Time flies

'Time flies and you are the pilot!' Dat staat op mijn kookwekker die al jaren aan mijn afzuigkap vastzit. Ik moet het al héél vaak gelezen hebben voordat ik het bewust gezien heb. Dat was pas een paar weken geleden en het voelde echt als een eye-opener (bah, wat veel Engels in deze Nederlandse weblog). We verzuchten allemaal wel eens dat de tijd als los zand door onze vingers glipt, maar dat je dat niet hoeft te laten gebeuren is iets wat we ons niet altijd realiseren. In de praktijk valt het ook niet mee om de leiding te houden over de stuurknuppel. We moeten met ons allen zo veel, zomaar eens een keer de andere kant op vliegen of even een tussenlanding maken, is er vaak niet bij.
Neem nou mezelf. Nadat ik vorige week zondagavond met het vliegtuig uit Zagreb landde op Düsseldorf (gelukkig was ik níet de piloot, want dan had ik waarschijnlijk nu niet dit stukje zitten schrijven...) en anderhalf uur later thuis de sleutel omdraaide, moest ik direct aan het werk. Vuilniszakken klaarmaken voor maandagochtend, de kat schreeuwde om aandacht en voer, de vieze was moest uit de koffers en in de machine, er lag post te wachten van een halve week en mijn mailbox wilde ook wel leeg.
Maandagochtend bleef het werktempo gewoon hoog. De hond moest uit het pension gehaald worden, de makelaar kwam langs met spullen voor de open dag, nieuwsberichten moesten op een klantenwebsite voordat het geen nieuws meer was, de kattenbak stonk, de keuken moest gedweild, de de de... Na maandag komt dinsdag, woensdag enz. Ik zal het jullie allemaal besparen, maar ik kan iedereen verzekeren: er was meer dan genoeg te doen en ik had nooit het idee dat ikzelf de piloot was. Werk moet gewoon gebeuren, dingen moeten gedaan worden. De hele week zat weer propvol, inclusief een feestje in Wageningen, de cursus boetseren in Cuijk, een leuke dag tussendoor als kleuterjuf op De Kameleon, Open Huizendag op zaterdag en op diezelfde avond nog een verjaardagsvisite. De zondag ging helemaal op aan de voorbereiding van ons komende spannende oktoberfeest terwijl het buiten regende dat het goot. Dat had op zich iets heel knus, om binnen samen bezig te zijn met iets gezelligs terwijl buiten de straten blank staan. Tijd voor deze weblog was er gisteren dus ook al niet.
Maar gelukkig speelt tegenwoordig af en toe toch die Engelse wijsheid door mijn hoofd. En dan kan ik zomaar tussen alle drukte door even lekker wegdromen, of ik ga tussen de buien door het gras maaien, of ik laat de hond een keer extra uit. Niemand die er last van heeft en werken kan altijd nog.