Nog niet zo lang geleden las ik een gedicht van Frans Babylon uit Deurne voor, vandaag ging ik naar de voorstelling Babylon in Deurne. Het theaterstuk is een verhaal, verteld door het personage van de Deurnese dichter Frans Babylon – de rode draad in het stuk – over het Deurne van de Tweede Wereldoorlog en de eerste jaren daarna. Er waren toen twee kampen rond een verdenking van collaboratie; enerzijds gepersonifieerd door burgemeester Lambooy en ondernemer Hub van Doorne met daartegenover huisarts/schilder Hendrik Wiegersma en schrijver Antoon Coolen. Erik Vink, die dit spektakelstuk schreef is de kleinzoon van Piet Vink, de eigenaar van het rondtrekkend theater dat in die tijd in Deurne neerstreek en daar zijn bestemming vond in Bio Vink. Behalve Eriks visie op de geschiedenis verwerkte hij in het stuk ook nog een liefdesverhaal met een dramatische wending. Vijfenveertig rollen plus nog dertig figuranten, vier Deurnese toneelverenigingen. Een ware monsterproductie op een historische locatie met het Groot Kasteel op de achtergrond.
Het prachtige van het stuk zit hem vooral in het feit dat het karakter van dorpstoneel is behouden, terwijl het logistiek om een grote productie gaat. De Duitsers brachten een echt gevechtsvoertuig mee en de Tommy's kwamen in hun eigen jeep. Ook voor de Koninklijke Harmonie Deurne en het gilde Sint Antonius Abt was een rol weggelegd.
De verhaallijn was niet overal even duidelijk, maar de herkenbaarheid meestal wel heel groot. Markante figuren uit 'dit Deurne van ons', waaronder ook Hub van Doorne en Antoon Coolen, kwamen op het toneel goed uit de verf, alhoewel ze in het dagelijks leven misschien niet altijd de rol speelden die ze hier toegedicht hadden gekregen. Ikzelf herinner me bijvoorbeeld Grard Sientje nog heel goed, maar niet als de grappenmaker die Vink ervan gemaakt heeft. Daarentegen was de rol van pastoor Roes precies zoals ik me hem van de verhalen thuis had voorgesteld.
Wel jammer dat de hoofdrolspeler niet over de beste acteerkwaliteiten beschikte, vooral op de momenten dat hij gedeeltes uit zijn 'eigen' gedichten mocht voordragen. Daar had ik meer van verwacht.
De hoogtepunten waren de vertolking van De Wieger (dokter Hendrik Wiegersma door William van der Heijden) - die zijn entree in het stuk natuurlijk te paard maakte - en niet te vergeten de onvergetelijke Sientje Kivits (de moeder van Grard dus) die door een subliem spelende Pieternel Mastenbroek werd neergezet.
Het was een lange 'zit' (20.30 uur tot 23.30 uur met een half uur pauze), maar dat bleek pas aan het einde van het stuk. Avondvullend plezier, ik hoop dat Erik Vink over een paar jaar zich weer eens te buiten gaat aan het schrijven van een monsterproductie! Chapeau!
Alhoewel ten strengste verboden, heb ik uiteraard toch enkele opnames gemaakt. In de stijl van het stuk zijn ze hier in sepia-tinten te zien. Excuses voor de slechte beeldkwaliteit, zal wel komen omdat het illegaal gemaakte foto's zijn ;-)
Deze week op Station Mill: Niks aan de hand
Ook leuk om te bekijken zijn onze online foto-albums, een voorbeeld hiervan zie je hieronder. Door op de afbeelding te klikken, kun je het hele album zien:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten