Lijstjes

Morgen is het Kerstmis, het jaar is bijna op. Dit is de tijd van de goede voornemens, de overzichten, de lijstjes. De tijd van terugblikken, bezinning, sentiment en herhalingen op TV.
Zelf kijk ik in deze periode ook ieder jaar terug op wat geweest is, dat verwoord ik dan in een nieuwsbrief die ik naar vrienden en familie stuur. Maar daar wacht ik niet mee tot de laatste week, mijn jaaroverzicht gaat altijd direct na sinterklaas de deur uit. Voordat de beste sportvrouw of de man van het jaar gekozen is. Daar gaan mijn nieuwsbrieven ook helemaal niet over.
In deze tijd kun je wel de vreemdste lijstjes vinden op internet, bijvoorbeeld de 15 belangrijkste onderwerpen op Facebook (via www.hyped.nl) of de 10 meest gezochte personen op www.wieowie.nl. Op beide sites is ook mijn profiel te vinden, net zoals dat van vele anderen die niet in de top 10 staan. Maar het is beter zelf een profiel op internet te publiceren dan op sites te verschijnen waar je geen invloed op hebt. Typ je nu bij Google mijn naam in, dan zijn de eerste 30 resultaten allemaal links naar mijn eigen sites en de volgende 30 hebben er heel veel mee te maken...
Ook een leuk lijstje is dat van het woord van het jaar (klik hier) met op nummer 1 'Ontvrienden'. Nou zal ik zelf niet zo snel woorden als 'oeps-gebied' of 'tomtomburger' gebruiken, maar sluit daarbij niet uit dat ze ongemerkt mijn vocabulaire in zullen sluipen. Net zoals ik me er ook wel eens op betrap dat ik 'zeg maar' zeg, terwijl ik me ooit voorgenomen heb om dat nóóit te doen. Over het gebruik (en misbruik) van nieuwerwetse woorden en uitdrukkingen heeft Paulien Cornelisse een leuk boekje geschreven (TAAL IS ZEG MAAR ECHT MIJN DING). Een boekje over waarom mensen die zeggen 'als ik even heel eerlijk ben' eng zijn, waarin ze over de uitdrukking 'met alle respect' precies dát zegt wat ik zelf al jaren roep: je kunt mensen op die manier 'respectvol' de grond in boren. Niks respect dus. Net zoals mensen wel eens zeggen 'ik discrimineer niet', dat zeg je alleen maar als je in gedachte wel onderscheid maakt.

En dan is er natuurlijk nog dé lijst die bij het einde van het jaar hoort: de Top 2000. Sinds een paar dagen is weer bekend hoe de samenstelling is, op nummer 1 prijkt weer - zoals gewoonlijk zou ik bijna zeggen - Queen met ‘Bohemian Rhapsody’. Verrassend is dat Ramses Shaffy dit jaar drie keer in de top 10 staat (‘Pastorale’ (6), ‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’ (7) en ‘Laat me’ (10)), of eigenlijk niet zo verrassend als we bedenken dat het de tijd van het jaar is waarin het sentiment hoogtij viert. Het leuke van de Top 2000 is dat je zelf invloed hebt op de lijst door een eigen Top 15 in te sturen. De eerste 10 moet je kiezen uit een bestaande lijst en vervolgens mag je er nog 5 nummers aan toevoegen die er volgens jou ook in zouden moeten staan. Een soort 'inspraak' dus, alhoewel dat een woord uit een ver verleden is. Mijn keuzes hebben niet voor spectaculaire plaatsingen gezorgd (tussen haakjes de notering in de Top 2000), maar ik wil ze hier toch even vermelden.
Mijn favorieten uit de lijst:

1. Aretha Franklin - (You make me feel like a) Natural woman (815)
2. Janis Joplin - Mercedes Benz (716)
3. Joan Armatrading - Rosie (1894)
4. Aretha Franklin - Respect (715)
5. Ry Cooder - He'll have to go (968)
6. Golden Earring - When the lady smiles (136)
7. Tracy Chapman - Fast car (674)
8. Joe Cocker - You are so beautiful (390)
9. Santana - Black magic woman (232)
10. Rowwen Hèze - Auto, vliegtuug (290)

Mijn vrije keuzes:

1. Joan Armatrading - Show Some Emotion (--)
2. Janis Joplin - Cry Baby (--)
3. Joan Armatrading - A Woman In Love (--)
4. Janis Joplin - Kozmic Blues (--)
5. Rowwen Heze - De Peel In Brand (--)

(De Radio 2 Top 2000 start dit jaar op 25 december om 12.00 uur ’s middags.)

Tot slot wil ik in deze laatste blog van 2009 iedereen een heel goede jaarwisseling toewensen en voor 2010 veel geluk en wijsheid, dan komt de rest vanzelf!

Deze week op Station Mill: Jaaroverzicht

December

Sinterklaas is terug naar Spanje, de nieuwsbrief is geschreven en de kerstkaarten zijn verstuurd. Door al die decemberdrukte kwam het er even niet om er ook nog over te schrijven. Het duurt nog een paar dagen voordat we het huis omtoveren in kerstsfeer met lichtjes en 2 bomen. Maar nu is alles rustig.
We kijken terug op een schitterend sinterklaasfeest dat we in Utrecht vierden met het hele gezin, compleet met 2 honden. De kat hadden we thuis gelaten, die houdt in tegenstelling tot onze hond helemaal niet van in de auto zitten. Er waren cadeaus en pakjes, surpises en gedichten en veel blije gezichten.

De laatste cadeautjes waren een paar dagen daarvoor nog haastig aangeschaft tijdens een gezellige vriendinnendag in Nijmegen. Eigenlijk was die dag gepland in 's-Hertogenbosch, maar door toedoen van de NS was die stad vanuit Utrecht erg moeilijk bereikbaar. Hun advies was om over Arnhem te reizen, mijn advies was om dan maar voor Nijmegen te kiezen. En zo geschiedde.
Heerlijk is het om te winkelen nadat de sinterklaasdrukte voorbij is en er toch keuze genoeg is omdat Kerstmis tegenwoordig ook een echt cadeautjesfeest is geworden in Nederland.

Daags na Nijmegen moest ik zelf naar Utrecht, mét de trein. Zoals altijd reis ik dan via Cuijk over Nijmegen en dat was ook nu geen probleem. In Utrecht bezocht ik een statig pand aan een mooie laan voor een zakelijk gesprek. Na afloop kon ik met mijn echtgenoot met de auto mee terugrijden naar huis. Natuurlijk was er file op de A2, maar toch wordt het langzaam duidelijk dat de situatie aan het verbeteren is. Het ergste lijkt voorbij en bij 's-Hertogenbosch is er echt vooruitgang geboekt.

Deze week zijn we ook al behoorlijk met de nabije toekomst bezig geweest. In mei 2010 zal er in het Gelredome een optreden plaatsvinden van Eric Clapton samen met Steve Winwood, wij hebben de kaartjes al binnen! ('Two legends, one live experience'. Gitarist en toetsenist Steve Winwood werd onder meer bekend als bandlid van Blind Faith en Traffic. Ook gitarist Clapton speelde in Blind Faith. Verder maakte hij onder meer deel uit van Cream en Derek and the Dominoes. Met 'Layla' scoorde hij een wereldhit.)

Onze voorboeking voor de zomervakantie in juli 2010 is definitief gemaakt, wij verblijven dan 2 weken in Pujaut vlak onder Avignon. Tenslotte is er ook alweer sprake van een aantal buitenlandse trips volgend jaar, daarover zal in de komende weken meer zekerheid ontstaan. Houd de blog in de gaten, ik zal er zeker gewag van maken!

Deze week op IMMUUN: Vieze varkens worden niet ziek
Op Station Mill: Mill doet mee

Den Bosch - Australië - Den Bosch

De laatste blog kwam uit Sydney, maar we zijn weer helemaal terug in Nederland. Het was zo'n korte reis naar Australië, dat ik voor deze bijdrage zelfs nog even terugga naar de vrijdag voordat we vertrokken. Op 20 november waren wij namelijk getuige van een van de eerste voorstellingen van Gerard van Maasakkers 'Deze Jongen' in Den Bosch. Voor de 2^de avond stond hij daarmee in het Koningstheater en wij zaten op rij 0 er met onze neus bovenop. Gerard was er met zijn 'Vaste Mannen' en wij konden genieten van 12 nieuwe nummers van deze Brabantse zanger liedjesschrijver (klinkt toch mooier dan singer songwriter in zijn geval). De zaal was zoals te verwachten uitverkocht en de sfeer was knus, eigenlijk zo'n beetje of je bij hem op bezoek was. Van Maasakkers communiceert graag en veel met zijn publiek, dat overigens evenzo graag reageert. Zijn laatste vraag: "En, vinde ge 't wa?" konden wij dan ook alleen maar vol overtuiging bevestigen. Heel dapper vonden we het ook dat in deze show geen één van zijn succesnummers ('Hé Goade Mee?' of het veel nieuwere 'Hier Heur Ik Thuis') terugkwam, maar dat de hele voorstelling bestond uit nieuw werk ('In Zijne Kop' kenden we trouwens wel van een vorige keer, maar toen werd het ook als nieuw aangekondigd).

Nog nagenietend pakten wij op zaterdag 21 november onze koffers in en verdwenen voor ruim een week naar de andere kant van de wereld. En ook al was het maar kort, we hadden het niet willen missen. Australië is zo heerlijk relaxt, het mooie weer draagt daar natuurlijk ook flink aan bij. Op onze reislog staan behalve de verhalen ook alle zonnige foto's.
Zondag 29 november kwamen we redelijk gedesoriënteerd weer thuis en hoewel iedereen vond dat het hier te warm was voor de tijd van het jaar, vonden wij het erg koud. Behalve de hond ophalen en de nodige boodschappen bij AH (wat een zegen dat die tegenwoordig op zondag een paar uur open is!) deden we niet zoveel. Maar maandag was weer gewoon maandag en er lag genoeg werk te wachten om de dag door te komen. Het gewone leven was weer begonnen.

Gelukkig is het bij ons nooit saai en zo kwam het dat we dinsdag 1 december alweer in Den Bosch waren, dit keer voor een nieuwe show van 'De Nieuwe Snaar' in het 'Theater Aan de Parade' (TAP). Net zoals vorige keer was ik er met de bus vanuit Mill heen gegaan (zie Station Mill).
In 's-Hertogenbosch ontmoette ik mijn echtgenoot en samen hebben we voordat we naar het theater gingen lekker gegeten bij Breton. Een prima zaak als je snel en niet teveel wilt eten.
Eenmaal in de theaterzaal zagen wij een podium vol 'apparaten' en 'stellages' die heel wat spektakel beloofden. En dat spektakel hebben we ook gekregen. Foor 11 (foor is Vlaams voor kermis en 11 is het resultaat van 5 en 6 - zo luidt de uitleg van Jan de Smet, zanger en voorman van De Nieuwe Snaar) is een show vol absurdistische scènes, acrobatische capriolen en prachtige muziek. Precies eigenlijk wat je van deze 4 Vlamingen kunt verwachten. Wij hebben inmiddels al heel wat voorstellingen van ze gezien, maar ze blijven ons verrassen. Vervelen is onmogelijk als je te gast bent bij Walter Poppeliers, Jan en Kris de Smet en Geert Vermeulen. Vooral die laatste is de man van de onverwachte wendingen, zowel fysiek als muzikaal! Een avond met De Nieuwe Snaar laat zich niet navertellen, je moet het zelf hebben gezien om het te kunnen geloven!

Deze week op IMMUUN: Gezond weer op

Groeten uit Sydney

(Darling Harbour Sydney)

Terwijl ik dit schrijf, ben ik al lang aan de donderdag begonnen. Nederland ligt net in bed, maar hier is het al 11 uur 's ochtends. Omdat het tijdverschil zo groot is, kun je er gewoon niet aan toegeven en is er van een jetlag nauwelijks sprake. Het helpt niet om een beetje bij te slapen, de tijden lopen gewoon te ver uit elkaar. Gewoon meedraaien met het ritme van de dag waar je bent, helpt in ieder geval voor mij het beste.
Het is wel de meest gestelde vraag, zowel door de thuisblijvers als door de mensen hier. Iedereen maakt zich druk over onze jetlag, behalve wij dus. Het is inderdaad wel een beetje onwezenlijk dat we bijvoorbeeld een hele dag gemist hebben, maar die halen we op de terugweg wel weer in! In het vliegtuig slapen valt niet mee, maar af en toe een beetje doezelen helpt de ergste vermoeidheid te bestrijden. Verder hoef je ook niet veel te doen, zo'n vliegreis doe je toch eigenlijk in de spaarstand wat je energieverbruik betreft.

Dat ligt wel wat anders voor het verblijf zelf, dan is het volle kracht vooruit en zoveel mogelijk doen, zien en genieten. Want behalve voor werk, zijn wij hier natuurlijk ook voor ons plezier. Ons motto is dan ook: als we er toch zijn, willen we ook zien waarom het er de moeite waard is. In Brisbane was dat duidelijk de Brisbane River en de fraaie city. Veel moderne architectuur, vooral de vele bruggen zijn daar voorbeelden van. Opvallend is ook dat er heel veel prachtige bruggen aangelegd worden die speciaal voor voetgangers en fietsen zijn, dat geldt trouwens ook voor de nieuwe bruggen in Sydney.

Op dit moment zijn we in Sydney, ik gebruik de meeting om dit stukje te maken. Mijn echtgenoot heeft net zijn presentatie succesvol afgesloten en de volgende spreker is nu bezig. Hij heeft het o.a. over Prevenar^®, het vaccin dat onlangs in Nederland voor enige onrust zorgde omdat er misschien iets mee aan de hand was. Niks meer over gehoord trouwens, het is ook erg onwaarschijnlijk dat er door dit vaccin zuigelingen overlijden. Voor Onderzoeksgroep MINOES heb ik in het verleden een website gemaakt over een onderzoeksproject met Prevenar^®.
Vandaag zitten we dus de hele dag binnen, lekker koel met de airco aan terwijl het buiten over de 30^oC is. De Luminex^® Multiplexing Technology Meeting duurt tot ver in de middag en vanavond 'moeten' we met de organisatie en andere sprekers mee uit eten. We gaan naar een BYO restaurant. BYO betekent 'Bring Your Own' en dat wil zeggen dat je zelf je (alcoholische) dranken mee kunt brengen. Er is al discussie geweest over welke 'fine wines' op tafel zullen komen als we vanavond eten in een 'Exquise French Restaurant'. Ongelooflijk dat een echt goed Frans restaurant de eer niet aan zichzelf wil houden en het toelaat dat er wijnen op tafel komen die ze zelf niet kunnen aanbevelen...
Morgen is er een bijeenkomst in het St. George's Hospital en daarna hebben we nog anderhalve dag voordat we zaterdagavond om 21.45 uur weer vertrekken uit Sydney. Lees onze verhalen op onze reislog!

Codes, foutmeldingen en 184 hoogleraren

(Academiegebouw (University), Utrecht, the Netherlands. Photographed by Rutger Hermsen in april 2006)

Na het drukke weekend van vorige week, was er nu wat meer tijd om uit te rusten van een drukke week. Dat geldt tenminste voor mij, want mijn echtgenoot verkoos de actieve variant van ontspanning. Hij liep vanmiddag een persoonlijk record tijdens de jaarlijkse Zevenheuvelenloop. Petje af!
Ik daarentegen ben vandaag nauwelijks de deur uitgeweest, maar heb me suf gezocht naar een fout in een bepaalde HTML-code die ik voor een website wilde gebruiken. Tot nu toe is het me niet gelukt om het op te lossen, maar ook hier geldt: de aanhouder wint. Het komt wel goed.
Voor een andere website waar ik deze week mee bezig was, heb ik ook nogal zitten goochelen met nulletjes, haakjes, vinkjes etc. voordat ik de eerste pagina foutloos online had staan. Zonder heel technisch te worden, wil ik hier toch even verklappen dat het om een fout PHP-bestand ging dat bij de nieuwe software meegeleverd was. Een mail hierover is uiteraard al onderweg naar de leverancier.

Gelukkig heb ik niet de héle week achter de pc gezeten, want hoe leuk ik mijn werk ook vind, ook ik wil af en toe graag wat anders doen om te ontspannen.
Dat kon op dinsdag volop tijdens de promotie van de kersverse doctor Niers. Voor haar behoorlijk inspannend, maar voor mij een feestelijke vrije dag. Vanaf ongeveer 1 uur 's middags, toen ik in Cuijk in de trein stapte, was ik er even helemaal uit. Natuurlijk miste ik in Nijmegen op spoor 1 de aansluiting naar Utrecht - dat kan ook bijna niet anders als de Veolia treinen met eeuwige vertraging ook nog een extra station aandoen tussen Cuijk en Nijmegen Heijendaal - maar de intercity naar Den Helder stond op een ander spoor klaar. Ik was nog ruim op tijd in het Academiegebouw en zag op mijn gemak de feestelijk geklede vrienden en familie van de promovenda de zaal binnenkomen. Voor veel mensen is zo'n gelegenheid de eerste keer dat ze in de mooie Senaatszaal plaatsnemen en het is leuk om de bewondering op de gezichten te zien als ze de portretten aan de muur zien.
De traditie van het vastleggen van de Utrechtse hoogleraren in een geschilderd portret stamt al uit 1686, toen de Universiteit van Utrecht 50 jaar bestond. Het was gebruik dat een hoogleraar bij of na zijn benoeming zijn portret aan de universiteit aanbood. Er waren hoogleraren die dat nog tijdens hun loopbaan deden, zodat zij lang naar hun eigen beeltenis konden kijken als zij in de Senaatszaal vergaderden. Later werden de portretten meestal na overlijden aangeboden. Deze traditie is een tijd in onbruik geweest, maar aan het einde van de vorige eeuw weer opgepakt. De unieke Utrechtse collectie telt ruim 500 portretten, waarvan er 184 in de Senaatszaal in het Academiegebouw hangen. Genoeg om naar te kijken dus als 'de voorstelling' te moeilijk wordt voor 'leken'oren.
Het onderwerp van de promotie was voor mij bijna 'gesneden koek', want ongeveer de helft van de lezingen die mijn echtgenoot afgelopen jaar gehouden heeft, gingen over hetzelfde: het PandA project (Probiotics and Allergy) over een groot onderzoek naar het voorkomen van astma en allergie bij kinderen met een verhoogd risico. Ik zat er dan ook ontspannen bij en concentreerde me intussen op de commissie achter de tafel. Bijna allemaal (oude) bekenden en altijd weer leuk om ze daar in toga te zien zitten.
Na de vlot verlopen verdediging was er een gezellige receptie en 's avonds genoten we van een heerlijk diner bij De Nonnerie in Maarssen. Ik zat naast de schoonmoeder van de nieuwe doctor en die blijkt uit hetzelfde dorp te komen als ik. Door het leeftijdsverschil van een paar jaar kenden we elkaar nog niet, maar er waren wel heel veel 'gemeenschappelijke' bekenden. En dan bleek ze ook nog op hetzelfde kantoor gewerkt te hebben als mijn schoonvader, hoe klein kan de wereld soms zijn!
Alles bij elkaar was de dinsdag een heerlijk vrije dag voor mij, maar op woensdag moest er natuurlijk hard gewerkt worden om wat tijd in te halen.

Dat zal ook voor de komende week gelden, want voordat we zaterdag naar Australië vertrekken, moeten er nog wat projecten klaar zijn. En ook Sinterklaas zit me een beetje te plagen, tussendoor zal ik daar ook flink aan moeten werken...

Deze week op Station Mill: Sinterklaas en Carnaval

Com amor de Cesária Évora - van America naar Hilversum

Het was een spannende week: zouden we alsnog naar de studio van Adres Onbekend mogen komen? Wie het commentaar onder de vorige blog gelezen heeft, begrijpt wat ik bedoel. De hele week bleef het ook spannend, maar vrijdag kwam het verlossende mailtje! Ondanks dat niemand zich afgemeld had, werden we toch uitgenodigd. Dat was echt een verrassing, we waren helemaal blij en vertrokken met een grote glimlach op ons gezicht naar Horst-America. Want daar was die avond het eerste slotconcert 2009 van Rowwen Heze en wij waren de gelukkige bezitters van kaarten voor de vrijdagavond.

Het grote evenement waar heel Horst-America van op z'n kop staat, wordt steeds professioneler. Ooit begonnen met een enkele feesttent in een wei, is er anno 2009 een heel complex verrezen. Compleet met 'tuin' en meer dan levensgrote reclamezuilen waarop de bandleden zijn afgebeeld. Het is ook niet meer één tent, maar je loopt via allerlei aangebouwde tenten die verschillende functies hebben zoals bar, garderobe, bonnenkassa etc. naar dé Rowwen Heze-tent waar het grote festijn plaatsvindt. We waren er 2 jaar niet meer geweest en het viel ons op dat het wel commercieel begint te worden. De consumptiebonnen van de vrijdagavond zijn bijvoorbeeld niet meer geldig op zaterdag of zondag, de bemande garderobe is vervangen door kluisjes die vrij prijzig zijn (€ 5 huur!) en constant wordt er melding gemaakt van het feit dat er overal bewakingscamera's hangen. Goed georganiseerd, dat is het. En dat moet natuurlijk ook wel als er duizenden mensen komen feesten. Want die mensen zijn nog steeds hetzelfde: er wordt gezongen, gelachen, gedanst (nou ja, gestampt) en héél hard 'boeren' geroepen. Het bier gooien is ook nog steeds volop aanwezig en jonge mannen met ontbloot bovenlijf zie je overal. Zelfs Karin Bloemen - die een kort gastoptreden deed - maakte er een opmerking over: "Ik heb nog nooit zoveel blote mannen bij elkaar gezien!" Zou ze trouwens speciaal voor de gelegenheid die bijzondere felgroen met rode jurk gedragen hebben? Wij zeiden vroeger altijd dat rood met groen niet bij elkaar kon: Rood met groen is boerenfatsoen riepen wij als kind. Maar och, Karin Bloemen kan het hebben.
Zoals gewoonlijk eindigde de band met De Peel In Brand, Rosa Munda en natuurlijk het Limburgs Volkslied 'Waar In't Bronsgroen Eikenhout'. (Dat zul je bij een optreden van Guus Meeuws niet meemaken dat hij het Brabants volkslied gebruikt als afsluiting, hij kan hoogstens zijn eigen 'Brabant' zingen...)
Helaas was bij het verlaten van het terrein het 'verkeer' niet zo goed geregeld als bij het komen, zoals immer was het weer een chaos - het duurde 'slechts' een uur om van het parkeerterrein op de openbare weg te geraken.

Zaterdagochtend moesten we flink aan de slag, want 's avonds kregen we eters. Het meeste eten had ik vrijdag al voorbereid, maar niet alles kon van tevoren worden klaargemaakt. Het menu was Mexicaans, we begonnen met nachochips met guacamole, daarna pompoensoep met pompoenpitten en -olie, het hoofdgerecht bestond uit preitaartjes met kip en een zoete salsa van wortelen en sinaasappel met avocado. Aan het toetje zat niks Mexicaans, dat was gewoon lekker triple cherry ijs van AH met een koekje. Erbij een lekker glas wijn (Chateau Ste. Béatrice uit Lorgues, zelf meegenomen uit de Provence) en koffie na. Zo hoopten we de toekomstige promovenda en haar partner een beetje te steunen voordat ze dinsdag haar proefschrift moet verdedigen in Utrecht.

Vanochtend stonden we alweer vroeg op om op tijd in Hilversum te kunnen zijn. Voordat we daarheen konden, moesten we eerst de hond nog even naar vrienden in Mill brengen en daarna reden we zonder oponthoud naar Hilversum. We waren er ruim op tijd en zagen langzaam de andere genodigden van Adres Onbekend binnendruppelen. Leuk om het AKN-gebouw nu ook eens in het echt te zien. Ik kende het alleen van de vele foto's die ik ooit als hoofd van de afdeling Commerciële Zaken en PR van een grote landelijke installateur (HOMIJ Technische Installaties bv) heb moeten verwerken in allerlei presentatiemateriaal.
Net voor 12-en werden we gehaald om de uitzending in het mediacafé bij te wonen. Onderweg zagen we Cesária al zitten in het rookhok en eigenlijk verbaasde ons dat helemaal niks. We werden verwelkomd door Ron Kas en Pien van Rosmalen en gingen bij de andere genodigden zitten. Op de rijen voor ons zaten de mensen die naar de studio waren gekomen omdat ze naar iemand op zoek waren of omdat ze een oplossing daarvoor hadden. Er heerste een gezellige drukte en Ron Kas vertelde kort wat de bedoeling was. Zo mochten er mensen met een speciale herinnering aan Cesária wat in de uitzending vertellen en we hoefden niet echt rekening te houden met de uitzending zelf. Er mocht gerust wat tussendoor gepraat worden, we kregen koffie en broodjes en de uitzending begon.

(la diva aux pieds nus)

Behalve de zoektochten waren er natuurlijk de optredens van Cesária Évora. Leuk omdat allemaal van zo dichtbij mee te maken. We konden volop fotograferen en filmen en er waren zelfs aanwezigen die de zangeres persoonlijk kenden en tussendoor met haar konden bijpraten. De uitzending verliep heel vlot, een aantal zoektochten werden nog binnen de 2 uur die we er zaten opgelost met af en toe heel emotionele momenten.
Na afloop was er nog gelegenheid om de nieuwe cd van Cesária Évora aan te schaffen en zelfs door de zangeres te laten signeren. Na Ron Kas bedankt te hebben, zijn we naar Utrecht vertrokken. Daar hebben we koffie gedronken bij onze jongste zoon en zijn later met hem en zijn vriendin naar Den Bosch gereden waar we met de hele familie gegeten hebben bij Picasso. Een prachtige afsluiting van een volle dag!


Deze week op IMMUUN: Aangewakkerde vaccinatieangst
Deze week op Station Mill: Toerisme in Mill?

Adres Onbekend

Zoals gewoonlijk op zondag als we thuis zijn, luisterde ik vandaag tussen 12 en 2 naar Adres Onbekend van de KRO op Radio 2. Ik volg graag zoektochten naar verre verwanten of uit het oog geraakte bekenden. Altijd ben ik er dan gespitst op of er iemand zoekt naar een 'Lievendag'. Zelf ben ik al jaren 'bezig' om mijn stamboom uit te zoeken, maar vanwege de beperkte tijd die ik daarvoor heb, schiet dat niet echt op. Het zou mooi zijn als er op deze manier zomaar een Lievendag aan komt waaien.
Tot nu toe is dat niet gebeurd, het is in al die jaren dat ik al naar dit programma luister, ook nog maar één keer voorgekomen dat er gezocht werd naar iemand die ik persoonlijk ken. Een oud collega die er geen prijs op stelde dat zijn jeugdliefde contact met hem op wilde nemen. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
Neemt niet weg dat ik het iedere week weer leuk vind om te horen waarom mensen zoeken en wat er gebeurt als ze elkaar ook werkelijk gevonden hebben. Niet afgeleid door beelden die meestal nogal onnatuurlijk overkomen, zoals bij het televisieprogramma Spoorloos (ook KRO trouwens), kan ik dan meevoelen met de emoties die er op dat moment bij de betokkenen spelen. Ik vind het een mooi programma.

Vorige week werd er aangekondigd dat Cesária Évora op 8 november live in de uitzending zou komen. Om daarbij aanwezig te kunnen zijn, moest je een mail sturen met een leuk verhaal over herinneringen aan haar of wat je met haar muziek hebt. Nou hebben wij alweer heel wat jaren geleden een optreden van haar bijgewoond. Dat was een belevenis op zich. Een klein vrouwtje van de Kaapverdische Eilanden dat heel Vredenburg (Utrecht) in haar ban had. Op blote voeten stond deze zangeres op leeftijd (nu is ze 68) de meest prachtige versies van Morna-muziek ten gehore te brengen. Morna is afgeleid van de Portugese Fado, maar heeft meer Afrikaanse ritmes en de essentie van deze muziek bestaat uit droefheid, verlangen en nostalgie. Cesária weet daar bovendien ook hoop en vreugde aan toe te voegen. Het is een feest om haar live te horen (en zien).
Ze treedt altijd op blote voeten op, dat begon als referentie aan haar eerste album uit 1988 (La Diva Aux Pieds Nus), maar ze gebruikt het inmiddels als steunbetuiging aan de dakloze vrouwen en kinderen die er op de Kaapverdische Eilanden nog altijd te veel rondlopen.

Bij Adres Onbekend werden vandaag 10x2 kaarten uitgedeeld, helaas vielen wij niet in de prijzen met ons verhaal over haar optreden in Vredenburg waar ze af en toe - tussen 2 nummers door - even ging zitten om een sigaretje te roken en een glaasje te drinken. Wij zullen het moeten doen met de cd's die we inmiddels van haar hebben, de nieuwe “Nha Sentimento” gaan we snel aanschaffen!
Lees meer over Cesária op www.cesaria-evora.com.

Deze week op Station Mill: Doen alsof

Never a dull moment

Darling Harbour, Sydney Australië

Het zou een rustige week worden, er stond niks bijzonders op het programma. Daar waren we ook wel aan toe na de drukte van de afgelopen weken. Maar we hadden het kunnen weten, rustige weken bestaan gewoon niet bij ons. Niet dat we deze week harder moesten werken dan anders of dat we veel aanloop hadden, dat was het allemaal niet. Toch gebeurde er weer van alles.

Allereerst kregen we maandag een telefoontje van de verhuurder van ons vakantiehuis in juli 2010. De eigenaar heeft aangegeven dat hij het huis niet meer wil verhuren, dus onze voorboeking was daarmee voor niks. Dachten we een leuk huis te hebben gevonden, maar moesten we opnieuw gaan zoeken naar een huis met zwembad, buitenkeuken, beetje flinke tuin, internet, waar huisdieren zijn toegestaan, dat ook nog in de Provence moet liggen en niet onbelangrijk - betaalbaar is. Dat was even zoeken, maar dinsdag heb ik een nieuwe voorboeking gedaan. Een mooi huis op 10 km afstand van Avignon, dat precies in de periode die wij willen gaan nog vrij was. En nu maar hopen dat deze voorboeking wel definitief zal worden.

Op woensdag kregen we de bevestiging dat we eind november ruim een week naar Australië gaan. De vraag of we in die periode konden, was al eerder gesteld, maar we hadden er niks meer over gehoord. Zoiets gebeurt wel vaker en dan vergeten we het ook meteen weer. Maar woensdagochtend kwam er opeens een voorstel met vluchten naar Brisbane en Sydney. Het gaat dus toch door! Dat betekende wel dat ik ons reisje naar Parijs dat we eigenlijk in het laatste weekend van november zouden maken, moest proberen te verzetten. Met een kleine bijbetaling gaat dat zeer waarschijnlijk ook lukken, we zitten nu nog te wachten op bevestiging van de trein. Als de tickets daarvoor beschikbaar zijn, gaan we niet eind november maar in februari naar Parijs. Dat houden we nog tegoed dus.

Het leek wel of ik de hele week bezig was met reisjes plannen of om- boeken. Nou hebben we voor het einde van het jaar ook nog een paar dagen Keulen staan en daarvan vond ik steeds dat het net een dag te lang was. Dat heb ik ook maar meteen aangepakt en de laatste dag van de boeking afgehaald. Dat gaat heel gemakkelijk als je geboekt hebt via www.booking.com. Gewoon via je eigen beveiligde pagina naar je boekingsoverzicht en daar wijzigen wat je zelf wilt. De bevestiging krijg je per e-mail en het is geregeld.

Maar eerst gaan we dus naar Australië, dat hadden we in 2006 niet gedacht, dat we er zo snel weer heen zouden gaan. Wij vonden Sydney een geweldige stad en zijn erg blij dat we opnieuw de gelegenheid krijgen om daar weer rond te lopen. Lekker een visje eten in Darling Harbour of op de Sydney Fish Market. En misschien houden we zelfs nog wel even tijd over voor de sinterklaasinkopen die we eigenlijk in Parijs zouden doen. Maar het allermooiste voor mij is toch wel dat het daar ZOMER is! Wat zal ik daarvan genieten, ook al is het maar een weekje!

Deze week op Station Mill: Dan liever geen klant van de Rabobank
Deze week op IMMUUN: Nooit een Nobelprijs

Het is weer gelukt...

De spannende avond in Mill. Inmiddels een traditie die we gisteravond voor de 5^de keer vorm gaven. Voor ons misschien nog wel spannender dan voor de deelnemers aan het spel, is het verloop van zo'n avond. Klopt alles, hebben we niks over het hoofd gezien, staat alles op de juiste plaats klaar? Ook gisteravond zat er hier en daar een foutje in het spel, het lijkt haast onvermijdelijk. Maar gelukkig was het niet zo ernstig dat er ook maar iemand hinder van ondervond.

In 2005 begonnen we met onze eigen invulling van Cluedo, een klassieke 'whodunnit' die we zo goed mogelijk in levende lijve naspeelden volgens het beroemde bordspel. De vragen waren dan ook simpel: Wie was de dader, waar is de moord gepleegd en welk wapen werd gebruikt? In de volgende jaren moesten we zelf thema's gaan verzinnen. Zo hadden we al eens een bankkluis waarvan de code gekraakt moest worden, een verdwenen boekhouder (mét verduisterd kapitaal natuurlijk) waarvan het e-mail adres bij elkaar gepuzzeld moest worden en een wereldwijd crimineel netwerk dat via Hyves gevonden moest worden. Maar gisteren hielden we het dicht bij huis. De opdracht was om het misdaadcijfer van Mill zo laag mogelijk te houden (crimi-nul) en daarom moest die éne potentiële crimineel die er rond zou kunnen lopen, gevonden worden. Hiervoor hadden we weer verschillende opdrachten verzonnen en met de oplossingen daarvan konden onderdelen van een compositietekening bij elkaar verdiend worden. Met gebruik van dvd- en cd-speler, laptop en gewoon pen en papier werd er hard gewerkt. Alle vragen hadden betrekking op 'het gezicht', er moest geproefd worden, geroken, geluisterd, verschillen gezocht, verschillende kapsels worden vergeleken en ook de kin werd niet vergeten. Sommige opdrachten waren 'gemakkelijk' werd ons verzekerd en andere wat moeilijker. Bij de kijkopdracht waarbij een geheime afbeelding in 3D-foto's moest worden ontdekt (voor een voorbeeld hiervan: in de afbeelding boven dit stukje zit een vlieger verborgen), bleken sommige deelnemers het meteen te zien en anderen nooit. Het proeven van 4 blauwe yoghurtdrankjes (tijdens het mengen waren we zelf al tot de conclusie gekomen dat het net latex was...) leek heel goed te doen, maar toch waren er groepen die de juiste smaken er niet uithaalden. Zelfs de geur bracht hen niet op het goede spoor. Dat ruiken moeilijk is, bleek ook bij het herkennen van kruiden. Probeer maar eens zonder te zien om welk kruid het gaat, het onderscheid te ruiken tussen oregano, tijm of (gedroogde) basilicum.

Met 6 groepen die actief waren in 6 vertrekken in ons huis, was het overal gezellig druk. Mijn echtgenoot en ik liepen tijdens het spel ter controle tussen alle kamers op en neer, maar eerlijk gezegd deden we dat vooral voor de gezelligheid.

Na afloop van het spel bleek dat één groep álle goede antwoorden had en dus de juiste compositietekening kon tonen. De andere groepen hadden een gezonde mix van goede en foute ogen, oren, neuzen, monden, haar en kinnen. Gelukkig hadden we alle oplossingen bij de hand in de vorm van een PowerPoint presentatie en kon iedereen gerustgesteld worden. Natuurlijk moesten de 'verliezers' ook nog even mopperen of zeuren, dat hoort erbij. Maar alles bleef - zoals ieder jaar trouwens - gewoon gezellig en er werd nog een hele tijd nagepraat.

Volgend jaar weer? Wij zeggen ja, alleen zal de vorm dan afhankelijk zijn van het huis waarin we dan wonen. Want ja, wij hopen dat ons huis dan verkocht is en dan wonen we waarschijnlijk niet meer in zo'n groot pand met 6 vertrekken op de begane grond...

Zonder Pardon

Ongemerkt is het weekend al voorbij, tot nu toe heb ik de hele dag zitten werken aan de opdrachten voor volgende week zaterdagavond. Dan wordt het weer heel spannend in de Stationsstraat 5 in Mill. Traditiegetrouw verzamelen zich hier dan geroutineerde speurders die, vaak onder luid gekreun, het raadsel van die avond oplossen. Waar het dit jaar over zal gaan, blijft natuurlijk nog geheim. Maar de deelnemers hebben al wel aanwijzingen per mail en per post ontvangen. Wij hopen tenminste dat ze de uitnodigingen ook op die manier gelezen hebben... Er zijn nog een paar problemen op te lossen voordat we alles tot in de puntjes voorbereid hebben, maar dat moet komende week nog lukken. Net zoals de voorgaande 4 keren, wordt het dit jaar vast ook weer een succes. Volgende week hierover op deze plek meer.

Gelukkig was er deze week ook nog tijd voor andere dingen. Gisteravond zijn we met het hele gezin wezen eten bij Het Licht in Utrecht. Daarna togen we gezamenlijk naar de vlakbijgelegen schouwburg. Maanden geleden lukte het me om ondanks het maximum aantal van 4 per persoon toch 7 kaarten te bemachtigen. We konden niet allemaal bij elkaar zitten, maar kregen 3 balkonplaatsen en 4 voor de grote zaal.
De voorstelling was, zoals te verwachten, compleet uitverkocht. 'Zonder Pardon' is de eerste theatershow van Theo Maassen die ook in de bioscoop te zien zal zijn (zie trailer boven dit stukje). Theo Maassen, de Brabander die eigenlijk geen Brabander is (maar dat laatste is dan weer niet te horen), lijkt nog het meest op een verbaal kanon. Van de hak op de tak lijkt het soms, maar toch blijkt er structuur in de show te zitten. Verrassende wendingen en bespiegelingen over zijn dochtertje. Maar niet te lang en niet te sentimenteel, dan wordt het al weer snel tijd voor iets grofs. Theo Maassen, anderhalf uur lang fanatiek aan het werk om aan het einde van zijn voorstelling tot de ontdekking te komen dat hij er geen einde aan kan breien. 'Ja, ik vind het zelf ook een kuteinde', zijn z'n laatste woorden. Maar gelukkig was wat eraan vooraf ging de moeite van het komen zeker waard.

Deze week op IMMUUN: Eeuwige jeugd en een beter immuunsysteem door sperma slikken
Deze week op Station Mill: Klant worden van de Rabobank?

Groeten uit Graz

Op dit moment verblijven wij in Graz (nog heel even) in het zuidoosten van Oostenrijk. In het gebied Südsteiermark. Het is er prachtig. Binnenkort meer foto's vanaf hier te bekijken.

Het duurde even, vandaag is het 07-10, maar de foto's zijn prachtig geworden:

Oostenrijk - Graz en omgeving

Deze week op IMMUUN: Brandblussers

Doof of blind?

Bent u liever doof of blind mevrouw? Tja, dat soort vragen kun je verwachten als je op rij 0 zit in het Koningstheater in Den Bosch bij een voorstelling (try out) van Marc-Marie Huijbregts. Ik kon er geen echt antwoord op geven, want eerlijk gezegd heb ik daar nooit over nagedacht. Ik stamelde dus maar zoiets als "Allebei niet eigenlijk...".

Ons theaterseizoen is vanavond weer begonnen met een geweldige nieuwe show van Marc-Marie dus. Zónder cavia, alhoewel hij in eerste instantie wel met haar opkomt. Dat gaat na een paar minuten al af en dan komt er een beschouwing over de tijd dat hij met (nep)haar door het leven ging. Een uitvoerige beschrijving over een bezoek aan zijn 'kapper' in Utrecht hoort daarbij.
In de voorstelling 'Punt' probeert Marc-Marie zijn eigen 'ik' te ontdekken en aan het publiek te onthullen. Dat gaat gepaard met hilarische fragmenten, afgewisseld door heel serieuze ontboezemingen. Helemaal zoals we gewend zijn van hem.
Ook over zijn nieuwe TV-programma Marc-Marie in 't wild, waarin hij gevaarlijke dieren op moet sporen en daarmee op de foto gaat, geeft hij 'inside-information'.

Maar wat het meest opvalt in deze show, dat geldt overigens ook voor zijn vorige, is dat hij zo geweldig kan zingen. Zo kennen we hem op TV niet. Met een prachtige stem zingt hij voorzichtige hoge noten om daarna de volumeknop helemaal open te zetten en uit volle borst te zingen 'I am what I am' (bekend van Gloria Gaynor).

Voordat we naar het theater gingen, hebben we gegeten bij Ome Bernard (inderdaad 'familie' van Tante Pietje), een leuk restaurant in de Verwersstraat. Ze serveren er lekker eten en er werkt prettige bediening die er rekening mee houdt dat je op tijd naar het theater wilt (moet je natuurlijk wel even van tevoren aangeven).

(Lyrics I am what I am)
I am what I am
I am my own special creation
So come take a look
Give me the hook
Or the ovation
It's my world
That I want to have a little pride
My world
And it's not a place I have to hide in
Life's not worth a dam
Till I can say
I am what I am

I am what I am
I don't want praise I don't want pity
I bang my own drum
Some think it's noise I think it's pretty
And so what if I love each sparkle and each bangle
Why not see things from a different angle
Your life is a shame
Till you can shout out I am what I am


I am what I am
And what I am needs no excuses
I deal my own deck
Sometimes the aces sometimes the deuces
It's one life and there's no return and no deposit
One life so it's time to open up your closet
Life's not worth a dam till you can shout out
I am what I am

I am what I am

I am what I am
And what I am needs no excuses
I deal my own deck sometimes the aces sometimes the deuces
It's one life and there's no return and no deposit
One life so it's time to open up your closet
Life's not worth a dam till you can shout out
I am what I am

I am I am I am good
I am I am I am strong
I am I am I am worthy
I am I am I belong

I am

I am

Who whoooo etc.
I am

I am I am I am useful
I am I am I am true
I am I am somebody
I am as good as you

Yes I am

Deze week op IMMUUN: Het paard van Troje
Deze week op Station Mill: Weer genoeg te doen

--

Familieweekend

Een paar dagen later dan normaal verschijnt deze keer mijn wekelijkse blog. We waren in de Ardennen voor ons jaarlijkse familieweekend en toen we zondag thuiskwamen, waren er een heleboel andere dingen die voordrongen. Eigenlijk was ik veel liever meteen achter de pc gekropen om mijn stukje te schrijven, lekker rustig. De hond moest echter in bad - ze komt altijd erg vies van al het spelen uit het dierenpension, we moesten nog wat eten en de kat had van verveling de hele berging 'behaard'. Tegen de tijd dat er wel tijd was, had ik geen zin meer en maandag lag er zoveel werk te wachten dat het er niet van kwam.

Maar hier ben ik dan met mijn verhaal over ons prachtige huis in La Roche en Ardenne. Een paar weken geleden schreef ik hier al (blog van 8 augustus) over ons 'voorbezoek' aan deze leuke Ardense plaats.
Dit weekend zaten we er met (bijna) de hele familie. Het huis - Villa Constantia volgens de verhuurder, maar op het huis staat Château Curamont - was heel bijzonder en viel bij de hele familie zo in de smaak dat we er volgend jaar weer heen willen. Het ligt op een rots, zo'n 80 meter boven het stadje. Vanaf het terras kijk je zo de straatjes in en recht tegenover staat het middeleeuwse kasteel, of tenminste dat wat er nog van over is. 's Avonds is dat prachtig verlicht. We hadden 'traditioneel' weer - tijdens het familieweekend is het altijd mooi en droog, zou er 'boven' misschien iemand aan de knopjes zitten het 3^de weekend van september? - en genoten met volle teugen van het ruime terras.

Maar ook binnen was het een ideaal familiehuis. Met 8 slaapkamers, 3 badkamers en een grote keuken met alle apparatuur hadden we alles wat we nodig hadden. In de salon op de eerste verdieping met ramen van het plafond tot aan de grond was het uitzicht fantastisch.

Dit huis was een geweldige basis voor alle (familie)activiteiten tijdens het weekend. We doen altijd van alles, maar niks moet. Iedereen kan zijn gang gaan, er wordt gefietst (dit jaar zelfs heel vaak), gewandeld, veel koffie gedronken en gezellig met elkaar gekletst. Overdag worden er lekkere dingen gehaald voor de traditionele barbecue 's avonds en ook is er ieder jaar een muziekquiz.

Dit jaar hadden we voor het eerst ook een gezamenlijke activiteit voor overdag: de fotospeurtocht waarvoor mijn echtgenoot en ik in augustus al in La Roche waren. Die was blijkbaar moeilijk, of hadden wij onze familieleden te hoog ingeschat? In ieder geval bleek achteraf duidelijk dat goed lezen heel belangrijk is om zo'n tocht tot een goed einde te brengen. Of we volgend jaar weer zo'n tocht in elkaar zetten? We zullen zien: als we weer naar Villa Constantia gaan, wordt het wel moeilijk om een originele nieuwe tocht te verzinnen...

Het leven van alledag

De vakanties zijn zo ongeveer voor iedereen voorbij, een nieuw seizoen breekt op allerlei manieren aan. Je kunt de TV niet aanzetten of je krijgt informatie over de winterprogramma's voorgeschoteld en overal starten nieuwe cursussen en workshops in september. De scholen zijn in heel Nederland weer begonnen en de campings weer grotendeels verlaten.

Ook voor ons is 'het' weer begonnen, we werken ons van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat 3 slagen in de rondte en genieten van het leven van alledag.
Dat leven speelt zich voor mij grotendeels in Mill af en de vraag die mij deze week alweer een aantal keren gesteld is, luidt: "Zijn er nog ontwikkelingen rond de verkoop van jullie huis?". Helaas moet ik daar nog steeds ontkennend op antwoorden, er gebeurt gewoon helemaal niks. Al zouden we dat wel willen, we hebben er ook weinig of geen invloed op. We zien wel gebeuren dat er panden uit de verkoop worden gehaald en een paar dagen later bij een andere makelaar weer opnieuw aangeboden worden. Het is moeilijk om daar de zin van in te zien, waarom zou het via een andere makelaar wél sneller verkocht worden? Het enige voordeel van zo'n strategie is dat je huis voor heel eventjes opnieuw onder de aandacht gebracht wordt, soms voor een iets lagere vraagprijs. Maar verder blijft het gewoon te koop staan met een bord aan de gevel en diverse pagina's op internet (de belangrijkste: via de makelaar, funda en natuurlijk http://tekoop.station-mill.nl). Er zullen ook bij een volgende makelaar geïnteresseerden moeten zijn die een bod willen doen, daar verandert niks aan.

In oktober organiseert de NVM (Nederlandse Vereniging van Makelaars) weer een 'Openhuizen Dag", maar daar doen we niet meer aan mee. De twee keer dat we dat wel gedaan hebben, kwam er alles bij elkaar één stel kijken dat achteraf niet zo serieus bleek te zijn als wij aanvankelijk dachten.
We wachten maar gewoon af wat er gebeurt en wonen hier voorlopig nog goed. Grote woonvragen, bijvoorbeeld de hoognodige aanschaf van nieuwe banken, worden 'geparkeerd' tot we echt gaan verhuizen en verder doen we meestal of er niks aan de hand is. Behalve dan natuurlijk als er weer iemand vraagt hoe het met de verkoop van ons huis gaat.

Deze week op IMMUUN: Robuust
Deze week op Station Mill: Centrumplan?

Geslaagde potluck

Ondanks het tegenvallende aantal aanwezigen, hebben wij weer een geslaagde potluck achter de rug. Ons gezelschap bleef steken bij 21 mensen, terwijl er dat 50 hadden kunnen zijn als iedereen gehoor had gegeven aan de uitnodiging. Dat laatste is zeldzaam, een datum prikken dat iedereen kan (en wil) is niet gemakkelijk, maar 'normaal' vieren wij de potluck toch met 30 tot 35 mensen. Misschien lag het aan de verschoven datum, voor een aantal afwezigen was dat in ieder geval de reden dat ze er jammer genoeg niet bij konden zijn. Volgend jaar hopelijk weer gewoon in de 2^de helft van augustus, op de zaterdag vóór 23-08. Dat zal dan op de 21^ste worden en met een beetje geluk niet meer in Mill. Dat hoopten we vorig jaar ook al, maar dan zal er eerst een koper voor ons huis moeten komen! Toch waren er gisteren al gasten die 'Tot volgend jaar in Den Bosch' riepen bij het afscheid. Het zou fijn zijn als ze gelijk krijgen.

Dat we de potluck volgend jaar weer zullen vieren is een vaststaand feit, we kunnen niet meer zonder. Het is zo heerlijk om mensen die elkaar door het jaar heen nooit zien, gezellig met elkaar te zien kletsen onder het genot van heerlijke hapjes die iedereen altijd enthousiast meebrengt. Er wordt naar uitgekeken - en niet alleen door ons.

Dit jaar was het niet anders, de gesprekken van vorige keren werden vervolgd alsof er geen jaar tussen zat. Verhalen over vroeger passeerden de revue, er is altijd wel iemand die nog precíes weet hoe het allemaal was. Maar ook diepe gesprekken over de huizenmarkt, de afnemende tolerantie in Nederland, het belang van familie, werken in de zorg en andere onderwerpen werden niet geschuwd.

En dan hadden we natuurlijk weer een muziekquiz, iets anders van opzet dan andere jaren maar daardoor niet minder moeilijk. Alhoewel er nu keuzemogelijkheden op het prikbord hingen, bleek het niet eenvoudig om de maximale 18 goede antwoorden te geven. De hoogste score was 15, behaald door meerdere deelnemers. Daarin was voorzien, want er waren 2 finalevragen. De eerste vroeg naar het telefoonnummer van Will Tura (wie het weet mag op deze blog reageren), maar dat was te gemakkelijk. De uiteindelijke vraag naar het telefoonnummer van Wilson Picket (ook hier geldt: wie het weet...) bracht de beslissing. Thomas ging met de felbegeerde Potluck-CD 2009 naar huis!

En wat aten we? Het thema dit jaar was 'Onderweg', dat mocht zo breed mogelijk geïnterpreteerd worden. Dat betekende dat er weer heel veel variatie was in gerechten. Salades, sandwiches, kippenbouten, muffins, fruit, quiche, paté, saté, chocolademousse en andere hapjes. Met een lekker glaasje wijn erbij of een Belgisch biertje. We kwamen niks tekort.

En nu is de tent alweer afgebroken, de berging ziet er weer uit als berging en in de koelkast staan nog wat overblijfsels die wij vanavond nog opeten. Het feest is weer voorbij, mijn verjaardag echt over. Zo worden we oud, 56 was het dit jaar, maar ik hoop nog veel potlucks te mogen vieren.

Deze week op IMMUUN: Meer met minder
Op Station Mill: Nog meer dialect?

American facts

Het is iets langer geleden dan normaal dat er een nieuw blogje verschijnt. Dat komt omdat wij bij wijze van spreken de halve wereld zijn overgevlogen. Onze bestemmingen lagen allemaal in de USA, maar als ik uitga van de omtrek van de aarde (40.075 km) dan overdrijf ik niet. Hieronder volgen een heleboel getallen die mijn 2 weken afwezigheid op deze plek verklaren.

Wij vertrokken op maandag 17 augustus met de auto naar Brussel en kwamen vrijdagmiddag 28 augustus weer thuis. Een kleine opsomming van wat wij allemaal beleefd hebben:

• Wij sliepen in 5 verschillende bedden:
  • In Denver in een speciaal gastenverblijf in het souterrain (in Amerika heet dat basement) bij John en Sara Cambier thuis.
    
  • In Tacoma 'bewoonden' wij een luxe kamer op de 15^de verdieping van Hotel Murano.
  • In Boise sliepen wij een nacht in de Marriott Residence Inn en hadden de beschikking over een heel appartement waar zelfs de microwave popcorn al klaar lag.
    
  • De eenvoudigste slaapplaats was ongetwijfeld in onze cabin in Mack's Inn in Island Park bij Yellowstone. Meer dan een houten hut waar net een bed in paste was het niet.
    
  • De laatste 3 nachten sliepen wij bij Jolanda en Steve in een heerlijk bed in een prachtig huis.
  
  
• Bij 5 verschillende slaapplaatsen horen natuurlijk ook 5 verschillende badkamers. Die varieerden van heel klein in de cabin (je kon er letterlijk je kont niet keren) met douche, wc en wastafel op de vierkante meter tot super-de-luxe in het Murano. In de Marriott Inn was wel ruimte voor een hele familie en bij de families thuis waar wij geslapen hebben, hadden wij geheel volgens Amerikaanse gewoonte de beschikking over onze eigen badkamer met toilet.


• Wij brachten heel veel tijd door op 6 verschillende vliegvelden.
  We begonnen op Brussels International Airport en vlogen vandaar naar Hartsfield-Jackson Atlanta International Airport. Omdat we daar Amerika binnenkwamen moesten we in een lange rij voor de douane en daarna zelf onze koffers van de band halen en weer opnieuw inleveren voor de vlucht naar Denver. Denver Airport was dus de 3^de luchthaven in rij, waarvandaan we 2 dagen later weer naar Sea-Tac Airport (Seattle/Tacoma) vlogen. Op 21 augustus vlogen we naar Boise Airport in Idaho en haalden daar onze huurauto op.
  Tenslotte vlogen we op 27 augustus weer terug vanaf Salt Lake International Airport, eerst naar Hartsfield-Jackson Atlanta International Airport (waar we uren moesten wachten vanwege een technisch mankement) en uiteindelijk terug naar Brussels International Airport.


• Op vliegvelden wacht je op vliegtuigen. Wij zaten in 6 verschillende toestellen die samen goed waren voor 20.944 km (13.015 miles)!
  
  
  
  • Brussel - Atlanta: 7088 km (4405 miles)
    
  • Atlanta - Denver: 1925 km (1196 miles)
    
  • Denver - Sea-Tac: 1644 km (1021 miles)
    
  • Sea-Tac - Boise: 650 km (404 miles)
    
  • Salt Lake City - Atlanta: 2549 km (1584 miles)
    
  • Atlanta - Brussel: 7088 km (4405 miles)


• In onze huurauto legden we in 5 dagen nog 2746 km (1716 miles) af. Samen toch echt goed voor een afstand die ruim de halve wereld omspant!

En natuurlijk zagen we ook heel veel andere dingen. Vooral veel mensen, dunne en heel dikke en nóg dikkere exemplaren. Maar we waren ook in gebieden waar je bijna niemand zag en volop van de natuur kon genieten.
We zagen daar wel heel veel dieren: tientallen bizons, elanden (in Amerika maken ze onderscheid tussen 'moose' en 'elk', we zagen beiden maar kennen er maar één Nederlands woord voor), chipmunks, kolibries, haviken en een visarend.
Kortom, we hebben een heerlijke tijd gehad.
Voor iedereen die geïnteresseerd is in de foto's, klik hieronder op het album:

USA-reis augustus 2009

Lees meer over deze en andere reizen op http://lievendag.punt.nl

Deze week op IMMUUN: Koekje erbij?
Op Station Mill------------: Nieuws?

Woodstock en andere Amerikaanse steden

(Klik op de afbeelding om de tekst te kunnen lezen)

Vandaag is het 40 jaar geleden dat op het boerenerf van Max Yasgur in Bethel (in de staat New York) Woodstock begon. De stad die de naam aan het 3-daagse festival gaf, ligt ongeveer 65 km ten noordoosten van de werkelijke plek waar het Woodstock Aquarium Music and Art Fair (een hele mond vol die officiële naam) plaatsvond. Het is de geschiedenis ingegaan als het feest van 'love and peace' en iedereen van boven de 55 heeft er wel herinneringen aan. Wij zijn tenslotte opgegroeid in het hippietijdperk en deden daar - soms - zelf aan mee.
Begin van deze week besteedde het Eindhovens Dagblad al aandacht aan Woodstock en riep lezers op om per mail hun herinneringen daaraan te delen. Mijn echtgenoot reageerde hierop en werd prompt gebeld of hij mee wilde werken aan een kort interview met een foto in de krant. Woensdag kwam de fotograaf hier een foto maken van een hippie '40 jaar later' en vanochtend stond het stuk in de krant. Niet alleen in het ED trouwens, want als lezers van De Gelderlander zagen wij dat het ook in dit dagblad was opgenomen. In welke andere uitgaven van de Wegenergroep hetzelfde verhaal nog meer zal verschijnen, weten we niet, maar met de regio's Eindhoven en Nijmegen bereik je al een heleboel mensen die de persoon op de foto zullen herkennen. Het verhaal van Woodstock, het festival en de film, hoor en lees je nu overal, maar het persoonlijke verhaaltje eronder maakt het voor ons nog leuker!

Deze week bedachten we opeens dat we dit jaar nog helemaal niet in Parijs zijn geweest. Voor de mensen die ons een beetje kennen, moet dat vreemd klinken. Zij weten dat wij eigenlijk streven minstens 1 keer, maar nog liever 2 keer per jaar naar de lichtstad te gaan. Gelukkig kreeg ik op vrijdag een leuke aanbieding in mijn mailbox en heb ik meteen geboekt voor een weekend in november. Kunnen we daar meteen de sinterklaasinkopen voor dit jaar doen!

Vandaag en morgen zijn we bezig met de laatste voorbereidingen voor onze reis naar de USA volgende week. De laatste overnachting is nu ook geboekt (in Boise Idaho maken we een tussenstop) en de huurauto is geregeld. Die halen we op in Boise en kunnen we achterlaten in Salt Lake City. Voor de rest moet alles nu geregeld zijn, de eerste week werd dat voor ons gedaan en de tweede week door onszelf.
Vanaf morgen schrijf ik zo af en toe weer een stukje op onze reislog http://lievendag.punt.nl, tenminste als ik de beschikking over internet heb. Dat zal in Denver, Tacoma en Seattle niet zo moeilijk zijn. Maar of we in Mack's Inn en Yellowstone online kunnen, moeten we nog maar even afwachten. De laatste dagen van ons verblijf in Park City moeten we dan misschien de schade weer inhalen. Ook op deze plek probeer ik in ieder geval één keer per week een bijdrage te plaatsen, we hopen dat iedereen het met plezier zal lezen.

Groeten uit La Roche en Ardenne

Daar zit ik dan, in Oxford Street - City of Westminster (London). Onze buren 'hebben' Baker Street en op de verdieping onder ons 'wonen' ze allemaal in Parijs! Onze directe benedenburen zitten op de Champs Elysées! Als de lezer van dit blog er nog een touw aan vast kan knopen, dan vind ik dat erg knap. Dat kan alleen maar als die ook ooit in Hotel Midi in La Roche en Ardenne heeft gelogeerd, want daar hebben de kamers dus behalve nummers ook namen. Heel origineel met een echt straatnaambordje zoals je dat ook in de betreffende steden ziet.
Wij zijn hier gisteren aangekomen om 'iets' voor te bereiden voor ons jaarlijkse familieweekend dat komende september weer in de Ardennen zal plaatsvinden. We hebben de villa waar we zullen verblijven al gespot (zie foto hierboven), zelfs al even gezwaaid naar de mensen die er nu hun vakantie of weekend doorbrengen. Verder hebben we al grote delen van La Roche en daarbuiten lopend afgelegd en heel veel foto's gemaakt. Meer kan ik er nu op deze plek nog niet over verklappen, want dan is het in september geen verrassing meer.
Mooie bijkomstigheid is ook dat het weer prima heeft meegewerkt, want in plaats van de voorspelde neerslag hebben we het de hele dag al drooggehouden en nu schijnt er zelfs een voorzichtig zonnetje.
Vanmiddag toen ons 'werk' erop zat, zijn we nog even naar Vielsalm gereden voor de lekkerste jam die er is: zwarte kersenjam van de GB. Op de terugweg zijn we nog even wezen kijken in Cielle een piepklein plaatsje dat vlakbij La Roche ligt en waar we ooit lang geleden met het hele gezin de hemelvaartvakantie doorbrachten. Het huisje van toen staat er nog onveranderd van hetzelfde mooie uitzicht te genieten en aan de Nederlandse auto te zien die erbij stond, wordt het ook nog steeds aan vakantiegangers verhuurd.
Vanavond zoeken we weer een leuk restaurant op, er is in La Roche meer dan genoeg aanbod. Gisteravond hebben we trouwens in het restaurant dat bij ons hotel hoort gegeten en dat was erg goed. Morgenochtend om 10 uur moeten we alweer uitchecken, maar we doen het rustig aan op de terugweg zodat we in ieder geval nog in België kunnen lunchen voordat we weer naar huis rijden.

Deze week op IMMUUN: Waar heb dat nou voor nodig?
Op Station Mill: Jaarmarkt weer bijna bij ons binnen...

De vaart erin

Nu de Tour de France afgelopen is, ben ik zelf maar weer eens op de racefiets geklommen. Heel voorzichtig, dat nog wel, maar het streven om meer buiten te fietsen is er weer. Niet dat ik nooit fietste, want dat doe ik wel degelijk. Bijna elke dag, boven op mijn speedbike. Het is in feite zelfs het eerste wat ik doe 's ochtends als ik wakker word. Met het nieuws op TV of een opgenomen programma op video trap ik zo toch dagelijks minstens een half uur weg. Dat is een prima manier om de dag te beginnen en voor een 'mooi-weer-fietser' als ik ben, een prettige vorm van bewegen. Want bewegen moét als je - zoals ik - niet meer tot de jongsten behoort. Het is goed voor de gewrichten en je houdt er een goede conditie bij.
Maar vandaag toch maar weer eens op de échte fiets geklommen en naar buiten. Daar moest ik me dan wel voor kleden, want zoals ik 's ochtends thuis op de fiets zit, zo durf ik me buiten niet te vertonen. Bovendien hoef ik boven bij de TV ook geen helm op. In mijn wieleroutfit inclusief helm en handschoentjes begon ik samen met mijn echtgenoot aan mijn eerste rit sinds lange tijd. Via de Stationsstraat naar de Vorleweg en de Vokelseweg naar de rotonde van de Middenpeelweg. Bij de rotonde scheidden onze wegen, mijn echtgenoot die een geoefende fietser is, vervolgde zijn weg richting De Rips naar Deurne en ik reed verder richting Zeeland. Bij de nieuwe rotonde van de Witte Dellen draaide ik weer rechts richting Mill en vervolgde mijn weg over de Udensedijk naar de Koestraat en Groespeelweg zodat ik weer op de Volkelseweg uitkwam. Toen zat mijn rondje er bijna op, na 40 minuten was ik weer thuis. Een voorzichtig begin zoals ik al zei, maar het krijgt vervolg. Tijdens het familieweekend in september moet de fiets mee naar de Ardennen en daar wil ik dan met de jaarlijkse familiefietstocht meedoen. Ben benieuwd of dat haalbaar is, voorlopig zal ik hier op het vlakke maar eens flink gaan trainen!

Dat ik na een hele periode van futloosheid weer nieuwe energie begin te krijgen, werd deze week ook op een andere manier duidelijk. De badkamer boven moest eraan geloven, want ik ergerde me al een tijdje aan de muren die nodig eens gewit moesten worden. Ook al staat ons huis te koop, dat soort dingen gaat gewoon door. Waar gedoucht wordt, blijven de muren niet helemaal schoon. Donderdag ben ik de hele middag bezig geweest met latexen. Nou ja, dat verven op zich was nog niet eens het meeste werk, maar in een kleine badkamer de 'moeilijke' hoekjes bereiken, is een kunst op zich. Met de trap was er eigenlijk te weinig ruimte om te bewegen en zonder de trap kon ik nergens bij. Dat was dus een heel gedoe van trap erin, naar boven klimmen, klein stukje latexen, naar beneden klimmmen, trap er weer uit enz. Op die manier ben je wel even bezig, maar het resultaat mag weer gezien worden. Omdat ik een beetje een opruimbui had deze week, was ik ook vast dingen apart gaan zetten op zolder. Spullen die daar tijdelijk stonden omdat ze kapot of totaal overbodig waren. Vanochtend zijn we eerst naar de stort in Haps gereden (pardon de Milieustraat) en hebben ons ervan verlost. We waren lekker vroeg en konden - bijna - zo doorrijden. Toen we klaar waren zagen we bij het vertrekken dat er een lange file voor de ingang stond te wachten.

Het is stil op de huizenmarkt, althans in Mill en vooral bij ons. De makelaar kwam deze week nog even langs om zo maar even bij te kletsen, want we spreken elkaar nauwelijks als er geen kijkers zijn. Bij een kopje koffie hebben we alles nog eens op een rijtje gezet en zijn tot de conclusie gekomen dat we alles laten zoals het is en gewoon hopen dat een geïnteresseerde zich snel zal melden.
Woensdag is het hier Vakantiejaarmarkt en ik heb de organisatie gevraagd of ze ons huis vrij willen houden, zodat die duizenden bezoekers die dan in Mill rondlopen in ieder geval zicht op ons pand hebben. We moeten alles proberen en ook hier geldt: Wie niet waagt, die niet wint.

Gisteravond nog een onverwachte gezellige afsluiting van de week. Vrienden van ons hadden wat veel ingekocht voor hun barbecue met kennissen die wij ook kennen, of we ook kwamen helpen alles op te eten. Ik kan je verzekeren dat dat gelukt is. Het leven is mooi hier in Mill!

Deze week op Sation Mill: Wie wil de HEMA in Mill?
Deze week op IMMUUN: Lessen in zelfverdediging

Op naar de Mont Ventoux!

Met een half oog op de televisie en een scherm vol vakantiehuizen, probeer ik er een blogje uit te persen op deze - toch nog - zonnige zaterdag.
Vanochtend stonden wij vroeg op met de bedoeling om eindelijk eens de zolder te gaan opruimen en een gedeelte van wat dat zou opleveren naar de stort te brengen. Maar de motivatie om eraan te beginnen, ontbrak totaal en daardoor natuurlijk ook de energie om het dan toch maar te doen. Er is ook absoluut geen haast bij en volgende week kan het net zo goed. Vandaag wilden we wel weer eens in Den Bosch gaan lunchen en daarna op tijd naar huis om dé rit van deze Tour de France te kijken: de berg-op etappe met de finish boven op de Mont Ventoux! Heel speciaal als je, net zoals mijn echtgenoot, deze mysterieuze gigant vorig jaar zelf per fiets bedwongen hebt. Daarbij valt mijn prestatie in het niet: ik bereikte de top per auto, voor mij was dat al spannend genoeg.
Helemaal aangestoken door het landschap dat ik aan me voorbij zie trekken, ben ik nu ook bezig met het zoeken van een geschikt vakantiehuis voor volgende zomer. Wat zou ik graag direct weer in de auto stappen om naar de Provence te gaan. Echt helemaal mijn streek! Of ik vanmiddag nog een geschikt huis vind, is maar de vraag. De combinatie echter met wat ik op TV zie en wat er op mijn pc-scherm verschijnt, is heerlijk om bij weg te dromen.

De renners moeten nog 27,5 km, dat betekent dat ze bijna aan de klim der klimmen beginnen en het landschap dat ik nu zie, komt me wel heel erg bekend voor. Het is er natuurlijk mooi weer en als ik mijn ogen dichtdoe, kan ik de lavendel hier ruiken. Prachtig dat lint van wielrenners met de Ventoux op de achtergrond. En het is nog spannend ook met de broertjes Schleck en Contador volop in actie. Ook niet te vergeten Armstrong die het hier moet laten zien, wil hij nog op het podium komen in Parijs morgen.

Wij lunchten trouwens bij Picasso in de Kerkstraat. Niet alleen voor diner, maar ook voor lunch een geweldige gelegenheid. We hadden daarna nog net tijd voor een kort bezoek aan de boekhandel een paar deuren verder en klokslag half 3 zaten we achter de TV.

Deze week ook nog even flink gewandeld met een vriendin en met de hond uiteraard. Onderweg hadden we genoeg tijd om bij te praten voordat we onze lunch gebruikten bij FF Pauze in het buitengebied van Mill.
Verder deze week naar de slotavond van De Kameleon geweest, een heel spektakel in de Concertzaal bij ons in de straat. Alle groepen deden hun best om op een zomerse - en dus vrolijke - manier een optreden te verzorgen. Daarna was het de beurt aan groep 8 die met de musical 'Gestrand' afscheid nam van hun basisschooltijd. Een vrolijke boel was het, maar wel bloedheet met zoveel mensen in een zaal zonder voldoende ventilatie. (Zie ook Station Mill)

De wielrenners draaien zo te zien nog steeds heel soepel met de benen, nog 15 km tot de finish! Tijd om me nu volledig tot het TV-scherm te wenden, want ik wil natuurlijk wel echt zien hoe het afloopt!

Deze week op IMMUUN: Le Mur de la Peste

Gewoon in Mill

Wij zijn weer gewoon in Mill, terug van een geweldige vakantie. Die is zo goed bevallen dat ik stiekem al naar huizen in de Provence voor volgend jaar gekeken heb... Omdat dan de Proloog in Nederland is, zal onze vakantie er dan heel anders uitzien dan de laatste 2 jaren. Maar dat wil niet zeggen dat we dan niet naar Frankrijk gaan, dat doen we zeker wel! Eerst de Proloog in Rotterdam en de 1^ste etappe in Zeeland en daarna door naar 'La douce France'. Dat staat vast!

Maar eerst staan er nog andere reizen gepland. Deels ook vakantie maar toch voornamelijk zakelijke trips. Te beginnen met 10 dagen naar de USA volgende maand.
De avond voordat we naar Frankrijk vertrokken, hebben we de reis geboekt. Het was nogal gecompliceerd omdat we 4 verschillende plaatsen aandoen. We vliegen eerst vanaf Brussel naar Denver (16 uur onderweg met een overstap in Atlanta), daar bezoeken we het National Jewish Health Institute. Na 2 dagen vliegen we door naar Seattle/Tacoma voor een congres van de American Association of Naturopathic Physicians (AANP) (klik hier voor het programma). Daarna is het tijd voor ontspanning en gaan we met een huurauto een paar dagen naar Yellowstone National Park en vervolgens rijden we door naar Park City in Utah. Daar woont een vriendin die we nu eindelijk eens kunnen opzoeken. Vanaf Salt Lake City vliegen we terug naar Brussel (14 uur en 45 minuten, ook met overstap in Atlanta). De 11^de dag staan we dan 's ochtends vroeg weer op Belgische bodem. Geweldig dat je dit soort reizen tegenwoordig helemaal zelf via internet kunt boeken!

Als we terugkomen, is het al bijna september en tijd voor de jaarlijkse potluck. Gewoon in Mill, dat hadden we anders gehoopt. Maar in de verkoop van ons huis zit absoluut geen vooruitgang, net als zoveel andere huizen in Mill en omgeving staat het al meer dan een jaar te koop (zie Station Mill. Niets aan te doen en zeker niet iets om te lang bij stil te blijven staan. We zien wel wat er gebeurt, we hebben er verder toch geen invloed op.

Het 3^de weekend van september vindt zoals ieder jaar het familieweekend weer plaats, we zullen met z'n allen weer een groot huis in de Ardennen betrekken. Gezellig.
In oktober zijn we uitgenodigd in Graz en dat is voorlopig de laatste trip die op het programma staat. Maar er zullen er ongetwijfeld nog meer volgen, want zo gaat het altijd. Gewoon in Mill lijkt daarom soms meer een uitzondering op al ons gereis dan dat we van sleur kunnen spreken.

Deze week op IMMUUN: Op vakantie

Vakantie 2009: Lorgues Provence

Maandag 29 juni

Onze jaarlijkse vakantie brengen wij meestal door in Frankrijk, en dan bij voorkeur in het Zuidoostelijk gedeelte daarvan: in de Provence. Oók gaan wij ieder jaar naar de Proloog van de Tour de France en soms hebben we geluk en kunnen we deze 2 gebeurtenissen combineren. Zo ook dit jaar. De Proloog is in Monaco en daarom hebben wij een huis gehuurd in de Var (83), zo'n 40 km ten westen van Fréjus en nog wel zo'n 100 km van Monaco. Niet écht heel dichtbij dus, maar met het voordeel dat we hier prachtig zitten én dat de eerste etappe van de Tour de dag ná de proloog mooi door ons dorp komt. Dat betekent dat er dus 2 dagen Tour in onze vakantie zitten. Voor mij is dat genoeg, maar niet iedereen die met ons vakantie viert, denkt daar hetzelfde over. Zo is één van onze zonen al 8 dagen op zijn eigen racefiets onderweg hier naartoe. We hebben hem na 5 dagen fietsen (door hem uiteraard) op onze heenweg in Dijon ontmoet en het ging hem eigenlijk heel goed. Woensdag hoopt hij hier te arriveren, vandaag kwam er nog een SMS-je uit Valence dat hij lekker gefietst had en al om 5 uur 's middags daar was aangekomen.
Een andere zoon is met zijn vriendin ook onderweg, maar die vieren vast hun eigen vakantie hier en daar en zullen in de loop van de week ook wel in Lorgues aankomen.
Verder komt de grootste wielerfan van ons gezelschap op donderdag met het vliegtuig naar Marseille, waar we hem van het vliegveld gaan halen. Dat is de man met de grootste kennis van de Tour en vanaf het moment dat die zich bij ons voegt, laat het dagelijkse gespreksonderwerp zich raden.
Gelukkig is er ook nog vakantie na de Tour en zitten wij hier in Lorgues op een prachtige locatie in een heel groot huis met eigen zwembad. Mijn echtgenoot en ik genieten er al een paar dagen van. Vooral het grote terras van 80 m² en de grote tuin met zwembad zorgen voor een ultiem vakantiegevoel. Tel daarbij op een echte zomerkeuken - compleet met koelkast, magnetron, kookplaat en barbecue - en je begrijpt dat wij het hier wel een tijdje uithouden. Binnen komen wij alleen als het 's avonds écht donker is en het tijd wordt om naar bed te gaan.
De activiteiten die we tot nu toe ondernomen hebben, zijn zeer beperkt. Af en toe een boodschap, een wandeling naar het dorp en vandaag even naar Draguignan voor iets meer boodschappen.
Daarbij kregen wij nog even de schrik van ons leven toen op een rotonde de auto links van ons opeens rechtsaf wilde draaien. Daar zaten wij dus tussen, gelukkig ging het niet hard en bleef de schade beperkt tot een minieme veeg op onze Citroën Picasso en een enkele kras op de paarse Twingo van de Française die ons over het hoofd had gezien. Na enig geharrewar konden we haar duidelijk maken dat wij er verder geen werk van wilden maken en gingen we beiden opgelucht onze eigen weg. Pfff, bijna een flinke deuk in onze vakantie, maar het liep gelukkig goed af.

Woensdag 8 juli
Ruim een week geleden moest de Tour nog beginnen en waren mijn echtgenoot en ik nog alleen in ons vakantiehuis in Lorgues. Op dit moment zijn de kinderen alweer vertrokken en is de rust hier weergekeerd.
Vorige week woensdag kwam onze middelste zoon na bijna 1300 km fietsen in Lorgues aan. Hij had zijn eigen Tour de France erop zitten en was daarmee voor ons de grote winnaar van deze koers. De volgende dag arriveerden onze jongste zoon en zijn vriendin met de auto en daarmee was het huis bijna vol. Wij haalden aan het eind van de middag een vriend van het vliegveld in Marseille en vanaf dat moment draaide alles om DE TOUR. Tenminste voor de meeste mannen.
Op zaterdag volgden we de Proloog in Monaco, het was er bij lange na niet zo druk als wij gewend zijn van andere jaren. We gingen er met de trein heen, eerst van Les Arcs naar Nice en daar moesten we overstappen naar Monaco. We kochten een retour en konden zonder reservering in de 2,5 uur vertraagde slaaptrein uit Straatsburg plaatsnemen. In Monaco vonden wij een prima plek waar we de renners één voor één langs zagen komen. Toen de laatste renner ons gepasseerd was, dachten wij heel snel weer in de trein te zitten. Helaas was de ingang van het station waar wij vlakbij zaten, afgesloten en moesten we eerst nog een eind lopen voordat we in een dringende menigte terechtkwamen. Het was niet zo druk, maar een paar honderd mensen die een trein willen halen door dezelfde deur proberen te persen, levert stressvolle situaties op. Klemzittende wandelwagens en huilende kinderen waren het resultaat. De treinen reden af en aan en al snel waren we op weg naar Nice. Daar kregen we nog problemen met ons retourticket, want we hadden geen plaatsreservering op ons kaartje staan en mochten niet in de klaarstaande trein. Met nog een paar minuten voor vertrek op de klok en een hoop verwarring, lukte het toch nog om alles voor elkaar te krijgen en genoten we op de terugweg nog een keer van het prachtige spoortraject langs de Côte d'Azur.
Op zondag was er nog een dagje Tour voor ons, want de étappe kwam door Lorgues. Vrienden van ons die ongeveer 50 km verderop aan de kust kamperen, kwamen op bezoek en wilden ook wel eens het grote wielerspektakel meemaken. Het was heet aan de kant van de weg, maar we zagen eerst de kopgroep en daarna het peloton heel dichtbij langszoeven.
Dezelfde avond zaten we met een gezelschap van 8 mensen aan tafel, we leken wel één grote familie.
De rest van de dagen tot nu toe volgen we de Tour via de TV en rommelen de dag een beetje vol. Een beetje zwemmen, af en toe een wandeling naar het dorp - bijvoorbeeld voor de grote markt op dinsdagochtend - en soms moeten er natuurlijk ook boodschappen gedaan worden.
Het jaarlijkse vakantieschilderij hebben we al gemaakt en ook een bezoek aan de plaatselijke Cave om onze wijnvoorraad aan te vullen zit er al op (dit keer Château Sainte Béatrice, een van de vele domaines in Lorgues). Eigenlijk doen we gewoon wat we iedere vakantie doen en dat bevalt prima. Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Tourtour (volgens de borden 'het stadje in de hemel', inderdaad ligt het erg hoog en is het er prachtig) en vanavond hebben we gegeten in La Brasserie des Sarments, midden in Lorgues waar het gezellig druk was vanwege 'Le Marché Nocturne Artisanal et Musical'.
Morgen brengen we de grote wielervriend weer naar het vliegveld en dan zijn er voor mijn echtgenoot en mij nog een paar dagen om in alle rust te genieten voordat onze vakantie voorbij is.

Zaterdag 11 juli
Iets na 6-en arriveerden wij in het hotel in Dijon. Tussen Avignon en Valence waren veel files, voor de rest viel het wel mee. Onderweg zagen we ook nog toevallig onze vrienden die na hun vakantie aan de kust ook weer huiswaarts keerden. Tijdens onze gezamenlijke lunch konden we nog even heerlijk bijpraten voordat het voor dit jaar echt afgelopen was...

Zie hieronder een impressie van onze vakantie door op het fotoalbum te klikken.

Lorgues 2009

Meer informatie voor bezoekers aan Lorgues:
Lorgues

Groeten uit Dijon

Een kort blogje deze keer, alhoewel ik onderweg naar Dijon van alles bedacht wat ik op deze plek zou kunnen vertellen. Waarom er toch zoveel Engels gebruikt wordt als het ook in het Nederlands kan. Bijvoorbeeld een Nederlandse vrachtwagen die ons inhaalt met op de achterkant 'Logistics', terwijl het bedrijf zelf een oerhollandse naam heeft. Zoiets als 'Jansen Logistiek'. In dit geval was het geen Jansen, maar dat logistiek stond echt wel achter de naam op de vrachtwagen. En wat te denken van de aanduiding 'natural living plants' die je ziet staan bij het voorbijrijden van een Brabantse tuinder die in gewone, echte planten 'doet'. Moet dat nou, denk ik dan altijd. Maar dit soort overpeinzingen bewaar ik toch liever voor na de vakantie, dan ga ik me daar eens echt in verdiepen. In dit merkwaardige verschijnsel dat wij blijkbaar niet meer in staat zijn om elkaar in onze eigen taal dingen duidelijk te maken... Ik kom er op terug!
Maar nu eerst: vakantie. Vandaag halverwege in Dijon en morgen gaan we door naar de Provence. We strijken neer in Lorgues, waar we de komende weken een groot huis bewonen waar we waarschijnlijk geen internet hebben, maar wel een grote tuin en een zwembad. In de loop van de week krijgen we ook nog bezoek van een vriend en twee van de drie zonen met vriendin. Eén van die zonen zit nu bij ons op de hotelkamer, want hij is al dagen onderweg met zijn racefiets. Met een minimum aan bagage fietste hij al door België en Noord Frankrijk en vanaf hier heeft hij nog 5 dagen nodig om in Lorgues aan te komen. Tot nu toe vergaat het hem heel goed, een beetje moe in de benen maar daarvan herstelt hij steeds heel snel.
Wij gaan morgen weer met de auto verder, volgeladen met spullen van onszelf en ons bezoek. En de hond natuurlijk, die boft maar: vorig weekend Schiermonnikoog en nu alweer naar Frankrijk. Dat beestje komt nog eens ergens!

Ry Cooder in Carré

Gisteren zaten wij in een vol Carré in Amsterdam. We hadden er maandenlang naar uitgekeken, in november waren de kaarten al besteld. En het wachten werd beloond. We zaten op de 3^de rij in het midden voor het podium en hadden een fantastisch uitzicht op Ry Cooder! Ruim 30 jaar geleden draaiden wij zijn elpee 'Chicken skin Music' bijna grijs en in de loop der jaren bleven we die muziek mooi vinden. En nu stond die legende daar in levende lijve voor onze neus de ene na de andere gitaar te bespelen. De 'koning van de slidegitaar' heeft nog niets aan kwaliteit ingeleverd. Zijn 62 jaren zijn hem aan te zien, maar absoluut niet te horen.

Samen met Nick Lowe (ziet er nog steeds uit als 'Half a boy and half a man') en drummer - zoon Joachim (spreek uit Wakiem) Cooder - zorgt Cooder voor een grote diversiteit aan klanken. Blues, americana en texmex wisselen elkaar in rap tempo af.

De onbekende zangeressen van het voorprogramma - die door Cooder zelf meegebracht zijn - zorgen voor ritmische ondersteuning en een aardige backing sound. Juliette Commagere en haar toetseniste, die wat mij betreft eigenlijk de hoofdrol van het duo speelde. Ze bleek over méér uitstraling en meer zangkwaliteit te beschikken dan Juliette zelf.


De zogenaamde 'special requests' die ten gehore werden gebracht, waren niet helemaal spontaan maar klonken desalniettemin geweldig. Bij 'Crazy About An Automobile' verbaasde hij zich over de Amsterdamse bakfiets en met het laatste officiële nummer 'How Can A Poor Man Stand Such Times And Live' bracht hij nog even de actualiteit in door de banken van Wall Street als zondenbok neer te zetten.

Gelukkig speelde hij als toegift tóch nog 'He'll Have To Go´, mijn lievelingsnummer. Er werd afgesloten met ´Little Sister´, allemaal samen , volgens Ry Cooder: We're all together again, that's good!

Recensies:
Trouw
Oor

Deze week op IMMUUN: Alle remmen los
Op Station Mill -------- : Groeten uit Schiermonnikoog