Gisteravond hebben we genoten van De Weef. Waren wij dan in een voetbalstadion of gingen we ergens anders uit ons dak op de tribune? Nee, deze Weef is geen populaire vorm van een 'wave', maar zijn 27 enthousiaste vrouwen die samen een Deurnes koor vormen en gisteren een concert gaven. Om het derde jubileum te vieren, dat ze zelf Hout3 noemen vanwege 3x een 'houten bruiloft'. Officieel staat voor 15 jaar 'kristallen bruiloft' en wat mij betreft was het sprankelende kristal ook een betere vergelijking dan het wat sobere hout waarbij je bovendien op moet letten met vuur. En vuur was er in dat koor, aanvankelijk wat timide werd het optreden hoe langer hoe gepassioneerder.
Begeleid door een combo van piano (Erik van Horne), percussie (Jan van den Boomen), saxofoon (Mario van Ooy) en contra-bas (Daniël Lehman) en onder strikte, soms wat te strenge, leiding van dirigente/zangeres Anja van Lierop werd een avondvullend programma ten gehore gebracht. In de voormalige Helmondse Annakerk - nu Annatheater - klonken 24 songs uit volle borst. Behalve de muziek riepen ook de gezichten op het podium bij mij veel herkenning op. Uitgenodigd door een goede vriendin en eigenlijk speciaal voor haar gekomen, zag ik naarmate de avond vorderde steeds meer bekenden optreden. Niet zo gek natuurlijk als je bedenkt dat ik zelf geboren en opgegroeid ben in Deurne en veel koorleden in leeftijd dicht in mijn buurt zitten. Er waren zelfs koorleden die in mijn jeugd ook letterlijk bij mij in de buurt woonden. In dezelfde straat.
Maar eerst was daar het genieten van het optreden zelf. Voor de pauze gemakkelijk in het gehoor liggende Engelse nummers, variërend van de traditionele gospel 'Wild mountain thyme' tot de Beatle-hit 'Eleanor Rigby'. Wat een lef van sommige weef die solo gingen, de spanning spatte er vanaf.
Na de pauze begonnen De Weef met een nummer dat niet alleen prachtig was, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk moeilijk om zuiver ten gehore te brengen. Het sfeervolle 'Homeless' van Paul Simon was voor mij het hoogtepunt van de avond, alles klopte. De mooie melodie, de Afrikaanse klanken en de bijpassende choreografie zorgden voor een sluitend geheel. Direct hierop volgde het enige Nederlandse nummer op het programma: 'Mijn houten hart' van de Poema's. Gewoon een lekker nummer, weer met beide benen op de grond. Ook de medley met Aretha Franklin nummers was verrassend met solo's van enkele weef. RESPECT, het klonk krachtig.
Het optreden van de dirigente zelf was wat mij betreft een onderbreking die meer weg had van reclame voor háár carrière dan een voortzetting van het 'wij'-gevoel dat langzamerhand van het koor afstraalde. Gelukkig werd de avond enthousiast afgesloten mét inschakeling van het publiek dat uitgenodigd werd voor een stukje choreografie tijdens het nummer 'I don't feel like dancing' met daarna de finale in de gedaante van 'Proud Mary'. Een prachtig nummer om af te sluiten.
Na de voorstelling was er in de foyer nog volop gelegenheid om na te praten. Voor mij extra leuk omdat ik daar de kans kreeg om met de die avond ontdekte 'oude bekenden' even bij te kletsen.
Begeleid door een combo van piano (Erik van Horne), percussie (Jan van den Boomen), saxofoon (Mario van Ooy) en contra-bas (Daniël Lehman) en onder strikte, soms wat te strenge, leiding van dirigente/zangeres Anja van Lierop werd een avondvullend programma ten gehore gebracht. In de voormalige Helmondse Annakerk - nu Annatheater - klonken 24 songs uit volle borst. Behalve de muziek riepen ook de gezichten op het podium bij mij veel herkenning op. Uitgenodigd door een goede vriendin en eigenlijk speciaal voor haar gekomen, zag ik naarmate de avond vorderde steeds meer bekenden optreden. Niet zo gek natuurlijk als je bedenkt dat ik zelf geboren en opgegroeid ben in Deurne en veel koorleden in leeftijd dicht in mijn buurt zitten. Er waren zelfs koorleden die in mijn jeugd ook letterlijk bij mij in de buurt woonden. In dezelfde straat.
Maar eerst was daar het genieten van het optreden zelf. Voor de pauze gemakkelijk in het gehoor liggende Engelse nummers, variërend van de traditionele gospel 'Wild mountain thyme' tot de Beatle-hit 'Eleanor Rigby'. Wat een lef van sommige weef die solo gingen, de spanning spatte er vanaf.
Na de pauze begonnen De Weef met een nummer dat niet alleen prachtig was, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk moeilijk om zuiver ten gehore te brengen. Het sfeervolle 'Homeless' van Paul Simon was voor mij het hoogtepunt van de avond, alles klopte. De mooie melodie, de Afrikaanse klanken en de bijpassende choreografie zorgden voor een sluitend geheel. Direct hierop volgde het enige Nederlandse nummer op het programma: 'Mijn houten hart' van de Poema's. Gewoon een lekker nummer, weer met beide benen op de grond. Ook de medley met Aretha Franklin nummers was verrassend met solo's van enkele weef. RESPECT, het klonk krachtig.
Het optreden van de dirigente zelf was wat mij betreft een onderbreking die meer weg had van reclame voor háár carrière dan een voortzetting van het 'wij'-gevoel dat langzamerhand van het koor afstraalde. Gelukkig werd de avond enthousiast afgesloten mét inschakeling van het publiek dat uitgenodigd werd voor een stukje choreografie tijdens het nummer 'I don't feel like dancing' met daarna de finale in de gedaante van 'Proud Mary'. Een prachtig nummer om af te sluiten.
Na de voorstelling was er in de foyer nog volop gelegenheid om na te praten. Voor mij extra leuk omdat ik daar de kans kreeg om met de die avond ontdekte 'oude bekenden' even bij te kletsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten