Een week vol herinneringen

Het was een vreemde week, nog zo vol herinneringen en tegelijkertijd lonkte het 'gewone' leven weer. Stapels werk die waren blijven liggen, maar ook veel mails, telefoontjes en aanloop van lieve mensen die nog wat troost kwamen bieden. En troost dat had ik toch nog nodig, deze eerste week dat ik officieel geen kind meer ben.
Een vreemd gevoel om niemand meer 'boven' mij te hebben, ik begrijp nu ook beter de betekenis van het woord wees. Verweesd, kind geweest, verwezen... Ook in de andere betekenis van dat laatste woord - beteuterd, ontdaan, verslagen - heb ik me deze week herkend.
Hoe begin je in godsnaam zomaar opnieuw aan het gewone leven? Die vraag houdt me vooral de hele tijd bezig. Bij alles wat ik aanpak, ben ik snel afgeleid en stel ik de klus maar weer uit. Lees ik nog maar een keer de condoleancekaarten en schrijf ik vast wat bedankjes voor de mensen die er niet bij konden zijn.
Dat de dood van mijn moeder zo'n impact zou hebben, had ik eerlijk gezegd niet gedacht. Ze was al jaren ziek en vooral het laatste jaar werd het erg duidelijk dat het ieder moment afgelopen kon zijn. Ze herkende al een tijd niemand meer, of misschien heel af en toe in een helder moment wel. De laatste maanden was contact nauwelijks mogelijk. Verstandelijk hadden wij al lang besloten dat het v����l beter zou zijn als er een eind kwam aan haar lijden, want eigenlijk vonden wij het geen leven meer. Vaak verzuchtte ik, als ik van een bezoek aan haar naar huis reed, dat ik net zo goed niet had kunnen gaan. Maar de enkele keer dat ik niet kon gaan, voelde ik me daar dan wel schuldig over. Een hopeloze situatie, waar nu dus een einde aan gekomen is.
Vandaag was onze eerste 'vrije' zaterdagmiddag en het voelde heel vreemd om niet naar het verpleeghuis te gaan. Maar tegelijkertijd was het ook fijn om meer tijd te hebben, om lekker buiten in de tuin te werken en daarna nog tijd over te hebben voor wat anders. Zo begin je dus aan het gewone leven, stap voor stap beseffend dat er weer tijd is voor de dagelijkse dingen. Dit weekend nog rustig thuis, komende week weer aan het werk. Want ondanks de carnaval en de krokusvakantie zal er weer geld verdiend moeten worden. Tekstopdrachten, foto's bewerken, websites ontwikkelen, mijn PHP-cursus, ik moet gewoon weer aan de slag. Hoe meer ik er nu over nadenk, hoe meer zin ik daarin krijg. Laat ze buiten maar lekker carnavallen, mij zie je deze week weer achter mijn pc. Of misschien wel achter mijn nieuwe laptop - met Windows Vista! - als het aan de straatkant te druk wordt om me te kunnen concentreren. Ik ga er weer voor 100% tegenaan, want werken is de beste afleiding die er is.
En dan na een week van hard werken een heerlijk weekend naar Barcelona, het voelt bijna als een beloning die ik gekregen heb zonder die verdiend te hebben. En dat is ook zo: wij gaan komend weekend even genieten van een heel mooi cadeau. Wij hebben namelijk een 'troostweekend' aangeboden gekregen om even lekker bij te tanken. Dankjewel PP!