Groeten uit Dijon

Een kort blogje deze keer, alhoewel ik onderweg naar Dijon van alles bedacht wat ik op deze plek zou kunnen vertellen. Waarom er toch zoveel Engels gebruikt wordt als het ook in het Nederlands kan. Bijvoorbeeld een Nederlandse vrachtwagen die ons inhaalt met op de achterkant 'Logistics', terwijl het bedrijf zelf een oerhollandse naam heeft. Zoiets als 'Jansen Logistiek'. In dit geval was het geen Jansen, maar dat logistiek stond echt wel achter de naam op de vrachtwagen. En wat te denken van de aanduiding 'natural living plants' die je ziet staan bij het voorbijrijden van een Brabantse tuinder die in gewone, echte planten 'doet'. Moet dat nou, denk ik dan altijd. Maar dit soort overpeinzingen bewaar ik toch liever voor na de vakantie, dan ga ik me daar eens echt in verdiepen. In dit merkwaardige verschijnsel dat wij blijkbaar niet meer in staat zijn om elkaar in onze eigen taal dingen duidelijk te maken... Ik kom er op terug!
Maar nu eerst: vakantie. Vandaag halverwege in Dijon en morgen gaan we door naar de Provence. We strijken neer in Lorgues, waar we de komende weken een groot huis bewonen waar we waarschijnlijk geen internet hebben, maar wel een grote tuin en een zwembad. In de loop van de week krijgen we ook nog bezoek van een vriend en twee van de drie zonen met vriendin. Eén van die zonen zit nu bij ons op de hotelkamer, want hij is al dagen onderweg met zijn racefiets. Met een minimum aan bagage fietste hij al door België en Noord Frankrijk en vanaf hier heeft hij nog 5 dagen nodig om in Lorgues aan te komen. Tot nu toe vergaat het hem heel goed, een beetje moe in de benen maar daarvan herstelt hij steeds heel snel.
Wij gaan morgen weer met de auto verder, volgeladen met spullen van onszelf en ons bezoek. En de hond natuurlijk, die boft maar: vorig weekend Schiermonnikoog en nu alweer naar Frankrijk. Dat beestje komt nog eens ergens!

Ry Cooder in Carré

Gisteren zaten wij in een vol Carré in Amsterdam. We hadden er maandenlang naar uitgekeken, in november waren de kaarten al besteld. En het wachten werd beloond. We zaten op de 3^de rij in het midden voor het podium en hadden een fantastisch uitzicht op Ry Cooder! Ruim 30 jaar geleden draaiden wij zijn elpee 'Chicken skin Music' bijna grijs en in de loop der jaren bleven we die muziek mooi vinden. En nu stond die legende daar in levende lijve voor onze neus de ene na de andere gitaar te bespelen. De 'koning van de slidegitaar' heeft nog niets aan kwaliteit ingeleverd. Zijn 62 jaren zijn hem aan te zien, maar absoluut niet te horen.

Samen met Nick Lowe (ziet er nog steeds uit als 'Half a boy and half a man') en drummer - zoon Joachim (spreek uit Wakiem) Cooder - zorgt Cooder voor een grote diversiteit aan klanken. Blues, americana en texmex wisselen elkaar in rap tempo af.

De onbekende zangeressen van het voorprogramma - die door Cooder zelf meegebracht zijn - zorgen voor ritmische ondersteuning en een aardige backing sound. Juliette Commagere en haar toetseniste, die wat mij betreft eigenlijk de hoofdrol van het duo speelde. Ze bleek over méér uitstraling en meer zangkwaliteit te beschikken dan Juliette zelf.


De zogenaamde 'special requests' die ten gehore werden gebracht, waren niet helemaal spontaan maar klonken desalniettemin geweldig. Bij 'Crazy About An Automobile' verbaasde hij zich over de Amsterdamse bakfiets en met het laatste officiële nummer 'How Can A Poor Man Stand Such Times And Live' bracht hij nog even de actualiteit in door de banken van Wall Street als zondenbok neer te zetten.

Gelukkig speelde hij als toegift tóch nog 'He'll Have To Go´, mijn lievelingsnummer. Er werd afgesloten met ´Little Sister´, allemaal samen , volgens Ry Cooder: We're all together again, that's good!

Recensies:
Trouw
Oor

Deze week op IMMUUN: Alle remmen los
Op Station Mill -------- : Groeten uit Schiermonnikoog

Een oude traditie

Heel lang geleden, toen ik nog een klein kind was, gingen wij als gezin met Vlierden kermis asperges eten bij mijn oma. Dat was altijd ergens in het midden van mei, de zondag na Hemelvaartsdag. Ongeveer een maand later, als het kermis in Deurne was, kwamen mijn grootouders bij óns op de kermis en aten wij traditiegetrouw ook asperges. Voor mij is de smaak van die lekkere groente vooral verbonden aan deze herinneringen.

Inmiddels eet ik regelmatig asperges, vooral omdat ik ze nog steeds zo lekker vind. Ook al hebben de omstandigheden waaronder ik ze eet niks meer Vlierden of Deurne kermis te maken. Zo at ik dit seizoen de eerste asperges in Antwerpen en half mei at ik ze in Wenen. Vooral in Oostenrijk is de 'aspergecultuur' sterk aanwezig. Je kunt de groente daar in allerlei variaties nuttigen, maar het mooiste is toch wel dat iedereen daar de voorkeur geeft aan 'Spargel mit Holländische Sauce'. In Antwerpen eet je natuurlijk 'Asperges op Vlaamse wijze'. Die laatste manier is de wijze waaraan ook mijn oma en mijn moeder de voorkeur gaven: asperges met botersaus en hardgekookt ei eroverheen gekruimeld. Héérlijk.

Vanavond gaan we voor één keer een oude traditie in ere herstellen. We zijn namelijk uitgenodigd om 'op de kermis te komen' en asperges te eten. Welke variant het gaat worden, wachten we maar af, maar de smaak zal vast en zeker nostalgisch zijn.

Van die kermis zullen we wel niet veel zien, want echt in het centrum van Deurne komen we niet. Misschien als het heel mooi weer zou zijn geweest, maar ook het weer houdt blijkbaar van tradities want het regent dat het giet. Misschien klopt mijn herinnering daarin niet helemaal, maar voor mijn gevoel hoort dat wel een beetje bij Deurne kermis. Ik kan me ook kermissen uit mijn jeugd herinneren dat de zon scheen, maar vaak regende het dat het goot. Ongeveer even hard als op dit moment.

Dat weertype lijkt ook een beetje bij deze tijd van het jaar te horen. Ik herinner me gebeurtenissen tussen 10 en 20 juni die letterlijk in het water vielen. Een picknick in de bossen bij Waalre die afgebroken moest worden vanwege de stortbuien. Een verregend Festival Mundial. Een barbecue waarbij we onder het tentdak zaten te wachten tot we droog bij de barbecue onder het afdakje konden komen.
Gisteravond heeft het weer echter bewezen dat het niet aan tradities 'doet', want toen hadden we voor dezelfde barbecue niet eens een tent nodig en was het de hele avond droog.

Deze week op Station Mill: Wel of geen initiatief?
Deze week op IMMUUN--: Antilichaam

Smulvaart

Onze jaarlijkse familiedag stond in het teken van 'bootje varen, theetje drinken'. In plaats van naar de Overtoom, voeren we 2½ uur lang over de grachten van Utrecht. Nou ja, bijna 2½ uur, want we vertrokken ongeveer een half uur te laat. Dat had niks met de stiptheid van de schipper van de Smulvaart te maken, die was keurig op tijd.
Aan de Catharijnesingel meerde hij net voor half 12 af, onze geplande vertrektijd. Het duurde even voordat we ons allemaal geïnstalleerd hadden en voordat de hele familie - 8 personen en 2 honden, de katten hadden we maar thuis gelaten - compleet was. Dreigementen per mobiele telefoon dat de soep koud werd, konden er niet voor zorgen dat de laatkomers op tijd bij de boot waren. Er stond inderdaad wel soep op ons te wachten, maar dat was koude gazpacho. Die werd er niet koud of warm van dat wij wat later begonnen met onze lunch.
Toen de trossen los waren, konden we dan eindelijk gaan varen. We zaten in een middelmaat sloep en er stond een overvolle gedekte tafel waar we gezellig aangeschoven waren voor onze lunch op het water. Het is heel bijzonder om de stad vanaf het water te bekijken en ook óp het water gebeurt van alles. Het lijkt een ongeschreven wet dat passagiers van andere boten naar je zwaaien, het heeft iets weg van de gebruikelijke groet tussen bus- en vrachtwagenchauffeurs. Het zorgt in ieder geval voor een gemoedelijke sfeer. Onze schipper was vriendelijk, maar bemoeide zich niet teveel met ons en daarom hadden wij toch het idee dat we met familie onder elkaar waren.
We aten en dronken wat en genoten ondertussen van Utrecht, voor het merendeel van ons al jaren woon- en/of werkplaats. Onderweg legden we aan de Oude Gracht nog even aan, zodat we kort van boord konden voor een sanitaire stop. De schipper wist precies bij welk café ze daar niet moeilijk over deden en dat klopte ook helemaal.
Na de smulvaart - waarbij we wél meer dan genoeg gegeten hadden, maar lang niet alles opkonden - brachten we een bezoek aan het Kruideniersmuseum Betje Boerhave op 't Hoogt. Beneden bevindt zich een echt oud winkeltje waar je nog allerlei 'vergeten' snoep uit stopflessen kunt kopen en boven zijn in vitrines voorbeelden van het assortiment tentooongesteld dat vroeger in kruidenierswinkels te koop was. Mijn broer en ik - kinderen van de 'VIVO' - herkenden er veel artikelen die we vroeger zelf verkochten en ook de oude weegschalen en thee- en koekblikken kwamen ons erg bekend voor. Het is een klein museum, je dwaalt er geen uren in rond en daarom hadden we nog tijd genoeg over om op het Neude op een terras neer te strijken.
Als afsluiting van de dag gingen we barbecuen bij een van onze kinderen thuis in Utrecht. Terwijl we zaten te eten, namen we de dag nog eens door en konden alleen maar concluderen dat die geslaagd was. Volgend jaar weer een Lievendag!

Deze week op Station Mill: Mill ging stemmen
------------- op IMMUUN -: Waterstofperoxide