Verhuizen

Deze week stond helemaal in het teken van verhuizen. Helaas betekent dat niet dat wij ons huis verkocht hebben. Wij wonen nog steeds in Mill en wachten geduldig tot we daadwerkelijk van huis kunnen wisselen. Dan moeten we eerst onze huidige woning verkocht hebben en dat verloopt nog niet voorspoedig. Maar in de afgelopen 14 dagen heb ik toch 3 verhuizingen achter de rug, vanwaar deze week 2. De eerste twee verhuizingen waren zogenaamde virtuele verhuizingen. Ik hoefde helemaal niks in te pakken, geen dozen en meubels te versjouwen en er was absoluut geen rommel op te ruimen. Ook de kosten vielen verschrikkelijk mee, alles bij elkaar waren die hooguit € 75,-! Ik kon ze dan ook helemaal zelf vanachter mijn pc regelen. Ik was als het ware mijn eigen erkende verhuizer! Hoe dat zo kwam?

Al enige tijd was ik van plan om twee domeinnamen die ik in mijn bezit heb en die bij twee verschillende - veel te dure - providers ondergebracht waren te verhuizen. Ten eerste vanwege de kosten omdat ik inmiddels goedkopere ervaringen had met andere domeinen, maar zeker niet in de laatste plaats omdat ik de hoeveelheid spam die ik via de mail met die domeinnamen binnenkreeg behoorlijk zat was. Bij de goedkopere provider van mijn andere domeinnamen had ik daar absoluut geen last van en bovendien kon ik daar zelf veel meer regelen zonder dat ik daar extra voor hoefde te betalen. Ik begon 2 weken geleden met mijn zakelijke domein www.tekst-etcetera.nl te verhuizen en dat was - met behoud van e-mail - binnen 24 uur geregeld. Vanaf het moment van die verhuizing komt er nauwelijks nog spam binnen, ook dat gedeelte beviel me wel. Tien dagen geleden zette ik daarom ook de verhuizing van www.lievendag.nl in gang. Dit had wat meer voeten in de aarde, want dat domein moest eerst officieel van eigenaar veranderen voordat ik het kon verhuizen. In de tijd dat ik lievendag.nl aanvroeg was het namelijk nog niet mogelijk voor particulieren om een .nl domeinnaam te registreren en daarom stond het domein nog steeds op naam van een stichting namens wie we toen de aanvraag deden. Maar na 5 werkdagen (in totaal 7 dagen) was ook dat domein verhuisd en de hoeveelheid spam op dat domein is nu teruggelopen van minimaal 100 per dag tot maximaal 1 per 2 dagen. Wat een verademing! Tot zover mijn - geslaagde - virtuele verhuizingen.

De 3^de verhuizing was vandaag en die verliep veel minder voorspoedig. Het gebeurde bij een vriendin en de bestemming was een modderige bouwkavel waar de bouw nog moest beginnen. Zij heeft haar huis wél verkocht en gaat een nieuw, uniek woonhuis bouwen maar is nog in het stadium dat de tekening zelfs nog niet is goedgekeurd. Daarom heeft ze een noodwoning - hier verder aangeduid als woonunit of bouwkeet - op haar perceel laten plaatsen en daar moesten vandaag lampen worden opgehangen en apparatuur worden aangesloten. Haar oude huis moest leeg en schoon en er moest ook nog van alles afgevoerd worden naar de stort. Mijn 'opdracht' was om op het oude adres de audiovisuele apparatuur af te koppelen en in de tijdelijke woning alles weer aan te sluiten. Dat was geen probleem, waren het niet dat de TV-kabel nog niet doorgetrokken was tot ín de woning, dus het laatste gedeelte kon ik niet afmaken. Er is nu videobeeld, de dvd-speler doet het weer en de stereo staat met 4 boxen te dreunen als je de volumeknop open draait. Mijn tweede 'opdracht' vandaag ging om ongeveer hetzelfde wat betreft de internet/telefoonaansluiting. Dat werd al moeilijker, want de telefoonmaatschappij zet het signaal pas op maandag om, dus de controle of alles werkt zou ik sowieso al niet halen. Maar na grondige inspectie van de woonunit vond ik nergens een binnenkomende hoofdaansluiting van de telefoon. Die had ik wel nodig om de splitter en het modem te kunnen plaatsen en aansluiten. Ook buiten zag ik alleen maar losse kabels, tot ik uiteindelijk ontdekte dat de KPN-kabel niet verder was gekomen dan de bouwkast die op een afstand van zo'n 50 meter van de bouwkeet staat. Geen signaal, maar ook geen kabels dus. Maar och, de lampen hangen, er is muziek en de computer staat op zijn plaats. De rest komt dan wel.
Kijk ook op 'Ruimte voor Ruimte Deurne'.

Alleen Huub van der Lubbe

Terwijl heel Den Bosch, pardon Oeteldonk, op zijn kop stond, beleefden wij er een rustige avond in het Koningstheater. Het kan echt. Met 'Alleen Huub van der Lubbe' - de naam van de voorstelling geeft precies aan waar het om gaat - genoten wij van heerlijke muziek en niet te vergeten prachtige poëzie. Met alleen zijn stem, zijn gitaar, zijn liedjes en gedichten creëert hij een ingetogen sfeer waarin ook plaats is voor contact met het publiek. Hij begint zijn optreden met een kwartier onafgebroken muziek waarin de nummers vloeiend in elkaar overlopen. Daarna pas is er tijd om zijn publiek welkom te heten en vertelt hij tussen de songs door over het ontstaan ervan en over zijn belevenissen als dichter/zanger/tekstschrijver. Hierbij wordt hij ondersteund door zijn 'autocue' zoals hij het koffertje noemt waarin zijn speellijst en andere geheugensteuntjes blijkbaar zitten. Hij zingt en vertelt en speelt op zijn gitaar met heel zijn lijf, zoals we dat van hem gewend zijn. Maar toch is het allemaal veel kleiner, ingetogener en vooral rustiger dan tijdens zijn optredens met De Dijk. Hier stáát hij, helemaal alleen, kwetsbaar maar sterk. De zanger van De Dijk is nu gewoon Huub en hij neemt zijn publiek mee op zijn persoonlijke herinneringsreis. Hij vertelt over zijn samenwerking met Gerrit Komrij, over hoe hij eerst tegen hem opkeek en over hoe hun vriendschap tot stand kwam. Die samenwerking tussen 2 dichters - gedichten van Van der Lubbe zijn opgenomen in Komrij's bloemlezing 'De Nederlandsche poëzie van de 19e tot en met de 21e eeuw in 1000 en enige gedichten'- resulteerde in het prachtige lied 'Simpel Verlangen' (gedicht van Gerrit Komrij op muziek van en gezongen door Huub van der Lubbe).

Na een uur dacht Van der Lubbe dat we onderhand wel toe waren aan een korte pauze. Eigenlijk was het jammer dat de betovering even verbroken werd, maar na een koel biertje in een drukke foyer was het heerlijk om weer opgenomen te worden in het rustige wereldje achter de theaterdeur. Huub begint met zijn bekende en minder bekende liedjes en heeft de zaal in korte tijd weer helemaal onder controle. Hij heeft plezier in het contact en wordt ook steeds losser. Zijn pleidooi voor poëzie en hoe je als beginnende tekstschrijver overal en altijd op bijzondere teksten bedacht moet zijn is in al zijn eenvoud geweldig om te horen. Hij sluit uiteindelijk 'unplugged' af, doet een stapje naar voren en zingt zonder microfoon zijn laatste nummer: 'Zoek je ooit iemand om van je te houden..'.

Kijk ook op www.huubvanderlubbe.nl en www.koningstheater.nl

En vooruit, omdat het tenslotte Carnaval is ook nog de foto's van de optocht die vanmiddag door Mill trok:

Carnaval 2009 Optocht Mill

Tom Waits until spring

Na een week van uitersten - op maandag begonnen met een crematie en op zaterdagavond een feestje - besteedden wij onze zondagmiddag in onze favoriete stad 's Hertogenbosch. Of eigenlijk al Oeteldonk, want overal kwamen wij feestgangers tegen in de carnavalskleuren rood, wit en geel. Bij het Theater aan de Parade was het een drukte van belang, maar gelukkig stond er duidelijk aangegeven waar de 'Veurdeur' was. Niet dat wij daar vandaag doorheen gingen, wij vonden onze bestemming later op de middag in het Koningstheater daar vlakbij.
Maar eerst gingen wij lunchen in De Blauwe Druif aan de Markt. Als toekomstige bewoners van Den Bosch proberen wij allerlei gelegenheden uit als het gaat om lekker eten en drinken. Bij de genoemde brasserie ging het in ieder geval snel - de lunch op zich was 'niet vies' zoals onze jongste zoon een niet bijzonder lekker, maar heel goed te eten gerecht altijd benoemde toen hij nog thuis woonde - zodat we ruim op tijd in het theater waren. Begin deze week hadden we nog snel kaarten besteld voor een eenmalig Nederlands optreden van een Vlaams gelegenheidstrio dat op dit moment een tribute aan Tom Waits brengt in diverse (voornamelijk Vlaamse) theaters. Het trio bestaat uit 2 muzikanten en een actrice die de zang voor haar rekening neemt. Op de website van Cultureel Centrum De Schakel in Waregem (België) worden ze als volgt aangekondigd:
'Tom Waits in Vlaamse klei… de rauwe stem van Antje de Boeck, schitterende accordeon van Rony Verbiest en meesterpianist Jef Neve. Het vriendenclubje gaat tot op het bot.'
De voorstelling beoogde absoluut geen imitatie van een optreden van Tom Waits te zijn, alhoewel het lage, rauwe stemgeluid van Antje de Boeck wel heel erg op het geluid van deze zanger lijkt. Ze begon met Children's Story, een luguber verhaaltje voor het slapen gaan:

Children's Story

Once upon a time there was a poor child,
with no father and no mother

And everything was dead
And no one was left in the whole world
Everything was dead

And the child went on search, day and night
And since nobody was left on the earth,
he wanted to go up into the heavens
And the moon was looking at him so friendly
And when he finally got to the moon,
the moon was a piece of rotten wood

And then he went to the sun
And when he got there, the sun was a wilted sunflower
And when he got to the stars, they were little golden flies.
Stuck up there, like the shrike sticks 'em on a blackthorn

And when he wanted to go back, down to earth,
the earth was an overturned piss pot
And he was all alone, and he sat down and he cried
And he is there till this day
All alone...

Okay, there's your story!
Night-night!

Written by: Georg Büchner (Woyzeck, <1837)

Listen to audio excerpt of Children's Story as performed in the theatre play Woyzeck.

Een logisch gevolg op dit 'verhaaltje' was natuurlijk 'Lullaby'.
Het sublieme pianospel van Jef Neve - die voor de verandering ook af en toe achter een heus harmonium plaatsnam - steeg af en toe boven de Waits' sfeer van rokerige bar uit, maar was geweldig om naar te luisteren. Ook Rony Verbiest (behalve begeleidend muzikant ook echtgenoot van De Boeck) liet muzikale hoogstandjes horen op zijn accordeon. Met de saxofoon en mondharmonica wist hij de sfeer bijzonder goed te treffen. Samen zorgden deze 3 Vlamingen af en toe voor koude rillingen, maar door onverwachte improvisaties op piano en accordeon waren er ook luchtige momenten.
De voorstelling werd beëindigd met misschien wel het bekendste nummer van Waits: 'Waltzing Matilda' (originele titel hiervan is 'Tom Traubert's Blues'), een muzikaal gevoelig verhaal, oorspronkelijk afkomstig uit Australië waarbij 'waltzing Matilda' vertaald moet worden als met een plunjezak op je rug op pad gaan, oftewel gaan backpacken.

Tom Traubert's Blues

Wasted and wounded, it ain't what the moon did
I got what I paid for now
See you tomorrow, hey Frank, can I borrow
A couple of bucks from you?
To go waltzing Matilda, waltzing Matilda
You'll go waltzing Matilda with me

I'm an innocent victim of a blinded alley
And I'm tired of all these soldiers here
No one speaks English, and everything's broken
And my Stacys are soaking wet
To go waltzing Matilda, waltzing Matilda
You'll go waltzing Matilda with me

Now the dogs are barking and the taxi cabs parking
A lot they can do for me
I begged you to stab me, you tore my shirt open
And I'm down on my knees tonight
Old Bushmills I staggered, you buried the dagger
In your silhouette window light
To go waltzing Matilda, waltzing Matilda
You'll go waltzing Matilda with me

Now I've lost my St. Christopher, now that I've kissed her
And the one-armed bandit knows
And the maverick Chinamen, and the cold-blooded signs
And the girls down by the strip-tease shows go
Waltzing Matilda, waltzing Matilda
You'll go waltzing Matilda with me

No, I don't want your sympathy, the fugitives say
That the streets aren't for dreaming now
And manslaughter dragnets, and the ghosts that sell memories
They want a piece of the action anyhow
Go waltzing Matilda, waltzing Matilda
You'll go waltzing Matilda with me

And you can ask any sailor, and the keys from the jailer
And the old men in wheelchairs know
That Matilda's the defendant, she killed about a hundred
And she follows wherever you may go
Waltzing Matilda, waltzing Matilda
You'll go waltzing Matilda with me

And it's a battered old suitcase to a hotel someplace
And a wound that will never heal
No prima donna, the perfume is on
An old shirt that is stained with blood and whiskey
And goodnight to the street sweepers, the night watchmen, flame keepers
And goodnight, Matilda, too

Na dit nummer volgden er nog 2 toegifts en toen was het helaas echt afgelopen. Toen we buiten kwamen, regende het, maar we waren nog te vol van deze middag om er last van te hebben.

CC De Schakel
www.tomwaitslibrary.com
www.tomwaitsuntilspring.be
www.koningstheater.nl

Met Maarten van Roozendaal in Het Wilde Westen

(Fotograaf: Ben van Duin)

Wat kan ie zingen hè... Deze kleine variatie op de opmerking van Chantal Jansen over Fatima de Moreiro de Melo schoot me gisteravond te binnen toen ik Maarten van Roozendaal bezig hoorde. Met veel volume - of juist niet - prachtig gearticuleerd en perfect getimed, brengt hij zijn liedjes ten gehore. In het Koningstheater in Den Bosch zaten wij op rij 0 bijna boven op de vleugel en was het alsof we bij Maarten, Marcel (de Groot, gitaar) en Echon (Kracht, contrabas) op bezoek waren. In een groot theater komt de show ongetwijfeld ook tot zijn recht, maar wij waren blij dat we daar in dat kleine zaaltje in Den Bosch zaten. Ondanks de stevige verkoudheid waar Maarten van Roozendaal overduidelijk last van had ('het komt zelden voor dat ik het ben die door mijn eigen voorstelling heen hoest'), klonk de muziek als een klok.

Gisteravond begonnen wij ons avondje Den Bosch met wat tapas en heerlijke vis in De Dirigent. Lekker vroeg kwamen wij aan bij het Koningstheater waar we nog tijd genoeg hadden voor een kop koffie en een praatje met de man van de kassa. De overbodig geworden kaarten voor De Nieuwe Snaar (die waarschijnlijk voorlopig niet in dit theater zullen spelen) heb ik nu ingeruild voor wat anders. Dat is ook weer geregeld.
Eindelijk was het tijd voor de voorstelling, Maarten van Roozendaal begon met een lied over zijn 'vriend' Randy. Later noemde hij ook nog zijn 'vrienden' Bob, Neil en John. Voor de kinderen onder ons legde hij welwillend uit dat het om meneer Newman, Dylan, Young en Cash ging. De toon was gezet.
Vervolgens begon hij met zijn verhaal dat ons naar het Wilde Westen moest leiden. Over beschavingen en het integratieprobleem. Over hekjes die voor overzicht moeten zorgen, of juist niet? Alles onderbroken door prachtige songs met scherpe teksten. Veel zwartgalligheid, veel sterfgevallen ook, maar altijd ergens een kwinkslag of knipoog. Behalve zingen kan Van Roozendaal ook uitstekend piano spelen. Dat spel wordt versterkt door het virtuoze gitaarspel van Marcel de Groot. Dat heeft ie niet van zijn vader. De bastonen die Egon Kracht produceert, zorgen voor spanning als het moet, terwijl met wat vrolijke 'plokjes' de kwinkslagen worden vergezeld.
'Om een lang verhaal kort te maken...', gaat Van Roozendaal regelmatig verder na een muzikale onderbreking. Over zijn stamkroeg 'Het Kalfje' die wegens sterfgeval gesloten is, over de begrafenis van René, de barman. De verhalen houden de zaal in spanning, maar er wordt ook regelmatig gereageerd.

Na anderhalf uur is de koek op en blijkbaar heeft ook de stem van Van Roozendaal genoeg te verduren gehad. Met een kleine toegift wordt de voorstelling afgesloten, wij hadden een erg leuke avond in Den Bosch.

Interview met en over Maarten van Roozendaal