Gisteren zaten wij in een vol Carré in Amsterdam. We hadden er maandenlang naar uitgekeken, in november waren de kaarten al besteld. En het wachten werd beloond. We zaten op de 3de rij in het midden voor het podium en hadden een fantastisch uitzicht op Ry Cooder! Ruim 30 jaar geleden draaiden wij zijn elpee 'Chicken skin Music' bijna grijs en in de loop der jaren bleven we die muziek mooi vinden. En nu stond die legende daar in levende lijve voor onze neus de ene na de andere gitaar te bespelen. De 'koning van de slidegitaar' heeft nog niets aan kwaliteit ingeleverd. Zijn 62 jaren zijn hem aan te zien, maar absoluut niet te horen.Samen met Nick Lowe (ziet er nog steeds uit als 'Half a boy and half a man') en drummer - zoon Joachim (spreek uit Wakiem) Cooder - zorgt Cooder voor een grote diversiteit aan klanken. Blues, americana en texmex wisselen elkaar in rap tempo af.
De onbekende zangeressen van het voorprogramma - die door Cooder zelf meegebracht zijn - zorgen voor ritmische ondersteuning en een aardige backing sound. Juliette Commagere en haar toetseniste, die wat mij betreft eigenlijk de hoofdrol van het duo speelde. Ze bleek over méér uitstraling en meer zangkwaliteit te beschikken dan Juliette zelf.
De zogenaamde 'special requests' die ten gehore werden gebracht, waren niet helemaal spontaan maar klonken desalniettemin geweldig. Bij 'Crazy About An Automobile' verbaasde hij zich over de Amsterdamse bakfiets en met het laatste officiële nummer 'How Can A Poor Man Stand Such Times And Live' bracht hij nog even de actualiteit in door de banken van Wall Street als zondenbok neer te zetten.
Gelukkig speelde hij als toegift tóch nog 'He'll Have To Go´, mijn lievelingsnummer. Er werd afgesloten met ´Little Sister´, allemaal samen , volgens Ry Cooder: We're all together again, that's good! |
Trouw
Oor
Deze week op IMMUUN: Alle remmen los
Op Station Mill -------- : Groeten uit Schiermonnikoog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten