De tijd vliegt en wij zijn onze eigen piloot...

Het is meer dan twee weken geleden sinds mijn laatste bijdrage aan dit blog. Ik zat toen in Stuttgart op mijn kamer in Tagungszentrum Hohenheim. Na thuiskomst op zondagavond lag er een 'normale' werkweek voor ons met aan het einde alweer een weekend weg. Het derde weekend van september is traditioneel ons familieweekend en dit jaar gingen we voor de tweede keer naar een geweldig huis in La Roche en Ardenne. We hadden een paar gezellige dagen die wij ongedwongen met het grootste gedeelte van de familie doorbrachten. Met de gebruikelijke barbecue en Belgische biertjes, een fikse wandeling en ongelooflijk mooi weer werd het weekend weer onvergetelijk. En een nieuwe traditie lijkt geboren: volgend jaar gaan we opnieuw naar Villa Constantia in La Roche. Er is al geboekt voor het derde weekend van september 2011!

Daar moeten we nog bijna een jaar op wachten en intussen gaan we gewoon verder met wat er op ons pad komt. Dat zijn vaak hele leuke dingen, zoals bijvoorbeeld deze week een High Tea in Den Bosch. Voordat ik daar met mijn vriendin naartoe ging, bezochten we eerst De Muzerije in die stad. De Muzerije noemt zichzelf 'Huis voor de amateurkunst' en de hoofdvestiging is aan de Hinthamerstraat in de Brabantse hoofdstad. Na een intensieve verbouwing is dit monumentale pand onlangs heropend en het is verrassend wat er achter de statige gevel schuilgaat. Behalve de voormalige muziekschool aan de Hinthamerstraat zijn er diverse panden geïntegreerd in het gebouw. In de enorme hal - die meer wegheeft van een atrium - zijn de oude panden op een prachtige manier met elkaar verbonden door middel van veel glas en moderne materialen.
De reden voor ons bezoek was het kunstwerk dat door de Bossche kunstenaar Jos Willems speciaal voor dit gebouw ontwikkeld is. Het is een prachtige hoogstam-boom die er helemaal thuis lijkt te horen.
Jos Willems is mijn docent portret- en modelboetseren, de cursus die ik al een aantal jaren met plezier volg en die deze week weer begonnen is na de zomervakantie. Mijn 'kunsten' blijven nog beperkt tot eenvoudige beeldjes, daar heb ik mijn handen al vol aan.



Behalve een blij weerzien met mijn medecursisten boetseren, was er deze week ook een ontmoeting met iemand die ik misschien al wel 30 jaar niet meer gezien had. Dat was best spannend, want in zo'n lange periode veranderen mensen en situaties natuurlijk nogal. Maar al meteen bij binnenkomst in haar huis was het duidelijk, tussen ons was het als vanouds. Net als vroeger presteerden we het om 70 minuten in een uur te kletsen en dat een hele middag lang! Het is fijn om te merken dat oude vriendschappen blijven bestaan, ook al zijn er jaren overheen gegaan zonder contact!

En toen was het weer weekend en eindelijk waren we gewoon een keer thuis! Dat kwam heel goed uit, want er lagen nogal wat achterstallige klussen te wachten. Zo werd het de hoogste tijd dat we aan onze jaarlijkse 'spannende-avond-in-oktober' werkten, de eerste uitnodigingen daarvoor zijn nu de deur uit. De komende weken moet het programma voor deze avond vaste vorm krijgen, ideeën zijn er volop. Maar zoals met veel ideeën het geval is, zullen er hier ook weer afvallen omdat ze niet uitvoerbaar zijn. Daar gaan we eens stevig over nadenken de komende dagen. Maar dat doen we pas als we terug zijn uit Milaan, want daar zijn we eerst te gast op het Symposium 'DRACMA: un nuovo modo di affrontare il bambino con APLV'.

Deze week op Station Mill: Na de kermis

Düsseldorf - Kiev - Praag - Stuttgart

Vrijdag, 10 september.
De eerste helft van de week begon heel rustig. Tenminste als dat een goede term is voor ons leven van alledag. Als de week maar 3 werkdagen telt voordat je weer vertrekt, kun je nauwelijks van rust spreken. Net thuis van Gent, bracht ik de hond donderdagochtend alweer naar haar logeeradres. 's Middags reden wij richting Düsseldorf om daar het vliegtuig naar Kiev te nemen. Na alle drukke vluchten van de afgelopen tijden, was dit een soort droomervaring. Het begon al bij de incheckbalie. Ik had vooraf thuis geprobeerd om online in te checken, maar met Aerosvit Airlines (Oekraïne) kon dat alleen maar als je vertrok uit Kiev. Wij wilden er juist héén, dus dachten we dat we in een lange rij aan zouden moeten sluiten op de luchthaven. Maar eenmaal bij loket 245 aangekomen, stond daar helemaal niemand! IRL (In Real Life) inchecken ging hier werkelijk sneller dan Online. Bij de volgende hobbel, de douane, konden we bijna doorlopen en bij de security check werden we via de business class geleid en hadden we geen last van oponthoud. Eenmaal aangekomen bij gate C36 zat er een handjevol mensen te wachten en precies op tijd begon het boarden. Uiteindelijk zaten we met 25 mensen in het vliegtuig naar Kiev, wat een rust! Alsof je met een privétoestel vloog, alleen als je goed keek, zag je zo hier en daar wat mensen zitten.
Bij aankomst hadden we onze bagage snel te pakken - hoe kan het ook anders als je uit een vliegtuig komt met zo weinig passagiers. We werden opgewacht door de productmanager van Ecologic® Panda Lactomun® en stapten bij haar in de auto voor de rit van bijna een uur naar het hotel (Premier Palace Hotel). De vorige keer in Kiev zaten we in het President, een zeer luxe hotel met de gebruikelijke Oekraïense postituees in de lobby. Dit hotel is nog veel luxer (5*, overdadig is het goede woord) en heeft daarom waarschijnlijk ook stijlvollere 'dames van plezier'. Dat schijnt er hier nou eenmaal bij te horen, zelfs in dit chique hotel kun je een kamer voor 2 uur boeken en als je een kamer voor één persoon hebt geboekt mag je één invité meenemen naar de viplounge... Voor ons blijft het toch wat ongemakkelijk.
Pas om 10 uur 's avonds plaatselijke tijd (een uur later dan Nederland) zaten we aan het diner. Wij dachten daar andere bekenden te treffen, maar er bleek alleen gedekt te zijn voor de productmanager en onszelf. De rest van het gezelschap, zoals de ons bekende Dmytro, ontmoeten we zo meteen tijdens de conferentie.
Het diner verliep nogal rommelig, vooral door de taalbarrière waar we last van hadden. Het slechte Engels van de Oekraïense en onze totale onbekendheid met haar taal, zorgden nogal eens voor complete spraakverwarring. Uiteindelijk hebben we het bij korte gesprekjes in standaard-Engels gehouden.
Vanochtend zaten we alweer vroeg aan het ontbijt - een buffet met alles erop en eraan. Mijn echtgenoot is nu aan het overleggen met Dmytro die zo meteen zijn presentatie simultaan gaat vertalen in het Oekraïens en ik voeg me over enkele minuten bij hen om te gaan luisteren naar die presentatie.
Vanmiddag na de lunch vliegen we via Praag naar Stuttgart, daar hoor je later meer van.

Zaterdag 11 september.
De presentatie verliep prima, alhoewel het altijd moeilijk blijft als het publiek geen Engels verstaat en dus ook geen rechtstreekse vragen kan stellen na afloop. De meeting begon met het uitreiken van een diploma aan een van de aanwezigen, uiteraard verstonden wij daar helemaal niks van, maar we begrepen wel dat het heel belangrijk was.
Na afloop van de lezing van mijn echtgenoot werden we onmiddellijk de zaal uitgeloodst en in het zaaltje ernaast opgevangen door de product manager die als dank een pop in traditionele Oekraïense klederdracht aanbood. Die kan dan mooi op ons tafeltje met curiositeiten uit de hele wereld die we in de loop der tijd verzameld hebben. Het tafeltje zelf is van origineel Indonesisch houtsnijwerk en al heel oud, maar dat terzijde.
Na deze ceremonie moesten we meteen de auto in om door de verkeerschaos die er blijkbaar altijd is in Kiev, naar het vliegveld te rijden. Deze keer werden we vergezeld door een van de 6 rayon managers met haar assistent die na de directeur Dmytro Gavrylenko, waarschijnlijk de best Engels sprekende employé van Biotop/Biopharma is. Maar zelfs dan is het nog moeilijk communiceren met Oekraïners. Met ons vieren in een kleine Skoda gepropt trotseerden we het verkeer, waarbij moet worden gezegd dat de regiomanager haar voet flink op het gaspedaal hield. Ook een bijna-aanrijding ('help, dit is niet de plek waar ik wil eindigen...') bracht daar geen verandering in. Wij dachten dat we nog ergens zouden lunchen, maar begonnen daar onderweg naar het vliegveld steeds harder aan te twijfelen. En dan blijkt hoe origineel de Oekraïners zijn: op het vliegveld Boryspil ergens in een zaaltje boven - we zouden het zelf nooit hebben gevonden - vind je een traditioneel restaurant. Eenmaal daarbinnen lijkt het net alsof je ergens in een klein dorp op het platteland terecht bent gekomen. Alle gerechten zijn traditioneel, de bediening en de aankleding van het restaurant eveneens.
We hebben er weer echte borsch gegeten met vereniki. De wodka hebben we dit keer afgeslagen, want later op de dag wachtte ons nog een uitgebreid diner in Stuttgart. (Lees ook Den Bosch - Kiev - Mill - Den Bosch)

Na de lunch dachten wij tijd genoeg te hebben voor het inchecken enzovoort, maar de rijen bij de balie waren verschrikkelijk. Ongeveer het tegenovergestelde van wat we op de heenreis hadden meegemaakt. We hebben het allemaal net gered, vooral ook omdat het vliegtuig met ongeveer een half uur vertraging vertrok. Dat had nogal wat effect op onze aansluiting in Praag, waar we moesten overstappen. Boarding tijd daar was 17.00 uur en na eindeloze rijen bij de douane en security was het 17.15 uur voordat we bij de gate aankwamen. Daar stonden ze ons al op te wachten, we waren de laatsten. Alle andere passagiers zaten al in het vliegtuig en wij werden er alsnog met een speciale bus naartoe gebracht. Omdat economy class vol was, werden onze tickets omgeruild voor business class. Het werd een kwestie van instappen, vastgespen en vliegen. Die vlucht verliep verder prima met wijn in een echt glas en echt bestek in plaats van het eeuwige plastic. En het belangrijkste was, we hadden onze aansluiting gewoon WEL gehaald!

In Stuttgart hebben we ons door een taxi direct naar het restaurant laten brengen in de Fortstraße: Weinstube Viertelesschlotzer. Een Vierteles is Duits voor een kwart en Schlotzer is een speciaal wijnproefglas (schlotzen betekent zoiets als slurpen). De eigenaar van het restaurant was een aardige man die me dat allemaal graag wilde uitleggen. Zo aten we er ook originele Maultaschen (andere Duitsers bij ons aan tafel garandeerden ons dat die echt alleen rond Stuttgart gegeten worden), waarvan de bijnaam hier Herrgotlbscheißerle is (ik kreeg tijdens het eten een briefje toegeschoven met daarop de juiste spelling ;-)). Dat betekent zoiets als dat je God voor de gek houdt, omdat Maultaschen verhullen wat er in zit. De naam komt uit de tijd dat er tijdens vastenperiodes geen vlees gegeten mocht worden. Het zijn een soort gevulde deegbuideltjes en behalve met vlees, worden ze ook gevuld met groenten, kruiden en zelfs zoetigheid. Ons dessert waren namelijk ook Maultaschen, met daarin chocolade en vruchtenmoes.
Na een heel gezellige avond met alle deelnemers aan de Hohenheim Consensus Conference - de reden dat we hier zijn - gingen we per taxi naar ons 'hotel'. Dat is ook de plaats waar de conferentie gehouden wordt. Het is een soort modern klooster: het Tagungszentrum Hohenheim der Akademie der Diözese Rottenburg-Stuttgart. Het vormt een enorme tegenstelling met het hotel in Kiev waar we de vorige nacht hebben doorgebracht. Maar dat maakt onze reizen juist zo leuk, wij komen op de gekste plaatsen en proberen alles op zijn eigen waarde te schatten.
Op dit moment zjn de deelnemers in overleg, het is strikt geheim en ik mag er dan ook niet bij zijn. Maar er wordt goed voor me gezorgd, ik heb al een plattegrond van Stuttgart en genoeg metrokaartjes voor als ik vanmiddag naar de stad wil. Er is me ook al verteld wat de moeite waard is om te gaan zien.
Maar eerst heb ik nog een aantal mails te beantwoorden en de laatste registraties voor de darmendag te verwerken. Daarna voeg ik me bij het gezelschap voor de lunch en dan zal ik eens gaan kijken hoe leuk het in Stuttgart is!

Deze week op Station Mill: Groeten uit Stuttgart

Plezant Vlaams

Op deze dinsdagavond is het de hoogste tijd om te vertellen over ons weekend in Gent. Wij zaten zaterdag in Het Groot Vleeshuis te lunchen toen een echte Gentse ons toevertrouwde hoe 'plezant' haar stad is.
Dat deed me denken aan een lezing die ik alweer heel wat jaren geleden bijwoonde. Het was tijdens een nieuwjaarsreceptie dat de in Nederland wonende Vlaming Guido Thys mij - en waarschijnlijk alle andere aanwezigen in de zaal - liet nadenken over het te pas en te onpas gebruiken van het nikszeggende Nederlandse woord 'leuk'. Zijn alternatieve Vlaamse 'plezant' kan inderdaad met veel meer plezier uitgesproken worden. Het verwoordt beter een fijn gevoel.
En plezant was het in Gent, niet in het minst omdat het ook nog eens prachtig weer was. Een zeldzaamheid de laatste weken, maar wij boften er maar mee.

Wij gingen vrijdagochtend op tijd weg om voor de lunch in Gent te zijn. Daar hadden we een afspraak op de Coupure Links, maar door mijn toedoen besloten we eerst ergens een echte Vlaamse friet te gaan eten en daarna nog de auto bij ons hotel te parkeren. Ik had gezien dat de afstand Koningin Astridlaan - Coupure Links zo'n 20 minuten lopen was en er was nog voldoende tijd voordat het half 2 was. Tenminste dat dacht ik omdat ik niet goed naar het huisnummer gekeken had. Na 15 minuten stevig doorstappen, waren wij namelijk op de Coupure Links nummer 1 aangekomen, maar we moesten op nummer 653 zijn...
Ongeveer 5 minuten te laat arriveerden wij op de Campus van de Universiteit Gent op nummer 653. Dat het er helemaal niet meer toe deed hoeveel minuten wij te laat waren gekomen, bleek toen we eenmaal binnen waren. Bij de receptie wisten ze niet waar de bijeenkomst was, maar konden ze ons wel vertellen waar de kamer en het bewuste lab was van de persoon die we zochten. Eenmaal daar aangekomen op de 2^de verdieping bleek de kamer op slot en op het labo (Vlaams voor lab ;-) stuurden ze ons naar het secretariaat een verdieping lager. Helaas was die aanwijzing fout, op de bewuste kamer vonden wij niemand die iets met dat secretariaat te maken had. Wel kregen we een nieuwe tip voor wat inmiddels een speurtocht leek te zijn geworden. Nog een verdieping lager vonden wij een ander secretariaat waar ze ook niet veel wisten, maar wel de juiste mensen konden bellen en werden we naar de Kleine Academiezaal gestuurd. Daar troffen we 'ons' gezelschap aan. Inmiddels was het bijna 2 uur geworden en het humeur van mijn echtgenoot tot onder het nulpunt gedaald. Die temperatuur steeg gelukkig snel weer naar aangenamere waarden toen wij niet eens de laatsten bleken te zijn.

Na de meeting van ongeveer een uur hadden we nog zeeën van tijd voor ons liggen om Gent te 'doen'. Een bezoek aan België gaat niet aan ons voorbij zonder een bezoek aan een echte supermarkt met typische Vlaamse lekkernijen. Ik koop er heel bijzondere zwarte-kersenjam en Belgische chocolade. Zo gaan wij ook altijd naar de leukste, pardon plezantste, herenkledingzaak die er is. Helaas niet in Nederland te vinden, maar wel in België (en Frankrijk): Célio*. En natuurlijk mocht een bezoek aan de Fnac (CD's etc.) niet ontbreken.
Maar wat we het allerliefste doen in Gent en andere Vlaamse steden is een kriekske drinken, of een bolleke. Op een terras zitten en mensen kijken. Bij de Dulle Griet (op de Vrijdagmarkt, 250 soorten bier!) nog echte Liefmans drinken. Heel erg lekker eten, in Gent doe je dat in een van de vele restaurants in de oudste wijk Het Patershol.
Plezant, dat was ons bezoek aan Gent.

Deze week op Station Mill: Station Mill Centraal