziek en er een leuke dag van maken. De sfeer is ontzéttend relaxt.
Na Tanbura hebben we wat rondgewandeld over de 'wereldmarkt' en zijn vervolgens een ander podium op gaan zoeken. We kwamen terecht in de Ministerietent, waar Los Fakires uit Cuba optraden. Vergelijkbaar met de Buena Vista Social Club uit datzelfde land, met dezelfde (nou ja, niet helemaal) oude mannetjes. Maar muziek dat ze maken, gewéldig!
Na dit optreden werd het tijd voor het wat grotere werk en zijn we naar het Millenniumpodium gegaan voor Los de Abajos uit Mexico. Een spectaculair optreden met veel swing in de muziek.
Toen het tijd werd voor een hapje was er genoeg te kiezen, van gewone Hollandse friet tot Thaise menu's. Wij kozen voor de total mixte met couscous van de Afro-Latin food. Heel duidelijk wat daarvan de oorsprong is, was dat dus niet. Maar wel heel erg lekker!
Om het voortreffelijke maal een beetje te laten zakken, zijn we weer een keer rondgelopen en kwamen zo ook bij het Nationaal Ballet van Rwanda terecht. Het was er veel te druk om het goed te kunnen zien, maar de glimpjes die we er van opvingen waren de moeite waard.
Uiteindelijk werd het tijd om ons weer naar het Millenniumpodium te begeven voor het optreden van Angelique Kidjo uit Benin. We kenden haar al van een paar cd's, maar 'live' was ze nog veel indrukwekkender. Met haar geweldige stem trekt ze veel registers open, ze weet ook heel goed hoe ze haar publiek moet bespelen. Ze waagde het zelfs om een hele tijd al zingend tussen het publiek door te lopen. Achtervolgd natuurlijk door camera- en geluidsmensen. Uiteindelijk had ze een aantal mensen op het podium verzameld die voor haar en het publiek moesten dansen. Het was een waar spektakel!
Na dit geweldige optreden was het voor ons tijd om weer huiswaarts te keren. Het was weer een geweldige zondag in het zuiden.

Over hoeden en meisjes

Deze week zijn wij in Vietnam en vandaag reisden wij met een gids van Ho Chi Minh City naar Phan Thiet. Onderweg vertelde hij ons allerlei wetenswaardigheden over het leven in Vietnam en één daarvan is me in het bijzonder bijgebleven.
Langs de weg zagen we overal een soort bladeren te drogen liggen die bijna helemaal hun kleur verloren hadden. Omdat Bièn een goede gids is, hoefden wij niet te vragen waar die bladeren voor dienden. Hij vertelde dat van deze plataanbladeren de bekende Vietnamese hoeden worden gemaakt, 'non la' genaamd. Deze hoeden hebben velerlei functies en de echte kun je herkennen aan 16 ringen aan de binnenkant. De ringen hebben als functie om de hoed passend te maken en het aantal van 16 heeft te maken met de leeftijd waarop meisjes vroeger tot de volwassenen werden gerekend. Op die leeftijd kregen ze een hoed met 16 ringen aan de binnenkant, ze werden verondersteld die als bescherming tegen de zon en de regen op te zetten. Daarnaast was zo'n hoed erg handig als zo'n meisje even in verlegenheid gebracht werd door een leuke jongen, ze kon er dan haar gezicht een beetje achter verbergen.
Later, als ze mee moest werken op het land werd de hoed gebruikt om er eten in te bewaren en om er water in te doen om het gezicht mee te wassen.
Als de vrouw eenmaal moeder was geworden, stopte ze lekkere dingen voor de kinderen in haar hoed als ze naar de markt geweest was. Tenminste de moeder van onze gids deed dat!
Tegenwoordig zie je nog veel vrouwen met deze hoeden in Vietnam, maar niet meer zoveel jonge meisjes. Zij dragen liever een baseball cap, een overblijfsel van de Amerikanen dat hier erg populair is geworden.

Bewegen is goed voor mij

Het is lang geleden dat ik zo slank was als een den. Zo slank zijn als mijn dochter is een doel dat ik gelukkig niet hoef na te streven, mijn zonen zijn trouwens wél erg dun. Vroeger kon ik eten wat ik wilde, er kwam geen grammetje aan. Om mijn figuur te behouden deed ik niks bijzonders, gewoon iedere dag fietsen en sporten hoorde bij mijn normale leven.
Dat is de laatste jaren wel anders! Door mijn werk leid ik vooral een zittend leven, buiten de deur verplaats ik me voornamelijk met de auto. Alleen als het echt mooi weer is, komt de fiets nog wel eens buiten voor een plezierritje. De kilo's zijn er dan ook zichtbaar bijgekomen en voor sporten kon ik tot voor kort nooit de tijd en gelegenheid vinden. Als gewetensusser staan daarom boven wel een aantal fitness apparaten, maar meestal ontbreekt de discipline om daar ook daadwerkelijk gebruik van te maken.
Maar zoals het vaak bij mij gaat, kwam ik ook hier op een punt dat ik zo niet verder wilde. Ik had al een paar keer op internet gezocht naar mogelijkheden om verantwoord te bewegen en daardoor wat af te vallen, toen er een folder in de bus viel die precies aan mijn verwachtingen voldeed. Reclame van een instituut voor slankheid en figuurcorrectie met daarin de aanbeveling dat hun programma ook heel goed werkt voor mensen die niet zo van sporten houden! Daar moest ik meer van weten.
Nadat de folder meer dan een week op mijn bureau had gelegen, was ik zo ver dat ik een afspraak moest maken van mezelf. Een vrijblijvende figuuranalyse en uitleg over hun programma, met daarbij een prognose van het aantal centimeters dat eraf kan.

Zelf zeggen ze daarover: 'Wij zijn zo overtuigd van het succes van onze methode, dat we je zelfs schriftelijke garantie geven op het resultaat. Mocht je het door ons gegarandeerde resultaat niet bereiken, dan betaalt het instituut je een evenredig deel van de kuurkosten terug. Zo kun je zonder twijfels aan je kuur beginnen.'

Dat is nogal wat, een centimetergarantie. Maar het is me al wel snel duidelijk dat ik het werk daarvoor zelf zal moeten doen. In een verwarmde cabine moeten een half uur lang 10 oefeningen uitgevoerd worden die speciaal 'op mijn lijf' geschreven zijn. Aanvankelijk iedere oefening 15 keer, maar uiteindelijk zal dat aantal opgevoerd worden tot 60x per oefening. Alle oefeningen doe je liggend en door de warmte ontstaat er geen spierpijn. Als beloning mag je na afloop nog 15 minuten relaxen in een ozoncabine; je ligt er wel als een kip in de oven bij, maar het voelt héérlijk!

Tenslotte krijg je ook nog voedingsadviezen van een gediplomeerd diëtiste, geen strenge regels maar er wordt gekeken wat voor jouw situatie het beste is.

Na 2 bezoeken aan het instituut ben ik al meer dan een kilo kwijt; als dat zo doorgaat, is het niet onmogelijk dat ik na de 30 keer waarvoor ik ingeschreven sta de 15 kilo lichter ben waarop ik stiekem hoop! Tot nu toe valt het dus alleen nog maar mee.