Wonderlijk weekend Wenen

Al lang stond vast dat we in het weekend van 25-26 en 27 november naar Wenen zouden gaan. Uitgenodigd door een Nederlands bedrijf dat probiotica maakt, zou mijn echtgenoot een lezing geven voor een Oostenrijks bedrijf dat zich daar ook mee bezighoudt. Helaas waren de weergoden heel wat anders met ons van plan! Volgens onze tickets zouden we op vrijdagavond om 19.05 uur in Düsseldorf vertrekken, maar 's middags ging het al mis. Nederland kende namelijk op die dag een ongekend record: de langste files aller tijden die veroorzaakt werden door storm en sneeuwval! Voordat we naar Wenen zouden gaan, moest mijn echtgenoot van Emmen afkomen waar hij voor lactatiekundigen over de immunologische voordelen van borstvoeding zou spreken. Toen hij daar om 2 uur vertrok, was het zonnig en hij had dan ook niet het geringste vermoeden dat er onderweg iets mis zou gaan. Maar eenmaal bij Zwolle aangekomen, begon het te sneeuwen en toen hij net voorbij Apeldoorn was, zat hij compleet vast in het verkeer.
Inmiddels was het 3 uur en de volgende uren kon hij geen méter meer afleggen. Via de radio hoorde heel Nederland over de kilometerslange files met stilstaand verkeer op de A1 en A50. Uur na uur onderhield ik telefonisch contact en - geloof het of niet - pas 's nachts rond half één kwam er heel voorzichtig beweging in de rij! Uiteraard werd die ontwikkeling thuis via internet op de voet gevolgd. Inmiddels was er, ook telefonisch, al gesproken met "Wenen" om onze vertraging te melden. De vlucht moest overgeboekt worden naar een later tijdstip - aanvankelijk naar zaterdagochtend 6 uur, maar zelfs dat moest weer worden uitgesteld naar 10.45 uur. Om 3.30 uur stapte er een totaal verkleumde man bij me in bed, die niks gemerkt had van de hulpdiensten die volgens de radio dekens en warme dranken aan de getroffen automobilisten hadden uitgedeeld!
De wekker om half 8 verstoorde onze zeer korte nachtrust en met de koffer nog ingepakt van vrijdag gingen we op pad naar Düsseldorf waar we het vliegtuig naar Wenen zouden nemen. De wegen waren begaanbaar, maar in de buurt van Duisburg werd het steeds slechter. Dikke vlokken sneeuw en laaghangende bewolking ontnamen ons het zicht en ergens misten we daarom een gewenste afslag. Nou ja, waarom zou het ook goed gaan? Omdat we vreesden dat we verschrikkelijk te laat zouden komen voor de gestelde incheck tijd, belden we naar Austrian Airlines om te melden dat we er in ieder geval aankwamen. Alle haast bleek meteen overbodig, want vanaf Düsseldorf waren alle vluchten voorlopig gecanceld. Het eerstvolgende toestel naar Wenen zou pas om 13.05 uur vertrekken! Dan maar weer een telefoontje naar Wenen dat ze daar het programma om moesten gooien, want die lezing zou echt niet voor een uur of half 4 kunnen plaatsvinden.
Eenmaal in Wenen zijn we snel in een taxi gesprongen en regelrecht naar het hotel/congrescentrum gereden. Net op tijd - in de pauze voor de laatste lezing - kwamen we binnenzeilen en mijn echtgenoot verpletterde iedereen (inclusief mezelf) met een humorvol, interessant verhaal over het nut van probiotica en immunologische processen in de darm. Onze Oostenrijkse gastvrouw was enorm blij met zijn verhaal en heeft ons dat ook de rest van de dag en avond nog herhaalde malen verzekerd.
Op haar uitnodiging togen we met 3 echtparen naar het centrum van Wenen, onderweg bewonderende blikken werpend op door haar aangewezen belangrijke en dus mooi verlichte gebouwen. Wij - de 4 Nederlanders - vonden het allemaal wel heel erg nette en saaie gebouwen met veel pracht en praal, maar weinig karakter! Uiteindelijk kwamen we op een Kerstmarkt (Christkinderlmarkt zeggen ze in Wenen) terecht, waar tussen de kitsch en andere onzin heerlijke punch (thee met bessensap, sinaasappel en véél rum) werd geschonken. Gelukkig maakte dat veel goed.
Het plan was dat we na het diner bij Martinelli (nee, geen schnitzels of bratwurst, maar Italiaanse heerlijkheden) nog over de Rathausmarkt (prachtig verlichte bomen en het Rathaus zelf met schitterende adventsvensters) zouden lopen. Maar in Wenen kom je na 10 uur 's avonds in een donkere stad terecht, alle vertier was over! Na een nacht van amper 4 uur slaap en een vermoeiende dag reizen is het echter geen straf om op tijd naar bed te kunnen.
Op zondagochtend moesten er plannen gesmeed worden voor de verdere samenwerking tussen de wetenschap en de probioticabedrijven. Prachtige ideeën rolden over tafel met af en toe uitstapjes naar de wereldgeschiedenis en vrouwen aan de macht. Voor een buitenstaander moet het eruitgezien hebben of we oude vrienden waren die enorm veel plezier met elkaar hadden! Om half 12 werden we dan ook echt weggekeken van de ontbijttafel door het hotelpersoneel.
De uren die ons nog restten in Wenen hebben we in het Kunsthaus doorgebracht, ontworpen door Hundertwasser en ook meteen het permanente onderkomen van het grootste deel van zijn werk. Fantastich wat die man allemaal gemaakt heeft. Het maakte ook meteen onze kijk op Oostenrijkers weer helemaal goed - niks somber en netjes, maar vrolijke kleuren en veel originele ideeën sieren zijn bijzondere werk. Een heerlijke afsluiting van een wonderlijk weekend Wenen.

Een nieuwe hobby: De Reünie

Hoe het komt, weet ik niet, maar het ís opvallend. Het lijkt wel of ik het afgelopen jaar vooral met het verleden bezig ben. Eerst was daar onze verhuizing naar Mill in februari. Voordat het zover is dat je kunt verhuizen, ben je weken bezig om stukken verleden "op te ruimen". Kasten worden leeggemaakt - en wat je dán allemaal tegenkomt - en met moeite worden er lang bewaarde spullen weggegooid. Niet teveel, want dan krijg je later spijt! Gelukkig verhuizen wij al jaren nooit meer geopende dozen mee, zodat ons rommelniveau op peil blijft.
Enige tijd na de verhuizing begonnen de eerste berichten van een op handen zijnde reünie van de middelbare school binnen te komen. Twee klasgenoten uit 1d waren begonnen met de eerste voorbereidingen en daar liet ik me al snel door meeslepen. Want een reünie zonder website kan volgens mij in deze tijd niet meer. Dus bood ik mij geheel belangeloos aan om namens Tekst-Etcetera een weblog van de reünie bij te houden. Léuk, een ander woord kan ik er niet voor bedenken. Maar tijdverslindend, dat wel. Want ik houd me dan niet aan zo maar een weblog, nee daar moest van alles bijgemaakt worden en er moeten slimme foefjes op. Een extra pagina met afgeschermde bron, ondergebracht bij een andere server. En veel mailen natuurlijk met de oud klasgenoten, dat maakt het juist leuk. Ook in dit geval was de voorpret al héél aangenaam! De reünie op 24 september mocht er ook wezen, een avond waar ik nog lang met plezier aan terug zal denken.
Nog geen 2 weken na deze reünie kreeg ik een mail van een klasgenoot van de Pedagogische Academie, of ik ook zo'n zin had om een reünie te organiseren. Ze was aan het Googelen geweest en had al wat namen gevonden. Eigenlijk had ik daar op dat moment niet echt oren naar, maar het duurde maar een dag of ik was overstag. Samen met nog 2 klasgenoten zijn we via de mail al flink aan het "buurten" geweest. We hebben ook al veel mensen gevonden. Vandaag was de dag dat we bij elkaar kwamen voor een eerste reünie-overleg. En ook hier gebeurde het ongelooflijke weer: de 30 jaar dat we elkaar niet gezien hadden, vielen vrijwel meteen weg. We hebben de draad weer opgepakt en blijken gewoon nog dezelfde humor te hebben met elkaar. En ja, we praten veel over "vroeger", maar wel vanuit de visie die we nu hebben. Eigenlijk raken we gewoon niet uitgepraat, de vervolgafspraak is al over 3 weken. De vorm waarin we deze reünie zullen gieten, wordt al een beetje duidelijk; de datum hebben we ook al vastgelegd. Uiteraard hoort bij deze reünie ook weer een weblog plus een extra afgeschermde pagina bij een andere server....
Ik ben er al mee bezig!

Zondagmiddag in het Zuiden

De Peel in Brand, November en Heilige Anthonius. De 3 hoogste nummers in de favoriete top 20 van Rowwen Heze fans. Persoonlijk kan ik niet kiezen tussen De Peel in Brand en Heilige Anthonius voor de hoogste plaats, allebei gewéldige nummers als je goed naar de tekst luistert. De Peel in Brand gaat gewoon over mijn jeugd: "de hoar nog naat" en eigenlijk naar bed gemoeten nog even (in mijn geval) achter het gordijn op de vensterbank zittend naar buiten kijken. En wat is nou die "zwaj" die Jack Poels als kind rook? Ik houd het altijd op het Limburgse woord voor "zoej" en dat ruikt niet lekker... Maar klopt dat wel, of betekent het wat anders? Eigenlijk had ik het gistermiddag aan hem moeten vragen, in de tent in America tijdens het jubileumconcert van Rowwen Heze. Maar zo dichtbij kom je niet en als dat al zou lukken, dan hoort geen mens wat je te vragen hebt! Andere keer dan maar.
Wij togen gisteren met 8 personen in 2 auto's naar Horst-America om een geweldige zondagmiddag in het Zuiden mee te maken. Het duurde even voordat we de tent gevonden hadden, op het verkeerde been gezet door "behulpzame" Americaanse jongeren. Maar uiteindelijk reden we de Gerard Smuldersstraat in en zagen we dat we goed zaten. Toch wel anders, overdag naar een tentconcert van Rowwen Heze. Eenmaal binnen zagen we dat ook de opstelling in de tent anders was dan anders. Het ronde podium bevond zich in het midden van de tent, zo stond je er nooit echt ver van af! Veel ouders met kleine kinderen, de jongste fan had zelfs nog een fopspeen nodig! Weinig biergooiers ook, zo op zondagmiddag. Zo af en toe een enkel spatje, nog minder dan een licht motregentje. Heel goed te hebben dus. De sfeer was helemaal geweldig en deed absoluut niet onder voor een avondoptreden. Er was helaas wel een minpuntje: het geluid was ronduit slecht. Eigenlijk was het geluid gewoon rond, het klonk van alle kanten door elkaar heen. Toch niet zo'n slimme opstelling: een rond podium met geluisboxen rondom. Die boxen stonden daar volgens mij niet op de goede plek. Maar gek genoeg deed het slechte geluid helemaal niks af aan de kwaliteit van de middag. Alle fans zongen alle nummers gewoon mee en stilstaan lukte je eenvoudigweg niet. Je moest wel springen en swingen! Als je zelf maar hard genoeg zingt en meedoet, hoor je tenslotte toch niet meer waar het geluid nou eigenlijk vandaan komt. Met de uitsmijter Rosa Munde waren we echt helemaal in het Zuiden! We hebben genoten.

Sla in de soep

Dit weekend kwamen er weer mensen eten. Sinds wij in Mill wonen, is dat niet ongebruikelijk en wij vinden het leuk. Vanaf februari hebben wij al met veel vrienden, bekenden en familie in onze eetkamer aan tafel gezeten. Drankje vooraf in de salon en daarna op ons gemak aan tafel.
Zo ook zaterdag: we hadden de eerstvolgende promovenda van Ger uitgenodigd - nu nog AIO - maar vanaf vrijdag 11 november een heuse doctor! In de periode tussen de voltooiing van het proefschrift en de promotie ligt voor de promovenda nog een spannende tijd. Want alhoewel die van alle kanten te horen krijgt dat de promotie iets is om naar uit te kijken, krijgen de zenuwen toch de overhand en wordt het steeds spannender. Helpt een ontspannen etentje bij je (co)promotor dan misschien niet echt, het geeft in ieder geval de nodige afleiding.
Deze keer stonden er bijzondere gerechten op het menu, want iedere keer dezelfde bekende hapjes wordt voor de gastheer en gastvrouw te saai. De hulp van de gastheer beperkt zich tot het meehelpen met de laatste boodschappen. Het samenstellen van het menu en het aanslepen van de meeste ingrediënten gebeurt hier altijd door de gastvrouw. Die taken hebben wij mooi verdeeld. Na enig gesnuffel in een kleine collectie kookboeken en -schriften, werd besloten om te beginnen met een koud voorafje: soep van kropsla. Gemakkelijk van tevoren klaar te maken en niet bijzonder moeilijk. Als hoofdmenu gingen we in de herhaling, de roerbak paksoi met allerlei groente, cashewnoten en eiermie met koriander viel vorige week erg in de smaak. Dat is geruststellend, een gerecht op het menu dat al eerder lekker gevonden werd. Maar daarom moest het nagerecht weer iets "nieuws" worden. Eén van de boekjes - "Snel en Slank" - voorzag in een heerlijk toetje: een slanke variant van tiramisu. Een aanrader, voor het recept moet je me maar mailen ;-)
Na het boodschappen doen op zaterdagochtend (de laatste bijzondere ingrediënten haalden we in Uden) duurde het toch zeker ruim 2 uur voordat alles zo voorbereid was dat het nog een kwestie van afbakken en doorroeren was.
Om een uur of half 5 arriveerde de promovenda met haar vriend. Was zij redelijk rustig, haar vriend was vanaf de entree tot en met vertrek zeer duidelijk, maar gezellig, aanwezig. De zenuwen waren meegereisd naar Mill.
Na het rondje door het nieuwe huis, wij trots en zij opgetogen over zoveel moois, streken we neer in de salon voor een borrel op de promotie. Daar draaide het uiteindelijk allemaal om. Toen het tijd werd voor meer, trok de gastvrouw zich terug in de keuken om de laatste hand aan het eten te leggen. Koude soep in november, is dat nou wel zo'n goed idee? Dan maar een experimentje en gelukkig bleek de soep ook warm heel goed te eten. Gegarneerd met reepjes kropsla en Holandse garnalen was het een ware delicatesse. Ook de rest van de maaltijd viel goed in de smaak, tijdens het toetje was het zelfs even helemaal stil. Ook vriendlief vond het lekker en had even geen tijd voor welk onderwerp dan ook.