(Fotograaf: Ben van Duin)Wat kan ie zingen hè... Deze kleine variatie op de opmerking van Chantal Jansen over Fatima de Moreiro de Melo schoot me gisteravond te binnen toen ik Maarten van Roozendaal bezig hoorde. Met veel volume - of juist niet - prachtig gearticuleerd en perfect getimed, brengt hij zijn liedjes ten gehore. In het Koningstheater in Den Bosch zaten wij op rij 0 bijna boven op de vleugel en was het alsof we bij Maarten, Marcel (de Groot, gitaar) en Echon (Kracht, contrabas) op bezoek waren. In een groot theater komt de show ongetwijfeld ook tot zijn recht, maar wij waren blij dat we daar in dat kleine zaaltje in Den Bosch zaten. Ondanks de stevige verkoudheid waar Maarten van Roozendaal overduidelijk last van had ('het komt zelden voor dat ik het ben die door mijn eigen voorstelling heen hoest'), klonk de muziek als een klok.
Gisteravond begonnen wij ons avondje Den Bosch met wat tapas en heerlijke vis in De Dirigent. Lekker vroeg kwamen wij aan bij het Koningstheater waar we nog tijd genoeg hadden voor een kop koffie en een praatje met de man van de kassa. De overbodig geworden kaarten voor De Nieuwe Snaar (die waarschijnlijk voorlopig niet in dit theater zullen spelen) heb ik nu ingeruild voor wat anders. Dat is ook weer geregeld.
Eindelijk was het tijd voor de voorstelling, Maarten van Roozendaal begon met een lied over zijn 'vriend' Randy. Later noemde hij ook nog zijn 'vrienden' Bob, Neil en John. Voor de kinderen onder ons legde hij welwillend uit dat het om meneer Newman, Dylan, Young en Cash ging. De toon was gezet.
Vervolgens begon hij met zijn verhaal dat ons naar het Wilde Westen moest leiden. Over beschavingen en het integratieprobleem. Over hekjes die voor overzicht moeten zorgen, of juist niet? Alles onderbroken door prachtige songs met scherpe teksten. Veel zwartgalligheid, veel sterfgevallen ook, maar altijd ergens een kwinkslag of knipoog. Behalve zingen kan Van Roozendaal ook uitstekend piano spelen. Dat spel wordt versterkt door het virtuoze gitaarspel van Marcel de Groot. Dat heeft ie niet van zijn vader. De bastonen die Egon Kracht produceert, zorgen voor spanning als het moet, terwijl met wat vrolijke 'plokjes' de kwinkslagen worden vergezeld.
'Om een lang verhaal kort te maken...', gaat Van Roozendaal regelmatig verder na een muzikale onderbreking. Over zijn stamkroeg 'Het Kalfje' die wegens sterfgeval gesloten is, over de begrafenis van René, de barman. De verhalen houden de zaal in spanning, maar er wordt ook regelmatig gereageerd.
Na anderhalf uur is de koek op en blijkbaar heeft ook de stem van Van Roozendaal genoeg te verduren gehad. Met een kleine toegift wordt de voorstelling afgesloten, wij hadden een erg leuke avond in Den Bosch.
Eindelijk was het tijd voor de voorstelling, Maarten van Roozendaal begon met een lied over zijn 'vriend' Randy. Later noemde hij ook nog zijn 'vrienden' Bob, Neil en John. Voor de kinderen onder ons legde hij welwillend uit dat het om meneer Newman, Dylan, Young en Cash ging. De toon was gezet.
Vervolgens begon hij met zijn verhaal dat ons naar het Wilde Westen moest leiden. Over beschavingen en het integratieprobleem. Over hekjes die voor overzicht moeten zorgen, of juist niet? Alles onderbroken door prachtige songs met scherpe teksten. Veel zwartgalligheid, veel sterfgevallen ook, maar altijd ergens een kwinkslag of knipoog. Behalve zingen kan Van Roozendaal ook uitstekend piano spelen. Dat spel wordt versterkt door het virtuoze gitaarspel van Marcel de Groot. Dat heeft ie niet van zijn vader. De bastonen die Egon Kracht produceert, zorgen voor spanning als het moet, terwijl met wat vrolijke 'plokjes' de kwinkslagen worden vergezeld.
'Om een lang verhaal kort te maken...', gaat Van Roozendaal regelmatig verder na een muzikale onderbreking. Over zijn stamkroeg 'Het Kalfje' die wegens sterfgeval gesloten is, over de begrafenis van René, de barman. De verhalen houden de zaal in spanning, maar er wordt ook regelmatig gereageerd.
Na anderhalf uur is de koek op en blijkbaar heeft ook de stem van Van Roozendaal genoeg te verduren gehad. Met een kleine toegift wordt de voorstelling afgesloten, wij hadden een erg leuke avond in Den Bosch.
Interview met en over Maarten van Roozendaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten