Groeten uit Brussel

De beste wensen!

Zelf gebakken!

Toen de kinderen het huis uit waren, hebben wij ons huis in Nieuwegein verkocht en zijn naar Brabant getrokken. Tegelijk met het laatste kind ging ook de frituurpan de deur uit, in plaats daarvan kwam er een broodbakmachine. En dat bleek een gouden greep. Aanvankelijk zo af en toe, maar al gauw iedere dag aten wij zelfgebakken brood.
Vóór de tijd dat wij kinderen hadden, bakte ik ook ons eigen brood. Dat was toen een gigantisch karwei. De ingrediënten haalde ik bij de biologische winkel, een pak bakkersgist bestelde ik als het nodig was bij de warme bakker in de buurt. Er moest gekneed worden, het deeg moest rijzen - onder een vochtige theedoek, dat was het beste - vervolgens weer kneden en dan de voorverwarmde oven in. Alles bij elkaar was je er uren mee bezig en toen de kinderen kwamen, was broodbakken een van de eerste dingen die er bij inschoten. Gewoon geen tijd voor brood naast baan en baby's. Maar de smaak en vooral de geur van versgebakken brood bleef me altijd bij.

De jaren gingen voorbij en de broodbakmachine werd uitgevonden. Met mijn gespaarde airmiles schafte ik ons eerste exemplaar aan. Dat was nét voor de verhuizing naar Mill en daarom bleef de doos nog even dicht. Maar toen wij eenmaal hier woonden, paste de machine prima in de keuken en werd ook steeds vaker gebruikt. In plaats van bij de biologische winkel haal ik nu de grondstoffen voor ons dagelijks brood gewoon bij de supermarkt. Er is volop keus in diverse broodmixen voor de bakmachine. Zelf koop ik altijd heel donker meel met pijnboompitten, dat vul ik aan met veel rozijnen, krenten, abrikozen en walnoten van onze eigen boom. De oogst daarvan is bijna voldoende voor een heel jaar. Het resultaat van dit mengsel is een heerlijk, voedzaam brood dat bij geen enkele bakker te koop is!

Behalve brood ging er deze week ook nog wat anders van me de oven in. Mijn eerste werkstuk van dit seizoen van de boetseercursus in Cuijk staat nu te bakken als het goed is. Een vrije studie naar een klassieke buste die we als voorbeeld hadden. Het klassieke is in mijn interpretatie een beetje verdwenen, ik heb er een jongensachtig meisjehoofd van gemaakt. Niet te groot, wel uitgehold, dus ik hoop dat ik het volgende keer in zijn geheel mee kan nemen. Helemaal vervelend zou het zijn als nou net mijn werkstuk uit elkaar knalt in de oven en daarmee ook alle andere beschadigt...

Verder is er deze week niet zo veel bijzonders gebeurd. De eerste kerstkaarten zijn op de deurmat gevallen, ik was een dagje juf op De Kameleon en mijn laarsjes moesten nodig naar de schoenmaker. Die bleek het aardig druk te hebben met de economische recessie - ik zag het ook al op tv dat die branche er wel bij vaart - want hij had zoveel werk aangeboden gekregen dat ik bijna een hele week moet wachten voordat ik ze op kan halen.
Gisteren was het hier in Mill 'Midnight shopping' met kerstmarkt en is het uurwerk van de kerktoren weer officieel in gebruik genomen (zie Station Mill).
En vandaag, vandaag is het tijd om de kerstbomen te gaan zetten. Die zullen we dan eerst maar eens ergens uit gaan zoeken, bij een tuincentrum, langs de weg of bij de tuinder. We zien wel, er is keus genoeg hier in de buurt.

Winterklaas

Alhoewel met enige vertraging, is Sinterklaas dit jaar ook weer bij ons geweest. Wij vierden het heerlijk avondje 2 dagen te laat, dat kwam ons beter uit. Misschien mag je dan niet meer van een sinterklaasavond spreken, want de Goedheiligman is dan natuurlijk al lang weer terug in het warme Spanje. De bofkont. Wij zitten hier dan wel temidden van allemaal leuke cadeaus, maar wél in de kou. Het is in dit geval beter om het dan maar over Winterklaas te hebben, dat is eigenlijk een veel betere aanduiding voor een goedheiligman die helemaal niet zo heilig is tenslotte.
Onze Winterklaas was wel heel goed bezig geweest, we hadden een prachtige avond. Met pakjes en gedichten, met banketstaaf en pepernoten en natuurlijk met surprises. In ons gezin zijn een aantal traditionele surprises, zo is er voor de oudste zoon al 7 jaar een 'Soundcheck' surprise met geluidsfragmenten van het afgelopen jaar. Reclamespotjes, films, tv-programma's, nieuwsflitsen en zelfs gewoon muziekfragmenten, alles komt voorbij in ongeveer 30 minuten. Voor mij zelf is er al sinds enkele jaren een getrouwe kopie van het TV-programma 'Twee voor Twaalf', compleet met 12 vragen, een stopwatch om de tijd bij te houden en een invulschema voor de letters en uiteindelijk het woord. Dit jaar had ik slechts 3 letters nodig om het woord te raden (Speculaaspop) en van de 12 vragen had ik er maar één fout. Ik moest er wel 3 opzoeken, dat kost dus tijd (en geld). De opgaven varieerden van een vraag over de Griekse Oudheid (antwoord Euripides) tot een straat op de plattegrond van Den Bosch benoemen (Stoofstraat).
Wij bleken ook weer grote dichterstalenten in ons midden te hebben! Verrassende zinnen en wendingen, maar altijd een voor iedereen begrijpelijk verhaal.
Voordat we rustig aan onze winterklaasavond begonnen, moesten er natuurlijk nog snel gedichten geprint worden en hier en daar nog wat ingepakt. De dagen ervoor zag het huis eruit als een vol pakhuis met overal doosjes en stapeltjes. Behalve dat die allemaal op tijd klaar moesten zijn, was er ook nog de jaarlijkse kerstkaart met nieuwsbrief die - ook alweer volgens traditie - de dag na Sinterklaas de deur uit moest. Dat betekende dus dit jaar dat de kerstkaart al weg moest zijn voordat wij zelf onze surprises helemaal af hadden. Het liep behoorlijk door elkaar heen, maar het is allemaal goedgekomen. Op zaterdagochtend stond ik in het (mini-)postkantoor hier in Mill met stápels kerstpakketjes die nog gefrankeerd moesten worden. De gewone kaarten met nieuwsbrief behoefden slechts één decemberzegel, maar op de pakketjes moesten er zés om aan het frankeertarief te voldoen. Het zal wel een grappig gezicht zijn geweest hoe ik daar stond met overal postpakketjes die ik op een piepklein tafeltje van postzegels stond te voorzien. Een hele opluchting toen ik die hele stapel gefrankeerd en wel kon achterlaten. Ik heb het weer gered: een originele kerstkaart mét jaaroverzicht op tijd de deur uit. Na Sinter- of Winterklaas ben ik nu helemaal klaar voor Kerstmis!

Groeten uit Parijs

Versailles

(klik op de afbeelding om naar het fotoalbum te gaan)

Na een enerverende week, waarin enerzijds veel werk en anderzijds verdriet, vertrokken wij vrijdagmiddag voor een weekend naar Parijs. Enkele weken geleden besloten wij dit jaar tóch nog een weekend naar Parijs te gaan i.v.m. de speciale tentoonstelling van Jeff Koons in Versailles. Dat vonden wij zo bijzonder, dat wilden we perse zien.
Vrijdagavond om half 6 vertrok de Thalys vanaf Antwerpen Centraal en om half 8 stonden wij op Gare du Nord in Parijs. Een kwartier later konden we al inchecken in hotel Libertel Gare du Nord Suede aan de Boulevard de Magenta. Gemakkelijk dichtbij en nadat we onze bagage in onze kamer hadden achtergelaten, gingen we op zoek naar een leuk restaurant in de directe omgeving. Dat vonden we aan dezelfde Boulevard de Magenta in de vorm van een kleine pizzeria. Zelf niet zo'n liefhebber van pizza's, bestelde ik een kalfsmedaillon met huisgemaakte frieten. Die laatste waren bijzonder lekker, échte aardappels die niet te hard gebakken waren, maar wel een goudbruin korstje hadden. Héérlijk.
De volgende ochtend gingen we op tijd met de trein (RER) naar Versailles, dat duurde vanaf Gare du Nord nog zo'n 40 minuten. Vergeleken bij de afstand Antwerpen - Parijs was dat een behoorlijk lange tijd, maar volgens ons wel de snelste manier om er te komen.
In Versailles aangekomen was het nog 5 minuten lopen naar het kasteel, we hoefden alleen maar de massa te volgen. De expositie van Jeff Koons was op zijn zachtst gezegd bijzonder, maar op de een of andere manier misstonden zijn objecten helemaal niet tussen de overdaad van Lodewijk XIV! Naast het pronkstuk van Versailles - het bed van de Zonnekoning - stond de grote vaas met kunstbloemen van Koons helemaal op zijn plaats. In de spiegelzaal reflecteerde Koons' Light Blue Moon alsof die er altijd aanwezig was geweest. Wij konden het wel waarderen...
Terug in Parijs hebben we geluncht bij 'Le Chat Qui Pêche' in St. Michel in de Rue de la Huchette, nog steeds een erg leuk stuk van Parijs. 's Avonds zijn we naar de trendy wijk Bastille gegaan voor het diner. Bij een Corsicaans restaurant (BarBat) in de Rue de Lappe hebben we heerlijk gegeten. Natuurlijk hebben we ook nog even van de sfeer geproefd in Beaubourg (Koffie bij Le Cavalier Bleu) en op Montmartre (lunchen bij l'Ecrin). Wij hebben weer zoveel mogelijk uit ons weekend Parijs gehaald, maar zijn er zeker nog lang niet klaar! Als het weer wat beter wordt, ergens in het voorjaar, verzinnen we wel weer een reden om terug te gaan.

Eerder deze week schreef ik al over het overlijden van Arthur Denkelaar op mijn Volkskrantblog: Station-Mill. Wie daar nog over wil lezen, kan doorklikken naar Een abnormale schoolweek en Dag Arthur.

De Dijk

We hadden er al lang naar uitgekeken, maar vrijdag was het dan eindelijk zover. Het concert van De Dijk in De Vereeniging in Nijmegen waar we met een groep van 6 vrienden naar toe zouden gaan. Het was een koude, winderige dag en toen ik 's middags eerst nog naar Deurne reed, rolden de afgewaaide takken over de weg. Vooral tussen De Rips en Milheeze, die prachtige weg die door het natuurgebied De Stippelberg voert, was het echt herfst.
Aan het einde van de middag was het iets rustiger weer geworden, maar het leek nog kouder dan eerder op de dag. Dat was goed voelbaar toen we op het station in Cuijk op het boemeltje naar Nijmegen stonden te wachten. Op een tijd dat we het helemaal niet verwachtten, kwam dat treintje er al aan. Was het de vorige met vertraging of klopte de dienstregeling niet helemaal? Voor ons was dat niet belangrijk, wij konden gewoon instappen en hadden zelfs nog een zitplaats!
Vanaf het station in Nijmegen liepen wij via de Van Oldenbarneveldtweg en de Stijn Buisstraat naar de St. Annastraat. Daar hadden we afgesproken in Café St. Anneke met de rest van het gezelschap. Tenminste als iedereen in Nijmegen zou arriveren voor het tijdstip dat we bij de nabijgelegen pizzeria een tafel geboekt hadden. Voor de helft van onze groep lukte dat, de anderen zagen we pas toen we al aan tafel zaten. In verband met de aanvang van het concert moesten we een beetje opschieten met eten.
We kwamen tijdens het voorprogramma (Meneer van Zanten) aan in De Vereeniging. Mooi op tijd voor De Dijk dus, we hadden zelfs nog tijd om eerst koffie te drinken en daarna een redelijke plek in de zaal op te zoeken.
Om 5 over half 10 was het zover: De Dijk met Huub van der Lubbe in strak wit colbert begon aan een geweldige show. Nieuwe nummers van de cd 'Brussel' werden afgewisseld met eerdere successen zoals 'Ik kan het niet alleen' en 'Als het golft', 'Binnen zonder kloppen' en nog veel meer. Voor veel fans aanleiding om uit volle borst mee te zingen, de sfeer werd er alleen maar beter door! Want ondanks de 'moeilijke' akoestiek van De Vereeniging (in de volksmond ook wel een galmbak genoemd) klonk De Dijk fantastisch.
Na afloop bleef de muziek nog lang nagalmen in ons hoofd en dat was helemaal niet erg!
Voor prachtige foto's van de avond, zie www.jalomist.com.

Antwerpen

Dit weekend was ik in Antwerpen. Een stad waar ik graag kom en waar ik zo mijn vaste dingen te doen heb. Deze keer was ik er met een vriendin om te winkelen en natuurlijk om eens de tijd te nemen om flink bij te praten. Maar hoe leuk dat ook is, een bezoek aan Antwerpen begint voor mij pas echt met een Liefmans Kriek bij het Paters Vaetje. Een leuk café dat zowat tégen de kathedraal aan staat. Het is er altijd bijzonder druk, deze keer was er aanvankelijk zelfs geen plaats meer om te zitten. Uiteindelijk vonden we boven nog 2 stoelen en genoten van het bier en de drukte beneden.
Wat ik zeker ook nooit wil missen als ik in België ben is de lekkerste 'zwarte-kersenjam' die er bestaat en die gelukkig ook in Antwerpen te krijgen is. Bij de GB verkopen ze potjes vol van dit goedje. In Nederland 'behelp' ik me met Hero extra confiture, ook lekker, maar die mist nét dat beetje smaak die de jam van de GB wél heeft. Een tasje vol is er mee naar Nederland gegaan, dan kan ik voorlopig weer genieten.
Bij de kathedraal stond de vaste 'living statue' weer tussen de beeldengroep. Op de foto hierboven staat dus een beeld in de groep dat er eigenlijk niet bij hoort. Ik ben benieuwd of iemand mij kan vertellen om welk beeld het gaat!
Winkelen op de Meir vormt ook een vast onderdeel van een weekend Antwerpen, van het grote aanbod hebben wij ons een klein deel toegeëigend. Dat leverde het nodige gesleep met tassen op, we waren niet de enigen in de stad die daar last van hadden.

Achter de kathedraal zijn trouwens nog veel meer winkelstraatjes met veel apartere winkeltjes. Veel leuker ook om daar rond te neuzen dan met de grote stroom mee te moeten in de grote winkels.
Natuurlijk moest er ook af en toe gegeten worden, de lunch gebruikten we bij XO. Een hippe tent aan de Melkmarkt. Een paar straten verder is restaurant 'De Peerdestal' waar we meteen maar een tafel voor 's avonds reserveerden.
In dat restaurant genoten wij van een heerlijk diner later op de avond. Bij het maandmenu dat wij gekozen hadden hoorde een hele fles wijn per persoon. Daarmee kwamen wij de avond wel door! Na afloop dronken we nog wat op de Grote Markt voordat we aan de lange wandeling terug naar het Carlton Hotel begonnen. Het viersterrenhotel waar we onverwacht terechtkwamen omdat ons oorspronkelijke driesterrenhotel overboekt was. Een goede move van Hotel Astoria!

Bossche Bollen

Behalve het ontbijt heb ik deze week alle soorten maaltijden een keer bij Roels in 's-Hertogenbosch gebruikt. Een leuk eetcafé waar je heel rustig kunt lunchen, maar waar je voor het diner beter de 'vroege shift' kunt kiezen. Tenminste dat was onze ervaring toen tijdens het dessert de volumeknop van de geluidsinstallatie op maximaal ging.
Het was een week die toevallig wel een erg 'Bosch' karakter had. Woensdag begon ik er met koffie en een heerlijke Bossche Bol - ja, met 2 s-en en hoofdletters want het was er wél een van Jan de Groot - als inleiding voor een gezellige dag winkelen met een vriendin. Allerlei winkeltjes hebben we bezocht en zo hier en daar ook wat gekocht. Boeken, aardigheidjes voor Sinterklaas en kleren. Uiteindelijk sleepten we tassen vol mee. Maar behalve op zoek naar leuke winkels en natuurlijk koopjes, keken we ook nog even naar wat huizen die onlangs in de verkoop kwamen. Ons huis in Mill is dan nog wel niet verkocht, maar dromen over wonen in deze leuke stad is niet verboden.
Voor de lunch gingen we naar dé restaurantstraat van Den Bosch: de Korte Putstraat. Je waant je er in Zuid-Europese sferen in dat smalle straatje met aan weerskanten enkel restaurants. De terrassen raken elkaar bijna, er is nog net plaats om tussendoor te lopen. En zelfs met regenachtig weer, zoals het woensdag helaas was, is het er nog gezellig. Omdat ik voor zaterdagavond een tafel gereserveerd had bij Roels, daarover straks meer, besloten we om daar ook te gaan lunchen zodat ik meteen het juiste aantal personen door kon geven. Bovendien kreeg ik dan vast vast een indruk van dit restaurant en kon ik me alsnog bedenken als het tegen zou vallen. Gelukkig was de lunch erg lekker en de sfeer heel goed. Dat was een meevaller, want waar zou ik anders nog zo snel een restaurant hebben gevonden waar ze nog plaats hadden voor een gezelschap van 18 personen op zaterdagavond?
Na de lunch begonnen de eerste druppels te vallen op deze toch al grijze dag. Het regende zelfs even stevig door en wij waren blij dat we de boekhandel in konden vluchten. Daar raak ik nooit uitgekeken, sluit mij maar op in een ruimte met allemaal nieuwe boeken en ik ben gelukkig! Het is dan ook onmogelijk dat ik zo'n pand verlaat zonder enige aankopen te doen. Nog meer sjouwen dus, het was opletten geblazen dat we onze tassen niet hier of daar lieten staan. Wat soms ook bijna gebeurde trouwens!
Aan het einde van de middag waren we 'koopmoe' en wandelden we weer richting station. Onderweg kochten we nog Bossche Bollen voor thuis, dat bleek ook heel gemakkelijk te zijn in een bomvolle trein! Maar lekker smaakten ze thuis wél!
Zaterdagavond hadden we dus ons jaarlijkse familiediner in.... Den Bosch bij Roels dus. Bij het reserveren had ik al moeten kiezen voor de vroege of de late 'zit'. Als ik voor de eerste gekozen zou hebben, dan moesten we al om half 9 uitgegeten zijn en dat vonden we geen leuk idee. Daarom werd het half 9, maar toen wij daar rond die tijd arriveerden was er nog helemaal geen plaats voor ons. Daar sta je dan met een groep van 18 mensen, probeer dan maar eens niet in de weg te gaan staan in een overvol restaurant waar ook nog bediening rondloopt met volle borden. Dat was niet zo'n leuke binnenkomer, maar we hielden de moed erin. Wij wilden trouwens wel in de weg staan, zodat we niet onopgemerkt bleven en de wachttijd niet nóg langer werd. Uiteindelijk konden we pas tegen 9 uur aan tafel en toen kostte het nog wel wat geregel voordat de tafels zo stonden opgesteld dat we er ook allemaal áán pasten. In plaats van één grote groep werden het er daarom 2, iets minder gezellig maar wel meer zitgemak voor iedereen. Als één grote familie, wat we tenslotte ook zijn, deelden we drank en brood en keuvelden we genoeglijk tijdens voor- en hoofdgerecht. Het eten was voortreffelijk, werd vlot opgediend door leuke mensen die heel attent waren als wij iets extra's vroegen of wilden bestellen. Maar rond een uur of half 11, toen wij zo ongeveer toe waren aan het dessert, was de rest van het restaurant uitgegeten en veranderde het éétcafé in een muziekcafé. Met het volume van een kleine disco en dat is niet leuk als je nog aan tafel zit. Geen koffie dus meer voor ons, maar verder hadden wij een aangename avond met elkaar bij Roels in Den Bosch.

De Weef

Gisteravond hebben we genoten van De Weef. Waren wij dan in een voetbalstadion of gingen we ergens anders uit ons dak op de tribune? Nee, deze Weef is geen populaire vorm van een 'wave', maar zijn 27 enthousiaste vrouwen die samen een Deurnes koor vormen en gisteren een concert gaven. Om het derde jubileum te vieren, dat ze zelf Hout³ noemen vanwege 3x een 'houten bruiloft'. Officieel staat voor 15 jaar 'kristallen bruiloft' en wat mij betreft was het sprankelende kristal ook een betere vergelijking dan het wat sobere hout waarbij je bovendien op moet letten met vuur. En vuur was er in dat koor, aanvankelijk wat timide werd het optreden hoe langer hoe gepassioneerder.
Begeleid door een combo van piano (Erik van Horne), percussie (Jan van den Boomen), saxofoon (Mario van Ooy) en contra-bas (Daniël Lehman) en onder strikte, soms wat te strenge, leiding van dirigente/zangeres Anja van Lierop werd een avondvullend programma ten gehore gebracht. In de voormalige Helmondse Annakerk - nu Annatheater - klonken 24 songs uit volle borst. Behalve de muziek riepen ook de gezichten op het podium bij mij veel herkenning op. Uitgenodigd door een goede vriendin en eigenlijk speciaal voor haar gekomen, zag ik naarmate de avond vorderde steeds meer bekenden optreden. Niet zo gek natuurlijk als je bedenkt dat ik zelf geboren en opgegroeid ben in Deurne en veel koorleden in leeftijd dicht in mijn buurt zitten. Er waren zelfs koorleden die in mijn jeugd ook letterlijk bij mij in de buurt woonden. In dezelfde straat.
Maar eerst was daar het genieten van het optreden zelf. Voor de pauze gemakkelijk in het gehoor liggende Engelse nummers, variërend van de traditionele gospel 'Wild mountain thyme' tot de Beatle-hit 'Eleanor Rigby'. Wat een lef van sommige weef die solo gingen, de spanning spatte er vanaf.
Na de pauze begonnen De Weef met een nummer dat niet alleen prachtig was, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk moeilijk om zuiver ten gehore te brengen. Het sfeervolle 'Homeless' van Paul Simon was voor mij het hoogtepunt van de avond, alles klopte. De mooie melodie, de Afrikaanse klanken en de bijpassende choreografie zorgden voor een sluitend geheel. Direct hierop volgde het enige Nederlandse nummer op het programma: 'Mijn houten hart' van de Poema's. Gewoon een lekker nummer, weer met beide benen op de grond. Ook de medley met Aretha Franklin nummers was verrassend met solo's van enkele weef. RESPECT, het klonk krachtig.
Het optreden van de dirigente zelf was wat mij betreft een onderbreking die meer weg had van reclame voor háár carrière dan een voortzetting van het 'wij'-gevoel dat langzamerhand van het koor afstraalde. Gelukkig werd de avond enthousiast afgesloten mét inschakeling van het publiek dat uitgenodigd werd voor een stukje choreografie tijdens het nummer 'I don't feel like dancing' met daarna de finale in de gedaante van 'Proud Mary'. Een prachtig nummer om af te sluiten.
Na de voorstelling was er in de foyer nog volop gelegenheid om na te praten. Voor mij extra leuk omdat ik daar de kans kreeg om met de die avond ontdekte 'oude bekenden' even bij te kletsen.

Wintertijd

Vanaf vandaag kunnen we weer aftellen, de wintertijd is begonnen en iedere dag die eraan komt, brengt ons dichter bij de volgende zomer! Op deze manier probeer ik mezelf moed in te praten met de donkere dagen in het verschiet. Want als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan de winter. Tegen de kou kun je je kleden, maar de meeste dagen van een Hollandse winter zijn niet bijzonder koud, maar wel erg donker en somber. En dat is nou precies waar ik niet tegen kan. Ik houd van zomer met veel zon en lange avonden waarop het licht is tot het bijna bedtijd is. Liefst ook nog zo heet mogelijk, dan ben ik helemaal tevreden. Typisch een geval van in een verkeerd land geboren zijn, maar verhuizen naar warmere streken zit er niet in.

Daarom los ik het anders op. Al jaren zorg ik dat ik de zomervakantie geboekt heb voordat de wintertijd begint. Dan heb ik iets om naar uit te kijken. Op de valreep is dat ook dit jaar weer gelukt! Omdat de Proloog van de Tour de France komend jaar in Monaco is, zullen wij 14 dagen op ongeveer 50 km afstand van dat mondaine ministaatje verblijven. In het plaatsje Lorgues, heerlijk in ons favoriete vakantiegebied Le Provence. Het huis van onze keuze was nog precies die 2 weken vrij die wij op het oog hadden. Op de dag van de Proloog (4 juli 2009) verblijven wij er al een week, zodat we die ochtend op tijd naar Monaco kunnen vertrekken. Het huis heeft een grote tuin met zwembad, een buitenkeuken en 4 slaapkamers en 2 badkamers zodat ook de overige leden van het gezelschap dat altijd met ons meereist naar de Tour voldoende plaats heeft. Zij komen een paar dagen na ons en gaan ook weer wat eerder weg. Zo wordt niet onze hele vakantie opgeslokt door de nobele wielersport. Natuurlijk is er wel een TV aanwezig in het vakantiehuis om de ontwikkelingen op de voet te volgen...

Het duurt nog héél lang voordat het juli 2009 is, dus ben ik ook vast wat andere dingen gaan plannen. Zoals een gezamenlijk uitje met vrienden naar een concert van Cuby & the Blizzards in april in 's-Hertogenbosch. Dan is het alweer voorjaar en hopen we op een beetje mooi weer, zodat we voorafgaand aan het concert een terrasje in Den Bosch kunnen meepikken. In ieder geval zullen we er zeker lekker kunnen eten in een van de vele restaurants die daar zijn.

Omdat we dit jaar eens wat anders willen met Oud en Nieuw dan Parijs, gaan we eind december naar Brussel. Geen idee hoe onze zuiderburen in hun hoofdstad de jaarwisseling vieren, maar we hebben er vast een luxe hotel geboekt. De rest gaan we gewoon beleven, we merken het vanzelf.

De zomertijd van 2008 hebben we gisteravond afgesloten met een feest ter ere van een kersverse 50-jarige, mijn broer. Voor die gelegenheid had hij een plaatselijk café in Deurne afgehuurd en mijn echtgenoot had speciaal voor hem een kleine quiz in elkaar gezet. Het was nog niet eenvoudig om de presentatie daarvan te realiseren, want de aanwezige beamer was niet goed aangesloten en er moest iemand voor van huis komen om dat in orde te maken. Uiteindelijk zaten alle snoertjes en stekkers op de juiste plaats en verscheen er beeld op het scherm! Zelfs de geluidsinstallatie deed het nog, zodat we ook de favoriete muziek van de jarige (AC/DC) hard het café in konden knallen. In 17 vragen leerden de verjaardagsgasten mijn broer beter kennen, de quiz vormde een aardige onderbreking van de avond.

Een avond vol spanning en een middagje jeugdsentiment

Zaterdag was er dan eindelijk de spannende avond waar we al wekenlang mee bezig waren. Zeventien opgaven hadden we voorbereid en achteraf bleek dat niet iedere opgave foutloos was. Helaas, maar voor de meeste deelnemers maakte dat niet erg veel verschil, want de oplossing was soms erg ver weg. Zoals gebruikelijk werden de verjaardagsgasten (de aanleiding voor deze jaarlijks terugkerende avond in oktober zijn 2 verjaardagen) in 6 groepen verdeeld en moest iedere groep in evenzoveel kamers 3 problemen oplossen. Behalve in de keuken, daar waren maar 2 opdrachten en bleef tijd over om koffie of thee te zetten. Voorbeelden van opgaven zijn bijvoorbeeld: zoek een bijpassende ansichtkaart bij diverse Zuid-Amerikaanse hoofdsteden of gebruik Google Earth om op verschillende toeristische attracties in Australië te bekijken of er ergens een letter te ontdekken is. Maar ook: maak een woord van de letters die in deze ijsblokken verstopt zitten (lekker kliederen in de berging!), leg de schilderijen bij de juiste musea op de kaart van Europa enz. De groep die als eerste met het gevonden wachtwoord van 17 letters op een bepaalde Hyvespagina inlogde, had gewonnen. Dat als eerste hadden we wel weg kunnen laten, want er was maar één groep die de juiste oplossing op tijd had gevonden. Wat heet op tijd trouwens, ze wisten al wat het moest worden toen ze nog maar net over de helft van de te maken opgaven waren!
Na afloop werd er nog lang en gezellig nagepraat, hopelijk kan het volgend jaar weer. Dat is een beetje afhankelijk van onze woonsituatie op dat moment, maar als we dan nog steeds in Mill wonen is er natuurlijk niks aan de hand.

Vanmiddag, maandag 20 oktober, waren we in Veldhoven voor de presentatie van het boek 'Verloren dorp - Het Zeelst van vroeger' van Thieu Vlemmix. Dat dorp is de geboorteplaats van mijn echtgenoot, zijn broers en zus en ook van zijn vader. Die laatste was een belangrijke inwoner van Zeelst, hij schreef zelfs het officieuze volkslied van dat dorp. Behalve daardoor, was hij in Zeelst ook bekend door het jeugdvakantiewerk en eerder was hij er politiek actief. Reden om een hoofdstuk van het boek aan hem - Piet Rijkers - te wijden. En daarom waren wij officieel uitgenodigd om bij de presentatie te zijn in de bibliotheek in Veldhoven (of eigenlijk in Zeelst, want Cobbeek is van oorsprong 'Zilsts').
De presentatie was onderdeel van een breder middagprogramma, georganiseerd door Vertelclub 'VerVe'. Er werden verhalen verteld rond de tentoonstelling over 2 markante onderwijzers uit Zeelst. De vertellers deden dat inderdaad met verve, alleen het idee om ook nog een verhaal te willen vertellen tussen de boekpresentatie en de gelegenheid om het boek aan te schaffen, was niet echt slim. De aandacht voor het, overigens erg leuke verhaal over kabouters, was miniem. De aanwezigen wilden eigenlijk alleen nog maar met elkaar herinneringen ophalen over Zeelst en met de auteur praten over zijn boek.
De bibliotheek in Veldhoven werd even overgenomen door de Zilster jeugd van toen, het was er gezellig!

Fondsen werven zonder grenzen?

Telefoongesprek donderdag 16 oktober:
"Met Riky Lievendag"
"Goedemiddag meneer..."

"Ik ben geen meneer hoor!"
"O mijn excuses mevrouw Rijkers."

"Mijn naam is ook niet mevrouw Rijkers."
"Nogmaals mijn excuses, want dan ben ik helemaal fout."

"U spreekt wel met huize Rijkers, maar ik vertelde u net dat ik Riky Lievendag heet. Toevallig ben ik wel met meneer Rijkers getrouwd, maar dat wil niet zeggen dat ik ook dezelfde naam heb."
"Daar heeft u helemaal gelijk in, nogmaals excuses. U spreekt met Artsen zonder Grenzen, klopt het dat u donateur bent van Artsen zonder Grenzen?"

"Ja, dat klopt inderdaad. Daar ben ik gisteren ook al over gebeld, maar komt u ter zake alstublieft."
"Zouden wij u mogen vragen om uw jaarlijkse bijdrage voortaan per maand te mogen ontvangen? Dat is voor ons overzichtelijker."

"Wij betalen blijkbaar een vast bedrag per jaar, dat kan heel goed zijn. Kunt u mij vertellen wat dat bedrag is?"
"Ja, dat is € 23. Wij vragen u nu om dat bedrag voortaan verdeeld over 12 maanden over te maken, wilt u dat?"

"Moet ik daar zelf nog iets voor doen, of kunt u dat direct regelen?"
"Nee, daar hoeft u niets voor te doen. Ik kan het direct in mijn computer aanpassen. Vindt u het goed dat we voortaan € 3 per maand van uw rekening af laten schrijven?"

"Volgens mij is 23:12 nog niet eens € 2 per maand, dus dat is het bedrag waarmee ik akkoord wil gaan."
"Zou het dan € 2,50 mogen zijn? Dat is namelijk het minimum bedrag voor automatische afschrijving?"

En toen werd ik boos. Als dit de nieuwe manier is om meer geld van de vaste donateurs los te peuteren, dan wil ik daar niet aan meedoen. Regelmatig worden we gebeld door allerlei Goede Doelen waar we al jaren een vast bedrag aan geven. Ze willen allemaal meer, maar AzG heeft volgens mij wel een hele brutale methode bedacht om dat voor elkaar te krijgen. Het gaat mij opeens niet meer om het goede doel en al helemaal niet om die paar centen, maar ik voel me zo niet erg serieus genomen.
Het telefoongesprek was daarmee snel afgelopen, het was € 2 per maand, of gewoon een jaarlijkse bijdrage. Op mijn uiterste voorstel heeft AzG het niet aan laten komen: "Als u een jaarlijks bedrag niet overzichtelijk genoeg vindt, dan wil ik ook wel stoppen met donateur zijn. Aan u de keus!"

Zondagmiddag achter mijn bureau

Mijn bureau is op dit moment geen goed visitekaartje voor mijn bedrijf. De stapels zijn de laatste weken gegroeid van redelijk overzichtelijk naar een hoge puinhoop. Wat zit daar allemaal wel niet tussen? Van alles! Zakelijke stukken, maar ook privé post die nog afgehandeld moet worden en heel veel voorbereidingswerk voor ons feest op zaterdagavond. Dat feest is dan ook vooral schuldig aan de enorme berg rommel en dan niet alleen op mijn bureau. Overal in huis liggen stapeltjes met van alles en nog wat, allemaal uiterst belangrijke onderdelen voor onze spannende oktoberavond. Wij verkneukelen ons al dagen bij het idee dat onze gasten weer de grootste moeite zullen hebben om de opdrachten tot een goed einde te brengen. Die voorpret is voor ons, het echte plezier voor de deelnemers aan het 'spel'. En de groep die als eerste de juiste oplossing heeft gevonden zal zaterdagavond nog wel even nagenieten!
Gelukkig zijn de meeste opdrachten nu bijna compleet en begint er weer ruimte voor ander werk op mijn bureau te ontstaan. Met een beetje geluk is het zaterdagavond zo leeg dat het gebruikt kan worden voor de spannende avond.

Volgende week weer een uitgebreider verhaal op deze plaats, daar heb ik nu even geen tijd voor!

Time flies

'Time flies and you are the pilot!' Dat staat op mijn kookwekker die al jaren aan mijn afzuigkap vastzit. Ik moet het al héél vaak gelezen hebben voordat ik het bewust gezien heb. Dat was pas een paar weken geleden en het voelde echt als een eye-opener (bah, wat veel Engels in deze Nederlandse weblog). We verzuchten allemaal wel eens dat de tijd als los zand door onze vingers glipt, maar dat je dat niet hoeft te laten gebeuren is iets wat we ons niet altijd realiseren. In de praktijk valt het ook niet mee om de leiding te houden over de stuurknuppel. We moeten met ons allen zo veel, zomaar eens een keer de andere kant op vliegen of even een tussenlanding maken, is er vaak niet bij.
Neem nou mezelf. Nadat ik vorige week zondagavond met het vliegtuig uit Zagreb landde op Düsseldorf (gelukkig was ik níet de piloot, want dan had ik waarschijnlijk nu niet dit stukje zitten schrijven...) en anderhalf uur later thuis de sleutel omdraaide, moest ik direct aan het werk. Vuilniszakken klaarmaken voor maandagochtend, de kat schreeuwde om aandacht en voer, de vieze was moest uit de koffers en in de machine, er lag post te wachten van een halve week en mijn mailbox wilde ook wel leeg.
Maandagochtend bleef het werktempo gewoon hoog. De hond moest uit het pension gehaald worden, de makelaar kwam langs met spullen voor de open dag, nieuwsberichten moesten op een klantenwebsite voordat het geen nieuws meer was, de kattenbak stonk, de keuken moest gedweild, de de de... Na maandag komt dinsdag, woensdag enz. Ik zal het jullie allemaal besparen, maar ik kan iedereen verzekeren: er was meer dan genoeg te doen en ik had nooit het idee dat ikzelf de piloot was. Werk moet gewoon gebeuren, dingen moeten gedaan worden. De hele week zat weer propvol, inclusief een feestje in Wageningen, de cursus boetseren in Cuijk, een leuke dag tussendoor als kleuterjuf op De Kameleon, Open Huizendag op zaterdag en op diezelfde avond nog een verjaardagsvisite. De zondag ging helemaal op aan de voorbereiding van ons komende spannende oktoberfeest terwijl het buiten regende dat het goot. Dat had op zich iets heel knus, om binnen samen bezig te zijn met iets gezelligs terwijl buiten de straten blank staan. Tijd voor deze weblog was er gisteren dus ook al niet.
Maar gelukkig speelt tegenwoordig af en toe toch die Engelse wijsheid door mijn hoofd. En dan kan ik zomaar tussen alle drukte door even lekker wegdromen, of ik ga tussen de buien door het gras maaien, of ik laat de hond een keer extra uit. Niemand die er last van heeft en werken kan altijd nog.

Mill - Cuijk - Zagreb

Deze week is de cursus modelboetseren in Cuijk ook weer begonnen. Met een nieuwe docent, want Marcel Joosen 'viert' zijn pensioen in Frankrijk. Jos Willems, 'de nieuwe', is heel anders dan Marcel en daardoor zal het dit jaar waarschijnlijk een heel andere cursus worden dan vorig jaar. Maar voor iemand die alles nog moet leren op het gebied van model- en portretboetseren is dat helemaal niet erg. Ik leer gewoon overal nog van.Na de cursus zat er potverdorie ook nog een parkeerbon onder mijn ruitenwisser, ik had weliswaar de parkeerschijf wel zichtbaar in de auto liggen, maar had de tijd niet goed ingesteld. Nog niet wakker zeker toen ik i.p.v. de aankomsttijd de vertrektijd (net zoals bij de parkeerautomaat dus) had ingesteld. Dat is dan € 60 alstublieft, dankjewel!

Na de cursus was het rennen geblazen, want diezelfde donderdagmiddag vertrokken wij voor een paar dagen naar Zagreb. Daar zit ik nu in een poepsjiek hotel het begin van dit stuk te typen. We kwamen aan toen het al donker was, dus nog niks van Kroatië en deze stad gezien. Morgen vertel ik er meer over, net zoals over de persconferentie en het bezoek aan de universiteit van Zagreb. Tot dan.

De hele vrijdag druk bezig geweest met 'Vitality', eerst vanochtend om 11 uur een persconferentie in de medische faculteit en daarna om 13.00 uur een lezing voor de Zagrebse kinderartsen in de pediatrische kliniek. Bij de persconferentie was Ger de laatste van 5 sprekers en was het (Engelse) verhaal waarschijnlijk net iets te moeilijk voor de paar Kroatische journalisten die de moeite namen om te blijven. Bij de kinderartsen was hij de enige spreker en was de respons geweldig. Hoofd van de kinderartsen Milosovic, een goeiige, vriendelijke dokter (what's in a name...), stond aanvankelijk wat sceptisch tegenover het gebruik en vooral het voorschrijven van probiotica, maar werd steeds enthousiaster. De lezing duurde daarom ruim een uur en daarna was het nog moeilijk weg komen, want er werd nog lang nagepraat. Eenmaal terug in het hotel hebben we nog even wat in de lobby gedronken en zijn toen voor een snel eerste, toeristisch bezoek naar het centrum gewandeld. Helaas was het weer somber en de meeste inwoners van Zagreb lijken dat ook te zijn. Je ziet hier niet veel vrolijke gezichten, het leven lijkt hier moeilijk. Vanavond gaan we met z'n allen eten en daarom moeten we zo meteen weer verzamelen in de lobby. Hoogste tijd om me om te gaan kleden.

Gisteravond in een echt Kroatisch reataurant gegeten waar we gerechten moesten kiezen van een voor ons onbegrijpelijk menu. Gelukkig zaten er ook echte Kroatiërs bij ons aan tafel, dat hielp gelukkig enorm. Zo konden we ook van verschillende gerechten proeven zonder dat we alles zelf moesten bestellen. Volgens Branko Papa moet strukli op de Werelderfgoedlijst van Unesco worden opgenomen, want dat is volgens hem het meest authentieke gerecht van Kroatië. Lekker was het in ieder geval wel, een soort ravioli met veel kaas. Ook aten we erg sterke worst (kulen), speciaal brood, everzwijn, hele zoute aardappels en sommige van ons eindigden met een bord vol pannenkoeken (palacinka). Allemaal behoorlijk zware kost en vanavond gaan we dus weer in een (ander) origineel Kroatisch restaurant eten.

Vanochtend moesten we alweer vroeg op, want om half 9 stond er een taxi voor ons klaar om ons naar de universiteit te brengen. Daar was het symposium van Vitality waar Ger 2 keer moest spreken. Verder sprak professor Krejs uit het Oostenrijkse Graz, professor Branko Papa uit Zagreb, dr. Steyer uit Graz, een plaatselijke arts (Aleksander Soltysik) en eveneens uit Graz Frau Magister Apothekerin Anita Frauwallner. Na afloop ontstond er nogal wat discussie (in het Kroatisch) waarvan wij alleen de woorden 'probijotika', 'antibijotika', 'preventiva' en 'curativa' opvingen. Omdat de voorzitter (Papa) het moeilijk vond om de vraag te beantwoorden, 'mocht' Ger dat doen. Daar was hij niet heel erg blij mee, maar omdat hij natuurlijk niks van de hele discussie verstaan had, kon hij gewoon een 'eigen' zegje doen en de gemoederen waren gesust. Het is ontzettend moeilijk om het Kroatisch te verstaan, de mensen praten hier allemaal nogal toonloos en aan de gezichtsuitdrukking is ook helemaal niks af te lezen. Iedereen kijkt een beetje bozig, ook op straat zie je niet veel mensen lachen. Echt een vrolijke boel is het hier niet. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen op deze regel en hebben wij toch veel plezier met Branko Papa, zijn vrouw Romana en met Bruno en Simone Krnjak. Aan het einde van alle lezingen was er nog een uitgebreid lunchbuffet (natuurlijk weer met strukli) en daarna zijn we naar het hotel gelopen. Bergaf was dat prima te doen. Toen we eindelijk zover waren dat we nog even wat wilden winkelen in het centrum, bleek dat we al veel te laat waren. De winkels sluiten hier op zaterdag al om 3 uur! Zagreb is dan wel de hoofdstad van dit land, maar er is niet heel veel te zien of te doen. We hebben dus nog maar ergens een pivo (biertje) gedronken en zijn weer teruggewandeld. Over een uurtje moeten we weer klaarstaan voor het diner vanavond, dus was er mooi even tijd om dit verhaal af te maken. Morgenochtend gaan we nog met Anita naar de dagelijkse versmarkt en 's middags vliegen we (via München) weer terug naar Düsseldorf.

Balade Gourmande

Dit weekend waren we met de hele familie in de Ardennen. Eens per jaar, altijd het derde weekend van september, organiseren we een familieweekend en we trekken dan vanaf vrijdagavond t/m zondagmiddag met elkaar op.
We doen niet álles samen, soms ontstaan er spontaan groepjes die iets met elkaar gaan doen. Op vrijdagavond komt iedereen binnendruppelen, we doen dan ook niet veel meer dan genieten van elkaars gezelschap, traditionele soep met aardappelsalade eten en Belgisch bier drinken. Dit jaar hadden we voor het eerst geen aparte huisjes per gezin, maar 2 grote huizen met veel slaapkamers en badkamers. De grootste keuken hadden we als centrale plaats bestempeld, maar als het even kon zaten we buiten in de zon. Mét jas of dik vest aan, want alhoewel erg zonnig was het niet bijzonder warm.
Op zaterdagochtend zaten de neven en nichtjes gezellig aan de grote tafel buiten te Monopoliën, een prima manier om de familiebanden te verstevigen! Er werd afgesproken dat er een groep zou gaan fietsen - mountainbiken - en een andere groep ging een balletje slaan op de golfbaan in Durbuy. Verder werd er door sommigen gewandeld, alles alleen maar voor de gezelligheid. 's Avonds was het natuurlijk tijd voor een grote barbecue. Ook dat is traditie, zeker als we in België zijn want daar kun je van die héérlijke dingen kopen. Dat hadden we eerder op de dag dan ook uitgebreid gedaan bij de GB in Bastogne, je kijkt je ogen uit in deze supermarkt met grote versafdelingen en veel bijzondere artikelen. Na de barbecue was het tijd voor de muziekquiz, net zoals vorig jaar ging het deze keer weer om de oe, o of a. Van 24 muziekfragmenten die midden in een nummer stopten, moest bepaald worden met welke klinker verder werd gezongen. Niemand had ze allemaal goed, het was weer behoorlijk pittig! Gezelligheid kent geen tijd en het werd dan ook behoorlijk laat op die zaterdagavond.
Op zondagmorgen werd er door de meesten dan ook wat langer geslapen, maar om een uur of 10 zaten we toch weer met een groot gezelschap in de zon aan de koffie. Enkele familieleden waren in Bastogne naar de 'Brocante' waar ze een jarenzestig pickupje scoorden dat het nog prima deed. De Monopoliërs wilden deze dag wel midget-golfen en moesten daarvoor naar Houffalize. Wij (echtgenoot en ik) besloten ook naar die plaats te gaan om deel te nemen aan de 'Balade Gourmande', een stevige wandeling van 8 km die 5 keer onderbroken werd voor evenzoveel gangen van een heerlijke lunch. We begonnen met een apéritief met een glaasje Chouffe waarna we de eerste etappe gingen lopen. Die eindigde bij een verzorgingshuis waar we verwend werden met heerlijke paté en een glas Rioja. Vervolgens was de afstand wat langer, we liepen naar de camping 'Le Viaduct' waar we soep met brood kregen en een glas witte wijn. De drank kregen we steeds in ons eigen glas dat met een touwtje om onze nek hing. Daaraan herkende je onderweg gemakkelijk de andere deelnemers aan de balade. De vierde gang was in het restaurant van een groot recreatie- en congrescentrum, we kregen daar een (te) vol bord met pasta, wildragoût en broccoli met wéér een glas Rioja. Omdat we het toch wel erg veel alcohol in korte tijd vonden, dronken we er een glas fris bij. De laatste etappe was behoorlijk pittig met smalle paadjes waarover ook nog een minirivier stroomde. Oppassen dus dat je niet onderuit ging. Bij een prachtig woonhuis, eigenlijk een soort klein kasteeltje, stond een kaasbordje met druiven en sla klaar met, jawel, alwéér een glas Rioja. Het was erg leuk om deze wandeling te doen, maar na het laatste bordje waren we toch blij dat we klaar waren. Ondanks de wandeling van 8 km vonden wij namelijk dat we toch wel erg uitgebreid geluncht hadden. 'Thuis' zaten onze kinderen op ons te wachten, ze hadden zelfs alles al keurig opgeruimd. De rest van de familie was al naar huis vertrokken.
Omdat ze bij de midget-golf baan 5 minuten voordat die dicht ging aankwamen, mochten ze niet meer spelen en waren ze al lang terug bij het huis in Bourcy. We hebben nog samen koffie gedronken, alles ingepakt en toen was het ook voor ons tijd om weer naar Nederland te rijden. Wat ons betreft doen we volgend jaar weer de Ardennen!
Voor foto's van de 'Balade Gourmande', klik hier.

De wereld draait door

Vorige week zaten we nog in grote onzekerheid, maar nu bevinden we ons weer aan de zonnige kant van het leven. Je hoort het vaker zeggen: "Wat kan er in een week toch veel gebeuren". Een cliché dat zo waar is als het maar zijn kan.

Na de hectiek van verpletterende diagnose, ziekenhuisopname en operatie volgden een paar spannende dagen. Maar gelukkig waren alle uitslagen goed en langzamerhand komen wij weer met beide benen op de grond terecht. Natuurlijk is het nog niet voorbij, maar ons kind heeft veel geluk gehad en wordt de komende jaren streng onder controle gehouden. En daar moet je gewoon mee verder, bijna alsof er niets gebeurd is. De wereld draait door.

Met vooruitziende blik zijn we deze week daarom heel druk geweest met de voorbereidingen van de 'oktoberverjaardagen'. Trouwe lezers van dit blog weten dat wij in oktober altijd een 'spannende avond' organiseren - dit jaar voor de 4^de keer alweer - met moeilijke vragen en opdrachten. De eerste keer was het nog een kloon van het spel Cluedo, het wordt echter steeds moeilijker om origineel voor den dag te komen. Maar al doende komen de ideeën vanzelf en dit weekend waren we zover dat de eerste uitnodigingen de deur uit konden. Spannend. (Voor een terugblik op vorige keren, klik op 2005, 2006 en 2007.)

Deze maand hebben we nog een paar leuke trips in het vooruitzicht. Volgend weekend gaan we weer op familieweekend, dit keer naar Bastogne waar we 2 grote huizen op een eigen terrein hebben gehuurd. De foto's ervan zien er goed uit en we hebben er allemaal weer veel zin in. Ik kom er zeker op terug.

Het weekend daarop zitten we in Zagreb in Kroatië. Op uitnodiging van Allergosan zijn wij daar een paar dagen te gast. Het moet er erg mooi zijn, dus ook dat is een leuk vooruitzicht.

Mogen we deze week svp overslaan?

Als het mogelijk zou zijn om één week van je leven zelf in te vullen, dan zouden de afgelopen 7 dagen daarvoor wel in aanmerking komen. De eerste paar dagen van de week was er niks aan de hand. Gewoon werken, auto naar de garage, vertegenwoordiger op bezoek en meer van die dingen die de tijd voorbij laten gaan. Maar op woensdag stond voor ons de wereld even stil. Onze oudste zoon belde na een spoedbezoek aan huisarts en ziekenhuis met een overdonderende mededeling. De volgende dag zou hij opgenomen en meteen geopereerd worden. Dagelijks wordt bij tientallen Nederlanders de diagnose kanker gesteld, maar als het opeens je eigen kind betreft, weet je even niet waar je het zoeken moet. Je staat machteloos en kunt helemaal niks doen. Zo zaten wij dus op donderdag met het hele gezin in het ziekenhuis opgewekt aan het bed van ons kind en spraken elkaar moed in. De eerste uitslagen zijn in ieder geval gunstig: de operatie is heel goed gegaan en de bloedwaarden zijn goed. En zoals het tegenwoordig in ziekenhuizen gaat: één dag na de operatie - op vrijdag - mag de patiënt alweer naar huis. Zijn eigen huis welteverstaan, dat betekent voor ons als ouders even een stapje terug. Wij gingen ook naar huis en besteedden de zaterdag allebei op onze eigen manier.
Voor mij stond er voor zaterdag al een dag 's-Hertogenbosch op het programma - nog een cadeau voor mijn verjaardag - en er was geen enkele reden om dat uit of af te stellen. Integendeel, zo'n dag geeft precies de afleiding die nodig is en omdat ik met een hele goede vriendin ging, kon ik er naar believen wel of niet over praten.
Wij begonnen ons bezoek met een Bossche Bol bij Jan de Groot, een stevige ondergrond voor onze wandeltocht door de Brabantse hoofdstad die hopelijk binnen niet al te lange tijd onze nieuwe woonplaats wordt. Met het oog op die laatste bestemming hebben wij ongeveer 5 potentiële huizen bekeken, tot nu toe komen ze allemaal in aanmerking. De ene was nog mooier dan de andere. Het bleef bij een bezichtiging van de buitenkant, de binnenkant komt pas aan de beurt als we ons huis in Mill hebben verkocht.
Behalve veel gewandeld, hebben we ook een boottocht over de Binnendieze gemaakt. Een hele andere manier om historisch Den Bosch te bekijken. Op sommige plaatsen voeren we zelfs onder gebouwen en straten door, bijvoorbeeld onder het Stadhuis en de Vughterstraat. We kregen uitleg van een fantastische gids, haar verhaal over de geschiedenis van Den Bosch was fascinerend met veel informatie en nooit saai. We troffen het met het weer en konden daarom overdag ook regelmatig op een terras neerstijken voor koffie of wat sterkers. 's Avonds hebben we nog heerlijk gegeten bij de 4 Azen in de Vughterstraat. Het leek een onbezorgde dag en als de zorgen af en toe toch de kop opstaken, bood de mobiele telefoon uitkomst en kon ik even contact met mijn zoon hebben. Die overigens blij was dat hij gewoon thuis op zijn eigen bank kon slapen wanneer hij daar zin in had. Er werd goed voor hem gezorgd, verzekerde hij me.
Vandaag toch maar naar Utrecht gereden om ons daarvan zelf te overtuigen. Morgenochtend vroeg moet hij weer de ziekenhuismolen in: hij wordt dan om 8 uur verwacht voor een CT-scan. Daarna wordt het een paar dagen afwachten tot we de uitslag krijgen. We hopen natuurlijk allemaal dat alleen de operatie voldoende was en dat er geen nabehandeling nodig is. Maar als ik de tijd deze week zelf had mogen invullen, zou ik op zijn minst afgelopen woensdag liever voor een onschuldigere diagnose hebben gekozen.

Brugge en Gent

Brugge 2008

Brugge en Gent, twee van onze favoriete Vlaamse steden. Het was lang geleden dat we een weeekend in Brugge doorbrachten en daarom kozen we voor die plaats. Nog even een weekend er tussenuit nu het nog redelijk weer is.
In Brugge zaten we al op verschillende locaties in leuke hotels, maar deze keer was wel heel bijzonder. We zaten midden in het Minnewaterpark, vlakbij het Begijnhof in een extreem rustig stukje Brugge. Hotel Egmond, het had wel iets weg van een statig landhuis. En alhoewel het er heel rustig was, zaten we vlakbij allerlei leuke restaurants en terrassen. Beter kon eigenlijk niet. Omdat Brugge niet zo heel groot is, zit je trouwens sowieso nooit ver van het centrum.
Het was niet vroeg toen we vrijdag vertrokken uit Mill, in ieder geval te laat om nog in Brugge te kunnen eten. Daarom hebben we eerst met het hotel gebeld om te zeggen dat we er niet voor 9 uur zouden zijn en hebben onderweg gegeten. Gewoon bij een Carestel langs de snelweg, maar met een glaasje wijn erbij begon ons weekend zo toch goed.
Eenmaal in Brugge hebben we ingecheckt en zijn toen snel naar het centrum gelopen om een pint te drinken op een terras op de Markt. Het was er gezellig druk en we voelden ons meteen weer thuis in Brugge.
Op zaterdag zijn we eerst naar de bierwinkel gegaan voor Brugse Zot met bijpassende glazen en nog wat andere cadeaus die we binnenkort nodig hebben.
Verder winkelen wij in België altijd bij de Celio, dus ook in Brugge. Het is precies zoals de verkoopster daar opmerkte: "Wat is het toch jammer dat jullie geen Celio in Nederland hebben..", gelijk heeft ze en volgens haar komen er altijd heel veel Nederlanders speciaal voor naar België. Daar horen wij in ieder geval ook bij, want nergens in Nederland hebben wij ooit een herenkledingzaak gevonden die vergelijkbaar is met Celio.
Op het Zand genoten wij van een heerlijke lunch terwijl we het druk hadden met mensen kijken. Daar ging een behoorlijke tijd mee heen, want het was er erg druk vanwege de zaterdagmarkt. Vanwege het mooie weer hebben we ook heel veel door de Brugse straatjes gewandeld met hier en daar even een terraspauze. Vlakbij ons hotel hadden we al eerder een leuk restaurant ontdekt (De Bekoring) en daar hadden we voor 's avonds een tafel gereserveerd. Op de kaart stond dat ze er een 'échte' Dame Blanche serveerden. Ger wilde wel eens weten wat dat precies inhield en bestelde daarom dit ijsdessert. Het echte zat hem (of eigenlijk moet ik hier zeggen 'haar') uiteindelijk in de vorm. Het ijs lag in de vorm van een blote dame op een bordje en daar mocht Ger zelf warme chocoladesaus overheen schenken.
Op zondag zijn we op tijd uit Brugge vertrokken om nog een paar uur in Gent te kunnen doorbrengen. Daar hebben we heerlijk geluncht met uitzicht op de St. Baafs en zijn nog even door de stad gewandeld, met ook hier natuurlijk een terraspauze!

Uitgeteld

Een dag later dan normaal ben ik eindelijk zover dat ik tijd heb om dit blog te schrijven. Compleet uitgeteld was ik gisteren, na een enerverende week met als hoogtepunt natuurlijk de potluck op zaterdag.
De week begon goed met het bericht van de makelaar dat er een afspraak gemaakt was voor een bezichtiging. Gelukkig zou dat pas op vrijdag plaatsvinden, zodat er nog tijd genoeg was om het huis op te ruimen. Maar eerst moest ik nog wat andere afspraken nakomen: op dinsdag was het weer tijd voor het halfjaarlijkse bezoek aan Pia, mijn tandarts in Nieuwegein. Gelukkig was alles in orde en bleef de behandeling beperkt tot het verwijderen van een klein beetje tandsteen (ik denk dan altijd dat ik het slagveld wel eens zou willen zien als het géén klein beetje was!) en het polijsten van het gebit. Meteen een afspraak gemaakt voor de volgende keer en klaar was ik weer.
Op woensdag moest ik alweer die kant op, want de Oostenrijkse Anita Frauwallner was in Nederland en met haar gingen we eten bij Oudaen. Ze was erg enthousiast over Utrecht en in het bijzonder over de Oude Gracht en Stadskasteel Oudaen. Inderdaad heel anders dan Amsterdam, de enige Nederlandse stad waar ze tot nu toe geweest was.
Op donderdagavond was het al tijd om de tent op te halen, zodat we die vrijdag overdag op konden zetten voor de potluck. Vanwege de kijkers werd dat vrijdagmiddag, zodat het uitzicht achter het huis niet verstoord werd en zij een goede indruk kregen van huis en tuin. Tijdens de bezichtiging waren wij er niet bij, dat is meer iets voor de makelaar. In die tijd gingen wij 'grote inkopen' doen bij de Sligro in Veghel. Nog voordat we daar afgerekend hadden, belde de makelaar al met het verslag van de bezichtiging. Hij was redelijk enthousiast, de kijkers vonden het een goed huis maar staan helaas pas aan het begin van het kooptraject. Zij moeten namelijk eerst nog hun eigen huis verkopen voordat er verdere stappen kunnen worden ondernomen. Maar het was fijn om te horen dat zij zo positief over ons huis waren. Nog steeds te zien op http://tekoop.station-mill.nl
Eenmaal thuis werd het de hoogste tijd om écht te beginnen met het opbouwen van de tent en het omtoveren van de berging in een 'buffetzaal'. Het weer begon hoe langer hoe meer te dreigen en nét voor de regen losbarstte, hadden we de tent staan. Dat is een hele klus om met z'n tweeën te klaren. Maar oefening baart kunst en het wordt steeds gemakkelijker om het voor elkaar te krijgen.
Heel de vrijdag bleef het verder regenen en wij zagen het somber in voor zaterdag. Maar dat viel alles mee, het bleef bij een enkele bui 's ochtends en 's middags nog een héle harde net voordat de potluck zou beginnen. Maar dat was het dan ook, de rest van de dag was het dróóg! Dat maakte alles zoveel leuker, er scheen zelfs af en toe een voorzichtig zonnetje.
De potluck zelf was, als vanouds, weer een onvergetelijke happening. Er was weer héél veel te eten en te drinken en iedereen was blij om elkaar weer te zien. De tafels in de berging werden volgezet met de heerlijkste gerechten en Wij ontvingen de gasten met mousserende rosé met een aardbei op prikker. Het feest kon beginnen. Met als hoogtepunt natuurlijk de muziekquiz. Voor de meeste potluckers is die erg moeilijk, maar er zijn altijd een paar fanatiekelingen die met elkaar strijden om de hoogste eer.
Alhoewel het tijdsbestek waarin de potluck plaatsvindt al sinds jaren 'vanaf 15.00 uur tot we niet meer zien wat we eten' is, was het al heel lang donker toen de laatste mensen vertrokken. Voor ons was het toch nog vroeg genoeg om de tent ook maar meteeen weer af te breken. Midden in de nacht (de torenklok slaat nog steeds ijverig zonder dat de tijd te zien is) probeerden wij zo stil mogelijk alle onderdelen van de tent weer op een logische manier uit elkaar te halen.
Zondagochtend kon de tent weer terug en ruimden wij snel de rest van de spullen op. 's Middags stond er alweer een andere verjaardag op het programma. En 's avonds zaten wij uitgeteld thuis op de bank na te genieten van een heerlijk weekend.

Wij tellen af tot...

Een beetje een cryptische titel, niet meteen voor iedereen begrijpelijk. Maar vanaf deze week zijn wij al in voorbereiding voor onze jaarlijkse potluck. Al voor de 9^de keer op rij organiseren wij ons eigen eetfestijn, eerst 5 jaar in Meijel en nu alweer voor de 4^de keer in Mill. Gewoon bij ons thuis op het terras in de grindtuin, onder een geleend tentdak voor als het weer niet mee wil werken. Berging en tuin worden dan omgevormd tot feestpaleis(je) waar culinair wordt genoten. Iedereen brengt een (eigenbereid) gerecht mee en voor sommige mensen geldt dat ze elkaar slechts 1 maal per jaar zien: op onze potluck! Er zijn gasten die er ook al voor de 9^de keer bij zijn, daar moeten we maar eens extra aandacht aan besteden!
Maar voor het zover is, moet er geruimd worden. De berging moet omgetoverd worden tot een plaats waar het verantwoord is om (veel) eten op enkele tafels uit te stallen. Daarvoor moet eerst alle overbodige rommel worden weggewerkt. Dat is waar we gisteren mee begonnen zijn: met een volle wagen afval reden wij naar de 'stort' in Haps. Af en toe eens flink opruimen is hard nodig als je in zo'n groot huis woont. Vaak worden dingen even geparkeerd in de berging of garage, weggooien kan altijd nog. Met een verhuizing in de (hopelijk) nabije toekomst krijgt dat weggooien ook een heel andere betekenis. Want dat ons volgende huis wat kleiner zal zijn, is zeer waarschijnlijk en eerlijk gezegd wat mij betreft erg wenselijk! Er zullen dus binnenkort nog wel meer ritjes naar de stortplaats in Haps volgen. Bijvoorbeeld als we eens kritisch naar de spullen op zolder gaan kijken.
Maar eerst terug naar de potluck. Behalve opruimen en inrichten, moeten er ook altijd inkopen gedaan worden. Vrijdagavond hebben we daartoe een eerste poging gedaan bij de Makro. Gezien het - niet zo belangrijke - thema hebben we daar vast ballonnen van een bepaalde kleur gekocht en een gigantische hoeveelheid snoep en koek met diezelfde kleur! Voor de meer verfijndere hapjes gaan we vrijdag a.s. naar een andere groothandel in Veghel. Die zijn toch meer gespecialiseerd op dat gebied. We vinden dat heerlijk om daar tussen al die lekkere dingen rond te lopen en komen dan ook altijd met véél te veel dikmakers weer thuis. Nu hebben we een goed excuus, want we moéten ook veel lekkers inkopen voor alle gasten die dat van ons verwachten!
Wij genieten al volop van de voorpret, van veel mensen hebben we al bericht gehad dat ze komen en wat ze mee zullen brengen. Er is zelfs een speciale webpagina waar we elkaar van informatie kunnen voorzien. Maakte ik me in de eerste jaren van onze potluck nog druk over de verdeling van voor-, hoofd- en nagerechten, nu kan iedereen dat zelf in de gaten houden door af en toe op internet te kijken naar de stand van zaken. Het regelt zich allemaal vanzelf wel. Na de voorbereidingen die er deze week nog komen, hoeven we a.s. zaterdag alleen nog maar te genieten van het samen met vrienden en familie opeten van wat er allemaal meegebracht is! Wij hebben er zin in.

AS TEARS GO BY

Theaterfestival Boulevard in Den Bosch is weer in volle gang. Op zondagmiddag vertrokken wij naar de Brabantse hoofdstad om er wat van mee te maken. Het was gezellig druk op De Parade en in de restaurants.

Het thema dit jaar is wel heel duidelijk: de bezoeker wordt meegenomen op culturele ontdekkingsreis. Wij mochten ons gelukkig prijzen dat wij kaarten hadden voor één van de voorstellingen. We gingen echt op reis in een aan de buitenkant normaal uitziende, gele streekbus met wel een heel bijzondere bestemming op de rol: 'AS TEARS GO BY'.

De voorstelling begon op De Parade met een aantal nummers van de Stones, gespeeld door Tanya Zabarylo en Tjeerd van Zanen. Dat was om er vast in te komen en duurde wat langer omdat de bus waarin wij plaats moesten nemen op zich liet wachten door technische problemen. De wegobstakels in de vorm van glimmende cilinders wilden niet omlaag en de bus kon er niet door! Maar de vertolking van de Stones nummers was prachtig en wij waren een geduldig publiek.

Eenmaal in de bus begon het pas echt. Daar gingen we, eerst door donker Den Bosch en daarna via de A2 en A59 naar Vinkel, Heeswijk en langs het kanaal weer terug naar Den Bosch. Niet dat we veel mee kregen van wat er buiten gebeurde, we hadden het veel te druk met onderdeel van deze duizelingwekkende show te zijn.

Het verhaal van Marianne Faithfull: over een jonge vrouw op een kruispunt in haar leven.
Marianne (voortreffelijk neergezet door Tanya Zabarylo) neemt ons mee de bus in en het verhaal dendert over ons heen. Over haar strijd als jonge zangeres in de Britse popwereld en haar relatie met Mick Jagger. Maar ook over haar onzekerheden, haar experimenten met drugs en haar onverwerkte jeugdtrauma's. Er is geen weg terug, stoppen is niet meer mogelijk. Confronterend, soms oog in oog met Marianne beleefden wij haar jeugd opnieuw. En dat alles begeleid door Tjeerd van Zanen met geweldig gitaarspel. Wij hadden het geluk dat we helemaal vooraan zaten, recht tegenover deze gedreven musicus keken we hem letterlijk op de vingers! Na afloop waren wij nog een poosje stil, de voorstelling had indruk gemaakt!

As Tears Go By is een productie van Dame Jeanne (Anna Rottier). Theaterfestival Boulevard in Den Bosch duurt nog tot en met zondag 17 augustus. In september is er nog een mogelijkheid om deze voorstelling in Assen te zien.

Het vakantiegevoel nog even vasthouden

Hoe houd je het goede gevoel van vakantie vieren zo lang mogelijk vast? De eerste week dat we terug waren uit Frankrijk was dat niet zo moeilijk. De dagelijkse plicht riep nog niet en we rommelden lekker wat in en om het huis. We negeerden bewust zoveel mogelijk de inkomende e-mails en hielden ons hélemaal niet met werken bezig. Dat mocht nog een week wachten.

Maar dan blijkt hoe snel het vakantiegevoel voorbij is als je weer aan de slag moet. Ondanks het prachtige weer zat ik afgelopen week veel meer binnen dan me lief was, maar dat kon niet anders. Werken achter de laptop in de tuin heb ik wel eens eerder geprobeerd, maar dat is geen succes. Er valt altijd teveel zon op je scherm en het is onmogelijk om je hele kantoor naar buiten te verplaatsen. Losse papieren die je naast je neerlegt, waaien weg en bovendien is er veel te veel afleiding in de vorm van voorbijgangers die wel even een praatje willen maken. Dan maar gewoon binnen met de luiken zoveel mogelijk dicht om de meeste warmte te weren. Er moesten teksten geschreven worden, o.a. over de Olympische Spelen en probiotica, andere nieuwsberichten moesten op websites geplaatst worden en er lagen foto's klaar die bewerkt en geplaatst moesten worden. Dan was er nog allerlei mail die tot na de vakantie had moeten wachten, de administratie moest worden bijgewerkt en de belasting wilde wel weer eens een schatting van me zien. Kortom, een gewone werkweek.

Behalve met zakelijke beslommeringen moest ik me noodgedwongen ook weer eens op het huishouden storten, want zelfs als je er bijna 3 van de 4 weken na de laatste keer niet bent, blijkt het toch vies te worden. Het zou kunnen dat onze huisdieren daar iets mee te maken hebben, en dan vooral de vlokken kattenhaar die met dit warme weer spontaan van de poes vallen. Ik had ook een goede reden om extra mijn best te doen, want er is vrijdag een film(pje) over ons huis gemaakt dat uitgezonden zal worden door KKN Regio TV. Cameraman Toon Willems is ruim een uur bezig geweest voor wat uiteindelijk een clip van 3 minuten moet worden. Behalve dagelijks 2 maal op TV, komt het filmpje ook op de website van KKN Media. Een extra kans om een koper voor ons huis te vinden, daar wil je wel even voor poetsen. Zeker nu de markt zo goed als plat ligt, moet je alle mogelijkheden die er zijn benutten.

Verder was het deze week komkommertijd, Nederland viert nog steeds vakantie. De ene helft is terug en de andere helft gaat net weg. Soms geeft dat wat communicatieproblemen, maar met de hoge temperaturen van de laatste dagen is er niemand die zich daarover druk wil maken. Over een paar weken draaien we wel weer op volle toeren. Behalve het nieuws over het Joegoslavië Tribunaal en Rabodan Karadzic zijn er weinig serieuze berichten. Ik hoorde deze week 'nieuws' over de nieuwe homo-omroep van Gordon, over het fenomeen dat zichtbare onderbroeken onder de zembroek niet meer worden toegestaan in zwembaden (schijnt een trend te zijn), over de verkoop van de eerste foto's van de tweeling Jolie-Pitt en nog meer onzinnige feiten. Maar de mooiste uitspraak die ik deze week op TV hoorde was van Diederik Samson (PVDA kamerlid), hij zei: "Tegen de waanzin van een opblaasbare jacuzzi in de tuin kunnen we niet op." Die uitspraak deed hij niet speciaal voor het Journaal, maar komt uit een interview over het klimaat in het ledenblad van de PVDA 'Rood' uit april 2008. Het was dus niet actueel, geen echt 'nieuws', maar trof mij door de 'We want it all and we want it now'-mentaliteit (oorspronkelijk een nummer van Queen) die Samson hier aan de kaak wilde stellen. Helemaal mee eens, ook al weet ik best dat we er allemaal min of meer aan meedoen.

Wij waren op vakantie...

De koffers zijn uitgepakt en de rommel opgeruimd. De meeste foto's zijn bewerkt en de rest volgt nog. Lees hieronder onze vakantiebelevenissen van deze zomer:

Lussac-les-Châteaux

Zaterdag 5 juli 2008

Om 8 uur stipt vertrokken wij met 3 auto's richting Frankrijk. Onderweg hielden wij contact met de mobiele telefoons. Hoe nodig dat was, bleek bij de eerste afgesproken stop. Eén van de 3 auto's had in Antwerpen de verkeerde snelweg genomen en daarom besloten we om direct ná Lille (waar we alledrie weer op dezelfde autoweg zouden moeten rijden) voor de eerste keer te stoppen. Na afrit 14 Bapaume Albert de eerste parkeerplaats. Dat was volgens mij Aire de St. Léger, maar daar stond niemand en kwám niemand. Een telefoontje leerde ons dat één van de andere auto's een parkeerplaats verder stond te wachten en de derde auto was op een hele andere plaats op de A1 gekomen en had allebei de parkeerplaatsen gemist. Een uur verder troffen we elkaar eindelijk, inmiddels was het half 1 en tijd voor de meegenomen lunch. Helaas regende het dat het goot en moesten we noodgedwongen onder een afdak schuilen en staande onze boterhammen opeten. Veel later dan gepland vertrokken we weer, het bleef rotweer. Rond Parijs was het erg druk, maar we konden wel blijven rijden. Gelukkig waren er geen echte opstoppingen, maar het was wel 3 uur geweest voordat we echt door konden rijden. De planning van ongeveer 9 uur rijden, zouden we zeker niet gaan halen. Dus moesten we vast bellen naar de eigenaar van het huis in Lussac-les-Châteaux dat we later dan 6 uur zouden arriveren. Pas de problème!
In Blois deden we nét voor 5 uur boodschappen bij E. leClerc, we durfden niet te riskeren dat de supermarkten die we later tegen zouden komen allemaal al gesloten zouden zijn.
Eenmaal aangekomen in Lussac was het een enórm probleem om het juiste adres te vinden, zelfs met de Tom Tom viel dat niet mee. Toen de eerste auto, die met dit navigatiesysteem uitgerust was, het eindelijk gevonden had, was het nog ingewikkeld genoeg om de andere 2 auto's op de goede plek te krijgen. Uiteindelijk was het 8 uur geweest voordat we de sleutel en een rondleiding van de eigenaar kregen. Wát een huis, prachtig en verschrikkelijk tegelijk. Héél veel ruimte, een prachtige tuin, gróót zwembad en veel kamers en badkamers. Maar ook veel rommel, overal waar je kijken kunt, staat wel iets (vooral in de weg), de kasten op de slaapkamers liggen vol lakens en handdoeken maar bij de lakenpakketten die we huren zaten niet eens slopen. Die hebben we zelf maar gepakt.
In de keuken troffen we een vaatwasmachine aan die nog vol stond met de ooit schone vaat van het vorige seizoen. Zo rook het tenminste toen we de klep opendeden. Een extra spoelbeurt dus maar, dat hielp in ieder geval prima.
Ook in de keuken staan alle kasten vol, ook met etenswaren die al over de datum zijn. En zo kan ik nog heel lang doorgaan, in de badkamer stonden de tandenborstels van de bewoners (??) nog bij de wastafel en waren de tandpastaresten nog duidelijk aanwezig. Dat wordt een hele lijst voor de organisatie van wie wij het huren!

Zondag 6 juli 2008

Een rustdag, zoals ze in de Tour zeggen. Na de afmattende reis gisteren, hebben we niet veel meer gedaan dan genieten van het zwembad en een kleine wandeling naar het dorp.

Maandag 7 juli 2008

Omdat de achterklep van de Twingo sinds zaterdag niet meer dicht wilde, moesten we vandaag naar een Renault garage. In Chauvigny hebben we die gevonden en waar wij dachten dat het een klusje van niks zou zijn, bleek het toch moeilijker dan we dachten. Het slot is nu provisorisch gemaakt, de klep blijft dicht, maar na thuiskomst moet er serieus naar gekeken worden. Vlakbij Chauvigny ligt een prachtig kasteel (Château Touffou), daar hebben we een rondleiding van een gids gehad. Helaas is maar een klein gedeelte open voor publiek, het woongedeelte (waar mevrouw Ovilgy in haar eentje huist) is niet toegankelijk. De gids sprak alleen maar Frans en als ondersteuning kregen we een in erg slecht Engels vertaalde uitleg mee. Dat hielp in ieder geval wel een beetje om het rappe verhaal vol jaartallen van de gids beter te begrijpen.

Dinsdag 8 juli 2008

Vandaag was de dag van het wielrennen. In plaats van naar de proloog, die dit jaar niet officieel verreden werd, gingen wij naar de eerste tijdrit van de Tour de France. Die was in Cholet, een stadje dat ongeveer 180 km van ons vakantiehuis ligt. De start van de eerste renners stond om ongeveer half 11 gepland en wij vertrokken daarom al om 8 uur 's ochtends. De drukte onderweg én in Cholet viel erg mee en om ongeveer 11 uur hadden wij een prima plek gevonden waar we de rest van de dag konden blijven staan. Om half 6 kwam de laatste renner op de terugweg voorbij. Voor ons betekende dat dat we weer richting auto konden en terug naar 'huis'. 's Avonds om half 10 zaten we aan de ovenschotel op ons terras.

Woensdag 9 juli 2008

De hele dag prima weer en stralende zon hield ons voornamelijk bij het zwembad. Ger, Piet en Lennart gingen 's middags nog wel even naar de Tour kijken ergens halverwege de etappe. Roos, Thomas en ik deden in die tijd de boodschappen bij de Intermarché. Muis rende iedere keer als een gek rond het zwembad en uiteindelijk kreeg ze daardoor last van haar achterpoten. Doordat die nat werden, werden de nagels zacht en sleten zo hard af dat het begon te bloeden. Nu hinkt ze een beetje en mag ze niet meer rond het zwembad rennen.

Donderdag 10 juli 2008

Alweer zo'n stralende dag. 's Middags namen we een kijkje in Chauvigny en dan vooral in het middeleeuwse gedeelte van de stad. Veel meer dan wat lezen, wat zwemmen en af en toe een wandeling naar het dorp doen we hier ook niet. We genieten vooral van onze vakantie!

Vrijdag 11 juli 2008

Laatste dag alweer in Lussac-les-Châteaux en helaas werkt het weer vandaag niet mee. Met bakken viel het vanochtend uit de lucht, nu begint het net wat op te klaren (12.30 uur). We wachten nog even en dan vertrekken we naar Montmorillon om daar wat rond te kijken. Als we terugkomen, moet de grootste troep worden opgeruimd en vanavond willen we wat gaan eten in het dorp.

Zaterdag 12 juli 2008

Om 8 uur vanochtend stonden wij klaar om te vertrekken, maar moesten wachten op de contactpersoon van de verhuurder. We hebben onze waarborgsom helemaal terug, uiteraard verminderd met kosten van water en elektra. De schoonmaakkosten hebben we gewoon betaald, dat was nou eenmaal afgesproken. Dat we het huis niet schoon aantroffen, zullen we richting verhuurorganisatie communiceren als we thuis zijn.
Gisteravond hebben we nog gegeten bij de plaatselijke pizzeria, het enige restauarant in Lussac dat wat ons betreft in aanmerking kwam (veel meer zijn er ook niet).
De reis naar ons volgende vakantiehuis viel grotendeels in het water. Gelukkig was het nog net droog toen we stopten voor de lunch, maar we hebben ook erg veel regen gehad. Rond Valence waren erg veel files en we deden er al met al erg lang over. Omdat we niet het risico wilden lopen dat we te laat zouden arriveren voor de boodschappen hebben we die onderweg gedaan. Om ongeveer kwart voor 8 waren we eindelijk in Caseneuve waar we opgewacht werden door de verhuurder. Wát een opluchting was het om in een geweldig huis te worden ontvangen, alles klopt hier. Het is schoon, de bedden waren al opgemaakt en we hebben voldoende handdoeken. Bovendien straalt het huis een bepaalde luxe uit, het is net alsof het op ons heeft gewacht en wíj de eerste huurders zijn. Geweldig.
Gelukkig was het inmiddels ook droog en konden we buiten eten. In de verte zagen we het onweren en uiteindelijk begon het toch te regenen. Maar toen was het al laat genoeg om naar bed te gaan.

Zondag 13 juli 2008

In eerste instantie was de lucht grijs, maar al vroeg brak de zon door. We zitten in een erg klein dorp waar verder niks is en we moesten met de auto naar Apt voor brood en een krant. Dat is nog een hele onderneming, want de hellingen zijn hier stijl en ons huis heeft een bijna verticale oprit naar de weg. De eigenaar had al gezegd dat je niet moet aarzelen, maar gewoon flink gas geven en naar boven rijden. Aan mij de eer om dat de eerste keer te proberen. Spannend want de auto wil alleen maar achteruit naar beneden, maar gelukkig ging het heel goed.
Na het ontbijt vonden we dat er niet genoeg te eten in huis was (ondanks de boodschappen onderweg van gisteren) en zijn we nog naar Cavaillon gereden omdat daar een supermarkt open was. Dichterbij was alles gesloten vanwege de zondag. 's Middags hebben we heerlijk gezwommen en verder niet veel meer gedaan. De 'jongens' hebben op de fiets de hellingen uitgeprobeerd, zij moeten immers dinsdag de Mont Ventoux bestrijden!

Maandag 14 juli 2008

Vandaag is het quatorze juillet, maar toen we daar in Apt iets van mee wilden pikken, bleek er eigenlijk niks te doen te zijn. Behalve wat trainen op de fiets door de mannen, hebben we niet veel meer gedaan dan behoorlijk relaxen (én zwemmen natuurlijk). Het weer was fantastisch, maar dat hoort ook zo in de Provence. Morgen is de grote dag, dan zullen we weten of al het trainen geholpen heeft en hoe zwaar de beklimming uiteindelijk was. Roos en ik gaan met de auto de berg op en nemen jackjes voor de terugweg (het kan koud zijn in de afdaling), extra eten en drinken en natuurlijk het fototoestel mee. Wordt vervolgd.

Dinsdag 15 juli 2008

Mont Ventoux

Het was een vroege start vanochtend. Om kwart voor 8 reden de heren al naar Bedoin, waar voor Lennart en Thomas nog fietsen gehuurd moesten worden. Ger heeft zijn eigen fiets meegenomen. Roos en ik vertrokken ruim een uur later en gingen eerst in Apt naar de bakker en de krantenwinkel voor een l'Equipe. Vervolgens begonnen wij ook aan de rit naar Bedoin om vanaf daar de Mont Ventoux per auto te beklimmen. Ergens midden in het bos haalden we Ger in, hij had het zichtbaar moeilijk. Een heel stuk verder stond Lennart langs de weg net zijn bidons te verwisselen. Balen dat wij hem net inhaalden waar hij stilstond! Toen we bijna boven waren zagen we Thomas fietsen, hij was nog even iemand aan het inhalen en zag er nog redelijk fris uit. Eenmaal boven was het nog een hele toer om de auto de laatste bocht om te krijgen, midden op de helling stonden we zo ongeveer stil omdat er een auto voor ons op zijn rem ging staan. Gelukkig liet ik de auto niet afslaan (mijn grote angst omdat ons dat een paar jaar geleden op dat punt wel overkomen was...) en vonden we snel een parkeerplek. We waren nog niet zo lang boven toen we Thomas al aan zagen komen! Ze waren om 09.45 uur vertrokken uit Bedoin en hij arriveerde om 11.42 uur op de Berg der Winden. Om 12.03 uur zagen we Lennart boven komen en het duurde nog tot 12.24 uur voordat Ger aankwam. Maar ze hadden het gehaald en dat was voor iedereen een opluchting! Hoe moe ze ook waren, na even rusten zag je ze al snel opknappen. Het was tijd om aan de afdaling te beginnen. Daarbij hadden de fietsers een voorsprong op ons, onderweg zagen we wel opeens Lennart en Ger fietsen en daar zijn we een tijdje achter blijven rijden. Met een snelheid tussen de 40 en 50 km gingen ze naar beneden, eigenlijk best eng. Bijna beneden zagen we Thomas langs de kant van de weg zitten wachten op de rest. Roos en ik reden door naar Apt voor de boodschappen en de mannen moesten eerst hun fiets inleveren en gingen daarna naar huis. Toen wij eindelijk in Caseneuve aankwamen, zaten zij al uit te rusten op het terras. Ze waren nog wel ongerust geweest over ons omdat zij onderweg een of andere maniak op een motor tegen waren gekomen die hun linker buitenspiegel aan diggelen had geslagen. Gelukkig hadden wij daar geen last van gehad. Een akelig idee is het wel natuurlijk dat er hier in de buurt een gek rondrijdt die het leuk vindt om auto's te pesten!
Na het fietsavontuur hebben we van een uitgebreide lunch genoten en daarna was het relaxtime, lekker zwemmen en lezen. Wij genieten hier volop van het Franse leven.

Woensdag 16 juli 2008

Alweer van dat stralende weer! Dat hoort ook zo in de Provence. Het was vandaag uitslaapdag, tenminste voor degenen die dat wilden. Ger en ik waren zoals gewoonlijk als eerste op en vertrokken vroeg naar Apt naar de bakker en om ducktape te halen om de spiegel van de Picasso tijdelijk te repareren. Ik vond het wel spannend om weer over de berg te rijden met de wetenschap dat daar ergens een idioot op een motor rondrijdt die het op buitenspiegels heeft voorzien. Gelukkig kwamen we hem niet tegen.
Na een uitgebreide brunch zijn we vandaag naar Avignon geweest waar het theaterfestival in volle gang was. Er was zelfs een Nederlands gezelschap(je) en er hing ook een affiche van www.riky.fr!
Het was heet en druk in Avignon en toen we terugreden, kwamen we midden in de avondspits terecht. Om kwart over 6 lag ik weer heerlijk in het zwembad, wat een leven!

Donderdag 17 juli 2008

Vandaag hebben we wijn gehaald in Bonnieux, dat doen we iedere keer als we in de Provence op vakantie zijn. Verder zijn we nog even naar een 'foire artisanale' in Apt geweest, maar dat stelde niet zo veel voor. Het was weer een echte vakantiedag: beetje zwemmen, beetje lezen, beetje veel luieren en natuurlijk naar het Tourjournaal kijken (waarin het zoveelste doping schandaal besproken werd...). Morgen laatste dag in de Provence, jammer want het is hier heerlijk.

Vrijdag 18 juli 2008

De laatste dag hebben we natuurlijk wéér volop zon en het is heet. 's Ochtends als Ger en ik naar de bakker rijden in Apt, is het bij de kinderen nog helemaal stil. Rustig aan beginnen. Na een laat ontbijt vertrekken we naar Arles. Vooral om de sfeer van Vincent van Gogh te proeven en natuurlijk ook vanwege het mooie oude Romeinse stadje zelf.
Op de trappen van de Arena wordt net de tafel voor Mart Smeets klaargezet, daar zal vanavond de 'avondetappe' van de Tour worden uitgezonden. Ger moét natuurlijk even op de stoel van Mart Smeets gaan zitten, daar heb ik snel een foto van gemaakt. Ze zijn bezig de Arena te renoveren, een enorm project waar bijna € 9.000.000,- mee gemoeid is. Het zal nog tot 2011 duren voordat alles klaar is.
In Arles hebben we uitgebreid geluncht, zodat we vanavond alle restjes die er nog zijn op kunnen eten. Morgenochtend vertrekken we al om 8 uur, ná de 'avondetappe' naar bed dus (leuk om Mart Smeets nu weer op zijn stoel te zien zitten voor de Arena in Arles).

Caseneuve

Zaterdag 19 juli 2008

Op dit moment ben ik aan mijn laatste alinea van dit vakantieverhaal begonnen. Ik zit in het Campanile Hotel in Dijon, we zijn net aangekomen. Bij Montélimar hadden we last van wat file, verder konden we doorrijden tot Lyon. Dáár stonden we nogal vaak en lang stil, maar eenmaal uit de tunnel was het weer gasgeven geblazen en schoten we lekker op. Net buiten Villefrance-sur-Saône hebben we aan de gelijknamige rivier gepicknickt, heerlijk in de zon. Vanochtend in Coustellet nog verse baguettes gekocht en er was nog voldoende beleg over om mee te nemen. Een laatste mogelijkheid om te genieten van de Zuidfranse zon!
Morgen, als we thuis zijn, zet ik het hele verhaal plus alle foto's op internet. Dan kunnen we nog zo vaak als we willen nagenieten van deze heerlijke vakantie! (In ons laatste vakantiehuis én hier in het hotel is wel internet, maar ik vind het zonde van mijn vakantietijd om eindeloos te internetten...).