Donkere dagen voor Kerstmis...

Adriaan Jacobs 1929-2010

Hoe komt het toch dat er zo aan het einde van het jaar, vlak voor Kerstmis, zoveel mensen doodgaan? Ook wij maakten het dit jaar mee. Twee weken geleden overleed een collega van mijn echtgenoot, een verdrietig verhaal van een hard werkende man die zijn pensioen niet gehaald heeft. Vorige week was de begrafenis in Zeist.

Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn oom Adriaan.

Het was een indrukwekkende uitvaart voor een bijzonder mens. Zijn 4 kinderen en 10 kleinkinderen vertelden met liefde over hun vader en opa. Er werden herinneringen opgehaald en we hoorden verhalen over de vertrouwde oom, maar ook leerden we onverwachte kanten van hem kennen!

In november werd hij 81 en was nog volop betrokken bij alles en iedereen. Een levenslustige man die op zijn 75^ste verjaardag zijn eerste (en laatste) parachutesprong maakte en zijn 80^ste geboortedag hoog in de lucht achter de stuurknuppel van een vliegtuigje vierde! Niks was hem te gek, alles wilde hij meemaken.

Ik ken hem als een gemoedelijke oom die graag even koffie kwam drinken - het liefst liet hij zijn koffie eerst flink koud worden - en even de tijd nam voor een praatje. Tijd had hij eigenlijk nooit, want als eigenaar van een elektronicazaak had hij het altijd druk. Ook na zijn pensioen bleef hij onverminderd bezig, zat in de paardensport en bracht veel tijd achter de computer door. Hij maakte zich verdienstelijk voor het seniorenweb en verdiende daar een koninklijke onderscheiding voor.

De afscheidsdienst werd gevierd in de parochie waar hij met zijn gezin jaren gewoond heeft, in een mooie gerestaureerde - maar steenkoude - kerk. Na afloop van de plechtigheid was er een korte ceremonie in het crematorium in Helmond. Daartussenin was er kort de gelegenheid om met de familie te praten. Na de beide plechtigheden verzamelden familie en vrienden zich voor de traditionele koffietafel na afloop bij Zaal Thijssen in Vlierden. Zoals het hoort na een uitvaart, werd het daar pas gezellig. Familie die elkaar lang niet gezien had, en helaas elkaar tegenwoordig vooral treft tijdens begrafenissen, kon uitgebreid met elkaar bijpraten. Er werden veel (familie)herinneringen opgehaald en gelukkig werd er op zijn tijd ook af en toe gelachen. Zo zou oom Adriaan het gewild hebben!