Vrijdag, 10 september.De eerste helft van de week begon heel rustig. Tenminste als dat een goede term is voor ons leven van alledag. Als de week maar 3 werkdagen telt voordat je weer vertrekt, kun je nauwelijks van rust spreken. Net thuis van Gent, bracht ik de hond donderdagochtend alweer naar haar logeeradres. 's Middags reden wij richting Düsseldorf om daar het vliegtuig naar Kiev te nemen. Na alle drukke vluchten van de afgelopen tijden, was dit een soort droomervaring. Het begon al bij de incheckbalie. Ik had vooraf thuis geprobeerd om online in te checken, maar met Aerosvit Airlines (Oekraïne) kon dat alleen maar als je vertrok uit Kiev. Wij wilden er juist héén, dus dachten we dat we in een lange rij aan zouden moeten sluiten op de luchthaven. Maar eenmaal bij loket 245 aangekomen, stond daar helemaal niemand! IRL (In Real Life) inchecken ging hier werkelijk sneller dan Online. Bij de volgende hobbel, de douane, konden we bijna doorlopen en bij de security check werden we via de business class geleid en hadden we geen last van oponthoud. Eenmaal aangekomen bij gate C36 zat er een handjevol mensen te wachten en precies op tijd begon het boarden. Uiteindelijk zaten we met 25 mensen in het vliegtuig naar Kiev, wat een rust! Alsof je met een privétoestel vloog, alleen als je goed keek, zag je zo hier en daar wat mensen zitten.
Bij aankomst hadden we onze bagage snel te pakken - hoe kan het ook anders als je uit een vliegtuig komt met zo weinig passagiers. We werden opgewacht door de productmanager van Ecologic® Panda Lactomun® en stapten bij haar in de auto voor de rit van bijna een uur naar het hotel (Premier Palace Hotel). De vorige keer in Kiev zaten we in het President, een zeer luxe hotel met de gebruikelijke Oekraïense postituees in de lobby. Dit hotel is nog veel luxer (5*, overdadig is het goede woord) en heeft daarom waarschijnlijk ook stijlvollere 'dames van plezier'. Dat schijnt er hier nou eenmaal bij te horen, zelfs in dit chique hotel kun je een kamer voor 2 uur boeken en als je een kamer voor één persoon hebt geboekt mag je één invité meenemen naar de viplounge... Voor ons blijft het toch wat ongemakkelijk.
Pas om 10 uur 's avonds plaatselijke tijd (een uur later dan Nederland) zaten we aan het diner. Wij dachten daar andere bekenden te treffen, maar er bleek alleen gedekt te zijn voor de productmanager en onszelf. De rest van het gezelschap, zoals de ons bekende Dmytro, ontmoeten we zo meteen tijdens de conferentie.
Het diner verliep nogal rommelig, vooral door de taalbarrière waar we last van hadden. Het slechte Engels van de Oekraïense en onze totale onbekendheid met haar taal, zorgden nogal eens voor complete spraakverwarring. Uiteindelijk hebben we het bij korte gesprekjes in standaard-Engels gehouden.
Vanochtend zaten we alweer vroeg aan het ontbijt - een buffet met alles erop en eraan. Mijn echtgenoot is nu aan het overleggen met Dmytro die zo meteen zijn presentatie simultaan gaat vertalen in het Oekraïens en ik voeg me over enkele minuten bij hen om te gaan luisteren naar die presentatie.
Vanmiddag na de lunch vliegen we via Praag naar Stuttgart, daar hoor je later meer van.
Zaterdag 11 september.
De presentatie verliep prima, alhoewel het altijd moeilijk blijft als het publiek geen Engels verstaat en dus ook geen rechtstreekse vragen kan stellen na afloop. De meeting begon met het uitreiken van een diploma aan een van de aanwezigen, uiteraard verstonden wij daar helemaal niks van, maar we begrepen wel dat het heel belangrijk was.
Na afloop van de lezing van mijn echtgenoot werden we onmiddellijk de zaal uitgeloodst en in het zaaltje ernaast opgevangen door de product manager die als dank een pop in traditionele Oekraïense klederdracht aanbood. Die kan dan mooi op ons tafeltje met curiositeiten uit de hele wereld die we in de loop der tijd verzameld hebben. Het tafeltje zelf is van origineel Indonesisch houtsnijwerk en al heel oud, maar dat terzijde.
Na deze ceremonie moesten we meteen de auto in om door de verkeerschaos die er blijkbaar altijd is in Kiev, naar het vliegveld te rijden. Deze keer werden we vergezeld door een van de 6 rayon managers met haar assistent die na de directeur Dmytro Gavrylenko, waarschijnlijk de best Engels sprekende employé van Biotop/Biopharma is. Maar zelfs dan is het nog moeilijk communiceren met Oekraïners. Met ons vieren in een kleine Skoda gepropt trotseerden we het verkeer, waarbij moet worden gezegd dat de regiomanager haar voet flink op het gaspedaal hield. Ook een bijna-aanrijding ('help, dit is niet de plek waar ik wil eindigen...') bracht daar geen verandering in. Wij dachten dat we nog ergens zouden lunchen, maar begonnen daar onderweg naar het vliegveld steeds harder aan te twijfelen. En dan blijkt hoe origineel de Oekraïners zijn: op het vliegveld Boryspil ergens in een zaaltje boven - we zouden het zelf nooit hebben gevonden - vind je een traditioneel restaurant. Eenmaal daarbinnen lijkt het net alsof je ergens in een klein dorp op het platteland terecht bent gekomen. Alle gerechten zijn traditioneel, de bediening en de aankleding van het restaurant eveneens.
We hebben er weer echte borsch gegeten met vereniki. De wodka hebben we dit keer afgeslagen, want later op de dag wachtte ons nog een uitgebreid diner in Stuttgart. (Lees ook Den Bosch - Kiev - Mill - Den Bosch)
Na de lunch dachten wij tijd genoeg te hebben voor het inchecken enzovoort, maar de rijen bij de balie waren verschrikkelijk. Ongeveer het tegenovergestelde van wat we op de heenreis hadden meegemaakt. We hebben het allemaal net gered, vooral ook omdat het vliegtuig met ongeveer een half uur vertraging vertrok. Dat had nogal wat effect op onze aansluiting in Praag, waar we moesten overstappen. Boarding tijd daar was 17.00 uur en na eindeloze rijen bij de douane en security was het 17.15 uur voordat we bij de gate aankwamen. Daar stonden ze ons al op te wachten, we waren de laatsten. Alle andere passagiers zaten al in het vliegtuig en wij werden er alsnog met een speciale bus naartoe gebracht. Omdat economy class vol was, werden onze tickets omgeruild voor business class. Het werd een kwestie van instappen, vastgespen en vliegen. Die vlucht verliep verder prima met wijn in een echt glas en echt bestek in plaats van het eeuwige plastic. En het belangrijkste was, we hadden onze aansluiting gewoon WEL gehaald!
In Stuttgart hebben we ons door een taxi direct naar het restaurant laten brengen in de Fortstraße: Weinstube Viertelesschlotzer. Een Vierteles is Duits voor een kwart en Schlotzer is een speciaal wijnproefglas (schlotzen betekent zoiets als slurpen). De eigenaar van het restaurant was een aardige man die me dat allemaal graag wilde uitleggen. Zo aten we er ook originele Maultaschen (andere Duitsers bij ons aan tafel garandeerden ons dat die echt alleen rond Stuttgart gegeten worden), waarvan de bijnaam hier Herrgotlbscheißerle is (ik kreeg tijdens het eten een briefje toegeschoven met daarop de juiste spelling ;-)). Dat betekent zoiets als dat je God voor de gek houdt, omdat Maultaschen verhullen wat er in zit. De naam komt uit de tijd dat er tijdens vastenperiodes geen vlees gegeten mocht worden. Het zijn een soort gevulde deegbuideltjes en behalve met vlees, worden ze ook gevuld met groenten, kruiden en zelfs zoetigheid. Ons dessert waren namelijk ook Maultaschen, met daarin chocolade en vruchtenmoes.
Na een heel gezellige avond met alle deelnemers aan de Hohenheim Consensus Conference - de reden dat we hier zijn - gingen we per taxi naar ons 'hotel'. Dat is ook de plaats waar de conferentie gehouden wordt. Het is een soort modern klooster: het Tagungszentrum Hohenheim der Akademie der Diözese Rottenburg-Stuttgart. Het vormt een enorme tegenstelling met het hotel in Kiev waar we de vorige nacht hebben doorgebracht. Maar dat maakt onze reizen juist zo leuk, wij komen op de gekste plaatsen en proberen alles op zijn eigen waarde te schatten.
Op dit moment zjn de deelnemers in overleg, het is strikt geheim en ik mag er dan ook niet bij zijn. Maar er wordt goed voor me gezorgd, ik heb al een plattegrond van Stuttgart en genoeg metrokaartjes voor als ik vanmiddag naar de stad wil. Er is me ook al verteld wat de moeite waard is om te gaan zien.
Maar eerst heb ik nog een aantal mails te beantwoorden en de laatste registraties voor de darmendag te verwerken. Daarna voeg ik me bij het gezelschap voor de lunch en dan zal ik eens gaan kijken hoe leuk het in Stuttgart is!
Deze week op Station Mill: Groeten uit Stuttgart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten