Van Koningstheater via Perron 3 naar Hotel Wilhelmina

Leon Giesen tijdens een eerder optreden

Omdat een week maar 7 dagen telt, is het af en toe bijna onmogelijk om op deze weblog alles bij te houden. Daarom begin ik vandaag bij 9 dagen geleden: zaterdag 5 februari. Wij waren toen in Het Koningstheater voor de voorstelling 'Man en Fiets' van Wilfried de Jong. Als je die nog niet gezien hebt, moet je zeker gaan kijken. Tot en met maart nog in verschillende theaters. Leuk voor wielerfanaten, maar ook voor mensen die gewoon van mooi theater houden. In woord en beeld, met af en toe een liedje en begeleid door zijn band Ocobar zet Wilfried de Jong een programma op de planken dat klinkt als een klok. Dat fietsen zijn passie is, wordt al heel snel duidelijk. Zijn cadeau aan zichzelf voor zijn 50^ste verjaardag was de beklimming van de Mont Ventoux. Wij kregen daar de door zijn zoontje gefilmde beelden van te zien. Of zijn verhaal over De Ronde van Vlaanderen, begeleid door de meest treurige beelden van kasseien en troosteloze landschappen die je je maar voor kunt stellen.
Aan het einde van de voorstelling klimt hij daadwerkelijk op de fiets om levensecht 'af te zien' voor de laatste meters naar de top van de Mont Ventoux! Dan is het niet meer duidelijk of de grootste passie van De Jong fietsen of theatermaken is!

Op donderdag waren we in Rosmalen in Perron 3 voor Gerard van Maasakkers. Op de eerste rij zaten wij ons te verheugen op een leuke avond. Maar om eerlijk te zijn, hebben wij wel eens betere optredens van deze Brabander meegemaakt. Het geluid was voor de pauze niet goed, maar wat erger was dat het enthousiasme bij Van Maasakkers ontbrak. Het leek of hij zijn draai niet kon vinden, hij speelde erg routineus en de verrassing bleef uit. Aan muzikaliteit ontbreekt het nooit bij Van Maasakkers en zijn gitarist Harry Hendriks, gelukkig was dat in Rosmalen ook zo. Maar alles bij elkaar viel de avond ons lichtelijk tegen.

Zaterdag daarentegen beleefden wij een bijzondere avond in Hotel Wilhelmina in Venlo.

Enige tijd geleden ontving ik een e-mail van Leon Giesen die begon met de volgende tekst:

"Ik wil jullie voorstellen aan een nieuw plan:

Het Ondergrondse Netwerk, ofwel Mondo Grondo!

Het is al veel langer een droom van mij om op allerlei plaatsen te kunnen
spelen, onafhankelijk van bestaande structuren en buiten de gebaande
paden. Gewoon voor wie het graag wil zien en horen, écht en tussen de
mensen, zoals Mondo Leone bedoeld is.
En de tijd is rijp voor een eerste stap..."

Omdat wij altijd in zijn voor iets nieuws, hoefden wij niet lang te aarzelen en stuurden een mail naar Mondo Leone, de club van Leon waar wij lid van zijn, om ons aan te melden voor Mondo Grondo.

Daar hebben wij geen spijt van gehad. Zaterdag waren wij getuige van dit experiment en wij hebben ontzettend genoten. Leon Giesen, zanger en schrijver die ook ooit documentairemaker was, heeft het talent om bijzondere dingen op te merken in zijn omgeving. Ook ver daarbuiten trouwens.

Hij ging naar Sydney om de 'Free Hugger' te ontmoeten, hij reisde naar de Verenigde Staten om zich te verdiepen in de meertonige treinhoorns en hij probeerde uit te zoeken wie de Utrechtse 'Kabouteraar' is. Natuurlijk had hij overal filmbeelden van gemaakt en die werden door hem op gitaar en met zang begeleid. Daarbij ging hij de confrontatie met het publiek absoluut niet uit de weg, aan interactie was geen gebrek.

Aan de vooravond van zijn nieuwe toernee (die vanavond begon in De Kleine Komedie in Amsterdam) hadden wij de primeur in een klein zaaltje in Venlo. We hadden het niet willen missen!

Deze week op Station Mill: InternetPlusBellen