Waarom had ik óóit bedacht dat we via New York naar Miami zouden vliegen? Toen we daar in een enorme rij stonden, vond ik het in ieder geval absoluut geen geweldig idee meer. Zelfs na eerdere ervaringen met lange rijen op dit vliegveld was ik even vergeten dat het geen lolletje is om via JFK de Verenigde Staten binnen te komen.
Gisterochtend, donderdag 20 januari, vertrokken wij al vroeg richting Schiphol om naar Miami te gaan. Een rechtstreekse vlucht zat er niet in, daar begint de KLM in maart pas mee. Pech voor ons. Omdat wij meestal voor Düsseldorf kiezen, was het ons even ontgaan dat het omslachtig is om via Schiphol naar Miami te vliegen. In verband met verplichtingen maandag konden we het helaas niet anders regelen dan om het zo te doen. Dat betekende dus dat we een overstap moesten maken.
Het eerste gedeelte van de reis, de vlucht van Amsterdam naar New York verliep prima. Alhoewel het vliegtuig echt helemaal volgeboekt was, probeerde de stewardess toch nog een betere plaats voor ons te regelen. Ze dacht gezien te hebben dat er achter in het toestel nog 2 lege rijen waren en zou even informeren bij haar collega die daar dienst deed. Ze had echter niet goed gekeken, want er bleken daar wel passagiers te zijn, die lagen te slapen. Jammer, maar het was wel heel lief bedoeld.
Het viel ons ook op dat de stewardessen erg vriendelijk en behulpzaam waren, dat hebben we wel eens anders meegemaakt bij de KLM. Misschien hebben ze hun beleid hierop veranderd of wellicht lag het gewoon aan de personen waar we mee te maken hadden. In ieder geval waren ze erg attent en we werden om de haverklap van eten en drinken voorzien.
Toen we bijna de oceaan overgestoken waren, werd er iemand onwel in het vliegtuig. Een paar rijen voor ons ontstond opeens flinke consternatie en het cabinepersoneel ging snel tot daden over. De man werd uit zijn stoel getild en op de grond gelegd en onmiddellijk werd er omgeroepen of er een arts aan boord was. Toen er zich niet direct iemand meldde, werd er gevraagd of er verpleegkundigen waren die konden helpen. Uiteindelijk was er toch een arts en er kwamen ook enkele verpleegkundigen naar voren. De man werd aangesloten op een apparaat voor wat simpele onderzoekjes en daar kwam gelukkig niks vervelends uit. Maar intussen lag hij daar nog steeds op de grond en had weinig te missen. Volgens de purser gebeurde het regelmatig op deze vlucht dat mensen onwel werden, flauwvielen en even wegzakten. Gelukkig kwam 'de patiënt' na een poosje weer bij en werd hij op de been gehesen om - met steun - wat rond te wandelen. Langzaam kwam er weer wat kleur op zijn wangen en omdat we hem de rest van de reis niet meer gezien hebben, denk ik dat hij een plekje in de business class heeft gekregen.
Ondanks dit incident arriveerden wij op tijd op JFK en wij dachten daar tijd genoeg te hebben om de aansluiting naar Miami te halen. Ons vliegtuig zou om 18.35 uur (voor ons idee dus om 5 over half 1 's nachts) vertrekken en we waren al om 16.10 geland. Toen we echter bij de douane kwamen, wisten we het weer! Lange, lange rijen gingen ons voor. Gesplitst in 'visitors' en 'residents', maar zo te zien maakte het geen enkel verschil wat de wachttijd betrof. Halverwege de wachtrij zagen we het al half 6 worden en begonnen we te vrezen voor onze aansluiting. Ongeveer een kwartier later zagen we een beambte langs de rij lopen die vroeg wie er informatie nodig had. Wij hebben toen meteen gezegd dat we bang waren onze vlucht naar Miami te missen en mochten toen direct door naar de kortere rij voor een van de 15 hokjes voor visitors. Ook daar duurde het nog zeker een kwartier voordat we aan de beurt waren. Na onze handafdrukken, digitale foto, het nakijken van onze esta's in de computer en een flinke stempel konden we door. Gelukkig hadden we alleen handbagage en hoefden we geen koffers op te halen om opnieuw in te checken (is normaal bij een aansluitende vlucht als je de USA binnenkomt), maar we moesten wel langs nog een loketje om ons douaneformulier weer af te geven voordat we met de air train naar de andere terminal konden. Daar stond weer een lange rij, maar ook een korte met allemaal dames in boerka en héél veel bagage. Toch zijn we naar die korte rij gelopen en daar mochten we voor toen we riepen dat we onze aansluiting dreigden te missen. De air train was er vlot en wij liepen opgelucht terminal 2 in. Tot we daar de rij voor security zagen. Help, ons hele reisschema dreigde alsnog te mislukken. Na enig rondkijken, zagen we weer iemand waar we ons verhaal deden en we mochten alweer voorschieten. Schoenen uit, jas uit, telefoon en laptop uit de tas, toiletspullen apart aanbieden en dan maar hopen dat je niet piept. Er was nog precies een kwartier over toen we bij Gate F9 aankwamen en daar bleek ons toestel minstens een half uur vertraging te hebben. Zucht. Op dat moment ontdekten we ook nog dat mijn echtgenoot zijn horloge kwijt was, maar er was nu alle tijd om terug te lopen naar security om te kijken of het daar was blijven liggen. Niks. Of hij is het ergens anders kwijtgeraakt, maar waar dan, of iemand anders loopt er nu mee rond. Mijn echtgenoot zal een nieuw moeten kopen in ieder geval.
Bij de gate stond al dat het vliegtuig naar Miami overboekt was en inderdaad was dat het geval. Hier ook weer lange rijen mensen die alsnog hoopten op een plaatsbewijs, gelukkig hadden wij daar geen last van.
Eenmaal in het vliegtuig bleek dat er geen plaats meer was voor de trolley van mijn echtgenoot, die moest ingecheckt worden als boardbagage. Dat kon er ook nog wel bij, dan zouden we alsnog naar de bagageband moeten bij aankomst.
Uiteindelijk mocht ons toestel pas om 8 uur (voor ons gevoel dus 2 uur 's nachts) vertrekken, dat was te wijten aan de lange rij vliegtuigen voor ons op de startbaan waar we op moesten wachten. Na ruim 2 en een half uur landden we op Miami International Airport. De bagage was er gelukkig snel en een taxi was zo geregeld. Maar het was inmiddels wel bijna middernacht voordat we in bed lagen, op die tijd zou mijn echtgenoot normaal opstaan voor zijn gewone werkdag in Nederland.
Vanochtend bleek dat we in een mooi hotel zitten met een balkon met uitzicht op de oceaan. Vandaag moet hier gewerkt worden (de lijst op www.gut-health.eu wordt steeds langer), mijn echtgenoot heeft een belangrijke meeting en ik heb een aantal sites bijgewerkt. Gelukkig bleef er voor de lunch nog even tijd over om deze blog te plaatsen. Groeten uit een zonnig Miami Beach!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten