Groeten uit Antwerpen

Dit weekend genieten wij van een zonovergoten Antwerpen. Na een week hard werken, waarin ik anders dan voor mijn werk of de boodschappen nauwelijks andere mensen heb gezien of gesproken, doen we nu even helemaal niks. Op donderdagavond om kwart voor 10 vertrokken we uit Mill, we hadden met de receptie van Hotel Astoria afgesproken dat we vóór middernacht zouden arriveren, en konden in één ruk doorrijden naar de Korte Herentalsestraat midden in de diamantbuurt in Antwerpen. Op vrijdag moest er nog gewoon gewerkt worden, Ger in Antwerpen-Middelheim en ik achter de laptop in de hotelkamer. Daar had ik een 'rechtstreekse lijn' met Woerden, waar mijn contactpersoon voor mijn lopend project werkt. Leve het internet, dat maakt dat ik niet perse thuis achter mijn bureau hoef te zitten om mijn werk te kunnen doen. Vrijdagmiddag begon ons weekend, via de laptop worden alleen nog de mailberichten gelezen en af en toe een 'brandje geblust'.
Ons hotel is vlakbij het centrum en Antwerpen is zo 'klein' dat je gemakkelijk alles lopend kunt doen! Dat doen we dan ook volop. Behalve vanmiddag naar het Museum voor Schone Kunsten, daarvoor hebben we toch maar de tram gebruikt. Verder winkelen we hier weer volop, onze favoriete winkels zitten tenslotte toevallig allemaal in Antwerpen, genieten van de zon, het lekkere eten (gisteravond bij De Peerdestal, maar er zijn teveel leuke restaurants om te noemen of aan te raden) en de heerlijke Belgische bieren. Heel toevallig is onze middelste zoon Lennart dit weekend óók in Antwerpen, met zijn basketballteam als afsluiting van het seizoen. We zijn hem nog niet tegengekomen, maar dat zou ook wel heel toevallig zijn met zoveel mensen die dit weekend in Antwerpen rondlopen! Zo meteen gaan we weer op stap, naar het volgende restaurant, maar eerst even bij 't Paters Vaetje een pintje pakken. Want bij welk restaurant we ook eten, dat pintje halen we bij voorkeur in onze favoriete kroeg!

Van Utrecht tot Wenen

Dit was een week van de snelle trips. En dan bedoel ik natuurlijk geen psychedelische trips (voor de jongere lezers: dat is iets uit de jaren '60 van de vorige eeuw), maar trips in de zin van reizen. Nauwelijks tijd voor wat dan ook, was het deze week toch noodzakelijk om huis en haard voor een poos te verlaten.

Op maandag was dat slechts een halve dag om in Utrecht naar het toekomstige huis van één van onze zonen te gaan kijken. Van Mill naar Utrecht en terug doe je niet in een uurtje, maar je moet wat overhebben voor je kinderen. En als ik heel eerlijk ben, deed ik het vooral voor mezelf. Spannend toch als je kinderen opeens zo groot zijn dat ze een huis gaan kopen! Daar wilde ik toch echt wel wat mee te maken hebben!

Het bewuste pand ligt in een leuke buurt vlakbij het Julianapark en net achter de Amsterdamsestraatweg. In een rustige straat en toch dicht bij alle winkels, stond een benedenwoning te koop die er volgens de foto's op de makelaarssite prima uitzag. Dat bleek nog waar te zijn ook, de woning is helemaal klaar om zo in te kunnen trekken. Alles goed in de verf en een prachtige houten vloer van voor tot achter. Er zit zelfs een tuin bij die voor Utrechtse begrippen zeker ruim is te noemen. De zoon had zijn beslissing eigenlijk al genomen, maar wilde graag ook onze mening weten. Fijn als je nog steeds nodig bent, dat geeft een goed gevoel! Inmiddels is de deal gesloten, naar ieders tevredenheid, en wordt maandag het voorlopig koopcontract ondertekend. Over een paar maanden kan hij er al in, zijn eerste echte eigen plek!

Op woensdag stond een snel bezoek aan Wenen gepland. Dit was al in december afgesproken, tijdens de bijeenkomst van Ärtz-Apothekern van Allergosan. We werden toen uitgenodigd door Kurt Widhalm, professor in de Ernährungsmedizin. Voor een avond over pro- en prebiotica in Oostenrijk. De volgende ochtend was er ook nog een persconferentie waar Allergosan (van Anita Frauwallner) een nieuw product presenteerde en Ger was gevraagd om die gebeurtenis te ondersteunen. Voor mij allemaal 'voer' voor de website van de Stichting Gut Flora.
Op woensdagmiddag hadden we heel even tijd om door Wenen te wandelen en ergens een koffie met taart te gebruiken. (We kwamen 'Sissy' ook nog tegen, bij haar paleis in een koetsje)


In Wenen struikel je zo ongeveer over de Konditoreien, dus taart eten moet. Deze keer voor ons geen Sachertorte (ook lekker), maar een heerlijke punt Mozarttorte. Dat was dan ook alles op toeristisch gebied waar we tijd voor hadden.
Na de persconferentie op donderdagochtend moesten we te vlug alweer naar het vliegveld. Anita had ons daar een dag eerder opgehaald en bracht ons ook weer weg. Een snel bezoek en bij het afscheid een soort belofte: 'Volgende keer in Zagreb'. We merken het vanzelf!

Voor plezier in plaats van werk moet je boeten, dat heb ik dit weekend weer gemerkt. Tot vanavond 11 uur heb ik zitten werken, morgen doe ik (denk ik) niks. Volgende week de puntjes op de i van de brochure en de website en dan moet het persbericht nog geschreven worden. Het einde komt in zicht, ik moet maar eens uit gaan kijken naar mijn volgende grote project!

Rowwen Hèze 'anders'

We begonnen deze week met een speciale maandagavond in Den Bosch. We hadden kaarten voor de show van Rowwen Hèze 'Saus volgens eigen recept'. Voor ons de eerste keer dat we naar een optreden van deze band gingen waarbij we konden, of eigenlijk moesten, zitten. En dat nog wel op luxe pluchen stoelen. Genieten in stijl dus.
Meteen al bij het binnenkomen van het Theater aan de Parade viel ons op dat het publiek anders was dan anders. Niet beter, zeker niet minder, maar ánders dan bij de meeste voorstellingen die wij in dit theater hebben bezocht. Blijer, vrolijker in ieder geval, de stemming zat er al vóór het begin goed in. Van een aantal mensen meenden wij ook dat we ze wel eens eerder hadden gezien in de tent in America, de echte fans met de Rowwen Hèze merchandising zichtbaar om de leden. Eerlijk gezegd hadden wij daar zelf helemaal niet aan gedacht. Als we naar de tent in Horst America gingen, deden we dat meestal wel. Maar na een dag hard werken en daarna snel even eten bij De Dirigent aan de Kerkstraat in Den Bosch, was dat niet iets wat in ons plaatje paste. Maar het was wel leuk om te zien dat zelfs in een schouwburg de echte fans dat wel doen.
De zaal was uitverkocht, een goed teken. Net voor het begin van de show zagen we ook nog een andere 'beroemdheid' binnenkomen: Gerard van Maasakkers. Leuk dat die op zijn vrije avond ook komt genieten van zijn favoriete band!
Om iets na achten begon de muziek met 6 mensen op het podium waarvan er niet één bandlid van Rowwen Hèze was! Je voelde dat het publiek onrustig werd, ook al was er niks mis met de muziek die gespeeld werd. Maar gelukkig lieten ze de spanning niet te hoog oplopen en verschenen de 6 mannen waar het iedereen uiteindelijk toch om te doen was op het toneel.
Met 12 man sterk ging het meteen flink los. Of, zoals violist/klarinettist Emil Szarkowicz het treffend verwoordde: elf musici en Jack Poels. Of was het Jack Poels en 11 musici? De band werd voor deze gelegenheid aangevuld met de eerdergenoemde Emil, en verder met Mo’Jones (toetsen,wasbord, gitaar), Pieter Vermeulen (gitaar, steelgitaar), Hub Boesten (trompet, tuba,trombone) en de zangeressen Linda Smeets (saxofoon) en Simone Cox (percussie). Alles samen zorgde dat voor een sprankelende saus met geweldig geluid. Het is heel verfrissend om bij een optreden echt van de muziek van Rowwen Hèze te kunnen genieten, zonder dat je intussen overgoten wordt met bier terwijl je je probeert staande te houden op de steeds harder op en neer deinende houten vloer in de tent! Dit keer konden we gewoon lekker achteroverleunen in het pluche en meezingen met Antonius, 't Roeie Klied of met Auto, vliegtuug.. en al die andere prachtige nummers die toch zo vertrouwd klinken ondanks de nieuwe saus! Ook het gevoelige 'Lied veur Limburg' klinkt in deze setting helemaal goed. Tussendoor kregen we mooie verhalen te horen van Jack Poels, over de belevenissen van de band in de Verenigde Staten en in Ierland. Met bijpassende muziek natuurlijk!
Nog voor het einde van de show kreeg de band al een staande ovatie. Gelukkig kwamen ze nog terug met De Peel in Brand, Bestel Mar en De Neus Omhoeg. Maar de absolute afsluiter was ook deze keer natuurlijk weer 'Tis een Kwestie van Geduld...'!
Kijk voor meer informatie over deze prachtige theatertoer op www.rowwenheze.nl of nog beter, koop kaartjes en ga zelf kijken!

Workshop Chocolade

Vanochtend in alle vroegte reden wij al naar Valkenswaard voor de workshop chocolade die wij daar gingen beleven. Bij Chocolaterie Winters werden wij ontvangen door Thijs. De koffie stond al klaar, natúúrlijk met bonbons, en we kregen een plastic schort en papieren mutsje om hygiënisch te kunnen werken.
Allereerst gaf Thijs ons een echte theorieles over de herkomst van chocolade en over het proces van cacaoboon tot bijvoorbeeld heerlijke bonbons.
Maar toen moesten we toch echt zelf aan de slag. Allereerst de zogenaamde 'vormbonbon': zoals Thijs het voordeed leek het erg gemakkelijk. Maar bij het vullen van de vorm is het al een hele kunst op zich om de chocolade echt gelijkmatig te verdelen. Meteen daarna houd je de vorm op zijn kop, om de meeste chocolade er weer uit te laten lopen. Daarna moet de vorm op een trilplaat om de luchtbellen uit de vloeibare chocolade te krijgen. Na ongeveer 10 seconden trillen, moet de vorm weer opgepakt worden - wat helemaal niet meevalt met glibberige vingers - om omgekeerd precíes 2 seconden op een trilrooster uit te druipen. Doe je dit te kort dan wordt de bonbon veel te dik en doe je het langer dan 2 seconden dan wordt het laagje chocolade te dun en zal de vulling eruit lopen in de vorm. Ja, het is vakwerk!
Terwijl onze eerste resultaten in de koelkast stonden op te stijven, gingen we aan de slag met marsepein. Daarvan maakten we zogenaamde 'handbonbons': door de marsepein in een vorm te kneden, maakte iedereen een eigen persoonlijke bonbon. De geknede marsepein moest vervolgens in een chocoladebad gedompeld worden, waarna de overtollige chocolade er weer afgetikt werd. Natuurlijk is het veel lekkerder om zoveel mogelijk chocolade te laten zitten, alhoewel dat natuurlijk wel ten koste van de vorm gaat. Ik geloof niet dat iemand daar echt last van had...
Bij de volgende stap gingen de handbonbons de koeling in en moesten de vormbonbons gevuld worden met een hazelnootpraliné (gemalen hazelnoten met chocolade). Na het vullen konden de bonbons dichtgemaakt worden met een onderkant van chocolade. Terwijl dat aan het drogen was, was er tijd om met een spuitzakje de handbonbons te garneren.
Het allerspannendste kwam natuurlijk aan het einde van de workshop: hóe komen mijn bonbons uit de vorm? Nou, ze waren niet van echt te onderscheiden én ze smaken ook nog eens heerlijk! Kortom, wij hadden een leuke ochtend in Valkenswaard!